Zającoszczur długouchy ( Leporillus conditor ) gryzoń z rodziny myszowatych ( Muridae ), z podrodziny Murinae.
Występuje w Australii ( pierwotnie od zachodniego wybrzeża Australii Zachodniej do zachodniej Nowej Południowej Walii ). Obecnie na wyspach Franklin ( Australia Zachodnia ) oraz w kilku translokacjach : Salution Island, Heirisson Prong ( Australia Zachodnia ), St.Peter Island, Reevesby Island, Arid Reserve Recovery w Downs Roxby, Venus Bay Conservation Park ( Australia Południowa ), Scotia Sanctuary ( Nowa Południowa Walia ).
Zamieszkuje obszary półpustynne i pustynne porośnięte zaroślami o soczystych i półsoczystych gatunkach roślin. Często są to obszary z niewielkim dostępem lub w ogóle brakiem dostępności do wody.
zającoszczur długouchy ( Leporillus conditor )
Aktywny w ciągu całego roku, w porze nocnej. Żyje w niewielkich grupach rodzinnych 10 - 20 osobników na wyspach, na kontynencie w grupach 5 - 6 osobników.
Kryjówki zakłada w norach ptaków morskich i wśród skał oraz w gęstych zaroślach. Buduje też osobliwe gniazda z kamieni, gałęzi i traw. Gniazdo może osiągnąć 1 metr wysokości i ponad metr średnicy. Do środka prowadzi tunel a gniazdo zaś jest wyścielone miękką roślinnością. Jest ono przez kolejne pokolenia dobudowywane i modyfikowane. Na wyspach Franklin nie konstruuje tak dużych struktur lecz mniejsze konstrukcje u podnóża krzewów.
W gnieździe zazwyczaj znajdują się 4 osobniki ( samica i jej potomstwo ).
typowe gniazdo zającoszczura długouchego
W stosunku do nieznanych przedstawicieli swojego gatunku może być agresywny.
Odżywia się pokarmem roślinnym. Głównie liśćmi, owocami sukulentów, trawami.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku, ale szczyt na jesieni i w zimie.
System krycia monogamiczny.
Ciąża trwa około 44 dni. Samica rodzi 2 - 5 młodych w miocie. 2 - 3 mioty w sezonie.
W wieku 2 miesięcy są już niezależne.
W wieku około 4 miesięcy osiągają dojrzałość płciową.
Leporillus conditor - osobnik na szczycie gniazda
Opisane podgatunki :
- Leporillus conditor jonesi - Nuyts Archipelag, Franklin Island - synonim Leporillus jonesi
Gatunek uznawany za zagrożony mimo, że populacje z wysp uważane są za stabilne. Jednak przed gatunkiem stoi wiele potencjalnych zagrożeń :
- drapieżnictwo wprowadzonych kotów domowych i lisów rudych na kontynencie
- dotkliwe susze
- pożary
- choroby
- zmiany siedliskowe spowodowane wypasem bydła i owiec oraz przez króliki ( kontynent ).
Populacja szacowana jest na około 4 000 osobników ( w tym młode ).
Reliktowa populacja z wysp Franklin szacowana jest na 1 000 osobników.
Nowe lokalizacje :
- Salution Island to około 600 osobników
- St.Peter Island około 1 000 osobników.
- Arid Reserve Recovery około 300 osobników
- około 10 osobników na Heirisson Prong
- Scotia Sanctuary nie potwierdzona liczba osobników
Populacje z wysp są bezpieczne gdyż brak jest wprowadzonych drapieżników, ale przypadkowe przybycie kotów lub lisów może stanowić duży problem.
W 1980 roku opracowano szczegółowy plan naprawczy dla gatunku.
W plan wliczono :
- utrzymanie populacji z Franklin Island
- ustanowienie kolonii lęgowej na kontynencie
- translokacje do nowych siedlisk
- kontrola drapieżnictwa kotów domowych i lisów rudych ( kontynent )
- hodowla w niewoli
- monitorowanie wprowadzonych populacji
- znalezienie i pozyskiwanie źródeł finansowania planu naprawczego
- analiza rentowności wprowadzonych populacji w celu oceny optymalnej szybkości transferu między populacjami
Ujęty w Załączniku CITES I.
Rejestrowany z obszarów chronionych.
zającoszczur długouchy ( Leporillus conditor )
Leporillus conditor
W niewoli - w ramach programu odbudowy gatunku.
Drzewnica górska, pałaneczka mała, karłowaty oposik górski ( Burramys parvus ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny drzewnicowatych ( Burramyidae ).
Występuje w Australii ( północno-wschodnia i południowa Nowa Południowa Walia i Victoria ).
Zamieszkuje górskie, skaliste szczyty z rumowiskami skalnymi i pojedynczymi głazami, obszary peryglacjalne, wrzosowiska i niskie zarośla Podocarpus lawrenceii na wysokości 1300 - 2228 m n.p.m.
Aktywna w nocy od września do końca kwietnia, od maja do września hibernuje ( około 7 miesięcy osobniki dorosłe i około 5 miesięcy osobniki młode ).
Na kryjówki wybiera szczeliny skalne, zagłębienia pod głazami, jaskinie, nory i jamy wśród rumowisk skalnych.
W ciągu dnia śpi zwinięta w kłębek, aby zachować ciepło.
Samice są terytorialne, tworzą matrialchalne struktury społeczne. Starsze samice dzielą się swoimi rewirami z młodszymi samicami ( nawet do 10 ). Prawdopodobnie młode samice są potomkami starszej samicy. Samce nie posiadają rewirów, lecz wędrują w porze nocnej na stosunkowo duże odległości od miejsca poprzedniego noclegu w poszukiwaniu pokarmu.
Jest dobrym wspinaczem i posiada chwytny ogon dłuższy niż reszta ciała.
Poszczególne osobniki rzadko angażują się w rywalizację o przestrzeń i pokarm.
W momencie zakłopotania wydaje niską gardłową wokalizę.
W okresie hibernacji zwija się w kulkę i owija ogonem. Zgromadzony zapas tłuszczu służy jako energia w czasie ograniczonego metabolizmu i spadku temperatury ciała. Czasami budzi się i żeruje na zgromadzonych zapasach nasion, zmienia także swoją kryjówkę co nie zdarza się często.
Zwinne kończyny przednie pozwalają na chwytanie ciem i manipulację nasionami i owocami.
Odżywia się ćmą ( Agrotis infusa ), która stanowi 33% jej diety. Inne owady spożywane w mniejszych ilościach ( gąsienice, wije, chrząszcze, pająki ). Po okresie obfitości diety owadziej przechodzi na dietę złożoną z nasion i jagód. Gromadzi zapasy pokarmu w kryjówkach składające się z nasion i owoców.
Sezon rozrodczy pomiędzy końcem września do połowy października. Samica jest w rui przez około 20 dni.
System krycia poligamiczny, samica kopuluje z wybranym samcem. Kopulacja trwa kilka minut i samiec odchodzi, jeśli pozostanie w rewirze to samica z ekstremalną agresją przepędzi go.
Ciąża trwa 13 - 16 dni. Samica rodzi 4 młode.
Młode rodzą się w ostatnim tygodniu października, są słabo rozwinięte ale posiadają dobrze wykształcone kończyny przednie i głowy. Wędrują one do torby i przysysają się do 1 z 4 sutków.
Okres laktacji trwa 30 dni, po tym okresie jeszcze przebywają w torbie przez 30 - 35 dni.
W wieku 65 dni są odstawione i niezależne. Młode rozpraszają się między styczniem a marcem.
Dojrzałość płciową osiąga w 1 roku życia, ale 50% rozmnażających się młodych przeżywa pierwszą hibernację. Dopiero w 2 roku życia młode są przygotowane do rozmnażania i hibernacji.
Dożywa do 12 lat ( samice ).
Jest to jeden z najdłużej żyjących drobnych ssaków lądowych.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za krytycznie zagrożony ze względu na to iż zasięg występowania jest mniejszy niż 100 km2 a obszar obłożenia jest mniejszy niż 10 km2 ( prawdopodobnie około 7 km2 ) ( Heinze i wsp. 2004, Broome 2008 ).
Populacja jest mocno rozdrobniona, następuje dalszy spadek jakości i zakresu siedliska oraz spadek liczby dorosłych osobników.
Obecnie występuje w 3 izolowanych populacjach, genetycznie odrębnych :
- między Mt. Bogong i Mt. Higginbotham ( Victoria )
- Mt. Buller ( Victoria )
- łańcuchy górskie w Kosciusko National Park m.in. Mount Townsend, Mount Kosciusko i Mount Blue Cow ( Nowa Południowa Walia )
Szacowana populacja to około 1700 dorosłych samic i 550 dorosłych samców ( Broome 2008 ).
Gatunek został odkryty i opisany przez Roberta Broom w 1894 roku jako skamieniałość, uznano go za kopalny.
W roku 1966 w Alpach Australijskich ponownie odkryta w stanie Victoria, w domku narciarskim.
Ujęta w Załączniku CITES II.
Główne zagrożenia stanowią :
Gatunek objęty jest planami zarządzania w Victorii i Nowej Południowej Walii.
Objęty również krajowym planem naprawczym, obejmującym :
Drzewnica górska, pałaneczka mała, karłowaty oposik górski ( Burramys parvus ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny drzewnicowatych ( Burramyidae ).
Występuje w Australii ( północno-wschodnia i południowa Nowa Południowa Walia i Victoria ).
Zamieszkuje górskie, skaliste szczyty z rumowiskami skalnymi i pojedynczymi głazami, obszary peryglacjalne, wrzosowiska i niskie zarośla Podocarpus lawrenceii na wysokości 1300 - 2228 m n.p.m.
drzewnica górska ( Burramys parvus ) w szczelinie skalnej
Aktywna w nocy od września do końca kwietnia, od maja do września hibernuje ( około 7 miesięcy osobniki dorosłe i około 5 miesięcy osobniki młode ).
Na kryjówki wybiera szczeliny skalne, zagłębienia pod głazami, jaskinie, nory i jamy wśród rumowisk skalnych.
W ciągu dnia śpi zwinięta w kłębek, aby zachować ciepło.
Samice są terytorialne, tworzą matrialchalne struktury społeczne. Starsze samice dzielą się swoimi rewirami z młodszymi samicami ( nawet do 10 ). Prawdopodobnie młode samice są potomkami starszej samicy. Samce nie posiadają rewirów, lecz wędrują w porze nocnej na stosunkowo duże odległości od miejsca poprzedniego noclegu w poszukiwaniu pokarmu.
Jest dobrym wspinaczem i posiada chwytny ogon dłuższy niż reszta ciała.
Poszczególne osobniki rzadko angażują się w rywalizację o przestrzeń i pokarm.
W momencie zakłopotania wydaje niską gardłową wokalizę.
W okresie hibernacji zwija się w kulkę i owija ogonem. Zgromadzony zapas tłuszczu służy jako energia w czasie ograniczonego metabolizmu i spadku temperatury ciała. Czasami budzi się i żeruje na zgromadzonych zapasach nasion, zmienia także swoją kryjówkę co nie zdarza się często.
Zwinne kończyny przednie pozwalają na chwytanie ciem i manipulację nasionami i owocami.
Odżywia się ćmą ( Agrotis infusa ), która stanowi 33% jej diety. Inne owady spożywane w mniejszych ilościach ( gąsienice, wije, chrząszcze, pająki ). Po okresie obfitości diety owadziej przechodzi na dietę złożoną z nasion i jagód. Gromadzi zapasy pokarmu w kryjówkach składające się z nasion i owoców.
Sezon rozrodczy pomiędzy końcem września do połowy października. Samica jest w rui przez około 20 dni.
System krycia poligamiczny, samica kopuluje z wybranym samcem. Kopulacja trwa kilka minut i samiec odchodzi, jeśli pozostanie w rewirze to samica z ekstremalną agresją przepędzi go.
Ciąża trwa 13 - 16 dni. Samica rodzi 4 młode.
Młode rodzą się w ostatnim tygodniu października, są słabo rozwinięte ale posiadają dobrze wykształcone kończyny przednie i głowy. Wędrują one do torby i przysysają się do 1 z 4 sutków.
Okres laktacji trwa 30 dni, po tym okresie jeszcze przebywają w torbie przez 30 - 35 dni.
W wieku 65 dni są odstawione i niezależne. Młode rozpraszają się między styczniem a marcem.
Dojrzałość płciową osiąga w 1 roku życia, ale 50% rozmnażających się młodych przeżywa pierwszą hibernację. Dopiero w 2 roku życia młode są przygotowane do rozmnażania i hibernacji.
Dożywa do 12 lat ( samice ).
Jest to jeden z najdłużej żyjących drobnych ssaków lądowych.
typowe siedlisko drzewnicy górskiej ( Burramys parvus )
Nie opisano żadnych podgatunków.
Burramys parvus
Burramys parvus w typowym siedlisku
Gatunek uznawany za krytycznie zagrożony ze względu na to iż zasięg występowania jest mniejszy niż 100 km2 a obszar obłożenia jest mniejszy niż 10 km2 ( prawdopodobnie około 7 km2 ) ( Heinze i wsp. 2004, Broome 2008 ).
Populacja jest mocno rozdrobniona, następuje dalszy spadek jakości i zakresu siedliska oraz spadek liczby dorosłych osobników.
Obecnie występuje w 3 izolowanych populacjach, genetycznie odrębnych :
- między Mt. Bogong i Mt. Higginbotham ( Victoria )
- Mt. Buller ( Victoria )
- łańcuchy górskie w Kosciusko National Park m.in. Mount Townsend, Mount Kosciusko i Mount Blue Cow ( Nowa Południowa Walia )
Szacowana populacja to około 1700 dorosłych samic i 550 dorosłych samców ( Broome 2008 ).
Gatunek został odkryty i opisany przez Roberta Broom w 1894 roku jako skamieniałość, uznano go za kopalny.
W roku 1966 w Alpach Australijskich ponownie odkryta w stanie Victoria, w domku narciarskim.
Ujęta w Załączniku CITES II.
Główne zagrożenia stanowią :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata i fragmentacja siedlisk
- rozwój od lat 50-tych XX wieku narciarstwa i związanej z tym infrastruktury
- drapieżnictwo kotów domowych i lisów rudych
- wzrost inwazji roślin ( np. gatunków Salix )
- ćma Agrotis infusa gromadzi w swoim ciele związki arsenu i pestycydy, które odkładają się później w organizmach Burramys parvus
- brak pokrywy śnieżnej związanej z globalnym ociepleniem powodującą problemy z hibernacją gatunku
Gatunek objęty jest planami zarządzania w Victorii i Nowej Południowej Walii.
Objęty również krajowym planem naprawczym, obejmującym :
- zachowanie wszystkich obecnych siedlisk
- przywrócenie lub odtworzenie siedlisk w obszarach zaburzonych
- kontrola drapieżników i egzotycznych gatunków
- monitorowanie populacji i siedlisk
- znalezienie źródeł finansowania planu
- określenie planu hodowli w niewoli w celu przywrócenia do naturalnych siedlisk
- edukacja i podnoszenie świadomości społecznej
- badanie dynamiki populacji ćmy Agrotis infusa i pozostałości pestycydów w ich ciałach
- analiza rentowności populacji w celu określenia dynamiki reprodukcji
- analiza zmniejszającej się pokrywy śnieżnej spowodowanej wzrostem temperatury ( pokrywa śnieżna stanowi istotną izolację i ochronę hibernujących osobników drzewnicy )
W styczniu 2003 roku około 50% siedliska Mt. Bogong - Mt. Higginbotham i około 20% siedliska w Kosciusko National Park znikneło w wyniku pożaru buszu. Spłonęły wówczas rośliny Podocarpus lawrenceii w wieku 50 - 400 lat.
Burramys parvus
Burramys parvus
siedlisko Burramys parvus na Mount Kosciuszko
W niewoli - w ramach programu naprawczego.
Pałaneczka długoogonowa, oposik długoogonowy ( Cercartetus caudatus ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny drzewnicowatych ( Burramyidae ). Synonim Eudromicia caudata.
Występuje na Nowej Gwinei ( Papua Zachodnia i Papua Nowa Gwinea ) i w Australii ( Paluma i Cooktown - Cape York Peninsula; Queensland ).
Zamieszkuje górskie lasy tropikalne do wysokości 3450 m n.p.m. ( Nowa Gwinea ) i nizinne i górskie lasy deszczowe od poziomu morza do wysokości 1600 m n.p.m ( Australia ).
Aktywna głównie w nocy, w ciągu całego roku. Prowadzi nadrzewny tryb życia.
Żyje samotnie, w grupach rodzinnych ( samica i potomstwo ), w grupach kawalerskich ( 4 - 5 osobników ) i w grupach samic.
Buduje z liści kuliste gniazdo w pobliżu pnia drzewa. Gniazdo jest wyścielane miękką roślinnością i sierścią.
W niskiej temperaturze staje się bezwolna i sztywna, jej zimne ciało przypomina śmierć zwierzęcia. Nie wiadomo czy ten stan ma adaptacyjne znaczenie. W miarę zbliżania się zimy gromadzi zapasy tłuszczu, który jest przechowywany w ogonie zwierzęcia. Dolne siekacze przyśrodkowe przystosowane są do żłobienia drewna w poszukiwaniu owadów.
Odżywia się głównie owadami ale również pyłek i nektar kwiatów jest zjadany.
Sezon rozrodczy 2 razy w roku. System krycia nieznany.
Długość ciąży jest nieznana.
Młode rodzą się w styczniu i lutym oraz od końca sierpnia do początku listopada.
Samica rodzi 1 - 4 młode, które są słabo rozwinięte. Posiadają dobrze wykształcone przednie kończyny i głowy pomocne do wędrówki do torby i przyssania się do 1 z 4 sutków.
W torbie przebywają około 45 dni.
Opisane podgatunki :
- Cercartetus caudatus caudatus - zachodnia część Nowej Gwinei ( Mt.Arfak, region Vogelkop w Papui Zachodniej ), Papua Nowa Gwinea
- Cercartetus caudatus macrura - Australia ( Queensland - Between Townsville, Cooktown, Cape York Peninsula ) - synonim Eudromicia macrura
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych i stabilnych populacji.
Brak większych zagrożeń w chwili obecnej zarówno na Nowej Gwinei jak i w Australii.
Potencjalne zagrożenie mogą stanowić koty domowe w niektórych częściach zakresu gatunku oraz utrata siedlisk związana z wyrębem lasów tropikalnych.
Rejestrowana z wielu obszarów chronionych.
Dalsze badania taksonomiczne są niezbędne, gdyż Cecartetus caudatus caudatus z Nowej Gwinei i Cercartetus caudatus macrura ( macrurus ) być może stanowią odrębne gatunki.
W niewoli - rzadka.
Odżywia się głównie miodem i owadami.
Hodowana jest w niewielkich grupach ( 4 - 6 osobników ).
Mundarda ( Cercartetus concinnus ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny drzewnicowatych ( Burramyidae ). Synonim Cercartetus nanus concinnus - Phalangista neillii.
Występuje w Australii (południowo-zachodnia Australia Zachodnia, południowa i południowo-wschodnia Australia Południowa, zachodnia Victoria, południowo-zachodnia Nowa Południowa Walia, Tasmania, Kangaroo Island, wyspy w Cieśninie Bassa - King Island, Furneau i Flinders Island ). Problematyczność występowania na Tasmanii ?
Zamieszkuje umiarkowane lasy z gęstym poszyciem zarośli i w gęstych zaroślach ( busz ).
Aktywna w ciągu całego roku w porze nocnej. Prowadzi nadrzewny tryb życia.
Prawdopodobnie żyje samotnie lub w niewielkich grupach.
Kryjówki zakłada w dziuplach drzew, opuszczonych gniazdach ptaków, na ziemi pod osłoną pni drzew i gałęzi. Buduje też samodzielnie gniazdo z liści na drzewie lub w gęstwinie krzewów. W kryjówce spędza dzień.
W czasie poszukiwania pożywienia porusza się w gęstych zaroślach lub w ściółce, która stanowi naturalną osłonę przed drapieżnikami.
Jest posiadaczem dobrego wzroku, słuchu, smaku i dotyku. Sygnały chemiczne są używane w sezonie rozrodczym do komunikowania o stanie reprodukcyjnym.
Odżywia się głównie pyłkiem i nektarem ale również owadami.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. Samica może mieć 2 - 3 mioty w roku.
Ze względu na niekorzystne warunki środowiskowe samica może opóźnić implantację, przyczynami są niska temperatura lub mała baza pokarmowa.
System krycia nie znany. Długość ciąż nie znana.
Samica rodzi 1 - 6 młodych, słabo rozwiniętych, które wędrują do torby i przysysają się do 1 z 6 sutków samicy.
Młode przebywają w torbie około 25 dni a potem przenoszą się do gniazda, gdzie dalej są chronione aż do osiągnięcia niezależności.
Brak informacji na temat długości życia czy wieku młodych w momencie rozproszenia.
Opisane podgatunki :
- Cercartetus concinnus concinnus - Australia Zachodnia ( zachodnia populacja )
- Cercartetus concinnus minor - południowo-zachodnia Australia Południowa, południowo-zachodnia Nowa Południowa Walia, Victoria ( wschodnia populacja )
- Cercartetus concinnus neillii - Australia Zachodnia - synonim Phalangista neillii - Dromicia neillii - uznawany za tożsamy z Cercartetus concinnus concinnus
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji. Uważa się, że w odpowiednich siedliskach jest dość liczna.
Brak jest widocznych zagrożeń w chwili obecnej.
Potencjalne zagrożenie może stanowić drapieżnictwo kotów domowych, lisów rudych czy dzików. W części jego zasięgu zagrożeniem może być utrata siedlisk związana z rozwojem miast i wsi.
Wymieniona w Tabeli 1 w Nowej Południowej Walii w Conservation Act 1995 zagrożonych gatunków.
Rejestrowana z wielu obszarów chronionych.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące ekologii, biologii, dystrybucji i trendów populacji, siedlisk i zagrożeń.
W niewoli - rzadka.
Głównie ogrody zoologiczne Australii.
Pademelon tasmański ( Thylogale billardierii ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny kangurowatych ( Macropodidae ).
Występuje na Tasmanii i większych wyspach w Cieśninie Bassa. Dawniej również na kontynencie ( południowo-wschodnia Australia Południowa i Victoria ) ale wyginął w 1920 roku.
Zamieszkuje wilgotne lasy z gęstym poszyciem krzewów, otwarte tereny trawiaste z grupami gęstych zarośli, gęste zarośla do wysokości 1400 m n.p.m.
Aktywny od zmierzchu do świtu w ciągu całego roku.
Prowadzi samotny tryb życia, jednak w czasie żerowania tworzy luźne grupy do 10 osobników. Grupa rozprasza się natychmiast w momencie zagrożenia.
Dzień spędza w kryjówce, w gęstych zaroślach, bardzo rzadko żeruje w ciągu dnia.
W czasie poszukiwania pokarmu wędruje nawet 2 km w ciągu nocy od miejsca dziennego odpoczynku. Pożywienia poszukuje zawsze pod osłoną lasu lub w jego pobliżu ( nie dalej niż 100 metrów ).
Odżywia się głównie trawami i ziołami, ale także liśćmi krzewów i drzew.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku, ale 70% urodzeń występuje późną jesienią.
System krycia poligamiczny. Samiec przed kopulacją ściga samicę.
Samica zaraz po urodzeniu wchodzi w następną ruję. Zarodek rozwija się do stadium blastocysty a następnie pozostaje w diapauzie embrionalnej.
Ciąża trwa około 27 - 30 dni. Samica rodzi 1 młode, słabo rozwinięte, które wędruje do torby i przysysa się do 1 z 4 sutków. Młode przebywa w torbie 6,5 miesiąca a odstawienie następuje w wieku 7 - 8 miesięcy.
Dojrzałość płciową osiąga w wieku 14 - 15 miesięcy.
Długość życia 5 - 6 lat w warunkach naturalnych, w niewoli brak danych.
Opisane podgatunki :
- Thylogale billardierii brachytarsus - Tasmania - synonim Halmaturus brachytarsus - uznawany za tożsamy z Thylogale billardierii
- Thylogale billardierii rufiventer - Tasmania - synonim Macropus rufiventer - Halmaturus rufiventer - uznawany za tożsamy z Thylogale billardierii
- Thylogale billardierii tasmanei - Tasmania - synonim Thylogale tasmanei - Halmaturus tasmanei - uznawany za tożsamy z Thylogale billardierii
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucje i prawdopodobieństwo dużych populacji. Uważa się, że jest tolerancyjny na pewien stopień modyfikacji siedlisk i ma dość stabilną populację.
Wyginięcie kontynentalnych populacji zostało spowodowane głównie przez drapieżnictwo wprowadzonych lisów rudych.
Nie dawne wprowadzenie lisów rudych na Tasmanię może stanowić poważne zagrożenie jeśli nie będzie kontrolowane.
Uważany za szkodnika upraw rolnych w części zasięgu na Tasmanii.
Poluje się na niego dla futra i mięsa.
Rejestrowany w wielu obszarach chronionych Tasmanii.
W niewoli - rzadki.
W Europie i U.S.A. objęty programami hodowlanymi mimo, że jest uważany za nie zagrożony gatunek.
Pademelon nowogwinejski ( Thylogale browni ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny kangurowatych ( Macropodidae ). Synonim Thylogale brunii browni - Halmaturus browni - Macropus keysseri - Macropus lugens - Macxropus tibol - Thylogale lauterbachi.
Występuje na Nowej Gwinei ( północna i północno-wschodnia część wyspy - Papua Nowa Gwinea i Papua Zachodnia ). Wprowadzony około 6 000 - 7 000 lat temu na wyspy Bagabag, New Britain, New Ireland, Umboi, Yapen. Na wyspach Buka, Emirau, Lihir wymarły.
Zamieszkuje pierwotne i wtórne wilgotne tropikalne lasy od poziomu morza do 2100 m n.p.m. Uważa się, że preferuje zaburzone obszary.
Aktywny od zmierzchu do świtu, w ciągu całego roku. Typowy samotnik, jednak w czasie żerowania może tworzyć niewielkie skupiska nawet do 10 osobników. W chwili zagrożenia osobniki natychmiast się rozpraszają.
Dzień spędza w gęstych zaroślach lub gęstym poszyciu leśnym. Żeruje w lesie lub pod jego osłoną, jednak zdarza się, że wychodzi na otwarte śródleśne polany czy inne otwarte obszary.
Odżywia się głównie trawami i ziołami ale również liśćmi krzewów i drzew, owocami i jagodami.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku.
System krycia poligamiczny. Samiec przed kopulacją ściga samicę.
Samica po porodzie wchodzi w następną ruję. Zarodek rozwija się do stadium blastocysty a następnie pozostaje w diapauzie embrionalnej.
Ciąża trwa 27 - 30 dni. Samica rodzi 1 młode, które natychmiast wędruje do torby i przysysa się do 1 z 4 sutków. Młode jest słabo rozwinięte i przebywa w torbie 6 - 7 miesięcy.
Odstawienie następuje w 7 - 8 miesiącu życia.
Dojrzałość płciową osiąga około 14 - 16 miesięcy.
Opisane podgatunki :
- Thylogale browni browni - północno-wschodnia Nowa Gwinea ( Kratke Mts., wschodnia Highlands Prov., dictrict Bubu River, Archipelag Bismarcka )
Gatunek uznawany za wrażliwy ze względu na spadek populacji o ponad 30% w ciągu ostatnich 15 - 20 lat.
Główne zagrożenie stanowi polowanie dla mięsa z psami przez miejscową ludność.
Uważa się, że populacje zostały mocno uszczuplone w części zasięgu.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych.
Potrzebne są badania dotyczące dystrybucji, stanu i trendów populacji, siedlisk i zagrożeń.
Wymagana jest także regulacja polowań.
W niewoli - brak danych.
Prawdopodobnie młode osobniki są trzymane przez miejscową ludność.
Pademelon ciemny ( Thylogale brunii ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny kangurowatych ( Macropodidae ). Synonim Macropus gracilis - Macropus jukesii - Thylogale lauterbachi - Macropus tibol.
Występuje na Nowej Gwinei ( południowa i południowo-wschodnia część wyspy - Trans-Fly Plains i district Port Moresby ), Aru Island i Kai Besar Island.
Zamieszkuje nizinne tropikalne wilgotne lasy i sawanny otoczone mozaiką zdegradowanych lasów.
Biologia, ekologia i sposób życia jak u poprzedniego gatunku.
Jednak częściej wychodzi na trawiaste obszary, chociaż trzyma się skraju lasu.
Opisane podgatunki :
- Thylogale brunii brunii - Aru Island - synonim Thylogale brunii bruijni
- Thylogale brunii gracilis - południowe wybrzeże Nowej Gwinei ( Port Moresby ) - synonim Macropus gracilis - uznawany za tożsamy z Thylogale brownii
- Thylogale brunii jukesii - południowe wybrzeże Nowej Gwinei ( Port Moresby ) - synonim Macropus jukesii - uznawany za tożsamy z Thylogale brownii
- Thylogale brunii keysseri - Nowa Gwinea ( Huon Peninsula, Mt Albert Edouard - Morobe Prov ) - synonim Macropus keysseri - uznawany za tożsamy z Thylogale brownii brownii - traktowany też jako samodzielny gatunek Thylogale lanatus z 2 podgatunkami
- Thylogale brunii lauterbachi - Nowa Gwinea ( Ogeramnag, Bulung River - Morobe Prov ) - synonim Thylogale lauterbachi - uznawany za tożsamy z Thylogale brownii brownii
- Thylogale brunii lugens - Duke of York Island - New Britain, New Ireland - synonim Macropus lugens - uznawany za tożsamy z Thylogale brownii brownii
- Thylogale brunii tibol - północno-wschodnia Papua Nowa Gwinea ( Maclay Coast, Finisterre Range, Madang Prov ) - synonim Macropus tibol - uznawany za tożsamy z Thylogale brownii brownii
Gatunek uznawany za narażony ze względu na spadek populacji o ponad 30% w ciągu ostatnich 15 - 20 lat.
Dawniej zawierał gatunek Thylogale brownii.
Główne zagrożenia stanowi polowanie dla mięsa z psami przez miejscową ludność.
Istnieją trzy różne populacje, jednak populacja z regionu Port Moresby prawdopodobnie została wytępiona. Populacja z wyspy Aru jest podatna na wytępienie ze względu na wzrost populacji ludzkiej i związany z tym wzrost polowań. Populacja z regionu Trans-Fly uważana jest za stosunkowo stabilną, ze względu na niską gęstość zaludnienia.
Nie rejestrowany z żadnego obszaru chronionego.
Potrzebne są badania dotyczące dystrybucji, stanu i trendów populacji, siedlisk i zagrożeń.
Wymagana jest także regulacja polowań.
W niewoli - brak danych.
Ogrody zoologiczne Indonezji min. Ragunan Zoo .
W Europie w ogrodach Czech ( Praga i Pilzno ).
Drzewiak Bennetta ( Dendrolagus bennettianus ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny kangurowatych ( Macropodidae ). Synonim Dendrolagus dorianus bennettianus.
Występuje w Australii ( północno-wschodni Queensland - od rzeki Daintree na południu do Mt.Amos na północy i Mt.Windsor na zachodzie ).
Zamieszkuje górskie i nizinne lasy deszczowe od poziomu morza do 1400 m n.p.m.
drzewica górska ( Burramys parvus ) w naturalnym siedlisku
drzewica górska ( Burramys parvus ) - Healesville Sanctuary ( Australia ) w ramach programu naprawczego gatunku
Pałaneczka długoogonowa, oposik długoogonowy ( Cercartetus caudatus ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny drzewnicowatych ( Burramyidae ). Synonim Eudromicia caudata.
Występuje na Nowej Gwinei ( Papua Zachodnia i Papua Nowa Gwinea ) i w Australii ( Paluma i Cooktown - Cape York Peninsula; Queensland ).
Zamieszkuje górskie lasy tropikalne do wysokości 3450 m n.p.m. ( Nowa Gwinea ) i nizinne i górskie lasy deszczowe od poziomu morza do wysokości 1600 m n.p.m ( Australia ).
pałaneczka długoogonowa ( Cercartetus caudatus ) w naturalnym siedlisku
Aktywna głównie w nocy, w ciągu całego roku. Prowadzi nadrzewny tryb życia.
Żyje samotnie, w grupach rodzinnych ( samica i potomstwo ), w grupach kawalerskich ( 4 - 5 osobników ) i w grupach samic.
Buduje z liści kuliste gniazdo w pobliżu pnia drzewa. Gniazdo jest wyścielane miękką roślinnością i sierścią.
W niskiej temperaturze staje się bezwolna i sztywna, jej zimne ciało przypomina śmierć zwierzęcia. Nie wiadomo czy ten stan ma adaptacyjne znaczenie. W miarę zbliżania się zimy gromadzi zapasy tłuszczu, który jest przechowywany w ogonie zwierzęcia. Dolne siekacze przyśrodkowe przystosowane są do żłobienia drewna w poszukiwaniu owadów.
Odżywia się głównie owadami ale również pyłek i nektar kwiatów jest zjadany.
Sezon rozrodczy 2 razy w roku. System krycia nieznany.
Długość ciąży jest nieznana.
Młode rodzą się w styczniu i lutym oraz od końca sierpnia do początku listopada.
Samica rodzi 1 - 4 młode, które są słabo rozwinięte. Posiadają dobrze wykształcone przednie kończyny i głowy pomocne do wędrówki do torby i przyssania się do 1 z 4 sutków.
W torbie przebywają około 45 dni.
Cercatetus caudatus caudatus
Opisane podgatunki :
- Cercartetus caudatus caudatus - zachodnia część Nowej Gwinei ( Mt.Arfak, region Vogelkop w Papui Zachodniej ), Papua Nowa Gwinea
- Cercartetus caudatus macrura - Australia ( Queensland - Between Townsville, Cooktown, Cape York Peninsula ) - synonim Eudromicia macrura
Cercatetus caudatus caudatus
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych i stabilnych populacji.
Brak większych zagrożeń w chwili obecnej zarówno na Nowej Gwinei jak i w Australii.
Potencjalne zagrożenie mogą stanowić koty domowe w niektórych częściach zakresu gatunku oraz utrata siedlisk związana z wyrębem lasów tropikalnych.
Rejestrowana z wielu obszarów chronionych.
Dalsze badania taksonomiczne są niezbędne, gdyż Cecartetus caudatus caudatus z Nowej Gwinei i Cercartetus caudatus macrura ( macrurus ) być może stanowią odrębne gatunki.
W niewoli - rzadka.
Odżywia się głównie miodem i owadami.
Hodowana jest w niewielkich grupach ( 4 - 6 osobników ).
Mundarda ( Cercartetus concinnus ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny drzewnicowatych ( Burramyidae ). Synonim Cercartetus nanus concinnus - Phalangista neillii.
Występuje w Australii (południowo-zachodnia Australia Zachodnia, południowa i południowo-wschodnia Australia Południowa, zachodnia Victoria, południowo-zachodnia Nowa Południowa Walia, Tasmania, Kangaroo Island, wyspy w Cieśninie Bassa - King Island, Furneau i Flinders Island ). Problematyczność występowania na Tasmanii ?
Zamieszkuje umiarkowane lasy z gęstym poszyciem zarośli i w gęstych zaroślach ( busz ).
mundarda ( Cercatetus concinnus )
Aktywna w ciągu całego roku w porze nocnej. Prowadzi nadrzewny tryb życia.
Prawdopodobnie żyje samotnie lub w niewielkich grupach.
Kryjówki zakłada w dziuplach drzew, opuszczonych gniazdach ptaków, na ziemi pod osłoną pni drzew i gałęzi. Buduje też samodzielnie gniazdo z liści na drzewie lub w gęstwinie krzewów. W kryjówce spędza dzień.
W czasie poszukiwania pożywienia porusza się w gęstych zaroślach lub w ściółce, która stanowi naturalną osłonę przed drapieżnikami.
Jest posiadaczem dobrego wzroku, słuchu, smaku i dotyku. Sygnały chemiczne są używane w sezonie rozrodczym do komunikowania o stanie reprodukcyjnym.
Odżywia się głównie pyłkiem i nektarem ale również owadami.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. Samica może mieć 2 - 3 mioty w roku.
Ze względu na niekorzystne warunki środowiskowe samica może opóźnić implantację, przyczynami są niska temperatura lub mała baza pokarmowa.
System krycia nie znany. Długość ciąż nie znana.
Samica rodzi 1 - 6 młodych, słabo rozwiniętych, które wędrują do torby i przysysają się do 1 z 6 sutków samicy.
Młode przebywają w torbie około 25 dni a potem przenoszą się do gniazda, gdzie dalej są chronione aż do osiągnięcia niezależności.
Brak informacji na temat długości życia czy wieku młodych w momencie rozproszenia.
Cercatetus concinnus
Opisane podgatunki :
- Cercartetus concinnus concinnus - Australia Zachodnia ( zachodnia populacja )
- Cercartetus concinnus minor - południowo-zachodnia Australia Południowa, południowo-zachodnia Nowa Południowa Walia, Victoria ( wschodnia populacja )
- Cercartetus concinnus neillii - Australia Zachodnia - synonim Phalangista neillii - Dromicia neillii - uznawany za tożsamy z Cercartetus concinnus concinnus
Cercartetus concinnus concinnus - Kangaroo Island
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji. Uważa się, że w odpowiednich siedliskach jest dość liczna.
Brak jest widocznych zagrożeń w chwili obecnej.
Potencjalne zagrożenie może stanowić drapieżnictwo kotów domowych, lisów rudych czy dzików. W części jego zasięgu zagrożeniem może być utrata siedlisk związana z rozwojem miast i wsi.
Wymieniona w Tabeli 1 w Nowej Południowej Walii w Conservation Act 1995 zagrożonych gatunków.
Rejestrowana z wielu obszarów chronionych.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące ekologii, biologii, dystrybucji i trendów populacji, siedlisk i zagrożeń.
W niewoli - rzadka.
Głównie ogrody zoologiczne Australii.
Pademelon tasmański ( Thylogale billardierii ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny kangurowatych ( Macropodidae ).
Występuje na Tasmanii i większych wyspach w Cieśninie Bassa. Dawniej również na kontynencie ( południowo-wschodnia Australia Południowa i Victoria ) ale wyginął w 1920 roku.
Zamieszkuje wilgotne lasy z gęstym poszyciem krzewów, otwarte tereny trawiaste z grupami gęstych zarośli, gęste zarośla do wysokości 1400 m n.p.m.
pademelon tasmański ( Thylogale billardierii ) - Le Jardin des Hesperides
Aktywny od zmierzchu do świtu w ciągu całego roku.
Prowadzi samotny tryb życia, jednak w czasie żerowania tworzy luźne grupy do 10 osobników. Grupa rozprasza się natychmiast w momencie zagrożenia.
Dzień spędza w kryjówce, w gęstych zaroślach, bardzo rzadko żeruje w ciągu dnia.
W czasie poszukiwania pokarmu wędruje nawet 2 km w ciągu nocy od miejsca dziennego odpoczynku. Pożywienia poszukuje zawsze pod osłoną lasu lub w jego pobliżu ( nie dalej niż 100 metrów ).
Odżywia się głównie trawami i ziołami, ale także liśćmi krzewów i drzew.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku, ale 70% urodzeń występuje późną jesienią.
System krycia poligamiczny. Samiec przed kopulacją ściga samicę.
Samica zaraz po urodzeniu wchodzi w następną ruję. Zarodek rozwija się do stadium blastocysty a następnie pozostaje w diapauzie embrionalnej.
Ciąża trwa około 27 - 30 dni. Samica rodzi 1 młode, słabo rozwinięte, które wędruje do torby i przysysa się do 1 z 4 sutków. Młode przebywa w torbie 6,5 miesiąca a odstawienie następuje w wieku 7 - 8 miesięcy.
Dojrzałość płciową osiąga w wieku 14 - 15 miesięcy.
Długość życia 5 - 6 lat w warunkach naturalnych, w niewoli brak danych.
Thylogale billardierii
Opisane podgatunki :
- Thylogale billardierii brachytarsus - Tasmania - synonim Halmaturus brachytarsus - uznawany za tożsamy z Thylogale billardierii
- Thylogale billardierii rufiventer - Tasmania - synonim Macropus rufiventer - Halmaturus rufiventer - uznawany za tożsamy z Thylogale billardierii
- Thylogale billardierii tasmanei - Tasmania - synonim Thylogale tasmanei - Halmaturus tasmanei - uznawany za tożsamy z Thylogale billardierii
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucje i prawdopodobieństwo dużych populacji. Uważa się, że jest tolerancyjny na pewien stopień modyfikacji siedlisk i ma dość stabilną populację.
Wyginięcie kontynentalnych populacji zostało spowodowane głównie przez drapieżnictwo wprowadzonych lisów rudych.
Nie dawne wprowadzenie lisów rudych na Tasmanię może stanowić poważne zagrożenie jeśli nie będzie kontrolowane.
Uważany za szkodnika upraw rolnych w części zasięgu na Tasmanii.
Poluje się na niego dla futra i mięsa.
Rejestrowany w wielu obszarach chronionych Tasmanii.
Thylogale billardierii - samica z dorastającym młodym
W niewoli - rzadki.
W Europie i U.S.A. objęty programami hodowlanymi mimo, że jest uważany za nie zagrożony gatunek.
Pademelon nowogwinejski ( Thylogale browni ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny kangurowatych ( Macropodidae ). Synonim Thylogale brunii browni - Halmaturus browni - Macropus keysseri - Macropus lugens - Macxropus tibol - Thylogale lauterbachi.
Występuje na Nowej Gwinei ( północna i północno-wschodnia część wyspy - Papua Nowa Gwinea i Papua Zachodnia ). Wprowadzony około 6 000 - 7 000 lat temu na wyspy Bagabag, New Britain, New Ireland, Umboi, Yapen. Na wyspach Buka, Emirau, Lihir wymarły.
Zamieszkuje pierwotne i wtórne wilgotne tropikalne lasy od poziomu morza do 2100 m n.p.m. Uważa się, że preferuje zaburzone obszary.
rycina - pademelon nowogwinejski ( Thylogale browni )
Aktywny od zmierzchu do świtu, w ciągu całego roku. Typowy samotnik, jednak w czasie żerowania może tworzyć niewielkie skupiska nawet do 10 osobników. W chwili zagrożenia osobniki natychmiast się rozpraszają.
Dzień spędza w gęstych zaroślach lub gęstym poszyciu leśnym. Żeruje w lesie lub pod jego osłoną, jednak zdarza się, że wychodzi na otwarte śródleśne polany czy inne otwarte obszary.
Odżywia się głównie trawami i ziołami ale również liśćmi krzewów i drzew, owocami i jagodami.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku.
System krycia poligamiczny. Samiec przed kopulacją ściga samicę.
Samica po porodzie wchodzi w następną ruję. Zarodek rozwija się do stadium blastocysty a następnie pozostaje w diapauzie embrionalnej.
Ciąża trwa 27 - 30 dni. Samica rodzi 1 młode, które natychmiast wędruje do torby i przysysa się do 1 z 4 sutków. Młode jest słabo rozwinięte i przebywa w torbie 6 - 7 miesięcy.
Odstawienie następuje w 7 - 8 miesiącu życia.
Dojrzałość płciową osiąga około 14 - 16 miesięcy.
Opisane podgatunki :
- Thylogale browni browni - północno-wschodnia Nowa Gwinea ( Kratke Mts., wschodnia Highlands Prov., dictrict Bubu River, Archipelag Bismarcka )
Gatunek uznawany za wrażliwy ze względu na spadek populacji o ponad 30% w ciągu ostatnich 15 - 20 lat.
Główne zagrożenie stanowi polowanie dla mięsa z psami przez miejscową ludność.
Uważa się, że populacje zostały mocno uszczuplone w części zasięgu.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych.
Potrzebne są badania dotyczące dystrybucji, stanu i trendów populacji, siedlisk i zagrożeń.
Wymagana jest także regulacja polowań.
W niewoli - brak danych.
Prawdopodobnie młode osobniki są trzymane przez miejscową ludność.
Pademelon ciemny ( Thylogale brunii ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny kangurowatych ( Macropodidae ). Synonim Macropus gracilis - Macropus jukesii - Thylogale lauterbachi - Macropus tibol.
Występuje na Nowej Gwinei ( południowa i południowo-wschodnia część wyspy - Trans-Fly Plains i district Port Moresby ), Aru Island i Kai Besar Island.
Zamieszkuje nizinne tropikalne wilgotne lasy i sawanny otoczone mozaiką zdegradowanych lasów.
pademelon ciemny ( Thylogale brunii brunii ) - Ragunan Zoo
Biologia, ekologia i sposób życia jak u poprzedniego gatunku.
Jednak częściej wychodzi na trawiaste obszary, chociaż trzyma się skraju lasu.
pademelon ciemny w warunkach wiwaryjnych
Opisane podgatunki :
- Thylogale brunii brunii - Aru Island - synonim Thylogale brunii bruijni
- Thylogale brunii gracilis - południowe wybrzeże Nowej Gwinei ( Port Moresby ) - synonim Macropus gracilis - uznawany za tożsamy z Thylogale brownii
- Thylogale brunii jukesii - południowe wybrzeże Nowej Gwinei ( Port Moresby ) - synonim Macropus jukesii - uznawany za tożsamy z Thylogale brownii
- Thylogale brunii keysseri - Nowa Gwinea ( Huon Peninsula, Mt Albert Edouard - Morobe Prov ) - synonim Macropus keysseri - uznawany za tożsamy z Thylogale brownii brownii - traktowany też jako samodzielny gatunek Thylogale lanatus z 2 podgatunkami
- Thylogale brunii lauterbachi - Nowa Gwinea ( Ogeramnag, Bulung River - Morobe Prov ) - synonim Thylogale lauterbachi - uznawany za tożsamy z Thylogale brownii brownii
- Thylogale brunii lugens - Duke of York Island - New Britain, New Ireland - synonim Macropus lugens - uznawany za tożsamy z Thylogale brownii brownii
- Thylogale brunii tibol - północno-wschodnia Papua Nowa Gwinea ( Maclay Coast, Finisterre Range, Madang Prov ) - synonim Macropus tibol - uznawany za tożsamy z Thylogale brownii brownii
Thylogale brunii brunii - Ragunan Zoo
Gatunek uznawany za narażony ze względu na spadek populacji o ponad 30% w ciągu ostatnich 15 - 20 lat.
Dawniej zawierał gatunek Thylogale brownii.
Główne zagrożenia stanowi polowanie dla mięsa z psami przez miejscową ludność.
Istnieją trzy różne populacje, jednak populacja z regionu Port Moresby prawdopodobnie została wytępiona. Populacja z wyspy Aru jest podatna na wytępienie ze względu na wzrost populacji ludzkiej i związany z tym wzrost polowań. Populacja z regionu Trans-Fly uważana jest za stosunkowo stabilną, ze względu na niską gęstość zaludnienia.
Nie rejestrowany z żadnego obszaru chronionego.
Potrzebne są badania dotyczące dystrybucji, stanu i trendów populacji, siedlisk i zagrożeń.
Wymagana jest także regulacja polowań.
portret Thylogale brunii brunii - Ragunan Zoo
W niewoli - brak danych.
Ogrody zoologiczne Indonezji min. Ragunan Zoo .
W Europie w ogrodach Czech ( Praga i Pilzno ).
Thylogale brunii - zoo Praga
Thylogale brunii - zoo Kebun Raya Dan Kebun Binatang
Drzewiak Bennetta ( Dendrolagus bennettianus ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny kangurowatych ( Macropodidae ). Synonim Dendrolagus dorianus bennettianus.
Występuje w Australii ( północno-wschodni Queensland - od rzeki Daintree na południu do Mt.Amos na północy i Mt.Windsor na zachodzie ).
Zamieszkuje górskie i nizinne lasy deszczowe od poziomu morza do 1400 m n.p.m.
typowe siedlisko drzewiaka Bennetta - tropikalny las w Queensland
Aktywny głównie w porze nocnej, w ciągu całego roku. Prowadzi nadrzewny i samotny tryb życia. Jest terytorialny, rewir samca dochodzi do 25 ha i nakłada się na rewiry kilku samic. Terytoria poszczególnych osobników są zazwyczaj skupione wokół dużych drzew wykorzystywanych jako dzienne kryjówki. Samce agresywnie bronią swoich rewirów przed innymi samcami, nosząc na ciele blizny licznych walk.
Jego grube i gęste futro na plecach i karku rośnie w przeciwnym kierunku, dzięki czemu woda łatwo spływa z ciała.
Występuje dymorfizm płciowy w wielkości : samiec waży 11,5 - 13,7 kg a samica 8 - 10,6 kg.
Porusza się zwinnie i szybko w zwartym baldachimie koron drzew. Jest w stanie przeskoczyć 9 metrów w dół do konaru sąsiedniego drzewa. Wykorzystuje ogon jako przeciwwagę w czasie wędrówki wzdłuż gałęzi. Potrafi zeskoczyć z 18 metrów na ziemię bez szkody dla siebie.
Na ziemi porusza się skacząc, jednak stara się na ziemi przebywać bardzo krótko.
Preferowane drzewa, których liśćmi się odżywia są bronione i regularnie odwiedzane.
Odżywia się głównie liśćmi drzew Ganophyllum, Aidia i Schefflera, winorośli Pisonia i paproci Platycerium. Owoce spożywane są w okresie dostępności. Spożywa również trawy i zioła.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku.
System krycia poligamiczny.
Długość ciąży to około 32 dni. Samica rodzi 1 młode, które jest słabo rozwinięte i szybko wędruje do torby. W torbie przysysa się do 1 z 4 sutków.
Odstawienie następuje po 9 miesiącach kiedy młode opuszcza torbę.
Z samicą przebywa do 24 miesięcy i osiągnięcia wagi ponad 5 kg.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za zagrożony ze względu, że zakres występowania jest mniejszy niż 5 000 km2 oraz jakość jego siedliska maleje.
Jest to największy australijski nadrzewny ssak.
W przeszłości był zagrożony na skutek polowań przez Aborygenów ( był ważnym produktem spożywczym jak i kulturowym ), wznowienie polowań w przyszłości może stanowić poważne zagrożenie. Na obszarach górskich objęty tabu, co uniemożliwiało Aborygenom polowanie na ten gatunek.
Obszary wylesione oraz fragmentacje siedlisk przez drogi mają negatywny wpływ na populację gatunku. Drzewiak Bennetta jest dzięki temu bardziej narażony na drapieżnictwo psów domowych.
Objęty Queensland Management Act.
Ujęty w Załączniku CITES II.
Rejestrowany z Wet Tropics World Heritage Area.
Zaleca się go objąć działaniami ochronnymi :
- monitoring rozmieszczenia i liczebności populacji
- badanie dynamiki populacji
- kontrola drapieżnictwa psów domowych i jej wpływu na gatunek
- badanie jakości siedlisk w lasach nizinnych zwłaszcza tych, które zostały pofragmentowane przez rozwój infrastruktury drogowej
W niewoli - rzadki.
Głównie ogrody zoologiczne Australii.
Dingiso, drzewiak dingiso ( Dendrolagus mbaiso ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny kangurowatych ( Macropodidae ).
Odkryty przez australijskiego biologa dr Tima Flannery w roku 1987.
Opisany w 1995 ( Flannery, Boeadi & Szalay ).
Występuje w zachodniej części Nowej Gwinei ( góry Tembagapura i Kwiyawagi w Papui Zachodniej ).
Zamieszkuje górski las deszczowy na wysokości 3250 - 4200 m n.p.m.
Jego grube i gęste futro na plecach i karku rośnie w przeciwnym kierunku, dzięki czemu woda łatwo spływa z ciała.
Występuje dymorfizm płciowy w wielkości : samiec waży 11,5 - 13,7 kg a samica 8 - 10,6 kg.
Porusza się zwinnie i szybko w zwartym baldachimie koron drzew. Jest w stanie przeskoczyć 9 metrów w dół do konaru sąsiedniego drzewa. Wykorzystuje ogon jako przeciwwagę w czasie wędrówki wzdłuż gałęzi. Potrafi zeskoczyć z 18 metrów na ziemię bez szkody dla siebie.
Na ziemi porusza się skacząc, jednak stara się na ziemi przebywać bardzo krótko.
Preferowane drzewa, których liśćmi się odżywia są bronione i regularnie odwiedzane.
Odżywia się głównie liśćmi drzew Ganophyllum, Aidia i Schefflera, winorośli Pisonia i paproci Platycerium. Owoce spożywane są w okresie dostępności. Spożywa również trawy i zioła.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku.
System krycia poligamiczny.
Długość ciąży to około 32 dni. Samica rodzi 1 młode, które jest słabo rozwinięte i szybko wędruje do torby. W torbie przysysa się do 1 z 4 sutków.
Odstawienie następuje po 9 miesiącach kiedy młode opuszcza torbę.
Z samicą przebywa do 24 miesięcy i osiągnięcia wagi ponad 5 kg.
drzewiak Bennetta ( Dendrolagus bennettianus ) w naturalnym siedlisku
Nie opisano żadnych podgatunków.
Dendrolagus bennettianus - młody osobnik
Gatunek uznawany za zagrożony ze względu, że zakres występowania jest mniejszy niż 5 000 km2 oraz jakość jego siedliska maleje.
Jest to największy australijski nadrzewny ssak.
W przeszłości był zagrożony na skutek polowań przez Aborygenów ( był ważnym produktem spożywczym jak i kulturowym ), wznowienie polowań w przyszłości może stanowić poważne zagrożenie. Na obszarach górskich objęty tabu, co uniemożliwiało Aborygenom polowanie na ten gatunek.
Obszary wylesione oraz fragmentacje siedlisk przez drogi mają negatywny wpływ na populację gatunku. Drzewiak Bennetta jest dzięki temu bardziej narażony na drapieżnictwo psów domowych.
Objęty Queensland Management Act.
Ujęty w Załączniku CITES II.
Rejestrowany z Wet Tropics World Heritage Area.
Zaleca się go objąć działaniami ochronnymi :
- monitoring rozmieszczenia i liczebności populacji
- badanie dynamiki populacji
- kontrola drapieżnictwa psów domowych i jej wpływu na gatunek
- badanie jakości siedlisk w lasach nizinnych zwłaszcza tych, które zostały pofragmentowane przez rozwój infrastruktury drogowej
Dendrolagus bennettianus zjadający kwiat
W niewoli - rzadki.
Głównie ogrody zoologiczne Australii.
Dendrolagus bennettianus
Dingiso, drzewiak dingiso ( Dendrolagus mbaiso ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny kangurowatych ( Macropodidae ).
Odkryty przez australijskiego biologa dr Tima Flannery w roku 1987.
Opisany w 1995 ( Flannery, Boeadi & Szalay ).
Występuje w zachodniej części Nowej Gwinei ( góry Tembagapura i Kwiyawagi w Papui Zachodniej ).
Zamieszkuje górski las deszczowy na wysokości 3250 - 4200 m n.p.m.
dingiso ( Dendrolagus mbaiso )
Aktywny zarówno podczas dnia jak i w nocy, w ciągu całego roku. W przeciwieństwie do większości drzewiaków dingiso spędza większość czasu na ziemi.
Występuje dymorfizm płciowy : samica waży około 8,5 - 9 kg a samiec dotychczas nie został zważony, ale wydaje się być cięższy.
Posiada grube futro, które chroni go przed spadkami temperatury, zazwyczaj w nocy nawet poniżej zera.
Jest samotnikiem i prawdopodobnie terytorialny. Jest zwinny i potrafi poruszać się z drzewa do drzewa. Jak wszystkie drzewiaki potrafi prawdopodobnie wykonywać skoki na 9 metrów w dół do pnia sąsiedniego drzewa i z wysokości 18 metrów na ziemię.
Na ziemi porusza się krótkimi skokami. Zagrożony przysiada, gwiżdże i podnosi przednie kończyny jak na powitanie. Uważa się ten sposób zachowania jako tzw. wyświetlacz zagrożenia.
Odżywia się głównie liśćmi drzew i krzewów ale także owocami czy trawami i ziołami.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku.
System krycia prawdopodobnie poligamiczny.
Okres ciąży to około 32 dni. Samica rodzi 1 młode, słabo rozwinięte, które natychmiast po porodzie wędruje do torby. Tutaj przysysa się do 1 z 4 sutków.
Odstawienie następuje w wieku 8 - 9 miesięcy.
Młody po odstawieniu opuszcza torbę ale przebywa z samicą do osiągnięcia wieku około 24 miesięcy.
Dendrolagus mbaiso - młody osobnik na ziemi
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za krytycznie zagrożony ze względu na spadek populacji większy niż 50% w ciągu ostatnich 30 lat i rosnącą działalność człowieka w regionie ( łowiectwo i rolnictwo ).
Tim Flannery nadał mu naukową nazwę mbaiso "zwierzę zakazane" w lokalnym języku plemienia Moni. Lud Moni nie poluje na gatunek ze względu na przekonania i wiarę, że dingiso są duchami przodków.
Zachodnia część populacji jest obecnie bezpieczna ze względu na tradycyjne wierzenia, jednak wyparcie tradycyjnych wierzeń przez rozwój chrześcijaństwa ( katolicyzmu ) może przyspieszyć wyginięcie gatunku.
Zmiany klimatyczne stanowią długofalowe zagrożenie dla tego subalpejskiego gatunku pozwalające na rozwój rolnictwa i zwiększający okresy suszy.
Okres suszy w latach 1997/98 przyczynił się do powstawania wielu pożarów lasów na dużych obszarów Nowej Gwinei.
Innym zagrożeniem jest wylesianie i degradacja lasów.
W części wschodniej zakresu poluje się na dingiso dla mięsa z psami.
Nie jest rejestrowany z żadnego obszaru chronionego.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące dystrybucji, stanu i trendów populacji, jej obfitości, historii naturalnej, siedlisk i zagrożeń.
Wiele badań jest wykonywanych przez WWF, która to organizacja promuje odpowiedzialne leśnictwo i zarządzanie obszarami chronionymi.
Dendrolagus mbaiso - młody osobnik na ziemi ukazujący swój brzuch
W niewoli - brak danych.
Drzewiak złotogrzbiety ( Dendrolagus pulcherrimus ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny kangurowatych ( Macropodidae ). Synonim Dendrolagus goodfellowi pulcherrimus.
Opisany w 1993 przez Flannery & wsp. Odkryty w 1990 roku w regionie Mt.Torricelli.
Występuje na Nowej Gwinei ( zachodnia część Torricelli Mountains i centralne wyżyny. Prawdopodobnie też w rejonie Foja i Prince Alexander ).
Zamieszkuje górski i wyżynny tropikalny las na wysokości 680 - 1100 m n.p.m.
drzewiak złotogrzbiety ( Dendrolagus pulcherrimus )
Gatunek uważany dawniej za podgatunek Dendrolagus goodfellowi.
Biologia, ekologia i sposób życia jak u Dendrolagus goodfellowi.
http://beszamelispolkabezograniczen.blogspot.com/2012/11/zagrozone-ssaki-australii-czesc-iii.html
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za krytycznie zagrożony ze względu na drastyczny spadek populacji większy niż 80% w ciągu ostatnich 30 lat.
Aktualny potwierdzony zasięg występowania gatunku obejmuje jedną lokalizację mniejszą niż 100 km2.
Szacowana wielkość populacji jest prawdopodobnie mniejsza niż 250 dojrzałych osobników.
Główne zagrożenie stanowi polowanie dla mięsa oraz utrata siedlisk związana z przekształcaniem lasu w grunty uprawne.
Groves ( 2005 ) uznał Dendrolagus pulcherrimus jako samodzielny gatunek.
Brak rejestracji z obszarów chronionych.
Potrzebne są badania prawdopodobnych lokalizacji z Foja i Prince Alexander.
Należy objąć gatunek działaniami ochronnymi :
- ochrona pozostałych populacji przez rozwój obszarów chronionych
- monitoring rozmieszczenia i liczebności populacji
- regulacja polowań
- programy uświadamiające lokalne społeczności
W niewoli - brak danych.
http://beszamelispolkabezograniczen.blogspot.com/2012/11/zagrozone-ssaki-australii-czesc-iii.html
Dendrolagus pulcherrimus w warunkach wiwaryjnych
Nie opisano żadnych podgatunków.
Dendrolagus pulcherrimus w naturalnym siedlisku
Gatunek uznawany za krytycznie zagrożony ze względu na drastyczny spadek populacji większy niż 80% w ciągu ostatnich 30 lat.
Aktualny potwierdzony zasięg występowania gatunku obejmuje jedną lokalizację mniejszą niż 100 km2.
Szacowana wielkość populacji jest prawdopodobnie mniejsza niż 250 dojrzałych osobników.
Główne zagrożenie stanowi polowanie dla mięsa oraz utrata siedlisk związana z przekształcaniem lasu w grunty uprawne.
Groves ( 2005 ) uznał Dendrolagus pulcherrimus jako samodzielny gatunek.
Brak rejestracji z obszarów chronionych.
Potrzebne są badania prawdopodobnych lokalizacji z Foja i Prince Alexander.
Należy objąć gatunek działaniami ochronnymi :
- ochrona pozostałych populacji przez rozwój obszarów chronionych
- monitoring rozmieszczenia i liczebności populacji
- regulacja polowań
- programy uświadamiające lokalne społeczności
Dendrolagus pulcherrimus - samica z młodym w zoo
W niewoli - brak danych.
Opracowano na podstawie:
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz