Norniki z podrodzaju Alexandromys

Microtus evoronensis - gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ), z podrodzaju Alexandromys.
Opisany przez Kovalskaya & Sokolov w 1980 roku.

Występuje w Azji ( azjatycka część Rosji - Kraj Chabarowski, okolice jeziora Evoron, basen rzeki Deviatka ).

Zamieszkuje trawiaste równinne obszary.

rycina - Microtus evoronensis 

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Odżywia się zieloną roślinnością w okresie wiosny i lata oraz ziarnem, nasionami, korzeniami, korą w okresie jesieni i zimy.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek o ograniczonym zakresie około 5000 km2 lub nieco większym. 
Brak jest informacji o stanie i trendach populacji oraz potencjalnych zagrożeniach.
Gatunek uznawany za nie oznaczony ze względu na brak danych.
Jako rzadki gatunek chroniony prawem Rosji.

W niewoli - brak danych.  





Nornik wschodni ( Microtus fortis ) - gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ), z podrodzaju Alexandromys. Synonim Microtus michnoi - Microtus pelliceus - Microtus uliginosus.

Występuje w Azji ( Syberia Wschodnia - Transbajkalia, basen rzeki Amur ( Rosja ), północno-wschodnia Mongolia, wschodnie Chiny, Korea ).

Zamieszkuje wilgotne leśne łąki i laso-step, trawiaste obszary półpustyń, obszary nadmorskie, brzegi jezior, rzek i strumieni z gęstą roślinnością ale także obszary rolnicze.

rycina - Microtus fortis - forma ciemna ubarwienia

Aktywny w ciągu całego roku, głównie w ciągu dnia. Szczyt aktywności we wczesnych godzinach porannych i późno popołudniowych do zmierzchu. W okresie zimowym w południe.
Żyje w różnych strukturach społecznych w zależności od siedliska, pory roku, gęstości osobniczej, dostępności pokarmowej. Są to monogamiczne pary, pojedyncze samice, grupy samic z 1 -2 samcami, grupy rodzinne złożone z osobników różnej płci i wieku, zestawy grup rodzinnych tworzące kolonie.
Kopie rozległe, płytkie systemy komór i korytarzy w miękkim gruncie, w darni lub piasku. Na powierzchni wydeptuje ścieżki tworzące skomplikowany system szlaków komunikacyjnych w wysokiej trawie.
W głębszych komorach buduje gniazda z materiału roślinnego, które wyściela drobnymi częściami roślin. Gniazda te służą do odchowu młodych i są budowane przez samce. W głębiej usytuowanych komorach znajdują się też spiżarnie i miejsca zimowisk. 
W płytszych komorach buduje gniazda wykorzystywane do snu w okresie lata i są one budowane przez osobniki obojga płci.
Podczas odpoczynku, snu i w zimie osobniki zbijają się w grupę.
Odżywia się różnorodnym pokarmem roślinnym ( zielone części roślin, trawy i zioła, nasiona, owoce, jagody, bulwy, cebule, kłącza, korzonki ). W okresie zimowym ogryza korę z roślin drzewiastych ( krzewy i drzewa ). Korzysta również z zapasów ziarna, kłączy, bulw czy korzeni.
Sezon rozrodczy od kwietnia do listopada.
Występuje monogamia jak i poligamia. 
Do 6 miotów w sezonie. Ciąża trwa około 20 - 22 . Samica rodzi 2 - 4 młode, ale nawet 5 - 6. Młode rodzą się nagie, ślepe i głuche. Po około 3 - 4 dniach pokrywają się sierścią. W wieku 7 - 9 dni otwierają oczy i uszy. Odstawienie następuje po około 20 - 22 dniach.
Samice pozostają na miejscu a samce rozpraszają się.
Dojrzałość płciową uzyskuje : samica w wieku 3,5 - 4 miesięcy a samiec w 4 - 5 miesiącu.
Przerwy między miotami to 40 - 45 dni.
Żyje średnio 18 - 24 miesiące.
Co 2 - 4 lata występuje większa gęstość osobnicza prowadząca do lokalnych migracji, często na tereny rolnicze.

rycina - Microtus fortis - jasna forma ubarwienia

Opisane podgatunki :
- Microtus fortis calamorum - wschodnie Chiny ( dolina dolnego biegu Jangcy, Nanjing, Kiangsu ) - synonim Microtus calamorum - Microtus calamorum calamorum - uznawany też za samodzielny gatunek z 2 podgatunkami
- Microtus fortis dolichocephalus - północne Chiny ( Liaoning, zachodni Jilin, środkowa Mandżuria ) - synonim Microtus dolichocephalus - Lasiopodamys dolichocephalus - uznawany też za samodzielny gatunek
- Microtus fortis fortis - Chiny ( środkowa część Neimenggu, dolina rzeki Huang he, Kiangsu, Zhejiang )
- Microtus fortis fujianensis - południowe Chiny ( Jianyang, Dongting Lake Area, Fujian )
- Microtus fortis michnoi - Transbaikalia ( Rosja ) - synonim Microtus pelliceus michnoi - Microtus michnoi - Microtus michnoi michnoi - uznawany też za samodzielny gatunek z 2 podgatunkami
- Microtus fortis pelliceus - Rosja ( obwód amurski, dolina rzeki Amur, obwód chabarowski, dolina rzeki Ussuri, Primorski Kraj ), do Korei - synonim Microtus pelliceus - Microtus michnoi pelliceus 
- Microtus fortis saxatilis - Rosja ( Transbaikalia ) - synonim Mus saxatilis
- Microtus fortis superus - Chiny ( dolina rzeki Jangcy ) - synonim Microtus superus - Microtus calamorum superus 
- Microtus fortis uliginosus - środkowa część Korei Południowej

nornik wschodni ( Microtus fortis )

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i lokalnie obfite populacje. W niektórych częściach zakresu odnotowano ostre wahania populacji.
Prawdopodobnym zagrożeniem jest utrata siedlisk powodowana przez naturalne pożary lub człowieka. Wysychanie źródeł wody i susze również zagrażają gatunkowi, jednak nie jest do końca jasne czy są to naturalne zmiany środowiskowe czy zmiany spowodowane działalnością człowieka.
Około 14% z zakresu gatunku w Mongolii jest na obszarach chronionych.
W Chinach i Rosji jest pospolitym gatunkiem.

nornik wschodni ( Microtus fortis ) - Nowe Zoo Poznań 

W niewoli - zarówno w hodowli amatorskiej jak i w warunkach ogrodów zoologicznych.
Gatunek w hodowli utrzymywany w formie silnie zinbredowanej linii. Cała populacja hodowana w Europie wywodzi się od kilku osobników.
W Polsce można zobaczyć nornika wschodniego w Nowym Zoo w Poznaniu. 

      nornik wschodni ( Microtus fortis ) - Nowe Zoo Poznań

Microtus maximowiczii - gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ),  z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ), z podrodzaju Alexandromys. Synonim Microtus gromovi.

Występuje w Azji ( południowa Syberia, od wschodniego brzegu jeziora Bajkał do dorzecza Amuru - Rosja, wschodnia Mongolia, północno-wschodnie Chiny - Heilongjiang ).

Zamieszkuje otwarte lasy i leśne łąki, laso-step, trawiaste tereny półpustyń oraz brzegi rzek, jezior i strumieni z gęstą roślinnością.

Aktywny w ciągu całego roku. Szczyt aktywności głównie wczesnym rankiem, późnym popołudniem i przed zmierzchem.

Żyje w niewielkich grupach do 15 osobników.

Kopie płytkie systemy komór i korytarzy w gęstej roślinności. Na powierzchni wokół wejść pozostawia kopce o szerokości 50 - 100 cm i wysokości 15 - 20 cm. Komora gniazdowa znajduje się w odległości zaledwie 20 - 30 cm od wejścia. Komora ta ma średnicę 35 cm a gniazdo zbudowane z materiału roślinnego ma około 25 cm wysokości. Buduje też komory z przeznaczeniem na spiżarnie, w której gromadzi korzenie i bulwy przed zimą.

Odżywia się trawami, ziołami, nasionami. W okresie zimowym korzysta z zapasów oraz ogryza korę drzew i krzewów.

Sposób rozrodu i sezon rozrodczy słabo poznany.

Samica może urodzić 7 - 9 młodych w miocie.

Opisane podgatunki :

- Microtus maximowiczii gromovi - Rosja ( Jakucja ) - synonim Microtus gromovi

- Microtus maximowiczii maximowiczii - Rosja ( obwód amurski, dolina rzeki Amur ), północne Chiny ( Mandżuria, Neimenggu, Heilongjiang )

- Microtus maximowiczii ungurensis - Rosja ( region Transbaikalii, Chita, wschodni brzeg jeziora Bajkał ), wschodnia Mongolia - synonim Microtus michnoi ungurensis - Microtus ungurensis

  rycina - nornik ujgurski ( Microtus maximowiczii ungurensis )

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i brak głównych zagrożeń.

Utrata siedlisk powodowana przez naturalne pożary i te wywołane przez człowieka może stanowić pewne zagrożenie dla gatunku.

Około 38% z zakresu gatunku w Mongolii jest na obszarach chronionych.

W Chinach i Rosji dość pospolity ale środki ochronne są wymagane.

Potrzebne są dalsze badania ekologii, biologii, siedlisk, dystrybucji i trendów populacji oraz zagrożeń.

W niewoli - brak danych.





Microtus middendorffii - gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ),  z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ), z podrodzaju Alexandromys. Synonim Microtus miurus middendorffi. Dawniej zawierał Microtus hyperboreus ( Pavlinov i wsp. 2002 ).

Występuje w Azji ( północno-środkowa Syberia, od Uralu do nizin Kołymy - Rosja ).

Zamieszkuje arktyczną tundrę porośniętą turzycami i podmokłą. Unika krajobrazów antropogenicznych.

rycina - Microtus middendorffii

Aktywny w ciągu całego roku i całej doby. Żyje w niewielkich koloniach.
Kopie płytkie nory z suchymi komorami. Gniazda lęgowe są budowane na pagórkach, wprost na ziemi lub na gałęziach krzewów.
Odżywia się turzycami i liśćmi krzewów w lecie a korą i korzeniami w zimie.
Sezon rozrodczy od marca do października.
Samica może mieć do 3 miotów w sezonie.

Opisane podgatunki :
- Microtus middendorffii middendorffii - Rosja ( Półwysep Tajmyr, Krasnojarski Kraj, północna Syberia )
- Microtus middendorffii ryphaeus - Rosja ( północny Ural, Półwysep Jamał, obwód jamalsko-nieniecki )
- Microtus middendorffii tasensis - Rosja ( rzeka Tas, północno-zachodnia Syberia )
- Microtus middendorffii uralensis - Rosja ( północny Ural, obwód jamalsko-nieniecki )

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i obfite populacje. Danych na temat wielkości populacji brak.
Okresowe wahania wielkości populacji mogą być spowodowane ciężkimi zimami. Ulewne deszcze i lokalne powodzie powodują krótkie migracje z zagrożonych terenów.
Na Uralu płodność gatunku jest niższa niż w Jakucji.
Brak widocznych zagrożeń dla gatunku w obecnym czasie.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w swoim zasięgu.

W niewoli - brak danych.





Nornik mongolski ( Microtus mongolicus ) -  gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ),  z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ), z podrodzaju Alexandromys. Synonim Microtus arvalis mongolicus - Arvicola mongolicus.

Występuje w Azji ( Transbaikalia - Rosja, Mongolia i północno-wschodnie Chiny - Heilongjiang i Jilin ).

Zamieszkuje lasy, laso-step, tereny trawiaste półpustyń, górskie stepy do wysokości 3000 m n.p.m.

 rycina - nornik mongolski ( Microtus mongolicus )

Aktywny w ciągu całego roku i całej doby. Szczyt aktywności we wczesnych godzinach porannych i późnym popołudniem.

Żyje w niewielkich grupach do 15 - 20 osobników.

Kopie rozległe systemy płytkich komór i korytarzy. Na powierzchni tworzy szlaki komunikacyjne do miejsc żerowania. W głębiej położonych komorach zakłada gniazda lęgowe i spiżarnie.

Odżywia się głównie zielonymi częściami roślin i ich podziemnymi częściami. Na okres zimy potrafi zgromadzić zapasy nasion i korzeni do 2 kg na osobnika.

Sezon rozrodczy od kwietnia do października.

Występuje monogamia jak i poligamia. Może być do 4 miotów w sezonie.

Ciąża trwa około 20 - 22 dni. Samica rodzi 2 - 4 młode ale może być i 7 w miocie.

Młode rodzą się nagie, głuche i ślepe. W wieku 3 - 4 dni są już pokryte sierścią a po około 7 - 10 dniach otwierają oczy i uszy. Odstawienie następuje po około 20 dniach po porodzie.

Młode osiągają wielkość dorosłych w 2 miesiącu życia.

Żyje około 18 - 24 miesięcy.

Opisane podgatunki :

- Microtus mongolicus bajkalska - Rosja ( region jeziora Bajkał, Buriacja ) - synonim Microtus arvalis bajkalska

- Microtus mongolicus poljakovi - Rosja ( góry Jabłonowe, Transbaikalia, Chita, region Bajkału ), Mongolia - synonim Microtus poljakovi -  uważany za tożsamy z Microtus mongolicus  

- Microtus mongolicus xerophilus - Rosja ( Chita, Transbaikalia ) - synonim Microtus xerophilus - Microtus xerophylus - uważany za tożsamy z Microtus mongolicus

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i obfitą populację. Okresowe wahania populacji mogą być spowodowane ciężkimi zimami.

Utrata siedlisk może być spowodowana naturalnymi pożarami lub wywołanymi przez człowieka.

Około 12% z zakresu gatunku w Mongolii jest na obszarach chronionych.

W Chinach i Rosji jest pospolitym gatunkiem.

Potrzebne są badania na temat stanu i trendów populacji oraz czy gatunek wymaga działań ochronnych.

W niewoli - brak danych.

Microtus mujanensis - gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ),  z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ), z podrodzaju Alexandromys.

Występuje w północno-wschodniej Azji ( Rosja - wschodnia Syberia, Buriacja, Muya Valley,  basen rzeki Vitim, ).

Zamieszkuje łąki i lasy bagienne, w pobliżu krzewów i obrzeży lasów. Unika lasów o poszyciu z mchów.

  rycina - Microtus mujanensis 

Gatunek słabo poznany.

Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia.

Wiadomo, że sezon rozrodczy jest od kwietnia do września. Średnia wielkość miotu to 8 młodych.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek nie oznaczony ze względu na brak informacji na temat stanu i trendów populacji. Ma bardzo ograniczony zakres około 5000 km2.

Jest uznany za zagrożony w Rosji i chroniony prawem.

W niewoli - brak danych.

Nornik sachaliński ( Microtus sachalinensis ) - gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ),  z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ), z podrodzaju Alexandromys. 

Występuje w północno-wschodniej Azji ( Rosja - północna i środkowa część wyspy Sachalin ).

Endemit dla tej wyspy.

Zamieszkuje otwarte tereny tundry, torfowiska w górskich lasach modrzewiowych oraz obszary o niewielkiej liczbie drzew.

Aktywny w ciągu całego roku i całej doby. Żyje w nie dużych koloniach.

Na suchych terenach kopie systemy komór i tuneli. Na obszarach podmokłych kopie płytkie nory w pagórkach. W okresie zimy gniazda buduje nad ziemią w gałęziach krzewów.

Odżywia się roślinnością bagienną, trawami i ziołami, liśćmi, korą krzewów. W skład jego diety wchodzą też mięczaki i jaja ptaków jak są dostępne. Gromadzi zapasy na okres zimy do 10 kg na osobnika, głównie z nasion i korzeni.

Sezon rozrodczy od maja do września. Samica ma zazwyczaj 1 - 2 mioty.

Wielkość miotu 4 - 7 młodych.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za zagrożony ze względu na utratę siedlisk związaną z wydobyciem ropy naftowej i związanym z tym rozwojem infrastruktury drogowej i urbanizacji.

Rejestrowany z niektórych obszarów chronionych.

W niewoli - brak danych.

Nornik północnosyberyjski ( Microtus hyperboreus ) - gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ),  z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ), z podrodzaju Alexandromys. Synonim Microtus middendorffii hyperboreus.

Występuje w północnej Azji ( Rosja - północno-wschodnia Syberia, rejon Wierchojańska, Półwysep Tajmyr, Kraj Krasnojarski, basen rzeki Yany, górny bieg rzeki Jenisej i Kołymy, Jakucja ).

Zamieszkuje suche tereny stepowe, nie zalesione brzegi rzek, tereny trawiaste, obszary piaszczysto-skaliste.

rycina - nornik północnosyberyjski ( Microtus huperboreus )

Aktywny w ciągu całego roku i całej doby. Żyje w koloniach.

Kopie płytkie systemy komór i tuneli, zawsze powyżej wiecznej zmarzliny. Komory zimowe są głębsze i zawierają kilka gniazd zbudowanych z materiału roślinnego.

Odżywia się głównie suchą trawą w okresie letnim, także liśćmi i gałązkami, korzonkami, kłączami.

Sezon rozrodczy od kwietnia do października. Może być do 5 miotów w sezonie.

Opisane podgatunki : 

- Microtus hyperboreus hyperboreus - Rosja ( góry Wierchojańskie, Jakucja )

- Microtus hyperboreus swerevi - Rosja ( rzeka Dudinta, Półwysep Tajmyr, Krasnojarski Kraj, północna Syberia )

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i brak znanych zagrożeń.

Rejestrowany z niektórych obszarów chronionych.

W niewoli - brak danych.

      

Nornik piskliwy ( Microtus miurus ) - gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ),  z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ), z podrodzaju Alexandromys. Synonim Microtus abbreviatus miurus.

Występuje w Ameryce Północnej ( północna Alaska - U.S.A., północny Jukon, Terytorium Północno-Zachodnie - Kanada ).

Zamieszkuje tundrę, suche pagórki, kępy wierzby karłowatej, wysokie brzegi rzek i jezior, obszary skaliste.

nornik piskliwy ( Microtus miurus )

Aktywny w ciągu całego roku i całej doby. Żyje w koloniach, dzieląc nory pomiędzy grupy rodzinne. Kopie samodzielnie nory lub zajmuje opuszczone przez susły arktyczne  ( Urocitellus parryi ). Nory są rozbudowane w systemy komór i tuneli. Wiele komór służy jako spiżarnie na zimę, tunele łączące są bardzo wąskie zwykle około 2,5 cm szerokości, co utrudnia przeciśnięcie się zwierząt większych niż nornik. Tunele znajdują się nie więcej niż 20 cm poniżej poziomu gruntu i mogą rozciągać się na odległość 1 - 3,3 metra od wejścia do tunelu. Komory lęgowe są dość obszerne i zawierają gniazdo zbudowane z suchej trawy i wyścielone drobnym materiałem roślinnym. Na powierzchni tworzy szlaki komunikacyjne łączące nory z miejscami żerowisk, ale są one mniej wyraźne niż u innych gatunków.
Swoją nazwę zawdzięcza od ostrzegawczego trill, zwykle wydawanego podczas ucieczki do nory lub przed wejściem do niej.
Na okres zimowy przechowują bulwy, kłącza i korzenie. Układają też stosy z traw na skałach do wyschnięcia, często pod osłoną niskich gałęzi wierzby lub brzozy.  Wykorzystują też nisko położone gałęzie krzewów lub odsłonięte korzenie drzew.  Stogi są budowane od sierpnia i przed zimą mogą osiągnąć rozmiary do 50 cm wysokości. Stanowią one ważne źródło pożywienia w zimie, choć są często zużywane przez inne ssaki.
Odżywia się głównie turzycami, trawami, nasionami, liśćmi i gałązkami wierzby. W zimie wykorzystuje zgromadzone zapasy i korę drzew.
Sezon rozrodczy od czerwca do sierpnia. 
Występuje zarówno monogamia jak i poligamia. W sezonie 1 - 2 mioty. Samica rodzi 4 - 12 młodych w miocie. Młode ważą 2 - 2,8 grama przy urodzeniu. Rosną bardzo szybko w pierwszych tygodniach życia. Po 4 tygodniach następuje odstawienie.
Dojrzałość płciową uzyskuje : samica w wieku 20 tygodni ale rozmnaża się zwykle po przezimowaniu, samiec w 4 - 5 tygodniu życia.
Wiele młodych nie przetrwa jednak swojej pierwszej zimy.
Żyje od 6,8 do 16 miesięcy.

Opisane podgatunki :
- Microtus miurus andersoni - District Mackenzie, Terytorium Północno-Zachodnie ( Kanada ) - synonim Microtus andersoni
- Microtus miurus cantator - Alaska ( U.S.A. ), Jukon ( Kanada ) - synonim Microtus cantator
- Microtus miurus miurus - Półwysep Kenai, Turnagain Arm, Cook Iniet ( Alaska - U.S.A. )
- Microtus miurus muriei - Kutuk River, Alatna River, Endicott Mountains, Brooks Range ( Alaska - U.S.A. ) - synonim Microtus muriei 
- Microtus miurus oreas - stoki Mount McKinley, Jarvis Creek, Toklat River ( Alaska - U.S.A. )
- Microtus miurus paneaki - Tolugak Lake, Brooks Range ( Alaska - U.S.A. )

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, dość stabilną populację i brak widocznych zagrożeń.
Dawniej uważany za synonim Microtus gregalis ale Microtus miurus stanowi wyraźnie odrębny gatunek ( Musser & Carleton 1993, Wilson & Reeder 2005 ).
Uważa się, że jest dość bezpieczny w tzw. NatureServe.
Ulega wieloletnim cyklom w którym gęstość osobnicza waha się od 5 do 30 osobników/ha.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w swoim zasięgu.
Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.

W niewoli dożywa 112 tygodni, choć w naturalnym środowisku średnia długość życia to tylko 43 tygodni.






Nornik wyspowy ( Microtus abbreviatus ) - gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ),  z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ), z podrodzaju Alexandromys.

Występuje w Ameryce Północnej ( wyspy Hall i St. Matthew na Morzu Beringa - Alaska, U.S.A. ).

Zamieszkuje tundrę, niskie pagórki, nadbrzeżne wydmy wzdłuż plaż, wilgotne niziny, obszary skaliste do około 250 m n.p.m.

Gatunek słabo poznany. 
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
W skład jego diety na wyspie Św. Mateusza wchodzi Deschampsia, Artemesia, Rumex, Salix, Sedum i Saxifraga.
Samica ma 1 ewentualnie 2 mioty w sezonie. Średnia wielkość miotu to 7 młodych.

Opisane podgatunki :
- Microtus abbreviatus abbreviatus - wyspa Hall na Morzu Beringa ( Alaska, U.S.A. ) - brak danych
- Microtus abbreviatus fisheri - wyspa St. Matthew na Morzu Beringa ( Alaska, U.S.A. ) - brak danych

Gatunek uznawany za nie zagrożony chociaż ograniczony zaledwie do 2 wysp. Obie wyspy są nie zamieszkane i obie są pod całkowitą ochroną.
Brak bezpośrednich zagrożeń, ale ograniczony zakres tego gatunku zwiększa podatność na zagrożenia z zewnątrz.
Niektórzy autorzy uważali Microtus abbreviatus za tożsamy z Microtus miurus z Alaski. Jednak według Jones i wsp. 1992, Baker i in. 2003, Musser & Carleton 1993 i Wilson & Reeder 2005 uznano je za odrębne gatunki.
Siedliska zajmowane przez Microtus abbreviatus zostały zniszczone przez wprowadzone w 1944 roku na wyspę St. Matthew renifery ( Rangifer tarandus caribou ). Liczba osobników wzrosła do około 6 000 w 1963. W lecie 1966 pozostało ich już tylko 42 i przed rokiem 1980 wymarły.
Gatunek stanowi ważny składnik diety miejscowych drapieżników, w tym lisa polarnego ( Alopex lagopus ) i czasami niedźwiedzia polarnego ( Ursus maritimus ).
Długoterminowy trend populacji jest nieznany ale wydaje się stabilny. Populacje wahają się od bardzo niskiej gęstości osobniczej do bardzo wysokiej. Obecnie nie są monitorowane.
Obszar wyspy St. Matthew to około 31 475 ha powierzchni ( razem z Pinnacle Island ) a powierzchnia wyspy Hall to 1443 ha. Obie znajdują się w morskim Alaska National Wildlife Refuge.
Potrzebne są aktualne badania dotyczące :
- wielkości populacji i jej szacunkowych trendów
- preferencji siedliskowych
- zdolności reprodukcyjnych
- długoterminowej oceny rentowności populacji
- oceny taksonomicznej gatunku

W niewoli - brak danych.
   

 Opracowano na podstawie:

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.