Rząd Rodentia - gryzonie, Podrząd Myomorpha, Nadrodzina Muroidea, Rodzina Muridae, Podrodzina Gerbillinae, Podrodzaj Hendecapleura, Gerbillus, Dipodillus ;
Rodzaj Gerbillus - Desmarest, 1804
Nazwa "gerbil" pochodzi od arabskiego słowa, które nawiązuje do dobrze umięśnionych tylnych nóg, które są charakterystyczne dla tej grupy gryzoni.
Suwak przyjemny ( Gerbillus amoenus ) - ( de Winton, 1902 ) - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae, z podrodzaju Hendecapleura. Synonim Gerbillus nanus amoenus - Dipodillus amoenus - Gerbillus dayurus amoenus.
Występuje w Afryce Północnej ( Libia i Egipt a być może także od Mauretanii do Tunezji ? ).
Zamieszkuje pustynie i półpustynie o skalistym lub piaszczystym podłożu z luźnym piaskiem, obszary o gęstej roślinności ( oazy i wadi ), słone bagna oraz obszary jałowe, czasami tereny upraw rolnych i siedziby ludzkie.
rycina - suwak przyjemny ( Gerbillus amoenus )
Aktywny w ciągu całego roku, szczyt aktywności od zmierzchu do świtu bardzo rzadko w ciągu dnia. Jeśli za dnia to wczesnym rankiem lub późnym popołudniem.
Prowadzi głównie samotny tryb życia, ale może tworzyć niewielkie luźne grupy złożone z 2 - 5 samic i 1 - 2 samców. Prawdopodobnie jest terytorialny lecz zakresy rewirów nie są znane.
Kopie stosunkowo proste nory mające do około 25 cm głębokości. Zajmuje też opuszczone nory innych gryzoni.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Długość ciała: 6 - 9 cm, długość ogona: 9 - 12 cm . Waga 10,7 - 17,5 g .
Ma krótkie, brązowe futro na grzbiecie ciała, żółte po bokach i charakterystyczną dużą, białą plamę na zadzie. Spód ciała ma biały. Długi ogon jest ciemny od góry i biały poniżej rozciągający się w wiązki, na ostatniej trzeciej części długości. Na końcu ogona ma kitkę. Jego uszy są nagie i pigmentowane. Za uszami i nad oczami ma jaśniejsze plamy futra. Podeszwy stóp są bezwłose. Posiada również gruczoły zapachowe na brzuchu.
Prawdopodobnie wykorzystuje system szlaków komunikacyjnych prowadzących do miejsc żerowania. Wykorzystuje luźny piasek do piaskowych kąpieli pielęgnując w ten sposób swoje futerko.
Nocny tryb życia chroni go przed atakami drapieżników. Zaniepokojony ucieka do nory. Jest bardzo szybki w momencie ucieczki.
Do komunikacji wykorzystuje sygnały chemiczne, węch, słuch, postawę ciała, dotyk. Jest prawdopodobne, że swoje środowisko spostrzega za pomocą sygnałów dźwiękowych i chemicznych.
Odżywia się głównie korzeniami, trawami, roślinami zielnymi, orzechami i nasionami ale nie gardzi też owadami i ich larwami jak są dostępne.
Wodę pobiera z pokarmu, rzadko spija poranną rosę.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. Samica będąca w rui jest bardzo agresywna w stosunku do innych samic a czasami również w stosunku do samca. System krycia w niewoli monogamiczny. W naturze prawdopodobnie może być monogamiczny lub poligamiczny.
Ciąża trwa około 20 dni. Samica rodzi 1 - 8 młodych w miocie ( średnio 4 - 5 ). Do 4 - 5 miotów w sezonie. Młode rodzą się gołe, ślepe, głuche i bezradne. Po około 20 dniach otwierają oczy i uszy. Odstawienie następuje w wieku 30 - 35 dni od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Dojrzałość płciową uzyskuje samica w wieku około 3 miesięcy od narodzin a samiec w wieku około 6 miesięcy lub później.
Żyje w niewoli 2 - 5 lat. W warunkach naturalnych prawdopodobnie nieco krócej.
Opisane podgatunki :
- Gerbillus amoenus amoenus - ( de Winton, 1902 ) - Egipt ( Giza Province ), Libia - libijskie populacje posiadają zróżnicowanie geograficzne
Gerbillus amoenus w warunkach hodowli
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na prawdopodobieństwo dużych populacji oraz brak widocznych zagrożeń, co powoduje małe prawdopodobieństwo dużego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Naturalny rozkład gatunku jest podzielony na dwie części, zakres wschodni i zakres zachodni, bez odpowiedniego siedliska pomiędzy tymi zakresami.
De Winton pierwszy opisał gatunek w 1902 na podstawie egipskich okazów z prowincji Giza. Wcześniej traktowany jako podgatunek lub synonim, Gerbillus dasyurus, Gerbillus campestris i Gerbillus nanus ( Osborn i Helmy 1980 ). Pojawiły się sugestie, że jest on w istocie tym samym gatunkiem, co Gerbillus nanus, choć jest mniejszy ale jego wygląd i zachowanie jest podobne. Lay ( 1983 ) zauważył, że oba gatunki mają wiele podobieństw fizycznych i chromosomalnych, i że charakter ich związku powinien być dalej badany.
Obecnie uznawany za odrębny gatunek ( Musser i Carleton 2005 ). Zawiera Gerbillus vivax ( Happold w druku ).
Nie ma większych zagrożeń dla tego gatunku.
Nie są znane żadne szczególne środki ochrony.
Brak informacji czy występuje w dowolnym obszarze chronionym.
W niewoli.
W warunkach wiwaryjnych i amatorskich.
Do hodowli amatorskiej trafił w Wielkiej Brytanii we wrześniu 2002 roku.
Sprowadzono 2 samce i 1 samicę. Obecnie preferuje się hodowlę w parach lub 1 samiec i kilka samic, z tym że samca wprowadza się najpóźniej. Wymaga 80 - 100 cm klatek lub zbiorników. Pomieszczenie musi być wysypane piaskiem i mieć kilka odwróconych doniczek na kryjówki.
Zjada wszelki pokarm dla gryzoni ale również potrzebuje białka zwierzęcego. Należy też zainstalować butelkę z wodą jak nie podaje się pokarmów typu warzywa lub owoce.
Wszelkie zmiany w zbiorniku są zaraz dokładnie badane i oznaczane.
Gatunek łatwo się oswaja i nie jest trudny w hodowli, chociaż ma pewne specjalistyczne wymagania.
Żyje około 2 - 5 lat.
Gerbillus bonhotei - Thomas, 1919 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae, z podrodzaju Gerbillus. Synonim Gerbillus andersoni bonhotei - Gerbillus gerbillus bonhotei.
Uwaga : Obecnie uznawany za synonim Gerbillus andersoni.
Występuje w Afryce Północnej ( Tunezja, północna Libia, Egipt - Półwysep Synaj i Delta Nilu na południe do El Fajum ) i zachodniej Azji ( Izrael, południowo-zachodnia Jordania ).
Zamieszkuje nadbrzeżne równiny nadmorskie, piaszczyste wydmy i pustynie.
rycina - Gerbillus andersoni
Aktywny w ciągu całego roku, głównie od zmierzchu do świtu. Bardzo rzadko w ciągu dnia, jeśli już to wczesnym rankiem lub późnym popołudniem.
Żyje samotnie lub w niewielkich luźnych grupach.
Kopie samodzielnie płytkie nory lub zajmuje opuszczone przez inne gryzonie.
Prawdopodobnie jest terytorialny ale zakresy rewirów nie są znane.
Wykorzystuje systemy szlaków komunikacyjnych do miejsc żerowania.
Prawdopodobnie wykorzystuje luźny piasek do kąpieli w celu pielęgnacji futerka.
Porusza się dość szybko a nocny tryb życia pomaga mu chronić się przed drapieżnikami. Zaniepokojony ucieka szybko do nory.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, słuchu, węchu, wzroku, dotyku i postawy ciała. Brak danych na temat wokalizy tego gatunku.
Odżywia się trawami, korzeniami, bulwami, cebulami, kłączami, roślinami zielnymi, nasionami. Nie gardzi też owadami i ich larwami jak są dostępne.
Wodę pozyskuje z pokarmu.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. System krycia prawdopodobnie monogamiczny ale nie jest wykluczona poligamia.
Ciąża trwa 20 - 24 dni. Samica rodzi 1 - 8 młodych w miocie ( średnio 4 - 5 ).
2 - 3 mioty w sezonie. Młode rodzą się gołe, ślepe, głuche i bezradne. Odstawienie następuje po około miesiącu od narodzin.
Rozproszenie w wieku 40 - 45 dni od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Dojrzałość płciową uzyskuje w wieku około 3 miesięcy - samica.
Żyje prawdopodobnie około 2 - 3 lat.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na prawdopodobieństwo dużych populacji w odpowiednich siedliskach i brak widocznych zagrożeń w chwili obecnej co powoduje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Obecnie uznawany za synonim Gerbillus andersoni ( Harrison i Bates, 1991, Osborn i Helmy, 1980 ), ale Lay ( 1983 ) stwierdził, że obecne dowody nie potwierdzają związku tych form.
Nadmierny wypas zwierząt domowych może stanowić pewien problem w niektórych częściach zakresu.
Brak danych czy występuje w dowolnym obszarze chronionym.
W niewoli - brak danych.
Suwak Flowera ( Gerbillus floweri ) - Thomas, 1919 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae, z podrodzaju Gerbillus. Synonim Gerbillus pyramidum floweri.
Występuje w Afryce Północnej ( w północno-wschodnim Egipcie od wschodnich obrzeży delty Nilu do Półwyspu Synaj na południe od El Arish ) ekstremalnie także z zachodniej Azji ( Izrael i Palestyna ).
Zamieszkuje kamienistą pustynię, piaszczyste równiny przybrzeżne, trawiaste doliny, a także gaje drzew palmowych i obszary upraw rolnych.
Aktywny w ciągu całego roku, szczyt aktywności od zmierzchu do świtu. Bardzo rzadko aktywny za dnia, jeśli już to wczesnym rankiem lub późnym popołudniem. Dzień spędza w norze, w której jest chłodniej niż na zewnątrz.
Żyje samotnie lub w luźnych grupach a czasami w odpowiednim siedlisku nawet w niewielkich koloniach.
Jest terytorialny ale zakresy rewirów nie są znane.
Kopie samodzielnie płytkie systemy nor i tuneli, często z kilkoma wejściami.
Wejścia często zatyka piaskiem lub glebą. Wykorzystuje też opuszczone nory innych gryzoni.
Korzysta ze szlaków komunikacyjnych prowadzących do miejsc żerowania. Pokarm spożywa na miescu lub przenosi do jednej z komór na gorsze okresy.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Długość ciała to 11 - 22 cm, długość ogona to 14 - 16 cm. Waga 23 - 63 gram.
Ubarwienie futerka w kolorze jasno cynamonowym do ciemnego. Brak czarnej kępki włosów na końcu ogona. Posiada owłosione podeszwy stóp na tylnych kończynach. Do pielęgnacji futerka wykorzystuje kąpiele w luźnym piasku.
Porusza się szybko i zaniepokojony ucieka do nory.
Nocny tryb życia oraz zatykanie otworów wejściowych do nor pozwala mu na unikanie drapieżników.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, słuchu, węchu, wzroku, postawy ciała, dotyku. Brak danych czy używa wokalizy.
W celu oszczędnej gospodarki wodą w organizmie wytwarza wysoko zagęszczony mocz i kał oraz nie poci się.
Odżywia się głównie pokarmem roślinnym. W skład jego diety wchodzą nasiona traw, trawy i rośliny zielne, korzonki, bulwy, kłącza, liście, orzechy i owoce. Zjada również pokarm zwierzęcy - owady i ich larwy jak są dostępne.
Wodę uzyskuje z pokarmu. Część pokarmu przenosi i gromadzi w norach na gorsze okresy. Stwierdzono również przynoszenie do nor kału wielbłądów, prawdopodobnie w celu zjadania zawartych w nim nie strawionych nasion.
Sezon rozrodczy od stycznia do marca ale może się przedłużyć do maja. System krycia prawdopodobnie poligamiczny ale monogamia nie jest wykluczona.
Ciąża trwa około 20 - 22 dni. Samica rodzi od 1 - 8 młodych w miocie ( średnio 4 - 5 ). 2 - 3 mioty w sezonie.
Młode rodzą się głuche, ślepe, gołe i bezradne. Po około 16 - 20 dniach otwierają oczy. Odstawienie następuje po około miesiącu od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Po 40 - 45 dniach następuje rozproszenie i potomstwo opuszcza samicę.
Dojrzałość płciową osiąga samica po około 3 miesiącach od narodzin.
Żyje prawdopodobnie 2 - 3 lata.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na prawdopodobieństwo dużych populacji, brak widocznych zagrożeń w chwili obecnej co powoduje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Obecne badania potwierdziły obserwacje, że gatunek nie występuje dalej niż 100 km od brzegu morskiego.
Gatunek został opisany w 1919 roku przez O. Thomasa, próbki pochodziły z Półwyspu Synaj.
Brak widocznych zagrożeń w chwili obecnej.
Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi dotyczącymi gatunku.
Brak danych czy występuje w dowolnym obszarze chronionym.
W niewoli - brak danych.
Suwak MacKillingina ( Gerbillus mackillingini ) - ( Thomas, 1904 ) - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae, z podrodzaju Hendecapleura. Synonim Gerbillus nanus mackillingini - Dipodillus mackillingini - Dipodillus mackilligini.
Występuje w Afryce Północnej ( południowo-wschodni Egipt - wschodnia Pustynia Nubijska, Wadi Alagi i północno-wschodni Sudan ).
Zamieszkuje skaliste równiny z obszarami gołej ziemi, obszary upraw rolnych i opuszczone wioski do 750 m n.p.m.
rycina - suwak Mackillingina ( Gerbillus mackillingini )
Aktywny w ciągu całego roku, szczyt aktywności od zmierzchu do świtu. W ciągu dnia nie opuszcza chłodnej nory.
Żyje samotnie ale w pobliżu znajduje się kilkanaście lub kilkadziesiąt osobników co sprawia, że tworzy się kolonia.
Jest terytorialny ale rewiry poszczególnych osobników zachodzą na siebie.
Kopie nory z jednym lub kilkoma wejściami. Są to proste systemy z komorą i tunelem. Prawdopodobnie zajmuje też opuszczone nory innych gryzoni.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Długość ciała i głowy: 5 - 13 cm. Długość ogona: 7 - 18 cm. Waga 10 - 63 gram.
Ubarwienie futerka na grzbiecie od żółtoszarego do piaskowego, ale także osobniki mogą być barwy czerwono-brązowej lub brązowo-szarej. Boki ciała są jaśniejsze. Brzuch biały. Pęczek włosów na końcu ogona jest barwy ciemnobrązowej lub czarnej. Służy on do rozpraszania uwagi drapieżnika, działając jak wabik. Gatunek posiada możliwość odrzucenia ogona w momencie jego ataku przez drapieżnika. Pomaga mu to w szybkiej ucieczce do nory.
Jednak skuteczność obrony przed drapieżnikami polega na nocnym trybie życia, kamuflażu i szybkiej ucieczce do nory.
Prawdopodobnie wykorzystuje szlaki komunikacyjne do miejsc żerowania.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, słuchu, węchu, wzroku, dotyku, postawy ciała. Brak danych na temat używania wokalizy.
Prowadzi oszczędną gospodarkę wodną w organizmie wytwarzając zagęszczony mocz i kał oraz nie pocąc się.
Odżywia się głównie nasionami, korzeniami, orzechami, trawami, roślinami zielnymi i owadami.
Wodę pobiera z pokarmu.
Na gorsze okresy gromadzi zapas pokarmu w norze.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku ale gatunek preferuje chłodniejsze miesiące roku. System krycia poligamiczny ale nie jest wykluczona monogamia.
Ciąża trwa 20 - 22 dni. Samica rodzi 1 - 8 młodych w miocie ( średnio 4 - 5 ). 2 - 3 mioty w sezonie.
Młode rodzą się gołe, głuche, ślepe i bezradne. Po około 16 - 20 dniach od narodzin otwierają oczy. Odstawienie następuje po miesiącu.
Po około 40 - 45 dniach następuje rozproszenie się młodych osobników.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Dojrzałość płciową uzyskuje w wieku 2 - 6 miesięcy.
Długość życia nie jest znana ale szacuje się na około 2 -3 lat.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji oraz małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Obecnie jest brak dostępnych danych na temat stanu, trendów i gęstości osobniczej populacji. Przypuszcza się, że badania mogą potwierdzić wysoką gęstość osobniczą populacji.
Pierwsze okazy gatunku zostały zebrane w Wadi Alagi, na obszarze Pustyni Nubijskiej.
Brak widocznych zagrożeń w chwili obecnej dla gatunku.
Nie są prowadzone żadne działania ochronne i brak jest danych czy występuje w dowolnym obszarze chronionym.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące dystrybucji, stanu, trendów i gęstości osobniczej populacji oraz ekologii tego gatunku.
W niewoli - brak danych.
Suwak blady ( Gerbillus perpallidus ) - Setzer, 1958 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae, z podrodzaju Gerbillus.
Wystepuje w Afryce Północnej ( północno-zachodni Egipt - w pasie od depresji Kattara do Damietty nad wschodnim ramieniem Nilu u jego ujścia do morza Śródziemnego. Odnotowywany jest także na terenach od zachodniego skraju delty Nilu przez krainę Wadi an-Natrun do Abu Roasz ). Gatunek jest endemitem dla Egiptu.
Zamieszkuje piaszczyste nadmorskie wydmy i inne piaszczyste siedliska, piaszczyste pola i obszary pobliskiej roślinności, zagajniki akacjowe. Brak go w obszarach gruntów rolnych.
suwak blady ( Gerbillus perpallidus ) - samica z młodymi
Aktywny w ciągu całego roku, głównie od zmierzchu do świtu. Rzadko opuszcza chłodną norę w ciągu dnia.
Typowy samotnik, łączący się w pary w okresie rozrodczym, może jednak tworzyć niewielkie grupy - samiec i kilka samic, żyjących w pobliżu.
Kopie płytkie nory u podnóża wydm lub w miejscach osłoniętych.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Długość ciała z ogonem 22 - 27 cm, długość samego ogona 12,8 - 15 cm. Waga 26,2 - 48,4 gram.
Ubarwienie sierści w części grzbietowej jest kolorze piaskowym. Spód, wokół oczu i na łapach sierść w kolorze białawym. Ogon na górze w kolorze grzbietu a na spodzie białawy. Małżowiny uszne pozbawione są owłosienia i pigmentacji.
Podeszwy łapek ma porośnięte sierścią.
Prawdopodobnie korzysta ze szlaków komunikacyjnych do miejsc żerowania.
Główną obroną przed drapieżnikami jest szybka ucieczka, kamuflaż i nocny tryb życia.
Jego gospodarka wodna w organizmie jest bardzo oszczędna. Wytwarza zagęszczony kał i mocz oraz nie poci się.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, postawy ciała, węchu, wzroku, słuchu, dotyku. Brak informacji czy używa wokalizy.
Odżywia się głównie nasionami traw, trawami, roślinami zielnymi, korzonkami, kłączami i owadami.
Wodę pozyskuje z pokarmu.
Część pokarmu znosi do nory na gorsze okresy.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku, ale szczyt w kwietniu i maju. System krycia poligamiczny. Samce staczają walki o dominacje i możliwość kopulacji z samicami.
Ciąża trwa około 20 - 22 dni. Samica rodzi 1 - 8 młodych w miocie ( średnio 4 - 5 ). Prawdopodobnie tylko 1 miot w sezonie. Młode rodzą się gołe, głuche, ślepe i bezradne. Po około 16 - 20 dniach otwierają oczy i są porośnięte sierścią.
Odstawienie następuje w wieku około 30 dni od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad młodymi.
W wieku około 2 miesięcy następuje rozproszenie.
Długość życia nie jest znana ale przypuszcza się, że jest to około 2 - 3 lat. W niewoli dożywa nawet do 5,5 roku.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gerbillus perpallidus - grupa hodowlana
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na prawdopodobieństwo dużych populacji i siedlisko, które w obecnej chwili nie jest zdegradowane co powoduje iż jest małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku populacji aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Brak jest wyraźnych zagrożeń w chwili obecnej.
Nie wiadomo czy gatunek jest obecny w dowolnym obszarze chronionym.
Nie są prowadzone żadne działania ochronne w stosunku do gatunku.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące stanu, trendów i gęstości osobniczej populacji.
W niewoli.
Hodowany w warunkach ogrodów zoologicznych jak i w hodowli amatorskiej.
Hodowany razem może być 1 samiec i kilka samic. Samce w niewielkim wiwarium walczą o dominację, co prowadzi często do śmierci słabszych osobników. Samice mogą być trzymane razem. Osobniki dzielą wiwarium na niewielkie rewiry, które zachodzą na siebie.
Spożywa każdy pokarm dostępny dla gryzoni ( gotowe mieszanki ) lub ziarna zbóż, warzywa i owoce. Potrzebuje białka zwierzęcego.
Dobrze rozmnaża się w hodowli, samce usamodzielniają się w wieku około 2 miesięcy a samice w ciągu 2 - 3 miesięcy od narodzin.
W warunkach hodowli może dożyć nawet 5,5 roku.
Suwak egipski ( Gerbillus pyramidum ) - Geoffroy, 1825 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae, z podrodzaju Gerbillus. Synonim Gerbillus burtoni - F. Cuvier, 1838 i Gerbillus dongolanus ( Heuglin, 1877 ).
Występuje w Afryce Północnej ( Egipt - dolina Nilu i oazy ) oraz na obszarze Sahelu ( północny Sudan, Czad, Niger, Mali i ewentualnie Mauretania ).
Zamieszkuje piaszczyste tereny pustyń i półpustyń. W dolinie Nilu obszary upraw rolnych.
rycina - suwak egipski ( Gerbillus pyramidum )
Aktywny w ciągu całego roku, od zmierzchu do świtu.
Typowy samotnik, łączący się w pary w sezonie rozrodczym.
Jest terytorialny ale zakresy rewirów nie są znane. Prawdopodobnie osobniki mieszkają w pobliżu ale poza sezonem rozrodczym starają się unikać. Jest to spowodowane prawdopodobnie małymi zasobami pokarmowymi siedliska, które zamieszkuje.
Kopie w piaszczystym gruncie płytkie systemy komór i tuneli z 4 -5 wejściami. Wejścia są blokowane piaskiem kiedy przebywa w środku.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Długość ciała to 12 - 22 cm, długość ogona to 14 - 16 cm. Waga 23 - 63 gram.
Ubarwienie futerka na grzbiecie w kolorze jasno cynamonowym do ciemnego. Spód ciała jest jaśniejszej barwy niż grzbiet. Ogon z wierzchu barwy grzbietu a na spodzie barwy brzucha. Posiada czarną kępkę włosów na końcu ogona. Posiada owłosione podeszwy stóp na tylnych kończynach. Małżowiny uszne pozbawione owłosienia i pigmentacji.
Do pielęgnacji futerka wykorzystuje kąpiele w luźnym piasku.
Porusza się szybko, zaniepokojony ucieka do nory.
Prawdopodobnie wykorzystuje systemy szlaków komunikacyjnych do miejsc żerowania.
Prowadzi oszczędną gospodarkę wodną w organizmie, wytwarzając zagęszczony kał i mocz oraz nie pocąc się.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku, postawy ciała. Brak danych czy wykorzystuje również wokalizę.
Odżywia się głównie nasionami traw i roślin zielnych, trawami i roślinami zielnymi, korzeniami, kłączami oraz owadami i ich larwami.
Gromadzi pokarm w norze na gorsze okresy. Zbiera i gromadzi również odchody wielbłądów czy innych przeżuwaczy w celu odzyskania nie strawionych nasion.
Wodę pobiera głównie z pokarmu, chociaż uważa się, że może zlizywać poranną rosę.
Sezon rozrodczy późną zimą i wczesną wiosną ( pora deszczowa ). System krycia poligamiczny ale nie jest wykluczona monogamia.
Ciąża trwa 22 - 25 dni. Samica rodzi średnio 4 młode w miocie. 2 mioty w sezonie. Młode rodzą się gołe, ślepe, głuche i bezradne. W wieku około 16 - 20 dni otwierają oczy i uszy oraz są całkowicie porośnięte sierścią. Odstawienie następuje w wieku 30 dni od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad młodymi.
W okresach ograniczonych zasobów samica może zjadać część potomstwa.
W ciągu 2 - 3 miesięcy od narodzin następuje rozproszenie.
Długość życia nie jest znana ale szacuje się na 2 - 3 lata.
rycina - Gerbillus pyramidum pyramidum
Opisane podgatunki :
- Gerbillus pyramidum elbaensis - Setzer, 1958 - południowo-wschodni Egipt ( Kansisrob ), Sudan ( Sudan Govt. Area, południowo-wschodnia część Pustyni Wschodniej )
- Gerbillus pyramidum gedeedus - Osborn i Helmy, 1980 - Egipt ( El Wadi El Gedeed, Bahariya, Kharga, Oaza Dakhla i prawdopodobnie Oaza Farafara )
- Gerbillus pyramidum pygargus - F. Cuvier, 1838 - dolny Egipt - synonim Taterillus pygargus? - Gerbillus pygargus - nieświadomo obserwacji F. Petter's, Lay ( 1983 ) wymienia pygargus jako gatunek Gerbillus znany tylko z miejscowości typu miał na myśli Egipt. = Taterillus pygargus jakiegoś autora
- Gerbillus pyramidum pyramidum - Geoffroy, 1825 - Egipt ( Giza Prov., Delta i Dolina Nilu, Wadi el Natroun, El Faiyum, Wadi Muwellih, Oaza Siwa ), Algeria
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji co powoduje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
W dolinie Nilu, gdzie obecnie występuje intensywne rolnictwo nie są znane żadne dane czy ma ono wpływ na gatunek.
Nie są znane żadne poważne zagrożenia dla gatunku w chwili obecnej.
Szacuje się, że populacje są na tyle duże i obfite, że występujące tu susze nie mają dużego wpływu na przetrwanie gatunku.
Brak danych czy gatunek występuje w dowolnym obszarze chronionym.
Gatunek nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.
Potrzebne są aktualne badania wpływu długotrwałych susz na tym obszarze na cały ekosystem pustyni.
Gerbillus pyramidum w warunkach hodowli
W niewoli.
Hodowany zarówno w warunkach ogrodów zoologicznych jak i amatorskich. Jednak hodowla amatorska jest stosunkowo rzadsza ze względu na częsty brak osobników hodowlanych.
Suwak algierski ( Gerbillus garamantis ) - Lataste, 1881 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae, z podrodzaju Hendecapleura. Synonim Gerbillus nanus garamantis - Dipodillus garamantis.
Uwaga : Obecnie IUCN zawarł go w gatunku Gerbillus nanus. Traktowany jest jako jego synonim.
Występuje w Afryce Północnej ( Algieria i być może Tunezja - Kebili i Gafsa ).
Biologia, ekologia i sposób życia jak u Gerbillus nanus.
Gerbillus nanus w warunkach hodowli
Opisane podgatunki :
- Gerbillus garamantis garamantis - Lataste, 1881 - Algeria ( Sidi-Roueld, Ouargla )
Gerbillus grobbeni - Klaptocz, 1909 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae, z podrodzaju Hendecapleura. Synonim Gerbillus nanus grobbeni - Dipodillus grobbeni.
Uwagi : Uważa się go za subpopulację Gerbillus amoenus ( os S. Aulagnier. Comm. 2007 ) lub traktowany jako incertae sedis przez Happold ( w druku ).
Występuje w Afryce Północnej ( Libia - Prowincja Cyrenajka, Durna, Dernah ).
Zamieszkuje nadmorskie wydmy.
Gatunek słabo poznany.
Biologia, ekologia i sposób życia jak u Gerbillus amoenus, za który jest uznawany.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Uznawany za niewystarczające dane ze względu na brak aktualnych informacji na temat jego zasięgu występowania, stanu i trendów populacji oraz wymagań ekologicznych. Występują cały czas wątpliwości co do ważności statusu taksonomicznego. Traktowany jako incertae sedis przez Happolda ( w druku ) lub jako subpopulacja Gerbillus amoenus ( os S. Aulagnier. Comm. 2007 ).
Uważa się, że jest to prawdopodobnie populacja Gerbillus amoenus występująca na terenie Libii. Jej zakres jest prawdopodobnie ograniczony do części przybrzeżnej.
Brak aktualnych informacji na temat wielkości, stanu i trendów populacji.
Brak danych na temat ewentualnych zagrożeń.
Nie wiadomo też czy gatunek zamieszkuje dowolny obszar chroniony.
Potrzebne są aktualne badania dotyczące statusu taksonomicznego, stanu i trendów populacji, jej dystrybucji, ekologii, biologii oraz zagrożeń.
W niewoli - brak danych.
Suwak marokański, suwak zachodni ( Gerbillus hesperinus ) - Cabrera, 1936 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae, z podrodzaju Gerbillus. Synonim Gerbillus pyramidum hesperinus - Gerbillus hirtipes hesperinus.
Występuje w Afryce Północnej ( Maroko - pas wybrzeża w pobliżu Essaouira, na północ od gór Środkowego Atlasu ). Endemit dla Maroka.
Zamieszkuje piaszczyste wydmy i obszary piasków.
typowe siedlisko suwaka marokańskiego ( Gerbillus hesperinus ) - piaszczyste wydmy
Aktywny w ciągu całego roku, głównie od zmierzchu do świtu. Rzadko opuszcza chłodną norę w ciągu dnia.
Typowy samotnik, łączący się w pary w okresie rozrodczym, może jednak tworzyć niewielkie grupy - samiec i kilka samic, żyjących w pobliżu.
Prawdopodobnie jest terytorialny ale zakresy rewirów nie są znane. Uważa się, że zachodzą one na siebie.
Kopie płytkie systemy tuneli i nor w piaszczystym podłożu. Nora posiada 3 -5 wejść umieszczonych u podnóża wydmy. Otwory wejściowe są zatkane jeśli osobnik przebywa w środku.
Uważa się, że używa szlaków komunikacyjnych do miejsc żerowania.
Porusza się dość szybko, zagrożony stara sie uciec do nory. Brak informacji czy potrafi odrzucić ogon w momencie ataku drapieżnika. Główną jego obroną przed drapieżnikami jest nocny tryb życia, kamuflaż i szybka ucieczka.
Do pielęgnacji futerka wykorzystuje kąpiele w luźnym piasku.
Jego gospodarka wodna w organiźmie jest bardzo oszczędna. Wytwarza zagęszczony kał i mocz oraz nie poci się.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku, postawy ciała. Brak danych czy wykorzystuje również wokalizę.
Odżywia się głównie nasionami traw i roślin zielnych, trawami i roślinami zielnymi, korzeniami, kłączami oraz owadami i ich larwami.
Pokarm zjada na miejscu lub transportuje do nory albo w jej pobliże. Gromadzi pokarm na gorsze okresy. Brak informacji czy zbiera nawóz wielbłądów lub innych przeżuwaczy.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku, ale szczyt w kwietniu i maju. System krycia poligamiczny. Samce staczają walki o dominacje i możliwość kopulacji z samicami.
Ciąża trwa 20 - 22 dni. Samica rodzi 1 - 8 młodych w miocie ( średnio 4 - 5 ). 2 - 3 mioty w sezonie.
Młode rodzą się gołe, głuche, ślepe i bezradne. W wieku około 16 - 20 dni otwierają oczy i uszy oraz są już całkowicie porośnięte sierścią. Odstawienie następuje w wieku 30 dni od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad młodymi.
Dojrzałość płciową uzyskuje w wieku około 3 miesięcy od narodzin.
Żyje prawdopodobnie do około 3 lat.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za zagrożony w kategorii B1ab( iii ) + 2ab( iii ). Dokładniejsze informacje dotyczące dystrybucji mogą przenieść gatunek do krytycznie zagrożonych.
Całkowita populacja gatunku jest ograniczona do dwóch miejsc na piaszczystych wydmach, które są oddzielone. Całkowity zakres występowania i wykorzystania siedliska to niespełna 500 km2.
Główne zagrożenie stanowi budowa kompleksów turystycznych oraz turystyka szczególnie w miesiącach letnich. Wiąże się to z utratą siedlisk oraz powodowanych przez to zakłóceń. Rozwój infrastruktury dla branży turystycznej powoduje ciągłą utratę siedliska oraz jego fragmentację.
Obecnie nie jest znana wielkość populacji gatunku zamieszkująca to siedlisko.
Uważa się, że populacja gatunku jest naturalnie względnie niska.
Gatunek nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.
Brak danych czy gatunek występuje w dowolnym obszarze chronionym.
Potrzebne są aktualne badania dotyczące stanu, wielkości i trendów populacji gatunku, objęcia go działaniami ochronnymi oraz ochrony siedlisk.
W niewoli - brak danych.
Gerbillus hoogstraali - Lay, 1975 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae, z podrodzaju Gerbillus.
Występuje w Afryce Północnej ( Maroko - Taroudannt, Równina Souss, wzdłuż wybrzeża między górami Atlasu Wysokiego a górami Anty-Atlasu ). Endemit dla Maroka.
Zamieszkuje nadmorskie piaszczyste wydmy oraz piaszczyste obszary z niskimi wydmami.
Gerbillus hoogstraali
Aktywny w ciągu całego roku, głównie od zmierzchu do świtu. Rzadko opuszcza chłodną norę w ciągu dnia.
Typowy samotnik, łączący się w pary w okresie rozrodczym, może jednak tworzyć niewielkie grupy - samiec i kilka samic, żyjących w pobliżu.
Kopie płytkie nory u podnóża wydm lub w miejscach osłoniętych. Nora posiada 4 -5 otworów wejściowych. Otwory są zatykane piaskiem jeśli osobnik znajduje się w środku. Chroni go to przed ewentualnym atakiem dziennych drapieżników, głównie węży.
Jest terytorialny ale zakresy rewirów nie są znane. Uznaje się, że zachodzą na siebie.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.
Do pielęgnacji futerka wykorzystuje kąpiele w luźnym piasku.
Porusza się szybko, zaniepokojony ucieka do nory. Jego główną obroną przed atakami drapieżników jest szybka ucieczka, kamuflaż i nocny tryb życia.
Prawdopodobnie wykorzystuje systemy szlaków komunikacyjnych do miejsc żerowania. Pokarm zjada na miejscu lub przenosi do nory.
Prowadzi oszczędną gospodarkę wodną w organizmie, wytwarzając zagęszczony kał i mocz oraz nie pocąc się.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku, postawy ciała. Brak danych czy wykorzystuje również wokalizę.
Odżywia się głównie nasionami traw i roślin zielnych, trawami i roślinami zielnymi, korzeniami, kłączami oraz owadami i ich larwami.
Gromadzi pokarm w norze na gorsze okresy. Brak danych czy zbiera nawóz przeżuwaczy.
Wodę pobiera głównie z pokarmu, chociaż uważa się, że może zlizywać poranną rosę.
Sezon rozrodczy ciągu całego roku ale szczyt w kwietniu i maju. System krycia poligamiczny ale nie jest wykluczona monogamia.
Ciąża trwa 22 - 25 dni. Samica rodzi średnio 4 młode w miocie. 2 mioty w sezonie. Młode rodzą się gołe, ślepe, głuche i bezradne. W wieku około 16 - 20 dni otwierają oczy i uszy oraz są już całkowicie porośnięte sierścią. Odstawienie następuje w wieku 30 dni od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad młodymi.
W okresach ograniczonych zasobów samica może zjadać część potomstwa.
W ciągu 2 - 3 miesięcy od narodzin następuje rozproszenie.
Dojrzałość płciową uzyskuje wieku 2 - 3 miesięcy od narodzin.
Długość życia nie jest znana ale szacuje się na 2 - 3 lata.
Gerbillus hoogstraali
Nie opisano żadnego podgatunku.
Gatunek uznawany za zagrożony w kategorii B1b( iii ) c( iv ).
Zakres gatunku jest obecnie większy niż wcześniej był znany, ale nadal jest mniejszy niż 20000 km2.
Gatunek jest zagrożony przez zakłócenie oraz utratę siedlisk spowodowanych wzrostem turystyki i rolnictwa na równinie Souss. Rozwój rolnictwa jest związany z powszechnym nawadnianiem.
Gatunek jest związany z głównym obszarem turystycznym Maroka, rozwój infrastruktury dla branży turystycznej powoduje ciągłą utratę siedliska oraz jego fragmentację.
Brak jest dokładnych danych na temat lokalizacji oraz stopnia pofragmentowania populacji.
Populacje przechodzą naturalne wahania co jest związane z okresami suszy i deszczu. W sprzyjających warunkach populacje są większe a w okresach gorszych są mniejsze. Jest to związane z zasobami pokarmowymi siedliska.
Gatunek został zarejestrowany z Parku Narodowego Sus Massa w Maroku.
Potrzebne są aktualne informacje dotyczące dystrybucji, stanu i trendów populacji, jej obfitości, monitoringu siedlisk oraz zagrożeń.
marokańskie piaszczyste wydmy
W niewoli - brak danych.
Gerbillus jamesi - Harrison, 1967 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae, z podrodzaju Dipodillus. Synonim Dipodillus jamesi.
Uwaga : Uważa się go zawartego w Gerbillus campestris ( os S. Aulagnier. Comm. 2007 ) lub jest traktowany jako incertae sedis przez Happold ( w druku ).
Występuje w Afryce Północnej ( wschodnie wybrzeże Tunezji - między Bou Ficha i Enfidaville ).
Gerbillus campestris
Brak danych jakie siedlisko zamieszkuje, prawdopodobnie nadmorskie wydmy.
Gatunek słabo poznany.
Brak informacji na temat biologii, ekologii czy sposobu życia tego gatunku.
Znany jedynie z pojedynczego okazu, traktowanego jako holotyp gatunku.
Opisany został w 1967 roku przez Harrisona.
Przez IUCN oznaczony jako dane nieskuteczne ze względu na brak aktualnych informacji na temat tego gatunku, jego siedliska czy ewentualnych zagrożeń.
W niewoli - brak danych.
Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.
