Do rodziny Platacanthomyidae należą dwa lub trzy gatunki z dwóch rodzajów : Platacanthomys i Typhlomys. Istnieje spór czy w rodzaju Typhlomys mamy dwa czy jeden gatunek. Wielu autorów podaje dwa gatunki lecz IUCN jeden.
Najnowsze badania dowodzą, że mamy jednak dwa gatunki w tym rodzaju. Analizy genów mitochondrialnych i jądrowych wykazały, że osobniki z prowincji Lao Cai na północy Wietnamu należą do odrębnego filogenetycznego rodowodu Typhlomys.
Występują w wielu regionach południowych Indii, południowych Chin i północnego Wietnamu ( Corbert, 1984 ).
Zamieszkują wilgotne, skaliste, tropikalne i subtropikalne lasy na wysokości od 600 do 2100 m n.p.m.
rycina - kolcosznica malabarska ( Platacanthomys lasiurus )
Nie wiadomo czy żyje w grupach społecznych ale prawdopodobnie są samotnikami łączącymi się w pary w okresie rozrodczym.
Nie wiadomo czy są terytorialne i jakie zakresy mają poszczególne osobniki.
Ich kryjówki to nory, dziuple drzew i szczeliny między kamieniami, często w pobliżu strumieni ( Helin, i wsp., 1999; Mudappa, i wsp., 2001; Nowak, 1999 ).
Gatunki są podobne do myszowatych w ogólnym wyglądzie, o długości ciała wynoszącej od 70 do 212 mm. Długie, sztywne włosy tworzą rodzaj szczotki na końcu ogona. Stopy mają wąskie i małe, o średnio długich palcach. Cztery palce na przedniej stopie mają pazury, a piąty tworzy prymitywny kciuk. Podeszwy wszystkich czterech nóg są nagie i mają sześć podkładek.
Długie wibrysy wystają z relatywnie krótkiego pyszczka. Uszy są widoczne i słabo owłosione.
Dymorfizm płciowy nie został opisany w tej grupie.
Formuła dentystyczna jest 1/1, 0/0, 0/0, 3/3 = 16.
Zęby policzkowe są wysokie i koronowane. Szkliwo na siekaczach jest pomarańczowe. W zęby trzonowe w górnej szczęce mają po trzy korzenie a w dolnej szczęce dwa. Pierwsze dwa zęby trzonowe są tej samej wielkości, a trzeci jest o około 2/3 wielkości od dwóch pozostałych.
Brak jest dostępnych informacji na temat sposobu krycia, ilości młodych, długości ciąży czy wieku odstawienia.
Wydaje się iż sezon rozrodczy oraz moment rozproszenia młodych przypada na okres pory deszczowej co potwierdzają wyniki z pułapek.
Długość życia w naturze nie jest znana. Wiadomo, że osobnik z gatunku Platacanthomys lasiurus przeżył 20 miesięcy w niewoli.
Aktywność gatunków z rodziny Platacanthomyidae przypada głównie od zmierzchu do świtu. Dzień spędzają w kryjówkach. Budują gniazda z mchu i liści w dziuplach drzew, w norach, w rozpadlinach skalnych lub zagłębieniach wśród korzeni drzew.
Platacanthomys prowadzi nadrzewny tryb życia, Typhlomys mimo zamieszkiwania w norach również prowadzi nadrzewny tryb życia.
Brak jest dostępnych informacji na temat komunikacji gatunków ale prawdopodobnie sygnały chemiczne, wzrok, słuch, węch i dotyk służą do kontaktów między osobnikami i otoczeniem. Brak danych czy wykorzystują wokalizę w momentach zagrożenia, zalotów czy agresji.
Wszystkie Platacanthomyidae jedzą liście, łodygi, owoce, nasiona i korzenie ( Corbert, 1984;. Helin, et al, 1999; Nowak, 1999 ). Platacanthomys lasiurus w Indiach są zwane szczurami pieprzowymi, ponieważ zjadają uprawy papryki ( Corbert, 1984; Nowak, 1999 ).
Gatunki stanowią ważny składnik diety wielu małych i średnich drapieżników w swoich siedliskach, chociaż mieszkańcy północnego Wietnamu twierdzą, że gatunki z rodzaju Typhlomys nie są zjadane przez koty.
IUCN klasyfikuje Platacanthomys lasiurus jako zagrożony w kategorii B2ab ( ii,iii ) a Typhlomys cinereus jako nie zagrożony.
Rodzina jest reprezentowana przez skamieniałości wymarłego rodzaju Neocometes, od wczesnego miocenu w Europie ( Carleton i Musser, 1984 ).
Kopalne ślady Platacanthomys dianensis odkryto w chińskiej prowincji Yunnan. Przedstawiciele tego gatunku byli bliskimi krewnymi, a być może nawet bezpośrednimi przodkami Platacanthomys lasiurus.
W niewoli - osobnik Platacanthomys lasiurus przeżył 20 miesięcy. Typhlomys cinereus jest eksponowany w ogrodzie zoologicznym w Moskwie.
kolcosznica chińska ( Typhlomys cinereus ) - zoo Moskwa
Ghaty Zachodnie - Kerala ( Indie )
Przegląd gatunków :
Kolcosznica malabarska ( Platacanthomys lasiurus ) - Blyth, 1859 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Platacanthomyidae.
Występuje w południowej Azji ( południowe Indie - Ghaty Zachodnie ). Endemit dla Indii.
Zamieszkuje pierwotne wiecznie zielone tropikalne górskie i wyżynne lasy a także lasy łęgowe i półwiecznie zielone na wysokości 600 - 2000 m n.p.m
kolcosznica malabarska ( Platacanthomys lasiurus ) w środowisku naturalnym
Aktywny w ciągu całego roku. Szczyt aktywności od zmierzchu do świtu, chociaż brak danych czy w ciągu dnia przejawia jakąkolwiek aktywność.
Nie wiadomo czy jest samotnikiem, czy żyje w parach lub grupach społecznych. Jedyną grupę stanowi prawdopodobnie samica z młodymi lub para z młodymi.
Prowadzi nadrzewny tryb życia. Na kryjówki wybiera dziuple drzew, zagłębienia wśród korzeni drzew, szczeliny i rozpadliny skalne, plątaninę lian oraz rozwidlenia konarów. Buduje gniazda z mchu i liści.
Brak danych czy gatunek jest terytorialny oraz na temat zakresów rewirów osobniczych.
Brak jest wyraźnego dymorfizmu płciowego. Długość ciała od 130 do 212 mm, ogon długości 75 do 100 mm jest zwykle krótszy niż długość ciała. Średnia waga osobnika to 75 gram.
Ubarwienie jest czerwonawo-brązowe w górnej części ciała i białawe pod brzuchem. Futro na grzbiecie przeplatane jest szeregiem szerokich, płaskich, sztywnych kolców. Ogon jest owłosiony tylko na końcówce i przypomina szczotkę. Jest zazwyczaj ciemniejszy niż kolor ciała, choć nieco się rozjaśnia na końcu. Posiada małe oczy i uszy oraz spiczasty pysk.
Ogon jest wykorzystywany podczas wspinaczki do zachowania równowagi.
Zwykle wykorzystuje korony drzew oraz plątaninę lian i innych pnączy do przemieszczania się.
Platacanthomys lasiurus
Brak danych na temat sposobu komunikacji ale prawdopodobnie wykorzystuje sygnały chemiczne, węch, wzrok, słuch, dotyk i postawę ciała. Nie wiadomo czy wykorzystuje wokalizę w momentach zagrożenia, agresji czy zalotów.
Odżywia się pokarmem roślinnym, głównie nasionami, owocami, korzeniami, jagodami.
System krycia u tego gatunku nie jest znany. Współczynnik reprodukcji wzrasta w porze deszczowej. W tym czasie, samice mają częsty przyrost masy ciała, świadczący o ich zapłodnieniu. Podczas pory deszczowej większość młodych rozprasza się. Potwierdzają to dane z przechwytywania.
Szczegóły dotyczące opieki rodzicielskiej u tego gatunku nie są znane.
Długość życia w warunkach naturalnych nie jest znana. Wiadomo, że osobnik w niewoli przeżył 20 miesięcy.
Platacanthomys lasiurus
Nie opisano żadnych podgatunków.
obszar chroniony - Indira Gandhi Wildlife Sanctuary
Gatunek uznawany za zagrożony ze względu, że zasięg występowania jest mniejszy niż 20 000 km2 a obszar wykorzystania szacowany jest na mniej niż 2000 km2 w oparciu o dostępne siedliska. Dystrybucja jest mocno rozdrobniona a i tak występuje duży spadek pod względem dostępności i jakości siedlisk leśnych. Populacje Platacanthomys lasiurus są wrażliwe na zmiany siedliskowe. Aby utrzymać zdrowe populacje, potrzebne są duże obszary nienaruszonego lasu deszczowego ( Mudappa et al., 2001 ).
Gatunek występuje od Shivamogge, Karnataka na północy ( Rajagopalan, 1968; Agrawal, 2000) do Peppara Wildlife Sanctuary w Thiruvananthapuram, Kerala na południu ( Jayson i Christopher, 1995 ). Tworzy dwie dysjunktywne populacje, północną i południową od szczeliny Palakkad w Ghatach Zachodnich, w Kerala, Karnataka i Tamil Nadu ( S. Molur, PO Nameer i C. Srinivasulu os. Kom. 9 września 2007 roku ). Jayson ( 2006 ) donosi, o występowaniu gatunku w 33 miejscowościach w Kerala, Ghaty Zachodnie, ale bezpośrednie dowody potwierdzają obecność tylko z trzech miejsc.
Prabhakar ( 1998 ) donosi, występowanie gatunku tylko w niezakłóconych obszarach lasów tropikalnych o ponad 20 km2 w Anamalais.
Shankar ( 1997, 1998 ) informuje, występowanie gatunku na dużych wysokościach w nienaruszonych fragmentach lasów Shola ( 60 do 600 ha ).
Mudappa et al. 2001 informuje o schwytaniu w pułapki mniej niż 1% osobników w niezakłóconych wiecznie zielonych lasach z Kalakkad-Mundanthurai Tiger Reserve, Tamil Nadu.
S. Molur ( os. Kom. ) informuje, całkowity brak gatunku z plantacji i fragmentów leśnych Madikeri, z wyjątkiem 0,02% osobników schwytanych w pułapki w niezakłóconych nadrzecznych lasach przylegających do Brahmagiri Wildlife Sanctuary, Karnataka.
Główne zagrożenie stanowi utrata siedlisk i zmiany użytkowania gruntów. Jest to bardzo wrażliwy gatunek na zmiany w jakości siedliska i ingerencji człowieka ( Prabhakar, 1997, S. Molur os comm ).
W niektórych obszarach występowania gatunek jest zagrożony przez polowanie do celów terapeutycznych ( Jayson i Christopher, 1995 ).
Platacanthomys lasiurus jest uważany za szkodnika, ze względu na szkody które może zrobić w uprawach papryki. Zwany jest "szczurem pieprzowym" przez miejscową ludność.
Nazwa rodzajowa Platacanthomys wywodzi się z greki – od słów: plati (?) oznaczającego „spłaszczony” i akantha (?) – „szczecina” oraz mys (?), znaczącego „mysz” i jest aluzją do sierści, która w części grzbietowej tych gryzoni przetykana jest długim włosem.
Rejestrowany z siedmiu obszarów chronionych : Aralam Wildlife Sanctuary ( Nameer, 2005 ), Chimmony Wildlife Sanctuary, Thattekkad Bird Sanctuary, Eravikulam National Park ( Jayson, 2006 ) i Neyyar Wildlife Sanctuary ( Jayson i Christopher, 1995 ) w Kerala oraz Mudumalai Wildlife Sanctuary ( Shankar, 1998 ), Indira Gandhi Wildlife Sanctuary ( Prabhakar, 1998 ) i Kalakkad-Mundanthurai Tiger Reserve ( Mudappa i wsp., 2001 ) w Tamil Nadu.
Potrzebne są badania taksonomiczne, aby lepiej zrozumieć dwie pokrywające się populacje, poza tym zalecane są badania dotyczących ekologii, wykorzystania siedliska, stanu i trendów populacji oraz zagrożeń.
pofragmentowane lasy Shola
rycina - Platacanthomys lasiurus
W niewoli - jeden osobnik przeżył 20 miesięcy.
Ghaty Zachodnie - fragmenty lasów tropikalnych
Kolcosznica chińska ( Typhlomys cinereus ) - Milne-Edwards, 1877 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Platacanthomyidae.
Uwagi : Według niektórych autorów i IUCN synonim Typhlomys chapensis - Osgood, 1932. Jednak część badaczy uważa Typhlomys chapensis za ważny gatunek.
Występuje w Azji Południowej ( południowo-wschodnie Chiny, w prowincji Fujian, Jiangxi, Zhejiang, Anhui, Sichuan, Guizhou, Hubei, Shaanxi, Guangxi, i Yunnan oraz północno-zachodni Wietnam ).
Zamieszkuje górskie i wyżynne lasy, porośnięte zaroślami bambusa na wysokości od 360 - 2000 m n.p.m.
kolcosznica chińska ( Typhlomys cinereus ) - osobnik w zoo Moskwa
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Dostępne informacje : prowadzi nadrzewny tryb życia, chociaż zamieszkuje nory. Samica rodzi 2 - 4 młode. Odżywia się nasionami, orzechami, liśćmi, łodygami, korzeniami, owocami. Gryzoń ten ściśle przypomina pilchowate ze swoim długim, włochatym ogonem i wyraźnymi uszami. Ich bardzo małe oczy, które przypominają oczy kretów i ryjówek, dał im swoją ogólną nazwę Typhlomys oznaczającą "ślepe myszki". Taka morfologia oka wydaje się sugerować, styl życia norowy, natomiast dłuższy pół-chwytny ogon, długie wibrysy i duże uszy decydują o tym, że jest zdecydowanie nadrzewnym gatunkiem.
dwa osobniki w zoo Moskwa ( Typhlomys cinereus )
Opisane podgatunki :
- Typhlomys cinereus cinereus - Milne-Edwards, 1877 - południowo-wschodnie Chiny ( zachodni Fujian ), północny Wietnam
- Typhlomys cinereus daoloushanensis - ( Wang & Li, 1996 ) - południowe Chiny ( południowy Sichuan, północne Guizhou, południowo-zachodnie Hubei, południowe Shansi, południowo-wschodnie Gansu )
- Typhlomys cinereus guangxiensis - ( Wang & Li, 1996 ) - południowe Chiny ( Guangxi )
- Typhlomys cinereus jindongensis - Wu & Wang, 1984 - południowo-zachodnie Chiny ( Yunnan, Jingdong )
zoo Moskwa - Typhlomys cinereus
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji, pewien stopień tolerancji na modyfikację siedlisk oraz występowanie wielu obszarach chronionych. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Prawdopodobnie stanowi kompleks gatunków i potrzebne są dalsze badania taksonomiczne ( D.Lunde os. comm. ).
Smith i Xie ( 2008 ) uważają, go za endemiczny gatunek dla Chin.
Analiza genów mitochondrialnych i jądrowych wykazały, że osobniki z prowincji Lao Cai na północy Wietnamu należą do odrębnego filogenetycznego rodowodu Typhlomys. Zarówno dane genetyczne jak i morfologiczne potwierdzają, istnienie drugiego gatunku, Typhlomys chapensis ( Pole Mus Nat Hist Zool Ser 18: 193-339, 1932 ), w dotychczas monotypowych rodzaju Typhlomys. Typhlomys cinereus ( Milne-Edwards, 1877 ), jest znany z południowych Chin ( Wang et al, 1996; Kowal, 2008 ), oraz z odległych populacji na dużych wysokościach w Górach Hoang Lien w północnym Wietnamie ( CAN i wsp., 2008 ; Abramov et al., 2012 ). Skład gatunkowy Typhlomys nie jest jeszcze jasny, z uwagi na niedostatek materiałów muzealnych dostępnych do badania. Kilka taksonomicznych formularzy zostało uznanych na podstawie różnic w wielkości ciała i zabarwienia futra ( Wang et al., 1996; Musser i Carleton, 2005 ). Typhlomys cinereus został opisany z Fokien (= Fujian) w południowych Chinach ( Milne-Edwards, 1877 ). Zgodnie z przeglądem taksonomicznym Wang et al. ( 1996 ) podgatunek nominalny Typhlomys cinereus cinereus jest rozprowadzany w północnej prowincji Fujian i Zhejiang, południowej Anhui w Chinach. Trzy inne chińskie podgatunki mają ograniczone zakresy: Typhlomys cinereus daloushanensis Wang i Li, 1996 znany jest z południowej prowincji Syczuan, Shaanxi, Gansu, Hubei i Guizhou; Typhlomys cinereus guangxiensis Wang et Chen, 1996 rozprowadzany jest w południowo-zachodniej prowincji Guangxi; i Typhlomys cinereus jingdongensis Wu i Wang, 1984 znaleziono w prowincji Yunnan. Populacja wietnamska została opisana przez Osgood ( 1932 ) jako osobny gatunek, Typhlomys chapensis, który jest obecnie uważany za podgatunek Typhlomys cinereus ( Corbet i Hill, 1992 ; Wang et al. 1996; Musser i Carleton, 2005 ).
Osobniki zebrane w zaroślach bambusa nie mogą być w szczególności związane z tego typu siedliskami ( Darrin Lunde os. Comm. ).
Brak jest wyraźnych zagrożeń dla tego górskiego gatunku w chwili obecnej.
W Chinach, został regionalnie wpisany w Czerwonej Księdze jako najmniejszej troski ( Wang i Xie 2004 ).
Rejestrowany z następujących rezerwatów przyrody w Chinach : Wuyishan, Chishuisuoluo, Fanjingshan (Guizhou), Shennongjia, Houhe, Ailaoshan, Qingliangfeng i Tianmushan ( CSIS 2008 ), i jest zapewne obecny w innych obszarach chronionych.
Potrzebne są dalsze badania taksonomiczne pozwalające ustalić ważność gatunku z północnego Wietnamu.
W niewoli.
Ogród zoologiczny w Moskwie " eksponuje " osobnika tego gatunku.
Kolcosznica wietnamska, kolcoszniczka karłowata ( Typhlomys chapensis ) - Osgood, 1932 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Platacanthomyidae. Synonim Typhlomys cinereus chapensis.
Uwagi : traktowany jako synonim poprzedniego gatunku.
Występuje w połuidniowej Azji ( północny Wietnam - prowincja Lao Cai, Fan Si Pan ).
Zamieszkuje górskie tropikalne lasy z zaroślami bambusa.
kolcosznica wietnamska ( Typhlomys chapensis ) - osobnik sfotografowany w pobliżu Sapa w Wietnamie
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo o jego ekologii, biologii i sposobie życia.
Nie opisano żadnych podgatunków.
góry w pobliżu Sapa - Wietnam
W 1996 IUCN traktował go jako krytycznie zagrożony, obecnie jako synonim poprzedniego gatunku.
Kilka okazów Typhlomys cinereus zebrano w górach Hoang Lien, w północnym Wietnamie podczas badań ssaków prowadzonych przez Wspólne Centrum Technologii Badań Tropikalnych rosyjsko-wietnamskich.
W niniejszym badaniu sekwencje mtDNA i nDNA genów z północnego Wietnamu są analizowane i porównywane z chińskimi Typhlomys po raz pierwszy. Systematyczna pozycja Typhlomys z Wietnamu rozważana jest na podstawie zarówno danych morfologicznych jak i sekwencji. Prace polowe przeprowadzono od 2009 roku do 2012 roku na północnym stoku górskim w obszarze Fan Si Pan blisko Tram Ton Station, około 6 km na zachód od Sapa ( 22 ° 21 'N, 103 ° 46' E ) w prowincji Lao Cai, Wietnam. Były wykorzystywane pułapki żywe oraz zwykłe pułapki do zbierania małych ssaków. W sumie trzynaście okazów Typhlomys cinereus zebrano. Większość osobników zostało uwięzionych przez pułapki - klatki ustawione na gałęzi i ziemi w tropikalnych lasach regla, w bambusowych zaroślach. Standardowe pomiary ciała zewnętrzne ( długość głowy i ciała, długość ogona, długość tylnej stopy, a także długość ucha ) zostały wykonane. Próbki tkanek zostały zachowane w 96% etanolu. Zastosowane próbki ( czaszki i skóry ) są przechowywane w Instytucie Zoologii Rosyjskiej Akademii Nauk, Sankt-Petersburg, Rosja ( ZIN ).
Średnie i skrajne pomiary ( w milimetrach ) u wietnamskich osobników z 5 samców wynoszą głowa i długość ciała, 83,0 ( 79 do 86 ); Długość ogona, 121,7 ( 110 do 135 ); Długość tylnych stóp, 21,8 ( 20 do 23 ); i długość ucha, 17,8 ( 17 do 19 ), a od 17 samic wynoszą głowa i długość ciała, 80,5 ( 70 do 98 ); Długość ogona, 116,9 ( 100 do 134 ); Długość tylnych stóp, 22,2 ( 21 do 24 ); i długość ucha, 17,7 ( 14 do 19 ). Chiński Typhlomys cinereus cinereus jest oczywiście mniejszy. Według danych z Wang et al. ( 1996 ), wymiary zewnętrzne dla 15 osobników dorosłych wynoszą głowa i długość ciała, 77,1 ( 70 do 89 ); Długość ogona, 99,9 ( 92 do 111 ); Długość tylnych stóp, 19,5 ( 18,5 do 20 ); i długość ucha, 14,0 ( 11 do 16 ). Zabarwienie futra z wietnamskich osobników jest również różne od ich chińskich odpowiedników. Futro grzbietowe osobników z Sapa jest równomiernie czarniawo- szare ( Abramov i wsp. 2012 ), brzuszna powierzchnia jest prawie o tym samym ubarwieniu sprzecznym z szarym ubarwieniem grzbietu z szaro białym spodem w próbkach z Fujian. Górna powierzchnia tylnych nóg u wietnamskich osobników jest w ciemnym kolorze, podczas gdy jest biaława u chińskich.
Analiza filogenetyczna jądrowych genów mitochondrialnych wykazała znaczną rozbieżność pomiędzy wietnamskimi i chińskimi osobnikami.
Jest oczywiste, że obydwa Typhlomys kłady należy traktować jako linie poziome gatunku. Co więcej, poziom ich rozbieżności jest bardziej zgodne z poziomem generycznym dla wielu gryzoni ( Jansa et al., 2006 ).
Analiza morfologiczna również wykazała istotne różnice w czaszkowych i zewnętrznych znakach między populacjami z Wietnamu i Chin. Wszystkie te dane wskazują, że konieczna jest ponowna ocena taksonomii Typhlomys. Najnowszy punkt widzenia uznaje monotypowych Typhlomys cinereus pięć podgatunków ( Corbet i Hill, 1992; Wang et al., 1996; Musser i Carleton 2005 ) nie odzwierciedla jednak rzeczywistej zmiany. Dane potwierdzają wcześniejsze założenia Osgood ( 1932 ) oraz Smith ( 2008 ) o randze gatunku, dla wietnamskich Typhlomys chapensis.
Według analizy morfometrycznej Wang et al. ( 1996 ), populacje chapensis i guangxiensis są najbardziej podobne, grupowanie oprócz trzech innych taksonów ( cinereus, daloushanensis i jingdongensis ). Ze względu na brak danych morfologicznych i genetycznych z południowych Chin, gdzie występuje guangxiensis, nie miał możliwości, aby ponownie ocenić status taksonomiczny tej drugiej formy. Na podstawie orografii samego regionu, można przyjąć, że guangxiensis z południowo-zachodniej prowincji Guangxi najprawdopodobniej należy do Typhlomys chapensis zamiast Typhlomys cinereus.
Biorąc pod uwagę złożoną geografię południowych Chin, a zwłaszcza wpływ wielu pojedynczych pasm górskich, możliwe jest, że wiele taksonów Typhlomys, istnieć może o randze gatunku. W celu rozwiązania tego problemu, dokładne próbkowanie geograficzne, powinno zawierać próbki z Chin reprezentujących wymagany szeroki zasięg geograficzny. Ponadto, włączenie niereprezentowanych podgatunków Typhlomys, z takich próbek od typu miejscowości, ma zasadnicze znaczenie dla ustalania priorytetu, w przypadku dostępnych w nazwach grup taksonomicznych ma być podniesiony do rangi gatunku.
czaszki osobników z Sapa w Wietnamie ( Typhlomys chapensis )
W niewoli - brak danych.
wilgotne górskie lasy w Sapa - Wietnam
Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.
