Beszamel i spółka bez ograniczeń: Chomikomyszka - rodzaj ( Chaetodipus ). Przegląd gatunków. Część I.

Chomikomyszka kłująca - ( Chaetodipus hispidus ) Baird 1858 - gryzoń z podrodziny szczuroskoczników ( Perognathinae ) w rodzinie karłomyszowatych ( Heteromyidae ). Synonim Perognathus hispidus Baird, 1858.

Występuje w Ameryce Północnej - Meksyk ( Sonora, Chihuahua, Tamaulipas, Durango, Zacatecas, Hidalgo, Nuevo Leon, Sinaloa, Coahuila, San Luis Potosi ) i U.S.A. w poprzek Wielkich Równin ( Kolorado, Dakota Południowa, Kansas, Luizjana, Nowy Meksyk, Teksas, Dakota Północna, Montana, Nebraska, Arizona, Oklahoma, Wyoming ).

Zamieszkuje różnorodne siedliska wyżynne, ale najliczniej na obszarach z piaszczystymi glebami i płatami gołej ziemi. Również na obszarach ze skalistymi, gliniastymi glebami. Brak na skalistych preriach i unika piaszczystych wydm oraz stref nadbrzeżnych. Preferuje mieszankę roślinności składającą się z krótkich lub średnich traw, suchych krzewów, kaktusów i juki.

chomikomyszka kłująca ( Chaetodipus hispidus )

Aktywna w zależności od pory roku i zasięgu geograficznego. W najbardziej na południe wysuniętym rejonie aktywna przez cały rok. W północnych rejonach w miesiącach zimowych przechodzi w stan letargu. Gatunek nie zapada w typowy sen zimowy ( hibernację ). Jednak co godzinę, gdy temperatura ciała spada poniżej 11 stopni Celsjusza, wchodzi w nieaktywny stan letargu.

Typowy samotnik łączący się w pary w okresie rui. Samice i samce żyją samotnie, jedynie samica w okresie odchowu potomstwa żyje w grupie rodzinnej.

Nory zawsze wykopuje w ziemi i mają od dwóch do trzech wejść, często zaślepionych. Kopanie zaczynając od otworu o średnicy cala prosto w ziemię, tworząc wiele otworów do swojej nory, ale zwykle kończy się to gromadzeniem całego nadmiaru ziemi w pobliżu jednego otworu, aby zakamuflować pozostałe. Pozostawia widoczny kopiec ziemi wokół wejścia do nory. Zazwyczaj zatyka te otwory w ciągu dnia. Nory służą również jako miejsca przechowywania żywności i jako miejsce gniazdowania ( Davis i Schmidly, 1994 ). Tworzy się dzięki temu podziemny system korytarzy i komór. W komorze gniazdowej buduje gniazdo składające się z suchej trawy i chwastów.

Jest terytorialnym gatunkiem. Zakres rewiru samca jest nieco większy niż samicy ale średni zakres rewiru osobniczego to około 0,30 ha.

Gatunek jest jednym z większych w rodzaju Chaetodipus.

Sierść szczeciniasta barwy żółtawej z czarnymi włoskami przeplatanymi powyżej lub oliwkowo-płowej. Ma wyraźną, kożuszą linię boczną i biały brzuch.

Ma cięższe kończyny tylne w porównaniu do kończyn przednich. Podeszwy tylnych stóp są bezwłose.

Ogon mniejszy niż połowa całkowitej długości ich ciała, z niewielką ilością lub brakiem włosów na ogonie ( Chaetodipus hispidus, 1999).

Inną unikalną cechą wielu osobników tego gatunku jest albinizm końcówek ogona. Przyczyna tego zjawiska nie jest do końca poznana, ale jest to kolejna cecha, która wyróżnia ten gatunek ( Stangl i in. 1995 ).

Średnie wymiary zewnętrzne próbki z Teksasu to :

długość głowy i tułowia - 198 mm

długość ogona - 93 mm

długość ucha - 10 mm ( Davis i Schmidly, 1994 ).

Długość głowy i tułowia to : 190 – 237 mm

Długość ogona to : 90 - 115 mm

Długość tylnej łapy to : 23 – 30 mm

Długość ucha to : 12 – 14 mm

Waga to : 35 – 60 g

Prawdopodobnie w swoim rewirze wykorzystuje system szlaków komunikacyjnych do miejsc żerowania. Część pożywienia przenosi w torbach policzkowych do nory.

Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, słuchu, węchu, wzroku, dotyku i postawy ciała. Brak danych czy używa wokalizy. Prawdopodobnie osobniki oznakowują granice swoich rewirów poprzez ocieranie się o glebę lub rośliny.

Gatunek jest wszystkożerny ale więcej niż 70 % pożywienia stanowią różnorodne nasiona. Jej dieta obejmuje nasiona kaktusa, wiesiołka i winorośli, czasami zjada również rośliny zielne czy liście, podczas gdy owady to zwykle koniki polne, gąsienice i chrząszcze ( Caire, et al 1989 ). Gromadzi pokarm w komorze spiżarni lub w korytarzach na gorsze okresy roku. Wody nie pije, wykorzystuje wodę z pokarmu.

Niewiele wiadomo na temat rozmnażania tego gatunku.

U dorosłych samców odnotowano powiększone jądra od marca do października, a ciężarne samice schwytano w lipcu i sierpniu.

Długość sezonu rozrodczego sugeruje, że samice mogą rodzić dwa lub więcej miotów rocznie. Podczas gdy szczyt sezonu rozrodczego przypada na okres od maja do czerwca, niektóre osobniki z dalekiego południowego Teksasu mogą kojarzyć się w pary przez cały rok.

Średnia wielkość miotu wynosi około 6 młodych, ale dokładna liczba jest zmienna w zależności od klimatu, lokalizacji i dostępności zasobów ( Wild Animals of North America 1995 ).

Niewiele wiadomo na temat okresu ciąży lub okresu wzrostu i rozwoju młodych.

Długość życia to około 24 miesięcy ale prawdopodobnie okres ten jest krótszy.

Chaetodipus hispidus

Opisane podgatunki :

- Chaetodipus hispidus hispidus Baird, 1858 - lokalizacja typu Charco Escondido ( Tamaulipas ), Meksyk, ( na zachód od Matamoros )

- Chaetodipus hispidus paradoxus Merriam, 1889 - lokalizacja typu Hrabstwo Trego, Kansas - synonim latirostris Rhodes - conditi Allen

- Chaetodipus hispidus spilotus Merriam, 1889 - lokalizacja typu Gainesville, Hrabstwo Cook ( Cooke ), Teksas - synonim maximus Elliot

- Chaetodipus hispidus zacatecae Osgood, 1900 - lokalizacja typu Valparaiso, Zacatecas, Meksyk

Chaetodipus hispidus

Gatunek oznaczony jako najmniejszej troski ( LC ). Nie są znane żadne poważne zagrożenia. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.

Chaetodipus hispidus występuje w naturze obficie. Wydaje się, że mają wbudowany mechanizm kontroli populacji, ponieważ stwierdzono, że występują okresowe wahania jej wielkości. Można to prawdopodobnie przypisać zmiennym otaczającym wielkość miotu ( Stangl i wsp. 1995 ).

Dopiero w 1983 r. gatunek zaklasyfikowano do rodzaju Chaetodipus. Wcześniej należał do rodzaju Perognathus. Jednak badania taksonomiczne potwierdziły zgrupowanie, według którego wszystkie myszy z kolczastymi końcami, w tym Chaetodipus hispidus, należą do nowego rodzaju o nazwie Chaetodipus ( Caire, et al 1989 ).

Gatunek występuje w siedliskach trawiastych związanych z sosną i jałowcem, równinami trawiastymi krótkimi i mieszanymi, prerią trawiastą i wyżynami dębowymi. Preferuje obszary preriowe z rzadką lub umiarkowaną roślinnością; różne siedliska suchych muraw. Preferują gleby piaszczyste, ale będzie żyć tam, gdzie zawartość gliny jest wysoka. Może również występować na skalistych lub żwirowych obszarach z ciężkimi glebami. Został znaleziony na nawadnianych polach kukurydzy.

Farmerzy chronią Chaetodipus hispidus, ponieważ jedzą nasiona chwastów. Jest to korzystne, ponieważ szkodliwe chwasty nie wyrastają, aby stanowić zagrożenie dla zwierząt gospodarskich. ( Davis i Schmidly, 1994 ).

Mimo że, wykonuje dobrą robotę, jest bardzo nielubiany w rolnictwie, ponieważ przenosi produkty, nad którymi rolnicy ciężko pracowali. Jako zjadacze nasion Chaetodipus hispidus wykopuje również nasiona kantalupy, grochu, arbuza, dyni i innych małych ziaren, które zostały już zasiane ( Davis i Schmidly, 1994 ).

Gatunek jest składnikiem diety wielu różnych drapieżników, takich jak kojoty ( Canis latrans ), skunksy ( Mephitidae ), węże ( Serpentes ) i sowy ( Strigiformes ). Wydaje się, że drapieżniki utrzymują zdrowy poziom populacji ( Chaetodipus hispidus 1999 ).

Nie są znane żadne środki ochronne specyficzne dla tego gatunku.

W jego zasięgu znajduje się jednak kilka obszarów chronionych.

W niewoli - brak danych.

Prawdopodobnie mogą występować pojedyncze osobniki w hodowli amatorskiej. Jednak osobniki te bywają pozyskane z warunków naturalnych.

Chomikomyszka ogoniasta ( Chaetodipus formosus ) Merriam 1889 - gryzoń z podrodziny szczuroskoczników ( Perognathinae ) w rodzinie karłomyszowatych ( Heteromyidae ).

Występuje w Ameryce Północnej - U.S.A. ( Arizona, Kalifornia, Newada i Utah ) i w Meksyku ( Baja California ).

Zamieszkuje skaliste obszary pustynne porośnięte szałwią, różnorodnymi zaroślami oraz krzewami z twardą roślinnością okrywową oraz kamienistymi glebami. Obszary takie często znajdują się u podstawy klifów lub u ujścia kanionów. Również obszary w złożach lawy, na skalistej lub żwirowej glebie suchych strumieni lub wśród skał wielkości marmuru na pustynnej glebie i plażach rzeki Kolorado. Od 85 m poniżej poziomu morza do 1970 m n.p.m.

chomikomyszka ogoniasta ( Chaetodipus formosus )

Aktywna w nocy, na powierzchni gleby przez większą część roku, z wyjątkiem późnej jesieni i wczesnej wiosny. Pod ziemią aktywność i estywacja związana jest z okresami zimnej pogody, ze wzrostem temperatury otoczenia nad powierzchnią gruntu, któremu towarzyszy wzrost aktywności. Latem 30 do 40% czasu spędza na powierzchni. Cykle codzienne obejmują gwałtowne ruchy krótko po zachodzie słońca trwające 2 godziny, po których następuje zaprzestanie aktywności po 6 godzinach po zachodzie słońca.

Typowy samotnik, który agresywnie utrzymuje swoje terytorium. W pary łączy się jedynie podczas rui. Udokumentowano również konkurencję o żywność. ( Brylski, 1999; Geluso, 1999; Price, i in., 2002 ).

Samce mają większy zasięg rewiru niż samice, a wielkość zasięgu jest odwrotnie proporcjonalna do gęstości zaludnienia. Na pustyni Mojave średnia wielkość terytorium osobnika wynosiła 0,55 ha ( Brylski, 1999 ).

Nory wykopuje w żwirowych lub skalistych brzegach lub u podstawy krzewów. Zapewnia to napowietrzenie gleby, ponieważ kopią i obracają glebę.

Długość ciała wynosi od 76 do 101 mm

Długość ogona to 80 do 110 mm

Waga od 10,5 do 17 gramów

Sierść grzbietowa jest szara z białym spodem.

Chaetodipus formosus ma zewnętrzne kieszenie policzkowe wyłożone futrem do przenoszenia nasion i innego pożywienia. Zakopywanie nasion i przechowywanie żywności jest powszechne w rodzinie Heteromyidae.

Wzór zębowy I 1/1, C 0/0, P 1/1, M 3/3 X 2 = 20 ( Brylski, 1999; )

Wydaje się, że rozmieszczenie i liczebność zależą raczej od cech gleby niż od cech pokrywy krzewów. Chaetodipus formosus można znaleźć na różnych gatunkach krzewów pustynnych, które zapewniają rzadką lub gęstą osłonę.

Prawdopodobnie wykorzystuje system szlaków komunikacyjnych do przemieszczania się w obrębie terytorium.

Nie znaleziono żadnych informacji na temat technik komunikacyjnych gatunku. Jednak są w stanie odbierać bodźce wzrokowe, mają zmysły węchu i smaku. Jest prawdopodobne, że te zmysły są zaangażowane w komunikację. Komunikacja dotykowa jest prawdopodobnie ważna między partnerami, rywalami lub między samicą a potomstwem.

Chociaż gatunek ten jest głównie ziarnożerny, zjada również owoce i stawonogi oraz żeruje oportunistycznie na łodygach i liściach zielonej roślinności. Nasiona zbiera na ziemi pod i między krzewami oraz na skalistych powierzchniach. Wodę pozyskuje się z pożywienia, zwłaszcza z zielonej roślinności.

Sezon rozrodczy przypada na wiosnę i trwa około czterech miesięcy, ze szczytem w połowie dwóch miesięcy ( trwa od kwietnia do lipca ). System krycia nieznany.

Populacja może szybko rosnąć, a przy dobrych warunkach do 70% samic w populacji zajdzie w ciążę. Przy średniej wielkości miotu poniżej 6 młodych, może to prowadzić do pięciokrotnego wzrostu liczebności populacji. W latach z dobrymi opadami i podażą pokarmu może wystąpić drugi sezon rozrodczy, a młode urodzone na początku roku są w stanie rozmnażać się przed tym drugim sezonem.

Długość ciąży średnio to 28 dni. Samica rodzi od 2 - 7 młodych w miocie. 1 - 2 mioty w sezonie rozrodczym.

Samica zazwyczaj opiekuje się młodymi w gnieździe, dopóki nie będą w stanie chodzić. Większość opieki rodzicielskiej zapewnia samica, która pielęgnuje i chroni młode.

Brak jest informacji na temat zakresu opieki rodzicielskiej u samców tego gatunku.

Dojrzałość płciową osiągają obie płcie w wieku około 10 - 12 miesięcy.

Długość życia to prawdopodobnie 12 do 24 miesięcy.

Opisane podgatunki :

- Chaetodipus formosus infolatus Huey, 1954

- Chaetodipus formosus formosus Merriam, 1898

- Chaetodipus formosus cinerascens ( Nelson & Goldman, 1929 )

- Chaetodipus formosus incolatus ( Hall, 1941 )

- Chaetodipus formosus melanurus ( Hall, 1941 )

- Chaetodipus formosus mesembrinus ( Elliot, 1904 )

- Chaetodipus formosus mohavensis ( Huey, 1938 )

Chaetodipus formosus

Gatunek wymieniany jako najmniejszej troski, oznaczony LC. Nie są znane żadne poważne zagrożenia. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.

Chaetodipus formosus zamieszkuje najczęściej siedliska skaliste ( złoża lawy, gleby żwirowe, powierzchnie żwirowe koryt potoków oraz wśród dużych głazów ). Może zamieszkiwać gleby piaszczyste wzdłuż dna potoków i pod zakrzaczeniami. Roślinność obejmuje różne gatunki krzewów pustynnych.

Gatunek może stanowić składnik diety wielu drapieżników : sowy, węże, lisy i inne drapieżne ssaki ( Brylski, 1999 ).

Nory wykopuje się w żwirowych lub skalistych brzegach lub u podstawy krzewów. Zapewnia to napowietrzenie gleby, ponieważ kopie i obraca glebę.

Jako zbieracze nasion prawdopodobnie pomagają w rozpraszaniu nasion. Zakopywanie może być potencjalnym konfliktem dla rolników, jeśli gatunek ten tworzy nory na polach uprawnych.

Ponieważ jest źródłem pokarmu dla gatunków drapieżnych, prawdopodobnie może wpływać na populacje drapieżników - szczególnie w latach, w których rozmnażanie jest wysokie ( Brylski, 1999 ).

Gatunek jest rezerwuarem wielu chorób odzwierzęcych ( Brylski, 1999 ).

Nie istnieją żadne znane środki ochrony tego gatunku. W jego zasięgu znajdują się obszary chronione.

W Meksyku gatunek występuje tam, gdzie istnieje duża infrastruktura turystyczna, która może zagrozić populacjom w tym regionie.

W niewoli - brak danych.

Prawdopodobnie mogą występować pojedyncze osobniki w hodowli amatorskiej. Jednak osobniki te bywają pozyskane z warunków naturalnych.

Chomikomyszka arizońska ( Chaetodipus baileyi ) Merriam 1889 - gryzoń z podrodziny szczuroskoczników ( Perognathinae ) w rodzinie karłomyszowatych ( Heteromyidae ).

Występuje w Ameryce Północnej - U.S.A. ( Kalifornia, Arizona i Nowy Meksyk ) i w Meksyku ( Baja California, Sinaloa i Sonora ).

Zamieszkuje głównie w dolnej strefie przejściowej pustyni Sonora, często między skalistymi wzgórzami a pustynnymi równinami. Używa terenów pod dużymi krzewami i drzewami ( Brylski, 1999; Paulson, 1988 ).

rycina chomikomyszka arizońska ( Chaetodipus baileyi )

Aktywna w ciągu całego roku, szczyt aktywności jesienią. Aktywność jest ograniczona w grudniu ( Paulson, 1988 ), głównie w porze nocnej.

Typowy samotnik. W pary łączy się jedynie podczas rui.

Gatunek jest terytorialny. Zakres rewiru osobniczego może wynosić od 0,12 do 0,24 ha ( Brylski, 1999 ).

Nory wykopuje w odpowiednim gruncie pod osłoną drzew i krzewów.

Niewielki dymorfizm płciowy : samiec cięższy i większy niż samica.

Długość ciała 176 - 240 mm.

Długość ogona 112 - 127 mm.

Waga : samiec 28,2 g a samica 24,5 g .

Sierść jest szarawa na grzbiecie, z różnym stopniem wyblakłego żółtego. Części brzuszne są białawe.

Wzór zębowy to 1/1 c 0/0 p 1/1 m 3/3 20 ( Burt i Grossenheider, 1980; Paulson, 1988 ).

Swoje zachowanie modyfikuje w odpowiedzi na ryzyko drapieżnictwa ze strony sów. W obecności sów osobniki odbywają ukradkowe, krótkie wycieczki na ryzykowne otwarte przestrzenie między krzewami, zwłaszcza gdy księżyc jest jasny. Wykorzystuje szlaki komunikacyjne do miejsc żerowania, pozostając tak daleko, jak to możliwe, pod osłoną lub w cieniu roślin.

Gatunek nosi pokarm w wyściełanych futrem woreczkach na zewnętrznej stronie policzków, zabierając z powrotem do nory w celu przechowywania;

Taki układ jest korzystny dla gatunku, ponieważ zapobiega zamoczeniu nasion, jak miałoby to miejsce, gdyby były noszone w pyszczku.

Nie znaleziono żadnych informacji o komunikacji dla tego gatunku. Jest jednak prawdopodobne, że używają pewnych sygnałów wizualnych, wokalizacji i komunikacji dotykowej. Jako ssaki prawdopodobnie mają również pewne formy komunikacji chemicznej, ponieważ zapach jest często używany do indywidualnej identyfikacji, a także do oznaczania terytoriów i pomagania w rozpoznaniu stanu reprodukcyjnego osobników tego samego gatunku.

Gatunek zjada różnorodne nasiona i różne ilości owadów oraz zieloną roślinność. Teoretycznie codzienne wymagania żywieniowe może zaspokoić poprzez jeden epizod karmienia, ładując swoje duże torebki policzkowe. Chociaż nie zostało to specjalnie zgłoszone dla tego gatunku, inni członkowie rodzaju są znani z przechowywania nasion. Jest prawdopodobne, że ten gatunek również to robi, ponieważ jest w stanie nosić nasiona w torebkach policzkowych ( Nowak, 1999; Paulson, 1988 ). Wodę wykorzystuje z pokarmu, nie stwierdzono jej picia.

Dymorfizm płciowy pod względem wielkości wskazuje, że gatunek ten może być poligamiczny, a samce konkurują o dostęp do samic. Sezon rozrodczy ogranicza się do miesięcy wiosennych i letnich, z największą aktywnością późną wiosną. Ten szczyt aktywności seksualnej jest skorelowany z nowym wzrostem wegetatywnym w ich zasięgu. Na pustyni Sonora często występują dwa okresy reprodukcyjne, jeden wiosną po zimowych deszczach, a drugi wczesną jesienią po letnich monsunach ( Wilson i Ruff 1999 ).

Ciąża trwa około 23 dni.

Młode rodzą się zwykle w kwietniu i maju. Ogólna wielkość miotu to 3 do 4 młodych. Uważa się, że młode z tego roku mogą rozmnażać się przed końcem sezonu rozrodczego ( Burt i Grossenheider, 1980; Paulson, 1988; Reynolds i Haskell, 1949 ). Młode szybko się rozwijają. Oczy są otwarte do 18 dnia życia, a jeść nasiona są w stanie do 24 dnia życia. W tym czasie prawdopodobnie następuje odsadzenie.

Samica zapewnia dorastającym młodym mleko, pielęgnację i ochronę. Prawdopodobnie buduje gniazdo, w którym pielęgnuje młode, dopóki nie będą w stanie samodzielnie się odżywiać.

Nie zgłoszono opieki rodzicielskiej samców w przypadku tego gatunku ( Nowak, 1999 ).

Długość życia to prawdopodobnie 12 - 24 miesiące.

rycina Chaetodipus baileyi

Opisane podgatunki :

- Chaetodipus baileyi baileyi Merriam, 1894

- Chaetodipus baileyi rudinoris Elliot, 1903 - San Quintin, Baja California, Meksyk - synonim knekus Elliot

- Chaetodipus baileyi insularis Townsend, 1912 - Wyspa Tiburon, Zatoka Kalifornijska, Sonora

- Chaetodipus baileyi domensis Goldman, 1928 - Castle Dome ( u podstawy Castle Dome Peak ), Arizona, Yuma Co., U.S.A.

- Chaetodipus baileyi hueyi Nelson i Goldman, 1929 - San Felipe, północno-wschodnia Baja California, Meksyk

- Chaetodipus baileyi extimus Nelson i Goldman, 1930 - Tres Pachitas, na południe od La Paz, Baja California, Meksyk

- Chaetodipus baileyi fornicatus Burt, 1932 - Monserrate Island, Zatoka Kalifornijska, Baja California, Meksyk

- Chaetodipus baileyi mesidios Huey, 1964 - San Borja Mission, Baja California, Meksyk

Chaetodipus baileyi

Oznaczony jako najmniejszej troski ( LC ).

Gatunek ten jest wymieniony jako najmniej zagrożony ze względu na jego szerokie rozpowszechnienie, przypuszczalnie dużą populację oraz ponieważ jest mało prawdopodobne, aby spadał w tempie zbliżonym do wymaganego do zakwalifikowania się do umieszczenia w zagrożonej kategorii.

Chaetodipus baileyi został po raz pierwszy opisany przez Clintona Hart Merriama w 1894 roku przy użyciu okazu zebranego przez Vernona Baileya w Magdalenie w Meksyku 3 listopada 1889 roku.

Zasięg Chatodipus baileyi jest zbieżny z pustynią Sonora. Zamieszkuje całą długość Półwyspu Baja California, wraz z kilkoma małymi przybrzeżnymi wyspami. Gatunek ten rozciąga się od dalekiego południowo-zachodniego Nowego Meksyku, wzdłuż południowej części Arizony, do skrajnej południowej części Kalifornii. W Meksyku gatunek występuje od zachodniej połowy Sonory po północne Sinaloa ( Paulson, 1988 ).

Gatunek występują głównie w dolnej strefie przejściowej pustyni Sonora, często między skalistymi wzgórzami a pustynnymi równinami. Używa terenów pod dużymi krzewami i drzewami ( Brylski, 1999; Paulson, 1988 ).

Gatunek jest jedynym znanym zwierzęciem, które jest w stanie strawić wosk znajdujący się wewnątrz orzecha jojoba ( Simmondsia chinensis ) i jest jedynym gryzoniem z pustyni Sonora, który jest w stanie zjeść nasiona, ponieważ są one trujące dla większości innych ssaków.

W latach 70-tych XX w. naukowcy usunęli gryzonie z rodzaju Dipodomys z ekosystemu na pustyni Chihuahuan i przez wiele lat żadne inne małe gryzonie nie wprowadzały się, aby wypełnić niszę, którą opuściły. W 1995 roku, dwadzieścia lat po eksperymentalnym usunięciu, Chatodipus baileyi przeniósł się w ten obszar i wypełnił lukę, prawie całkowicie zastępując brakujące Dipodomys.

Gatunek różni się gęstością osobniczą wynoszącą 2 do 80 osobników/ha w zależności od ilości opadów, a tym samym od zapasów pożywienia.

Chatodipus baileyi jest składnikiem diety wielu drapieżników : w tym kojot ( Canis latrans ), borsuk amerykański ( Taxidea taxus ), sowy ( Strigiformes ) czy węże ( Serpentes ).

O pożywienie konkuruje z mrówkami i innymi gryzoniami zamieszkującymi pustynię. Uważa się, że gatunek ten może wybierać większe nasiona niż inne gryzonie podobnej wielkości, pomagając podzielić niszę zjadaczy nasion. Dzięki przechowywaniu nasion gryzonie pomagają rozprowadzać nasiona. Poprzez swoje kopanie pomagają napowietrzać glebę ( Brylski, 1999; Paulson, 1988 ).

Nie są znane żadne poważne zagrożenia dla gatunku jako całości.

Nie są znane żadne środki ochronne specyficzne dla tego gatunku.

W jego zasięgu znajduje się jednak kilka obszarów chronionych.

W niewoli - brak danych.

Prawdopodobnie mogą występować pojedyncze osobniki w hodowli amatorskiej. Jednak osobniki te bywają pozyskane z warunków naturalnych.

Chaetodipus baileyi

Chomikomyszka półwyspowa ( Chaetodipus rudinoris ) Elliot 1903 - gryzoń z podrodziny szczuroskoczników ( Perognathinae ) w rodzinie karłomyszowatych ( Heteromyidae ).

Występuje w Ameryce Północnej - U.S.A. ( południowa Kalifornia ) i Meksyk

( Baja California i na wyspach Zatoki Kalifornijskiej ).

Zamieszkuje tereny skaliste ( klify śródlądowe, szczyty górskie, skaliste zbocza ), pustynie, piaszczyste równiny.

chomikomyszka półwyspowa ( Chaetodipus rudinoris )

Aktywna w ciągu całego roku, głównie w nocy.

Typowy samotnik. W pary łączy się jedynie podczas rui.

Gatunek jest terytorialny. Zakres rewiru osobniczego może wynosić od 0,12 do 0,24 ha.

Nory wykopuje w odpowiednim gruncie pod osłoną drzew i krzewów. Modyfikuje swoje zachowanie w odpowiedzi na ryzyko drapieżnictwa ze strony sów. W obecności sów osobniki odbywają ukradkowe, krótkie wycieczki na ryzykowne otwarte obszary między krzewami, zwłaszcza gdy księżyc jest jasny.

Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.

Długość głowy i tułowia to 198 - 223 mm

Długość ogona to 90 - 113 mm

Waga to 30 - 47 g

Prawdopodobnie korzysta z szlaków komunikacyjnych na swoim terytorium, jednak większość z nich jest zlokalizowana pod osłoną drzew i krzewów.

Gatunek nosi pokarm w wyściełanych futrem woreczkach na zewnętrznej stronie policzków, zabierając z powrotem do nory w celu przechowywania.

Niezwykle wolno zbiera nasiona znalezione w piasku.

Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, wzroku, słuchu, dotyku i postawy ciała. Używa też prawdopodobnie wokalizy pomiędzy samicą a potomstwem lub w kontakcie samica a samiec.

Gatunek jest głównie nasionożerny, ale nie gardzi też owadami czy zielonymi częściami roślin. Nasiona głównie magazynuje na okresy suszy. Wodę pobiera z pokarmu.

Sezon rozrodczy głównie w okresie wiosenno-letnim. System krycia prawdopodobnie poligamiczny.

Okres ciąży to około 23 - 26 dni. Samica rodzi 3 - 4 młode w miocie. W zależności od opadów do 2 miotów w sezonie.

Młode do 2 tygodni otwierają oczy. Odstawienie następuje po około 24 dniach od narodzin.

Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.

Długość życia to około 24 miesiące.

Chaetodipus rudinoris

Opisane podgatunki :

- Chaetodipus rudinoris rudinoris ( Elliot, 1903 )

- Chaetodipus rudinoris extimus ( Nelson & Goldman, 1929 )

+ Chaetodipus rudinoris fornicatus ( Burt, 1932 ) - wymarły z wyspy Montserrat - wyginęła w 1975 r. -ostatnia obserwacja

- Chaetodipus rudinoris hueyi ( Nelson & Goldman, 1929 )

- Chaetodipus rudinoris knekus ( Elliot, 1903 )

- Chaetodipus rudinoris mesidios ( Huey, 1964 )

Gatunek oznaczony jako najmniejszej troski LC.

Wymieniony jako najmniej zagrożony ze względu na jego szerokie rozpowszechnienie, przypuszczalnie dużą populację oraz ponieważ jest mało prawdopodobne, aby spadał w tempie zbliżonym do wymaganego do zakwalifikowania się do umieszczenia w zagrożonej kategorii. Populacja wyspy Monserrat w Zatoce Kalifornijskiej wymarła ( Álvarez-Castañeda i Ortega-Rubio 2003 ).

Prawdopodobnie ciągły spadek powierzchni, zakresu i jakości siedliska.

Sprawdzone częściowo jako Chaetodipus baileyi przez Paulsona ( 1988a, Mammalian Species No. 297 ). Chromosomalny ( Patton i Rogers, 1993 ), allozym ( Patton i wsp., 1981 ) i mitochondrialny DNA ( Riddle i wsp., 2000b ) potwierdzają status gatunkowy populacji z zachodniej części rzeki Kolorado w Kalifornii i z całego Półwyspu Baja California tradycyjnie przypisywany Chaetodipus baileyi ( Hall, 1981; Patton, 1993b; Patton i Alvarez-Castañeda, 1999; Williams i in., 1993 ). Podgatunek określony przez Riddle'a i wsp. (2000b).

Przypuszcza się, że gatunek ten ma generalnie podobne siedlisko i ekologię do Chaetodipus baileyi, który występuje na pustyniach, na styku piaszczystych równin i skalistych zboczy i jest związany z krzewami lub małymi drzewami.

Ten gryzoń żeruje najczęściej w schronisku bylin i modyfikuje swoje zachowanie w odpowiedzi na ryzyko drapieżnictwa ze strony sów. W obecności sów osobniki odbywają ukradkowe, krótkie wycieczki na ryzykowne otwarte obszary między krzewami, zwłaszcza gdy księżyc jest jasny.

Nie są znane żadne poważne zagrożenia dla całego gatunku. Jednak na wyspie Montserrat gatunek ten został wytępiony przez drapieżnictwo dzikich kotów.

Nie są znane żadne środki ochronne specyficzne dla tego gatunku.

W jego zasięgu znajduje się jednak kilka obszarów chronionych.

Jest powszechny ( Wilson i Ruff 1999 ). Mówi się, że jest liczna w siedliskach śródlądowych i stabilna na wyspach ( Stapp i Polis 2003 ).

Chaetodipus rudinoris

W niewoli - brak danych.

Chomikomyszka kolczasta ( Chaetodipus spinatus ) Merriam 1889 - gryzoń z podrodziny szczuroskoczników ( Perognathinae ) w rodzinie karłomyszowatych ( Heteromyidae ).

Występuje w Ameryce Północnej ( Baja California i Baja California Sur ) w Meksyku oraz w ( Arizonie, Kalifornii i Nevadzie ) w Stanach Zjednoczonych.

Zamieszkuje jałowe obszary porośnięte zaroślami kserycznymi, kolczaste zarośla, płaskowyże i zbocza góry porośnięte nizinnym lasem liściastym i może również zajmować las sosnowo-dębowy. Występuje od poziomu morza do 2000 m n.p.m.

chomikomyszka kolczasta ( Chaetodipus spinatus )

Aktywna w ciągu całego roku, głównie w godzinach nocnych.

Typowy samotnik, łączący się w pary w okresie rui.

Jest terytorialny ale zakresy osobnicze rewirów nie są znane.

Kopie nory pod krzewami lub między skałami.

Jest to stosunkowo duży gatunek. Kufa jest długa; uszy krótkie i zaokrąglone. Po obu stronach pyska ma zewnętrzne kieszenie policzkowe, które służą do transportu pokarmu do jego nory.

Ogon jest długi, z krótkim włosem i zakończony małą szczoteczką.

Sierść jest szorstka i brązowożółta; spód jest biały lub kremowy. Ogon jest dwukolorowy, brązowawy u góry i biały poniżej.

Nogi i nasada ogona mają długie włosy z grubymi kolcami. Posiada również kolce na plecach, które są bardziej elastyczne. Istnienie kolców odróżnia Chaetodipus spinatus od innych gatunków w tym rodzaju.

Łapy przednie są krótsze niż tylne, co umożliwia dwunożne poruszanie się ( Wołoszyn i Wołoszyn, 1982 ).

Długość głowy i tułowia to 107 - 124 mm

Długość ogona to 85 - 89 mm

Długość tylnej stopy to 25 - 26 mm

Długość ucha to 9 - 10 mm

Waga to 20 - 22 g

Prawdopodobnie wykorzystuje system szlaków komunikacyjnych do miejsc żerowania. Szlaki są usytuowane wśród naturalnych osłon : drzewa, krzewy, głazy czy skały.

Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku i postawy ciała. Wokaliza jest używana prawdopodobnie między samicą a potomstwem oraz w kontakcie samiec z samicą.

Odżywia się głównie nasionami traw i bylin, które przenosi w torbach policzkowych do nory w celu przechowywania. Zjada również owady i zielone części roślin. Nie pije wody lecz zjada zielone części roślin, aby zaspokoić swoje zapotrzebowanie na wodę. W czasie opadów deszczu szuka zielonej roślinności. Musi szukać źródła wody w swoim pożywieniu, ponieważ znalezienie źródła wody w ich środowisku jest rzadkością.

Sezon rozrodczy od czerwca do września. System krycia prawdopodbnie poligamiczny.

Okres ciąży trwa około 24 dni. Samica rodzi od 2 - 6 młodych w miocie. 2 mioty w sezonie.

Odstawienie następuje w wieku około 24 - 25 dni od narodzin.

Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.

Długość życia to 24 miesiące.

Chaetodipus spinatus

Opisane podgatunki :

- Chaetodipus spinatus broccus ( Huey, 1960 )

- Chaetodipus spinatus bryanti ( Merriam, 1894 )

- Chaetodipus spinatus evermanni ( Nelson i Goldman, 1929 )

- Chaetodipus spinatus guardiae ( Burt, 1932 )

- Chaetodipus spinatus lambi ( Benson, 1930 )

- Chaetodipus spinatus latijugularis ( Burt, 1932 )

- Chaetodipus spinatus lorenzi ( Banks, 1967 )

- Chaetodipus spinatus macrosensis ( Burt, 1932 )

- Chaetodipus spinatus magdalenae ( Osgood, 1907 )

- Chaetodipus spinatus margaritae ( Merriam, 1894 )

- Chaetodipus spinatus occultus ( Nelson, 1912 )

- Chaetodipus spinatus oribates ( Huey, 1960 )

- Chaetodipus spinatus peninsulae ( Merriam, 1894 )

- Chaetodipus spinatus prietae ( Huey, 1930 )

- Chaetodipus spinatus pullus ( Burt, 1932 )

- Chaetodipus spinatus rufescens ( Huey, 1930 )

- Chaetodipus spinatus seorsus ( Burt, 1932 )

- Chaetodipus spinatus spinatus ( Merriam, 1889 )

Chaetodipus spinatus macrosensis - wyspa San Marcos

Gatunek oznaczony jako najmniejszej troski LC.

Wymieniony jako najmniej zagrożony ze względu na jego szerokie rozpowszechnienie, przypuszczalnie dużą populację oraz ponieważ jest mało prawdopodobne, aby spadał w tempie zbliżonym do wymaganego zakwalifikowania się do umieszczenia w zagrożonej kategorii.

Występuje często i stabilnie ( Wilson i Ruff 1999 ). Bardzo powszechny na półwyspie Baja.

Półwysep Baja California jest drugim co do długości i najbardziej odizolowanym geograficznie półwyspem na Ziemi. Jego fizjografia i obecność wielu otaczających wysp ułatwiły badanie podstawowych wzorców i czynników wpływających na struktury genetyczne dla szerokiego spektrum organizmów. Chaetodipus spinatus występuje endemicznie w regionie i występuje na 12 powiązanych wyspach, w tym 10 w Zatoce Kalifornijskiej i dwie na Pacyfiku. Taka dystrybucja czyni z niej gatunek modelowy do oceny naturalnych barier historycznych. Testowano hipotezy związane ze związkiem między zasięgiem gatunku, wzorami u innych gatunków i jego związkiem ze zmianami klimatycznymi w okresie międzyplejstoceńsko-holoceńskim. Przeanalizowano dane o sekwencji genów mtDNA kodujących cytochrom b ( Cytb ) i podjednostki I ( COI ) i III ( COIII ) cytochromu koksydazy w 26 populacjach, w tym na wszystkich 12 wyspach. Matrylinearna genealogia, statystyczna sieć parsymonii i wykres panoramiczny Bayesa wskazywały na pochodzenie Chaetodipus spinatus w południowej części półwyspu. Analizy wykryły kilka różnic w porównaniu z typowym wzorcem zwierząt na półwyspie: nie ma przerw na półwyspie, Isla Carmen jest domem dla najbardziej zróżnicowanej populacji, populacja na starożytnej południowej wyspie Midriff nie różni się od populacji na półwyspie, a w pobliżu Lore występuje niezgodność na półwyspie amtDNA.

W Sierra de la Laguna Chaetodipus spinatus zasiedla głównie kolczaste zarośla, płaskowyże i zbocza góry porośnięte nizinnym lasem liściastym i osiąga górne granice w dąbrowie.

Nocny tryb życia pozwala gatunkowi żyć w surowych, skalistych pustynnych krajobrazach, znikając w czasie upalnych dni.

Chaetodipus spinatus śpi i odchowuje swoje młode w norach.

Do naturalnych drapieżników należą sowy ( Strigiformes ), lisy ( Vulpes ), skunksy ( Mephitidae ) i grzechotniki ( Crotalinae ) ( Wołoszyn i Wołoszyn 1982 ).

Gryzoń ten zwykle zamieszkuje surowe pustynne krajobrazy z głazami, klifami, skalistymi zboczami, gruboziarnistą glebą i rzadką roślinnością charakterystyczną dla dolnej strefy życia Sonory. Na wyspach preferuje kamienistą pustynię ( Wilson i Ruff 1999 ).

Nie są znane żadne poważne zagrożenia.

Większość populacji jest prawdopodobnie bezpieczna, ponieważ gatunek zamieszkuje obszary o niewielkiej wartości rolniczej (Wilson i Ruff 1999). Jednak niektórym populacjom na wyspach zagraża drapieżnictwo zdziczałych kotów, a na wyspach Meija i Coronados wytępione zostały inne gatunki gryzoni ( Peromyscus guardia i Neotomys bunkeri ).

Nie są znane żadne środki ochronne specyficzne dla tego gatunku.

W jego zasięgu znajduje się jednak kilka obszarów chronionych.

Chaetodipus spinatus

W niewoli - brak danych.

Chaetodipus spinatus

Chomikomyszka kalifornijska ( Chaetodipus californicus ) Merriam 1889 - gryzoń z podrodziny szczuroskoczników ( Perognathinae ) w rodzinie karłomyszowatych ( Heteromyidae ).

Występuje w Ameryce Północnej - U.S.A. ( południowa Kalifornia ) i Meksyk ( północna Baja California ).

Zamieszkuje tereny gęstych nizinnych i górskich chaparrali na wysokości do ok. 1500 m m.p.n. Rzadziej spotykana jest w obszarach suchych pustynnych lub trawiastych oraz na terenach przybrzeżnych.

chomikomyszka kalifornijska ( Chaetodipus californicus )

Aktywna głównie w nocy i prowadzi naziemny i samotny tryb życia. Wykazuje aktywność we wszystkich porach roku. W ciągu dnia pozostaje w swoich systemach nor, do których wejścia są zaślepione ziemią, aby utrzymać niską temperaturę i wysoką wilgotność.

Występowanie gatunku jest w dużej mierze fossalne, a działalność naziemna ogranicza się do podstawowych elementów gromadzenia pożywienia i rozmnażania się. Wyprawy naziemne niekoniecznie mają charakter lokalny, a w badaniach nad pułapkami odnotowano przemieszczanie się dorosłych osobników na odległość do 850 m w ciągu 24 godzin ( Nowak, 1999; Zeiner, i in., 1990 ).

Jest terytorialny ale zakresy indywidualne osobników nie są znane. Chociaż badanie odłowcze wykazało rozległy zasięg do 56,74 ha ( Spiegel i in., 1995 ).

Kopie nory tworząc podziemne systemy nor i korytarzy.

Gatunek jest zaliczany do średnich lub dużych przedstawicieli rodzaju.

Futro ma szorstkie, w części grzbietowej wybarwione na kolor brązowo-szary z wyraźnym paskiem bocznym. W części brzusznej wybarwiona na kolor żótawobiały. Na zadzie można znaleźć wyraźne białe, rowkowane włosy lub kolce. Ogon dwukolorowy, pokryty sierścią.

Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.

Wymiary Chaetodipus californicus ( za: David J. Hafner, 2016 ) :

długość ciała z głową to 86 – 92 mm

długość ogona to 203 – 143 mm

długość ucha ( średni wymiar ) to 13 mm

długość kończyny tylnej ( średni wymiar ) to 26 mm

masa ciała to 18 – 29 g

Podczas nocnych wypraw gromadzących pożywienie gatunek usiłuje wypełnić pożywieniem zewnętrzne, wyściełane futrem woreczki. Kiedy ich kieszenie są wypełnione, wraca do swoich nor, aby ukryć zawartość w małych dołach wzdłuż korytarzy. Chaetodipus californicus przednimi łapami wypycha zawartość torebek, czasami wywracając je na lewą stronę, aby usunąć pozostałe nasiona ( Berry i Berry, 1960 ). Przednie łapy Chaetodipus californicus są wyposażone w długie pazury, które służą do przesiewania nasion zakopanych w ziemi. Gatunek znalezione nasiona umieszcza w zewnętrznych woreczkach policzkowych ( Nowak, 1999; Williams, 1999; Zeiner, i in., 1990 ).

W odpowiedzi na hipotermię gatunek może wpaść w ospałość w różnych temperaturach otoczenia. Chociaż ta reakcja jest wspólna dla wszystkich gatunków Chaetodipus, Chaetodipus californicus jest wyjątkowa, ponieważ pobudzenie występuje zawsze w ciągu 24 godzin ( Merritt, 1985 ).

Wiadomo, że jest zwinnym we wspinaczem na małe drzewa i krzewy. Jest czworonożny ( Williams, 1999 ).

Do komunikacji wykorzystuje różnorodne systemy. Znakowanie zapachowe terytorium następuje, gdy gatunek bierze kąpiele pyłowe w pobliżu obrzeży terytoriów, osadzając w ziemi część wydzielin zapachowych ( wytwarzanych przez gruczoły u nasady ogona ). Wiadomo również, że Chaetodipus californicus wydaje agresywny dźwięk szczękający zębami i warczy, gdy jest zagrożony. Wydaje też wysoki pisk, gdy jest ranny lub atakowany ( Williams, 1999 ). Ważną rolę spełniają też dotyk, postawa ciała czy słuch.

Chaetodipus californicus zasadniczo jest roślinożercą. Żeruje głównie na nasionach krzewów, roślinach jednorocznych i trawach. Może także spożywać mniejsze ilości roślinności zielonej i owady. Pokarm jest zbierany w zewnętrznych, wyściełanych futrem workach policzkowych i przenoszony do nor, gdzie jest magazynowany. Chomikomyszka kalifornijska nie musi pić wody. Organizm przyswaja wystarczającą ilość wody ze spożywanych pokarmów stałych.

Sezon rozrodczy wiosną. System krycia prawdopodobnie poligamiczny. Potomstwo rodzi się od kwietnia do lipca.

Długość ciąży to około 25 dni. Samica rodzi średnio 4 – 5 młodych w miocie. Zakres wielkości miotu od 2 do 7 młodych. 1 ewentualnie 2 mioty w sezonie.

Samica rodzi w norze i tam pielęgnuje młode. W wieku około 21 dni następuje odstawienie i młode po tym okresie rozpraszają się.

Dojrzałość płciową osiągają w wieku około 3 miesięcy.

Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.

Długość życia 2 - 3 lata.

Chaetodipus californicus

Opisane podgatunki :

- Chaetodipus californicus californicus - Merriam, 1889 − zachodnia część USA: południowa część Zatoki San Francisco, zachodnio-centralna część stanu Kalifornia

- Chaetodipus californicus bensoni - von Bloeker, 1938 − zachodnia część USA: południowa część zachodniego wybrzeża, zachodnio-centralna część Kalifornii

- Chaetodipis californicus bernardinus - Benson, 1930 − zachodnia część USA: pasma górskie San Gabriel i San Bernardino, południowo-zachodnia część Kalifornii

- Chaetodipus californicus dispar - Osgood, 1900 − południowo-zachodnia część USA: wybrzeże Pacyfiku w południowo-zachodniej Kalifornii

- Chaetodipus californicus femoralisi - A. Allen, 1891 − południowo-zachodnia część USA i północno-zachodni Meksyk: południowe wybrzeże Pacyfiku, południowo-zachodnia część Kalifornii ( na południe do pasma Sierra de Juárez ), północna część stanu Baja California

- Chaetodipus californicus marinensis - von Bloeker, 1938 − zachodnia część USA: wybrzeże Pacyfiku w Kalifornii

- Chaetodipus californicus mesopollus - Elliot, 1903 − północno-zachodni Meksyk ( Sierra de San Pedro Mártir, północna część stanu Baja California )

- Chaetodipus californicus ochrus - Osgood, 1904 − zachodnia część USA: góry Temblor Range, Tehachapi i południowa część Sierra Nevada oraz wschodnio-centralna i południowo-centralna część Kalifornii

rycina Chaetodipus californicus

Gatunek uznawany jako najmniejszej troski LC. Wymieniony jako najmniejszej troski ze względu na jego szerokie rozpowszechnienie, przypuszczalnie dużą populację oraz ponieważ jest mało prawdopodobne, aby spadał w tempie zbliżonym do wymaganego zakwalifikowania się i umieszczenia w bardziej zagrożonej kategorii.

Lokalizacja typowa : USA, stan Kalifornia, hrabstwo Alameda, Berkeley.

Siedlisko chaparralne w zasięgu tego gatunku podlega zmianom użytkowania ziemi w wyniku wypasu, pożarów i urbanizacji.

Gatunek ten jest silnie związany z gęstym chaparralem i żeruje na krawędziach między krzewami i niewielkimi otwartymi terenami. Występuje rzadko lub bardzo rzadko w suchych siedliskach trawiastych, pustynnych i zarośniętych przybrzeżnych.

Garnitur chromosomowy tego gatunku tworzą 22 pary ( 2n = 44 ) chromosomów ( FN = 54 ).

Jest gatunkiem parapatrycznym z chomikomyszką zaroślową ( Chaetodipus fallax ). Chaetodipus californicus jest często mylony z Chaetodipus fallax, który dzieli część tego samego siedliska, ale ma mniejsze i bardziej okrągłe uszy. Chociaż te dwa gatunki są w większości allopatyczne, z Chaetodipus californicus na północy i Chaetodipus fallax na południu, w południowej Kalifornii Cismontane może wystąpić pewne nakładanie się ich zasięgu. Jak wspomniano powyżej, długość uszu i tylnych łap to najbardziej wiarygodne cechy pozwalające na rozróżnienie tych dwóch gatunków. Uszy Chaetodipus fallax są krótsze i bardziej okrągłe, mają długość 7 - 9 mm, a tylne łapy 21 - 26 mm, są nieco mniejsze niż u Chaetodipus californicus ( Erickson i Patten, 1999; Ingles, 1965; Whitaker, Jr., 1996 ).

Chaetodipus californicus zajmuje przez cały rok różnorodne siedliska w swoim zasięgu w strefach życia w Górnej Sonorze i w okresie przejściowym. Należą do nich górskie lasy liściaste, lasy liściasto-iglaste na pogórzu i w dolinach, lasy liściaste z przedgórza dolin, jednoroczne łąki z szałwią i krwawnikiem, górski chaparral oraz zarośla przybrzeżne. Chaetodipus californicus występuje najliczniej na siedliskach, w których znajdują się łąki i chaparral. W środkowej Kalifornii gatunek ten występuje na niewielkich lub umiarkowanych wysokościach, podczas gdy w południowej Kalifornii występuje głównie na umiarkowanych wysokościach. Gatunek jest ograniczony do dużych wysokości w najbardziej wysuniętej na południe części swojego zasięgu w Sierra San Pedro Martir, z ogólnym zasięgiem wzniesienia od poziomu morza do 2400 m n.p.m. ( Erickson i Patten, 1999; Zeiner, i in., 1990 ).

Wyprawy naziemne niekoniecznie mają charakter lokalny, a w badaniach nad pułapkami odnotowano przemieszczanie się dorosłych osobników na odległość do 850 m w ciągu 24 godzin ( Nowak, 1999; Zeiner, i in., 1990 ).

Różne drapieżniki lądowe i ptasie, żerują na gatunku ( Zeiner i in., 1990 ) - kojot ( Canis latrans ), ryś rudy ( Lynx rufus ), sowy ( Strigiformes ), węże ( Serpentes ).

Jako zdobycz gatunek prawdopodobnie wpływa na populacje drapieżników. Jako zbieracz nasion prawdopodobnie odgrywa pewną rolę w ich dystrybucji. Jako gatunek kopiący pomaga w napowietrzaniu gleby.

Chaetodipus californicus jest zagrożony utratą siedlisk, na których występuje rozwój człowieka. Wypas zwierząt gospodarskich ogranicza osłonę niezbędną do unikania drapieżników ( Zeiner i in., 1990 ).

Podgatunek Chaetodipus californicus femoralis jest wymieniony jako DD ( brak danych ).

Badania wskazują, że szczepy Chaetodipus californicus w hipotermii wykazują znacznie wyższe poziomy ATP w wątrobie niż grupy kontrolne bez hipotermii. Sugeruje to metaboliczny mechanizm pobudzenia cieplnego podobny do tego, który jest stosowany przez gatunek Citellus tridecemlineatus ( Merritt, 1985 ).

Nie są znane żadne środki ochronne dla tego gatunku.

W niewoli - brak danych.

Prawdopodobnie w hodowli amatorskiej osobniki pozyskane z natury.

Chaetodipus fallax przeżył w niewoli niesamowite 8 lat i 4 miesiące - imponującą długość życia jak na tak małego gryzonia. ( Nowak, 1999 ).

Chomikomyszka zaroślowa ( Chaetodipus fallax ) Merriam 1889 - gryzoń z podrodziny szczuroskoczników ( Perognathinae ) w rodzinie karłomyszowatych ( Heteromyidae ).

Występuje w Ameryce Północnej - U.S.A. ( Kalifornia ) i Meksyk ( Baja California ).

Zamieszkuje krzewy, od rzadkich krzewów pustynnych po gęste zarośla przybrzeżne. Występuje częściej tam, gdzie skały lub krzewy zapewniają osłonę. Gatunek żyje w różnych siedliskach: na pustynnych zboczach, w agawie, w obszarach skalistych, w przybrzeżnych zaroślach szałwii itp. od poziomu morza do 1835 m n.p.m.

chomikomyszka zaroślowa ( Chaetodipus fallax )

Aktywna w ciągu całego roku, głównie w godzinach nocnych.

Typowy samotnik, w pary łączy się w okresie rui. W związku z tym raczej nie tolerują obecności obu przedstawicieli swojego gatunku, a także innych podobnych gryzoni; bardzo chronią swoje terytoria ( Brylski, 2003; Jameson i Peeters, 1988; Lackey, 1996; Longland, 1999 ).

Gatunek terytorialny. Zakres rewiru samców wynosi około 3500 m2, a samic jest nieco mniejszy - 2500 m2. Zasięg ten jest tej samej wielkości, co ogólne terytorium i jest chroniony przed wszystkimi intruzami, z wyjątkiem przedstawicieli płci przeciwnej w okresie godowym ( Brylski, 2003; Lackey, 1996 ).

Kopie nory. Systemy nor mogą być dość rozbudowane, składające się z sieci tuneli i komór. Zwykle jedna lub dwie komory są używane jako legowiska do spania; pozostałe komory służą do gromadzenia nasion. Większość dnia spędza pod ziemią w rozległych norach, wychodząc na żer tylko nocą, kiedy łatwiej jest uniknąć drapieżników. Pożywienie jest gromadzone w woreczkach na ich policzkach i przenoszone z powrotem do nor, gdzie jest zwykle przechowywane w oddzielnych komorach. Te nory są również ich domami długoterminowymi w okresie zimowym, kiedy następuje obniżony stan aktywności, ale nie prawdziwa hibernacja.

Różnice w wielkości między samcami i samicami są bardzo niewielkie.

Długość ciała od 170 do 200 mm i wadze od 17 do 22 gramów.

Obie płcie są koloru ciemnobrązowego u góry i białego pod spodem, z kolcami czarnymi na zadzie i białymi na biodrach. Ogon jest krótszy od ciała o około 20 mm, ma ciemno zabarwiony grzebień grzbietowy i jest jasny poniżej.

Wygląd ten jest bardzo podobny do Chaetodipus californicus, który również zajmuje to samo siedlisko, z wyjątkiem tego, że Chaetodipus fallax ma krótsze uszy, zwykle krótsze niż 9 mm.

Policzki mają wyściełane futrem woreczki, w których może przechowywać nasiona, aby przenieść je z powrotem do nor, gdzie są przechowywane. Woreczki pomagają chronić nasiona przed wilgocią w jamie ustnej, pomagając Chaetodipus fallax uniknąć utraty wody przez nasiona. W rzeczywistości są tak dobre w oszczędzaniu wody, że mogą przeżyć tylko na samych nasionach, uzyskując całą potrzebną wodę z pożywienia lub produktów ubocznych procesów metabolicznych.

Lokomocja przy niskiej prędkości dla gatunku jest czteronożna. Jednak poruszając się z dużo większą prędkością galopują skokami o długości około 1 metra. Podczas tego galopu obie tylne stopy uderzają o ziemię w tym samym czasie, w przeciwieństwie do ich czworonożnego ruchu, w którym stopy naprzemiennie uderzają o ziemię. Ich ogony służą do utrzymania równowagi. Poruszając się w tym galopującym stylu, Chaetodipus fallax może osiągnąć prędkość prawie 13 km / h.

Ze względu na ich samotniczy charakter niewiele wiadomo o komunikacji. Zaobserwowano, że w niebezpieczeństwie piszczy, co sugeruje, że może użyć jakiejś formy wokalizy. Używa dużych uszu i oczu, a także dobrego zmysłu dotyku, aby postrzegać otoczenie ( Ingles, 1954 ).

Gatunek jest głównie ziarnożerny, zjada nasiona różnych krzewów i traw występujących w ich środowisku. Wraz ze wzrostem temperatury otoczenia je wyłącznie nasiona, które zawierają duże ilości lub wilgoć, aby zrekompensować dodatkowe straty wilgoci spowodowane ciepłem. W czasach niedoboru nasion może również zjadać liście, łodygi, a nawet owady ( Anonim, 2003; Brylski, 2003; Hulbert i MacMillan, 1988; Jameson i Peeters, 1988; Lackey, 1996; Longland, 1999; McClenaghan, 1983; Stephens, 1906 ).

Chociaż rozmnażanie może odbywać się przez cały rok, gatunek ten rozmnaża się głównie wiosną, jednak niektóre osobniki rozmnażają się przez cały rok, a nawet trzy razy w roku. Wydaje się, że wzorce reprodukcyjne są silnie związane z opadami deszczu. System krycia nie jest znany ale prawdopodobnie poligamiczny.

Okres ciąży wynosi około 24 - 26 dni. Samica rodzi 2 do 6 młodych w miocie.

Mioty mogą być od 1 do 3 w roku. Odstawienie następuje prawdopodobnie po około 21 dniach.

Młode osiągają dojrzałość płciową w wieku 5 do 6 miesięcy.

Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.

Typowa długowieczność w przyrodzie wynosi tylko 4 do 6 miesięcy, ale nie jest typowa dla niektórych osobników przeżywających 1 do 2 lat ( Wilson i Ruff 1999 ).

Chaetodipus fallax

Opisane podgatunki :

- Chaetodipus fallax anthonyi ( Osgood, 1900 ) - South Bay, Cerros

[Cedros] Island, Baja California, Meksyk

- Chaetodipus fallax fallax ( Merriam, 1889 )

- Chaetodipus fallax inopinus ( Nelson & Goldman, 1929 ) - Turtle ( San Bartolome ) Bay, Baja California, Meksyk

- Chaetodipus fallax majusculus ( Huey, 1960 ) - San Quintin, Baja

California, Meksyk

- Chaetodipus fallax pallidus ( Mearns, 1901 ) - Mountain Spring,

Coast Range Mountains, Mexican Boundary Line, San Diego County, Kalifornia, U.S.A.

- Chaetodipus fallax xerotrophicus ( Huey, 1960 ) - Chapala, Baja California, Meksyk

Chaetodipus fallax

Gatunek oznaczony jako najmniejszej troski LC. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku populacji aby kwalifikować gatunek w kategorii zagrożonych.

Podgatunek Chaetodipus fallax fallax i Chaetodipus fallax pallidus to federalne taksony kandydujące w Stanach Zjednoczonych i gatunki o szczególnym znaczeniu w stanie Kalifornia.

Na wyspie Cedros w Baja California gatunek ten uważany jest za zagrożony wyginięciem. Na tej wyspie występuje jedna populacja, która wcześniej była znana jako Chaetodipus anthonyi.

Rzadko jest spotykany w miastach, głównym wymaganiem siedliskowym dla Chaetodipus fallax jest obecność nisko rosnącej roślinności lub skalistych wychodniów, a także piaszczystej gleby, w której kopią nory ( Anonim, 2003; Brylski, 2003; Erickson i Patten, 1999; Hafner, 1998; Ingles, 1954; Jameson i Peeters, 1988; Lackey, 1996; Longland, 1999; McClenaghan, 1983; Stephens, 1906 ).

Na gatunek polują lisy ( Vulpes ), kojoty ( Canis latrans ), borsuki ( Taxidea taxus ), sowy ( Strigiformes ) i węże ( Serpentes ). Aby uniknąć drapieżnictwa, ma ciemne futro, które pomaga w kamuflażu w nocy, kiedy jest najbardziej aktywny. Ma również nieobliczalny styl skakania, gdy jest ścigany przez drapieżnika, co utrudnia przewidywanie ich ścieżki. Nory, w których żyje, również zapewniają pewne bezpieczeństwo przed drapieżnikami, a młode pozostają w schronieniu nor, dopóki nie będą w stanie samodzielnie przeżyć ( Brylski, 2003; Lackey, 1996; Longland, 1999; McClenaghan, 1983 ).

Oprócz dostarczania pożywienia wielu drapieżnikom i zjadania wielu rodzajów roślin, gatunek odgrywa kilka ról w swoim ekosystemie. Dzięki kopaniu pomaga napowietrzać glebę. Sposób, w jaki przechowują nasiona, pomaga roślinom w rozprowadzaniu potomstwa.

Jest również żywicielem wielu roztoczy i pcheł. W tym gatunków : Androlaelaps sinuosa i innych roztoczy oraz Meringis dipodomys i innych pcheł.

Ponadto żyje w ciągłej konkurencji z innymi małymi gryzoniami występującymi w tym samym regionie. Aby zmniejszyć konkurencję o żywność, Chaetodipus fallax polega bardziej na nasionach o dużej wilgotności, pozostawiając bardziej suche nasiona dla gryzoni, które otrzymują więcej potrzebnej im wody poprzez picie. Konkurencja między gatunkami jest również widoczna w użytkowaniu siedlisk. Chaetodipus fallax zwykle zamieszkuje bardziej skaliste mikrosiedliska w tym regionie, podczas gdy inne typy gleby zawierają inne gryzonie. Jednak wraz ze zmianami w mikrośrodowiskach zmienia się także społeczność mieszkańców gryzoni. Przykład tego zaobserwowano w regionach o zwiększonej gęstości roślin, zapewniających lepszą ochronę Chaetodipus fallax. Wraz ze wzrostem populacji Chaetodipus fallax w tych regionach zmniejszyła się liczba konkurujących gatunków Dipodomys merriami ( Anonim, 2003; Brylski, 2003; Eidemiller, 1980; Hulbert i MacMillan, 1988; Jameson i Peeters, 1988; Lackey, 1996; Longland, 1999; McClenaghan, 1983; Price i Waser, 1984; Stephens, 1906; Thompson, 1982 ).

Chaetodipus fallax jest zagrożony utratą siedlisk, na których występuje rozwój człowieka. Wypas zwierząt gospodarskich ogranicza osłonę niezbędną do unikania drapieżników ( Hafner, 1998; Longland, 1999 ).

Nie są znane żadne środki ochronne dla tego gatunku.