Północnoamerykańskie norniki z podrodzaju Aulacomys

Nornik borealny ( Microtus xanthognathus ) gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ), z podrodzaju Aulacomys. Synonim Arvicola xanthognathus.

Występuje w Ameryce Północnej ( środkowo-wschodnia Alaska - U.S.A., zachodnia część Terytorium Północno-Zachodniego, Manitoba, Jukon, południowo-wschodnia i środkowa Alberta, zachodnie wybrzeże Zatoki Hudsona, Nunavut - Kanada ).

Zamieszkuje strefę borealnej tajgi, brzegi rzek, mokre trawiaste bagna, tzw. czarne lasy świerkowe z okrywą mchu torfowca.

Aktywny w ciągu całego roku, szczyt aktywności w lecie późnym popołudniem i przed zmierzchem a w zimie głównie w ciągu dnia lub w nocy.
Żyje w niewielkich grupach rodzinnych do 15 - 20 osobników. W zimie chroni się w różnego rodzaju grupach o różnym składzie, najczęściej 9 - 10 osobników różnej płci i wieku.
Kopie złożone płytkie systemy nor i tuneli. Gniazdo znajduje się około 30 cm pod ziemią i wykonane jest z suchej trawy. W lecie ma średnicę 15 cm a w zimie 25 - 30 cm.
Systemy nor składają się z miejsc z gniazdem oraz kilku spiżarni do przechowywania kłączy.
Buduje też i utrzymuje w czystości system szlaków komunikacyjnych, które znajdują się częściowo pod ziemią między warstwą ściółki a mchu i są często w pobliżu wody.
Nornik ten nie boi się przekraczać wody.
Używa do oznaczania szlaków komunikacyjnych, nor, tuneli i korytarzy gruczołów zapachowych, które występują u dorosłych osobników obu płci. Gruczoły te są używane od początku wiosny do jesieni i różnią się wielkością w zależności od wielkości ciała danego osobnika. Poszczególne osobniki wzniecają alarm za pomocą ostrzegawczych komunikatów. Ostrzega pozostałych członków grupy i sąsiednie grupy tak długo aż drapieżnik zbliży się na odległość 5 - 8 metrów. Dopiero rzuca się do ucieczki kierując się do najbliższego otworu korytarza.
Odżywia się głównie trawami, porostami, kłączami i jagodami w lecie. W zimie żywi się głównie kłączami Equisetum, które gromadzi od połowy sierpnia do połowy września.
Sezon rozrodczy od wiosny do jesieni, system krycia poligamiczny lecz może występować też monogamia.
Samica może mieć 2 mioty w sezonie. Długość ciąży to 19 - 25 dni.
Wielkość miotu to 6 - 13 młodych, średnio 8 - 9.  Pierwszy miot jest zwykle mniejszy.
Młode rodzą się gołe, głuche i ślepe, o wadze około 2,1 grama. Po 9 dniach otwierają oczy i uszy. Odstawienie może nastąpić już po 12 dniach ale najczęściej następuje po około 20 dniach.
Rozproszenie następuje po drugim miocie, późnym latem i obejmuje głównie młode samce. Drugie rozproszenie następuje wczesną wiosną, tuż przed topnieniem śniegu i obejmuje osobniki obojga płci z poprzedniego roku, którym udało się przezimować.
Rozmnaża się dopiero po przezimowaniu.
Żyje około 16 - 18 miesięcy.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji. Uważa się, że jest bezpieczny w tzw. NatureServe.
Jest to jeden z największych gatunków w swoim rodzaju.
Populacje podlegają poważnym wahaniom związanym z naturalnymi cyklami pór roku i dostępności pokarmu. Jednak część korzystnych siedlisk może być ograniczona i nie dostępna co może prowadzić do małych i niepełnych populacji w swoim zakresie.
Gatunek stanowi ważny składnik diety wielu drapieżników.
W obecnym czasie brak widocznych zagrożeń.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w swoim zakresie.     
Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.

W niewoli - brak danych.




Nornik długoogoniasty ( Microtus longicaudus ) gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ), z podrodzaju Aulacomys. Synonim Arvicola longicaudus.

Występuje w zachodniej części Ameryki Północnej ( wschodnia Alaska, Oregon, północna, południowa i wschodnia Kalifornia do zachodniego Kolorado, Newada, Arizona - U.S.A., północny Jukon, Kolumbia Brytyjska, południowo-zachodnia Alberta - Kanada ).

Zamieszkuje różnorodne siedliska : gęste lasy iglaste, alpejską tundrę, półpustynne obszary porośnięte szałwią, wilgotne łąki, bagna, brzegi rzek i strumieni, nadbrzeżne strefy, obrzeża lasów ale także obszary wycinki drzew, kopalnie odkrywkowe czy tereny popożarowe od poziomu morza do 3650 m n.p.m.

nornik długoogoniasty ( Microtus longicaudus )

Aktywny w ciągu całego roku, szczyt aktywności głównie w nocy.

Nieznaczny dymorfizm płciowy : samiec nieco większy niż samica.

Żyje w niewielkich grupach rodzinnych, często w towarzystwie innych gatunków norników.

Średni zakres terytorium to mniej niż 0,25 ha.

Kopie płytkie systemy nor i tuneli oraz niewielkie systemy szlaków komunikacyjnych.

Unika otwartych przestrzeni, jest bardzo nieśmiałym gatunkiem.

Żeruje głównie pod osłoną krzewów i roślinności okrywowej.

Odżywia się pokarmem roślinnym. W skład jego diety wchodzą zielone części roślin, trawy, korzonki, kwiaty, grzyby, owoce i nasiona, kora drzew i krzewów, kłącza, bulwy ale także czasami owady.

Brak informacji czy gromadzi zapasy na okres zimowy ale jest to prawdopodobne.

Sezon rozrodczy od maja do października. Populacje północne mają krótszy sezon rozrodczy ( od połowy maja do połowy września ).

Występuje poligamiczny system krycia ale może też występować monogamia.

Średni okres ciąży wynosi 20 - 23 dni. Samica rodzi zwykle 3 - 6 młodych.

Średnio 2 - 3 mioty w ciągu sezonu. Młode rodzą się gołe, ślepe i głuche, po około 9 dniach otwierają oczy i uszy. W wieku około 3 tygodni są odstawiane.

Żyje około 16 miesięcy.

Dojrzałość płciową może osiągnąć już po około 3 tygodniach życia, chociaż samice mają maksymalnie 2 mioty w ciągu swojego życia.

   Microtus longicaudus

Opisane podgatunki :

- Microtus longicaudus abditus - Oregon ( Pleasant Valley, Netarts, Blaine ) - synonim Microtus mordax abditus 

- Microtus longicaudus alticola - Arizona ( strefa lasów iglastych w San Francisco Mountain ), wschodnie Utah - synonim Microtus alticola - Microtus alticola alticola - Arvicola alticolus - uważany też czasem za samodzielny gatunek z dwoma podgatunkami

- Microtus longicaudus angusticeps - północno-zachodnie wybrzeże Kalifornii ( Mendocino County, Del Norte County ) - synonim Microtus californicus angusticeps - Microtus angusticeps

- Microtus longicaudus angustus - Washington ( Godman Spring, Blue Montains, Columbia County ) - synonim Microtus mordax angustus

- Microtus longicaudus baileyi - północna Arizona ( Kaibab Plateau, Swamp Lake, Grand Canyon, Coconino County

- Microtus longicaudus bernardinus - Kalifornia ( San Bernardino Mountains, San Bernardino County ) - synonim Microtus mordax bernardinus - status nieokreślony

- Microtus longicaudus cautus - Terytorium Północno-Zachodnie ( Kanada ) - synonim Microtus cautus - uznawany za tożsamy z Microtus longicaudus vellerosus przez niektórych autorów

- Microtus longicaudus coronarius - Archipelag Alexandra, wyspa Coronation, wyspa Warren ( południowo-wschodnia Alaska ) - synonim Microtus coronarius - uznawany za samodzielny gatunek przez niektórych autorów - status nieokreślony

- Microtus longicaudus halli - południowo-wschodni Washington ( Blue Mountains, zachodni Columbia Basin, Yakima i Columbia River Valleys ) - synonim Microtus mordax halli - uznawany też za synonim Microtus mordax angustus

- Microtus longicaudus incanus - południowo-wschodni Utah ( Henry Mountains )

- Microtus longicaudus latus - północno-wschodnia Nevada ( Toyabe Mountains, Sierra Nevada, Elko County, Humboldt County i Washoe County ), południowo-środkowe i zachodnie Utah, wschodnia Kalifornia - synonim Microtus mordax latus 

- Microtus longicaudus leucophaeus - Arizona ( Graham Mountains ), Nowy Meksyk - synonim Microtus leucophaeus - Arvicola leucophaeus - Microtus alticola leucophaeus - status nieokreślony

- Microtus longicaudus littoralis - wyspy u wybrzeży południowo-wschodniej Alaski - synonim Microtus mordax littoralis 

- Microtus longicaudus longicaudus - Południowa Dakota ( Black Hills, Custer County ), Nevada, Kolorado

- Microtus longicaudus macrurus - zachodni Washington ( Olympic Mountains, Cascades Mountains ), Kolumbia Brytyjska ( Kanada ) - synonim Microtus macurus

- Microtus longicaudus mordax - Kanada i U.S.A. - synonim Microtus mordax - Microtus mordax mordax - Arvicola mordax - uznawany przez niektórych autorów za samodzielny gatunek z 6 podgatunkami

- Microtus longicaudus sierrae - Kalifornia ( Sierra Nevada, Trinity Mountain, Sisklyou County, Mariposa County ), zachodnia Nevada ( Douglas County ) - synonim Microtus mordax sierrae

- Microtus longicaudus vellerosus - Kanada ( południowy Jukon, południowo-zachodni Mackenzie District, Terytorium  Północno-Zachodnie, Kolumbia Brytyjska, Alberta ) - synonim Microtus vellerosus - Microtus mordax vellerosus - uważany też za tożsamy z Microtus longicaudus mordax

          Microtus longicaudus longicaudus

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji. Uważany za bezpieczny w jego zasięgu ( NatureServe ).

Podgatunek coronarius wcześniej był ( nadal jest uważany przez kilku autorów ) za odrębny gatunek lecz został uznany jako podgatunek lub synonim Microtus longicaudus przez Jones i wsp. ( 1992 ), Baker i inni ( 2003 ), Musser & Carleton ( 1993, 2005 ).

Gęstość osobnicza jest zwykle niska 5 - 16 osobników/hektar ale może być też 40 i więcej osobników/hektar ( Jones i wsp. 1983 ).

Konkurencja ze strony Microtus motanus może stanowić o przesunięciu gatunku z niektórych siedlisk ( Smoleń i Keller 1987 ).

Stanowi ważną rolę w lokalnych ekosystemach, gdzie jest ważną bazą pokarmową wielu drapieżników.

W obecnym czasie brak widocznych zagrożeń dla gatunku.

Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w swoim zasięgu.

Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.

Potrzebne są dalsze badania taksonomiczne ze względu na obszerną bazę kariotypiczną i zmienność molekularną gatunku.

rycina - Microtus longicaudus - w dwóch wersjach ubarwienia

W niewoli - brak danych.




Nornik skalny, nornik żółtonosy ( Microtus chrotorrhinus ) gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ), z podrodzaju Aulacomys. Synonim Arvicola chrotorrhinus.

Występuje w Ameryce Północnej ( południowy Labrador, południowy Quebec, Ontario, Półwysep Gaspe, Nowy Brunszwik, Nowa Anglia - Kanada, północna Minnesota, Nowy Jork, wyspa Cape Breton, północno-wschodnia Pensylwania, północne i południowe Appalachy aż do Wirginii Zachodniej, zachodniej Karoliny Północnej i wschodniego Tennessee - U.S.A. ).

nornik skalny ( Microtus chrotorrhinus )

Zamieszkuje chłodne,wilgotne, skaliste obszary porośnięte lasem liściastym i mieszanym, rumowiska skalne, las iglasty o omszałych skałach i głazach, niewielkie polany, wiatrołomy, brzegi potoków i strumieni do wysokości 1500 - 2000 m n.p.m.

Aktywny w ciągu całego roku, głównie w godzinach porannych.
Żyje w niewielkich pojedynczych koloniach. Rewir kolonii jest prawdopodobnie mniejszy niż 1 akr.
Kopie płytkie systemy nor i tuneli pod głazami i skałami. Gniazdo jest zbudowane z mchu i wyścielone trawą. Budowla ta nie jest dość starannie wykonana. Nie skomplikowane systemy szlaków komunikacyjnych prowadzą do miejsc żerowania.
Odżywia się głównie pokarmem roślinnym. Podstawowym składnikiem diety jest Cornus canadensis, ale także mchy i paprocie, liście i łodygi roślin zielnych, owoce, nasiona i grzyby, rzadziej trawy i turzyce.
Na okres zimowy gromadzi prawdopodobnie zapasy pokarmu.
Sezon rozrodczy od wczesnej wiosny do późnej jesieni. 
Występuje poligamia, chociaż może też występować monogamia.
Szczyt sezonu rozrodczego między późną wiosną a wczesnym latem. Może być 2 - 3 mioty w sezonie.
Samica po 19 - 21 dniach rodzi 2 - 5 młodych w miocie.
Dojrzałość osiąga w wieku 25 - 45 dni.
Samiec osiąga dojrzałość płciową przy długość 15 cm i wadze 30 g. Samica przy długości 13 cm i wadze 30 g.
Żyje 12 - 18 miesięcy.

Opisane podgatunki :
- Microtus chrotorrhinus carolinensis - południowe Appalachy, Great Smoky Mountains ( Sevier County ), Tennessee, Swain County ( Karolina Południowa ), Randolph County ( Karolina Północna i Wirginia ) - bliski zagrożenia
- Microtus chrotorrhinus chrotorrhinus - wschodni Quebec, Półwysep Gaspe, północny Nowy Brunszwik - Kanada, północna Minnesota, Maine, New Hampshire, New York, Pennsylwania - U.S.A.
- Microtus chrotorrhinus ravus - Labrador, wyspa Belle - Kanada - brak definicji zagrożeń

Microtus chrotorrhinus podczas żerowania 

Gatunek uważany za nie zagrożony ze względu na prawdopodobieństwo stabilnych populacji, szeroki zakres i być może przystosowania do częściowo zmienionych siedlisk.
Podgatunek Microtus chrotorrhinus carolinensis może być bliski zagrożenia.
Większość populacji tego podgatunku w Karolinie Północnej znajduje się w Great Smoky Mountains National Park. 
Głównym zagrożeniem jest niszczenie siedlisk chociaż wydaje się iż jest to mniejszy problem niż dla innych gatunków. 
Gatunek jest specjalistą siedliskowym i występuje w izolowanych, lokalnych koloniach w całym zakresie.
Może się krzyżować z Microtus pensylvanicus ( samica Microtus chrotorrhinus, samiec Microtus pensylvanicus ) lecz potomstwo jest bezpłodne.
Uznaje się, że brak jest widocznych zagrożeń dla tego gatunku na chwilę obecną.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w swoim zakresie.
Potrzebne są dalsze badania trendów populacji ( zwłaszcza długoterminowych ), statusu i dystrybucji dotyczących podgatunku carolinensis.

W niewoli - tylko w warunkach laboratoryjnych.
Opisany jako gatunek łatwy w obsłudze i zgodny nawet w towarzystwie innych gatunków z tego rodzaju. 




Nornik wodny, nornik Richardsona ( Microtus richardsoni )  gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ), z podrodzaju Aulacomys. Synonim Arvicola richardsoni.

Występuje w zachodniej części Ameryki Północnej ( Kolumbia Brytyjska, Alberta - Kanada, Oregon, Washington, zachodnia Montana, zachodni Wyoming, Idaho, środkowe Utah - U.S.A. ).

Zamieszkuje subalpejskie i alpejskie łąki w pobliżu wody, najczęściej są to polodowcowe strumienie i stawy na wysokości 900 - 3200 m n.p.m. 

nornik wodny ( Microtus richardsoni ) - podczas żerowania

Aktywny przez cały rok i głównie nocny tryb życia. Żyje samotnie na terytorium mniejszym niż 1000 m.
Występuje niewielki dymorfizm płciowy : samiec nieco większy niż samica.
Rewir jest oznakowany wydzieliną gruczołów zapachowych, która jest roznoszona łapkami lub przez ocieranie się o kamienie, drzewo lub wejścia do nor.
Kopie nory i tunele w brzegach strumieni, z wieloma otworami znajdującymi się bezpośrednio w wodzie. Nory są wyraźne i charakteryzują je wielkie kopce ziemi pozostawionej podczas kopania. Gniazdo zbudowane z trawy znajduje się w norze powyżej poziomu wody, w gęstej roślinności lub pod głazami. Zimą może być tuż pod warstwą śniegu.
Dobrze pływa i nurkuje, nie bojąc się pokonywać wartkiego nurtu.
Odżywia się głównie pokarmem roślinnym. W skład jego diety wchodzą różnorodne zioła i rośliny zielne, trawy, nasiona, kłącza, bulwy, cebule i korzonki także czasami owady. Na okres zimowy nie przechowuje żywności ale zjada tylko suche fragmenty roślinności zielnej, pąki, kłącza, korzenie, bulwy, cebule także korę drzew i krzewów.
Sezon rozrodczy od końca maja do września.
System krycia monogamiczny ale może występować poligamia.
Samica po 22 dniach rodzi 2 - 9 młodych ( średnio 5 - 6 ) w miocie. 2 mioty w sezonie.
Młode szybko dorastają. Około 26% młodych rozmnaża się przed pierwszym zimowaniem.
W wieku około 17 dni młode się usamodzielniają. Młode po usamodzielnieniu rozpraszają się, chociaż samica może zezwolić na pozostawanie młodych w jej rewirze przez krótki okres.
Żyje około 18 - 24 miesięcy.

rycina - Microtus richardsoni richardsoni

Opisane podgatunki :
- Microtus richardsoni arvicoloides - Coast Mountains ( południowa Kolumbia Brytyjska ), Cascades Mountains ( Washington ), Crater Lake Cascade ( Oregon ) - synonim Aulacomys arvicoloides
- Microtus richardsoni macropus - Blue Mountains ( północno-wschodni Oregon ), Blue Mountains ( południowo-wschodni Washington ), Pahsimeroi Mountains ( północne Idaho ), Uinta Mtn, Wasatch Mtn, Fishlake Mtn ( Utah, Wyoming, Montana )
- Microtus richardsoni myllodontus - Wasatch Mountains ( południowe Idaho i Utah )
- Microtus richardsoni principalis - Mount Baker Range ( Kolumbia Brytyjska ) - synonim Microtus principalis - uznawany za tożsamy z Microtus richardsoni arvicoloides
- Microtus richardsoni richardsoni - Waterton Lakes National Park ( środkowa Alberta ), Jasper National Park w Rocky Mountains ( Kolumbia Brytyjska ) - synonim Aulacomys richardsoni 

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroki zakres, mimo niezbyt częstego występowania oraz stabilną populację.
Uważany za bezpieczny w jego zasięgu ( NatureServe ).
Populacje mogą się wahać znacząco w cyklu rocznym lub sezonowym.
Jest gatunkiem o specjalistycznym siedlisku. Zalesione stoki i skalne bloki stanowią barierę dla przepływu pomiędzy populacjami i odpowiednimi siedliskami.
Brak widocznych zagrożeń w chwili obecnej dla gatunku.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych.

W niewoli - tylko w warunkach laboratoryjnych.   

  

 Opracowano na podstawie:

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.