Beszamel i spółka bez ograniczeń: Rodzaj Peromyscus - grupa megalops. Przegląd gatunków.

Myszak brązowy ( Peromyscus megalops ) - Merriam, 1898 - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ).
Uwagi : Peromyscus melanurus i melanocarpus uznawane za oddzielne gatunki.

Występuje w Ameryce Północnej - Meksyk ( góry centralnego Guerrero - Sierra Madre del Sur, w południowo i w północno-środkowym Oaxaca, a także w Estado de Mexico ).

Zamieszkuje lasy sosnowe i dębowe w wysokich górach, z preferencją do obszarów nadbrzeżnych na wysokości 1500 - 3000 m n.p.m.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo iż, długość głowy i ciała : 70 - 170 mm. Ogon jest długości : 40 - 205 mm. Waga : od 15 do ponad 110 g.
Jest gatunkiem naziemnym i nocnym.

Opisane podgatunki :
- Peromyscus megalops auritus - Merriam, 1898 - Meksyk ( góry w Oaxaca, wysokie wzniesienia w górach zachodniej części Oaxaca i południowo-wschodnie Guerrero ) - synonim Peromyscus auritus - uważany za różny w pierwszej taksonomii
- Peromyscus megalops comptus - Merriam, 1898 - Meksyk ( Chilpancingo, Guerrero ) - synonim Peromyscus comptus - uważany za synonim Peromyscus megalops megalops lub Peromyscus megalops auritus - odrębny gatunek w starej taksonomii
- Peromyscus megalops megalops - Merriam, 1898 - Meksyk ( góry w pobliżu Ozolotepec, Oaxaca )

Gatunek uznawany jako najmniejszej troski z uwagi na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji oraz małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku populacji, aby gatunek kwalifikować w bardziej zagrożonych kategoriach.
W chwili obecnej brak jest aktualnych danych o wielkości i gęstości populacji.
Prawdopodobnie gatunek toleruje pewien stopień zmian antropogenicznych.
Po Osgood ( 1909 ), Hall (1981) nadal utrzymywał melanurus jako podgatunek, formę, którą Huckaby ( 1980 ) udokumentował jako gatunek różny od Peromyscus megalops. Dystrybucja i ekologia przeanalizowane przez Mussera ( 1964 ); Briones-Salas i in. ( 2001 ) niedawno udokumentowano gatunki w Sierra Mazteca, północno-centralne Oaxaca. Carleton ( 1989 ) obserwował wcześniejsze rozmieszczenie grupy gatunków megalops ( w tym Peromyscus melanocarpus i Peromyscus melanurus ) w Osgood ( 1909 ) poza grupą gatunków mexicanus; Segregacja z kompleksu mexicanus otrzymuje wsparcie ze strony danych genowych, ale nie obejmuje melanocarpus ( Rogers i Engstrom, 1992 ).
W chwili obecnej brak jest znanych zagrożeń, jednak wylesianie w lasach dębowych i sosnowych może stanowić zagrożenie w niedalekiej przyszłości.
Gatunek nie jest objęty żadnymi szczególnymi działaniami ochronnymi.
Brak danych o zarejestrowaniu z obszarów chronionych w jego zakresie.

W niewoli - brak danych.

Myszak nadgarstkowy ( Peromyscus melanocarpus ) - Osgood, 1904 - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Peromyscus megalops melanocarpus.

Występuje w Ameryce Północnej - Meksyk ( Sierras de Zempoaltepec, Sierra de Juarez i Mazteca, północno-centralne Oaxaca ).

Zamieszkuje górskie lasy w obszarach o stromych zboczach i z glebami laterytalnymi. Są to głównie lasy tropikalne i wiecznie zielone z dużymi opadami deszczu i ciężkimi obłokami na wysokości 1500 - 2500 m n.p.m.

myszak nadgarstkowy ( Peromyscus melanocarpus )

Aktywny w ciągu całego roku w godzinach nocnych.
Żyje prawdopodobnie w monogamicznych parach.
Brak danych czy jest terytorialny. Na schronienia wybiera duże odkryte korzenie drzew. Wykorzystuje szlaki komunikacyjne między korzeniami drzew. W pobliżu znajdują sie stosy nie zjedzonych lub częściowo zjedzonych żołędzi i innych nasion.
Brak obserwacji czy gatunek potrafi się wspinać na drzewa lub krzewy.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Ubarwienie jest czarno-brązowe aż do podstawy palców. Jego futro jest długie i miękkie. Jest mniejszy niż trzy gatunki występujące w tym samym obszarze, większy niż jeden. Samica ma dwie pary sutków na brzuchu. Inne mają dodatkową parę na klatce piersiowej. Te pięć gatunków można wyróżnić tylko poprzez sprawdzenie ich zębów i czaszek.
Długość ciała i głowy to : 100 - 130 mm. Ogon długości : 100 - 133 mm.
Średnia waga wynosi około 59 g.
Brak danych na temat komunikacji ale jak inne gatunki z tego rodzaju wykorzystuje sygnały chemiczne, węch, słuch, wzrok, dotyk i postawę ciała.
Odżywia się głównie pokarmem roślinnym : nasiona traw, żołędzie, orzechy, rośliny zielne, również owady lub małe kręgowce.
Sezon rozrodczy prawdopodobnie w ciągu całego roku lecz szczyt rozrodu następuje pomiędzy marcem a lipcem. System krycia monogamiczny.
Długość ciąży to około 30 dni. Samica rodzi 1 - 3 młode w miocie. Prawdopodobnie około 3 miotów w sezonie. Młode rodzą się gołe, ślepe i głuche. Po około 3 tygodniach otwierają oczy. W 4 tygodniu życia następuje odstawienie. Po 6 - 7 tygodniach młode osobniki uzyskują połowę wagi dorosłych osobników.
Samiec pomaga samicy w opiece nad potomstwem strzegąc gniazda i pielęgnując młode.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek kwalifikowany jako zagrożony w kategorii B1ab( iii ). Zagrożenie wynika iż jego zasięg wynosi mniej niż 5 000 km2, jego siedlisko jest poważnie rozdrobnione i wciąż pogarsza się jego jakość oraz zasięg spowodowany wylesianiem, działalnością rolniczą i rozbudową osiedli ludzkich.
Mimo to uznawany jest jako częsty ( Rickart i Robertson 1985 ).
Gatunek nie jest tolerancyjny dla konwersji dużych siedlisk.
Gatunek ten jest zagrożony wylesieniem w rolnictwie małych gospodarstw rolnych i rozbudowie ludzkich osad. W Sierra de Juarez istnieje wspólnotowy program zarządzania lasami, który pomaga chronić jego siedlisko.

W niewoli - hodowla laboratoryjna.
Długość ciąży w laboratorium została oszacowana na 1 miesiąc ( Rickart i Robertson 1985 ). Średnia wielkość miotu w laboratorium to 1,8.

Myszak czarnoogonowy ( Peromyscus melanurus ) - Osgood, 1909 - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Peromyscus megalops melanurus.

Występuje w Ameryce Północnej - Meksyk ( na stokach pacyficznych w Sierra Madre del Sur, Oaxaca ).

Zamieszkuje górskie i wyżynne liściaste tropikalne lasy i górskie lasy dębowo-sosnowe na wysokości 700 - 1900 m n.p.m.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo iż długość głowy i tułowia to 70 - 170 mm. Długość ogona to : 40 -205 mm. Waga w zakresie od 15 do ponad 110 g.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek kwalifikowany jako zagrożony w kategorii B1ab ( iii ). Zagrożenie wynika ze względu na to, że jego zasięg wynosi mniej niż 5 000 km², jego siedlisko jest poważnie rozdrobnione i nadal występuje spadek wielkości oraz jakości jego siedliska.
Nie znaleziono żadnych informacji o populacji, jej wielkości i trendach.
Wszystkie Peromyscus z tej grupy mają długie ogony, brązowe futerko i białe podbródki. Dokładne pomiary i analiza DNA są wykorzystywane do odróżnienia ich od siebie.
Gatunek ten jest zagrożony przez utratę siedlisk, głównie z powodu rolnictwa.
Potrzebne są badania w celu określenia stanu populacji i preferencji siedliskowych tego gatunku.

W niewoli - brak danych.

Myszak ochrowobrzuchy ( Peromyscus ochraventer ) - Baker, 1951 - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Peromyscus furvus ochraventer.

Występuje w Ameryce Północnej - Meksyk ( południowe Tamaulipas, San Luis Potosi ).

Zamieszkuje wilgotne mgliste górskie lasy oraz suche górskie lasy dębowe i sosnowe na wysokości 800 - 2000 m n.p.m.

myszak ochrowobrzuchy ( Peromyscus ochraventer )

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo iż długość głowy i tułowia to 70 - 170 mm. Długość ogona to : 40 -205 mm. Waga w zakresie od 15 do ponad 110 g.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany jako zagrożony w kategorii B1ab ( iii ). Zagrożenie wynika ponieważ jego zasięg wynosi mniej niż 5000 km2, jego dystrybucja jest poważnie rozdrobniona i nadal występuje spadek wielkości oraz jakości jego siedliska.
Gatunek ten może być miejscowo obfity, przynajmniej w El Cielo Biosphere Reserve ( Castro-Arellano 2005 ).
Próbki pobrano ze ściółki, skał, z bloków wapiennych i kłód ( Baker i Phillips 1965 ).
Wiele gatunków Peromyscus zostało naukowo opisanych i nazwanych pod koniec XIX w. lub na początku XX wieku. Peromyscus ochraventer dołączył w 1951 roku, kiedy naukowiec, który go uwięził, zdał sobie sprawę, że złapał przedstawiciela nieznanego gatunku.
Gatunek ten jest zagrożony przez utratę i fragmentację siedlisk przy pomocy wydobywania drewna i przekształcania lasów w plantacje kawy.
Ten gatunek występuje w El Cielo Biosphere Reserve.

W niewoli - brak danych.