c.d.
rodzaj Geocapromys
+Geocapromys columbianus - gryzoń z rodziny hutiowatych ( Capromyidae ), z podrodziny Capromyinae. Synonim Synodontomys columbianus - Capromys columbianus.
Uznany za wymarły.
Występował na wyspach Morza Karaibskiego - Haiti ( Hispaniola ), Kajmany, Kuba ( Daiquri, Oriente Province, Trinidad in Santa Clara Province ) i Isle of Pines.
Zamieszkiwał prawdopodobnie różnorodne siedliska na wyspach.
rycina - Geocapromys columbianus na znaczku pocztowym Kuby
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo o biologii, ekologii i sposobie życia tego gatunku.
Opisane podgatunki :
- Geocapromys columbianus cubanus - Kuba ( Sierra de Hato-Nuevo, Matanzas Province )
Gatunek uznany za wymarły od roku 1850.
Znany z ostatnich złóż paliw kopalnych, które zawierają również szczątki szczurów.
Prawdopodobnie przyczyną wymarcia gatunku było przybycie Europejczyków a wraz z nimi gatunków inwazyjnych.
Hutia bahamska ( Geocapromys ingrahami ) - gryzoń z rodziny hutiowatych ( Capromyidae ), z podrodziny Capromyinae. Synonim Capromys ingrahami.
Występuje na wyspach Morza Karaibskiego - Lucayan Archipelago ( Archipelag Bahama ) - East Plana Key. Wprowadzona w 1973 na Little Wax Cay i w 1981 na Warderivk Wells Cay.
Zamieszkuje koralowe plaże i wydmy, półpustynne zarośla i zakrzewienia oraz nieliczne kępy zarośli drzewiastych.
hutia bahamska ( Geocapromys ingrahami )
Aktywna głównie w nocy i całego roku.
Żyje samotnie, w parach lub niewielkich grupach ( 3 - 5 ). Prowadzi naziemny tryb życia ale potrafi się doskonale wspinać.
Na kryjówki wybiera jamy i zagłębienia wśród korzeni zarośli drzewiastych, gęste zarośla.
Brak informacji czy jest terytorialna i czy zakresy osobników się pokrywają.
Osobniki często mocują się ze sobą ale nie są to agresywne zachowania lecz prawdopodobnie wzmacniające więzi pary.
Do komunikacji używane są sygnały zapachowe ( mocz ), dotyk i prawdopodobnie wokaliza.
Pokarm jest zbierany z wysokości ziemi chociaż może żerować na drzewiastych krzewach.
Jest roślinożerna. W skład jej diety wchodzą : liście, pąki i kwiaty, owoce, kora a czasami wodorosty.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. System krycia monogamiczny.
Ciąża trwa 17 - 18 tygodni. Samica rodzi 1 - 3 młode ( średnio 2 ). Młode rodzą się pokryte sierścią i mają otwarte oczy.
W wieku około tygodnia mogą spożywać stały pokarm.
Odstawienie następuje w wieku 5 - 6 miesięcy, jednak młode przebywają z samicą do 24 miesięcy.
Dojrzałość płciową uzyskuje w wieku około 24 miesięcy.
Brak informacji na temat udziału samca w opiece nad młodymi.
Żyje do 12 lat.
Opisane podgatunki :
- Geocapromys ingrahami abaconis - Bahamy ( Great Abaco ) - wymarły około 1600
- Geocapromys ingrahami ingrahami - Bahamy ( East Plana Cay ) - uznawany za wymarły, dopóki nie została ponownie odkryta w 1891
- Geocapromys ingrahami irrectus - Bahamy Południowe ( Crooked Island - Eleuthera Island z pozostałościami w jaskiniach, Long Island, Exuma Island ) - wymarły od 1760 roku
Gatunek uznawany za zagrożony ze względu na bardzo ograniczoną populację ( ale uważaną za stabilną ) i znany z mniej niż 6 miejsc.
Uważany za wymarły do roku 1960. Ponownie odkryty na początku 1960 na East Plana Keys.
Wprowadzona na wyspy : Little Wax Cay ( 1973 ) i Warderivk Wells Cay ( 1981 ).
Szacunki populacyjne są przestarzałe i wynoszą na :
- East Plana Key - 12 000 osobników a na Little Wax Cay 1 200 osobników ( Campbell & wsp.1991, Clough 1972 ).
Główne zagrożenia stanowią :
- drapieżnictwo kotów domowych
- wydarzenia stochastyczne ( huragany )
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk i ich fragmentacja
- rozwój turystyki
- urbanizacja
Objęty ochroną na podstawie Wild Animals Protection Act of 1968 dla wysp Bahama.
Objęty również programem reintrodukcji na wyspę Great Exuma ( Attrill 2000 ).
Potrzebne są aktualne badania dotyczące dystrybucji, stanu i trendów populacji, siedlisk, ekologii i zagrożeń.
W niewoli - rzadka.
Jednak jak pokrewne gatunki jest stosunkowo łatwa w hodowli.
+Geocapromys megas - gryzoń z rodziny hutiowatych ( Capromyidae ), z podrodziny Capromyinae. Być może synonim Capromys pilorides.
Uznany za wymarły.
Występował na wyspach Morza Karaibskiego - Kuba.
Brak informacji jakie zamieszkiwał siedliska.
Opisany przez Varona i Arredondo w 1979 roku.
Znany jedynie z kopalnych szczątków.
+Geocapromys pleistocenicus - gryzoń z rodziny hutiowatych ( Capromyidae ), z podrodziny Capromyinae.
Uznany za wymarły.
Występował na wyspach Morza Karaibskiego - Kuba.
Brak informacji jakie zamieszkiwał siedliska.
Opisany przez Varona i Arredondo w 1979 roku.
Znany jedynie z kopalnych szczątków.
+Geocapromys thoracatus - gryzoń z rodziny hutiowatych ( Capromyidae ), z podrodziny Capromyinae. Synonim Geocapromys brownii thoracatus - Capromys brachyurus thoracicus - Capromys thoracacus - Capromys brachyurus thoracatus.
Wymarły prawdopodobnie około 1950 roku.
Występował na wyspach Morza Karaibskiego - Little Swan Island w Islas Santanilla u północno-wschodnich wybrzeży Hondurasu. Endemit dla tej wyspy.
Zamieszkiwał koralowe plaże, rozpadliny wapiennych skał, gęste zarośla.
.JPG)
Żyje samotnie, w parach lub niewielkich grupach ( 3 - 5 ). Prowadzi naziemny tryb życia ale potrafi się doskonale wspinać.
Na kryjówki wybiera jamy i zagłębienia wśród korzeni zarośli drzewiastych, gęste zarośla.
Brak informacji czy jest terytorialna i czy zakresy osobników się pokrywają.
Osobniki często mocują się ze sobą ale nie są to agresywne zachowania lecz prawdopodobnie wzmacniające więzi pary.
Do komunikacji używane są sygnały zapachowe ( mocz ), dotyk i prawdopodobnie wokaliza.
Pokarm jest zbierany z wysokości ziemi chociaż może żerować na drzewiastych krzewach.
Jest roślinożerna. W skład jej diety wchodzą : liście, pąki i kwiaty, owoce, kora a czasami wodorosty.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. System krycia monogamiczny.
Ciąża trwa 17 - 18 tygodni. Samica rodzi 1 - 3 młode ( średnio 2 ). Młode rodzą się pokryte sierścią i mają otwarte oczy.
W wieku około tygodnia mogą spożywać stały pokarm.
Odstawienie następuje w wieku 5 - 6 miesięcy, jednak młode przebywają z samicą do 24 miesięcy.
Dojrzałość płciową uzyskuje w wieku około 24 miesięcy.
Brak informacji na temat udziału samca w opiece nad młodymi.
Żyje do 12 lat.
rycina - hutia bahamska ( Geocapromys ingrahami )
Opisane podgatunki :
- Geocapromys ingrahami abaconis - Bahamy ( Great Abaco ) - wymarły około 1600
- Geocapromys ingrahami ingrahami - Bahamy ( East Plana Cay ) - uznawany za wymarły, dopóki nie została ponownie odkryta w 1891
- Geocapromys ingrahami irrectus - Bahamy Południowe ( Crooked Island - Eleuthera Island z pozostałościami w jaskiniach, Long Island, Exuma Island ) - wymarły od 1760 roku
Gatunek uznawany za zagrożony ze względu na bardzo ograniczoną populację ( ale uważaną za stabilną ) i znany z mniej niż 6 miejsc.
Uważany za wymarły do roku 1960. Ponownie odkryty na początku 1960 na East Plana Keys.
Wprowadzona na wyspy : Little Wax Cay ( 1973 ) i Warderivk Wells Cay ( 1981 ).
Szacunki populacyjne są przestarzałe i wynoszą na :
- East Plana Key - 12 000 osobników a na Little Wax Cay 1 200 osobników ( Campbell & wsp.1991, Clough 1972 ).
Główne zagrożenia stanowią :
- drapieżnictwo kotów domowych
- wydarzenia stochastyczne ( huragany )
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk i ich fragmentacja
- rozwój turystyki
- urbanizacja
Objęty ochroną na podstawie Wild Animals Protection Act of 1968 dla wysp Bahama.
Objęty również programem reintrodukcji na wyspę Great Exuma ( Attrill 2000 ).
Potrzebne są aktualne badania dotyczące dystrybucji, stanu i trendów populacji, siedlisk, ekologii i zagrożeń.
W niewoli - rzadka.
Jednak jak pokrewne gatunki jest stosunkowo łatwa w hodowli.
+Geocapromys megas - gryzoń z rodziny hutiowatych ( Capromyidae ), z podrodziny Capromyinae. Być może synonim Capromys pilorides.
Uznany za wymarły.
Występował na wyspach Morza Karaibskiego - Kuba.
Brak informacji jakie zamieszkiwał siedliska.
Opisany przez Varona i Arredondo w 1979 roku.
Znany jedynie z kopalnych szczątków.
+Geocapromys pleistocenicus - gryzoń z rodziny hutiowatych ( Capromyidae ), z podrodziny Capromyinae.
Uznany za wymarły.
Występował na wyspach Morza Karaibskiego - Kuba.
Brak informacji jakie zamieszkiwał siedliska.
Opisany przez Varona i Arredondo w 1979 roku.
Znany jedynie z kopalnych szczątków.
+Geocapromys thoracatus - gryzoń z rodziny hutiowatych ( Capromyidae ), z podrodziny Capromyinae. Synonim Geocapromys brownii thoracatus - Capromys brachyurus thoracicus - Capromys thoracacus - Capromys brachyurus thoracatus.
Wymarły prawdopodobnie około 1950 roku.
Występował na wyspach Morza Karaibskiego - Little Swan Island w Islas Santanilla u północno-wschodnich wybrzeży Hondurasu. Endemit dla tej wyspy.
Zamieszkiwał koralowe plaże, rozpadliny wapiennych skał, gęste zarośla.
+Geocapromys thoracatus - okaz muzealny ( Harward Universitety )
Aktywny był za dnia, w ciągu całego roku.
Nie kopał nor i tuneli lecz wykorzystywał naturalne szczeliny skalne, rozpadliny i jaskinie.
Prawdopodobnie żył w parach lub niewielkich grupach.
Był roślinożerny, w skład jego diety wchodziły lokalne gatunki roślin.
Nie wiele wiadomo na temat biologii tego gatunku.
Nie opisano żadnych podgatunków.
rycina - +Geocapromys thoracatus
Gatunek uznany za wymarły od około 1950 roku. Przyczyny wymarcia to drapieżnictwo kotów domowych oraz bardzo silny huragan z 1955 roku.
Odkryty w 1887 roku przez zoologa Charlesa H. Townsenda. Zoolog pobrał dwie próbki, które w 1888 opisał Frederick W. True jako podgatunek Geocapromys brownii.
W roku 1908 zoolog Percy Lowe napotkał 12 osobników tego gatunku.
W roku 1912 G.Nelson odłowił 15 osobników dla Muzeum Zoologii Porównawczej Uniwersytetu Harvarda.
W roku 1938 Walter Guinness informował, że w ciągu 2 godzin złowił 12 żywych osobników.
W roku 1942 zoolog Glover Morrill Allen zgłosił obawę o wyginięciu tego gatunku.
Statek badawczy Explorer, który przypłynął do wyspy w roku 1962, jego załoga nie odnalazła żywego osobnika ani śladów obecności gatunku.
Późniejsze poszukiwania nie przyniosły rezultatów. W 1982 roku wpisano Geocapromys thoracatus na listę zwierząt wymarłych ( IUCN - 1982 ).
Próby hodowli tych zwierząt nie powiodły się.
Walter Guinness przywiózł do Wielkiej Brytanii 14 osobników. Stado podzielono na 3 części i powierzono hodowcom rzadkich gatunków. Jednak grupy hodowlane nie przetrwały 3 lat.
Wcześniejsza próba Percy Lowe z 1908 roku nie przyniosła rezultatu. Jedno ze zwierząt nie przeżyło podróży a drugie zdechło 17.07.1908 roku po przekazaniu do Zoological Society of London.
Nie wiele okazów znajduje się w zbiorach muzeów :
- 12 okazów - Muzeum Historii Naturalnej w Londynie
- 10 okazów - Muzeum Zoologii Porównawczej Uniwersytetu Harvarda
- 2 okazy - Muzeum Historii Naturalnej w Waszyngtonie
- 1 okaz - Amerykańskie Muzeum Historii Naturalnej w Nowym Jorku
- 1 okaz - Muzeum Historii Naturalnej w Chicago
- 1 okaz - Peobody Museum of Natural History w New Heven
Jedną z przyczyn wyginięcia gatunku była decyzja Departamentu Rolnictwa U.S.A. o wprowadzeniu na wyspie kwarantanny dla kotów odławianych w krajach Ameryki Łacińskiej ( pod koniec lat 40-tych XX w. ) przed wwiezieniem ich na teren U.S.A. Z decyzji tej zrezygnowano po kilku latach ale już wówczas prawdopodobnie nie było żywych osobników Geocapromys thoracatus. Drugą z przyczyn był bardzo silny huragan, który przeszedł nad wyspą w roku 1955.
Rodzaj : Mesocapromys
Mesocapromys angelcabrerai - gryzoń z rodziny hutiowatych ( Capromyidae ), z podrodziny Capromyinae. Synonim Capromys angelcabrerai - Pygmaeocapromys angelcabrerai.
Występuje na wyspach Morza Karaibskiego - Kuba ( Cayos de Ana Maria, Jucaro Este ).
Zamieszkuje namorzyny i tereny bagniste, niewielkie koralowe wyspy porośnięte zaroślami namorzyn.
Aktywny w ciągu całego roku, w godzinach nocnych.
Żyje samotnie, w parach lub niewielkich grupach. Prowadzi nadrzewny tryb życia, na ziemię schodzi rzadko.
Buduje duże gniazdo wśród korzeni mangrowych powyżej lustra wody.
Żywi się głównie pokarmem roślinnym.
Biologia tego gatunku jest nie znana.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za zagrożony ze względu, że całkowita ilość dojrzałych osobników jest mniejsza niż 2 500 sztuk, populacja podzielona jest na kilka wysepek, które są mniejsze niż 250 osobników a powierzchnia występowania jest mniejsza niż 300 km2.
Główne zagrożenie to :
- nielegalne polowanie dla mięsa przez miejscową ludność
- zjawiska stochastyczne ( huragany )
- konkurencja ze strony Rattus rattus
Rejestrowany z Wildlife Refuge Cayos Anamaria.
Potrzebne są aktualne badania dotyczące dydtrybucji, stanu i trendów populacji, ekologii, siedlisk i zagrożeń.
W niewoli - brak danych.
Mesocapromys auritus - gryzoń z rodziny hutiowatych ( Capromyidae ), z podrodziny Capromyinae. Synonim Capromys auritus.
Występuje na wyspach Morza Karaibskiego - Kuba ( Las Villas Province ), Archipelago de Sabana, Cayo Fragoso.
Zamieszkuje tereny bagniste i namorzyny.
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo, że buduje duże gniazda wśród korzeni namorzyn powyżej lustra wody.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za zagrożony ze względu, że prawdopodobnie liczba dojrzałych osobników jest mniejsza niż 2 500 sztuk i 95% osobników jest w jednej subpopulacji ( Isla Fragoso ).
Główne zagrożenie stanowi :
- nielegalne polowanie przez miejscową ludność
- zjawiska stochastyczne ( huragany )
- konkurencja ze strony Rattus rattus
Rejestrowany z Lanzanillo-Pajonal-Fragoso Wildlife Refuge.
Potrzebne są aktualne badania dotyczące : biologii, ekologii, stanu i trendów populacji, siedlisk, zagrożeń.
W niewoli - brak danych.
+Mesocapromys barbouri - gryzoń z rodziny hutiowatych ( Capromyidae ), z podrodziny Capromyinae.
Uznany za wymarły.
Występował na wyspach Morza Karaibskiego - Kuba.
Zamieszkiwał prawdopodobnie różnorodne siedliska na wyspie.
Opisany w 1979 roku przez Varona i Arredondo.
Znany jedynie z kopalnych szczątków.
Występuje na wyspach Morza Karaibskiego - Kuba ( Cayos de Ana Maria, Jucaro Este ).
Zamieszkuje namorzyny i tereny bagniste, niewielkie koralowe wyspy porośnięte zaroślami namorzyn.
Aktywny w ciągu całego roku, w godzinach nocnych.
Żyje samotnie, w parach lub niewielkich grupach. Prowadzi nadrzewny tryb życia, na ziemię schodzi rzadko.
Buduje duże gniazdo wśród korzeni mangrowych powyżej lustra wody.
Żywi się głównie pokarmem roślinnym.
Biologia tego gatunku jest nie znana.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za zagrożony ze względu, że całkowita ilość dojrzałych osobników jest mniejsza niż 2 500 sztuk, populacja podzielona jest na kilka wysepek, które są mniejsze niż 250 osobników a powierzchnia występowania jest mniejsza niż 300 km2.
Główne zagrożenie to :
- nielegalne polowanie dla mięsa przez miejscową ludność
- zjawiska stochastyczne ( huragany )
- konkurencja ze strony Rattus rattus
Rejestrowany z Wildlife Refuge Cayos Anamaria.
Potrzebne są aktualne badania dotyczące dydtrybucji, stanu i trendów populacji, ekologii, siedlisk i zagrożeń.
W niewoli - brak danych.
Mesocapromys auritus - gryzoń z rodziny hutiowatych ( Capromyidae ), z podrodziny Capromyinae. Synonim Capromys auritus.
Występuje na wyspach Morza Karaibskiego - Kuba ( Las Villas Province ), Archipelago de Sabana, Cayo Fragoso.
Zamieszkuje tereny bagniste i namorzyny.
Mesocapromys auritus?
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo, że buduje duże gniazda wśród korzeni namorzyn powyżej lustra wody.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za zagrożony ze względu, że prawdopodobnie liczba dojrzałych osobników jest mniejsza niż 2 500 sztuk i 95% osobników jest w jednej subpopulacji ( Isla Fragoso ).
Główne zagrożenie stanowi :
- nielegalne polowanie przez miejscową ludność
- zjawiska stochastyczne ( huragany )
- konkurencja ze strony Rattus rattus
Rejestrowany z Lanzanillo-Pajonal-Fragoso Wildlife Refuge.
Potrzebne są aktualne badania dotyczące : biologii, ekologii, stanu i trendów populacji, siedlisk, zagrożeń.
W niewoli - brak danych.
+Mesocapromys barbouri - gryzoń z rodziny hutiowatych ( Capromyidae ), z podrodziny Capromyinae.
Uznany za wymarły.
Występował na wyspach Morza Karaibskiego - Kuba.
Zamieszkiwał prawdopodobnie różnorodne siedliska na wyspie.
Opisany w 1979 roku przez Varona i Arredondo.
Znany jedynie z kopalnych szczątków.
c.d.n.
Opracowano na podstawie:
anamaldiversiyt, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.
anamaldiversiyt, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz