Puszystogon pustynny, myszoskoczek puszystoogonowy, gerbil puszystoogonowy ( Sekeetamys calurus ) gryzoń z rodziny myszowatych ( Muridae ), z podrodziny suwaków ( Gerbillinae ). Synonim Gerbillus calurus - Meriones calurus.
Występuje w Afryce ( północno-wschodni Sudan, wschodni Egipt ) i w Azji ( południowy Izrael, Jordania, południowa i zachodnia Arabia Saudyjska ).
Zamieszkuje wyżynne skaliste, suche pustynne obszary od poziomu morza do 600 m n.p.m.
puszystogon pustynny ( Sekeetamys calurus ) - osobnik w warunkach wiwaryjnych
Aktywny od zmierzchu do świtu, w ciągu całego roku. Odnotowano jednak, że wprowadza się w okres odrętwienia w zimie i w czasie suszy.
Żyje sezonowo w monogamicznych parach lub samotnie, ale w pobliżu innych osobników, czasami w małych grupach rodzinnych.
W czasie dnia chroni się w rozpadlinach skalnych, jaskiniach, pod krawędziami skał i głazów czy norze pod dużymi kamieniami.
Jest terytorialny, zakres rewiru samca to 44 303 - 103 672 m2 a samicy 8 811 - 70 563 m2. Rewiry monogamicznej pary zachodzą na siebie. Rewiry są oznaczone gruczołami zapachowymi, które są umieszczone na brzusznej stronie ciała. Każdy osobnik ma swój odrębny zapach i pociera brzuch o wszystko co uznaje za " swoją własność ", terytorium oraz o członków swojej rodziny.
Poszczególne osobniki komunikują się za pomocą wokalizy, która informuje o zagrożeniu lub odniesionych ranach. Jednak większość informacji odbywa się poprzez tupanie stopami, którymi osobniki informują o potencjalnym niebezpieczeństwie lub seksualnym podekscytowaniu.
Rzadko występują zachowania agresywne, ale mogą one się pojawić. Agresywne zachowania są częste u samców, które mają wysoki status w społecznej hierarchii.
Dostosowując się do skalistego środowiska jest dobrym wspinaczem. Ze względu na przystosowanie puszystogon ma niskie tempo metabolizmu, które wynosi 47% BMR dla gryzoni jego wielkości. Jest to adaptacja do suchych środowisk.
Jest gatunkiem wszystkożernym. Odżywia się nasionami, ziołami, liśćmi krzewów ale również owadami. Sposób diety zależy od zasobności siedliska. Wodę pobiera z materiału roślinnego, w celu ochrony wody wytwarza suche odchody i małe ilości zagęszczonego moczu.
Sezon rozrodczy w warunkach naturalnych jest mało poznany lecz w niewoli samica może rodzić przez cały rok.
Sezon godowy w warunkach naturalnych występuje w lutym i marcu.
Samiec używa tupania stopami aby zwrócić uwagę samicy, że jest zainteresowany kryciem. Samica często rzuca się do ucieczki a pogoń może trwać kilka godzin i rozpoczynać się wczesnym wieczorem.
Ciąża trwa 21 - 24 dni. Samica rodzi 2 - 5 młodych w miocie ( w niewoli 4 - 7 ).
Para wspólnie opiekuje się młodymi. Młode rodzą się ślepe, gołe i bezradne.
Odstawienie następuje w 4 - 5 tygodniu.
Dojrzałość płciową osiąga po 60 - 80 dniach po urodzeniu.
W niewoli dochodzi często do kanibalizmu i młode są zjadane. Spowodowane jest to małą ilością wapnia i białka w diecie.
Długość życia w niewoli 5 lat i 5 miesięcy ( średnio 4,5 lat ), w warunkach naturalnych 6 - 24 miesiące. Samce żyją dłużej niż samice.
Sekeetamys calurus - osobniki w warunkach wiwaryjnych
Sekeetamys calurus
Opisane podgatunki :
- Sekeetamys calurus calurus - Egipt, Izrael, Jordania, Arabia Saudyjska
- Sekeetamys calurus makrami - Egipt ( Wadi Gumbiet, południowo-wschodnia pustynia Governorate ) - synonim Sekeetamys makrami
Sekeetamyts calurus calurus - Tierpark Berlin
Sekeetamys calurus makrami - Tierpark Berlin
Gatunek uznawany za nie zagrożony mimo, że jest naturalnie rzadki i ma stosunkowo niską gęstość osobniczą.
Zagrożenie może stanowić moda na amatorską hodowlę tego gatunku w warunkach domowych, która może mieć wpływ na dzikie populacje.
Brak jest widocznych innych zagrożeń na chwilę obecną.
Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.
Brak rejestracji z obszarów chronionych.
W swoim siedlisku konkuruje z Acomys russatus o terytoria i pokarm, jednak Sekeetamys calurus dominuje chroniąc bazę pokarmową i dzienne kryjówki.
Potrzebne są dalsze badania na temat dystrybucji i trendów populacji, ekologii, siedlisk i zagrożeń.
Sekeetamys calurus - osobnik w warunkach wiwaryjnych
W niewoli.
Hodowla amatorska i laboratoryjna.
W laboratorium badany jest unikalny sposób termoregulacji ciała. Stres osmotyczny związany z odwodnieniem prowadzi do zmniejszenia podstawowej przemiany materii ( RMR ). Nie zwiększa to dreszczy w termogenezie ( NST ) lecz zmniejsza ich objętość i zwiększa gęstość moczu. Wysoka pojemność ( NST ) pozwala gatunkowi zrekompensować ich niskie ( RMR ) co pozwala mu być aktywnym w zimne pustynne noce. Nocne RMR pozwala Sekeetamys calurus na oszczędność energii w ciągu dnia, gdyż chroni to od ciepła dziennego. Wysoka pojemność NST umożliwia zwiększenie produkcji ciepła w krótkim okresie czasu, głównie przed zapadnięciem zmroku. Ta adaptacyjna zdolność do nocnej aktywności i odpoczynku jest bardzo ważna dla funkcjonowania gatunku w środowisku o zmiennej temperaturze dobowej.
W hodowli zdarza się kanibalizm powodowany brakiem wapnia i białka w dostarczanym pokarmie ( dotyczy to nowo narodzonych osobników, które są zjadane przez swoich rodziców ).
Opracowano na podstawie:
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz