Sekretne życie kabassu jednopaskowego południowego ( Cabassous unicinctus squamicaudis ).

Sekretne życie kabassu jednopaskowego południowego ( Cabassous unicinctus squamicaudis ).

kabassu jednopaskowy ( Cabassous unicinctus squamicaudis ) - osobnik na powierzchni gruntu 

Emily Clark w dniu 3 września 2018 r.

- Kabassu jednopaskowy południowy spędza 99,25% swojego aktywnego czasu pod ziemią. Jeśli przypadkiem zlokalizujesz jednego z nich na powierzchni, może on się zakopać w ciągu kilku sekund.
- Tajemnica otaczająca ten gatunek skłoniła Desbieza i jego zespół do wyszukania wszelkich informacji na temat jego codziennych działań i historii naturalnej w brazylijskim regionie Pantanal.
- W przeciwieństwie do innych gatunków, które bada Arnaud Desbiez, takich jak zębolita olbrzymia ( Priodontes maximus ) i mrówkojad wielki ( Myrmecophaga tridactyla ), kabassu jednopaskowy południowy jest oceniany jako najmniejszy problem na Czerwonej Liście IUCN.

Wyobraź sobie grę w walkę: hałaśliwe arkady, frustrację i uniesienie, gdy krety z zabawkami pojawiają się i znikają przypadkowo. Teraz wyobraź sobie, że gra toczy się w Brazylii, która obejmuje 140 km2 ( 54 mil kwadratowych ); a krety są tajemniczym gatunkiem pancernika o wielkości bochenka chleba z pyskiem świni, który doskonale wykopuje okrągłe nory; i nie ma w tym zamieszania.
Kabassu jednopaskowy południowy ( Cabassous unicinctus squamicaudis ) spędza 99,25% swojego aktywnego czasu pod ziemią. Jeśli przypadkiem zlokalizujesz jednego z nich na powierzchni, może on się zakopać się w ciągu kilku sekund.
„Może się ponownie pojawić, rzadko, ale czasami zdarza się to ponownie za kilka minut” - mówi Gabriel Massocato, biolog, który codziennie monitorował gatunek.

wędrujący na powierzchni gruntu kabassu jednopaskowy ( Cabassou unicinctus squamicaudis )

Naukowcy dopiero teraz zaczynają odkrywać niektóre z jego tajemnic, ujawnione w niedawno opublikowanym badaniu w Journal of Mammalian Biology - prawdopodobnie pierwszym badaniu poświęconym wyłącznie zachowaniu i ekologii tego gatunku. Badania prowadzone przez Giant Armadillo Conservation Project, którego członkiem jest Mossocato, były wspierane głównie przez ogrody zoologiczne i akwaria.

kabassu jednopaskowy ( Cabassou unicinctus squamicaudis ) - osobnik w chwili zakopywania się w glebie

„One dosłownie żyją pod naszymi stopami. Musisz spędzić wiele godzin, czekając, aż pojawią się w najbardziej nieprzewidywalnym miejscu ”- powiedział biolog konserwator Arnaud Desbiez, główny autor badań i koordynator regionalny w Ameryce Łacińskiej w Royal Zoological Society of Scotland (RZSS). . 
„Są naprawdę uroczym gatunkiem pancerników ze świńskim pyskiem, dużymi uszami i miękkim ogonem. Widzenie, jak ktoś wychodzi spod ziemi, to naprawdę niesamowity widok. ”
Kabassu jednopaskowe mają silny zmysł węchu i silne pazury przednie, wszystkie ważne adaptacje dla zwierzęcia, które nieustannie zagłębia się w ziemię. One, podobnie jak wiele innych pancerników, mają słaby wzrok, zrozumiałą adaptację do podziemnego życia. Niewiele więcej wiadomo na temat tego gatunku.
„Moje pierwsze spotkanie z tym gatunkiem odbyło się za pośrednictwem naszych pułapek, kiedy zobaczyłem go w gigantycznej norze pancernika olbrzymiego” - powiedział Desbiez. 
„To był początek projektu i nigdy go nie widziałem, pomimo pracy w Pantanalu przez ostatnie osiem lat. Byłem bardzo zaskoczony!"
Tajemnica otaczająca ten gatunek skłoniła Desbieza i jego zespół do wyszukania wszelkich informacji na temat jego codziennych działań i historii naturalnej w brazylijskim regionie Pantanal, rozległym obszarze charakteryzującym się szerokim zasięgiem tropikalnych mokradeł.
„Świeża góra piasku, którą łatwo można pomylić z mrowiskiem, może wskazywać, że pod naszymi stopami żyje bardzo mały, uroczy, tajemniczy i taki charyzmatyczny pancernik”, - powiedział Mongabay w e-mailu Danilo Kluyber, współpracownik badawczy Naples Zoo i Caribbean Gardens oraz współautor nowego badania. 
Góra piasku tworzy się z brudu pchanego przez pancernika pod spodem. Podczas kopania zsuwa uszy i obraca ciało, tworząc niemal idealnie zaokrąglone wejście do nory.
Wśród czynników, które kierują podziemnym życiem kabassu jednopaskowego południowego, znajdują się termity i mrówki, którymi się żywi, oraz drapieżniki, które się nim żywią.

mrówkojad olbrzymi ( Myrmecophaga tridactyla )

Jest też sprawa potomstwa. Naukowcy nigdy nie zaobserwowali, że pancerniki powracają do tej samej nory dwa razy - z kluczowym wyjątkiem matki wracającej do nory szczeniaka. Naukowcy odkryli, że matki wracają do nory dziecka, dopóki nie są wystarczająco dojrzałe, aby zmienić tunele i ostatecznie zacząć kopać dla siebie. Według piszących naukowców, pancerniki południowe mają tylko jedne młode w miocie, podobnie jak inne pancerniki nagie w rodzaju Cabassous.

Pancernik południowy, nagi, spędza średnio 10 minut dziennie na powierzchni, według badań. W wyniku tego ekstremalnego podziemnego życia Desbiez i jego koledzy zaklasyfikowali gatunek jako podziemny, termin zwykle jest zarezerwowany dla gryzoni, takich jak golec piaskowy ( Heterocephalus glaber ).

golec piaskowy ( Heterocephalus glaber ) 

W przeciwieństwie do innych gatunków, które bada Desbiez, takich jak pancernik olbrzymi i mrówkojad olbrzymi, kabassu jednopaskowy jest oceniany jako najmniejszy problem na Czerwonej Liście IUCN. To sprawia, że różni się od większości kuzynów pancerników, z których ponad połowa jest uważana za zagrożoną wyginięciem. Utrata siedlisk jest jednym z największych zagrożeń dla wielu pancerników i różnorodności biologicznej w ogóle, ale nie dla południowego pancernika nagiego.
„Dobrą wiadomością jest to, że zdają się dobrze przetrwać na pastwiskach dla bydła” - powiedział Desbiez. „Obszar, na którym pracowaliśmy na ranczu, był najbardziej zdegradowany przez pastwiska… wydaje się, że mogą wytrzymać pewien poziom zmiany siedlisk”.

rycina - zębolita olbrzymia ( Priodontes maximus )

Ta zdolność adaptacji jest istotnym czynnikiem ich trwałości. Podczas gdy inne gatunki pancerników są zagrożone przez przekształcenie naturalnych ekosystemów w pastwiska, ten ukradkowy gatunek zdaje się istnieć pomimo poważnych zmian w jego naturalnym krajobrazie. 

kabassu wielki ( Cabassous tatouay ) 

Około 22 000 kilometrów kwadratowych (8 500 mil kwadratowych) brazylijskiego Pantanalu - obszaru mniej więcej wielkości amerykańskiego stanu New Jersey - zostało zmodyfikowane lub utracone w celu intensywnego użytkowania gruntów, takich jak pastwiska i drogi między 2008 a 2015 r. Rzeczywiście badanie przeprowadzono w schronisku i ranczo Baía das Pedras. Częściowym powodem, dla którego kabassu jednopaskowe udają się na pastwiskach bydła, jest fakt, że tak rzadko zapuszczają się na powierzchnię ziemi.
Nadal jest wiele do nauczenia się na temat tego gatunku, w tym szacunkowej wielkości jego populacji. Oszacowany zasięg gatunku poszerza się, gdy naukowcy odnotowują obecność w Brazylii, Paragwaju i północnej części Ameryki Południowej na wschód od Andów.
„Ponieważ mieszkają pod ziemią, są bardziej powszechne, niż moglibyśmy uwierzyć” - powiedział Desbiez. „W rzeczywistości jest bardzo łatwo wykryć, czy zwierzę znajduje się na obszarach z powodu charakterystycznych otworów, które wykopuje. Chociaż trudno je dostrzec, ich nory są łatwe do napotkania. W Cerrado ”- tropikalnym regionie sawanny w Brazylii -„ często widzimy ich nory ”.

nora kabassu jednopaskowego ( Cabassous unicinctus squamicaudis )

Pomimo cennych nowych informacji zebranych przez Desbieza i jego zespół, ich obserwacje obejmowały zaledwie 0,75% każdego dnia pancernika: część czasu spędzonego na powierzchni gruntu.

„Chcielibyśmy zrozumieć, jak przemieszczają się pod ziemią, zwłaszcza w odniesieniu do temperatury. Pancerniki są uważane za niedoskonałe homeotermy ”- zwierzęta, które utrzymują swoją temperaturę ciała na stałym poziomie -„ i uważa się, że temperatura wpływa na ich zachowanie ”, -powiedział Desbiez. „Czy idą głębiej pod ziemię w upalne dni, pozostając pod powierzchnią w chłodniejsze dni?”
Odpowiedzi będą musiały poczekać do następnego dnia w badaniu.

kabassu wielki ( Cabassous tatouay )

Rodzaj Cabassous obejmuje cztery gatunki :

kabassu północny ( Cabassous centralis )
kabassu argentyński ( Cabassous chacoensis )
kabassu wielki ( Cabassous tatouay )
kabassu jednopaskowy ( Cabassous unicinctus )


Źródła:
Abba, A. M. i Superina, M. (2010). Ocena czerwonej listy 2009/2010 Armadillo. Edentata 11: 135–184. BioOne, Google Scholar.

Desbiez, A.L.J., i in., Rozwikłanie tajemniczego życia pancernika południowego nagiego, Cabassous unicinctus squamicaudis (Lund, 1845), na mokradłach neotropikalnych: zasięg domowy, wzorzec aktywności, wykorzystanie nory i zachowania reprodukcyjne. Ssak. Biol. (2018), https://doi.org/10.1016/j.mambio.2018.02.006

Miranda, Ciomara de Souza, Paranho Filho, Antonio Conceição i Pott, Arnildo. (2018). Zmiany pokrywy roślinnej mokradeł Pantanal wykrytych przez wskaźnik roślinności: strategia ochrony. Biota Neotropica, 18 (1), e20160297. Epub 08 stycznia 2018. https://dx.doi.org/10.1590/1676-0611-bn-2016-0297

Redford, K. H. (1994). Edentaci z Cerrado. Edentata, 1 (1), 4-10.

Artykuł opublikowany przez Marię Salazar

  puklerznik siedmiopaskowy ( Euphractus sexcinctus )

Opracowano na podstawie artykułu ze strony Mongabay.com

Tłumaczenie własne

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych

Ochrona nosorożca jawajskiego ( Rhinoceros sondaicus ) w Parku Narodowym Ujung Kulon.

Mongabay Series: Asian Rhinos 

Chroniąc nosorożca jawajskiego ( Rhinoceros sondaicus ), miejscowi zyskują „bardziej znaczące życie”.

nosorożec jawajski ( Rhinoceros sondaicus ) - zdjęcie z kamery-pułapki w Parku Narodowym Ujung Kulon

Donny Iqbal w dniu 10 sierpnia 2018 r.
Dostosowane przez Bastena Gokkona

samica nosorożca jawajskiego  ( Rhinoceros sondaicus ) z cielakiem - Park Narodowy Ujung Kulon 

- Według miejscowych, którzy poświęcają dziesiątki lat swojego życia na działania, praca w programach ochrony nosorożców jawajskich jest nie lada wyczynem.
- Od ścigania przez nosorożce do spotkania twarzą w twarz z uzbrojonymi myśliwymi, ich doświadczenia przemawiają do często wyczerpującej rzeczywistości prac konserwatorskich w terenie, podkreślanych przez rzadkie spotkania z nieuchwytnymi zwierzętami.
- Mimo wyzwań pracownicy twierdzą, że znaleźli wartość w codziennych obowiązkach i dzięki temu zyskują na wartości nosorożców jawajskich.

portret kąpiącego się nosorożca jawajskiego

BANDUNG, Indonezja - Sarmidi dołączył do programu ochrony nosorożca jawajskiego ( Rhinoceros sondaicus ) w 1980 roku. Jednak dopiero w 2008 roku spotkał w końcu jedno z nieuchwytnych stworzeń. I to nie był jego najlepszy moment, przyznaje.
Przez prawie trzy dekady pracował dla programu Rhino Observation and Activity Management ( ROAM ), kiedy dosłownie natknął się na nosorożca tarzającego się w błocie w Parku Narodowym Ujung Kulon na zachodnim krańcu Jawy.
„Byłem tak zaskoczony, gdy prawie nadepnąłem na głowę nosorożca, kiedy się tarzał” - powiedział 67-letni Sarmidi. „Uciekłem tak szybko, jak mogłem i wspiąłem się na najbliższe drzewo”.
Później dowiedział się, że nosorożec był 25-letnim samcem, którego zarząd parku nazwał Rawing.

nosorożec jawajski ( Rhinoceros sondaicus ) - samica z cielakiem - Park Narodowy Ujung Kulon 

ROAM to partnerstwo między WWF-Indonezja i Parkiem Narodowym Ujung Kulon, jedynym miejscem na Ziemi, w którym żyje krytycznie zagrożony nosorożec jawajski ( Rhinoceros sondaicus ), znany również jako mniejszy rogaty nosorożec.
Ujung Kulon odłogowany jako obszar chroniony od czasów holenderskich rządów kolonialnych w latach 20. XX wieku był od dawna bezpieczną przystanią i twierdzą nosorożców jawajskich. Ale to ostatnie siedlisko stoi przed wieloma zagrożeniami, w tym atakami ludzi.
Dziesiątki ludzi zostało przyłapanych na prowadzeniu nielegalnych działań w samym sercu parku, wynika z raportu agencji parkowej z 2017 roku. Należą do nich polowanie na ptaki i kanczyle orientalne ( Tragulus kanchil ); zbieranie miodu, drewna i żywicy palmowej do produkcji barwnika; a nawet sadzenie ryżu i innych upraw.

kanczyl orientalny ( Tragulus kanchil klossi ) - Singapore Zoological Garden 

nosorożec jawajski ( Rhinoceros sondaicus ) - Park Narodowy Ujung Kulon

Kłusownictwo i utrata siedlisk spowodowały, że nosorożce jawajskie ( Rhinoceros sondaicus ) i sumatrzańskie ( Dicerorhinus sumatrensis )   znalazły się na liście IUCN gatunków krytycznie zagrożonych lub o krok od zniknięcia z dzikiego środowiska.

nosorożec sumatrzański ( Dicerorhinus sumatrensis ) - Way Kambas; Sumatra 

W tym miejscu wkraczają miejscowi, tacy jak Sarmidi. Jednym z jego głównych zadań w ramach programu ochrony nosorożców jest śledzenie śladów butów i miejscowych śmieci oraz innych oznak działalności człowieka w parku.
„Raz nawet spotkaliśmy się twarzą w twarz z myśliwymi” - powiedział, odnosząc się do incydentu z 2004 r. „Mieli karabin, a my mieliśmy tylko maczetę. Na szczęście udało nam się poradzić sobie z tą sytuacją. ”

40-letni Doyok jest zaangażowany w program ROAM już od pięciu lat, ale już zarejestrował pamiętne pierwsze spotkanie z nosorożcem, nazwanym Robot z powodu sposobu, w jaki ciągnie lewą tylną nogę podczas spaceru. Wiadomo również, że Robot jest bardziej agresywny niż inne nosorożce jawajskie, najbardziej bojaźliwy spośród wszystkich gatunków nosorożców. Doyok -  powiedział, że był ścigany przez Robota, kiedy się spotkali.
„Od tamtej pory stałem się nerwowy i czujny” - powiedział. „Martwię się, że to może się powtórzyć, ale to nie zniechęciło mnie do pomocy w ustawianiu kamer-pułapek”.

nosorożec jawajski ( Rhinoceros sondaicus ) - Park Narodowy Ujung Kulon

Stacja badawcza parku pracuje nad badaniem populacji nosorożców za pomocą pułapek kamerowych od 2011 r. W ciągu dziewięciu miesięcy monitorowania tego pierwszego roku uzyskano 427 klipów wideo nosorożców jawajskich w ich naturalnym środowisku.
Bardziej obszerne badanie przeprowadzone w 2013 r., W ramach którego uzyskano 1660 klipów wideo z nosorożców, umożliwiło naukowcom obliczenie minimalnej liczby 58 osobników: 35 samców i 23 samice.

Sarmidi i Doyok to 20 mieszkańców, którzy wzięli udział w programie ochrony nosorożców w Ujung Kulon. Wielu z nich opowiada historie o długich dniach trekkingu przez gęsty las i noce na kempingu, zwieńczone rzadkimi i niezapomnianymi spotkaniami ze zwierzętami w samym sercu Ujung Kulon.
Około 50 mieszkańców jest obecnie zaangażowanych w program ochrony, podzielonych na siedem jednostek, - mówi Iwan Podol, koordynator gatunków z WWF-Indonesia, który pracuje z zarządem parku Ujung Kulon.

nosorożec jawajski ( Rhinoceros sondaicus ) - Park Narodowy Ujung Kulon 

„Oczekuje się, że zaangażowanie miejscowej ludności zmniejszy zagrożenia, a jednocześnie zwiększy bezpieczeństwo” - powiedział Iwan, dodając, że w 120 miejscach zainstalowano kamery-pułapki, które trzeba regularnie monitorować.

dwa osobniki nosorożca jawajskiego w Parku Narodowym Ujung Kulon 

Powiedział, że ochrona siedliska ma kluczowe znaczenie dla zachowania gatunku. Dane z kwietnia pokazują, że populacja nosorożca jawajskiego z Ujung Kulon wynosi co najmniej 68 osobników: 29 dorosłych samców, 24 dorosłe samice i 15 osobników nieletnich. Ta liczba to aktualizacja, która nastąpiła po narodzinach dwóch cieląt na początku tego roku i naturalnej śmierci dorosłego samca w kwietniu 2018.

nosorożec jawajski ( Rhinoceros sondaicus ) 

Ale nawet gdy populacja utrzymuje się na stałym poziomie, nosorożce jawajskie wciąż napotykają wiele niebezpieczeństw. Tylko z jednym siedliskiem gatunek jest szczególnie narażony na zagrożenia związane z działalnością człowieka, chorobami i klęskami żywiołowymi. Park jest w cieniu aktywnego wulkanu, a ostatnie badania sugerują, że duże tsunami może zniszczyć praktycznie cały gatunek.
Zagrożenia te skłoniły ekspertów ds. dzikiej przyrody i urzędników rządowych do znalezienia drugiego miejsca, gdzie część populacji nosorożców jawajskich może zostać przeniesiona, w celu utworzenia nowej populacji tego gatunku. Aktualna lista zawiera lokalizacje w zachodniej Jawie, ale niektórzy eksperci sugerują miejsca na Sumatrze, która jest już domem dalekiego kuzyna, nosorożca sumatrzańskiego ( Dicerorhinus sumatrensis ), również krytycznie zagrożonego.

Pomimo trudności w pracy, Doyok - mówi, że woli angażować się w program ochrony nosorożca jawajskiego niż do swojej poprzedniej pracy jako zbieracz miodu i łowca ptaków.
„Jeśli się nad tym zastanowić, nosorożce jawajskie pomogły nam zapewnić naszym rodzinom pożywienie i środki do życia” - powiedział. „Nasze życie nabiera znaczenia”.

Rhinoceros sondaicus annamiticus - populacja nosorożców jawajskich, z Parku Narodowego Cat Tien, Wietnam,  która ostatecznie przestała istnieć w 2009 r., kiedy kłusownicy zastrzelili ostatniego osobnika 

Ta historia została zgłoszona przez zespół Mongabay w Indonezji i została opublikowana po raz pierwszy na indonezyjskiej stronie Mongabay wdniu 27 lipca 2018 roku.

zdjęcie z kamery-pułapki : samica nosorożca jawajskiego z cielakiem - Park Narodowy Ujung Kulon 

Opracowano na podstawie artykułu ze strony Mongabay.com

Tłumaczenie własne

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych

Susze zmieniają lasy deszczowe Amazonii.

Mongabay Series: Global Forest Reporting Network

Od ujścia do źródła : susze zmieniają lasy deszczowe Amazonii.

Morgan Erickson-Davis w dniu  23 sierpnia 2018 r

- Susze są coraz częstsze w dżungli amazońskiej, a trzy tzw. „100-letnie” susze miały miejsce w ciągu zaledwie 10 lat.
- Nowe badanie wykazało, że średnio najbardziej dotknięte części lasów deszczowych straciły około 35 cali ( 0,9 metra ) w latach następujących po suszy w 2005 roku.
- Naukowcy szacują, że utrata tej pokrywy drzewnej oznacza, że zmiany lasów spowodowane suszą w Amazonii w latach 2005 - 2008 przekładają się na 270 milionów ton metrycznych utraconego węgla rocznie.

Chmury tworzą się w peruwiańskim lesie deszczowym, ponieważ para wodna jest uwalniana z liści w procesie zwanym transpiracją

Ponieważ biorą ogromne ilości dwutlenku węgla z atmosfery, lasy deszczowe są ważną częścią obiegu węgla na planecie, a ich ochrona odgrywa kluczową rolę w międzynarodowych wysiłkach na rzecz zwalczania globalnego ocieplenia. Jednak nowe badania pokazują, że tylko jeden sezon suszy może zmniejszyć zdolność pochłaniania dwutlenku węgla przez największe na świecie lasy deszczowe - Amazonii - na nadchodzące lata.
A ponieważ susze zdają się występować częściej w lasach deszczowych, naukowcy obawiają się, że te ważne pochłaniacze węgla mogą zamiast tego stać się źródłami węgla.

las deszczowy w Amazonii

W badaniu opublikowanym niedawno w Nature naukowcy z NASA w Jet Propulsion Laboratory w USA wykorzystali dane lidarowe przechwycone przez satelity w celu zmapowania zmian w baldachimie lasów w Amazonii po szczególnie dotkliwej suszy w 2005 roku. „Wykorzystuje lasery do mierzenia odległości i tworzenia trójwymiarowych reprezentacji cech powierzchni, takich jak kaniony, kratery, a w tym przypadku drzewa.
Mapując osłonę drzew Amazonii za pomocą lidar, badacze NASA byli w stanie znaleźć i określić ilościowo luki w pokrywie drzew spowodowane przez utratę liści spowodowaną suszą oraz śmierć drzew. Odkryli, że średnio najbardziej dotknięte części lasów deszczowych straciły około 35 cali ( 0,9 metra ) w latach następujących po suszy w 2005 roku.

jaguar ( Panthera onca )

Dzieje się tak, ponieważ gdy drzewo z lasu deszczowego jest narażone na suszę, jego jedną z pierwszych reakcji jest zrzucenie liści. Jeśli susza trwa zbyt długo, drzewo umiera. Wyższe drzewa umierają najszybciej podczas suszy, ponieważ po prostu potrzebują więcej wody i trudniej jest pompować im tę wodę, powiedzmy, o 50 stóp, niż w górę o pięć.
Kiedy te wysokie drzewa giną, obniżają ogólną wysokość otaczającego ich lasu. Duże drzewa pochłaniają także nieproporcjonalnie dużo dwutlenku węgla, więc ich utrata oznacza, że las nie jest w stanie magazynować tak dużo węgla, jak kiedyś. A gdy wielkie drzewa rozkładają się, ich zmagazynowany węgiel jest uwalniany z powrotem do atmosfery, przechylając budżet węglowy lasu z ujścia w kierunku źródła.

amazoński las deszczowy 

Naukowcy odkryli, że suma zmian spowodowanych suszą w Amazonii w latach 2005 - 2008 ( ostatni rok, za który dostępne były dane ) przekłada się na 270 milionów ton metrycznych utraconego węgla rocznie.

Lasy deszczowe nie tylko reagują na klimat, ale także go tworzą. W ubiegłym roku naukowcy odkryli, że większość deszczu padającego w lesie deszczowym pochodzi z pary wodnej, którą drzewa uwalniają przez liście. Ale jeśli susza powoduje, że drzewa tracą liście, woda nie wraca z powrotem do atmosfery, co sprawia, że bardziej prawdopodobne jest, że dojdzie do kolejnej suszy.

uakari szkarłatny ( Cacajao calvus )

tapir anta ( Tapirus terrestris ) - zoo Wrocław

„Wszechobecne spadki suszy w tych ekosystemach mogą mieć długofalowy wpływ na tropikalny pochłaniacz dwutlenku węgla i ogólny lądowy budżet węglowy, prowadząc do przyspieszonego pozytywnego sprzężenia zwrotnego z klimatem regionalnym i globalnym” - piszą naukowcy w swoich badaniach.
Badanie dotyczyło tylko lat następujących po suszy w 2005 r., która była tak dotkliwa, że normalnie byłaby wydarzeniem raz na stulecie. Ale z dwoma innymi podobnie poważnymi suszami, które nastąpiły w latach 2010 i 2015, wydaje się, że nie ma to już miejsca.
Naukowcy piszą, że jeśli rzeczywiście jest to nowa norma dla lasów deszczowych Amazonii, konsekwencje mogą być tragiczne zarówno dla Amazonii, jak i dla świata, który zależy od regulacji globalnego klimatu.

„Nasze wyniki wyraźnie wskazują, że lasy amazońskie mogą stracić swoją rolę silnego ujścia węgla atmosferycznego w obliczu powtarzających się poważnych susz”.

las deszczowy nad rzeką Roosevelt 

Cytaty : Yang, Y., Saatchi, S. S., Xu, L., Yu, Y., Choi, S., Phillips, N.,… i Myneni, R. B. (2018). Zanik suszy w Amazonii w okresie po suszy. Nature communications, 9 (1), 3172.

Opracowano na podstawie artykułu ze strony Mongabay.com

Tłumaczenie własne 

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych