Drzewiak Scotta, drzewiak tenkil ( Dendrolagus scottae ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny kangurowatych ( Macropodidae ).
Występuje na Nowej Gwinei ( Papua Nowa Gwinea - wschodnie Bewani i Menawa, Torricelli Mountains między Yonkeitel a wsią Wigotei w rejonie Fatima ).
Opisany przez Flannery & Seri w 1990 roku.
Zamieszkuje górskie i wyżynne lasy deszczowe na wysokości 830 - 1520 m n.p.m.
drzewiak Scotta ( Dendrolagus scottae ) w naturalnym siedlisku
Aktywny głównie w nocy, w ciągu całego roku. Obecnie żyje pojedynczo, dawniej w niewielkich grupach rodzinnych do 4 osobników ( samiec, samica i potomstwo ).
Jest terytorialny, rewir samca jest dwukrotnie większy niż samicy ale jego rewir zachodzi na kilka terytoriów samic.
Dzień spędza w kryjówce na drzewie, które często znajduje się w centralnej części terytorium.
Prowadzi nadrzewny tryb życia, jednak dużo czasu spędza na ziemi. Wędruje w koronach drzew tworzących zwarty baldachim do miejsc żerowania. Potrafi przemieszczać się zwinnie i szybko z drzewa na drzewo, skacząc nawet do 9 metrów w dół na sąsiedni pień lub konar. Również potrafi zeskoczyć z wysokości 18 metrów na ziemię bez szkody. Na ziemi porusza się krótkimi skokami ale w chwili zagrożenia ucieka szybko i błyskawicznie wspina się na drzewo.
Osobniki posiadają silny zapach, który pozostaje nawet tydzień na drzewach, krzewach lub trawie, z którymi osobnik miał kontakt.
Nie jest znany sposób komunikacji lecz zmysły wzroku, dotyku, słuchu są prawdopodobnie używane do komunikacji oraz sygnały chemiczne i węch.
Odżywia się głównie liśćmi drzew i krzewów ale także owocami, trawami i ziołami.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. System krycia poligamiczny.
Ciąża trwa około 32 dni. Samica rodzi 1 młode ( bardzo rzadko 2 ) słabo rozwinięte, które wędruje do torby. W torbie przysysa się do 1 z 4 sutków.
Okres laktacji to około 408 dni. W wieku około 305 dni młode opuszcza torbę lecz pozostaje z samicą do ukończenia 24 miesięcy.
Samica rodzi co około 12 - 15 miesięcy.
Dendrolagus scottae
Opisane podgatunki :
- Dendrolagus scottae #1 - Papua Nowa Gwinea ( Mt.Menawa / Metwa, wschodnie Bewani Mountains
- Dendrolagus scottae scottae - Papua Nowa Gwinea ( między Yonkeitei a wsią Wigotei w rejonie Fatima, Torricelli Mountains )
rycina - Dendrolagus scottae #1 - grupa rodzinna
Gatunek uznawany za krytycznie zagrożony ze względu na drastyczny spadek populacji o 80% w ciągu ostatnich 30 lat.
Główne zagrożenie stanowi polowanie dla mięsa i skóry ( z psami ) przez tubylców oraz degradacja i utrata siedlisk.
Całkowity zakres szacowany jest na blisko 1247 km2. Szacowana populacja jest mniejsza niż 200 dojrzałych osobników.
Gatunek został odkryty w roku 1989 i jest uważany za najrzadszy gatunek drzewiaka.
Gatunek został nazwany na część Winfreda Scotta właściciela funduszu powierniczego. Po jego śmierci w roku 1985, fundusz ten finansował australijski program badawczy. Uczestnicy tego programu odkryli ten gatunek drzewiaka.
W celu ochrony siedlisk oraz populacji gatunku powstał Tenkile Conservation Alliance w roku 1999.
Istnieje też lokalne moratorium na polowanie w obszarze Swelpini.
Nie jest rejestrowany z obszarów chronionych.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące dystrybucji, stanu i trendów populacji, historii naturalnej, siedlisk i zagrożeń.
Działania ochronne powinny obejmować :
- siedliska i przekształcenie ich w obszary chronione
- moratoria i regulację polowań
- ochronę istniejących populacji i ich monitoring
- programy uświadamiające lokalne społeczności ( np. lud Tribal, który poluje na gatunek w Torricelli Mountains )
Dendrolagus scottae
drzewiak Scotta ( Dendrolagus scottae ) - młody osobnik
Dendrolagus scottae - osobnik w warunkach zoo
W niewoli - rzadki.
Głównie ogrody zoologiczne Australii i Indonezji.
Trzymane są również młode osobniki jako zwierzęta domowe przez tubylców.
Dendrolagus scottae w naturalnym siedlisku
Dendrolagus scottae w naturalnym siedlisku
Dendrolagus stellarum - ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny kangurowatych ( Macropodidae ). Synonim Dendrolagus goodfellowi stellarum - Dendrolagus dorianus stellarum.
Opisany w 1990 roku przez Flannery & Seri.
Występuje na Nowej Gwinei ( Tembagapura - Papua Zachodnia, Victor Emmanual Range, wschodnie Paniai Lakes, region Hak-om, północno-wschodnie Telefomin, Star Mountains - Papua Nowa Gwinea ).
Zamieszkuje górskie i wyżynne tropikalne lasy. W Star Mountains na wysokości 2600 - 3200 m n.p.m.
Dendrolagus stellarum - młody osobnik
Dawniej uważany za podgatunek Dendrolagus dorianus.
Biologia, ekologia i sposób życia jak u Dendrolagus dorianus.
Dendrolagus stellarum - dorosły osobnik
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za zagrożony ze względu na spadek populacji większy niż 30% w ciągu ostatnich 30 lat, z powodu polowań i degradacji siedlisk.
Uznany za samodzielny gatunek w 2005 roku ( Groves ).
W 2007 Helgen uznał, że Dendrolagus stellarum może składać się z więcej niż 1 gatunku na podstawie badań porównawczych sekwencji genetycznych obejmujących populacje z Star Mountains ( Bower i wsp. 2003 ).
Populacje we wschodnich częściach zakresu były zagrożone w czasie pożarów lasów spowodowanych suszą w latach 1997/98 i 1998/99.
Gatunek posiada dużą część zakresu w bezludnych obszarach.
Rejestrowany z co najmniej 2 obszarów chronionych.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące dystrybucji, stanu i trendów populacji, historii naturalnej, siedlisk i zagrożeń.
W niewoli - prawdopodobnie młode osobniki trzymane jako zwierzęta domowe przez krajowców.
Drzewiak Lumholtza ( Dendrolagus lumholtzi ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny kangurowatych ( Macropodidae ). Synonim Dendrolagus fulvus.
Występuje w Australii ( północno-wschodni Queensland - rejon Ingham i Mossman ).
Zamieszkuje górskie i nizinne tropikalne lasy od poziomu morza do 1600 m n.p.m. częściej jednak na wysokości 600 - 1200 m n.p.m.
Aktywny od zmierzchu do świtu, rzadko w ciągu dnia przez cały rok. Prowadzi samotny i nadrzewny tryb życia. Jest terytorialny, rewir samca to około 4 ha a rewir samicy to około 2 ha. Rewiry poszczególnych osobników nakładają się na siebie, najczęściej 1 samca i kilku samic. Dzień spędza w kryjówce w koronie drzewa na poziomej gałęzi.
Osobniki nie bronią swojego terytorium, ignorując inne osobniki nawet jeśli przebywają na tym samym drzewie.
Porusza się zwinnie w zwartym baldachimie koron drzew. Ogon służy do utrzymywania równowagi. Potrafi skakać na odległość do 9 metrów w dół do sąsiedniego drzewa i zeskoczyć na ziemię z około 18 metrów bez szkody .
Na ziemi porusza się krótkimi skokami. Uważa się, że ziemię wykorzystuje jako drogę ewakuacyjnej ucieczki.
Osobniki zazwyczaj nie komunikują się ale wydają rodzaj wokalizy w momencie zaniepokojenia. Sygnały zapachowe samce wykorzystują do określenia czy samice są w okresie rui.
Odżywia się głównie liśćmi drzew, krzewów, winorośli i epifitów. Zjada również kwiaty i owoce. Spożywa też liście roślin, które są toksyczne dla większości innych ssaków np. Lantana camara, Dendrocnide photinophylla czy Solanum mauritianum.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. Samica jest w rui 47 - 64 dni.
System krycia poligamiczny. Kopulacja może trwać od 10 do 35 minut. W niewoli krycie występuje na ziemi, jednak w naturze nie jest poznane.
Ciąża trwa 42 - 48 dni. Samica rodzi 1 młode, które jest słabo rozwinięte i szybko wędruje do torby. W torbie przysysa się do 1 z 4 sutków. Przebywa w niej około 300 dni, po tym okresie opuszcza bezpieczną torbę.
Odstawienie następuje po miesiącu lub 2 od opuszczenia przez młodego torby. Młode pozostaje z samicą do 650 dni po porodzie.
Samica wchodzi w następną ruję po 2 miesiącach od opuszczenia przez potomka torby.
Brak informacji, że samica wchodzi w ruję po porodzie lub że następuje embrionalna diapauza. Średni odstęp między porodami to 1,4 roku.
Dojrzałość płciową uzyskuje : samica w wieku około 2,04 lat a samiec w wieku około 4,6 lat.
Opisane podgatunki :
- Dendrolagus lumholtzi fulvus - północny Queensland ( Herberton ) - uznawany za tożsamy z Dendrolagus lumholtzi
Gatunek uznawany za nie zagrożony mimo, że jego zasięg jest mniejszy niż 20 000 km2, jednak populacje są obfite w odpowiednich środowiskach oraz jest tolerancyjny na pewną degradację siedlisk. Nie odnotowano również znaczących spadków populacji i uważa się, że populacje są stosunkowo bezpieczne.
Uważa się, że gatunek utrzymuje się w mozaice rozdrobnionych siedlisk nawet o powierzchni 20 hektarów lasu zwłaszcza tam, gdzie dostępne są korytarze siedliskowe. Jednak zwiększona fragmentacja siedlisk czyni gatunek bardziej podatny na drapieżnictwo psów domowych.
Aaborygeni polowali na ten gatunek od tysięcy lat.
Na terenach nizinnych, gdzie siedliska pofragmentowane stanowią większość, drapieżnictwo psów domowych i ofiary wypadków drogowych mogą stanowić zagrożenie.
Ujęty w Załączniku CITES II.
Jest rejestrowany z Wet Tropics World Heritage Area.
Zaleca się objąć gatunek działaniami ochronnymi :
Dendrolagus lumholtzi - samica z młodym
Gatunek uznawany za zagrożony ze względu na spadek populacji większy niż 30% w ciągu ostatnich 30 lat, z powodu polowań i degradacji siedlisk.
Uznany za samodzielny gatunek w 2005 roku ( Groves ).
W 2007 Helgen uznał, że Dendrolagus stellarum może składać się z więcej niż 1 gatunku na podstawie badań porównawczych sekwencji genetycznych obejmujących populacje z Star Mountains ( Bower i wsp. 2003 ).
Populacje we wschodnich częściach zakresu były zagrożone w czasie pożarów lasów spowodowanych suszą w latach 1997/98 i 1998/99.
Gatunek posiada dużą część zakresu w bezludnych obszarach.
Rejestrowany z co najmniej 2 obszarów chronionych.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące dystrybucji, stanu i trendów populacji, historii naturalnej, siedlisk i zagrożeń.
Dendrolagus stellarum - samica z młodym
W niewoli - prawdopodobnie młode osobniki trzymane jako zwierzęta domowe przez krajowców.
Drzewiak Lumholtza ( Dendrolagus lumholtzi ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny kangurowatych ( Macropodidae ). Synonim Dendrolagus fulvus.
Występuje w Australii ( północno-wschodni Queensland - rejon Ingham i Mossman ).
Zamieszkuje górskie i nizinne tropikalne lasy od poziomu morza do 1600 m n.p.m. częściej jednak na wysokości 600 - 1200 m n.p.m.
drzewiak Lumholtza ( Dendrolagus lumholtzi ) - samica z młodym
Aktywny od zmierzchu do świtu, rzadko w ciągu dnia przez cały rok. Prowadzi samotny i nadrzewny tryb życia. Jest terytorialny, rewir samca to około 4 ha a rewir samicy to około 2 ha. Rewiry poszczególnych osobników nakładają się na siebie, najczęściej 1 samca i kilku samic. Dzień spędza w kryjówce w koronie drzewa na poziomej gałęzi.
Osobniki nie bronią swojego terytorium, ignorując inne osobniki nawet jeśli przebywają na tym samym drzewie.
Porusza się zwinnie w zwartym baldachimie koron drzew. Ogon służy do utrzymywania równowagi. Potrafi skakać na odległość do 9 metrów w dół do sąsiedniego drzewa i zeskoczyć na ziemię z około 18 metrów bez szkody .
Na ziemi porusza się krótkimi skokami. Uważa się, że ziemię wykorzystuje jako drogę ewakuacyjnej ucieczki.
Osobniki zazwyczaj nie komunikują się ale wydają rodzaj wokalizy w momencie zaniepokojenia. Sygnały zapachowe samce wykorzystują do określenia czy samice są w okresie rui.
Odżywia się głównie liśćmi drzew, krzewów, winorośli i epifitów. Zjada również kwiaty i owoce. Spożywa też liście roślin, które są toksyczne dla większości innych ssaków np. Lantana camara, Dendrocnide photinophylla czy Solanum mauritianum.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. Samica jest w rui 47 - 64 dni.
System krycia poligamiczny. Kopulacja może trwać od 10 do 35 minut. W niewoli krycie występuje na ziemi, jednak w naturze nie jest poznane.
Ciąża trwa 42 - 48 dni. Samica rodzi 1 młode, które jest słabo rozwinięte i szybko wędruje do torby. W torbie przysysa się do 1 z 4 sutków. Przebywa w niej około 300 dni, po tym okresie opuszcza bezpieczną torbę.
Odstawienie następuje po miesiącu lub 2 od opuszczenia przez młodego torby. Młode pozostaje z samicą do 650 dni po porodzie.
Samica wchodzi w następną ruję po 2 miesiącach od opuszczenia przez potomka torby.
Brak informacji, że samica wchodzi w ruję po porodzie lub że następuje embrionalna diapauza. Średni odstęp między porodami to 1,4 roku.
Dojrzałość płciową uzyskuje : samica w wieku około 2,04 lat a samiec w wieku około 4,6 lat.
Dendrolagus lumholtzi
Opisane podgatunki :
- Dendrolagus lumholtzi fulvus - północny Queensland ( Herberton ) - uznawany za tożsamy z Dendrolagus lumholtzi
Gatunek uznawany za nie zagrożony mimo, że jego zasięg jest mniejszy niż 20 000 km2, jednak populacje są obfite w odpowiednich środowiskach oraz jest tolerancyjny na pewną degradację siedlisk. Nie odnotowano również znaczących spadków populacji i uważa się, że populacje są stosunkowo bezpieczne.
Uważa się, że gatunek utrzymuje się w mozaice rozdrobnionych siedlisk nawet o powierzchni 20 hektarów lasu zwłaszcza tam, gdzie dostępne są korytarze siedliskowe. Jednak zwiększona fragmentacja siedlisk czyni gatunek bardziej podatny na drapieżnictwo psów domowych.
Aaborygeni polowali na ten gatunek od tysięcy lat.
Na terenach nizinnych, gdzie siedliska pofragmentowane stanowią większość, drapieżnictwo psów domowych i ofiary wypadków drogowych mogą stanowić zagrożenie.
Ujęty w Załączniku CITES II.
Jest rejestrowany z Wet Tropics World Heritage Area.
Zaleca się objąć gatunek działaniami ochronnymi :
- monitoring dystrybucji i obfitości populacji
- odbudowa siedlisk lasu deszczowego
- badanie dynamiki populacji w rozdrobnionych siedliskach
- kontrola drapieżnictwa psów domowych
W niewoli - rzadki.
Głównie ogrody zoologiczne Australii.
Pazurogon jedwabisty ( Onychogalea unguifera ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny kangurowatych ( Macropodidae ).
Występuje w północnej Australii ( północna Australia Zachodnia, Terytorium Północne, Queensland ).
Zamieszkuje lasy z otwartymi polanami i łąkami, obszary trawiaste z rozproszonymi kępami drzew i grupami zarośli, rozproszone grupy zarośli na obszarach nadmorskich.
Aktywny w ciągu całego roku, głównie w nocy. Szczyt aktywności zaraz po zapadnięciu zmierzchu i 2 - 3 godziny po zmroku.
Prowadzi samotny tryb życia, jedynie w porze suchej może tworzyć większe grupy.
Dzień spędza w kryjówce w kępie trawy, w zagłębieniu pod krzewami lub w gęstych zaroślach.
Jest terytorialny, rewir samca to około 60 ha a samicy około 25 ha. Terytoria się nakładają na siebie zwłaszcza rewiry samic na rewir samca.
Poszczególne osobniki komunikują się ze sobą za pomocą sygnałów zapachowych oraz prawdopodobnie wzroku i dotyku.
Odżywia się pokarmem roślinnym.W skład jego diety wchodzą różnorodne gatunki traw i ziół, kwiaty oraz liście krzewów.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. Samica wchodzi w okres rui średnio co 32 - 33 dni.
Samica w tym okresie przyciąga swoim zapachem kilku konkurentów ale kopuluje tylko z wybranym samcem. Często dochodzi do pościgów samicy przez grupę samców.
W ciągu roku samica może wydać na świat 3 młode, w sprzyjających warunkach.
Długość ciąży to średnio 23 - 24 dni. Samica rodzi 1 młode, które przysysa się do 1 z 4 sutków na 119 - 126 dni. Po tym okresie następuje odstawienie w wieku około 11 miesięcy.
Dojrzałość płciową uzyskuje : samiec w wieku 270 i więcej dni, samica w wieku około 136 dni.
Długość życia w niewoli to 5,5 roku.
Opisane podgatunki :
- Onychogalea unguifera annulicauda - Australia ( Terytorium Północne, Queensland ) - synonim Onychchogalea annulicauda
- Onychogalea unguifera unguifera - Australia ( Terytorium Północne, Australia Zachodnia )
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji. Brak znanych drastycznych spadków populacji w ciągu ostatnich dekad.
Zagrożenie może stanowić :
rycina - pazurogon jedwabisty ( Onychogalea unguifera )
Aktywny w ciągu całego roku, głównie w nocy. Szczyt aktywności zaraz po zapadnięciu zmierzchu i 2 - 3 godziny po zmroku.
Prowadzi samotny tryb życia, jedynie w porze suchej może tworzyć większe grupy.
Dzień spędza w kryjówce w kępie trawy, w zagłębieniu pod krzewami lub w gęstych zaroślach.
Jest terytorialny, rewir samca to około 60 ha a samicy około 25 ha. Terytoria się nakładają na siebie zwłaszcza rewiry samic na rewir samca.
Poszczególne osobniki komunikują się ze sobą za pomocą sygnałów zapachowych oraz prawdopodobnie wzroku i dotyku.
Odżywia się pokarmem roślinnym.W skład jego diety wchodzą różnorodne gatunki traw i ziół, kwiaty oraz liście krzewów.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. Samica wchodzi w okres rui średnio co 32 - 33 dni.
Samica w tym okresie przyciąga swoim zapachem kilku konkurentów ale kopuluje tylko z wybranym samcem. Często dochodzi do pościgów samicy przez grupę samców.
W ciągu roku samica może wydać na świat 3 młode, w sprzyjających warunkach.
Długość ciąży to średnio 23 - 24 dni. Samica rodzi 1 młode, które przysysa się do 1 z 4 sutków na 119 - 126 dni. Po tym okresie następuje odstawienie w wieku około 11 miesięcy.
Dojrzałość płciową uzyskuje : samiec w wieku 270 i więcej dni, samica w wieku około 136 dni.
Długość życia w niewoli to 5,5 roku.
Onychogalea unguifera - samica z młodym
Opisane podgatunki :
- Onychogalea unguifera annulicauda - Australia ( Terytorium Północne, Queensland ) - synonim Onychchogalea annulicauda
- Onychogalea unguifera unguifera - Australia ( Terytorium Północne, Australia Zachodnia )
Onychogalea unguifera unguifera
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji. Brak znanych drastycznych spadków populacji w ciągu ostatnich dekad.
Zagrożenie może stanowić :
- zmiany systemów przeciw pożarowych
- intensywny wypas zwierząt domowych
- drapieżnictwo lisów rudych
Rejestrowany z obszarów chronionych w Terytorium Północnym, w Australii Zachodniej nie został zarejestrowany z terenów chronionych.
Gatunek powinien zostać objęty działaniami ochronnymi obejmującymi monitoring populacji w celu wykrycia ewentualnych spadków oraz kontrolę rozprzestrzeniania się lisów rudych na północ.
W niewoli - rzadki.
Głównie ogrody zoologiczne Australii.
Walabia leśna czarna, dorcopsis czarny ( Dorcopsis atrata ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny kangurowatych ( Macropodidae ).
Występuje na Goodenough Islands ( wyspa D'Entrecasteaux u południowych wybrzeży Papui Nowej Gwinei ). Endemit dla tych wysp.
Zamieszkuje dębowe lasy, wyżynne i górskie od 900 - 1800 m n.p.m.
rycina - dorcopsis czarny ( Dorcopsis atrata )
Aktywny głównie w nocy przez cały rok, ale brak jest informacji aby nie był aktywny w dzień.
Żyje w niewielkich grupach społecznych 5 - 6 osobników. Skład grupy to 1 - 2 samce i samice z młodymi.
Porusza się krótkimi skokami. W czasie jedzenia używa siekaczy do zrywania roślin a następnie przednimi kończynami przesuwa pokarm w kierunku zębów przedtrzonowych i trzonowych w celu dokładnego przeżucia.
Odżywia się miękkimi częściami roślin : liście drzew i krzewów, trawy i zioła, korzonki, owoce i jagody.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku, system krycia poligamiczny.
Samiec przed kopulacją obwąchuje samicę i często ją ściga.
Samica rodzi 1 młode, które wędruje do torby i przysysa się do 1 z 4 sutków. Ciąża trwa 30 - 45 dni.
Młode opuszcza torbę w wieku 190 dni ale odstawienie następuje po 270 dniach.
Samica po opuszczeniu torby przez młodego wchodzi w ruję. Samica może równocześnie być w ciąży, mieć młode w torbie oraz dokarmiać młode, które opuściło bezpieczną torbę.
Dojrzałość płciową osiąga samica w wieku 15 miesięcy.
Żyje w niewoli do 8 lat.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za krytycznie zagrożony ze względu, że zasięg występowania jest mniejszy niż 100 km2 oraz drastyczny spadek liczebności populacji na skutek polowań i utraty siedlisk.
Obecnie gatunek jest ograniczony do górskich lasów dębowych na wysokości 1000 - 1800 m n.p.m.
Uważa się, że w odpowiednim środowisku może być obfita populacja.
Dorcopsis czarny uznawany jest za formę przejściową pomiędzy drzewiakami a kangurami naziemnymi.
Główne zagrożenie stanowi polowanie z psami przez miejscową ludność oraz utrata siedlisk przekształcanych w pastwiska.
Brak jest rejestracji z obszarów chronionych.
Działania ochronne powinny obejmować :
- ochronę odpowiednich siedlisk i regulację polowań na gatunek ale również monitoring populacji.
W niewoli - rzadki.
Trzymany na zadrzewionych wybiegach.
Głównie ogrody zoologiczne Australii i Indonezji.
Walabia leśna szara, dorcopsis szary ( Dorcopsis luctuosa ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny kangurowatych ( Macropodidae ).
Występuje na Nowej Gwinei ( południowa i południowo-wschodnia część wyspy - Papua Nowa Gwinea i Papua Zachodnia ).
Zamieszkuje nizinne lasy tropikalne od poziomu morza do wysokości 400 m n.p.m.
Aktywny późnym popołudniem, o zmierzchu, w nocy i przed świtem w ciągu całego roku.
Występuje dymorfizm płciowy : samiec waży do 11,6 kg i dorasta do 970 mm długości ciała ( bez ogona ), samica waży do 3,6 kg i dorasta do 525 mm długości ciała ( bez ogona ).
Żyje w niewielkich grupach do 10 osobników ( średnio 6 - 8 ). Grupa składa się z 1 - 2 samców i samic z młodymi. Dominuje samiec w zależności od wieku i zwycięskich walk. Poszczególne osobniki walczą między sobą o pozycję w grupie. Samice zazwyczaj gryzą a samce kopią lub uderzają przednimi kończynami. W niewoli zazwyczaj nie są tak agresywne. Wiek i rozmiar decyduje o randze w grupie społecznej.
Postawa uległa to obniżenie głowy i schylenie jej, następuje wtedy przerwanie pościgu lub walki.
Osobniki alarmują o zagrożeniu tupiąc nogami. Informują się też pocierając gruczołami zapachowymi o drzewa.
Porusza się drobnymi skokami. Podczas jedzenia zrywa siekaczami rośliny a następnie przednimi kończynami przesuwa pokarm w kierunku zębów przedtrzonowych i trzonowych w celu dalszego przeżucia.
Odżywia się głównie miękkimi roślinami i ich częściami : liście drzew i krzewów, trawy i zioła, korzonki, owoce i jagody.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. System krycia poligamiczny.
Samica w rui jest ścigana i dokładnie obwąchana przed kopulacją.
Ciąża trwa 30 - 45 dni. Samica rodzi 1 słabo rozwinięte młode. Po porodzie młode natychmiast wędruje do torby samicy i przysysa się do 1 z 4 sutków.
W torbie młody przebywa około 180 - 190 dni. Po opuszczeniu torby do osiągnięcia około 270 dni po porodzie odżywia się mlekiem samicy.
Jeśli w tym czasie następny potomek przebywa już w torbie, samica wytwarza inny rodzaj mleka, którym odżywia się młody, który opuścił torbę.
Samica po opuszczeniu torby przez potomka wchodzi w ruję. Może równocześnie być w ciąży, mieć młode w torbie oraz karmić potomka, który opuścił już bezpieczne schronienie.
Dojrzałość płciową osiąga samica w wieku 15 miesięcy.
W niewoli dożywa do 14 lat.
.jpg)
Opisane podgatunki :
- Dorcopsis luctuosa beccarii - Papua Nowa Gwinea ( Port Moresby ) - synonim Dorcopsis beccarii - uznawany za tożsamy z Dorcopsis luctuosa luctuosa
- Dorcopsis luctuosa chalmersi - południowo-wschodnia Papua Nowa Gwinea ( Samaral Islands ) - synonim Dorcopsis chalmersi - uznawany za tożsamy z Dorcopsis luctuosa luctuosa
- Dorcopsis luctuosa luctuosa - południowo-wschodnia Papua Nowa Gwinea
- Dorcopsis luctuosa phyllis - południowa Papua Zachodnia ( Merauke ), Papua Nowa Gwinea ( Western Province )
.jpg)
Gatunek uznawany za narażony ze względu na przewidywany i szacowany spadek o 30% populacji w okresie najbliższych 15 lat, utraty siedlisk i polowań dla mięsa.
Główne zagrożenie stanowią :
dorcopsis szary ( Dorcopsis luctuosa ) - samica z młodym
Aktywny późnym popołudniem, o zmierzchu, w nocy i przed świtem w ciągu całego roku.
Występuje dymorfizm płciowy : samiec waży do 11,6 kg i dorasta do 970 mm długości ciała ( bez ogona ), samica waży do 3,6 kg i dorasta do 525 mm długości ciała ( bez ogona ).
Żyje w niewielkich grupach do 10 osobników ( średnio 6 - 8 ). Grupa składa się z 1 - 2 samców i samic z młodymi. Dominuje samiec w zależności od wieku i zwycięskich walk. Poszczególne osobniki walczą między sobą o pozycję w grupie. Samice zazwyczaj gryzą a samce kopią lub uderzają przednimi kończynami. W niewoli zazwyczaj nie są tak agresywne. Wiek i rozmiar decyduje o randze w grupie społecznej.
Postawa uległa to obniżenie głowy i schylenie jej, następuje wtedy przerwanie pościgu lub walki.
Osobniki alarmują o zagrożeniu tupiąc nogami. Informują się też pocierając gruczołami zapachowymi o drzewa.
Porusza się drobnymi skokami. Podczas jedzenia zrywa siekaczami rośliny a następnie przednimi kończynami przesuwa pokarm w kierunku zębów przedtrzonowych i trzonowych w celu dalszego przeżucia.
Odżywia się głównie miękkimi roślinami i ich częściami : liście drzew i krzewów, trawy i zioła, korzonki, owoce i jagody.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. System krycia poligamiczny.
Samica w rui jest ścigana i dokładnie obwąchana przed kopulacją.
Ciąża trwa 30 - 45 dni. Samica rodzi 1 słabo rozwinięte młode. Po porodzie młode natychmiast wędruje do torby samicy i przysysa się do 1 z 4 sutków.
W torbie młody przebywa około 180 - 190 dni. Po opuszczeniu torby do osiągnięcia około 270 dni po porodzie odżywia się mlekiem samicy.
Jeśli w tym czasie następny potomek przebywa już w torbie, samica wytwarza inny rodzaj mleka, którym odżywia się młody, który opuścił torbę.
Samica po opuszczeniu torby przez potomka wchodzi w ruję. Może równocześnie być w ciąży, mieć młode w torbie oraz karmić potomka, który opuścił już bezpieczne schronienie.
Dojrzałość płciową osiąga samica w wieku 15 miesięcy.
W niewoli dożywa do 14 lat.
.jpg)
Dorcopsis luctuosa - dorosły osobnik
Opisane podgatunki :
- Dorcopsis luctuosa beccarii - Papua Nowa Gwinea ( Port Moresby ) - synonim Dorcopsis beccarii - uznawany za tożsamy z Dorcopsis luctuosa luctuosa
- Dorcopsis luctuosa chalmersi - południowo-wschodnia Papua Nowa Gwinea ( Samaral Islands ) - synonim Dorcopsis chalmersi - uznawany za tożsamy z Dorcopsis luctuosa luctuosa
- Dorcopsis luctuosa luctuosa - południowo-wschodnia Papua Nowa Gwinea
- Dorcopsis luctuosa phyllis - południowa Papua Zachodnia ( Merauke ), Papua Nowa Gwinea ( Western Province )
.jpg)
Dorcopsis luctuosa luctuosa - Loloata Island
Gatunek uznawany za narażony ze względu na przewidywany i szacowany spadek o 30% populacji w okresie najbliższych 15 lat, utraty siedlisk i polowań dla mięsa.
Główne zagrożenie stanowią :
- utrata siedlisk pod uprawę rolną
- rozwój infrastruktury drogowej
- wzrost polowań dla mięsa przez miejscową ludność
Dorcopsis szary jest preferowanym gatunkiem dziczyzny w miejscowym handlu.
Rejestrowany z Virirata National Park w pobliżu Port Moresby, chociaż wydaje się, że populacja z tego obszaru została nie dawno wytępiona ( L.Salas i wsp. ).
Potrzebne są dalsze badania wpływu polowań na populacje tego gatunku.
Gatunek musi być ściśle monitorowany i regularnie poddawany badaniom dystrybucji, stanu i trendów populacji oraz jej obfitości.
Dorcopsis luctuosa luctuosa - Loloata Island
W niewoli - rzadki.
Grupa trzymana razem jest rzadko skłonna do wzajemnej agresji.
Dożywa do 14 lat.
+Filander zajęczy ( Lagorchestes asomatus ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny kangurowatych ( Macropodidae ).
Uznany za wymarły od 1932 roku.
Występował w Australii ( Terytorium Północne między Mt.Farewall i Lake Mackay ).
Zamieszkiwał obszary półpustynne i pustynne, wydmy porośnięte trawami Spinifex.
filander zajęczy ( Lagorchestes asomatus ) - okaz muzealny, czaszka
Gatunek słabo poznany.
Opisany na podstawie czaszki znalezionej w okolicy jeziora Mackay w 1932 roku.
Według Aborygenów całkowite wyginięcie nastąpiło na początku lat 60-tych XX wieku.
Głównymi przyczynami wyginięcia było drapieżnictwo kotów domowych i lisów rudych oraz zmiany systemów przeciwpożarowych.
W obecnym czasie nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.
Filander okularowy ( Lagorchestes conspicillatus ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny kangurowatych ( Macropodidae ).
Występuje w Australii ( północna Australia Zachodnia i sąsiednie wyspy, północna część Terytorium Północnego, północny i zachodni Queensland ), prawdopodobnie na Nowej Gwinei.
Zamieszkuje otwarte lasy z otwartymi polanami i łąkami, obszary trawiaste z rozrzuconymi kępami zarośli, obszary półpustynne i pustynne porośnięte trawą ( Triodia angusta ).
filander okularowy ( Lagorchestes conspicillatus ) - portret
Aktywny głównie w nocy, w ciągu całego roku.
Żyje samotnie lub w niewielkich grupach ( 3 - 4 osobniki ).
Dzień spędza w zagłębieniu lub jamie w ziemi osłoniętej kępą traw, w gęstych zaroślach lub poszyciu leśnym.
Porusza się niewielkimi skokami przypominającymi ruchy zająca.
Odżywia się głównie trawami i ziołami ale również owocami. Doskonale radzi sobie z brakiem dostępności do wody spożywając rośliny o dużej jej zawartości. Skondensowany mocz i suchy kał jest przystosowaniem do ograniczonej gospodarki wodnej.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. System krycia poligamiczny.
Ciąża trwa 29 - 31 dni. Samica rodzi 1 młode, rzadziej 2 słabo rozwinięte, które szybko wędruje do torby. Tutaj przysysa się do 1 z 4 sutków. Młode przez około 152 dni przebywa w torbie, po tym czasie jeszcze przez około 1 miesiąc odżywia się mlekiem samicy.
Odstawienie następuje w wieku około 6 - 6,5 miesiąca.
Dojrzałość płciową uzyskuje : samica w wieku 12 miesięcy, samiec w wieku 14 - 18 miesięcy.
Lagorchestes conspicillatus leichardti
Opisane podgatunki :
- Lagorchestes conspicillatus conspicillatus - wyspa Barrow u wybrzeży Australii Zachodniej - zagrożony
- Lagorchestes conspicillatus leichardti - Australia Zachodnia ( regiony Kimberley i Pilbara ), zachodnie i centralne pustynie w Australii Zachodniej i Terytorium Północnym, tropikalne regiony w Terytorium Północnym i Queenslandzie - nie zagrożony
- Lagorchestes conspicillatus pallidior - północny Queensland ( Inkerman ) - uznawany za tożsamy z Lagorchestes conspicillatus leichardti
rycina - Lagorchestes conspicillatus leichardti
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji. Populacje będące w spadku liczebności z Pilbara i z centralnego Queenslandu wymagają stałego monitoringu.
Obecnie znane są dwa podgatunki : Lagorchestes conspicillatus conspicillatus z Barrow Island ( wymarły z Hermite i Trimouille Islands ) i Lagorchestes conspicillatus leichardti z kontynentu.
Główne zagrożenia dla gatunku to :
- fragmentacja i utrata siedlisk
- efekty długotrwałej suszy doprowadzającej do spadku schronień w kępach trawy
- zmiany systemów przeciw pożarowych
- nadmierny wypas zwierząt domowych
- konkurencja ze strony królików
- drapieżnictwo kotów domowych i lisów rudych
- niekontrolowane pożary
Brak jest ogólnokrajowych programów ochronnych czy związkowych.
Działania ochronne powinny obejmować :
- bardzo szczegółowe badania ekologiczne ( wymagań siedliskowych, zakresów, fizjologii rozrodu, reakcji gatunku na różne systemy przeciw pożarowe, itp. )
- ocena obecnej gęstości osobniczej w różnych częściach zakresu
- kontrola drapieżnictwa kotów domowych i lisów rudych i jej wpływu na wielkość i dystrybucję gatunku
- badania genetyczne populacji w celu określenia statusu taksonomicznego i zmienności genetycznej w różnych populacjach
Na Barrow Island rejestrowany z Barrow Island Nature Reserve.
filander okularowy ( Lagorchestes conspicillatus )
W niewoli - brak danych.
+Filander wschodni ( Lagorchestes leporides ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny kangurowatych ( Macropodidae ). Synonim Lagorchestes gymnotis.
Uznany za wymarły od 1890 roku.
Występował w południowo-wschodniej Australii ( zachodnia Nowa Południowa Walia, wschodnia Australia Południowa, północno-zachodnia Victoria ).
Zamieszkiwał otwarte lasy i obszary trawiaste z rozrzuconymi kępami zarośli.
rycina - filander wschodni ( Largorchestes leporides )
Gatunek słabo poznany.
Był to typowy samotnik, chociaż prawdopodobnie mógł przebywać w małych skupiskach do 3 - 4 osobników.
Dzień spędzał w kępie lub pod osłoną kępy traw.
Potrafił wysoko skakać nawet do wysokości 1,8 metrów.
Przyczynami wyginięcia był intensywny wypas zwierząt domowych, zmiany reżimów przeciw pożarowych na skutek usunięcia Aborygenów z wielu terenów.
Ostatni okaz został zebrany w 1890 ( Strahan 2008 ).
Wszelkie doniesienia o trwałości tego gatunku, w tym znaleziska z ostatniego okresu powinny być gruntownie przebadane w celu ustalenia prawdopodobieństwa rzetelności.
Largorchestes leporides - okaz muzealny
Pademelon górski ( Thylogale lanatus ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny kangurowatych ( Macropodidae ). Synonim Thylogale browni lanatus - Thylogale keysseri lanatus.
Występuje na Nowej Gwinei ( Półwysep Huon - Papua Nowa Gwinea ).
Zamieszkuje górskie lasy tropikalne i górskie łąki na wysokości 3000 - 3800 m n.p.m.
pademelon górski ( Thylogale lanatus )
Gatunek słabo poznany.
Dawniej uważany za podgatunek Thylogale browni, ale Groves ( 2005 ) uznał go za samodzielny gatunek.
Biologia, ekologia i sposób życia jak u Thylogale browni.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za krytycznie zagrożony ze względu na zakres występowania mniejszy niż 5 000 km2 i lokalizację wszystkich znanych osobników z dwóch miejsc.
Główne zagrożenie stanowi polowanie dla mięsa przez lokalną ludność.
Potrzebne są dalsze badania statusu taksonomicznego gatunku jak i obfitości populacji czy historii naturalnej.
Powinien zostać objęty działaniami ochronnymi a przede wszystkim regulacją polowań na gatunek.
W niewoli - brak danych.
Opracowano na podstawie:
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz