Zając arktyczny, zając polarny ( Lepus arcticus ) - Ross, 1819 - ssak z rzędu zajęczaków ( Lagomorpha ), z rodziny zającowatych ( Leporidae ). Synonim Lepus timidus arcticus.
Występuje w Ameryce Północnej ( północna Kanada - wyspy arktyczne w tym, Ellesmere Island, Nowa Funlandia, Nunavut, północna Manitoba, Labrador i Quebec ) i wybrzeża Grenlandii.
Zamieszkuje obszary wyżynne, tundrę i bezdrzewne skaliste płaskowyże wybrzeży od poziomu morza do 900 m n.p.m.
zając arktyczny ( Lepus arcticus ) w szacie zimowej
Aktywny w ciągu całego roku, głównie w godzinach nocnych. W okresie zimowym czasami w ciągu dnia. Typowy samotnik, łączący się w pary w okresie rozrodczym. W zimie może łączyć w duże grupy nawet do 3000 osobników ale zwykle jest to około 100 lub więcej osobników. Grupa jest zsynchronizowana ze sobą, że jest w stanie poruszać się, biegać a nawet zmienić kierunek ruchu w tym samym czasie. W czasie odpoczynku zawsze jeden lub kilka osobników czuwa.
Jest terytorialny, zakres rewiru jest większy podczas cieplejszych wiosennych i letnich miesięcy, niż w miesiącach zimowych. Zakres rewiru samca to około 116 do 155 ha, który jest znacznie większy niż zakres samicy, który jest na ogół wielkości od 52 do 69 ha.
Na kryjówki wykorzystuje głównie zagłębienia w ziemi, ale od czasu do czasu kopie nory albo wykorzytuje naturalne schronienia w czasach zimnej pogody. Zimą południowe populacje przechodzą do siedlisk leśnych.
Niewielki dymorfizm płciowy : samica nieco większa od samca. Wielkość od 480 do 600 mm długości. Waga 3 do 5 kg. Średnia wielkość to 558 mm długości.
Posiada duże, mocno wyściełane nogi z mocnymi pazurami zarówno u przednich jak i tylnych nóg. Tylne nogi są większe niż w przypadku innych gatunków zająca. Dzięki wyścielanym stopom nie zapada się w śniegu lecz może poruszać się na jego powierzchni. W ciągu całego roku ma grubą szarą sierść na piersi i podbrzuszu. Kolor pozostałej części futra podlega zmianom sezonowym. W sezonie zimowym, jego futro jest długie, grube, miękkie i białe, a uszy są z czarnymi końcówkami. W lecie futro jest cieńsze koloru brązowo-szarego lub szaro-niebieskiego. Jego cześć twarzowa i stopy pierwsze linieją, a następnie uszy, ramiona, nogi i tylna cześć ciała. Samice linieją wcześniej niż samce. Północne podgatunki mogą pozostawać cały rok białe. Na linienie zarówno letnie jak i zimowe ma wpływ długość dnia.
Podczas zimy, jego białe futro wtapia się w śnieg i działa jak kamuflaż. Wiosną i latem, jego futro jest brązowo-szare, które również stapia się z ziemią i otaczającym środowiskiem.
Zagrożony staje słupka na tylnych łapach a przednie kończyny ma schowane w pobliżu ciała. Ma zdolność do skoku w dal z tej postawy.
Jest dobrym pływakiem i w czasie ucieczki może szybko osiągnąć prędkość do 64 km/h . Jego niska zawartość tłuszczu i długie nogi w stosunku do wielkości ciała, dają mu bardzo wydajną formę poruszania się.
Do komunikacji używa postawy ciała, słuchu, wzroku, węchu, dotyku, sygnałów chemicznych, wokalizy. Wokaliza jest używana w momencie ataku lub schwytania przez drapieżnika. Samice i samce okazują uczucia liżąc i drapiąc, głównie w sezonie rozrodczym. Dochodzi wtedy często do agresywnych walk bokserskich i pogoni. Oznakowania zapachem są wykonane gruczołami znajdującymi się pod brodą i w okolicy pachwiny.
Odżywia się głównie pokarmem roślinnym. W skład jego diety wchodzą głównie rośliny drzewiaste, ale zjada również mchy, porosty, trawy, wodorosty, korzenie, kłącza. Nie gardzi również pokarmem zwierzęcym, zjada wszelką dostępną padlinę. Wodę pozyskuje liżąc śnieg. Jego zmysł węchu pozwala mu zlokalizować pokarm pod śniegiem.
Sezon godowy w miesiącach wiosennych ( kwiecień -maj ), ale może być rozciągnięty aż do września. Samiec przyciąga samicę przez kontakt fizyczny drapiąc ją i liżąc. System krycia monogamiczny, chociaż po narodzeniu się potomstwa samiec opuszcza samicę w poszukiwaniu nowej partnerki. Kopulacja przebiega bardzo agresywnie, samiec często gryzie samicę w szyję aż do krwi.
Samica buduje gniazdo w zagłębieniu ziemi lub pod nawisem skalnym, które wyściela trawą, mchem i sierścią. Ciąża trwa około 50 - 53 dni. Samica rodzi 2 - 8 młodych ( średnio 5 - 6 ) w miocie. 1 miot ale może być 2 mioty w roku. Potomstwo w chwili urodzenia waży około 105 gram. Jest porośnięte sierścią i ma otwarte oczy i uszy. Ich sierść jest koloru szarego.
Potomstwo przychodzi na świat w maju i czerwcu. W pierwszych 2 -3 dniach samica praktycznie nie opuszcza swoich młodych, chroni i broni gniazda. Samiec jeszcze może przebywać w pobliżu gniazda ale wkrótce opuszcza potomstwo i samicę.
Po 3 dniach od narodzin młode są w stanie ukrywać się i pozostawać nieruchomo. Samica karmi je co 18 - 20 godzin pożywnym mlekiem. W wieku 2 - 3 tygodni są na tyle niezależne, że mogą się samodzielnie odżywiać. W tym wieku następuje pierwsze linienie.
Odstawienie następuje po około 8 - 9 tygodniach od narodzin. Młode jakiś czas przebywają w pobliżu samicy aby ją całkowicie opuścić w poszukiwaniu swojego rewiru.
Młode drugi raz linieje przed pierwszą zimą ale końcówki ich uszów są bardziej szare.
Dojrzałość płciową uzyskują w wieku około 315 dni. Oznacza to, że mogą się rozmnażać po przeżyciu pierwszej zimy.
Żyje prawdopodobnie około 3 - 5 lat.
walka bokserska Lepus arcticus
Opisane podgatunki :
- Lepus arcticus andersoni - Nelson, 1934 - Kanada ( Terytorium Północno-Zachodnie )
- Lepus arcticus arcticus - Ross, 1819 - wyspa Baffina i Bylot
- Lepus arcticus bangsii - Rhoads, 1896 - Kanada ( wybrzeże Labradoru, zachodnia Nowa Fundlandia )
- Lepus arcticus banksicola - Manning i Macpherson, 1958 - Kanada ( Terytorium Północno-Zachodnie, wyspa Banksa )
- Lepus arcticus canus - Preble, 1902 - Kanada ( Hubbart Point, zachodnie wybrzeże Zatoki Hudsona, Keewatin ) - uznawany za synonim Lepus arcitus labradorius
- Lepus arcticus glacialis - Leach, 1819 - Kanada ( Possession Bay, Bylot Island ) - synonim Lepus glacialis - stara nazwa Lepus arcticus arcticus
- Lepus arcticus groenlandicus - Rhoads, 1896 - Grenlandia ( Robinson's Bay ) - synonim Lepus timidus groenlandicus - Lepus groenlandicus - uważany za ważny w odróżnieniu do innych taksonomii
- Lepus arcticus hubbardi - Handley, 1952 - wyspa Księcia Patryka
- Lepus arcticus hyperboreus - Pedersen, 1930 - wschodnia Grenlandia - synonim Lepus variabilis hyperboreus - synonim Lepus arcticus groenlandicus ; wymienić na zajęty takson Lepus hyperboreus, Pallas
- Lepus arcticus labradorius - Miller, 1899 - Kanada ( Ungava Bay, północny Labrador, północny Quebec, Baffin i Southhampton Island ) - synonim Lepus labradorius - uważany za ważny w odróżnieniu do innych taksonomii
- Lepus arcticus monstrabilis - Nelson, 1934 - Kanada ( Axel Heiberg Island, Bjorne Peninsula, Ellesmere Island, Queen Elizabeth Island, Terytorium Północno-Zachodnie )
- Lepus arcticus persimilis - Nelson, 1934 - wschodnia Grenlandia, Clavering Island - uznawany za synonim Lepus arcticus groenlandicus
- Lepus arcticus porsildi - Nelson, 1934 - Kanada, Grenlandia
dorosły Lepus arcticus w szacie letniej
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji. Jednak zagrożenie może stanowić dla południowych populacji utrata siedlisk, nadmierne polowanie oraz zmiany klimatyczne.
Jednak w chwili obecnej istnieje małe prawdopodobieństwo drastycznego spadku populacji aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Populacje przechodzą sezonowe i cykliczne wahania.
Ludzie wykorzystują gatunek dla mięsa i futra ( Best i Henry, 1994; Fitzgerald i Keith, 1990 ). Eskimosi używają futra na rękawiczki, kapelusze, bandaże. Skórę wykorzystują do produkcji koców, pończoch, spodni. Spożywają każdą część ciała oprócz jelit. Nie polują też na samce w okresie godowym, gdyż ich mięso jest praktycznie nie jadalne. Jakość i smak mięsa zależy od płci, wieku zwierzęcia i pory roku. Za przysmak jest uważana chrząstka ucha.
Gatunek konkuruje o pokarm z piżmowołem i karibu, w swoim zasięgu.
Lepus arcticus jest gospodarzem czterech grup pasożytów. Pierwsza to pierwotniaki, w tym : Eimeria exigua, Eimeria magna, Eimeria perforans i Eimeria sculpta. Druga grupa to nicienie, w tym : Filaria i Oxyuris ambigua.
Trzecia to wszy, w tym : Haemodipsus lyriocephalus i Haemodipsus setoni oraz czwarta pchły, w tym : Hoplopsyllus glacialis, Euhoplopsyllus glacialis i Megabothris groenlandicus ( Best i Henry, 1994 ).
Gatunek stanowi ważny składnik diety wielu drapieżników.
Status taksonomiczny Lepus arcticus pozostaje niejasny, a niektórzy autorzy sugerują, na podstawie czaszki lub innych pomiarów morfometrycznych, że jest on kogeneratem z Lepus othus lub Lepus timidus. Lepus othus i Lepus arcticus mają podobne cechy behawioralne i ekologiczne. Jednak Lepus othus jest geograficznie izolowany i posiada inną czaszkę oraz morfologię siekaczy niż Lepus arcticus co uzasadnia odrębny takson. Wu i in. ( 2005 ) sugeruje, że Lepus arcticus powinien być zawarty w Lepus timidus jako jeden gatunek okołobiegunowy na podstawie filogenezy molekularnej. Jednakże, Ben Slimen i in. ( 2008a ) wskazują, że w przypadku rodzaju Lepus, którego ewolucja jest szybka i do pewnego stopnia siatkowa, mtDNA należy traktować jedynie jako wstępny dowód nazwy gatunkowej. Ben Slimen et al. ( 2008b ) sugeruje, że potrzebne są bardziej kompleksowe badania, analizujące filogenetyczną populację oraz genetyczne do niej podejście. Opierając się o różne jądrowe i mitochondrialne markery biologiczne, w tym inne znaki jak dane fenotypowe i morfometryczne wyjaśniające taksonomiczny Lepus.
Gatunek jest rejestrowany z wielu obszarów chronionych w swoim zakresie.
Dla niektórych populacji potrzebny byłby stały monitoring.
W niektórych obszarach powinno zostać ograniczone polowanie na gatunek lub być wprowadzony limit albo sezonowa ochrona.
Lepus arcticus w zimie
W niewoli - rzadki.
Ze względu na niską przeżywalność osobników w warunkach wiwaryjnych, hodowla jest rzadka i sporadyczna.
Zając alaskański, zając Beringa, zając tundrowy ( Lepus othus ) - Merriam, 1900 - ssak z rzędu zajęczaków ( Lagomorpha ), z rodziny zającowatych ( Leporidae ). Synonim Lepus timidus othus.
Występuje w Ameryce Północnej ( U.S.A. - zachodnia i południowo-zachodnia Alaska ). Dawniej zaliczano również zakres azjatycki ( wschodnia Czukotka - Rosja ) ale obecnie uważa się, iż populacja ta jest zawarta w Lepus timidus ( Waltari i in. 2004 ).
Zamieszkuje bezdrzewną tundrę do granicy lasu od poziomu morza do 660 m n.p.m.
zając tundrowy ( Lepus othus ) - w szacie letniej
Aktywny w ciągu całego roku, szczyt aktywności po zmierzchu i przed świtem.
Żyje samotnie, w sezonie godowym gromadzi się tworząc grupy wielkości 20 osobników i większe.
Jest terytorialny, zakres rewiru to 9 - 115 ha. Zakresy ulegają zmianie i są większe w letnich miesiącach a mniejsze w miesiącach zimowych.
Nie jest znany dymorfizm płciowy. Jest to największy gatunek zająca w Ameryce Północnej. Wielkość to 50 - 70 cm. Ogon ma długości około 8 cm i bardzo długie tylne kończyny prawie 20 cm długości. Waga to 3,5 - 6 kg. Posiada solidną czaszkę, mocno zakrzywione górne siekacze i grube pazury do kopania w śniegu. Ma stosunkowo krótkie uszy, które pomagają oszczędzać ciepło. Jego futro w lecie jest koloru szaro-brązowego z białym podkładem. W zimie jest zupełnie biały z wyjątkiem czarnego futra na końcach uszu. Czarne końcówki uszu są ubarwione tak przez cały rok. Linienie jest związane z długością dnia. Samice linieją wcześniej niż samce. Zarówno letnie ubarwienie jak i zimowe stanowi doskonały kamuflaż i ochronę przed drapieżnikami.
Na kryjówki wybiera zagłębienia w ziemi, naturalne osłony z roślin.
Zagrożony staje słupka ale potrafi oddać długi skok z tej postawy. Porusza się szybko skokami osiągając szybkość około 50 km/h. Doskonale pływa i pokonuje przeszkody wodne gdy zachodzi taka konieczność.
Do komunikacji używa dotyku, postawy ciała, wzroku, słuchu, węchu, sygnałów chemicznych, wokalizy. Wokaliza jest używana w momencie ataku lub schwytania przez drapieżnika. Potrafi się dość agresywnie bronić używając pazurów do obrony. W okresie godowym dochodzi często do walk bokserskich i pogoni między samcem a samicą.
Odżywia się przede wszystkim roślinami drzewiastymi, zjada liście, pędy, korę, korzenie, gałązki. W skład jego diety wchodzą również trawy, mchy i porosty, kwiaty, jagody i inne owoce jak są dostępne. Dzięki doskonałemu węchowi potrafi odnaleźć pokarm pod śniegiem i dokopać się do niego.
Sezon godowy od kwietnia do maja. Samiec przyciąga samicę drapiąc ją i liżąc.
System krycia monogamiczny, chociaż samiec po narodzeniu się potomstwa opuszcza samicę w poszukiwaniu nowej partnerki.
Ciąża trwa około 46 dni. Samica rodzi 4 - 8 ( średnio 5 ) młodych w miocie. 1 miot w roku.
Przed porodem samica buduje gniazdo w zagłębieniu ziemi lub pod naturalną osłoną roślin. Jako budulec wykorzystuje mech, trawę i sierść. Poród odbywa się w czerwcu i lipcu.
Młode rodzą się dobrze rozwinięte, mają otwarte oczy i uszy oraz są porośnięte szrym futerkiem. Przez pierwsze 2 - 3 dni samica nie opuszcza na dłużej gniazda gotowa go bronić. Po 3 dniach potomstwo może już samodzielnie opuszczać gniazdo ale jego strategia obronna to bezruch i kamuflaż. Samica karmi młode co 18 - 20 godzin pożywnym mlekiem. W wieku 2 - 3 tygodni mogą już samodzielnie spożywać stały pokarm.
Odstawienie następuje w 8 - 9 tygodni od narodzin. Potomstwo przebywa jeszcze jakiś czas w pobliżu samicy aż wreszcie całkowicie ją opuszcza w poszukiwaniu własnego rewiru.
Pierwsze linienie następuje wieku 2 - 3 tygodni, następne przed pierwszą zimą. Wiele z młodych osobników nie przeżywa swojej pierwszej zimy.
Dojrzałość płciową osiąga po przezimowaniu, następnej wiosny.
Długość życia to prawdopodobnie 3 - 5 lat.
Lepus othus w szacie zimowej
Opisane podgatunki :
- Lepus othus othus - Merriam, 1900 - U.S.A. - Alaska ( St. Michael, Norton Sound )
- Lepus othus poadromus - Merriam, 1900 - U.S.A. - Alaska ( Stepovak Bay ) - synonim Lepus poadromus - uważany za ważny w odróżnieniu do innych taksonomii ; synonim Lepus othus othus
- Lepus othus tschuktschorum - Nordquist, 1883 - Rosja - północno-wschodnia Syberia ( Czukotka ) - synonim Lepus timidus tschuktschorum
rycina - Lepus othus w szacie letniej stojący słupka
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji, które podlegają cyklicznym wahaniom. Zagrożenie może stanowić utrata siedlisk w południowych częściach zasięgu gatunku, nadmierne polowanie dla sportu oraz zmiany klimatyczne.
W chwili obecnej istnieje małe prawdopodobieństwo drastycznego spadku populacji aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Ludzie wykorzystują gatunek dla futra, którym wykładają buty oraz szyją ubranie. Poluję się też na gatunek dla sportu. Mięso jest rzadko spożywane.
Lepus othus jest ważnym składnikiem diety wielu drapieżników.
Status taksonomiczny gatunku nie jest jasny. Jest on zbliżony do Lepus arcticus i Lepus timidus. Dane molekularne sugerują, że wszystkie trzy są kogenerami ale dane morfologiczne je rozdzielają. Lepus arcticus i Lepus othus mają podobne zachowania behiawioralne i ekologiczne. Niektórzy autorzy sugerują na podstawie czaszki i innych pomiarów morfometrycznych, że jest on kogenerem z Lepus arcticus i Lepus timidus. Jednak Lepus othus jest odizolowany geograficznie i posiada inną czaszkę oraz morfologię siekaczy co uzasadnia odrębny status taksonomiczny.
Hall (1981) uznaje, Lepus othus othus i Lepus othus poadromus jako ważne podgatunki. Autorzy " Ssak Gatunek Świata" uznają Lepus othus othus i Lepus othus tschuktschorum, wymieniają poadromus jako synonim formularza nominalnego ( Hoffmann i Smith 2005 ). Obecnie nie ma wystarczających danych na temat populacji syberyjskich wschodnich zajęcy w celu określenia, czy są one związane z Lepus othus lub Lepus timidus ( Hoffmann i Smith 2005 ). Najnowsze badania molekularne i filogenetyczne sugerują, że populacja zajęcy z Czukotki jest bardziej zbliżona do Lepus timidus, ale dalsze badania są wymagane do rozstrzygnięcia różnicy ( Waltari i in. 2004 ). Wykazać trzeba czy podnośnik jest Lepus othus, a następnie tschuktschorum Nordquist 1883 ma priorytet nad othus Merriam, 1900" ( Hoffmann i Smith 2005 ).
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w swoim zasięgu.
Niektóre populacje powinny zostać objęte monitoringiem.
W niewoli - rzadki.
Ze względu na niską przeżywalność osobników w warunkach wiwaryjnych, hodowla jest rzadka i sporadyczna.
Zając kalifornijski, zając wielkouchy ( Lepus californicus ) - Gray, 1837 - ssak z rzędu zajęczaków ( Lagomorpha ), z rodziny zającowatych ( Leporidae ).
Występuje w Ameryce Północnej - Meksyk ( Hidalgo, południowe Queretaro, północna Sonora, Baja California, północne Guanajuato, San Luis Potosi, wschodnie Tamaulipas, Zacatecas, Aguascalientes, wschodnie Durango, Chihuahua z wyjątkiem południowo-zachodniej części, w północno-wschodnim regionie Jalisco, Coahuila, Nuevo Leon ) i U.S.A. ( południowo-zachodni Oregon, centralny Washington, południowe Idaho, wschodnie Kolorado, południowa Dakota Południowa, zachodnie Missouri, północno-zachodnie Arkansas, izolowana populacja w południowo-zachodniej Montanie, Kalifornia, Teksas, Arizona, Nowy Meksyk. Został pomyślnie wprowadzony do Massachusetts, Maryland, New Jersey, Wirginii i na Florydzie ). Bezpieczny - zakres rozwija się kosztem Lepus calotis i Lepus townsendi.
Zamieszkuje różnorodne siedliska, głównie pustynne zarośla, stepy, pola uprawne i wydmy. Szczególnie sprzyjające są suche regiony i obszary o krótkiej trawie od - 84 m p.p.m. do około 3800 m n.p.m.
zając kalifornijski ( Lepus californicus )
Aktywny w ciągu całego roku, głównie od zmierzchu do świtu, jest nieaktywny podczas gorących godzin popołudniowych. Dzień spędza w zaroślach lub pod krzewami. Wykorzystuje też naturalne zagłębienia w ziemi lub samodzielnie wykopane.
Typowy samotnik, łączący się w pary w sezonie rozrodczym, czasem tworzy duże grupy w regionach o dobrym zaopatrzeniu w pokarm.
Jest terytorialny, zakres rewiru w Kalifornii wynosi średnio 20 ha ( w zależności od gęstości osobniczej ), samice mają większe zakresy niż samce.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego, ale samice są nieco większe niż samce.
Długość ciała wynosi od 46,5 cm do 63 cm, ogon długości 50 - 112 mm a uszy mają 10 - 13 cm.
Ma szczuplejszą sylwetkę niż królik. Jego uszy i nogi są dłuższe. Ma charakterystyczny czarny pas ku dołu na środku tyłu, czarne łaty na zadzie i grzbietowo czarny ogon.
Główną obroną przed drapieżnikami jest jego kamuflaż oraz szybkość ucieczki. Potrafi zastygnąć w bezruchu w zagłębieniu ziemi. Odkryty potrafi skoczyć więcej niż 6 metrów. Ucieka biegnąc zygzakiem, osiągając prędkość około 50 km/h .
Dobrze radzi sobie z wysokimi temperaturami poprzez obniżanie metabolizmu i krycie się w cieniu w ciągu dnia, oszczędzając wodę. Zbędnych soli pozbywa się wraz z moczem. Krew płynąca blisko skóry w jego ogromnych uszach pozwala mu na dodatkowe chłodzenie.
Do komunikacji używa dotyku, postawy ciała, wzroku, słuchu, węchu, sygnałów chemicznych. Wokalizy używa głównie w momencie ataku drapieżnika lub gdy już zostanie przez niego schwytany.
Agresywne zachowania występują jedynie w czasie zalotów, polegają one głównie na pościgu i walce bokserskiej.
Odżywia się wszelkiego rodzaju dostępnym pokarmem roślinnym w zależności od pory roku. W skład jego diety wchodzą trawy, zioła, kaktusy i inne sukulenty, owoce i jagody, liście krzewów, kora, kwiaty, pąki. Gatunek ten je niemal bez przerwy i zużywa duże ilości pokarmu w stosunku do swojej wielkości. 15 zajęcy może zjeść tyle, co duże stado bydła w ciągu jednego dnia. Nie potrzebuje dużo wody i uzyskuje ją przede wszystkim z materiału roślinnego, który spożywa.
Sezon rozrodczy w zależności od szerokości geograficznej. W Idaho ( U.S.A. ) od lutego do maja, w południowo-zachodniej części U.S.A. od stycznia do września a w Arizonie od grudnia do września. System krycia monogamiczny. Zaloty są burzliwe samiec i samica walczą i ścigają się przed kopulacją. Po kopulacji samiec przebywa krótko z samicą ale opuszczają ją w poszukiwaniu innej partnerki.
Samica buduje gniazdo z trawy w zagłębieniu ziemi. Ciąża trwa 40 - 47 dni.
Samica rodzi 1 - 6 młodych w miocie ( średnio 3 -4 ). 3 - 4 mioty w sezonie. Wielkości miotów wahają się : na północy zasięgu między 3 - 4 młodych, a na południu 5 - 6.
Młode rodzą się dobrze rozwinięte o długości około 14 cm, są zupełnie pokryte sierścią i mają otwarte oczy i uszy. Samica prze 2 - 3 dni nie opuszcza gniazda lub przebywa w jego pobliżu. Po 3 dniach potomstwo może już samodzielnie opuszczać gniazdo ale jego strategia obronna to bezruch i kamuflaż. Samica karmi młode co 18 - 20 godzin pożywnym mlekiem. W wieku 2 - 3 tygodni mogą już samodzielnie spożywać stały pokarm. Odstawienie następuje w 8 - 9 tygodniu od narodzin.
Dojrzałość płciową uzyskuje samica wieku 243 dni.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad młodymi.
Samica w sezonie może odchować 10 - 14 młodych.
Długość życia w warunkach naturalnych nie jest znana. W niewoli 5 - 6 lat.
Lepus californicus californicus
Opisane podgatunki :
- Lepus californicus altamirae - Nelson, 1904 - południowy Meksyk ( Altamira ) - synonim Lepus altamirae
- Lepus californicus asellus - Miller, 1899 - Meksyk ( San Luis Potosi ) - synonim Lepus asellus - uważany za ważny w odróżnieniu od innych taksonomii
- Lepus californicus bennettii - Gray, 1843 - U.S.A. ( wybrzeże południowej Kalifornii, San Diego County), Meksyk ( Baja California ) - synonim Lepus bennettii - zagrożony
- Lepus californicus californicus - Hall, 1951 - U.S.A. ( wybrzeże Oregonu, wybrzeże i centralna Valley California )
- Lepus californicus curti - Hall, 1951 - Meksyk ( Tamaulipas )
- Lepus californicus depressus - Hall i Witlow, 1932 - U.S.A. ( Ohio ) - uznawany za synonim Lepus californicus deserticola
- Lepus californicus deserticola - Mearns, 1896 - U.S.A. ( południowe Idaho, Kalifornia - San Diego County, pustynia Kolorado, Coast Range Mountains ), Meksyk ( Sonora ) - synonim Lepus texianus deserticola
- Lepus californicus eremicus - J, Allen, 1894 - U.S.A. ( centralna Arizona ), Meksyk ( Sonora ) - synonim Lepus texianus eremicus
- Lepus californicus festinus - Nelson, 1904 - Meksyk ( Hidalgo ) - synonim Lepus festinus
- Lepus californicus griseus - Mearns, 1896 - U.S.A. ( Teksas - El Paso County ) - synonim Lepus texianus griseus - traktowany jako synonim Lepus californicus texianus
- Lepus californicus magdalenae - Nelson, 1907 - Meksyk ( wyspa Magdalena )
- Lepus californicus martirensis - Stowell, 1895 - Meksyk ( San Pedro Martir ) - synonim Lepus martirensis - uważany za ważny w odróżnieniu do innych taksonomii
- Lepus californicus melanotis - Mearns, 1890 - U.S.A. ( Iowa, Dakota Południowa, Missouri, centralny Teksas ) - synonim Lepus melanotis - uważany za ważny w odróżnieniu do innych taksonomii
- Lepus californicus merriami - Mearns, 1896 - U.S.A. ( południowo-centralny i południowo-wschodni Teksas ), Meksyk ( Tamaulipas ) - synonim Lepus merriami - uważany za ważny w odróżnieniu do innych taksonomii
- Lepus californicus richardsonii - Bachman, 1839 - U.S.A. ( centralna Kalifornia - Monterey County ) - synonim Lepus richardsonii
- Lepus californicus sheldoni - Burt, 1933 - Meksyk ( Sonora, wyspa Carmen )
- Lepus californicus texianus - Waterhouse, 1848 - U.S.A. ( południowo-wschodnie Utah, południowo-zachodnie Kolorado, Arizona ), Meksyk ( Zacatecas ) - synonim Lepus texianus - uważany za ważny w odróżnieniu od innych taksonomii
- Lepus californicus tularensis - Merriam, 1904 - U.S.A. ( Kalifornia - Tulare County ) - synonim Lepus tularensis - traktowany jako synonim Lepus californicus richardsonii
- Lepus californicus vigilax - Dice, 1926 - U.S.A. ( Kalifornia - Shasta County, Balls Ferry ) - traktowany jako synonim Lepus californicus californicus
- Lepus californicus wallawalla - Merriam, 1904 - U.S.A. ( wschodni Washington, północno-wschodnia Kalifornia, północno-zachodnia Newada )
- Lepus californicus xanti - Thomas, 1898 - Meksyk ( Santa Anita, Baja California Sur )
portret Lepus californicus
Gatunek uznawany za nie zagrożony, mimo spadku jakości siedlisk, nadmiernego polowania, konkurencji ze strony zwierząt domowych oraz uznawanie za szkodnika upraw rolnych.
Jednak wydaje się, że populacje są na tyle duże aby drastyczny ich spadek spowodował zmianę klasyfikacji w bardziej zagrożonych kategoriach. Podgatunek Lepus californicus bennettii uznawany jest za zagrożony na skutek utraty siedlisk ze względu na urbanizację, nadmierne polowanie oraz wpływ egzotycznych drapieżników.
Gęstość osobnicza gatunku często osiąga 470 osobników/km2, a nawet rejestrowano gęstość 1500 osobników/km2 . Populacje przechodzą naturalne wahania, notowane są cykliczne wzrosty co 6 do 10 lat. W niektórych latach ponad 90 procent populacji zachodnich ginie na tularemię, która może lub nie być związana ze zjawiskiem cyklicznej populacji. Ze względu na niezwykłą płodność, gatunek szybko odzyskuje równowagę. Śmiertelność dorosłych osobników wynosi około 57%, podczas gdy średnia dla młodych osobników waha się od 59-63% ( Flinders i Chapman, 2003 ).
Na skutek wytępienia przez europejskich osadników naturalnych drapieżników populacje gatunku przeżyły istną eksplozję, w latach 1800 i 1900 tępiono nawet 6000 osobników w ciągu jednego dnia.
Jednak mimo nadmiernego polowania zasięg gatunku naturalnie rozszerza się.
Obecnie gatunek jest powiązany, w zakresie obfitości i dystrybucji, z obszarem nadmiernego wypasu zwierząt domowych ( Flinders i Chapman, 2003 ).
Lepus californicus jest szeroko stosowany jako żywność dla ludzi, zwłaszcza przez rdzennych Amerykanów. Jego futro nie jest trwałe ani cenne, ale znalazło szerokie zastosowanie w produkcji filcu oraz jako przycinka i podszewka w produkcji odzieży i rękawic.
Następujące działania ochronne są zalecane dla Lepus californicus :
- monitoring badawczy stanu i trendów populacji
- zarządzanie populacjami oraz ustaleniem limitów polowań
Zalecane są też długoterminowe badania w odniesieniu do powiązań ekologicznych i dynamiki populacji oraz genetyki ( Flinders i Chapman, 2003 ).
Potrzebna jest też ostateczna klasyfikacja podgatunków ( Flinders i Chapman, 2003 ). Ponadto, potrzebne są dane w celu określenia luk w dystrybucji i dynamiki relacji między Lepus californicus a innymi gatunkami zajęcy, które występują w identycznym siedlisku ( Flinders i Chapman, 2003 ).
Lepus californicus - osobniki przed zalotami
W niewoli - rzadki.
Żyje 5 - 6 lat.
Zając Allena, zając antylopi ( Lepus alleni ) - Mearns, 1890 - ssak z rzędu zajęczaków ( Lagomorpha ), z rodziny zającowatych ( Leporidae ).
Występuje w Ameryce Północnej - Meksyk ( Sonora, Sinaloa, północny Nayarit, wyspa Tiburon ), U.S.A. ( południowo-centralna Arizona ).
Zamieszkuje suche tereny pustyń, trawiaste stoki, porośnięte zaroślami doliny, otwarte obszary trawiaste i porośnięte zaroślami od poziomu morza do 1500 m n.p.m.
rycina - zając antylopi ( Lepus alleni ) w czasie ucieczki
Aktywny w ciągu całego roku, głównie od zmierzchu do świtu, czasami w ciągu dnia lecz dzień musi być pochmurny.
Typowy samotnik, łączący się w pary w okresie rozrodczym. Jest terytorialny, zakres rewiru to średnio 642,8 ha.
Dzień spędza ukryciu w zagłębieniu ziemi wśród wysokich traw lub pod krzewami.
Długość ciała wynosi 55,3 - 67,0 cm. Ma szczególnie dużą głowę i uszy o długości średnio 162 mm . Uszy są przeważnie pozbawione włosów z wyjątkiem marginalnych białych włosów wzdłuż krawędzi i na końcach.
Kończyny, biodra, zad porośnięte są białymi włosami z czarnymi końcówkami. Brzuszna powierzchnia ( broda, gardło, brzuch, wnętrze kończyn ) ma białe wraz z ogonem. Reszta ciała ( górna część ) jest żółto - brązowa z czarnymi końcówkami.
Gatunek ma wiele sposobów na radzenie sobie z ciepłem. Futro jest bardzo refleksyjne i izolowane, pomaga mu wyeliminować nadmierne ciepło z otoczenia. Potrafi zmniejszać przepływ krwi do dużych uszu, co zmniejsza wymianę ciepła. Jeśli nie może znaleźć schronienia, toleruje stres cieplny na wysokim poziomie lepiej i dłużej niż Lepus californicus.
Jego podstawowa przemiana materii dostosowuje się do sezonu i zwiększa się o 15% w zimie, w porównaniu z latem.
Gatunek ma wiele strategii unikania drapieżników. Jedną z nich jest siedzenie w schronieniu, które jest otwarte z trzech stron, ale oferuje ochronę od ptaków drapieżnych. W przypadku wykrycia naziemnego drapieżnika może zacząć ucieczkę lub pozostaje w bezruchu w schronieniu. Pozostając w bezruchu kładzie uszy blisko ciała, będąc gotowym na szybką ucieczkę. Ucieka zygzakowatym wzorem, migając białym obszarem ciała w nadziei na zmylenie atakującego drapieżnika. Skacze też krótkim skokiem w wysoką trawę aby stanąć słupka by móc zobaczyć, gdzie znajduje się drapieżnik. W czasie ucieczki może osiągnąć prędkość do 72 km/h .
Do komunikacji używa postawy ciała, słuchu, dotyku, węchu, sygnałów chemicznych, wzroku, wokaliza jest bardzo rzadko używana. Sygnały chemiczne to silny zapach piżmowy wykorzystywany do oznaczenia schronienia.
Agresywne zachowania występują w czasie zalotów. Są to walki bokserskie pomiędzy samcami o możliwość kopulacji oraz przepychanki i gonitwy samic i samców przed kryciem. Walki bokserskie między samcami są często dość poważne i kończą się niejednokrotnie urazami w postaci otwartych ran lub naderwanych uszu.
Odżywia się przede wszystkim roślinnością trawiastą, liśćmi krzewów oraz sukulentami. Wodę pozyskuje głównie z pokarmu.
W porze suchej zjada głównie liście i sukulenty a w porze deszczowej trawy i rośliny zielne.
Sezon rozrodczy od stycznia do października. Zaloty są agresywne. System krycia nie jest znany ale prawdopodobnie monogamiczny.
Samica wyściela trawą zagłębienie w ziemi, gdzie przychodzi na świat potomstwo. Ciąża trwa około 42 dni. Samica rodzi 1 - 5 młodych ( średnio 2 ) w miocie. Od 3 - 4 miotów do 7 w sezonie.
Młode rodzą się dobrze rozwinięte, porośnięte sierścią oraz mają otwarte oczy i uszy. Przez 2 - 3 dni samica nie opuszcza gniazda lub przebywa w jego pobliżu.
Po tym czasie potomstwo może zostać rozproszone w różnych kryjówkach. Po 5 dniach młode mają dobrze wykształcone siekacze. Samica karmi je co 18 - 20 godzin. Młode nie posiadają jeszcze charakterystycznej barwy zadu. Strategia obronna potomstwa to bezruch i kamuflaż.
W wieku 2 - 3 tygodni mogą już samodzielnie spożywać stały pokarm. Po 19 młode mogą już wyświetlać charakterystyczny biały zad.
Odstawienie następuje w 8 - 9 tygodniu od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Szacuje się, że dojrzałość płciową osiąga w wieku 7 - 11 miesięcy.
Długość życia nie jest znana ale prawdopodobnie do 5 - 6 lat.
Lepus alleni
Opisane podgatunki :
- Lepus alleni alleni - Mearns, 1890 - U.S.A ( Arizona ), Meksyk ( Sonora )
- Lepus alleni palitans - Bangs, 1900 - Meksyk ( Sinaloa ) - prawdopodobnie synonim Lepus alleni alleni
- Lepus alleni tiburonensis - Townsend, 1912 - Meksyk ( wyspa Tiburon )
Lepus alleni w cieniu
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze stabilnymi populacjami na większości obszarów swojej dystrybucji. Obecnie nie kwalifikuje się do bardziej zagrożonych kategorii. Ostatnie spadki z południowej Arizony powinny zostać poddane monitorowaniu. Wyspiarska populacja Lepus alleni tiburonensis, powinna zostać poddana całkowitemu przeglądowi.
Nazwa Lepus alleni została nadana na cześć Jana Asafa Allena, kuratora Departamentu Ssaków i Ptaków w Amerykańskim Muzeum Historii Naturalnej. Nazwa zając antylopi ze względu na wyświetlanie białego zadu w czasie ucieczki jak widłoróg ( Antilocapra americana ).
U tego gatunku nie występują w populacjach cykliczne wahania gęstości osobniczej ( Flux i Angermann, 1990 ). Średnia gęstość osobnicza wynosi 0,3 osobnika/ha ( Swihart 1986 ).
W obszarach południowej Arizony, gdzie gatunek Eragrostis lehmanniana stał się powszechny a nie rodzime gatunki traw, populacja Lepus alleni maleje ( Best i Henry, 1993 ) gdyż nie jest on jadalny dla gatunku.
Badania analizujące zawartość żołądka określające dietę gatunku wykazały różne gatunki traw ( 45% ), Prosopis juliflora ( 36% ) i kilka gatunków kaktusów ( 7,8% ) stanowiły one większość zjadanej roślinności ( Vorhies i Taylor, 1933 ).
Gatunek stanowi ważny składnik diety wielu drapieżników.
Człowiek poluje na gatunek dla mięsa i skóry lub sportu.
Potencjalne zagrożenia dla gatunku to :
- zmiany siedliskowe występujące wzdłuż wybrzeży Nayarit, Sinaloa i Sonora w Meksyku w wyniku rozszerzenia rolnictwa ( Best i Henry, 1993 )
- polowanie dla sportu
- rozbudowa ludzkich osiedli
- egzotyczne drapieżniki
- fragmentacja siedlisk i pożary wywoływane przez ludzi
- konkurencja ze strony zwierząt domowych oraz uważanie gatunku za szkodnika pastwisk, będącego konkurentem dla wypasanych zwierząt ( 15 zajęcy zjada tyle trawy co 1 owca lub 74 osobniki co 1 krowa - Best i Henry, 1993 )
- konkurencja ze strony Lepus californicus, którego zakres się rozszerza
Podgatunek Lepus alleni tiburonensis jest obecnie wymieniony w Meksykańskim Dzienniku Norm NOM-059-SEMARNAT-2001. Podgatunek ten jest mniejszy o łącznej długości od 50,0 - 60,5 cm.
Podgatunek Lepus alleni alleni został zarejestrowany z Cabeza Prieta National Wildlife Refuge ( południowa Arizona ).
Gatunek powinien zostać poddany działaniom ochronnym, głównie poprzez stały monitoring populacji zarówno kontynentalnych jak i wyspiarskich, ustaleniu limitów polowań i sezonów ochronnych, ochrony ważnych dla gatunku siedlisk.
zając antylopi ( Lepus alleni )
W niewoli - rzadki.
Gatunek jest trudny do utrzymania przy życiu w niewoli.
Zając białoczelny ( Lepus callotis ) - Wagler, 1830 - ssak z rzędu zajęczaków ( Lagomorpha ), z rodziny zającowatych ( Leporidae ).
Występuje w Ameryce Północnej - U.S.A. ( południowo-zachodni Nowy Meksyk ) i Meksyk ( północno-centralne Durango, centralne Chihuahua i południowo-centralne Chihuahua, północne Guerrero, Oaxaca, Zacatecas, Queretaro ).
Zamieszkuje półpustynne i równinne obszary trawiaste, obszary porośnięte wysoką trawą, doliny z roślinnością trawiastą, obszary upraw rolnych, wysokie płaskowyże do 1500 - 1600 m n.p.m. Unika terenów górzystych.
zając białoczelny ( Lepus callotis ) w typowym siedlisku
Aktywny w ciągu całego roku, głównie od zmierzchu do świtu. Największą aktywność wykazuje w jasną noc z jasnym światłem księżyca. Jego aktywność może być ograniczona przez pełne zachmurzenie, wiatr lub załamanie pogody. Temperatura otoczenia ma mały wpływ na jego aktywność.
Żyje w parach, najbardziej jest to widoczne w sezonie rozrodczym. Samiec w okresie godowym broni samicy przed ingerencją innych samców. Cecha ta utrzymuje płcie razem w obszarach o niskiej gęstości osobniczej. Osobniki zazwyczaj przebywają nie dalej niż 5 metrów od siebie. Razem biegną w kierunku zbliżających się intruzów. Związek trwa przez okres ciąży samicy.
Lepus callotis konstruuje i wykorzystuje schronienie o średniej długości 37 cm, 18,3 cm szerokości i 6,3 cm głębokości. Schronienie zazwyczaj znajduje się w kępie trawy. Czasami może również zajmować podziemne nory, ale to zachowanie jest rzadkie.
Występuje niewielki dymorfizm płciowy : samica nieco większa niż samiec. Długość ciała wynosi od 432 do 598 mm, długość ogona od 47 do 92 mm, długość stopy 118 do 141 mm i długość ucha 108 do 149 mm. Przednie łapy mają pięć palców, natomiast tylne łapy cztery. Wszystkie palce kończą się mocnymi pazurami.
Futro grzbietowe jest krótkie i grube. Ubarwienie koloru bladego, ochrowo-cynamonowego mocno zmieszanego z czarnym. Na spodzie jest biały ze śladami kolorowych plam z przodu ud. Ogon czarny z włosami spiekanymi z białym na górnej powierzchni i wszystkimi białymi na spodzie. Boki odróżniają się od innych gatunków Lepus tym, że są czyste białe. Zad i uda również są białe i pokryte kilkoma czarnymi włoskami. Kończyny są białe, ale ich powierzchnia zewnętrzna to zabrudzony kolor biały. Głowa jest kolor kremowo-biała, zmieszana z czarnym, o białawych obszarach wokół boków oczu. Uszy pokryte są krótkimi żółtawo-brązowymi włosami, które są wymieszane z czarnym ku przodowi a białym ku tyłowi. Wierzchołek ucha jest biały spiekany. Poniżej wierzchołka ucha jest pęczek czarnych włosów. Długie prążków na przedniej krawędzi ucha są ochrowo polerowane natomiast obrzeża końcówek ucha i jego tylnej krawędzi są białe. Wewnętrzna powierzchnia ucha jest prawie nagie.
Szata zimowa jest ciemno-szara na zadzie i na zewnątrz tylnych nóg. Z przodu tylnych nóg ich szczyty są białe. Z przodu nóg przednich i górnej granicy łapy jasnoszare do ciemno-szarej. Góra, boki, i koniec ogona są czarne. Wierzch i boki głowy oraz plecy są ciemno-różowe zmieszane z czarnym. Kark jest zwykle czarny. Uszy są ciemne, czarne i białe.
Strategia obronna gatunku to kamuflaż i szybka ucieczka. W czasie ucieczki naprzemiennie migają jego białe boki, uciekając robi długie i wysokie skoki. Zaskoczony i zaniepokojony przez drapieżnika, skacze prosto w górę
W położeniu spoczynkowym, jest zakamuflowany tak, że zlewa się z otoczeniem. Długie tylne nogi i stopy są przystosowane do prędkości, dając możliwość szybkiej ucieczki, jednak ucieka zygzakiem. Długie uszy służą do lokalizacji dźwięków, również jako regulacja temperatury, gdy są podniesione w formie wachlarza. Wyłapują wtedy chłodne, ruchy powietrza w wysokiej temperaturze.
Do komunikacji używa dotyku, postawy ciała, sygnałów chemicznych, słuchu, wzroku, węchu i wokalizy. Wydaje trzy rodzaje dźwięków. W reakcji na strach lub alarmując jest to piskliwy krzyk. Następny rodzaj to seria pomruków wydobywana przez samca będącego z samicą w celu przegnania intruza.
Kolejny rodzaj to wibracja o grunt w trakcie zalotów.
Dieta składa się głównie z traw i turzyc. Zjada też rośliny zielne, liście, korzonki, sukulenty. Lepus callotis karmi się żując i wyciągając źdźbła trawy w pobliżu ziemi, dopóki nie są albo wyrwane z korzeniami lub zerwane. Pokarm spożywa siedząc w przykucniętej pozycji. W czasie żywienia się turzycami używa przednich kończyn do wydobywania bulw. Po wydobyciu bulwy pozostaje owalne zagłębienie, gdzie często pozostawia granulki kału.
Sezon rozrodczy trwa minimum 18 tygodni, najczęściej od połowy kwietnia do sierpnia. System krycia monogamiczny. Zaloty nie są tak burzliwe jak u innych gatunków z rodzaju Lepus.
Ciąża trwa około 40 - 42 dni. Samica rodzi w schronieniu 1 - 4 ( średnio 2 ) młode w miocie. W okresach odpowiedniej pogody do 3 miotów w sezonie.
Młode rodzą się dobrze rozwinięte, porośnięte sierścią i mają otwarte oczy i uszy. Samica przez pierwsze 2 - 3 dni nie opuszcza schronienia lub pozostaje w jego pobliżu gotowa bronić młodych. Po tym okresie opuszcza i pozostawia młode same, wracając do nich co 18 - 20 godzin celem nakarmienia ich pożywnym mlekiem. Młode pozostają w bezruchu licząc na swój kamuflaż.
W wieku 2 - 3 tygodni mogą już samodzielnie spożywać stały pokarm. Odstawienie następuje po 8 - 9 tygodniach od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad młodymi.
Młode po odstawieniu rozpraszają się w poszukiwaniu swoich rewirów.
Dojrzałość uzyskują w wieku 9 - 12 miesięcy.
Długość życia nie jest znana ale prawdopodobnie wynosi 3 - 5 lat.
Lepus callotis
Opisane podgatunki :
- Lepus callotis battyi - J Allen, 1903 - Meksyk ( północno-zachodnie Durango ) - synonim Lepus gaillardi battyi - uznawany za synonim Lepus callotis gaillardi
- Lepus callotis callotis - Wagler, 1830 - Meksyk ( południowe Durango do Oaxaca )
- Lepus callotis gaillardi - Mearns, 1896 - U.S.A. ( Arizona, wschodnie stoki Sierra Madre Occidental w południowo-zachodnim Nowym Meksyku ), Meksyk ( północne Durango ) - synonim Lepus gaillardi - uważany za ważny w odróżnieniu od innych taksonomii - zagrożony
- Lepus callotis mexicanus - Lichtenstein, 1830 - Meksyk - uznawany za synonim Lepus callotis callotis
- Lepus callotis nigricaudatus - Bennett, 1833 - Meksyk - synonim Lepus nigricaudatus - uznawany za synonim Lepus callotis callotis
rycina - para Lepus callotis
Gatunek uznawany za podatny ze względu na brak aktualnych danych co do stanu populacji w Meksyku. Uwzględniono doniesienia o izolowanych populacjach w U.S.A. ( Nowy Meksyk ) i w Meksyku ( Durango ) ( Flux i Angermann 1990, Best i Henry 1993 ). Dlatego gatunek jest kwalifikowany na podstawie kryteriów A2bce lub A3bce.
Obecnie uznaje się dwa podgatunki Lepus callotis callotis i Lepus callotis gaillardi ( Hall 1981, Hoffmann i Smith 2005 ). Lepus callotis gaillardi ma raczej nieciągły zasięg, który rozciąga się od południowo-zachodniego Nowego Meksyku ( U.S.A. ) do północno-centralnego Meksyku, podczas gdy Lepus callotis callotis ma zasięg od centralnej części wschodniego Durango ( Meksyk ) w kierunku równiny w centralnej części Meksyku.
W Meksyku, istnieją również dwie izolowane populacje, jedna w centrum Chihuahua i druga od południowo-centralnej Chihuahua do Durango ( Martinez-Villeda 2006 ). ). Lepus callotis zaobserwowano na wysokości 2550 m n.p.m. w Puebla i na wysokości 750 m n.p.m. w Morelos ( Best i Henry 1993 ).
Główne zagrożenia to zmiany siedliskowe i fragmentacja, konkurencja ze strony Lepus californicus i Sylvilagus audubonii, nadmierny wypas zwierząt domowych.
Dodatkowe zagrożenia stanowi polowanie dla sportu i lokalnej egzystencji, egzotyczne drapieżniki, pożary powodowane przez ludzi, rozrost siedzib ludzkich.
Wygenerowany model dla warunków klimatycznych w 2050 roku wskazuje na 60% redukcję w zakresie od obecnego potencjalnego zasięgu tego gatunku ( Martinez-Villeda, 2006 ).
Badanie przeprowadzone w okresie od 1998 - 1999 w półpustynnych i trawiastych równinnych siedliskach w Chihuahua, ( Meksyk ) określiło gęstość osobniczą na 0,01 osobnika/ha i 0,06 osobnika/ha ( Desmond, 2004 ).
W 1950 roku, obserwowano dwie populacje Lepus callotis gaillardi po zachodniej stronie gór Huachuca w Arizonie ( Hoffmeister, 1986 ). Jego dystrybucja w południowo-zachodnim Nowym Meksyku jest ograniczona do dwóch miejsc w Hidalgo County na wysokości między 1500 - 1600 m n.p.m. ( Flux i Angermann 1990 ). Całkowity zasięg w U.S.A. szacuje się na 120 km2 ( Bednarz i Cooka, 1984 ). Między 1976 i 1981, populacja gatunku w Nowym Meksyku i przyległym Durango, Meksyk zmniejszyła się o 50%, z ogólnej populacji, w następnie czego populację tą szacuje się na zaledwie 340 osobników. Badania tej populacji w latach 1990 i 1995 określiły liczbę przyrostu na mniej niż pięć osobników rocznie.
W 1975 roku, szybki spadek gatunku spowodował wpisanie go do notowań w kategoriach zagrożonych przez Department of Game and Fish Nowego Meksyku, i pozostaje w tym stanie ( Departament of Game and Fish, 2006 ). W rezultacie gatunek stał się celem wzmożonych wysiłków w zakresie ochrony.
Podjęto środki mające na celu monitorowanie stanu i trendów populacji, a także środków w celu zapobiegania i kontroli krzewów oraz szkodliwych praktyk wypasu przez lokalnych właścicieli ziemskich.
Ponadto zaleca się priorytety ochrony dla gatunku obejmujące badania w celu ustalenia stanu i trendów populacji, jej liczebności oraz jej zakresu.
Lepus callotis w czasie nocnego żerowania
W niewoli - rzadki.
Gatunek jest trudny do utrzymania przy życiu w niewoli.
Zając Tehuantepec ( Lepus flavigularis ) Wagner, 1844 - ssak z rzędu zajęczaków ( Lagomorpha ), z rodziny zającowatych ( Leporidae ). Synonim Lepus callotis flavigularis.
Występuje w Ameryce Północnej - Meksyk ( wybrzeże Pacyfiku na Przesmyku Tehuantepec z Salina Cruz w Oaxaca do Tonalá w Chiapas ). Jest endemitem dla Meksyku.
Zamieszkuje suche sawanny z rodzimymi trawami porośnięte nielicznymi krzewami ( Byrsonima crassifolia, Opuntia decumbens, Opuntia tehuantepecana ) i rozproszonymi drzewami ( Crescentia spp. ). Także nadmorskie trawiaste wydmy od poziomu morza do 500 m n.p.m.
zając Tehuantepec ( Lepus flavigularis ) - młody osobnik
Aktywny w ciągu całego roku, głównie od zmierzchu do świtu. Dzień spędza ukryty w schronieniu.
Typowy samotnik, łączący się w pary w sezonie rozrodczym.
Jest uważany za nieterytorialny, ze względu że zakresy rewirów dla obu płci zachodzą na siebie. Średnia wielkość to 2,1 - 13,3 ha.
Niewielki dymorfizm płciowy : samiec nieco mniejszy niż samica. Długość ciała to 56 - 61 cm ( średnio 59,5 cm ). Osobniki o wadze większej niż 2,5 kg są uważane za dorosłe.
Ubarwienie szaty to zakurzony szaro-brązowy kolor na plecach, uszach i gardle. Gardło jest bardziej żółtawe i ma biały spód ciała. Dwa czarne paski biegną od podstawy uszu wzdłuż pleców, zwężając się do punktu, w pobliżu jego zadu. Ma typowe cechy dla innych zajęcy długie uszy o długości nawet 12 cm i długie tylne kończyny.
Gatunek jest podobny z wyglądu do Lepus callotis, ale ten drugi ma większe uszy i nie ma charakterystycznego zabarwienia na szyi.
Jego zabarwienie szaty zmienia się umiarkowanie od wiosny do jesieni.
Na wiosnę, może stać się jaśniejszy, przy czym wyblakły płaszcz ma bardziej żółtawy kolor a czarne pasy na szyi widoczne są jako czarne plamy za uszami.
Obroną przed drapieżnikami jest kamuflaż i szybka ucieczka.
Jego schronienie to zagłębienie w ziemi, w kępie wysokiej trawy lub pod krzewami.
Do komunikacji używa sygnałów zapachowych, dotyku, wzroku, słuchu, węchu, postawy ciała i prawdopodobnie wokalizy, co nie jest do końca pewne.
Odżywia się głównie trawami i roślinami zielnymi ale w skład jego diety mogą wchodzić też gałązki, kora, liście oraz rośliny uprawne.
Sezon rozrodczy od lutego do grudnia, ale szczyt reprodukcji w porze deszczowej od maja do października. System krycia poligamiczny.
W czasie zalotów, samiec kica za samicą obwąchując ją w celu wykrycia czy jest w rui. Zgodna para angażuje się w skomplikowany rytuał zalotów przed kopulacją. Po kopulacji samiec przebywa krótko z samicą a następnie odchodzi w poszukiwaniu nowej partnerki.
Ciąża trwa około 40 - 42 dni. Samica rodzi 1 - 4 młodych w miocie. Średnia wielkość miotu jest 2. Młode rodzą się dobrze rozwinięte, mają otwarte oczy i uszy oraz są porośnięte sierścią. Samica ukrywa je w gęstej roślinności i przez pierwsze 2 - 3 dni przebywa w pobliżu gotowa bronić młodych. Po tym okresie pozostawia je same i powraca do karmienia co 18 - 20 godzin.
Strategia młodych oczekujących na samicę to bezruch i kamuflaż.
Odstawienie następuje po 17 - 23 dniach. Po tym okresie młode przechodzą na stały pokarm i następuje rozproszenie.
Dojrzałość płciową uzyskuje w wieku 6 - 7 miesięcy, niektóre osobniki są zdolne do rozrodu w tym samym roku.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Długość życia nie jest znana ale prawdopodobnie wynosi do 5 lat.
dorosła samica Lepus flavigularis
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za zagrożony w kategorii A2b+3c; B1ab( i,ii,iii,v )+ 2ab( i,ii,iii,v ); C1; D ze względu na utratę siedlisk i ich fragmentację, zakres występowania jest prawdopodobnie tylko 520 km2, a obszar wykorzystania jest mniejszy niż 100 km2, ( a być może tylko 67 km2 ).
Całkowita wielkość populacji jest szacowana na mniej niż 1000 osobników.
Ostatnio, zające Tehuantepec nie zostały znalezione w Chiapas ( Retana i Lorenzo, 2002 ). Znane są cztery populacje gatunku, wszystkie są od siebie odizolowane i małe.
Zasięg występowania gatunku jest zagrożony przez degradację i utratę siedlisk, ich dalszą degradację przez wprowadzenie egzotycznych traw, pożary wywołane przez człowieka, rolnictwo, nadmierny wypas hodowanego bydła i rozrost osiedli ludzkich. Kłusownictwo na gatunku jest też dużym zagrożeniem. Niska zmienność genetyczna w maleńkich populacjach może stanowić dodatkowe zagrożenie, co może prowadzić do chowu wsobnego .
Drapieżnictwo był główną przyczyną zgonów oznakowanych osobników obrożami radiowymi i stanowiło 94% nieletnich i 67% dorosłych w okresie badawczym w ciągu 29 miesięcy.
Pożary spowodowane przez człowieka w sawannie stanowiły 20% zgonów dorosłych.
Kłusownictwo stanowiło 13% zgonów dorosłych i 6% młodocianych zgonów.
Redukcja habitatu jest szacowana na 8 - 29% w ciągu ostatnich 24 lat (w Cuarón i de Grammont os. Comm.).
Zając Tehuantepec jest gospodarzem nicieni Pelecitus meridionaleporinus, gatunek ten został uzyskany z podstawy samczych uszu ( Jiménez-Ruiz,, et al., 2004 ).
Lepus flavigularis jest wymieniony jako krytycznie zagrożony w Meksykańskim Dzienniku Norm NOM-059-Ecol-2001. Jednak prawo nie jest skutecznie egzekwowane przez władze lokalne w Oaxaca w Meksyku. Obszary dystrybucji gatunku nie są obszarami chronionymi.
Zalecane działania ochronne to skuteczna ochrona siedlisk tego gatunku, wraz z zachowaniem jego naturalnej struktury i różnorodności. Inne działania ochronne zalecane obejmują lepszą regulację polowań, dalsze badania nad gatunkiem, jego hodowla, programy edukacyjne dla lokalnej ludności oraz dalsze badania w celu wyjaśnienia zakresu jego dystrybucji. Jest to szczególnie ważne, aby rozpoznać i zarządzać genetycznie odrębnymi populacjami jako indywidualnymi jednostkami, w celu uniknięcia dalszej utraty różnorodności genetycznej, w tym wysoce zagrożonym gatunku.
portret Lepus flavigularis
W niewoli - brak danych.
Zając czarny, zając wyspowy ( Lepus insularis ) - W. Bryant, 1891 - ssak z rzędu zajęczaków ( Lagomorpha ), z rodziny zającowatych ( Leporidae ).
Występuje w Ameryce Północnej - Meksyk ( wyspa Espiritu Santo, w Zatoce Kalifornii, został wprowadzony na pobliską wyspę Pichilinque ). Jest endemitem dla Meksyku.
Zamieszkuje doliny i przylegające niższe zbocza wzgórz od poziomu morza do wysokości 300 metrów. Preferuje miejsca porośnięte suchymi tropikalnymi krzewami Prosopis, Ambrosia i Acacia, kaktusami Pachycerus, Stenocereus, Opuntia i innymi roślinami, ponieważ górne stoki są skaliste i jałowe.
rycina - zając czarny ( Lepus insularis )
Aktywny w ciągu całego roku, szczyt aktywności od zmierzchu do świtu, czasami w ciągu dnia. Praktycznie cały dzień spędza w cieniu krzewów. Na nagich zboczach jest niezwykle widoczny mimo pozostawania w bezruchu.
Typowy samotnik, łączący się w pary w sezonie rozrodczym. Brak danych czy jest terytorialny.
Na schronienia zajmuje płytkie zagłębienie w ziemi, umieszczone w cieniu krzewów lub wśród gęstej roślinności. Pozostając w bezruchu przypomina krótki, zwęglony kikut wśród szaro-zielonej roślinności.
Niewielki dymorfizm płciowy : samica nieco większa niż samiec.
Długość ciała średnio wynosi 574 mm, a średnia długość ogona to 96 mm.
Posiada charakterystyczną błyszczącą czarną głową ze zwykle kilkoma białymi włosami na środku i szarymi włosami wokół uszu i oczu. Pozostała część górnego owłosienia, w tym górna część ogona, jest czarna z połyskiem z ciemnego cynamonu. Po stronie brzusznej przeważa kolor cynamonu. Czarna linia rozciąga się wzdłuż wewnętrznych boków tylnych stóp, od palców do nieco powyżej pięty. Podeszwy stóp są mocno wyściełane.
Brak naturalnych drapieżników pozwolił gatunkowi na charakterystyczne czarne ubarwienie.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, postawy ciała, wzroku, słuchu, węchu, dotyku. Nie wiadomo czy używa wokalizy.
Typowy roślinożerca. W skład jego diety wchodzą głównie trawy, rośliny zielne i mięsiste łodygi Stenocereus. Zjada również młode pąki i gałązki krzewów Prosopis. W porze suchej odżywia się głównie korą krzewów.
Wodę uzyskuje ze spożywanej roślinności.
Sezon godowy ograniczony do łagodnych pór roku, zwykle od stycznia do sierpnia. W czasie najbardziej aktywnej części zalotów samce tracą zwyczajową ostrożność. Walczą z innymi samcami o możliwość kopulacji z samicą. Walka składa się z boksu przednimi kończynami oraz szeregu kopnięć tylnych kończyn.
Podczas krycia również samica może zostać mocno poturbowana. System krycia poligamiczny. Samiec po kopulacji zazwyczaj odchodzi w poszukiwaniu nowej partnerki.
Ciąża trwa 41 - 43 dni. Samica rodzi 1 - 5 młodych ( średnio 3 - 4 ) w miocie. 2 - 3 mioty w sezonie.
Młode rodzą porośnięte sierścią, mają otwarte oczy i uszy. W ciągu 2 - 3 dni samica nie opuszcza ich lub przebywa w pobliżu.
Po tym okresie karmi je co 18 - 20 godzin. Młode pozostają w bezruchu i są świetnie zakamuflowane. Po 2 - 3 tygodniach mogą spożywać stały pokarm. Odstawienie następuje po około 17 - 25 dniach od narodzin. Po tym okresie następuje rozproszenie.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Dojrzałość płciową osiąga w wieku około 243 - 245 dni od narodzin. Brak danych czy może rozmnażać się w tym samym roku.
Długość życia prawdopodobnie wynosi 3 - 5 lat.
Opisane podgatunki :
- Lepus insularis edwardsi - Saint-Loup, 1895 - Meksyk ( wyspa Espiritu Santo ) - synonim Lepus edwardsi - uznawany za synonim Lepus insularis
Gatunek uznawany za bliski zagrożenia gdyż kwalifikuje się do tej kategorii zgodnie z kryterium B1b (iii), dotyczącym zakresu występowania mniejszym niż 100 km2, ale nie spełnia drugiego kryterium cząstkowego wymaganego do kwalifikacji w tej kategorii.
Całkowita powierzchnia wyspy Espiritu Santo to 23,383 ha, czyli około 95 km2. Gatunek jest powszechny na wyspie a jego populacje są stabilne ( Chapman et al. 1983 ).
Obecnie nie rozpoznaje się żadnych podgatunków ( Hall 1981, Hoffmann i Smith 2005 ).
Lepus insularis jest blisko spokrewniony z Lepus californicus z pobliskiego półwyspu Baja California. Status na poziomie gatunku Lepus insularis została zakwestionowana. Jednakże, w wielu odmianach porównań istnieje wyraźna separacja w oparciu o postacie czaszkowe. Jednak istnieją wystarczające różnice między nimi do klasyfikacji jako odrębne gatunki ( Dixon i wsp. 1983 ).
Izolacja Lepus insularis na wyspie Espiritu Santo, w połączeniu z wirtualnym brakiem drapieżnych ptaków i ssaków, najwyraźniej usunęła presję selekcyjną sprzyjającej tajemniczej ciemnej barwie. Prawdopodobnie zaczeło się to rozwijać jakieś 5000-12000 lat temu, kiedy wyspa oddzieliła się od lądu. Kolor czarny stanowi barwę melanistyczną, której nie wykazują kontynentalne zające.
Jedyny drapieżny ssak na wyspie Espiritu Santo to Bassariscus astutus , który prawdopodobnie nigdy nie poluje nawet na młode Lepus insularis.
Główne zagrożenia mogą stanowić zakłócenia przez ludzi, utratę i fragmentację siedlisk przez egzotyczną faunę i konkurencja z krajowymi przedstawicielami fauny.
Wyspa Espiritu Santo nie jest zamieszkana przez ludzi, wprowadzony został na pobliską wyspę Pichilinque, która jest zamieszkana.
Wpisany do Meksykańskiego Dziennika Norm NOM-059-ECOL-2001.
Oznaczony na liście środków ochronnych w zakresie działań badawczych.
W niewoli - brak danych.
Zając Townsenda, zając preriowy ( Lepus townsendii ) - Bachman, 1839 - ssak z rzędu zajęczaków ( Lagomorpha ), z rodziny zającowatych ( Leporidae ).
Występuje w Ameryce Północnej - południowa Kanada ( południowo-środkowa Kolumbia Brytyjska, Alberta, Saskatchewan, południowo-zachodnia Manitoba i południowo-zachodnia część Ontario ), U.S.A. - ( Waszyngton, Oregon, Kalifornia, Nevada, Idaho, Montana, Wyoming, Utah, Kolorado, Nowy Meksyk, Nebraska, Kansas, Dakota Północna i Południowa, Minnesota, Wisconsin, Iowa, Missouri i Illinois ).
Zamieszkuje równiny i prerie, tereny leśne aż do wysokich alpejskich łąk od 40 - 4300 m n.p.m. . Wykorzystuje również łąki i pastwiska oraz pola uprawne.
zając Townsenda ( Lepus townsendii )
Aktywny w ciągu całego roku, głównie od zmierzchu do świtu. Dzień spędza w ukryciu, w płytkim zagłębieniu wykopanym w ziemi na głębokości 10 - 20 cm pod naturalną osłoną z roślin.
Typowy samotnik, łączący się w pary w sezonie rozrodczym. W sezonie rozrodczym może tworzyć małe grupy od 3 do 4 osobników, które łączą zaloty. Zakresy rewirów są słabo poznane ale uważa się, że jest to około 2 do 3 km średnicy terenu. Nie odchodzi daleko od schronienia i wydeptanych szlaków. Często schronienie jest połączone szlakiem do różnych miejsc żerowania.
W zimie, schronienia są zastępowane strukturami przypominającymi jaskinie połączone wieloma tunelami. Mimo, obserwacji podczas ekstremalnych zim lub na terenach obfitych w pokarm dużych grup tego gatunku, jest to najmniej socjalny gatunek ze wszystkich zajęcy Ameryki Północnej.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego, samica nieco większa od samca.
Długość ciała to 56,5 - 65,5 cm. Ubarwienie szaty zależy od sezonu i siedliska. Linienie dwa razy w roku. Latem ma cienką szatę w kolorze ciemnobrązowym lub szaro-brązowym na grzbiecie oraz białą lub jasnoszarą na brzuchu.
W północnej części zasięgu ubarwienie szaty w zimie staje się białe, jedynie wokół oczu i na gardle szare. W południowej części tylko boki ma białe.
Uszy długie, na zewnątrz szare a białe i brązowe w środku z widocznymi czarnymi smugami. Ogon ma biały cały rok z ciemnym paskiem w górnej jego części. Całe ciało jest smukłe z dobrze rozwiniętymi długimi tylnymi kończynami. Pozwalają mu one na szybką ucieczkę.
Wzór zębowy jest 2/1 0/0 3/2 3/3 = 28 .
W czasie ucieczki może biec z szybkością do 55 km/h, a pojedynczy skok może wykonać do 5 metrów.
Ogromne uszy są wyposażone w doskonałe ukrwienie pomagające mu w odprowadzaniu ciepła. Ciepło jest rozpraszane dzięki tym uszom i dobrowolna hipertermia w wewnętrznej temperaturze ciała w najgorętszym momencie dnia wzrasta do ponad 41 ° C .
Ogólna metoda unikania drapieżników to leżenie nieruchomo w schronieniu, opierając się na kamuflażu, aby uniknąć wykrycia, a duże uszy pomagają mu wykryć drapieżnika. Zając preriowy będzie próbował wymknąć się z kryjówki nie zauważony lub uciekając z dużą szybkością i wyskakując daleko jeśli jest zaskoczony. Ucieka biegnąc zygzakiem i potrafi pokonać wodną przeszkodę doskonale pływając.
W suchych rejonach wydala praktycznie suche odchody pomagające mu utrzymać wodę w organizmie.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, słuchu, postawy ciała, węchu, wzroku, dotyku. Wokaliza jest używana tylko w momencie ataku drapieżnika lub schwytania przez niego.
Jest ściśle roślinożerny. Żywi się trawami, roślinami zielnymi i liśćmi krzewów. W lecie w skład jego diety wchodzą między innymi: Trifolium sp. i Carex obtusata. Alternatywą w miesiącach zimowych jest kora krzewów ( Chrysothamnus parryi ) i rośliny, m.in. ( Medicago sativa ), ( Triticum aestivum ) i ( Agropyron smithii ). Gatunek często zimą odwiedza stodoły i zjada siano znalezione wewnątrz.
Sezon rozrodczy od lutego do lipca ze szczytem od marca do czerwca.
3 - 5 samców goni jedną samicę. Dochodzi często do agresywnych walk między samcami, są to walki bokserskie lub kopnięcia zadawane tylnymi kończynami.
System krycia poligamiczny, kopulacja trwa od 5 - 20 minut. Po kopulacji samiec odchodzi w poszukiwaniu innej partnerki.
Samica buduje w zagłębieniu gniazdo, które wyściela futrem, suchą trawą i liśćmi. Ukrywa je pod osłoną krzewów lub wysokich roślin.
Ciąża trwa około średnio 42 dni ale może być różna w zależności od siedliska.
Samica rodzi 1 - 11 młodych ( średnio 3 - 4 ) w miocie. 1 - 4 mioty w sezonie.
Młode rodzą się dobrze rozwinięte, są pokryte sierścią i mają otwarte oczy i uszy. Po urodzeniu ważą około 90 - 100 gram.
Samica przez pierwsze 2 - 3 dni nie opuszcza młodych na dłuższy czas lub przebywa w pobliżu gniazda.
Po tym okresie pozostawia młode i powraca co 18 - 20 godzin w celu ich nakarmienia. Młode polegają na swoim kamuflażu i bezruchu.
Po 2 tygodniach od narodzin mogą już samodzielnie spożywać stały pokarm. Odstawienie następuje w wieku około 4 - 5 tygodni. Po tym czasie następuje rozproszenie.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Dojrzałość płciową młode uzyskują w 7 - 8 miesiącu życia ale rozmnażają się po przezimowaniu.
Długość życia szacowana jest na około 8 lat w warunkach naturalnych.
Lepus townsendii
Opisane podgatunki :
- Lepus townsendii campanius - Hollister, 1915 - Kanada ( Alberta, Saskatchewan, Manitoba ), U.S.A. ( Arizona, Nowy Meksyk, American Great Plains )
- Lepus townsendii campestris - Bachman, 1837 - Kanada ( Saskatchewan ), U.S.A. ( zachodnia część do Kolorado ) - synonim Lepus campestris - uważany za synonim Lepus townsendii ale różne w starych taksonomiach
- Lepus townsendii sierrae - Merriam, 1904 - U.S.A. ( Kalifornia - Yosemite ) - Orr (1940) populacja z Kalifornii była uważana dawniej jako Lepus townsendi sierrae, obecnie nierozerwalnie związane z Lepus townsendii townsendii
- Lepus townsendii townsendii - Bachman, 1839 - Kanada ( Kolumbia Brytyjska - południowa Okanagan Valley, Osoyoos Lake, Summerland )
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroki zakres i mimo spadku populacji w niektórych obszarach nie kwalifikuje się w bardziej zagrożonych kategoriach. Podgatunek Lepus townsendii townsendii jest uważany za szczególnej troski w Kalifornii, gdzie populacje drastycznie się zmniejszyły, prawdopodobnie w wyniku konkurencji z bydłem i przez nadmierny wypas zwierząt ( Amerykańskie Towarzystwo Ssaków 2009 ; Wilson i Ruff, 1999 ).
Nazwę Lepus townsendii zawdzięcza JK Townsendowi, który zebrał próbki holotypu ( Kim, 1987 ). Obecnie wyróżnia się dwa uznane podgatunki, Lepus townsendii campanius i Lepus townsendii townsendii ( Hall 1981, Hoffmann i Smith 2005 ). Lepus townsendii campanius jest nieco większy i ma nieznacznie jaśniejsze ubarwienie szaty ( Kim, 1987 ).
Główne zagrożenie stanowi utrata i fragmentacja siedlisk, konkurencja ze strony Lepus californicus, nadmierny wypas zwierząt domowych, polowanie dla skóry i mięsa oraz uważanie za szkodnika upraw rolnych na niektórych obszarach.
Gatunek stanowi ważny składnik diety wielu drapieżników.
Stanowił źródło pokarmu dla pierwszych europejskich osadników. Nadal poluje się na niego przez cały rok. Jego skóra była niegdyś wysoko ceniona i powszechnie stosowana w branży futrzarskiej ( Chapman i in. 1982 ).
W niektórych obszarach jest często uważany za szkodnika upraw rolnych, szczególnie lucerny, kukurydzy, soi i pszenicy ozimej oraz , że może zjeść zapasy siana czy ogryzać drzewka w sadach ( Chapman i in., 1982 ). Jednak z powodu niskiej gęstości osobniczej i preferowanie użytków zielonych wpływ Lepus townsendii na agrokulturę jest zwykle niewielka ( Banfield, 1974 ).
Obserwacje gatunku spadły w Grand Teton National Park od 1970 roku, z obserwacji określanych jako "liczne" i "wspólne" do trzech osobników, od 1978 roku ( Berger i in. 2006 ). W Parku Narodowym Yellowstone, gdzie gatunek był kiedyś uważany za bogaty, nie zostały potwierdzone obserwacje od 1990 roku ( Berger 2008 ). Przyczyna lub przyczyny wytępienia z obu parków jest obecnie nieznana ( Berger 2006; Berger 2008 ).
Gatunek nie był objęty żadnymi działaniami ochronnymi.
Zaleca się, dalsze badania biologii i populacji tego gatunku, jak również konkurencji ze strony Lepus californicus.
Gatunek powinien zostać skreślony z listy szkodników w stanie Wyoming.
Lepus townsendii
W niewoli - sporadyczny.
Osobniki w warunkach wiwaryjnych są niezwykle żarłoczne i potrafią zjeść 0,5 kg roślin dziennie ( Kim, 1987 ).
Zając amerykański ( Lepus americanus ) - Erxleben, 1777 - ssak z rzędu zajęczaków ( Lagomorpha ), z rodziny zającowatych ( Leporidae ).
Patrz :
http://beszamelispolkabezograniczen.blogspot.com/2011/04/ssaki-ameryki-ponocnej-subiektywny.html
Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.
