Myszoskok wielki, myszoskoczka wielka ( Rhombomys opimus ) - gryzoń pustynny z Azji.

Myszoskok wielki, myszoskoczka wielka ( Rhombomys opimus ) gryzoń z rodziny myszowatych ( Muridae ), z podrodziny suwaków ( Gerbillinae ).

Występuje w Azji Środkowej ( od Morza Kaspijskiego do południowej Mongolii i północno-środkowych Chin ), w Azji Południowej ( od Iranu do północnego Afganistanu i zachodniego Pakistanu ) także w Europie ( południowo-zachodnia Rosja ).

Zamieszkuje pustynie i półpustynie z rozproszoną roślinnością, górskie stepy, piaszczyste wydmy porośnięte roślinnością, obszary rolnicze.

myszoskok wielki ( Rhombomys opimus ) - osobnik w warunkach wiwaryjnych

Aktywny w ciągu całego roku, w porze dziennej w godzinach porannych i późno popołudniowych, również po zmierzchu. W zimie nie hibernuje lecz jego aktywność jest zmniejszona.

Żyje w dużych koloniach, składających się z wielu podgrup. Podgrupy te są uważane za potomstwo monogamicznej pary.

Kopie głębokie i skomplikowane systemy tuneli, komór sypialnych i spiżarni. System ten znajduje się na głębokości 1,5 - 2,5 metra poniżej powierzchni i posiada kilka dość dużych otworów wejściowych. Komory i tunele mają stabilną temperaturę ( 20 - 25 stopni C ), które pozwalają się ogrzać osobnikom w czasie zimy. Często jednak osobniki grupują się w jednej komorze.

Spiżarnie posiadają też stabilną wysoką wilgotność, która utrzymuje lepszą zawartość wody w przechowywanych nasionach. W okresach obfitości pokarmu gromadzi stosy liści na powierzchni w pobliżu wejść do tuneli. Stosy te mają nawet 3 metry długości i około 1 metra wysokości.

Osobniki prawdopodobnie komunikują się ze sobą za pomocą wokalizy, dotyku oraz wzroku.

Dzięki ochronnemu ubarwieniu jest słabo widoczny dla ptaków drapieżnych. Duże ucho środkowe pozwala mu usłyszeć dźwięki niskiej częstotliwości wykonane przez skrzydła sów i innych ptaków drapieżnych. Dzięki dużym oczom ma duże, otwarte pole widzenia.

Odżywia się głównie różnymi roślinami, nasionami, owocami, korzeniami, bulwami, kłączami, cebulami, liśćmi krzewów. Wodę wykorzystuje zawartą w roślinności. Na zimę gromadzi zapasy pokarmu.

Sezon rozrodczy od kwietnia do września, w okresie dostępności pokarmu.

System krycia nie jest znany.

Okres ciąży to 23 - 32 dni. Samica rodzi od 1 - 14 młodych ( średnio 4 - 7 ) w miocie. W sezonie może być 2 - 3 mioty.

Młode rodzą się ślepe, gołe i bezradne.

Dojrzałość płciową osiąga w wieku : samica w 3 - 4 miesiącu a samiec w 5 - 6 miesiącu.

Długość życia : samiec 2 - 3 lata, samica 3 - 4 lata.

    Rhombomys opimus opimus - osobnik w niewoli

Opisane podgatunki :

- Rhombomys opimus alaschanicus - zachodnie Chiny ( Alashan Desert - Neimenggu ), południowo-wschodnia Mongolia - uważany za tożsamy z Rhombomys opimus nigrescens

- Rhombomys opimus dalversinicus - Uzbekistan ( Dalverzinskaya steppe ) - uznawany za tożsamy z Rhombomys opimus opimus

- Rhombomys opimus fumicolor - Uzbekistan ( Fergana Valley, Syr - Daria Valley ), wschodni Turkiestan Zachodni - synonim Rhombomys opimus funicolor

- Rhombomys opimus giganteus - północno-zachodnie Chiny ( Nan Shan, Xinjiang, Ebi - Nor, Dżungaria ) - synonim Gerbillus giganteus - uznawany za tożsamy z Rhombomys opimus opimus

- Rhombomys opimus nigrescens - Mongolia ( Lake Orok - Nor, Gobi Ałtai, zachodnia Gobi ), Chiny ( Neimenggu, Gansu, Ningxia )

- Rhombomys opimus opimus - Uzbekistan ( rejon Morza Aralskiego ), Kazachstan, Turkmenistan ( Kara - Kum, Kuzył - Kum, Dżungaria ), północno-zachodnie Chiny ( wschodni Turkiestan Zachodni )

- Rhombomys opimus pevzovi - północno-zachodnie Chiny ( rejon rzeki Sa - Tchou, południowo-wschodni Xinjiang, Neimenggu, zachodnie Gansu )

- Rhombomys opimus sargadensis - południowo-wschodni Iran ( Talab Well, Prov. Seistan, irański Baluchistan )

- Rhombomus opimus sodalis - północny Iran ( Elburz Mts. ), Kazachstan ( północno-wschodni rejon Morza Aralskiego )

  Rhombomys opimus znoszący pokarm do spiżarni 

Rhombomys opimus - osobnik w pobliżu nory

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji.

Lokalnie poluje się na niego dla skór.

Uważany za szkodnika upraw rolnych, kanałów nawadniających i nasypów dróg i kolei.

Może być zagrożony na niektórych obszarach przez degradację siedlisk z powodu nadmiernego wypasu zwierząt domowych.

Wysychanie źródeł wody i susze stanowić mogą zagrożenie dla gatunku, ale nie jest jasne czy są to naturalne zmiany środowiskowe czy zmiany spowodowane działalnością antropogeniczną.

Rejestrowany z Hazar Gandżi National Park w Beludżystanie ( Pakistan ). Około 35% zakresu gatunku w Mongolii to obszary chronione.

 Rhombomys opimus - osobnik przed norą 

W niewoli - raczej rzadki.

Ostatnio staje się modny w hodowli amatorskiej.

Opracowano na podstawie:

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.  

Tłustogon afrykański ( Pachyuromys duprasi ) - gryzoń z Afryki Północnej.

Tłustogon afrykański ( Pachyuromys duprasi ) gryzoń z rodziny myszowatych ( Muridae ), z podrodziny suwaków ( Gerbillinae ).

Występuje w Afryce Północnej ( Mauretania, Sahara Zachodnia, zachodnie Maroko, Algieria, Tunezja, Libia, północno-zachodni Egipt ).

Zamieszkuje piaszczyste obszary porośnięte skąpą roślinnością, rzadziej pustynie skaliste.

tłustogon afrykański ( Pachyuromys duprasi ) - osobnik w warunkach wiwaryjnych

Aktywny głównie w nocy, w ciągu całego roku, ale osobniki mogą być aktywne z przerwami podczas dnia i nocy. Żyje samotnie lub małych koloniach. W obszarach o obfitych zasobach pokarmowych w grupach rodzinnych.

Mieszka w norach o głębokości do 1 metra, mimo że jest zdolny do kopania własnych nor, często zajmuje opuszczone nory innych gatunków. Gniazda buduje z suchej roślinności.

Samce wyposażone są w gruczoły zapachowe, znajdujące się na brzuchu. Oznaczają one swoje terytorium wydzieliną zapachową. Osobniki komunikują się też w szerokiej gamie dźwięków.

Czasami są agresywne w stosunku do innych członków grupy i gryzą się w ogony, często tworząc blizny.

Odżywia się głównie owadami, ale żeruje też na roślinności. Zjada między innymi Anabasis articulata i Artemisia monosperma.

Sezon rozrodczy w ciągu całego roku, ale młode rodzą się w okresie od kwietnia do listopada.

System krycia monogamiczny. Przed kopulacją dochodzi do swoistych zapasów między samcem a samicą, połączonych z serią piskliwych okrzyków.

Okres ciąży to 19 - 22 dni. Samica rodzi 3 - 9 młodych w miocie ( średnio 3 - 6 ). 

W sezonie może być 3 mioty.

Młode po urodzeniu są nagie, ślepe i bezbronne. Zdarza się, że samica zjada swój miot.

Odstawienie następuje po około 3 - 4 tygodniach.

Dojrzałość płciową osiąga w wieku około 2 miesięcy.

Żyje około 2 lat w warunkach naturalnych.

W niewoli żyje 5 - 7 lat, chociaż odnotowano nawet 8 lat.

 Pachyuromys duprasi zjadający owada

Opisane podgatunki :

- Pachyuromys duprasi duprasi - Algieria, Maroko, Libia, Tunezja

- Pachyuromys duprasi faroulti - zachodnia Algieria - uznawany za tożsamy z Pachyuromys duprasi duprasi

- Pachyuromys duprasi natronensis - północny Egipt ( Wadi Natron )

 Pachyuromys duprasi duprasi - osobnik w warunkach wiwaryjnych

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji. Brak jest widocznych zagrożeń, jednak moda na amatorską hodowlę tego gatunku w warunkach domowych może mieć wpływ na dzikie populacje.

Lokalnie może być uważany za szkodnika upraw rolnych i tępiony.

Gatunek nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.

Zarejestrowany z Banc d'Arguin National Park - Mauretania ( Z.Boratyński&wsp. 2011 ).

 tłustogon afrykański ( Pachyuromys duprasi ) - zoo Wrocław

W niewoli.

Ostatnio w hodowli amatorskiej. Hodowany w klatkach dla małych gryzoni lub terrarium.

Osobnik potrzebują ruchu i muszą mieć dostęp do wybiegu.

Zjada świerszcze, chrząszcze, ziarno, różne warzywa, owoce i nasiona, ale również gotowe mieszanki dla gryzoni.

Łatwo się oswaja i łatwo otoczyć go właściwą opieką.

Przy właściwej opiece może dożyć nawet do 8 lat ( średnio 5 - 7 ).

Opracowano na podstawie:

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.   

Gerbil przylądkowy krótkoogonowy ( Desmodillus auricularis ).

Gerbil przylądkowy krótkoogonowy ( Desmodillus auricularis ) gryzoń z rodziny myszowatych ( Muridae ), z podrodziny suwaków ( Gerbillinae ).

Występuje w Afryce Południowej ( południowa Botswana, R.P.A. - Cape Province, Orange, Transvaal, Namibia, południowo-zachodnia Angola ).

Zamieszkuje pustynie i półpustynie żwirowe i piaszczyste o utwardzonym piasku, porośnięte rozrzuconymi zaroślami i wysokimi bylinami. Brak go na obszarach wydmowych.

gerbil przylądkowy krótkoogonowy ( Desmodillus auricularis ) - osobnik w warunkach wiwaryjnych

Aktywny głównie w nocy, w ciągu całego roku. Żyje samotnie, ale poszczególne osobniki zamieszkują blisko siebie.

Kopie płytkie, mało skomplikowane systemy komór i tuneli. Komora gniazdowa umieszczona jest nieco głębiej niż inne komory. Do systemu prowadzi 1 lub 2 otwory wejściowe umieszczone często pod krzewem.

Odżywia się głównie nasionami i owadami. Prawdopodobnie gromadzi zapasy pokarmu na gorsze okresy. W niewoli zostało to odnotowane.

Sezon rozrodczy w ciągu całego roku, ale zawsze w porze dostępności pokarmu.

System krycia monogamiczny ( odnotowany w warunkach wiwaryjnych ), ale może być też poligamiczny.

Samica po ciąży trwającej około 21 - 35 dni rodzi do 7 młodych ( średnio 3 - 4 ) w miocie.

Młode rodzą się ślepe i otwierają oczy po około 3 tygodniach.

W wieku około 1 miesiąca są odstawiane i przechodzą na stały pokarm.

   Desmodillus auricularis - osobnik w warunkach wiwaryjnych

Opisane podgatunki :

- Desmodillus auricularis auricularis - Afryka Południowa ( Mountains of Little Namaqualand ), Namibia

- Desmodillus auricularis brevicaudatus - Afryka Południowa ( Cape of Good Hope, zachodnia Cape Prov. ) - synonim Gerbillus brevicaudatus - uznawany za tożsamy z Desmodillus auricularis auricularis

- Desmodillus auricularis caffer - Afryka Południowa - synonim Tatera caffer - Meriones caffer

- Desmodillus auricularis hoeschi - Namibia ( Okatjongeama )

- Desmodillus auricularis pudicus - Botswana, Namibia ( Lehutitung, Kalahari - Bechuanaland )

- Desmodillus auricularis robertsi - Namibia, Afryka Południowa

- Desmodillus auricularis shortridgei - Afryka Południowa ( Cape Province )

- Desmodillus auricularis wolfi - Namibia ( Kalahari, Vogelweide )

Desmodillus auricularis 

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji.

Uważa się, że sezonowo w odpowiednich warunkach może być stosunkowo liczny.

Brak widocznych zagrożeń na chwilę obecną.

Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.

Rejestrowany z wielu obszarów chronionych.

W niewoli - rzadki.

Trzymany w monogamicznych parach, w wolierach o zabudowie zbliżonej do warunków naturalnych.

Pary bardzo często gromadzą zapasy pokarmu w swoich komrach.

Dość dobrze rozmnażają się w warunkach wiwaryjnych.

 gerbil przylądkowy krótkoogonowy ( Desmodillus auricularis )

 Opracowano na podstawie:

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.   

Desmodilliscus braueri - afrykański gryzoń z podrodziny suwaków.

Desmodilliscus braueri - gryzoń z rodziny myszowatych ( Muridae ), z podrodziny suwaków ( Gerbillinae ).

Występuje w Afryce ( północny i centralny Sudan, północny Kamerun, północny Niger, centralne Mali, północna Nigeria, północne Burkina Faso - dolina rzeki Volta, Senegal i zachodnia Mauretania ).

Zamieszkuje sawanny porośnięte zaroślami, półpustynie i pustynie żwirowe.

Desmodilliscus braueri

Aktywny głównie w nocy i w czasie opadów deszczu, w ciągu całego roku. Żyje samotnie lub w małych grupach rodzinnych.

Kopie podziemne systemy tuneli i komór, z głębiej położonym gniazdem. System posiada kilka otworów wejściowych ukrytych często w zaroślach.

Odżywia się głównie nasionami traw, ale wykorzystuje też inne części roślin. Również prawdopodobnie zjada owady. Na gorsze okresy ( susze ) gromadzi zapasy, które przechowuje w jednej z komór.

Sezon rozrodczy w ciągu całego roku ale najczęściej w okresach większej dostępności pokarmu.

System krycia prawdopodobnie monogamiczny ale występuje też poligamia.

Okres ciąży to 26 - 35 dni. Samica rodzi 2 - 3 młode.

Opisane podgatunki :

- Desmodilliscus braueri braueri - Sudan ( Kordofan ) 

- Desmodilliscus braueri buchanani - północna Nigeria ( Farniso ) - synonim Desmodilliscus buchanani

- Desmodilliscus braueri fuscus - Senegal, Mauretania - uznawany za tożsamy z Desmodilliscus braueri braueri

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji.

W odpowiednich siedliskach gatunek jest lokalnie obfity.

Gęstość osobnicza to 2 - 4 osobniki/hektar.

Gatunek nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi i brak jest widocznych zagrożeń na chwilę obecną.

Rejestrowany z wielu obszarów chronionych.

rycina - Desmodilliscus braueri

W niewoli - brak danych.

 Opracowano na podstawie:

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.   

Gerbil Przewalskiego, myszoskoczka Przewalskiego ( Brachiones przewalskii ).

Gerbil Przewalskiego, myszoskoczka Przewalskiego ( Brachiones przewalskii ) gryzoń z rodziny myszowatych ( Muridae ), z podrodziny suwaków ( Gerbillinae ).

Występuje w Azji ( północno-zachodnie Chiny - Xinjiang, Gansu ).

Zamieszkuje pustynie i półpustynie, z ruchomymi i stałymi piaszczystymi wydmami, częściowo osłoniętymi zaroślami lub znajdującymi się w pobliżu obszarów leśnych.

  pustynia Takla Makan - typowe siedlisko Brachiones przewalskii

Gatunek słabo poznany.

Nie wiele wiadomo o biologii, ekologii i sposobie życia tego gatunku.

Kopie proste systemy nor u podnóża wydm, często pod osłoną wysokich bylin i krzewów. 

Jest roślinożerny. Prawdopodobnie gromadzi zapasy pokarmu na gorsze okresy ( zima, susze ).

 gerbil Przewalskiego ( Brachiones przewalskii )

Opisane podgatunki :

- Brachiones przewalskii arenicolor - północno-zachodnie Chiny ( Yarkand River, Xinjiang - Eastern Turkestan ) - synonim Gerbillus arenicolor - uznawany za tożsamy z Brachiones przewalskii przewalskii lub błędny taksom 
- Brachiones przewalskii callichrous - Mongolia ( Sogo Nor, zachodnia Gobi ), północno-zachodnie Chiny ( północne Gansu ) - uznawany za tożsamy z Brachiones przewalskii przewalskii
- Brachiones przewalskii przewalskii - północno-zachodnie Chiny ( region Lob Nor w Xinjiang - Eastern Turkestan )

   krajobraz pustyni Takla Makan - typowe siedlisko Brachiones przewalskii

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji i brak widocznych zagrożeń.

Brak działań ochronnych obejmujących ten gatunek.

Prawdopodobnie występuje na terenach chronionych.

W Chinach w Czerwonej Księdze oznaczony jako nie zagrożony.

W niewoli - brak danych.

 Opracowano na podstawie:

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.    

Ammodile, myszoskoczek somalijski ( Ammodillus imbellis ).

Ammodile, myszoskoczek somalijski ( Ammodillus imbellis ) gryzoń z rodziny myszowatych ( Muridae ), z podrodziny suwaków ( Gerbillnae ). Synonim Gerbillus imbellis.

Występuje w Afryce Wschodniej ( Somalia, wschodnia Etiopia ).

Zamieszkuje suche nizinne stepy porośnięte krótką trawą i obszary porośnięte rozproszonymi skupiskami zarośli.

ammodile ( Ammodillus imbellis ) ?

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek nie zdefiniowany ze względu na brak aktualnych informacji na temat zakresu występowania, wymagań ekologicznych, zagrożeń czy zachowania.
Historycznie uważany za rzadki.
Uważa się, że może być zagrożony ze względu na utratę siedlisk.
Siedliska tego gatunku są zagrożone przez nadmierny wypas zwierząt domowych.
Brak potwierdzonych informacji czy występuje na obszarach zaburzonych lub zmodyfikowanych.
Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.
Brak rejestracji z obszarów chronionych.

W niewoli - brak danych.

 Opracowano na podstawie:

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.   

Południowoamerykańskie wydry z rodzaju Lontra. Przegląd gatunków.

Taksonomia rodzaju została przedyskutowana i ostatnie prace wspierają wykorzystanie nazwy Lontra niż Lutra  dla wydr Nowego Świata ( Lariviere & Walton 1998, Wozencraft 1993 ). Trzy gatunki tworzą monofiletyczne zgrupowanie. Dowody z relacji filogenetycznych powstały po badaniach sekwencji mitochondrialnego cytochromu b. 




Wydra patagońska ( Lontra felina ) drapieżnik z rodziny łasicowatych ( Mustelidae ), z podrodziny Lutrinae. Synonim Lutra felina - Lutra californica - Lutra chiliensis - Lutra cinerea - Lutra peruensis - Lutra peruviensis - Mustela felina.

Występuje w Ameryce Południowej ( od północnego Peru do Przylądka Horn i Cieśniny Magellana - Chile oraz wyspy Isla de Los Estados - Argentyna ).

Zamieszkuje obszary przybrzeżne ze skalistymi wybrzeżami, często z jaskiniami i grotami powyżej linii przypływu, także obszary o dużej ilości glonów morskich. Czasami wędruje do wód słodkowodnych w poszukiwaniu  zdobyczy. Unika piaszczystych plaż. 

wydra patagońska ( Lontra felina ) na przybrzeżnych skałach

Aktywna w ciągu całego roku, szczyt aktywności wczesnym rankiem i późnym popołudniem.
Żyje samotnie, w pary łączy się w czasie sezonu rozrodczego i wychowu potomstwa. Czasami tworzy niewielkie grupy ( 2 - 3 osobniki ) są to najczęściej młode osobniki z jednego miotu.
Porusza się bardziej zwinnie w wodzie niż na lądzie. Potrafi zanurkować na głębokość 30 - 40 metrów. Często pływa na grzbiecie utrzymując swoją pozycję dzięki ogonowi. Pozycja grzbietowa pozwala połknąć zdobycz nawet podczas dużego falowania. Na lądzie jest dobrym wspinaczem ( dlatego preferuje skaliste wybrzeża ). Często też odpoczywa, pielęgnuje swoje futro i bawi się na skalistym brzegu.
Jest terytorialna, rewir osobnika to około 30 metrów lądu i 100 - 150 metrów morza. Osobniki samotne czy pary wychowujące młode bronią swojego terytorium przed innymi osobnikami. Są to aktywne walki, kończące się pogryzieniami i charakteryzujące się piskliwą wokalizą. Ale nie są silnie terytorialne i zakresy często się pokrywają. Swoje skaliste wybrzeże oznaczają moczem o ostrym zapachu.
63 - 70% swojej aktywności spędza w wodzie na połowie i spożywaniu zdobyczy.
Odżywia się głównie morskimi bezkręgowcami ( mięczaki i skorupiaki ) ale także rybami. Czasami też ptakami i małymi ssakami, okresowo zjada też owoce. 
W czasie rui łączy się w monogamiczne pary. Krycie występuje od grudnia do stycznia.
Samica po 60 - 66 dniach rodzi, od połowy stycznia do marca 2 - 4 młode w miocie ( średnio 2 ). Młode rodzą się grocie lub jaskini ( powyżej linii przypływu ) lub na lądzie między skałami.
Oboje rodzice opiekują się młodymi. 
Młode rodzą się ślepe ale porośnięte sierścią. Po około 1 miesiącu otwierają oczy. W wieku około 3 miesięcy zaczynają naukę pływania. Okres laktacji to około 2 - 3 miesięcy. Po tym okresie dostarczane jest pożywienie przez oboje rodziców. Młode są transportowane w pysku lub odpoczywają na brzuchu w czasie pływania dorosłych na grzbiecie.
Przebywają z rodzicami około 9 - 10 miesięcy, po tym okresie rodzina się rozpada i następuje rozproszenie młodych osobników.

Lontra felina na wybrzeżu z morsztynami

Opisane podgatunki :
- Lontra felina californica - Chile - synonim Lutra californica - uznawany za tożsamy z Lontra felina felina
- Lontra felina chilensis - wybrzeża Chile - synonim Mustela chilensis - uznawany za tożsamy z Lontra felina felina
- Lontra felina chilensis - Chile - synonim Lutra chilensis - Lontra felina chilensis - uznawany za tożsamy z Lontra felina felina
- Lontra felina felina - wybrzeże północnego Peru, Chile ( południowe Tierra del Fuego Province, Cape Horn ) 
- Lontra felina peruviensis - Peru - synonim Lutra peruensis - prawdopodobnie tożsamy z Lontra felina felina

dwa osobniki Lontra felina w czasie zabawy

Gatunek uznawany za krytycznie zagrożony ze względu na utratę siedlisk i nielegalne polowanie dla skóry.
Szacuje się, że występuje w niewielkich rozproszonych populacjach liczących mniej niż około 1000 osobników.
Głównymi zagrożeniami są : utrata siedlisk, kłusownictwo, nielegalny handel skórami, zanieczyszczenia wód morskich, które doprowadziły do gwałtownego spadku tego gatunku.
Jest najmniejsza z wydr Nowego Świata.
Uważana jest za konkurenta przez rybaków w przybrzeżnych rejonach i często tępiona.
Gatunek został prawdopodobnie wytępiony z regionów Przylądka Horn i południowej Tierra del Fuego ( Brownell 1978 ).
Największe populacje znajdują się na zachodnim wybrzeżu wyspy Chiloe i w południowych częściach Chile ( Cabello 1978 ).
W latach 1999 - 2000 w południowym Chile obserwowano 3 - 4 wydry/km z istotnymi różnicami między lokacjami ale bez systematycznych tendencji w odniesieniu do pór roku. Wzdłuż wybrzeża Peru szacowana populacja to około 200 - 300 osobników ( Castilla i Bahamondes 1979 ). W Argentynie praktycznie na skraju wyginięcia, nieliczne populacje na wschodnim  wybrzeżu Ziemi Ognistej i na Staten Island.
Nielegalny handel skórami występował stosunkowo często w południowym Chile. Cena 1 futra stanowi równowartość 2 - 3 miesięcznego wynagrodzenia niewykwalifikowanego pracownika a schwytanie i ukaranie za kłusownictwo jest bardzo słabo egzekwowane.
Objęta ochroną prawną w Peru, Chile i Argentynie.
Ujęta w Załączniku CITES I.
Ujęta w Załączniku I do Konwencji o Ochronie Wędrownych Gatunków ( CMS lub Bonn Convention - Konwencja Bońska )
Rejestrowana z kilku obszarów chronionych.
Potrzebne są prace konserwatorskie obejmujące ochronę istniejących siedlisk, ograniczanie działalności człowieka w tych obszarach, egzekwowanie prawa, edukacja lokalnych społeczności.

Lontra felina - dwa osobniki w wodzie

Lontra felina - osobnik ze złowionym krabem

W niewoli - rzadka.
Dobrze się oswaja i często szkolona do połowu ryb przez rybaków.
Potrafi się dostosować do stawów słodkowodnych i pokarmów podawanych innym zwierzętom domowym.  




Wydra długoogonowa ( Lontra longicaudis ) drapieżnik z rodziny łasicowatych ( Mustelidae ), z podrodziny Lutrinae.

Występuje w Ameryce Północnej ( od północno-zachodniego Meksyku na południe ), w Ameryce Środkowej ( Belize, Honduras, Gwatemala, Nikaragua, Kostaryka, Salwador, Panama ), w Ameryce Południowej ( Kolumbia, Wenezuela, Gujana, Gujana Francuska, Surinam, Brazylia, Ekwador, Peru, Urugwaj, Paragwaj, Chile, północna Argentyna ).

Zamieszkuje różnorodne siedliska : liściaste i wiecznie zielone lasy, lasy deszczowe, nadbrzeżne bagna, sawanny z szybko płynącymi rzekami i strumieniami, brzegi jezior od 300 do 1500 m n.p.m. Nie zamieszkuje brzegów nizinnych rzek niosących duże ilości mułu rzecznego, ale zasiedla rowy irygacyjne, pola ryżowe czy plantacje trzciny cukrowej.

wydra długoogonowa ( Lontra longicaudis ) - osobnik w niewoli

Aktywna dawniej w ciągu dnia, obecnie na terenach o dużej ludzkiej aktywności o zmierzchu, w nocy i o świcie. Żyje samotnie, w pary łączy się w okresie rui.
Na kryjówki wybiera nory w wysokim brzegu, zagłębienia między kamieniami, przestrzenie pod zwisającą roślinnością nad wodą, jamy pod korzeniami drzew i itp. schronienia. Korzysta również z jaskiń, mimo że jaskinie często znajdują się dość daleko od głównego nurtu rzeki.
Występuje dymorfizm płciowy : samiec 20 - 25% większy niż samica.
Terytorialna, rewir samca jest 2-3 krotnie większy niż samicy. Rewiry poszczególnych osobników zachodzą na siebie i są doskonale oznakowane kałem i moczem.
Jest dobrym pływakiem i nurkiem. W czasie żerowania potrafi zanurkować na 20 - 30 sekund. Małe ofiary są spożywane w wodzie, większe na lądzie.
Osobniki komunikują się ze sobą znakami zapachowymi, ale znana jest też wokaliza typu gwizdy, piski, skrzeki czy pomruki. Donośny okrzyk " hahh " jest uznawany za wszczęcie alarmu.
Odżywia się głównie różnymi gatunkami ryb, które stanowią 97,2% jej diety. Reszta to skorupiaki, płazy, owady, małe ssaki i ptaki.
Okres godowy w ciągu całego roku. Samica łączy się na 1 - 2 dni z wybranym samcem.
Występuje opóźniona implantacja ale nie jest znany okres opóźnienia.
Okres ciąży około 56 dni. Młode rodzą się najczęściej wiosną ale w zależności od miejsca występowania może to być w innej sprzyjającej porze. Samica rodzi 1 - 5 młodych ( 2 - 3 średnio ) w miocie. Młode rodzą się ślepe i całkowicie owłosione. Po około 44 dniach otwierają oczy. W wieku około 52 dni opuszczają kryjówkę i większość czasu przebywają na zewnątrz.
W wieku 74 dni zaczynają z samicą uczyć się pływać.
Dojrzałość płciową osiąga w wieku okolo 24 miesięcy.

Lontra longicaudis 

Opisane podgatunki :
- Lontra longicaudis annectens - Meksyk ( Jalisco, Oaxaca, Rio de Tepic, Nayarit, Isthmus of Tehuantepec ) - synonim Lutra annectens annectens - Lutra annectens
- Lontra longicaudis colombiana - Kolumbia ( Dpt. Magdalena, District Santa Marta ) - synonim Lontra colombiana - uznawany za tożsamy z Lontra longicaudis annectens
- Lontra longicaudis emerita - Wenezuela ( Merida Andes ) - synonim Lutra emerita - uznawany za tożsamy z Lontra longicaudis annectens
- Lontra longicaudis enudris - Brazylia, Gujana, Gujana Francuska - uznawany za tożsamy z Lontra longicaudis annectens 
- Lontra longicaudis incarum - Peru ( Dpt. Cuzco ) - synonim Lutra incarum - uznawany za tożsamy z Lontra longicaudis enudris
- Lontra longicaudis insularis - Trinidad i inne wyspy Ameryki Południowej - synonim Lutra insularis - uznawany za tożsamy z Lontra longicaudis enudris 
- Lontra longicaudis latidens - Ameryka Środkowa ( Nikaragua, Honduras, północna Kostaryka ), Ameryka Północna ( Meksyk - Yucatan ) - synonim Lutra felina latidens - Lutra latidens - Lutra annectens latidens - uznawany za tożsamy z Lontra longicaudis annectens
- Lontra longicaudis latifrons - wschodnie Andy w Ameryce Południowej - synonim Lutra latifrons - uznawany za tożsamy z Lontra longicaudis longicaudis 
- Lontra longicaudis longicaudis - Brazylia, Urugwaj - CITES I - zagrożony
- Lontra longicaudis lutris - południowe Chile - synonim Lontra lutris - uznawany za tożsamy z Lontra felina
- Lontra longicaudis mesopetes - Kostaryka - synonim Lutra felina mesopotes - Lontra mesopetes - Lutra mesopetes - Lutra annectens mesopotes - uznawany za tożsamy z Lontra longicaudis annectens
- Lontra longicaudis mitis - Surinam - synonim Lutra mitis - uznawany za tożsamy z Lontra longicaudis enudris
- Lontra longicaudis parilina - zachodni Ekwador - synonim Lutra parilina - uznawany za tożsamy z Lontra longicaudis annectens
- Lontra longicaudis platensis - Argentyna, Urugwaj - synonim Lontra platensis - Lutra paltensis - uznawany za tożsamy z Lontra longicaudis longicaudis 
- Lontra longicaudis repanda - wschodnia Panama, Kostaryka - synonim Lutra felina repanda - Lutra repanda - Lutra annectens repanda - uznawany za tożsamy z Lontra longicaudis annectens
- Lontra longicaudis solitaria - południowo-wschodnia Brazylia ( Sao Paulo, Ypanema ) - synonim Lutra solitaria - uznawany za tożsamy z Lontra longicaudis longicaudis

Lontra longicaudis ze złowioną ofiarą

Gatunek uznawany za nieokreślony ze względu na niepewność skutków bieżących, licznych i różnorodnych zagrożeń antropogenicznych w całym zasięgu.
Gatunek ma pozornie szeroki rozkład wzdłuż pierwotnego zakresu.

Główne zagrożenia to :
- degradacja i niszczenia środowiska naturalnego 
- utrata siedlisk
- zanieczyszczenia systemów wodnych
- budowy tam, elektrowni wodnych i spiętrzeń
- polowanie dla mięsa i skór
- rolnictwo
- górnictwo

Podejrzewa się jednak, że gatunek jest zagrożony i konieczne są dalsze badania aby stwierdzić, że spadek populacji może być oceniany w zagrożonych kategoriach.
W latach 1950 - 1970 XX wieku mocno wytrzebiono ten gatunek, przyczyniając się do wymarcia w części zasięgu. Szacuje się, że w 1970 roku ( XX w) z Kolumbii i Peru wywieziono co najmniej około 30 000 sztuk futer, w tym z około 14 000 z samego Peru.
W latach 1959 - 1972 ( XX w ) wywieziono 113 718 skór z peruwiańskiej Amazonii.
Obecnie jest chroniony przez prawo w Argentynie, Boliwii, Brazylii, Kolumbii, Kostaryce, Ekwadorze, Meksyku, Nikaragui, Panamie, Paragwaju, Peru, Surinamie, Trynidadzie i Tobago, Urugwaju i Wenezueli.
Gatunek nie jest prawnie chroniony na obszarze Gujany i Hondurasu.
Brak dostępnych informacji na temat statusu prawnego tego gatunku w Belize, Salwadorze, Gujanie Francuskiej i w Gwatemali.
Na nie których obszarach może konkurować z ariranią ( Pteronura brasiliensis ).
Lontra longicaudis jest wymieniana jako gatunek zagrożony zgodnie z amerykańską Endangered Species Act.
Ujęta w Załączniku CITES I.
Uznana za zagrożony gatunek przez meksykańskie Ministerstwo Ekologii.
Jest gatunkiem priorytetowym na liście w Argentynie stworzonej przez Fundacion Vida Silvestre, która zebrała wiele informacji biologicznych i zapobiega nielegalnym polowaniom.
Potrzebne są dalsze badania wielkości populacji i jej dystrybucji, identyfikacji kluczowych siedlisk i nad zjawiskiem antropresji. 

Lontra longicaudis w warunkach wiwaryjnych

W niewoli - rzadka. 
Czasami oswajana i trzymana przez rybaków w celu połowu ryb.              



Wydra południowa ( Lontra provocax ) drapieżnik z rodziny łasicowatych ( Mustelidae ), z podrodziny Lutrinae. Synonim Lutra provocax - Lutra huidobria.

Występuje w Ameryce Południowej ( środkowe i południowe Chile, zachodnia Argentyna, argentyńska i chilijska Patagonia, Ziemia Ognista ).

Zamieszkuje różnorodne siedliska : rzeki, jeziora i estuaria z bogatą roślinnością nadbrzeżną ale także skaliste wybrzeża i kanały o słabym falowaniu. Unika otwartych plaż i innych otwartych terenów przybrzeżnych.

wydra południowa ( Lontra provocax ) w morskim siedlisku

Aktywna głównie w nocy. Żyje samotnie lub w niewielkich grupach rodzinnych ( samica i młode ). W pary łączy się w okresie rui.
Niewielki dymorfizm płciowy : samiec nieco większy niż samica.
Jest terytorialna, samce mają 2 - krotnie większe rewiry niż grupy rodzinne.
Na kryjówki wybiera nory w wysokim brzegu, dziuple drzew, zagłębienia między korzeniami drzew, przestrzenie pod zwisającą roślinnością, jamy wśród kamieni  i itp. kryjówki.
Jest doskonałym pływakiem i nurkiem.
Odżywia się głównie rybami, skorupiakami, małżami i ptakami.
Sezon rozrodczy w lipcu i sierpniu. Samica łączy się z wybranym samcem na 1 - 2 dni.
Prawdopodobnie występuje opóźniona implantacja zarodkowa, chociaż u tego gatunku nie została potwierdzona. 
Młode przychodzą na świat na przełomie września i października po około 56 dniach ciąży.
W południowej częściach zakresu młode są w ciągu całego roku.
Samica rodzi 2 - 4 młode ( średnio 1 -2 ) w miocie. Młode rodzą się ślepe i bezradne. 
W wieku około 1 miesiąca otwierają oczy a stały pokarm zjadają w 7 tygodniu. Pozostają z samicą do 1 roku, po tym okresie grupa rodzinna rozprasza się.
Dojrzałość płciową osiąga w 2 i 3 roku życia.
Żyje około 3 - 5 lat.    
Opisane podgatunki :
- Lontra provocax huidobria - południowe Chile ( Rio Inio, Chiloe Island, Region Los Lagos ) - synonim Lutra huidobria 
- Lontra provocax provocax - rzeki i estuaria środkowych i południowych Chile, Rio Cachapoal, Straits of Magellan, zachodnia Argentyna, Region Nahuelhuapi )

Lontra provocax

Gatunek uznawany za krytycznie zagrożony ze względu na utratę siedlisk i kłusownictwo.

Główne zagrożenia to :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata i fragmentacja siedlisk
- izolowane i wyspowe populacje i subpopulacje
- kłusownictwo dla skór
- usunięcie roślinności nadbrzeżnej 
- regulacja rzek i strumieni
- zanieczyszczenia wód słodkich i morskich
- budowy tam i elektrowni wodnych
- lokalne groźne powodzie powodowane skutkami wylesiania

Lontra provocax w siedlisku leśnym 

Dawniej uważana za podgatunek  Lontra canadensis. 
Gatunek znany jest obecnie z 7 izolowanych siedlisk.
Konkurencja ze strony wprowadzonej norki amerykańskiej ( Mustela vison ) na części obszarów, ma prawdopodobnie większy wpływ niż się wcześniej wydawało.
Ujęty w Załączniku CITES I.
Ujęty w Dodatku I do Konwencji o Ochronie Gatunków Wędrownych ( CMS ).
Chilijska Red Data Book kręgowców wymienia gatunek jako zagrożony wyginięciem.
Wymieniona także na argentyńskiej liście National Wildlife ( Consejo ASESOR Regional Patagonico de la Fauna Silvestre ) jako zagrożony gatunek.
Rejestrowana jako rzadkość w Lanin, Puelo i Los Alerces National Park.
Trzy podstawowe populacje rejestrowane są z Nahuel Huapi National Park, z wybrzeża Kanału Beagle w Tierra del Fuego National Park i z Staten Island.
Działania ochronne powinny obejmować monitorowanie populacji, egzekwowanie prawa antykłusowniczego, utrzymanie siedlisk, przywracanie populacji w miejscach wytępienia i edukację lokalnych społeczności.

Lontra provocax na skalnym wybrzeżu

Lontra provocax w morskim siedlisku

W niewoli - brak danych.

od lewej : Lontra felina ; w środku : Lontra provocax ; po prawej : Lontra longicaudis

 Lontra longicaudis w naturalnym siedlisku

Lontra longicaudis w czasie żerowania

  Opracowano na podstawie:

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.