Rodzaj Bullimus - filipinoszczur. Przegląd gatunków.

Nadrodzina - Muroidea Illiger, 1811  
Rodzina - Muridae Illiger, 1811  
Podrodzina - Murinae Illiger, 1811
Rodzaj - Bullimus Mearns, 1905
Bullimus bagobus  Mearns, 1905 - filipinoszczur mindanajski
Bullimus gamay Rickart, Heaney & Tabaranza Jr., 2002 - filipinoszczur stokowy
Bullimus luzonicus ( Thomas, 1895 ) - filipinoszczur luzoński

rycina - filipinoszczur luzoński ( Bullimus luzonicus )

Duże gryzonie o długości głowy i tułowia : 24 - 30 cm, ogon długości 20 - 24 cm.
Sierść brązowawa do ciemnobrązowej na grzbiecie. Brzuch ubarwiony jasno-szaro lub biało.
Budowa ciała krępa, kufa wydłużona a ogon stosunkowo krótki.
Samice mają  4 pary sutków : parę pod pachami, parę brzuszną i dwie pary pachwinowe.
Występują we wschodniej Azji, Filipiny. Są endemitami dla tych wysp.
Zamieszkują gęste lasy nizinne i górskie z gęstym podszyciem od 200 - 2000 m n.p.m.
Na kryjówki wybierają gęste krzewy, kłody drzew, zagłębienia wśród korzeni drzew. Prawdopodobnie kopią też nory.
Prowadzą nocny tryb życia. Odżywiają się głównie pokarmem roślinnym ale nie wykluczone, że pokarm zwierzęcy wchodzi w skład ich diety.
System krycia prawdopodobnie poligamiczny ale nie wykluczona monogamia.
Długość ciąży to około 20 -25 dni. Samica rodzi od 3 do 5 młodych.
Długość życia prawdopodobnie 24 miesiące.

Bullimus bagobus występuje na wyspach Samar, Leyte, Bohol, Mindanao i innych.
Bullimus luzonicus występuje na Luzonie.
Bullimus gamay występuje na wyspie Camiguin ( 265 km2 ).

Systematycznie są klasyfikowane w grupie Rattus czyli są blisko spokrewnione ze szczurami.
Pierwotnie rodzaj opisany przez Mearns, 1905 ale niejasno zdefiniowany i włączony do podgrupy Rattus.
Musser ( 1982 ) i Musser i Newcomb ( 1983 ) przywrócili ogólny status rodzaju.
Rodzaj ponownie został zdiagnozowany przez Musser i Heaney ( 1992 ), którzy zauważyli, że pełny zakres indywidualnej i wyspiarskiej zmienności pozostał do zbadania ale tymczasowo rozpoznano dwa gatunki : Bullimus bagobus Mearns, 1905 i Bullimus luzonicus ( Thomas, 1895 ).
Pierwszy występuje na Mindanao i oraz kilku sąsiednich wyspach, które były połączone podczas plejstocenu.
Drugi znany z wyspy Luzon ( Heaney i in. 1998 ).


Przegląd gatunków :

Filipinoszczur mindanajski ( Bullimus bagobus ) - Mearns, 1905 - gryzoń z nadrodziny - Muroidea - rodziny - Muridae - podrodziny - Murinae. Synonim Rattus bagobus barkeri Johnson, 1946 - Rattus rabori - Sanborn, 1952;

Występuje we wschodniej Azji, Filipiny - wyspy Samar, Calicoan, Dinagat, Siargao, Leyte, Bohol, Maripipi i Mindanao. Endemit dla Filipin.

Zamieszkuje las nizinny i górski od 200 - 1800 m n.p.m.
Na wyspie Leyte na wysokości 300 - 500 m n.p.m.
Na wyspie Maripipi na wysokości 740 m n.p.m. ( Rickart i in. 1993 ).

filipinoszczur mindanajski ( Bullimus bagobus ) - okaz muzealny czaszka ( widok z góry, widok z dołu, widok boczny )

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wielkość osobników z wyspy Leyte :
długość głowy i tułowia : 250,3 mm, w zakresie 234 - 265 mm
długość ogona : 192,3 mm, w zakresie 186 - 196 mm
długość tylnej stopy : 52,3 mm, w zakresie 52 - 53 mm
waga : 431,7 g, w zakresie 410 - 445 g
Wielkość osobników z wyspy Maripipi :
długość głowy i tułowia : 272 mm, w zakresie 228 - 272 mm
długość ogona : 187 mm, w zakresie 175 - 194 mm
długość tylnej stopy : 57,7 mm, w zakresie 54 - 61 mm
waga : 486,7 g, 340 - 600 g

Nie opisano żadnych podgatunków. 

Gatunek uznawany jako najmniejszej troski, obfity w obrębie ograniczonej dystrybucji. Prawdopodobnie duża populacja i brak wyraźnych zagrożeń aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Populacja uznawana za stabilną. Gatunek jest bardzo bogaty, zwłaszcza w tzw. lasach drugorzędnych ( Heaney et al. 2002 ), był szeroko rozpowszechniony w lasach na niższych wysokościach, powszechny w górskim lesie ( L.Heaney pers. Comm. ).
Krótki, oryginalny opis tego gatunku ( i rodzaju ) został oparty na jednym egzemplarzu z Mt. Apo, prowincja Davao, południowe Mindanao. Dodatkowe okazy z regionu typu zostały opisane przez Sanborn ( 1952 ). Okazy z Samaru i przyległej wyspy Calicoan zostały opisane jako osobne podgatunki, barkeri ( Johnson 1946 ). Sanborn ( 1952 ) opisał rabori jako odrębny gatunek od Zamboanga w zachodniej części Mindanao. Istnieją pewne różnice geograficzne w wielkości ciała; największe okazy ( oznaczone jako rabori ) pochodzą z zachodniego Mindanao, a najmniejsze z północno-wschodniego Mindanao i mniejszych wysp na północ od Mindanao. 
Zabarwienie sierści i pigmentacja skóry, cechy odróżniające barkeri i rabori ( Johnson 1946; Sanborn 1952 ), różnią się między osobnikami w próbkach lokalnych lub regionalnych i dlatego nie wydają się być diagnostyczne. Z analizy wynika, że nie ma wystarczających dowodów, aby rozpoznać barkeri lub rabori jako osobne gatunki.

Brak zapisów dotyczących gatunku poza lasem - np. z pól uprawnych czy siedzib ludzkich.

Nie ma większych zagrożeń, występuje utrata siedlisk - przekształcenia na cele rolnicze.
W przeszłości gatunek utracił znaczną część swojego siedliska na niższych wysokościach i prawdopodobnie populacja się zmniejszyła.
Las obecnie został całkowicie przekształcony i populacja się ustabilizowała.
Populacja z wyspy Dinagat jest szczególnie narażona przez górnictwo i negatywną lokalną politykę ( korupcja wokół górnictwa i rolnictwa ).
Gatunek rejestrowany w obszarach chronionych w całym swoim zakresie.

W niewoli - brak danych.


Filipinoszczur stokowy ( Bullimus gamay ) - Rickart, Heaney & Tabaranza Jr., 2002 - gryzoń z nadrodziny - Muroidea - rodziny - Muridae - podrodziny - Murinae.

Występuje we wschodniej Azji, Filipiny - wyspa Camiguin ( 265 km2 ). Endemit dla Filipin.

Zamieszkuje górski las 1000 - 1475 m n.p.m.

filipinoszczur stokowy ( Bullimus gamay ) 

Aktywny w ciągu całego roku od zmierzchu do świtu. 
Żyje samotnie lub małych grupach rodzinnych. Prowadzi naziemny tryb życia.
Prawdopodobnie jest terytorialny ale zakresy osobnicze nie są znane. Używa szlaków komunikacyjnych wśród naturalnych osłon.
Na kryjówki wybiera gęste krzewy, kłody drzew, zagłębienia wśród korzeni drzew. Prawdopodobnie kopie też nory.
Długość głowy i tułowia to : 223 - 244 mm, długość ogona to : 124 - 199 mm, długość tylnej stopy to : 45 - 54 mm, długość ucha to : 23 - 27 mm.
Waga do 500 g.
Futerko miękkie gęste i długie. Grzbiet barwy ciemnobrązowo-czerwonawej, brzuch barwy srebrno-brązowej.
Pysk i boki głowy ciemnoszare. Wąsy ma długie i ciemne, brązowo-szare. Uszy duże i jasnobrązowe. 
Tył nóg jasnobrązowy. Ogon krótszy niż głowa i tułów. U podstawy ciemnobrązowy i biały na końcówce. Na cm przypada 8 pierścieni płatkowych, którym towarzyszą 3 krótkie włosy.
Samica ma parę sutków mlecznych pod pachami, parę brzuszną i dwie pary pachwinowe.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, dotyku, postawy ciała. Brak danych czy wykorzystuje wokalizę jako sygnał alarmowy, agresji czy przez potomstwo.
Typowy roślinożerca, chociaż pokarm zwierzęcy prawdopodobnie wchodzi w skład jego diety. 
System rozrodczy nie został dobrze udokumentowany.
Zaobserwowano samicę z trzema zarodkami.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Bullimus gamay - okaz muzealny czaszka ( widok boczny )

Gatunek uznawany jako wrażliwy ze względu na mały obszar dystrybucji.
Ogólny trend populacyjny zmniejszenie się liczby osobników dorosłych.
Główne zagrożenie to rozwój urbanistyki, rozwój terenów turystycznych i rekreacyjnych, pozyskiwanie drewna, czynne wulkany, osuwiska.
Jeśli gatunek pozostanie na niższych wysokościach, zostanie dotknięty utratą siedlisk związanych z rozwojem rolnictwa, wycinką drzew, urbanizacją oraz zwiększoną turystyką. Mniej zagrożony na wyższych wysokościach, gdzie wyręb i wylesianie występują w mniejszym stopniu a istnieją także obszary pierwotnego lasu ( L.Heney pers.comm. 2006 ).
Holotyp - Dorosła samica, FMNH 154882, zebrana 20 marca 1995 r. ( Numer pola 5383 L. R. Heaney ). Próbka początkowo utrwalona w formalinie, ciało zakonserwowane w 70% alkoholu etylowym, a następnie czaszka została usunięta i oczyszczona. Próbki tkanek ( wątroba i mięśnie ) są zdeponowane w FMNH. W jamie brzusznej jest nacięcie, a prawy szyjny proces czaszki jest zepsuty, ale poza tym okaz jest w doskonałym stanie.
Typowa lokalizacja : 
Mt. Timpoong, 2 km na północ, 6,5 km na Mahinog, prowincja Camiguin, wyspa Camiguin, Filipiny, 1275 m npm, 9 ° 11′N, 124 ° 43′E.

Dwa dodatkowe okazy Bullimus gamay, znajdujące się w DMNH, są częścią serii ssaków zebranych na wyspie Camiguin w 1968 i 1969 roku przez D. S. Rabora i współpracowników z Mindanao State University. Składają się z czaszki i żuchw, które omyłkowo były kojarzone ze skórkami innych taksonów, a następnie zidentyfikowane przez G. G. Mussera jako Bullimus bagobus. Heaney (1984) opisał jeden z tych okazów, młodego osobnika z częściowo wyrośniętymi zębami trzonowymi, który jest niedopasowany do skóry młodocianego Rattus tanezumi ( DMNH 4124 ). Drugi okaz, niedopasowany do skóry żeńskiej Rattus everetti ( DMNH 4173 ), jest prawie dorosłym osobnikiem z całkowicie wyrośniętymi zębami trzonowymi. Nie ma danych dotyczących miejsc bezpośrednio związanych z czaszkami, ale mogły zostać zebrane z tej samej lokalizacji, co niedopasowane skórki, które zostały pobrane 17 – 18 czerwca 1968 r. w Kasang-sangan ( lub „Casangsangan” ), gmina Catarman. Heaney ( 1984 ) podaje zakres wysokości 1000 – 2000 stóp ( 300–600 m n.p.m.) dla tej miejscowości.

W Cebuano, dominującym języku środkowych Filipin, gamay ( wymawiane „gah-my” z akcentem na drugiej sylabie ) oznacza małe lub małe rozmiary ( Cabonce 1983 ). Odnosi się do stosunkowo niewielkiej wielkości ciała nowego gatunku. „Camiguin forest rat” jest proponowany jako angielska nazwa zwyczajowa.

Bullimus gamay jest mniejszy niż inni członkowie rodzaju, co znajduje odzwierciedlenie zarówno w pomiarach zewnętrznych, jak i czaszkowych. 

Podczas badań w 1994 i 1995 r. w regionie Mt. Timpoong, Bullimus  gamay został udokumentowany na szerokim zakresie wysokości. Najczęstsze ( 1,5% sukcesu pułapki ) w lokalizacji typu na wysokości 1275 m n.p.m., w obszarze charakteryzującym się stromymi zboczami, ściółką z cienkich liści oraz płytką, wulkaniczną glebą, wspierającą niezakłóconą roślinność pierwotną lasu górskiego ( Heaney i Tabaranza, 1997 ). Występował rzadziej w wtórnym lesie nizinnym na wysokości 900 m n.p.m., w zaburzonym dolnym lesie górskim na 1200 m n.p.m., a także w miejscach o omszałym siedlisku leśnym na wysokości 1400 i 1475 m n.p.m. Próbki pobierano w pułapkach umieszczonych na ziemi, głównie na szlakach komunikacyjnych pod splątanymi korzeniami, pod kłodami lub w pobliżu dużych skał. Podobnie jak w przypadku innych gatunków Bullimus, wydłużone tylne łapy ze stosunkowo małymi poduszkami podeszwowymi i ogonem, który jest znacznie krótszy niż długość głowy i ciała, sugerują zwyczaje ziemskie, w przeciwieństwie do skanu, ( Rabor 1955, Rickart i in. 1993 ). Istnieją dowody na niedawne rozmnażanie w połowie marca 1995 r., ale nie w maju 1994 r. ( L. R. Heaney, in litt. ).

Bullimus gamay ogranicza się do wyspy Camiguin. Pomimo bliskości Mindanao, Camiguin nie był częścią plejstocenu Greater Mindanao. Jest izolowany przez kanał głębokiej wody ( minimalna głębokość 385 m ) i dlatego pozostawał oddzielony od Mindanao w okresach niższego poziomu morza ( Heaney 1985, 1991 ). Pomimo niewielkich rozmiarów, Camiguin obsługuje stosunkowo bogatą rodzimą faunę ssaków składającą się z 21 gatunków, z których 19 występuje na Mindanao ( Heaney i Tabaranza 1997, Heaney i in. 1998 ). Jednak 2 z 4 rodzimych gryzoni ( Bullimus gamay i nieopisany gatunek Apomys ) są endemitami dla wyspy, co czyni Camiguin najmniejszą wyspą filipińską znaną z wspierania endemicznych gatunków ssaków ( Heaney i in. 1998 ). Status ten odzwierciedla położenie geograficzne wyspy na archipelagu: bliskość dużej wyspy z bogatą fauną ( Mindanao ) umożliwiła pewną kolonizację, ale izolacja przez głębokie wody była wystarczająca do promowania specjacji wśród niektórych uwięzionych ssaków.

Rejestrowany z Timboong Hibok-hibok.

Potrzebny monitoring trendów populacji.   

W niewoli - brak danych.




Filipinoszczur luzoński ( Bullimus luzonicus ) - ( Thomas, 1895 ) - gryzoń z nadrodziny - Muroidea - rodziny - Muridae - podrodziny - Murinae. Synonim Mus luzonicus - Thomas, 1895.

Występuje we wschodniej Azji, Filipiny - wyspa Luzon. Endemit dla Filipin.

Zamieszkuje nizinne, a także górskie lasy pierwotne i wtórne, w tym w regenerującym się lesie, a także w zaroślach drugiego rzędu i mieszanym ( Heaney et al. 1998 ) od 200 - 2400 m n.p.m.

filipinoszczur luzoński ( Bullimus luzonicus )

Aktywny w ciągu całego roku, głównie od zmierzchu do świtu. 
Żyje samotnie lub w niewielkich grupach rodzinnych. Prowadzi naziemny tryb życia.
Brak danych czy jest gatunkiem terytorialnym oraz ewentualnych wielkości rewirów. Używa systemu szlaków komunikacyjnych wśród naturalnych osłon.
Na kryjówki wybiera różnorodne naturalne zagłębienia wśród korzeni drzew, gęste zarośla, puste kłody, jamy wśród skał. Prawdopodobnie kopie też samodzielnie nory.
Długość głowy i tułowia to 234 - 267 mm, długość ogona to 190 - 233 mm, długość tylnej łapy to 49 - 56 mm, długość ucha to 28 - 33 mm. Waga to 350 - 520 g.
Ubarwienie grzbietu jest ciemne, które ostro kontrastuje z częściami dolnymi w zakresie od żółtawo-szarego do białego.
Na ogonie jest 8 do 10 włosów na centymetr. Włosy mają do 40 mm długości.
Samica posiada 4 pary sutków mlecznych.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, wzroku, słuchu, dotyku i postawy ciała. Brak danych czy używa wokalizy jako sygnał alarmowy, agresji czy przez potomstwo.
Typowy roślinożerca zjadający zielone części roślin, łodygi, liście, kwiaty i nasiona.
Prawdopodobnie zjada również owady, gdy są dostępne.
System rozrodczy słabo udokumentowany.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku ale może być sezonowy. System krycia oraz długość ciąży, ilość potomstwa w miocie, okres laktacji nie znane.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Bullimus luzonicus - okaz muzealny czaszka ( widok z góry, widok z dołu, widok z boku )

Gatunek uznawany jako najmniejszej troski ale utrata pierwotnego lub wtórnego lasu stanowiła by dla gatunku poważny problem.
Na tym obszarze panuje powszechne spalanie, aby spełnić minimalne wymagania dotyczące własności gruntów, a to z kolei sprzyja wzrostowi drzew sosnowych ( drewno na budynek i drewno opałowe ). Biorąc jednak pod uwagę, że gatunek ten jest generalistą siedlisk i wydaje się dobrze funkcjonować w siedlisku wtórnym, nie uważa się, że stanowi to zagrożenie dla gatunku ( L. Heaney pers. Comm. ).
Populacje północnego i południowego Luzonu są nie do odróżnienia. Bullimus bagobus jest podobny do Bullimus luzonicus, ale są pewne różnice.
Słabo znany gatunek udokumentowany kilkoma próbkami. Próbki z południowego Luzonu są omawiane przez Heaneya i in. ( 1999 ). Porównania morfologiczne i dystrybucyjne z Bullimus bagobus i Bullimus gamay dostarczone przez Rickart i in. ( 2002 ).

Gatunek ten jest rozmieszczony na większości wyspy i na wielu różnych wysokościach, co stawia pod znakiem zapytania stopień, w jakim lokalne populacje mogły być historycznie rozbieżne. Zsekwencjonowano 149 próbek tkanek z 16 miejscowości na wyspie Luzon w poszukiwaniu mitochondrialnego  genu cytochromu b w celu zbadania drobnych skal rozbieżności na wyspie. Powstałe filogenezy wykazują znaczną rozbieżność między grupami z różnych regionów geograficznych wyspy, z co najmniej trzema dobrze wspieranymi grupami, które prawdopodobnie stanowią nowe, nieopisane gatunki, wzywając do dalszego pobierania próbek jądrowego DNA w celu potwierdzenia dowodów mitochondrialnych. Wyniki tego badania uzupełniają rosnącą literaturę dokumentującą zaskakującą ilość niedocenianej różnorodności ssaków na całym świecie, a także zdumiewające poziomy wyjątkowej różnorodności biologicznej występującej na Filipinach.

Wzory zmienności i wyspowa dystrybucja rodzaju Bullimus jest zgodna z naszym rozumieniem geografii regionalnej.

3 gatunki występują na oddzielnych wyspach lub grupach wysp, które pozostały odizolowane w okresach niższego poziomu morza. Odkrycie gatunku endemicznego dla Camiguin odzwierciedla fakt, iż ta mała wyspa jest wystarczająco blisko Mindanao, aby utrzymać kilka żyjących ssaków przez rozproszenie wody, ale jej izolacja była wystarczająca do promowania specjacji gatunkowej.

Gatunek występuje w wielu obszarach chronionych. 

Potrzebne są badania taksonomiczne, ponieważ istnieje zróżnicowanie geograficzne w całym zakresie.

W niewoli - brak danych.

   Opracowano na podstawie :

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.

Zachowanie bioróżnorodności na Ziemi, celem na najbliższe lata.

Naukowcy wzywają światowych przywódców do zwiększenia nacisku w zakresie ochrony różnorodności biologicznej na świecie.

Białowieski Park Narodowy 

Mongabay.com w dniu 28 września 2018 r

- Badania wykazały, że szóste masowe wymieranie jest w toku i jest w dużej mierze spowodowane działalnością człowieka. Zważywszy, że do 2050 r. globalna ludność zostanie zmuszona do wzrostu do 10 miliardów ludzi, co spowoduje ponad dwukrotny wzrost obecnego zapotrzebowania na żywność i wodę, naukowcy coraz częściej wzywają ludzkość do odłożenia wystarczających ilości ekosystemów na lądzie i na morzu, aby zapewnić przetrwanie wielu gatunków, z którymi dzielimy planetę Ziemię.
- Jednak według Jonathana Baillie, wiceprezesa i głównego naukowca National Geographic Society, i Ya-Ping Zhang, wiceprezesa Chińskiej Akademii Nauk, „obecny poziom ochrony nie zbliża się nawet do wymaganych poziomów”.
- Aby zachować różnorodność biologiczną na świecie i zapewnić świadczenie krytycznych usług ekosystemowych, należy w 2020 r. wzmocnić nacisk, kiedy światowe rządy spotkają się w Konwencie o różnorodności biologicznej w Pekinie, w Chinach, aby wyznaczyć cele w zakresie różnorodności biologicznej na przyszłość, - twierdzą Baillie i Zhang.

amazoński las deszczowy

jaguar ( Panthera onca )

Badania wykazały, że szóste masowe wymieranie jest w toku i jest w dużej mierze spowodowane działalnością człowieka. Zważywszy, że do 2050 r. globalna ludność wzrośnie do 10 miliardów ludzi, co spowoduje ponad dwukrotny wzrost obecnego zapotrzebowania na żywność i wodę, naukowcy coraz częściej wzywają ludzkość do odłożenia wystarczających ilości ekosystemów na lądzie i na morzu, aby zapewnić przetrwanie wielu gatunków, z którymi dzielimy planetę Ziemię.

las deszczowy Batang Toru

Jednak według Jonathana Baillie, wiceprezesa i głównego naukowca National Geographic Society, i Ya-Ping Zhang, wiceprezesa Chińskiej Akademii Nauk, „obecny poziom ochrony nie zbliża się nawet do wymaganych poziomów”.

las deszczowy w basenie rzeki Kongo  

Baillie i Zhang zauważają w artykule opublikowanym w najnowszym wydaniu Science, że mniej niż połowa ekosystemów na powierzchni Ziemi pozostaje stosunkowo nienaruszona ( i że obszary te wydają się być mniej wydajnymi ziemiami ), podczas gdy zaledwie 3,6% oceanów Ziemi i 14,7% obszaru lądowego otrzymał jakiś status chroniony. „Większość naukowych szacunków dotyczących ilości przestrzeni potrzebnej do ochrony różnorodności biologicznej i zachowania korzyści ekosystemowych sugeruje, że 25 – 75% regionów lub głównych ekosystemów musi być chronionych”, - piszą.

gibon białoręki ( Hylobates lar ) - zoo Wrocław

Fakt, że istnieje tak szeroki zakres zaleceń naukowców - od 25 do 75 % - pokazuje, jak wiele jest niepewności co do tego, jaką część Ziemi powinniśmy chronić. Trudno jest dokładnie określić, ile miejsca potrzebowalibyśmy na odłogowanie, aby zachować obecny poziom globalnej różnorodności biologicznej dzięki naszej ograniczonej wiedzy o gatunkach i ekosystemach, z którymi dzielimy tę planetę - zwłaszcza w kontekście bezprecedensowych zagrożeń, takich jak zmiana klimatu. 
Jednak największym ryzykiem, - piszą Baillie i Zhang, byłoby zabezpieczenie zbyt małej części planety, aby dać naszym towarzyszom na Ziemi szansę walki: 

jezioro Loktak 

Mówiąc najprościej, na planecie jest ograniczona przestrzeń i energia, a my musimy zdecydować, ile z nich chcemy dzielić. To pytanie wymaga głębokiego rozważenia, ponieważ określi los milionów gatunków oraz zdrowie i dobrobyt przyszłych pokoleń. … Zbyt niski poziom argetów może mieć poważne negatywne konsekwencje dla przyszłych pokoleń i całego życia. Wszelkie szacunki muszą więc być bardzo ostrożne.

wari czarnobiały ( Varecia variegata ) 

Ranofanama National Park 

Rządy świata zebrały się w 2010 r. na konferencji w Nagoi dotyczącej Konwencji o różnorodności biologicznej i przyjęły 20 celów różnorodności biologicznej, zwanych powszechnie celami Aichi. 11. Cel wyznacza cel zachowania co najmniej 17 % obszarów lądowych i wód śródlądowych, a także 10 % wód przybrzeżnych i morskich do 2020 roku. zapewnienie, że osiągniemy inne cele Aichi, takie jak Cel 12, którego celem jest zapobieganie wyginięciu znanych gatunków, oraz Cel 14, który promuje ochronę ekosystemów, które zapewniają podstawowe usługi, takie jak czysta woda i sekwestracja węgla.

tundra na wyspie Wrangla 

Aby zachować różnorodność biologiczną na świecie i zapewnić świadczenie krytycznych usług ekosystemowych, należy w 2020 r. wzmocnić naciski, kiedy światowe rządy spotkają się na Konwencie o różnorodności biologicznej w Pekinie w Chinach, aby wyznaczyć cele w zakresie różnorodności biologicznej na przyszłość, Baillie i Zhang piszą :
Biorąc pod uwagę dotychczasowe dowody i implikacje niedoszacowania, zachęcamy rządy do ustanowienia minimalnych celów w wysokości 30% oceanów i gruntów chronionych do 2030 r., Z naciskiem na obszary o dużej różnorodności biologicznej i / lub wydajności, oraz dążenie do zapewnienia 50 do 2050 r. Będzie to niezwykle trudne, ale możliwe, a cokolwiek mniej prawdopodobnie spowoduje poważny kryzys wyginięcia i zagrozi zdrowiu i dobrobytowi przyszłych pokoleń.

Ghaty Zachodnie 

Do Baillie i Zhang dołączyli inni wybitni naukowcy i działacze na rzecz ochrony środowiska, wzywając światowych przywódców, aby zobowiązali się do poziomu ochrony niezbędnego do uniknięcia załamania się bioróżnorodności na świecie. Znany biolog E.O. Wilson, na przykład, jest założycielem inicjatywy Half-Earth, która wzywa również do ochrony 50 % ekosystemów Ziemi. 

goryl nizinny ( Gorilla gorilla gorilla ) - Woodland Park Zoo

„Jeśli pójdziemy za wezwaniem do działania na połowie Ziemi i ochronimy 50 %  naszych lądów i mórz, ochronimy co najmniej 85 % gatunków i odwrócimy ten kryzys” - powiedział Wilson w oświadczeniu. „Musimy współpracować, aby dowiedzieć się więcej o gatunkach na Ziemi i szybko się poruszyć, aby je chronić, zanim znikną na zawsze. Zachęcam rządy świata, aby zobowiązały się do ochrony przynajmniej połowy Ziemi ”.
Wybitny biolog zajmujący się ochroną przyrody, Thomas Lovejoy, znany jako „Ojciec chrzestny bioróżnorodności”, - powtórzył to wezwanie, mówiąc: - „To jest poziom ambicji, którego potrzebujemy, ponieważ jest to ostatnia szansa na zapewnienie funkcjonalnej żywej planety dla ludzi i innych form życia."

las deszczowy - Ujung Kulon National Park 

Motto Wilsona: „Dążenie do przeciwdziałania szansom na całe życie byłoby najbardziej ludzką szlachetnością”.

CYTAT

• Baillie, J. i Zhang, Y. (2018). Przestrzeń dla natury. Nauka 361 (6407). doi: 10.1126 / science.aau1397

nosorożec jawajski ( Rhinoceros sondaicus )

Artykuł opublikowany przez Mike'a Gaworeckiego

Mount Nyiragongo - Virunga National Park

tygrys malajski ( Panthera tigris jacksoni ) - młode osobniki - Bronx Zoo

National Park Cochabamba 

National Park Serengeti 

Opracowano na podstawie artykułu ze strony Mongabay.com

Tłumaczenie własne

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.

Drzewo życia ssaków cierpi z powodu ciosów zadawanych przez człowieka. Czy powinniśmy nadawać priorytet gatunkom, które chcemy uratować?

Erika K. Carlson w dniu 6 grudnia 2018 r

młody nosorożec sumatrzański ( Dicerorhinus sumatrensis )

- Szeroko zakrojone badanie raportuje - ponad 300 gatunków ssaków wymarło, na krótko przed ostatnią epoką lodowcową, utratą ponad 2,5 miliarda lat historii ewolucji we wszystkich liniach przodków.
- Nawet w najlepszym przypadku - jeśli całkowicie powstrzymamy zmiany klimatyczne i wymieranie w ciągu 50 lat - ewolucja wymagałaby co najmniej trzech milionów lat, aby odbudować utratę różnorodności biologicznej.
- Wybranie do ratowania najbardziej odmiennych gatunków zagrożonych jest jednym ze sposobów na zminimalizowanie trwałych uszkodzeń drzewa życia ssaków.

goryl nizinny ( Gorilla gorilla gorilla ) - Woodland Park Zoo 

Obecne masowe wymieranie eliminuje całe gałęzie życia ssaków, które - jak wynika z ostatnich badań - zajmie miliony lat. Niektórzy badacze sugerują skupienie naszych wysiłków ochronnych na gatunkach ssaków, które znajdują się na najbardziej wyraźnych i niepewnych konarach drzewa.

gibon białoręki ( Hylobates lar ) - zoo Wrocław 

Sposób, w jaki wybieramy uratowanie jednego gatunku nad drugim, jest trudnym pytaniem w dziedzinie ochrony. Najlepszym przypadkiem byłoby zachowanie wszystkich gatunków. Ale biologowie zajmujący się ochroną wiedzą, że sytuacja jest tragiczna i musimy dokonywać wyborów. Jednym z podejść jest ustalenie priorytetów w zakresie oszczędzania najróżniejszych gatunków, aby zachować jak najwięcej różnorodności w drzewie życia.
Ekolog ochrony Matt Davis z Aarhus University w Danii i jego koledzy wykorzystali historie przodków ssaków, aby określić, jak każdy gatunek różni się od najbliższych krewnych. Obliczyli lata ewolucji, jakie zajęło stworzenie każdego unikalnego gatunku jako miary jego wkładu w różnorodność ssaków.

trójpalczasty leniwiec karłowaty ( Bradypus pygmaeus )

Odkryli, że wymieranie ssaków w ciągu ostatnich 130 000 lat - i te, które mogą się wydarzyć w ciągu najbliższych 50 lat - niszczą przyszłość różnorodności ssaków. Nawet w najlepszym przypadku, w którym całkowicie powstrzymamy zmiany klimatyczne i wymieranie gatunków w ciągu pięciu dziesięcioleci, ewolucja potrzebowałaby co najmniej trzech milionów lat, aby odbudować ten sam poziom różnorodności ssaków. Naukowcy donieśli o swoich odkryciach niedawno w Proceedings of the National Academy of Sciences.
Włączając ssaki, które wyginęły tysiąclecia temu, pokazuje, jak wiele z życia drzewa ssaków, które utraciliśmy od czasu wkroczenia ludzi na scenę, -stwierdza zespół.
„To naprawdę ważne, ponieważ myślę, że mamy tendencję do patrzenia przez okno współczesności, kiedy porównujemy, powiedzmy, z tym, jak wyglądały ssaki w przeszłości” - powiedział David Redding, ekolog z University College London, Wielka Brytania , który nie brał udziału w badaniu.

rycina - almik kubański ( Atopogale cubana )

Badanie przedstawia straszny obraz, ale jego podejście może być kluczowe dla przyszłych rozmów na temat wyboru gatunków do zachowania.
Lata ewolucji, jakie zajęło stworzenie każdego gatunku, są miarą tego, ile różnorodności stracilibyśmy, gdyby wyginęło. Na przykład utrata almika kubańskiego ( Atopogale cubana ), podobnego do ryjówki oznaczonego przez  IUCN jako zagrożony, oznaczałaby utratę 22 milionów lat odrębnej historii, ponieważ nie ma bliskich krewnych, - powiedział Davis. Ale utrata leniwca karłowatego ( Bradypus pygmaes ), który jest wymieniony przez IUCN jako krytycznie zagrożony, nie jest tak katastrofalny dla różnorodności ssaków, ponieważ jest mniej odróżniany od bliskich żyjących jego krewnych.

nosorożec jawajski ( Rhinoceros sondaicus )

Utrzymywanie tak różnorodnego królestwa zwierząt, jak to możliwe, zwiększa szanse uratowania zwierząt niezbędnych dla ekosystemu, uważają naukowcy. Zróżnicowana grupa zwierząt będzie miała szerszy zestaw umiejętności niż grupa blisko spokrewnionych zwierząt. Tak więc zróżnicowana grupa może pełnić wiele ważnych ról, takich jak zapylanie kwiatów lub rozprowadzanie nasion.

prakolczatka nowogwinejska ( Zaglossus bruijni )

Ale Davis uznał prawdopodobny opór przed ustalaniem priorytetów dla niektórych gatunków w stosunku do innych z powodu szeroko rozpowszechnionych poglądów, że wszystkie gatunki mają wartość i że cała bioróżnorodność jest krytyczna.

„Zgadzam się, że cała bioróżnorodność ma wartość”, - powiedział Davis. „Ale nie mamy wystarczającej ilości pieniędzy i nie mamy wystarczającej woli politycznej, a nie mamy wystarczająco dużo czasu, aby wszystko zapisać. Naprawdę musimy myśleć o tym, co jest najważniejsze, co możemy faktycznie zaoszczędzić. ”

Następnym krokiem Davisa i jego kolegów jest zbadanie, w jaki sposób ponowne wprowadzenie dzikich zwierząt do siedlisk, które zamieszkiwały, może przywrócić bioróżnorodność na wybranych obszarach.

panda mała ( Ailurus fulgens )

„W skali globalnej, gdy coś jest stracone, to po prostu się zagubiło. Nie można tego odzyskać - powiedział Davis. „Ale w skali regionalnej można".

tygrys malajski ( Panthera tigris jacksoni ) - Woodland Park Zoo 

Cytat :
Davis, M., Faurby, S. i Svenning, J.-C. (2018). Różnorodność ssaków zajmie miliony lat, aby wyjść z obecnego kryzysu różnorodności biologicznej. Materiały z National Academy of Sciences, 115 (44), 11262-11267. DOI: 10.1073 / pnas.1804906115

kuskusiec niedźwiedzi ( Ailurops ursinus ) - zoo Wrocław 

Erika K. Carlson (@erikakcarlson) jest absolwentką programu komunikacji naukowej na Uniwersytecie Kalifornijskim w Santa Cruz. 

słoń borneański ( Elaphas maximus borneensis )

panda wielka ( Ailuropoda melanoleuca ) - zoo Pekin 

dryl ( Mandrillus leucophaeus )

kaberu etiopski ( Canis simensis )

orangutan borneański ( Pongo pygmaeus pygmaeus )

żubr ( Bison bonasus ) - zoo Wrocław 

Opracowano na podstawie artykułu ze strony Mongabay.com

Tłumaczenie własne

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.