6.jpg)
kąpiel bawołu domowego ( Bubalus bubalis )
bawół domowy ( Bubalus bubalis )
arni ( Bubalus arnee )
stado bawołów domowych
Bubalus arnee
Bubalus arnee
Bubalus bubalis - albinos
Bubalus bubalis - albinos
osobnik opisany jako Bubalus bubalis arnee - Tierpark zoo Berlin
samiec aksisa - zoo Wrocław
łania aksisa
młody samiec aksisa
szpicak aksisa
aksis ( Axis axis ) - samiec z porożem
jeleń aksis ( Axis axis )
szkic garny - samiec
ruja garn
samica garny ( Antilope cervicapra )
"cielak" garny
portret samca garny
samiec garny z śrubowatymi rogami
samiec garny - zoo Wrocław
samiec garny ( Antilope cervicapra )
grupa garn - zoo Usti nad Łabą
garna na łączonym wybiegu z nilgau ( Bosehaphus tragocamelus ) - zoo Wrocław
młoda garna ( Antilope cervicapra )
młoda garna ( Antilope cervicapra )
samica z trójką młodych
niedźwiedź polarny ( Ursus maritimus )
samica z młodym
w kąpieli
spotkanie przy padlinie
samica i dwa młode
walczące samce
spacer po krze 
portret niedźwiedzia polarnego
rysunek niedźwiedzia polarnego
Knut - młody niedźwiedź polarny - zoo Berlin
Śnieżka - ostatni polski niedźwiedź polarny - zoo Wrocław
niedźwiedź polarny ( Ursus maritimus ) - zoo Wrocław
grupa niedźwiedzi polarnych - zoo Wrocław
młody Arctictis binturong whitei
Arctictis binturong - odpoczynek
Arctictis binturong - grupa rodzinna
Arctictis binturong
Arctictis binturong whitei
Arctictis binturong whitei
Arctictis binturong - zoo Ostrawa
Arctictis binturong penicillatus
Arctictis binturong penicillatus
Arctictis binturong binturong - zoo Paryż
Arctictis binturong binturong - zoo Amsterdam
lampart ( Panthera pardus )
lampart w malarstwie
lamparcia rodzina ( Panthera pardus )
portret lamparta - zoo Wrocław
lampart ( Panthera pardus ) zoo Wrocław
lampart zakaukaski ( Panthera pardus ciscaucasia ) zoo Jałta
Sevastian - Panthera pardus orientalis - w różnym wieku
Panthera pardus orientalis
Panthera pardus japonensis
lampart anatolijski ( Panthera pardus tulliana )
Panthera pardus melas
Panthera pardus melas
Panthera pardus melas
lampart jawajski ( Panthera pardus melas )
Panthera pardus kotiya - rezerwat Sri Lanka
Panthera pardus japonensis - zoo San Diego
Panthera pardus fusca
Panthera pardus fusca
lampart indyjski ( Panthera pardus fusca )
Panthera pardus delacouri
Panthera pardus delacouri
Panthera pardus delacouri
lampart indochiński ( Panthera pardus delacouri )
Panthera pardus saxicolor
Panthera pardus saxicolor
Panthera pardus saxicolor
Panthera pardus saxicolor
lampart amurski ( Panthera pardus orientalis ) w warunkach zimowych 
młody lampart amurski ( Panthera pardus orientalis )
Panthera pardus japonensis
Panthera pardus japonensis
Panthera pardus
Sevastian - lampart amurski ( Panthera pardus orientalis ) w różnym wieku
Panthera pardus kotiya
zabawa lamparta cejlońskiego ( Panthera pardus kotiya )
lampart cejloński (Panthera pardus kotiya ) rezerwat Sri Lanka
lampart cejloński ( Panthera pardus kotiya ) zoo w Ostrawie
lampart arabski ( Panthera pardus nimr )
lampart arabski ( Panthera pardus nimr )
lampart arabski ( Panthera pardus nimr )
lampart arabski ( Panthera pardus nimr )
Wilhelma I - samica lamparta perskiego ( Panthera pardus saxicolor ) w zoo
lampart tybetański ? ( Panthera pardus pernigra )
portret młodego lamparta amurskiego ( Panthera pardus orientalis )
lampart kaszmirski ? ( Panthera pardus millardi )
samice lamparta chińskiego ( Panthera pardus japonensis ) w różnym wieku 
młode czarne pantery ( Panthera pardus fusca ) z berlińskiego zoo
portret lamparta amurskiego ( Panthera pardus orientalis )
młody lampart amurski ( Panthera pardus orientalis )
Lampart, pantera, leopard, rysiec ( Panthera pardus ) drapieżnik z rodziny kotów. Czwarty co do wielkości kot z rodzaju Panthera.
Występuje w Afryce oraz Azji. Tworzy wiele podgatunków, różniących się wielkością ciała, ubarwieniem, wielkością rozetek i ich liczbą oraz długością futra.
Zamieszkuje wszelkie ekosystemy od gór, górskich i nizinnych lasów, stepów, sawann, pustyń i półpustyń po tropikalne deszczowe dżungle.
Czarna pantera jest melanistyczną odmianą barwną, nie których podgatunków, głównie lamparta indyjskiego i lamparta jawajskiego.
Jest typowym samotnikiem, prowadzącym skryty tryb życia. W rejonach występowania w zależności od dostępu do zdobyczy prowadzi zarówno nocny jak i dzienny tryb życia. Zdarza się, że tworzy grupy rodzinne składające się z 4 - 6 osobników. Dobrze skacze i pływa. Często poluje na zdobycz większą od siebie.
Dawniej podgatunki azjatyckie określano mianem pantery a podgatunki afrykańskie lampartami.
Podgatunki azjatyckie :
Lampart amurski, lampart mandżurski ( Panthera pardus orientalis lub Panthera pardus amurensi )
Występuje w Rosji, w kraju Nadmorskim, Korei oraz Północnych Chinach.
Obecnie jej populacja w rejonie występowania liczy ok. 70 osobników i stale się kurczy.
Lampart ten żyje w lasach.
W niewoli dobrze się rozmnaża, chociaż brakuje tzw. nowych genotypów co prowadzi do hodowli wsobnej. Zbyt dużo osobników jest ze sobą spokrewnionych.
Głównym zagrożeniem dla tego podgatunku jest :
- kłusownictwo dla cennego futra, zwłaszcza zimowego
- wyręb lasu i niszczenie środowiska naturalnego
- małe wyspowe populacje
- brak możliwości wymiany genów
Lampart chiński ( Panthera pardus japonensis )
Występuje we Wschodnich Chinach. Zamieszkuje lasy i ich obrzeża. Tworzy tak samo jak lampart amurski, wyspowe populacje. Obecnie jest to ok. 80 -150 osobników.
Zagrożenia tożsame jak u lamparta amurskiego.
W niewoli rozmnażany, ale też brakuje tzw. "świeżej krwi" czyli nowych genotypów. Duża liczba osobników jest spokrewniona ze sobą.
Lampart jawajski ( Panthera pardus melas )
Występuje na Jawie i Sumatrze - bardzo rzadki. Zamieszkuje zarówno tropikalne lasy deszczowe jak i plantacje, tereny zakrzewione oraz lasy namorzynowe. Dobrze adaptuje się do zmian zachodzących w środowisku. Tworzy barwną odmianę tj. czarną panterę. Na terenach gęsto zamieszkanych przez ludzi i z braku naturalnej zdobyczy, poluje na zwierzęta domowe. Kontaktów z ludźmi unika, zagrożony stara się uciec. Rzadko atakuje człowieka, są to raczej ataki sporadyczne i wyjątkowe.
Głównymi zagrożeniami są :
- kłusownictwo oraz tępienie tego drapieżnika z terenów zaludnionych
- wyręb lasów i niszczenie środowiska naturalnego
- zbyt duża gęstość zaludnienia
- rozproszone populacje
W niewoli dość rzadka, chociaż azjatyckie ogrody zoologiczne prowadzą dość intensywną hodowlę.
Lampart indochiński ( Panthera pardus delacouri )
Występuje w Azji Południowo - Wschodniej. Zamieszkuje lasy, namorzyny, zakrzewienia oraz plantacje. Dobrze się adaptuje do zmian zachodzących w otaczającym go środowisku. Na terenach gęsto zaludnionych, z braku naturalnej zdobyczy atakuje zwierzęta domowe. Ataki na człowieka są rzadkie i sporadyczne. Zagrożenia jak u poprzedniego podgatunku. W ogrodach zoologicznych przeważnie azjatyckich, gdzie jest rozmnażany.
Lampart indyjski ( Panthera pardus fusca )
Występuje na subkontynencie Indyjskim od podnóża Himalajów aż po południowe krańce półwyspu oraz Wschodni Pakistan i Bangladesz. Zamieszkuje wszelkie ekosystemy, wszędzie tam gdzie tygrys bengalski został wytępiony. Jest to pomimo tępienia, jeden z liczniejszych podgatunków. Tworzy melanistyczną formę tzw. czarną panterę. Opis tego inteligentnego i sprytnego zwierzęcia znajdziemy w "Księdze dżungli" R. Kipplinga.
Głównymi zagrożeniami są :
- kłusownictwo oraz tępienie tego drapieżnika z terenów zaludnionych
- wyręb lasów i utrata naturalnych siedlisk
- zbyt duża gęstość zaludnienia
- brak naturalnej zdobyczy
Podgatunek ten często atakuje zarówno zwierzęta domowe jak i ludzi. Prowadzi to do stałego konfliktu człowiek - lampart. Konflikt ten jest z góry przegrany dla lamparta. Dzieje się tak ze względu na brak naturalnej zdobyczy. 80% zabitych lampartów to samice z młodymi, które miały to nieszczęście zamieszkać na terenach, gdzie miejscowa ludność wytępiła jelenie lub inne ssaki będące naturalną zdobyczą tego lamparta.
W niewoli dość dobrze się rozmnaża, chociaż częściej można ją spotkać w azjatyckich ogrodach zoologicznych niż ogrodach Europy czy Ameryki. We wrocławskim ogrodzie w XX w. żyły trzy osobniki odmiany melanistycznej - czarne pantery.
Lampart kaszmirski ( Panthera pardus millardi )
Występuje w Kaszmirze, Pamirze do granicy lasu, Tadżykistanie. Zamieszkuje wyżynne i górskie lasy do wysokości 2500 - 3000 m n.p.m. Zamieszkuje też doliny oraz zakrzewienia nadrzeczne.
W latach 2000 - 2006 w indyjskim Kaszmirze, naukowcy indyjscy doliczyli się ok. 5 osobników. Na innych obszarach jej występowania nie prowadzono tego typu badań.
Główne zagrożenie to kłusownictwo dla skór tych zwierząt oraz wyspowe populacje.
Lampart tybetański ( Panthera pardus pernigra )
Występuje głównie na południowych stokach Himalajów. Zamieszkuje górskie lasy oraz doliny. Zagrożenia jak u lamparta kaszmirskiego.
W niewoli ten podgatunek niezmiernie rzadko jest reprezentowany.
Lampart cejloński ( Panthera pardus kotiya )
Występuje jedynie na wyspie Cejlon. Jest jednym z ładniej ubarwionych podgatunków. Zamieszkuje zarówno lasy jak i otwarte trawiaste równiny. Często występuje na obszarze gęsto zaludnionym.
Głównymi zagrożeniami są :
- kłusownictwo dla pięknego futra
- wyręb lasu i zanik naturalnych siedlisk oraz naturalnej zdobyczy
- tępienie na obszarach gęsto zaludnionych, bo jest oskarżany o ataki na ludzi i zwierzęta domowe
W niewoli wiele europejskich ogrodów prowadzi ich hodowlę. Para tych zwierząt znajduje się w warszawskim ogrodzie zoologicznym.
Lampart perski ( Panthera pardus saxicolor )
Największy azjatycki podgatunek . Występuje na terenie wschodniego Iranu, Afganistanu aż do Pakistanu na wschodzie oraz do Kazachstanu na północy. Zamieszkuje różnego typu lasy, zakrzewienia, otwarte tereny równinne, półpustynie oraz góry i tereny wyżynne.
W latach 2004 - 2005 irańscy naukowcy badali liczebność tego lamparta na pograniczu irańsko - afgańskim. Doliczono się ok. 15 osobników na 100 km odcinku granicy. Większość tych zwierząt trzymała się po irańskiej stronie. Prawdopodobnym jest, że zwierzę to zostało całkowicie wytępione w Afganistanie, na skutek ciągle trwających tam wojen. Szacuje się, że na terenie Iranu występuje ok. 100 osobników. Brak danych z innych krajów Środkowej Azji.
W niewoli prowadzona jest systematyczna hodowla tych zwierząt w Europie i Ameryce Północnej. Chociaż część osobników jest blisko spokrewniona.
W Polsce lamparta perskiego możemy zobaczyć w płockim ogrodzie zoologicznym.
Głównymi zagrożeniami są :
- kłusownictwo
- utrata siedlisk oraz naturalnej zdobyczy
- rozproszenie populacji
Lampart środkowoperski ( Panthera pardus dathei )
Występuje w Środkowym i Zachodnim Iranie oraz Południowym Iraku. Jest mniejszy niż lampart perski. Zamieszkuje podobne ekosystemy co poprzedni podgatunek. W Południowym Iraku spotkać go można w trzcinowiskach. Szacuje się ogólną liczbę tych zwierząt na ok. 80 - 120 osobników.
Lampart arabski ( Panthera pardus nimr )
Występuje na Półwyspie Arabskim, głównie Oman i Jemen. W Arabii Saudyjskiej wprowadzono 10 osobników w latach 1994 - 1996 . Zamieszkuje głównie oazy pustynne, doliny rzek okresowych oraz półpustynie. Objęty ścisłą ochroną a nawet dokarmiany w nie których okolicach Omanu. Szacunkowa liczba tych zwierząt wynosi ok, 80 - 90 osobników.
Lampart synajski ( Panthera pardus jarvisi )
Występowała na Półwyspie Synaj, w Izraelu, Libanie aż do Południowej Syrii. Obecnie występuje ok. 10 osobników w oazach na pustyni Negew. Populacja ta jest tak mała, że każdy kryzys może ją doprowadzić do katastrofy - wyginięcia. Po za tym wszystkie osobniki są spokrewnione. Często mioty nie przeżywają, gdyż są mordowane przez starszych braci (samce). Brak jest możliwości wymiany genów. Wiele kopulacji nie doprowadza do narodzin potomstwa. Lamparty te są stale monitorowane przez izraelskich naukowców za pomocą obróż radiowych oraz kamer - pułapek. Po mimo to prawdopodobnie podgatunek ten zniknie do 2015 roku.
Lampart zakaukaski ( Panthera pardus ciscaucasica )
Występuje na Północnym Kaukazie. Prawdopodobnie populacja liczy ok. 50 osobników.
W latach 2002 - 2003 w Europie rozgorzała dyskusja czy nie odłowić większość populacji tego lamparta i przenieść go na teren krajów Europy. Pomysł miał zarówno wielu zwolenników jak i przeciwników. Zwyciężył zdrowy rozsądek, gdyż nie wiadomo jakie skutki miałoby wprowadzenie obcego drapieżnika. Czy miejscowe ekosystemy byłyby go w stanie wyżywić, czy nie zakłóciłby populacji miejscowej fauny tj. potencjalnej zdobyczy jak i innych drapieżników. Czy byłby gatunkiem ekspansywnym czy projekt ten przyczyniłby się do katastrofy - wyginięcia. Projekt po licznych dyskusjach naukowych gremiów - jak nagłośniony tak szybko wyciszony.
Lampart anatolijski ( Panthera pardus tulliana ) - wymarły
Występował w Turcji, Północnej Syrii, Północnym Iraku oraz Południowym Kaukazie. Na wyspie Samos znalazl się przypadkowo jeden osobnik, który polował z braku innej zdobyczy na domowe zwierzęta. Został wytropiony i uwięziony w jaskini przez miejscową ludność. Po 4 - 5 dniach jeden z mieszkańców otworzył jaskinię i wszedł do niej. Był przekonany, że zastanie martwego drapieżnika. Niestety lampart jeszcze żył i zaatakował mężczyznę. Zginąłby, gdyby z pomocą nie podążył brat mężczyzny, który zabił zwierzę. Skórę i kościec można do dziś oglądać w miejscowym muzeum. Przypuszcza się, że osobnik ów przedostał się na wyspę w wyniku jakiegoś kataklizmu np. powodzi, która uniosła drzewo razem z lampartem na morze.
W roku 1974 w Turcji został zastrzelony ostatni osobnik tego podgatunku. Co prawda w latach 2004 - 2005 z terenu tureckiego Kurdystanu doszły wieści o tropach a nawet o samicy z młodym. Jednakże żadna z tych informacji nie została potwierdzona.
Według najnowszych badań podgatunki :
Panthera pardus ciscaucasia
Panthera pardus dathei
Panthera pardus jarvisi
Panthera pardus tulliana
zostały zaliczone jako Panthera pardus saxicolor
a podgatunki :
Panthera pardus millardi
Panthera pardus pernigra
jako Panthera pardus fusca
Występuje w Afryce oraz Azji. Tworzy wiele podgatunków, różniących się wielkością ciała, ubarwieniem, wielkością rozetek i ich liczbą oraz długością futra.
Zamieszkuje wszelkie ekosystemy od gór, górskich i nizinnych lasów, stepów, sawann, pustyń i półpustyń po tropikalne deszczowe dżungle.
Czarna pantera jest melanistyczną odmianą barwną, nie których podgatunków, głównie lamparta indyjskiego i lamparta jawajskiego.
Jest typowym samotnikiem, prowadzącym skryty tryb życia. W rejonach występowania w zależności od dostępu do zdobyczy prowadzi zarówno nocny jak i dzienny tryb życia. Zdarza się, że tworzy grupy rodzinne składające się z 4 - 6 osobników. Dobrze skacze i pływa. Często poluje na zdobycz większą od siebie.
Dawniej podgatunki azjatyckie określano mianem pantery a podgatunki afrykańskie lampartami.
Podgatunki azjatyckie :
Lampart amurski, lampart mandżurski ( Panthera pardus orientalis lub Panthera pardus amurensi )
Występuje w Rosji, w kraju Nadmorskim, Korei oraz Północnych Chinach.
Obecnie jej populacja w rejonie występowania liczy ok. 70 osobników i stale się kurczy.
Lampart ten żyje w lasach.
W niewoli dobrze się rozmnaża, chociaż brakuje tzw. nowych genotypów co prowadzi do hodowli wsobnej. Zbyt dużo osobników jest ze sobą spokrewnionych.
Głównym zagrożeniem dla tego podgatunku jest :
- kłusownictwo dla cennego futra, zwłaszcza zimowego
- wyręb lasu i niszczenie środowiska naturalnego
- małe wyspowe populacje
- brak możliwości wymiany genów
Lampart chiński ( Panthera pardus japonensis )
Występuje we Wschodnich Chinach. Zamieszkuje lasy i ich obrzeża. Tworzy tak samo jak lampart amurski, wyspowe populacje. Obecnie jest to ok. 80 -150 osobników.
Zagrożenia tożsame jak u lamparta amurskiego.
W niewoli rozmnażany, ale też brakuje tzw. "świeżej krwi" czyli nowych genotypów. Duża liczba osobników jest spokrewniona ze sobą.
Lampart jawajski ( Panthera pardus melas )
Występuje na Jawie i Sumatrze - bardzo rzadki. Zamieszkuje zarówno tropikalne lasy deszczowe jak i plantacje, tereny zakrzewione oraz lasy namorzynowe. Dobrze adaptuje się do zmian zachodzących w środowisku. Tworzy barwną odmianę tj. czarną panterę. Na terenach gęsto zamieszkanych przez ludzi i z braku naturalnej zdobyczy, poluje na zwierzęta domowe. Kontaktów z ludźmi unika, zagrożony stara się uciec. Rzadko atakuje człowieka, są to raczej ataki sporadyczne i wyjątkowe.
Głównymi zagrożeniami są :
- kłusownictwo oraz tępienie tego drapieżnika z terenów zaludnionych
- wyręb lasów i niszczenie środowiska naturalnego
- zbyt duża gęstość zaludnienia
- rozproszone populacje
W niewoli dość rzadka, chociaż azjatyckie ogrody zoologiczne prowadzą dość intensywną hodowlę.
Lampart indochiński ( Panthera pardus delacouri )
Występuje w Azji Południowo - Wschodniej. Zamieszkuje lasy, namorzyny, zakrzewienia oraz plantacje. Dobrze się adaptuje do zmian zachodzących w otaczającym go środowisku. Na terenach gęsto zaludnionych, z braku naturalnej zdobyczy atakuje zwierzęta domowe. Ataki na człowieka są rzadkie i sporadyczne. Zagrożenia jak u poprzedniego podgatunku. W ogrodach zoologicznych przeważnie azjatyckich, gdzie jest rozmnażany.
Lampart indyjski ( Panthera pardus fusca )
Występuje na subkontynencie Indyjskim od podnóża Himalajów aż po południowe krańce półwyspu oraz Wschodni Pakistan i Bangladesz. Zamieszkuje wszelkie ekosystemy, wszędzie tam gdzie tygrys bengalski został wytępiony. Jest to pomimo tępienia, jeden z liczniejszych podgatunków. Tworzy melanistyczną formę tzw. czarną panterę. Opis tego inteligentnego i sprytnego zwierzęcia znajdziemy w "Księdze dżungli" R. Kipplinga.
Głównymi zagrożeniami są :
- kłusownictwo oraz tępienie tego drapieżnika z terenów zaludnionych
- wyręb lasów i utrata naturalnych siedlisk
- zbyt duża gęstość zaludnienia
- brak naturalnej zdobyczy
Podgatunek ten często atakuje zarówno zwierzęta domowe jak i ludzi. Prowadzi to do stałego konfliktu człowiek - lampart. Konflikt ten jest z góry przegrany dla lamparta. Dzieje się tak ze względu na brak naturalnej zdobyczy. 80% zabitych lampartów to samice z młodymi, które miały to nieszczęście zamieszkać na terenach, gdzie miejscowa ludność wytępiła jelenie lub inne ssaki będące naturalną zdobyczą tego lamparta.
W niewoli dość dobrze się rozmnaża, chociaż częściej można ją spotkać w azjatyckich ogrodach zoologicznych niż ogrodach Europy czy Ameryki. We wrocławskim ogrodzie w XX w. żyły trzy osobniki odmiany melanistycznej - czarne pantery.
Lampart kaszmirski ( Panthera pardus millardi )
Występuje w Kaszmirze, Pamirze do granicy lasu, Tadżykistanie. Zamieszkuje wyżynne i górskie lasy do wysokości 2500 - 3000 m n.p.m. Zamieszkuje też doliny oraz zakrzewienia nadrzeczne.
W latach 2000 - 2006 w indyjskim Kaszmirze, naukowcy indyjscy doliczyli się ok. 5 osobników. Na innych obszarach jej występowania nie prowadzono tego typu badań.
Główne zagrożenie to kłusownictwo dla skór tych zwierząt oraz wyspowe populacje.
Lampart tybetański ( Panthera pardus pernigra )
Występuje głównie na południowych stokach Himalajów. Zamieszkuje górskie lasy oraz doliny. Zagrożenia jak u lamparta kaszmirskiego.
W niewoli ten podgatunek niezmiernie rzadko jest reprezentowany.
Lampart cejloński ( Panthera pardus kotiya )
Występuje jedynie na wyspie Cejlon. Jest jednym z ładniej ubarwionych podgatunków. Zamieszkuje zarówno lasy jak i otwarte trawiaste równiny. Często występuje na obszarze gęsto zaludnionym.
Głównymi zagrożeniami są :
- kłusownictwo dla pięknego futra
- wyręb lasu i zanik naturalnych siedlisk oraz naturalnej zdobyczy
- tępienie na obszarach gęsto zaludnionych, bo jest oskarżany o ataki na ludzi i zwierzęta domowe
W niewoli wiele europejskich ogrodów prowadzi ich hodowlę. Para tych zwierząt znajduje się w warszawskim ogrodzie zoologicznym.
Lampart perski ( Panthera pardus saxicolor )
Największy azjatycki podgatunek . Występuje na terenie wschodniego Iranu, Afganistanu aż do Pakistanu na wschodzie oraz do Kazachstanu na północy. Zamieszkuje różnego typu lasy, zakrzewienia, otwarte tereny równinne, półpustynie oraz góry i tereny wyżynne.
W latach 2004 - 2005 irańscy naukowcy badali liczebność tego lamparta na pograniczu irańsko - afgańskim. Doliczono się ok. 15 osobników na 100 km odcinku granicy. Większość tych zwierząt trzymała się po irańskiej stronie. Prawdopodobnym jest, że zwierzę to zostało całkowicie wytępione w Afganistanie, na skutek ciągle trwających tam wojen. Szacuje się, że na terenie Iranu występuje ok. 100 osobników. Brak danych z innych krajów Środkowej Azji.
W niewoli prowadzona jest systematyczna hodowla tych zwierząt w Europie i Ameryce Północnej. Chociaż część osobników jest blisko spokrewniona.
W Polsce lamparta perskiego możemy zobaczyć w płockim ogrodzie zoologicznym.
Głównymi zagrożeniami są :
- kłusownictwo
- utrata siedlisk oraz naturalnej zdobyczy
- rozproszenie populacji
Lampart środkowoperski ( Panthera pardus dathei )
Występuje w Środkowym i Zachodnim Iranie oraz Południowym Iraku. Jest mniejszy niż lampart perski. Zamieszkuje podobne ekosystemy co poprzedni podgatunek. W Południowym Iraku spotkać go można w trzcinowiskach. Szacuje się ogólną liczbę tych zwierząt na ok. 80 - 120 osobników.
Lampart arabski ( Panthera pardus nimr )
Występuje na Półwyspie Arabskim, głównie Oman i Jemen. W Arabii Saudyjskiej wprowadzono 10 osobników w latach 1994 - 1996 . Zamieszkuje głównie oazy pustynne, doliny rzek okresowych oraz półpustynie. Objęty ścisłą ochroną a nawet dokarmiany w nie których okolicach Omanu. Szacunkowa liczba tych zwierząt wynosi ok, 80 - 90 osobników.
Lampart synajski ( Panthera pardus jarvisi )
Występowała na Półwyspie Synaj, w Izraelu, Libanie aż do Południowej Syrii. Obecnie występuje ok. 10 osobników w oazach na pustyni Negew. Populacja ta jest tak mała, że każdy kryzys może ją doprowadzić do katastrofy - wyginięcia. Po za tym wszystkie osobniki są spokrewnione. Często mioty nie przeżywają, gdyż są mordowane przez starszych braci (samce). Brak jest możliwości wymiany genów. Wiele kopulacji nie doprowadza do narodzin potomstwa. Lamparty te są stale monitorowane przez izraelskich naukowców za pomocą obróż radiowych oraz kamer - pułapek. Po mimo to prawdopodobnie podgatunek ten zniknie do 2015 roku.
Lampart zakaukaski ( Panthera pardus ciscaucasica )
Występuje na Północnym Kaukazie. Prawdopodobnie populacja liczy ok. 50 osobników.
W latach 2002 - 2003 w Europie rozgorzała dyskusja czy nie odłowić większość populacji tego lamparta i przenieść go na teren krajów Europy. Pomysł miał zarówno wielu zwolenników jak i przeciwników. Zwyciężył zdrowy rozsądek, gdyż nie wiadomo jakie skutki miałoby wprowadzenie obcego drapieżnika. Czy miejscowe ekosystemy byłyby go w stanie wyżywić, czy nie zakłóciłby populacji miejscowej fauny tj. potencjalnej zdobyczy jak i innych drapieżników. Czy byłby gatunkiem ekspansywnym czy projekt ten przyczyniłby się do katastrofy - wyginięcia. Projekt po licznych dyskusjach naukowych gremiów - jak nagłośniony tak szybko wyciszony.
Lampart anatolijski ( Panthera pardus tulliana ) - wymarły
Występował w Turcji, Północnej Syrii, Północnym Iraku oraz Południowym Kaukazie. Na wyspie Samos znalazl się przypadkowo jeden osobnik, który polował z braku innej zdobyczy na domowe zwierzęta. Został wytropiony i uwięziony w jaskini przez miejscową ludność. Po 4 - 5 dniach jeden z mieszkańców otworzył jaskinię i wszedł do niej. Był przekonany, że zastanie martwego drapieżnika. Niestety lampart jeszcze żył i zaatakował mężczyznę. Zginąłby, gdyby z pomocą nie podążył brat mężczyzny, który zabił zwierzę. Skórę i kościec można do dziś oglądać w miejscowym muzeum. Przypuszcza się, że osobnik ów przedostał się na wyspę w wyniku jakiegoś kataklizmu np. powodzi, która uniosła drzewo razem z lampartem na morze.
W roku 1974 w Turcji został zastrzelony ostatni osobnik tego podgatunku. Co prawda w latach 2004 - 2005 z terenu tureckiego Kurdystanu doszły wieści o tropach a nawet o samicy z młodym. Jednakże żadna z tych informacji nie została potwierdzona.
Według najnowszych badań podgatunki :
Panthera pardus ciscaucasia
Panthera pardus dathei
Panthera pardus jarvisi
Panthera pardus tulliana
zostały zaliczone jako Panthera pardus saxicolor
a podgatunki :
Panthera pardus millardi
Panthera pardus pernigra
jako Panthera pardus fusca
"
Binturong ( Arctictis binturong ) ssak z rodziny łaszowatych, rzędu drapieżnych.
Występuje w Azji Południowo - Wschodniej, od południowych Chin po Wyspy Sundajskie i Filipiny oraz w Indiach i Bangladeszu.
Wyróżniamy 6 podgatunków :
- Arctictis binturong binturong - z Tajlandii, Laosu, Wietnamu, Malezji i Borneo
- Arctictis binturong albifrons - z Indii i Bangladeszu - zagrożony
- Arctictis binturong kerkhoveni- z wschodniej Sumatry
- Arctictis binturong menglaensis - z południowych Chin
- Arctictis binturong penicillatus - z Borneo
- Arctictis binturong whitei - z Filipin - krytycznie zagrożony
Zamieszkuje lasy tropikalne i subtropikalne.
Prowadzi nocny tryb życia. Żyje prawie wyłącznie na drzewach. W gałęziach drzew porusza się z niezwykłą zwinnością, na ziemi nie jest już tak zwinny. W poruszaniu wśród gałęzi pomocne są jego ostre pazury oraz chwytny ogon. Potrafi zwisać na ogonie głową w dół i za jego pomocą ponownie wspiąć się na konar. Jest zwierzęciem stopochodnym i podobnie jak niedźwiedź stąpa całą stopą. Dzięki temu określany niekiedy "niedźwiedziem kunowatym". Jest typowym wszystkożercą. Spożywa zarówno pokarm roślinny: liście, pędy, owoce jak i zwierzęcy: ptaki, małe ssaki. Pokarm zdobywa zarówno na drzewach jak i na ziemi. Dobrze pływa, co pozwala mu na łapanie ryb w potokach czy stawach. Żyje samotnie lub w grupach rodzinnych, składających się z pary rodziców i jednego lub dwójki młodych ( rzadziej trójki ). Binturong znakuje swój rewir wydzieliną gruczołów zapachowych.
Głównymi zagrożeniami są :
- wycinanie lasów
- nielegalny handel dzikimi zwierzętami
- kłusownictwo dla skór, futra i mięsa
- odłów młodych osobników i ich oswajanie ( trzymane są w domach jako tępiciele gryzoni )
- przeludnienie
- niszczenie środowiska naturalnego
W niewoli binturong dobrze się rozmnaża. Trzeba mu stworzyć przestronną wolierę z dużą ilością konarów do wspinaczki.
Występuje w Azji Południowo - Wschodniej, od południowych Chin po Wyspy Sundajskie i Filipiny oraz w Indiach i Bangladeszu.
Wyróżniamy 6 podgatunków :
- Arctictis binturong binturong - z Tajlandii, Laosu, Wietnamu, Malezji i Borneo
- Arctictis binturong albifrons - z Indii i Bangladeszu - zagrożony
- Arctictis binturong kerkhoveni- z wschodniej Sumatry
- Arctictis binturong menglaensis - z południowych Chin
- Arctictis binturong penicillatus - z Borneo
- Arctictis binturong whitei - z Filipin - krytycznie zagrożony
Zamieszkuje lasy tropikalne i subtropikalne.
Prowadzi nocny tryb życia. Żyje prawie wyłącznie na drzewach. W gałęziach drzew porusza się z niezwykłą zwinnością, na ziemi nie jest już tak zwinny. W poruszaniu wśród gałęzi pomocne są jego ostre pazury oraz chwytny ogon. Potrafi zwisać na ogonie głową w dół i za jego pomocą ponownie wspiąć się na konar. Jest zwierzęciem stopochodnym i podobnie jak niedźwiedź stąpa całą stopą. Dzięki temu określany niekiedy "niedźwiedziem kunowatym". Jest typowym wszystkożercą. Spożywa zarówno pokarm roślinny: liście, pędy, owoce jak i zwierzęcy: ptaki, małe ssaki. Pokarm zdobywa zarówno na drzewach jak i na ziemi. Dobrze pływa, co pozwala mu na łapanie ryb w potokach czy stawach. Żyje samotnie lub w grupach rodzinnych, składających się z pary rodziców i jednego lub dwójki młodych ( rzadziej trójki ). Binturong znakuje swój rewir wydzieliną gruczołów zapachowych.
Głównymi zagrożeniami są :
- wycinanie lasów
- nielegalny handel dzikimi zwierzętami
- kłusownictwo dla skór, futra i mięsa
- odłów młodych osobników i ich oswajanie ( trzymane są w domach jako tępiciele gryzoni )
- przeludnienie
- niszczenie środowiska naturalnego
W niewoli binturong dobrze się rozmnaża. Trzeba mu stworzyć przestronną wolierę z dużą ilością konarów do wspinaczki.
"
Niedźwiedź polarny, niedźwiedź biały ( Thalarctos maritimus lub Ursus maritimus ) drapieżnik z rodziny niedźwiedzi. Jest największym współczesnym drapieżnikiem, dorównują mu tylko wyrośnięte samce niedźwiedzi brunatnych z podgatunków : niedźwiedź kamczacki ( Ursus arctos beringianus ) i niedźwiedź kodiak ( Ursus arctos middendorffi ).
Występuje na północnych krańcach kontynentów : Euroazji i Ameryki Północnej, wokół Bieguna Północnego w Arktyce.
Szacuje się, że populacja niedźwiedzi polarnych wynosi 20 000 do 40 000 osobników na świecie łącznie z okazami w ogrodach zoologicznych.
Jest typowym mięsożercą, polującym na foki, młode morsy. Nie gardzi też reniferami, piesakami, bielakami, ptakami czy rybami. W skład jego menu wchodzi też padlina z martwych waleni czy dorosłych morsów. W okresie letnim ważnym uzupełnieniem diety jest pokarm roślinny : mchy, porosty, grzyby, jagody, trawy.
Aktywny cały rok z wyjątkiem ciężarnych samic i z młodymi. Niedźwiedź polarny jest typowym samotnikiem, który przemierza duże przestrzenie w poszukiwaniu zdobyczy. Z innymi osobnikami swojego gatunku, styka się tylko przy padlinie, gdzie dorosłe samce pożywiają się jako pierwsze a samice z młodymi jako ostatnie po odejściu samców. W okresie godowym wędrują wiele kilometrów aby znaleźć samicę bez potomstwa. Samica odchowuje młode przez okres dwóch lat i po tym czasie jest dopiero gotowa do następnego krycia. Niedźwiedź polarny ma doskonały węch : może wyczuć fokę pod prawie dwumetrową warstwą śniegu i lodu oraz padlinę z ok. 30 km. Jest doskonałym pływakiem, który potrafi oddalić się od stałego lądu na odległość 80 km. Do wody potrafi skoczyć głową w dół lub zsuwając się tyłem. Dobrze nurkuje z otwartymi oczami i zamkniętymi nozdrzami. Pod wodą może przebywać do ok. 2 minut.
Głównymi zagrożeniami dla gatunku jest :
- drastyczne ocieplenie klimatu i topnienie lodów Arktyki
- nielegalne polowania dla futer, skór i trofeum - głównie w Rosji i Kanadzie
Niedźwiedź polarny w hodowli jest od dawna. Dzięki aktywności i pięknemu futru, trzymany grupowo, jest dużą atrakcją dla zwiedzających. W warunkach ogrodu zoologicznego pierwszy niedźwiedź przyszedł na świat w 1919r. w zoo w Milwaukee.
W Polsce niedźwiedzie polarne były rozmnażane w Chorzowie, Gdańsku i Warszawie. Obecnie w naszym kraju nie ma białych niedźwiedzi , gdyż ostatni niedźwiedź a dokładnie samica zwana "Śnieżką" padła w październiku 2009 r. we wrocławskim zoo. W myśl przepisów unijnych w Polsce nie ma warunków do trzymania niedźwiedzi polarnych. Jeśli takowe zostaną stworzone to napewno powrócą do polskich ogrodów zoologicznych.
Niedźwiedź polarny, niedźwiedź biały ( Thalarctos maritimus lub Ursus maritimus ) drapieżnik z rodziny niedźwiedzi. Jest największym współczesnym drapieżnikiem, dorównują mu tylko wyrośnięte samce niedźwiedzi brunatnych z podgatunków : niedźwiedź kamczacki ( Ursus arctos beringianus ) i niedźwiedź kodiak ( Ursus arctos middendorffi ).
Występuje na północnych krańcach kontynentów : Euroazji i Ameryki Północnej, wokół Bieguna Północnego w Arktyce.
Szacuje się, że populacja niedźwiedzi polarnych wynosi 20 000 do 40 000 osobników na świecie łącznie z okazami w ogrodach zoologicznych.
Jest typowym mięsożercą, polującym na foki, młode morsy. Nie gardzi też reniferami, piesakami, bielakami, ptakami czy rybami. W skład jego menu wchodzi też padlina z martwych waleni czy dorosłych morsów. W okresie letnim ważnym uzupełnieniem diety jest pokarm roślinny : mchy, porosty, grzyby, jagody, trawy.
Aktywny cały rok z wyjątkiem ciężarnych samic i z młodymi. Niedźwiedź polarny jest typowym samotnikiem, który przemierza duże przestrzenie w poszukiwaniu zdobyczy. Z innymi osobnikami swojego gatunku, styka się tylko przy padlinie, gdzie dorosłe samce pożywiają się jako pierwsze a samice z młodymi jako ostatnie po odejściu samców. W okresie godowym wędrują wiele kilometrów aby znaleźć samicę bez potomstwa. Samica odchowuje młode przez okres dwóch lat i po tym czasie jest dopiero gotowa do następnego krycia. Niedźwiedź polarny ma doskonały węch : może wyczuć fokę pod prawie dwumetrową warstwą śniegu i lodu oraz padlinę z ok. 30 km. Jest doskonałym pływakiem, który potrafi oddalić się od stałego lądu na odległość 80 km. Do wody potrafi skoczyć głową w dół lub zsuwając się tyłem. Dobrze nurkuje z otwartymi oczami i zamkniętymi nozdrzami. Pod wodą może przebywać do ok. 2 minut.
Głównymi zagrożeniami dla gatunku jest :
- drastyczne ocieplenie klimatu i topnienie lodów Arktyki
- nielegalne polowania dla futer, skór i trofeum - głównie w Rosji i Kanadzie
Niedźwiedź polarny w hodowli jest od dawna. Dzięki aktywności i pięknemu futru, trzymany grupowo, jest dużą atrakcją dla zwiedzających. W warunkach ogrodu zoologicznego pierwszy niedźwiedź przyszedł na świat w 1919r. w zoo w Milwaukee.
W Polsce niedźwiedzie polarne były rozmnażane w Chorzowie, Gdańsku i Warszawie. Obecnie w naszym kraju nie ma białych niedźwiedzi , gdyż ostatni niedźwiedź a dokładnie samica zwana "Śnieżką" padła w październiku 2009 r. we wrocławskim zoo. W myśl przepisów unijnych w Polsce nie ma warunków do trzymania niedźwiedzi polarnych. Jeśli takowe zostaną stworzone to napewno powrócą do polskich ogrodów zoologicznych.
"
Garna ( Antilope cervicapra ) ssak parzystokopytny z rodziny krętorogich.
Występuje na terenie Indii i Pakistanu.
Zamieszkuje otwarte równiny i półpustynie.
Żyje w grupach 5 - 6 osobników, aktywnych wczesnym rankiem i późnym popołudniem, w południe wypoczywa. Grupa składa się z samca i 4 - 5 samic. Grupa pasie się i wypoczywa na terytorium, oznaczonego przez samca wydzieliną wonnej substancji z gruczołów przed ocznych oraz odchodami.
Występuje wyraźny dymorfizm płciowy: samiec jest właścicielem długich, spiralnych rogów, samica bezroga.Samiec ubarwiony ciemnobrązową do czarnego, samica jest jasnobrązowa.
Grupy tworzą stada do 100 i więcej sztuk. Zaniepokojone lub w razie niebezpieczeństwa garny uciekają wyskakując wysoko w górę. Jest jednym z najszybciej biegających ssaków ok. 72 km/h, może ją dogonić jedynie gepard. Oswojony gepard azjatycki ( Acinonyx jubatus venaticus ) był często używany do polowań na garny przez indyjskich maharadżów.
Szacunkowa liczba osobników występujących na terenie Indii i Pakistanu to ok. 10 000 sztuk tych zwierząt.
Głównymi zagrożeniami dla gatunku jest :
- kłusownictwo i nielegalne polowania dla skór i trofeum ( samcze rogi ) oraz mięsa
- niszczenie naturalnego środowiska
- przeludnienie
- zajmowanie terenów występowania pod uprawy
Garna w mitologii hinduskiej jest poświęcona bogini Czandra. Jest uważana przez wyznawców jednej z sekt za zwierzę święte i przez nich chronione.
W ogrodach zoologicznych garna jest dość często spotykanym zwierzęciem. Po raz pierwszy do Europy trafiła w 1831 r. do londyńskiego zoo, a pierwszy przychówek uzyskano 1846 r. w Knowsley. Zwierzę to łączy się na dużych wybiegach z nilgau ( Bosehaphus tragocamelus ) lub jeleniem aksis ( Axis axis ) oraz sambarem indyjskim. Chociaż nie zawsze zgadzają się z innymi zwierzętami. Trzymana pojedynczo lub w parach jest bardzo płochliwa i często rozbija się o ogrodzenie w przestrachu, doznając częstych kontuzji.
Jest zwierzęciem dobrze aklimatyzującym się i łatwo oswajanym. Aklimatyzowano ją w wielu krajach ale najlepsze rezultaty osiągnięto w Argentynie.
W polskich ogrodach zoologicznych garna jest podstawowym gatunkiem ekspozycyjnym, dobrze i systematycznie rozmnażanym.
Garna ( Antilope cervicapra ) ssak parzystokopytny z rodziny krętorogich.
Występuje na terenie Indii i Pakistanu.
Zamieszkuje otwarte równiny i półpustynie.
Żyje w grupach 5 - 6 osobników, aktywnych wczesnym rankiem i późnym popołudniem, w południe wypoczywa. Grupa składa się z samca i 4 - 5 samic. Grupa pasie się i wypoczywa na terytorium, oznaczonego przez samca wydzieliną wonnej substancji z gruczołów przed ocznych oraz odchodami.
Występuje wyraźny dymorfizm płciowy: samiec jest właścicielem długich, spiralnych rogów, samica bezroga.Samiec ubarwiony ciemnobrązową do czarnego, samica jest jasnobrązowa.
Grupy tworzą stada do 100 i więcej sztuk. Zaniepokojone lub w razie niebezpieczeństwa garny uciekają wyskakując wysoko w górę. Jest jednym z najszybciej biegających ssaków ok. 72 km/h, może ją dogonić jedynie gepard. Oswojony gepard azjatycki ( Acinonyx jubatus venaticus ) był często używany do polowań na garny przez indyjskich maharadżów.
Szacunkowa liczba osobników występujących na terenie Indii i Pakistanu to ok. 10 000 sztuk tych zwierząt.
Głównymi zagrożeniami dla gatunku jest :
- kłusownictwo i nielegalne polowania dla skór i trofeum ( samcze rogi ) oraz mięsa
- niszczenie naturalnego środowiska
- przeludnienie
- zajmowanie terenów występowania pod uprawy
Garna w mitologii hinduskiej jest poświęcona bogini Czandra. Jest uważana przez wyznawców jednej z sekt za zwierzę święte i przez nich chronione.
W ogrodach zoologicznych garna jest dość często spotykanym zwierzęciem. Po raz pierwszy do Europy trafiła w 1831 r. do londyńskiego zoo, a pierwszy przychówek uzyskano 1846 r. w Knowsley. Zwierzę to łączy się na dużych wybiegach z nilgau ( Bosehaphus tragocamelus ) lub jeleniem aksis ( Axis axis ) oraz sambarem indyjskim. Chociaż nie zawsze zgadzają się z innymi zwierzętami. Trzymana pojedynczo lub w parach jest bardzo płochliwa i często rozbija się o ogrodzenie w przestrachu, doznając częstych kontuzji.
Jest zwierzęciem dobrze aklimatyzującym się i łatwo oswajanym. Aklimatyzowano ją w wielu krajach ale najlepsze rezultaty osiągnięto w Argentynie.
W polskich ogrodach zoologicznych garna jest podstawowym gatunkiem ekspozycyjnym, dobrze i systematycznie rozmnażanym.
"
Aksis, jeleń aksis, czytal ( Axis axis ) parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych.
Występuje w Pakistanie, Indiach i na Cejlonie. Z powodzeniem aklimatyzowany w Australii, Argentynie, Nowej Zelandii.
Zamieszkuje otwarte trawiaste równiny, obrzeża suchych lasów i lasy. Nie unika wody i dobrze oraz chętnie pływa.
Żyje w dużych stadach od 10 - 100 osobników. Aktywność przejawia w godzinach porannych i popołudniowych. W godzinach południowych odpoczywa. Jest zwierzęciem towarzyskim, na nie których terenach spotyka się go z garną ( Antilope cervicapra ) lub naczelnymi - hulmany czy rezusy.Czytal jest ulubioną zdobyczą tygrysa bengalskiego ( Panthera tigris tigris ).
Jeszcze do niedawna populacja aksisa, była nie zagrożona, obecnie jeleń ten jest dziesiątkowany na terenie swojego występowania.
Głównymi zagrożeniami jest :
- przeludnienie
- kłusownictwo ( głównie dla mięsa i skór )
- niszczenie środowiska naturalnego
- zajmowanie nowych terenów pod uprawy rolne
- wycinanie lasów
Czytal jest chętnie trzymanym zwierzęciem w zwierzyńcach parkowych jak i ogrodach zoologicznych. Często tworzy się specjalne duże wybiegi, gdzie jelenia tego łączy się na jednym wybiegu z garną, sambarem indyjskim, nilgau lub barasingą. Chodzi o eksponowanie ssaków Indii.
Aksis w dużej grupie 10 -15 i więcej osobników robi wrażenie zwierzęcia powolnego wręcz flegmatycznego. W parze lub małej grupie do 5 sztuk staje się bardzo płochliwy i niezrównoważony. Byle co go pobudza, co doprowadza do częstych kontuzji.
Występuje w Pakistanie, Indiach i na Cejlonie. Z powodzeniem aklimatyzowany w Australii, Argentynie, Nowej Zelandii.
Zamieszkuje otwarte trawiaste równiny, obrzeża suchych lasów i lasy. Nie unika wody i dobrze oraz chętnie pływa.
Żyje w dużych stadach od 10 - 100 osobników. Aktywność przejawia w godzinach porannych i popołudniowych. W godzinach południowych odpoczywa. Jest zwierzęciem towarzyskim, na nie których terenach spotyka się go z garną ( Antilope cervicapra ) lub naczelnymi - hulmany czy rezusy.Czytal jest ulubioną zdobyczą tygrysa bengalskiego ( Panthera tigris tigris ).
Jeszcze do niedawna populacja aksisa, była nie zagrożona, obecnie jeleń ten jest dziesiątkowany na terenie swojego występowania.
Głównymi zagrożeniami jest :
- przeludnienie
- kłusownictwo ( głównie dla mięsa i skór )
- niszczenie środowiska naturalnego
- zajmowanie nowych terenów pod uprawy rolne
- wycinanie lasów
Czytal jest chętnie trzymanym zwierzęciem w zwierzyńcach parkowych jak i ogrodach zoologicznych. Często tworzy się specjalne duże wybiegi, gdzie jelenia tego łączy się na jednym wybiegu z garną, sambarem indyjskim, nilgau lub barasingą. Chodzi o eksponowanie ssaków Indii.
Aksis w dużej grupie 10 -15 i więcej osobników robi wrażenie zwierzęcia powolnego wręcz flegmatycznego. W parze lub małej grupie do 5 sztuk staje się bardzo płochliwy i niezrównoważony. Byle co go pobudza, co doprowadza do częstych kontuzji.
"
Arni, bawół arni, bawół indyjski, bawół azjatycki ( Bubalus arnee ) parzystokopytny ssak z rodziny krętorogich. Dziki przodek bawołu domowego ( Bubalus bubalis ) hodowanego w dwóch formach : bawołu rzecznego i bawołu bagiennego.
Występuje w Północnych Indiach i Nepalu.
Zamieszkuje otwarte, podmokłe równiny, obrzeża lasów, zakrzewienia nadrzeczne, trzcinowiska. Arni potrzebuje dostępu do wody,w której spędza dość dużo czasu.
Aktywny głównie wczesnym rankiem oraz późnym popołudniem. Godziny południowe spędza głównie w błotnej lub wodnej kąpieli, ewentualnie w zaciszu gęstych krzewów lub trzcinowisk.
Prowadzi stadny tryb życia. Stado wodzi najstarsza samica, składa się z samic i młodych. Młode byki tworzą grupy kawalerów a stare żyją przeważnie samotnie. W okresie braków pożywienia oraz rui łączą się w duże stada do 100 sztuk.
Główne zagrożenia to :
- niszczenie naturalnego środowiska
- przeludnienie
- nielegalny odłów młodych osobników w celu oswojenia i hodowli
- kłusownictwo dla mięsa i trofeum
W ogrodach zoologicznych rzadko spotykany. Trzymane raczej są bawoły domowe, bardziej łagodne niż ich dzicy przodkowie.
Arni łatwo krzyżuje się z bawołem domowym i daje płodne krzyżówki.
Bawół domowy ( Bubalus bubalis ) jest hodowany w Południowej Azji, Południowej Europie i na Bliskim Wschodzie. Wykorzystywany jest jako zwierzę pociągowe oraz dostawca mleka, mięsa i skór. Łatwo dziczeje.
Występuje w Północnych Indiach i Nepalu.
Zamieszkuje otwarte, podmokłe równiny, obrzeża lasów, zakrzewienia nadrzeczne, trzcinowiska. Arni potrzebuje dostępu do wody,w której spędza dość dużo czasu.
Aktywny głównie wczesnym rankiem oraz późnym popołudniem. Godziny południowe spędza głównie w błotnej lub wodnej kąpieli, ewentualnie w zaciszu gęstych krzewów lub trzcinowisk.
Prowadzi stadny tryb życia. Stado wodzi najstarsza samica, składa się z samic i młodych. Młode byki tworzą grupy kawalerów a stare żyją przeważnie samotnie. W okresie braków pożywienia oraz rui łączą się w duże stada do 100 sztuk.
Główne zagrożenia to :
- niszczenie naturalnego środowiska
- przeludnienie
- nielegalny odłów młodych osobników w celu oswojenia i hodowli
- kłusownictwo dla mięsa i trofeum
W ogrodach zoologicznych rzadko spotykany. Trzymane raczej są bawoły domowe, bardziej łagodne niż ich dzicy przodkowie.
Arni łatwo krzyżuje się z bawołem domowym i daje płodne krzyżówki.
Bawół domowy ( Bubalus bubalis ) jest hodowany w Południowej Azji, Południowej Europie i na Bliskim Wschodzie. Wykorzystywany jest jako zwierzę pociągowe oraz dostawca mleka, mięsa i skór. Łatwo dziczeje.
