Chomikomyszka mała ( Chaetodipus arenarius ) Merriam 1889 - gryzoń z podrodziny szczuroskoczników ( Perognathinae ) w rodzinie karłomyszowatych ( Heteromyidae ). Synonim : 1894 Perognathus arenarius Merriam; 1976 Perognathus dalquesti Roth; 1993 Chaetodipus arenarius Wilson & Reeder
Występuje w Ameryce Północnej - Meksyk ( Baja California, wyspa Jacques Cousteau, wyspa Magdalena i wyspa Cerralvo ).
Zamieszkuje suche zarośla i piaszczyste gleby, zbocza i grzbiety, a nawet dna wyschniętych koryt rzecznych od poziomu morza do 600 m n.p.m. ( Alvarez, 1958; Lackey, 1991 ).
chomikomyszka mała ( Chaetodipus arenarius )
Aktywna w ciągu całego roku, szczyt aktywności w porze nocnej.
Prawdopodobnie samotnik, łączący się w pary w sezonie rozrodczym.
Prawdopodobnie kopie nory w piaszczystej glebie.
Długość głowy i tułowia : 136 - 182 mm
Długość ogona : 70 - 103 mm
Długość tylnej stopy : 20 - 23 mm
Długość ucha : 8 mm
Waga : 15 g
Samce są nieco większe niż samice.
Futro jest miękkie i dość jedwabiste, a u niektórych gatunków pokrewnych nie ma kolców, chociaż na zadzie może znajdować się kilka miękkich włosków. Uszy są ciemne, a u ich podstawy znajduje się mała plamka białych włosów. Kolor powierzchni grzbietowej waha się od bladoszarego lub bladożółtego do ciemnobrązowego i mogą występować ciemne włosy na czubkach nadające siwowłosy wygląd. Górna połowa ogona ma kolor grzbietowy, podczas gdy dolna część ciała, łapy i dolna część ogona są koloru białego lub kremowego. Może występować płowożółta linia oddzielająca górne części od części dolnej, ale w niektórych populacjach jest ona słaba lub jej brakuje.
W jednym podgatunku występują dwie fazy ubarwienia szarego i żółtego ( Hall, 1981; Huey, 1926, 1964; Lackey, 1991 ).
Prawdopodobnie wykorzystuje system szlaków komunikacyjnych do miejsc żerowania. Znaleziony pokarm przenosi do nory w torbach policzkowych.
Brak informacji o systemach komunikacji ale sygnały chemiczne, wzrok, słuch, dotyk czy postawa ciała wchodzą w jej repertuar komunikacji.
Odżywia się pokarmem roślinnym głównie nasionami traw i roślin zielnych. Wodę prawdopodobnie wykorzystuje z pokarmu.
Sezon rozrodczy tego gatunku słabo poznany.
W marcu złowiono samicę zawierającą dwa zarodki.
Brak danych o wielkości miotu czy długości ciąży.
Długość życia nie jest znana ale przypuszcza się, że jest to około 24 - 36 miesięcy.
Opisane podgatunki :
- Chaetodipus arenarius albescens - ( Huey, 1926 )
- Chaetodipus arenarius albulus - ( Nelson & Goldman, 1923 ) - Isla Magdalena i Estero Salinas
- Chaetodipus arenarius ambiguus - ( Nelson & Goldman, 1929 )
- Chaetodipus arenarius ammophilus - ( Osgood, 1907 ) - Isla Santa Margarita
- Chaetodipus arenarius arenarius - ( Merriam, 1894 )
- Chaetodipus arenarius helleri - ( Elliot, 1903 )
- Chaetodipus arenarius mexicalis - ( Huey, 1939 )
- Chaetodipus arenarius paralios
- Chaetodipus arenarius ramirezpulidoi - Álvarez-Castañeda & Cortés-Calva, 2004
- Chaetodipus arenarius sabulosus
- Chaetodipus arenarius sublucidus
Sprawdzone przez Huey ( 1964 ) i Lackey ( 1991a, Mammalian Species No. 384 ). Podgatunek omówiony przez Williams i wsp. ( 1993 ) oraz Patton i Alvarez-Castañeda ( 1999 ).
Gatunek oznaczony jako najmniejszej troski ( LC ). Nie są znane żadne poważne zagrożenia. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach. Chociaż trend populacji gatunku nie został oceniony, występuje ona powszechnie w odpowiednim środowisku w swoim zasięgu i nie wydaje się, aby była zagrożona żadnemu szczególnemu zagrożeniu.
Gatunek ten związany jest z glebami piaszczystymi; występuje w skrajnie suchym regionie w siedliskach charakteryzujących się glebą składającą się prawie wyłącznie z piasku i rzadką roślinnością; preferuje tereny płaskie i rzadziej występuje na zboczach i grzbietach. Kopce i nory tego gatunku znajdowano daleko w górę arroyos o piaszczystym dnie, co sugeruje, że piaszczysta gleba jest bardziej istotnym aspektem siedliska niż płaskie, otwarte środowisko ( Lackey 1991 ).
Na wyspie Cerralvo było to w glebie delikatniejszej i nie tak piaszczystej ( Banks, 1964a ).
Rozmnażanie odbywa się głównie latem.
W badaniach terenowych przeprowadzonych w północno-wschodniej Baja California, największą liczbę nieletnich i największą liczbę samców z jądrami mosznowymi stwierdzono w lipcu ( E.Melink i J.Plaguing, pers.obs. ).
Opis czynności reprodukcyjnej u małych nocnych ssaków jest trudny. W badaniu wykorzystano zmienność cech jąder w czasie. Od lutego do grudnia 1993 r. ustawiono 1628 pułapek / noc na chwytanie okazów. Badano zmienność wielkości jąder u 30 Chaetodipus arenarius sublucidus oraz analizowano cechy morfometryczne i morfologię plemników tego gatunku w porównaniu z Chaetodipus spinatus. Odnotowano obfitość plemników w każdym wieku. Wielkość jądra była większa od lutego do września, kiedy to następowała aktywność reprodukcyjna, a to odpowiada większej ilości plemników. Wystąpiły różnice morfometryczne w długości nasienia. Wskaźnik gonadalno-somatyczny pośrednio wskazywał na aktywność rozrodczą.
W Baja California Sur sezon rozrodczy trwał od kwietnia do końca sierpnia ( Cortez i Alvarez-Castaneda, 1997 ).
Na wyspie Cerralvo pod koniec maja obecna była ciężarna samica z dwoma embrionami ( Banks, 1964a ).
Jego głównym drapieżnikiem jest płomykówka ( Tyto alba ).
Uważa się, że trzy podgatunki ( albulus, ammophilus, siccus ) są zagrożone ( SEMARNAT, 2010 ), ponieważ żyją na wyspach, ale założenie to nie dotyczy Chaetodipus arenarius albulus ( Alvarez, 1958 ).
Chaetodipus arenarius sublucidus jest ograniczony do niewielkiego obszaru izolowanego od pozostałych gatunków południowych Bahia de la Paz.
Ten podgatunek może wymagać ochrony, aby zapewnić sobie przetrwanie.
Część zasięgu tego gatunku obejmuje kilka obszarów chronionych.
Działalność człowieka może wpływać na ten gatunek na wyspie Margarita, ale obecnie nie uważa się go za poważne zagrożenie dla stanu populacji tego gatunku.
W niewoli - brak danych.
Chomikomyszka zwinna ( Chaetodipus ammophilus ) Osgood 1907 - gryzoń z podrodziny szczuroskoczników ( Perognathinae ) w rodzinie karłomyszowatych ( Heteromyidae ). Synonim Perognathus dalquesti Roth 1976; Chaetodipus arenarius dalquesti Roth 1976;
Chaetodipus dalquesti, jest synonimem Chaetodipus ammophilus, zgodnie z zasadą pierwszeństwa Kodeksu Nomenklatury Zoologicznej, ponieważ Chaetodipus ammophilus został opisany przed Chaetodipus dalquesti.
Występuje w Ameryce Północnej ( Meksyk - Baja California Sur, wyspa Santa Margarita ).
Zamieszkuje piaszczyste gleby, na wilgotnych, chłodnych obszarach równin przybrzeżnych w zaroślach pustynnych na wysokości poniżej 600 m n.p.m.
chomikomyszka zwinna ( Chaetodipus ammophilus )
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat ekologii, biologii i sposobu życia tego gatunku.
Takson wyodrębniony z Chaetodipus arenarius.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Chaetodipus ammophilus jest oceniany jako bliski zagrożenia ( NT ), ponieważ chociaż jego zasięg występowania wynosi około 22 000 km², jego specyficzne siedlisko, „mglista pustynia”, jest poważnie zagrożone przez rozwój rolnictwa, a populacje są prawdopodobnie podzielone na kilka części jego zasięgu.
Gatunek ten jest ograniczony do wilgotnych, chłodnych obszarów równin przybrzeżnych w zaroślach pustynnych, które są podatne na przybrzeżne mgły i zawierają epifity, głównie grzyby porostowe Roccella i mech kulisty ( Tillandsia recurvata, Bromeliaceae ). W jej siedlisku wzdłuż wybrzeża Pacyfiku występuje wiele endemicznych gatunków roślin. Występuje w trzech ogólnych i nieciągłych obszarach na wyspie Santa Margarita, wzdłuż wybrzeża Pacyfiku i wokół La Paz. Nizinny, wąski przesmyk między wybrzeżem Pacyfiku a La Paz pozwala na chłodną, wilgotną bryzę znad Oceanu Spokojnego przynajmniej przez część roku ( D.J. Hafner pers. Comm. 2016 ).
Gatunek ten występuje dość licznie i jest szeroko rozpowszechniony po stronie Zatoki Kalifornijskiej w całym dawniej rozległym regionie pustynnym, który obecnie podlega intensywnej konwersji rolniczej ( DJ Hafner osob. kom. ) W swoim zasięgu występuje jednak częściej po stronie Zatoki Kalifornijskiej półwyspu niż po stronie Pacyfiku ( Alvarez-Castaneda osob. kom. ).
Największym zagrożeniem dla tego gatunku jest rozwój rolnictwa. W 1999 roku D. Hafner uwięził miejsce kontaktu ( Chaetodipus ammophilus i Chaetodipus arenarius ) 25 km na północ od Insurgentes, Baja California Sur, które znajdowało się na obszarze nietkniętej pustyni mgły. Siedem lat później siedlisko zostało przekształcone w pola uprawne. Zagrożenie związane z rozwojem turystyki ( choć grozi zarówno zniszczeniem siedlisk, jak i wprowadzeniem gatunków egzotycznych, takich jak koty domowe ) jest w dużej mierze ograniczone do obszarów przybrzeżnych ( D. J. Hafner osob. kom. 2016 ).
W niewoli - brak danych.
Chaetodipus siccus Osgood 1907 - gryzoń z podrodziny szczuroskoczników ( Perognathinae ) w rodzinie karłomyszowatych ( Heteromyidae ).
Występuje w Ameryce Północnej - Meksyk ( Baja California Sur, wyspa Cerralvo i dorzecze Los Planes na półwyspie ).
Zamieszkuje piaszczyste gleby i słabo zarośnięte regiony. Na Isla Cerralvo gatunek ten występuje najczęściej na płaskiej, piaszczystej południowo-zachodniej części wyspy, rzadziej na zboczach i grzbietach. Występuje wysoko w piaszczystych obszarach z piaszczystym dnem, co sugeruje, że piaszczysta gleba jest ważniejszym aspektem siedliska niż płaskie, otwarte środowisko ( Álvarez-Castañeda i Rios 2011 ).
Chaetodipus siccus
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat ekologii, biologii i sposobu zycia tego gatunku.
Takson wyodrębniony ostatnio z Chaetodipus arenarius.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Chaetodipus siccus
Gatunek ten znajduje się na liście najmniejszej troski ( LC ), ponieważ chociaż występuje na niewielkim obszarze ( <5000 km² ), jest lokalnie pospolity i nie ma dla niego większych zagrożeń.
Występowanie Chaetodipus siccus, pierwotnie opisanego jako podgatunek Chaetodipus arenarius ( Patton i Álvarez-Castañeda, 1999 ), ogranicza się do wyspy Cerralvo i dorzecza Los Planes w Baja California Sur w Meksyku. Z drugiej strony, na podstawie rewizji kompleksu arenarius ( Álvarez-Castañeda i Rios, 2011 ) można było zidentyfikować kilka mitochondrialnych haplotypów w wyspiarskiej populacji Chaetodipus siccus; w związku z tym jego endemiczność i wzorce genetyczne mają duże znaczenie dla ochrony ( Álvarez-Castañeda i Rios, 2011 ).
Filopatia to cecha biologiczna występująca w wielu różnych taksonach zoologicznych. Takie postępowanie uważane jest za podstawę zachowań społecznych wśród gryzoni oraz promotor przestrzennego rozmieszczenia osobników. Samice są typowo filopatyczne, dzięki czemu mają dostęp do zasobów umożliwiających rozmnażanie potomstwa. Ta tendencja filopatyczna jest częściowo odpowiedzialna za struktury genetyczne w naturalnych populacjach ssaków. Heteromyidae tworzą złożone społeczności, a agonistyczne interakcje między nimi są powszechne. Agresywność to sposób na ustalenie hierarchii dominacji. Poprzez ustalenie hierarchii dominujące jednostki mają priorytetowy dostęp do krytycznych zasobów. Chaetodipus siccus jest endemicznym gryzoniem półwyspu Baja California, rozmieszczonym na obszarze ~ 270 km2, na którym zaobserwowano szczególny wzór dużej zmienności linii matrylinearnych. Dlatego wysunięto hipotezę, że istnieje wiele segregowanych przestrzennie linii matrylinearnych, którym sprzyja agresywny charakter gatunku, co prowadzi do ograniczonej panmiksi w zasięgu Chaetodipus siccus. Aby przetestować te hipotezy, przeprowadzono statystycznie oszczędne badanie sieci haplotypów przy użyciu markerów matrylinearnych i eksperymentów behawioralnych dotyczących dominacji wewnątrz i międzygatunkowej. Przebadano trzydzieści cztery lokalizacje poprzez rozmieszczenie Chaetodipus siccus w celu wyłapania okazów ( n = 143 ) dla statystycznie oszczędnej sieci. Do ekstrakcji DNA wykorzystano tkankę mięśniową i zsekwencjonowano fragmenty genów Cytb i COI. Aby zbadać dominację wewnątrzgatunkową i międzygatunkową, przeprowadzono eksperymenty etologiczne w różnych warunkach między samicami. W tym celu 52 dorosłe samice Chaetodipus siccus i pięć dorosłych samic Chaetodipus arenarius, Chaetodipus ammophilus, Chaetodipus spinatus i Chaetodipus rudinoris zostało schwytanych i przetrzymywanych w niewoli. Spotkania odbywały się na neutralnych arenach co drugą noc. Poszczególne osobniki były umieszczane indywidualnie w klatkach socjalnych. Pięćdziesiąt trzy haplotypy Cytb i 15 COI zidentyfikowano u 143 osobników Chaetodipus siccus. Zaobserwowano dużą różnorodność prywatnych haplotypów ( 31 dla Cytb i 5 dla COI ). Obecność osobnika dominującego nad innym obserwowano we wszystkich warunkach eksperymentów dominacji wewnątrzgatunkowej i międzygatunkowej. Dominujące samice były statystycznie bardziej agresywne niż samice podporządkowane ( P <0,001 ), nawet Chaetodipus siccus zdominował pozostałe gatunki. Obserwuje się wyraźną strukturę genetyczną ze znaczną obecnością prywatnych haplotypów. Uważa się, że struktura genetyczna występuje, gdy subpopulacje są przynajmniej częściowo odizolowane od siebie. W zasięgu gatunku nie ma dostrzegalnych barier fizycznych. Dlatego uważa się, że interakcje etologiczne bardziej niż cechy geograficzne mogą ograniczać przepływ genów w populacji Chaetodipus siccus. Struktury z niezwykłą liczbą haplotypów na małych obszarach geograficznych, takie jak Chaetodipus siccus, były wcześniej rozpoznawane u innych gatunków ssaków. Uważa się, że wzór ten jest wynikiem filopatycznego charakteru samic; takie postępowanie ogranicza przepływ genów między obszarami. Istnienie kilku matrylinearnych linii ograniczonych geograficznie sugeruje, że samice nie rozpraszają się, ale pozostają na bardzo małym obszarze geograficznym. Wskazuje to bezpośrednio na obecność filopatii u samic. Zachowania agonistyczne to sposób, w jaki jednostka utrzymuje swoją hierarchię nad innymi, określając jej preferencyjny dostęp do zasobów. W przypadku samic Chaetodipus siccus, jego wyjątkowo agresywny charakter i zachowanie terytorialne doprowadziły do segregacji linii matrylinearnych.
Nie ma żadnych oczywistych ani nieuchronnych zagrożeń, poza typowymi zagrożeniami dla wszystkich populacji wyspiarskich w regionie: ograniczone rozmieszczenie ( chociaż występuje również na sąsiednim kontynencie ) i wprowadzone zdziczałe zwierzęta ( koty, szczury, kozy, świnie ) i rośliny inwazyjne. Nie zgłoszono żadnych działań ochronnych dla tego gatunku.
Chaetodipus siccus
W niewoli - brak danych.
Jedynie w badaniach laboratoryjnych.
Chomikomyszka pędzelkowata ( Chaetodipus penicillatus ) Woodhouse 1852 - gryzoń z podrodziny szczuroskoczników ( Perognathinae ) w rodzinie karłomyszowatych ( Heteromyidae ).
Występuje w Ameryce Północnej - południowo-zachodnie U.S.A. ( południowa Newada, południowe Utah, Kalifornia, południowo-zachodnie Kolorado, Arizona, południowy Nowy Meksyk, południowo-zachodni Teksas ) i Meksyk ( Baja California, Sonora ).
Zamieszkuje różne suche, otwarte środowiska pustynne, zwykle tam, gdzie roślinność jest raczej rzadka. Mogą to być piaski pustynne, soczyste krzewy pustynne, zarośla pustynne i zarośla alkaliczne. Preferuje raczej miękkie gleby aluwialne, piaszczyste lub muliste wzdłuż dna strumieni, zbiorników pustynnych i dolin niż tereny skaliste.
chomikomysazka pędzelkowa ( Chaetodipus penicillatus )
Aktywny przez cały rok na niektórych obszarach, chociaż jest nieaktywny zimą w południowej Arizonie. Gatunek ten jest głównie nocny.
Jest agresywnie samotny, a jego zakres terytorialny wynosi mniej niż 0,4 ha. Może kopać nory w twardej glebie, fizycznie przeżuwając twarde części gleby. Jednak ich nory są zwykle wykopywane w glebie mulistej, piaszczystej lub żwirowej i służą do schronień, przechowywania nasion i opieki nad noworodkami.
Całkowita długość dorosłych zwykle nie przekracza 180 mm.
Ubarwienie jest szaro brązowe do żółtawoszarego i może być posypane czernią. Sierść jest szorstka. Gatunek ten nie ma kolców zadu, ale ma liczne, wydłużone włoski na kuprze, ciemniejsze na grzbiecie i jaśniejsze z boku. Nie ma linii bocznej. Spód tułowia i ogon są białawe.
Ogon jest mocno czubaty i dłuższy niż głowa i tułów, przy średniej długości ogona 109 mm.
Podeszwy tylnych stóp są białawe, a średnia długość tylnej stopy wynosi 25 mm.
Chaetodipus penicillatus żeruje pod koroną krzewów na glebach piaszczystych lub żwirowych.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, wzroku, słuchu, węchu, dotyku i postawy ciała. Brak danych czy używa wokalizy.
Żywi się głównie nasionami ziół, traw i krzewów, chociaż uzupełnieniem diety może być zielona roślinność i owady. W torebkach policzkowych znaleziono nasiona jadłoszynu, krzewu kreozotowego i szałwii pustynnej. Nasiona są również przechowywane w norach i rozproszonych skrytkach na całym terytorium.
Chociaż nie ma bezpośrednich dowodów, gatunek ten prawdopodobnie pozyskuje całą potrzebną mu wodę z pożywienia.
Sezon rozrodczy przypada na wiosnę. Dominujący samiec może kopulować z kilkoma samicami z pobliskich terytoriów.
Ciąża trwa średnio 23 dni. Samica rodzi 2 - 5 młodych w miocie. 1 lub 2 mioty w sezonie.
Siekacze pojawiają się 9 dni po urodzeniu, oczy otwarte 14 dnia, a uszy nie wcześniej niż 14 dnia.
Okres laktacji to około 21 - 22 dni, po tym okresie młode osobniki przechodzą na pokarm stały. Rozproszenie następuje w wieku około 30 dni.
Samice pozostają w niewielkiej odległości lecz samce podejmują dalsze wedrówki w poszukiwaniu terytorium.
Wiele młodych samic wcześnie osiąga dojrzałość płciową i zachodzi w ciążę jeszcze w młodości.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Średnia długość życia Chaetodipus penicillatus wynosi około jednego roku.
Chaetodipus pencillatus
Opisane podgatunki :
- Chaetodipus pencillatus pencillatus - południowo-centralna Arizona
- Chaetodipus pencillatus angustirostris - południowa Kalifornia, wschodnia Baja California
- Chaetodipus pencillatus pricei - południowa Arizona, Sonora
- Chaetodipus pencillatus seri - Tiburón Island
- Chaetodipus pencillatus sobrinus - południowa Newada
- Chaetodipus pencillatus stephensi - wschodnia Kalifornia
Chaetodipus pencillatus
Gatunek ten jest wymieniony jako najmniej zagrożony ( LC ) ze względu na jego szerokie rozpowszechnienie, przypuszczalnie dużą populację oraz ponieważ jest mało prawdopodobne, aby spadał w tempie zbliżonym do wymaganego do zakwalifikowania się do umieszczenia w zagrożonej kategorii.
Występuje obficie w odpowiednim środowisku. Zagęszczenia odnotowano w zakresie 0 - 8,5 osobników / ha.
Chaetodipus penicillatus to zwierzęta ziarnożerne, wyspecjalizowane w ekstremalnie suchych środowiskach. Jego konkurentami są inni członkowie rodziny Heteromyidae, zwłaszcza Dipodomys merriami, a także Cricetidae ( Brylski, 2000 ). Wskaźnik rotacji populacji sięga 95%.
Na gatunku żerują wszystkie znane drapieżniki pustynne : sowy ( Strigiformes ), węże ( Serpentes ), kojoty ( Canis latrans ), lisy ( Vulpes ), borsuki ( Taxidea ), skunksy ( Mephitidae ).
Gatunek ma wyjątkowo długie brodawki nerkowe, które koncentrują mocz i powodują zmniejszenie utraty wody ( Biota Information System of New Mexico, 2000 ).
Chaetodipus penicillatus jest związany z piaszczystymi glebami na mieszankach kreozotowo-zarośniętych lub obrzeżach porośniętych niewielkimi drzewami. Unika kamienistych gleb.
Nie są znane żadne poważne zagrożenia.
Nie ma żadnych środków ochronnych; nie wiadomo, czy gatunek występuje na jakimkolwiek obszarze chronionym.
rycina - Chaetodipus penicillatus
W niewoli - brak danych.
Chomikomyszka pustynna ( Chaetodipus eremicus ) Mearns 1898 - gryzoń z podrodziny szczuroskoczników ( Perognathinae ) w rodzinie karłomyszowatych ( Heteromyidae ). Synonim Chaetodipus pencillatus eremicus.
Występuje w Ameryce Północnej - południowo-zachodnie U.S.A. i Meksyk.
Zamieszkuje pustynne zarośla, preferując tereny z miękką lub piaszczystą glebą, choć czasami można go spotkać na łąkach lub nad brzegami rzek. Roślinność dominująca w jego środowisku zwykle składa się z roślin, takich jak jadłoszyn, Larrea tridentata, Uncaria tomentosa i opuncja.
chomikomyszka pustynna ( Chaetodipus eremicus )
Aktywny w ciągu całego roku, chociaż zimą może wprowadzać się w letarg na kilka dni. Najwyższą aktywność wykazuje wiosną, najniższą zimą.
Prowadzi nocny tryb życia. Typowy samotnik, łączący sie w pary w okresie rozrodczym.
Jest terytorialny, zakres rewiru może wynosić mniej niż 0,5 ha.
Kopie nory, spędzając w nich dzień. Nora składa się z centralnej komory, z której wychodzą liczne tunele oddzielające otwory na powierzchni. W ciągu dnia liczne otwory do nory są zamykane.
Jest to gryzoń średniej wielkości, o całkowitej długości dorosłych osobników od 16 do 18 centymetrów, łącznie z ogonem, i wadze od 15 do 23 gramów. Futro jest płowożółte posypane czernią na grzbiecie i bokach oraz białą na ogonie i na spodzie.
Włosy na zadzie są długie i smukłe, ale nie ma kolców.
Ogon jest długi, mierzy od 8 do 11 cm i kończy się dużą kępką białego futra.
Prawdopodobnie korzysta ze szlaków komunikacyjnych do miejsc żerowania.
Szlaki te są umiejscowione w cieniu niskich drzew i zarośli, unika otwartych przestrzeni.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, wzroku, słuchu, dotyku i postawy ciała. Brak danych czy używa wokalizy.
Gatunek jest roślinożerny, żywi się głównie nasionami roślin, takich jak miotlak ( Gutierrezia sarothrae ), Prosopis sp. i Larrea tridentata, chociaż zjada również trawy, gdy brakuje nasion.
Sezon rozrodczy ma miejsce wiosną lub późnym latem, po pobudzeniu przez deszcze nowej uprawy nasiennej.
Samice stają się reprodukcyjne wkrótce po pojawieniu się około marca po krótkim okresie zimowej bezczynności.
Ciąża trwa od 3 do 4 tygodni, samica rodzi 2 - 4 młode w miocie. Może być 2 - 3 mioty w sezonie.
Młode są odsadzane po kolejnych 3 tygodniach od narodzin.
Gdy warunki są dobre, młode urodzone na wiosnę rozmnażają się późnym latem pierwszego roku życia;
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Opisane podgatunki:
- Chaetodipus eremicus eremicus - większość zasięgu
- Chaetodipus eremicus atrodorsalis - San Luis Potosí
Gatunek ten jest wymieniony jako najmniej zagrożony ( LC ) ze względu na jego szeroką dystrybucję, przypuszczalnie dużą populację oraz że jest mało prawdopodobne, aby zmniejszył się w tempie zbliżonym do wymaganego do zakwalifikowania się w zagrożonej kategorii.
Wcześniej był uważany za podgatunek Chaetodipus pencillatus, ale w 1996 r. ustalono, że jest to odrębny gatunek, po analizie jej mitochondrialnego DNA.
Hoffmeister i Lee ( 1967 ), Hall ( 1981 ), Patton ( 1993b ) oraz Williams i wsp. ( 1993 ) rozważali podgatunek Chaetodipus penicillatus eremicus i Chaetodipus penicillatus atrodorsalis. Lee i in. ( 1996 ) podnieśli eremicus do statusu gatunkowego, z atrodorsalis jako podgatunkiem, w oparciu o rozbieżność sekwencji mitochondrialnego DNA i wcześniej rozpoznane ostro rozbieżne kariotypy ( Patton, 1969a ) i różnice allozymów ( Patton i wsp., 1981 ).
Chaetodipus eremicus występuje na pustyni Chihuahuan, od południowego Nowego Meksyku i Trans-Pecos Teksas ( U.S.A.) poprzez Chihuahua, Coahuila, Durango, Zacatecas, Nuevo Leon i San Luis Potosi ( Meksyk ) ( Patton 2005 ).
Gatunek ten występuje w połączeniu z piaszczystymi glebami na płaskich zaroślach Larrea tridentata lub w zbiorowiskach porośniętych małymi drzewami pustynnymi, takimi jak Prosopis sp. lub Parkisonia florida. Unika gleb kamienistych. Preferuje słabo zarośnięte piaszczyste podłoża pustynne i pozbawione skał gleby denne wzdłuż rzek i strumieni ( Schmidly 1977 ).
Populacje gatunku szybko rosną, osiągając szczytowe zagęszczenie jesienią ( Wilson i Ruff 1999 ).
Nie ma większych zagrożeń dla tego gatunku.
Nie są znane żadne środki ochronne dla tego gatunku.
W jego zasięgu znajduje się kilka obszarów chronionych.
W niewoli - brak danych.
Chomikomyszka opuncjowa ( Chaetodipus pernix ) J.A.Allen 1898 - gryzoń z podrodziny szczuroskoczników ( Perognathinae ) w rodzinie karłomyszowatych ( Heteromyidae ).
Występuje w Ameryce Północnej - Meksyk ( Sonora, Nayarit, Sinaloa ). Endemit dla Meksyku.
Zamieszkuje przybrzeżne równiny, porośnięte głównie niskimi drzewami, krzewami i kaktusami, na glebie piaszczystej.
chomikomyszka opuncjowa ( Chaetodipus pernix ) - okaz muzealny
Aktywny w ciągu całego roku, głównie w nocy.
Typowy samotnik, łączący sie w pary w sezonie rozrodczym.
Jest terytorialny, ale zakres rewiru osobniczego nie jest znany. Jest bardzo agresywny w stosunku do przedstawicieli swojego gatunku.
Kopie nory w odpowiednim podłożu.
Gatunek jest jednym z najmniejszych w rodzaju Chaetodipus o łącznej długości mniejszej niż 200 mm.
Ich czaszka jest wąska z wydłużonym nosem i średniej wielkości uszami.
Chaetodipus pernix ma cienkowłosy ogon, który jest dłuższy niż długość ciała. Umaszczenie jest zmienne ( zwykle żółtawo-brązowe ), ale zawsze ciemniejsze na grzbiecie i jaśniejsze po bokach i brzuchu.
Prawdopodobnie wykorzystuje szlaki komunikacyjne do miejsc żerowania. Szlaki są umiejscowione w cieniu niskich drzew lub cieniu zarośli.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, wzroku, słuchu, dotyku i postawy ciała. Brak informacji na temat wokalizy.
Typowy roślinożerca zjadający nasiona traw i roślin zielnych.
Sezon rozrodczy od wczesnej wiosny do późnej jesieni.
W Sonorze młode rodzą się w październiku i listopadzie, a ciężarną samicę znaleziono w kwietniu ( Best i Lackey 1992 ).
Miot może być wielkości 2 - 4 młodych.
Opisane podgatunki :
- Chaetodipus pernix pernix - J. A. Allen, 1898
- Chaetodipus pernix rostratus - Osgood 1900
Chaetodipus pernix
Gatunek ten jest wymieniony jako najmniej zagrożony ( LC ) ze względu na jego szeroką dystrybucję, przypuszczalnie dużą populację oraz ponieważ jest mało prawdopodobne, aby zmniejszył się w tempie zbliżonym do wymaganego do zakwalifikowania się do umieszczenia w zagrożonej kategorii.
Występuje na nizinach przybrzeżnych od południowej Sonory do północnego Nayarit w Meksyku ( Patton 2005 ).
Gatunek ten występuje powszechnie w odpowiednim środowisku ( Best i Lackey 1992 ).
Można go znaleźć na równinie przybrzeżnej w środowisku charakteryzującym się glebą drobnego mułu aluwialnego prawie pozbawionego drobnego materiału skalnego, roślinnością składającą się z ciernistych drzew strączkowych, drzewiastych kaktusów i gęstego podszytu opuncji, ratbunii i drobnych drzewiastych krzewów ( Patton i Jones 1972 ). Takie siedlisko jest powszechne poniżej pasu dębu ( Quercus ).
Gatunek ten występuje również w gęstych zespołach kaktusów ( Opuntia ) i występuje obficie na obrzeżach pól uprawnych. Występuje również na glebach piaszczysto-gliniastych w suchym środowisku tropikalnym ( Best i Lackey 1992 ).
Kolor sierści to polimorfizm genetyczny. Między gatunkami rodzaju, a nawet w tej samej populacji, ze względu na różnice w ich genotypie, obserwuje się wiele różnych kolorów sierści. Wiele aspektów środowiska wywiera selektywną presję na gatunki, aby dostosować kolor sierści. Różnice w kolorze sierści między gatunkami mogą być wybiórczą zaletą z dwóch głównych powodów : ukrywania i regulacji procesów fizjologicznych
Ukrywanie oferuje dużą selektywną przewagę dla całego rodzaju, który jest w stanie skutecznie ukryć się przed potencjalnymi drapieżnikami. Zjawisko to znane jest również pod nazwą jako Crypsis. Chaetodipus generalnie wykazuje dwie formy crypsis: kamuflaż i przeciwcieniowanie.
Kamuflaż jest widoczny, gdy zabarwienie organizmu pomaga mu wtopić się w tło lub otoczenie. Dowody na kamuflaż są widoczne między różnymi populacjami Chaetodipus, które żyją w dwóch różnych środowiskach. Chaetodipus pernix zwykle ma żółto-brązowy płaszcz z czarnymi włosami, ponieważ żyje w piaszczystym środowisku pod krzewami, podczas gdy Chaetodipus medius ma zwykle szary lub czarny kolor sierści i żyje wśród skał. Gatunki, które mają bardzo inny kolor sierści niż ich otoczenie, są bardziej podatne na drapieżnictwo, ponieważ można je zobaczyć łatwiej niż gatunki, które wtapiają się w otoczenie.
Przeciwcieniowanie to inny rodzaj kamuflażu, który można zaobserwować, gdy pigmentacja organizmu jest ciemniejsza w górnej części ciała i jaśniejsza na spodzie ciała. Chaetodipus pernix prawie zawsze mają jaśniejszy brzuch i boki w porównaniu z ciemniejszym kolorem grzbietu. Selektywną zaletą tego wzoru kolorystycznego jest znowu ukrywanie się przed drapieżnikami, w tym przypadku głównie sowami. Przeciwcieniowanie pomaga gatunkowi zmniejszyć widoczność cienia w słonecznym otoczeniu. Żyjąc na słonecznej pustyni, ten wzór kolorów ma dużą przewagę selektywną. Gatunki, których cienie były łatwo dostrzegalne przez sowy latające nad głową, że stałyby się ofiarami, niż gatunki, których cienie nie były tak oczywiste
Kolor sierści u Chaetodipus może być również selektywną zaletą, ponieważ pomaga regulować fizjologiczne procesy organizmu. Jasne umaszczenie mają wybiórczą przewagę w gorącym, słonecznym otoczeniu, ponieważ pomagają regulować temperaturę ciała. Ciemna sierść w słonecznym otoczeniu przyciągałaby światło słoneczne i powodowała, że Chaetodipus łatwiej by się przegrzewał, co wymagałoby więcej energii, aby spróbować obniżyć temperaturę ciała. Jasny kolor sierści wymaga mniejszego wkładu energii do regulacji temperatury ciała i dlatego ma selektywną przewagę nad ciemną sierścią, która wymaga więcej energii.
Selektywna przewaga koloru sierści w celu ukrycia i regulacji temperatury ciała prawdopodobnie spowodowała również geograficzne zróżnicowanie koloru sierści. Gatunki lepiej przystosowane do środowiska będą prawdopodobnie lepiej przeżywały i dawały więcej potomstwa, zarówno w przypadku maskowania, jak i regulacji temperatury ciała. Oznacza to, że gatunek, który najlepiej wtapia się w otoczenie, w sposób, który zużywa najmniej energii, będzie miała selektywną przewagę. Idąc dalej tym tropem, gatunki w różnych środowiskach wymagają różnych kolorów sierści, aby uzyskać jak najskuteczniejsze połączenie. Geograficzna zmienność między środowiskami to kolejna presja selekcyjna, która pomogła ewoluować polimorfizmowi kolorów między gatunkami Chaetodipus. Gatunki, które żyją w słonecznym otoczeniu z dużą ilością piasku, będą miały selektywną przewagę z jasnożółtą lub brązową sierścią. Natomiast Chaetodipus, które żyją na skałach w środowiskach o mniejszym nasłonecznieniu, z większym prawdopodobieństwem będą miały selektywną przewagę przy ciemniejszej szarej lub czarnej sierści.
Różnice genetyczne dla różnych kolorów sierści są kontrolowane głównie przez dwa białka Chaetodipus: eumelaninę i feomelaninę. Produkcja eumelaniny nadaje włosom kolor czarny lub brązowy, a feomelanina nadaje włosom kolor czerwony. Melanocyty to komórki produkujące pigment, które są kontrolowane przez geny. Różnice w ekspresji genów powodują, że melanocyty wytwarzają różne poziomy i typy pigmentów.
Eumelanina jest wytwarzana, gdy aktywowany jest receptor sprzężony z białkiem G, zwany receptorem melanokortyny-1 ( MC1R ). Wytwarzanie feomelaniny jest kontrolowane przez białko sygnalizujące agouti, które jest odwrotnym agonistą MC1R. Dlatego ekspresja agouti powoduje zmniejszenie poziomu produkcji eumelaniny, co pozwala na zwiększenie poziomu ekspresji feomelaniny. Różnice w środowisku mogą powodować różną ekspresję białek w genomie, powodując różnice w kolorze sierści między dwoma różnymi środowiskami.
Niewielka część zasięgu tego gatunku występuje na obszarze chronionym.
W części zasięgu tego gatunku zachodzi ekstensywna konwersja rolnicza, a także temu gatunkowi zagraża stosowanie rodentycydów.
W niewoli - brak danych.
Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.
