Rodzaj : Mirza
Mirza coqureli - ( A.Grandidier,1867 ) - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae. Synonim Microcebus coqureli - Cheirogalus coqureli.
Występuje w południowo-zachodniej części Madagaskaru ( pomiędzy rzeką Onilahy na południu i rzeką Tsiribinha na północy, w tym w Vohibasia i Zombitse National Park, w Isalo National Park, w Prowincji Tulear i Majunga, także w Andranomena Special Reserve i Tsingy de Bemaraha National Park, w Tsingy de Namoroka National Park w rejonie Sahamalaza ). Endemit dla wyspy.
Występuje w południowo-zachodniej części Madagaskaru ( pomiędzy rzeką Onilahy na południu i rzeką Tsiribinha na północy, w tym w Vohibasia i Zombitse National Park, w Isalo National Park, w Prowincji Tulear i Majunga, także w Andranomena Special Reserve i Tsingy de Bemaraha National Park, w Tsingy de Namoroka National Park w rejonie Sahamalaza ). Endemit dla wyspy.
Zamieszkuje suche liściaste lasy, często w pobliżu rzek i stawów w gęstym lesie od poziomu morza do 700 m n.p.m.
Mirza coqureli
Aktywny od zmierzchu do świtu w ciągu całego roku. Nie zapada w okres marazmu.
W ciągu dnia śpi w kulistym gnieździe do 50 cm średnicy, umieszczonym na wysokości 2 - 10 metrów nad ziemią w rozwidleniu gałęzi lub gęstwinie pnączy i lian. Osobniki śpią samotnie tylko czasami dorosłe samice zajmują wspólnie kryjówkę.
Niewielki dymorfizm płciowy : samice nieco większe niż samce. Samica ma dwie pary sutków a samiec stosunkowo duże jądra.
Długość ciała to 20 - 25 cm. Ubarwienie oliwkowe do brązowego. Ma wydłużony korpus z krótkimi kończynami górnymi i dolnymi, z długim i puszystym ogonem.
Typowy samotnik, prowadzący nadrzewny tryb życia.
Jest terytorialny, samiec ma większy rewir ale terytoria osobnicze nakładają się na siebie.
Porusza się biegając i skacząc z drzewa na drzewo. Dzięki ogonowi zachowuje równowagę.
Do komunikacji używa sygnałów zapachowych i akustycznych.
Odżywia się owocami, kwiatami, pąkami, żywicami, owadami, drobnymi kręgowcami, pisklętami ptaków i ich jajami. W czasie pory suchej żywi się słodką wydzieliną larw Flatidae.
Sezon rozrodczy w październiku. System krycia poligamiczny.
Samce nawołują samice przenikliwym piskiem. Samice gotowe do kopulacji przywołują samce za pomocą głośnej wokalizy.
Ciąża trwa 86 - 89 dni. Samica rodzi dwa młode w miocie.
W wieku około 70 - 90 dni są odstawiane.
Po opuszczeniu samicy pozostają z nią w kontakcie wokalnym przez jakiś czas.
Dojrzałość płciową osiąga w wieku 18 miesięcy.
Mirza coqureli
Nie opisano żadnych podgatunków.
Mirza coqureli - w warunkach zoo
Gatunek uznawany za bliski zagrożenia ze względu na spadek jakości i zakresu siedlisk w zasięgu gatunku.
Główne zagrożenie stanowi utrata siedlisk związana z rolnictwem żarowym i produkcją węgla drzewnego.
Ostatnie badania wskazują, że gatunek może być w stanie dostosować się do wtórnego lasu.
W Kirindy Forest zarejestrowana gęstość osobnicza to 120 osobników/km2 ( Kappeler 1997 ) ale przeszła niewytłumaczalny spadek po tym czasie. W lasach biegnących wzdłuż rzek odnotowano gęstość osobniczą na poziomie 210 osobników/km2 ( Mittermeier & wsp.2008 ).
Ujęty w Załączniku CITES I.
Rejestrowany z :
- Isalo National Park
- Tsingy de Bemaraha National Park
- Tsingy de Namaoroka National Park
- Vohibasia National Park
- Zombitse National Park
- Tsingy de Bemaraha Special Nature Reserve
- Andranomena Special Reserve
- Analabe Private Reserve
- Kirindy Forest ( obecnie Kirindy - Mitea National Park )
- Ampataka Classified Forest
Potrzebne są dalsze badania dotyczące gęstości osobniczej oraz stanu i trendów populacji.
W niewoli.
Objęty programami hodowlanymi.
Mirza zaza - ( Kappeler & Roos 2005 ) - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae. Synonim Microcebus zaza.
Występuje w północno-zachodniej części Madagaskaru ( region Półwyspu Ampasindava, Ambato i Pasandava w Prowincji Diego - Suarez, w Anklabe i Andranobe w pobliżu Befotaka, w regionie Sahamalaza, w Ambendrana i Ankarafa Forest, na wyspie Nosy Be ). Endemit dla wyspy.
Zamieszkuje suche lasy liściaste i granice lasów wilgotnych, czasami wtórny las.
Mirza zaza
Aktywny od zmierzchu do świtu w ciągu całego roku. Nie stwierdzono okresów marazmu w porze suchej.
Żyje w niewielkich grupach 2 - 8 osobników. Jednak żeruje samotnie, jedynie wspólnie śpi w ciągu dnia w kryjówkach.
Kryjówki to dziuple drzew, gniazda z liści lub gęstwiny pnączy. Grupa korzysta z 1 - 3 kryjówek.
Jest terytorialny, zakres grupy to 0,5 - 2,2 ha jednak dominująca grupa posiada rewir 1 - 2,4 ha. Zakresy poszczególnych grup zachodzą na siebie.
Prowadzi nadrzewny tryb życia, preferując wysokie drzewa z pnączami ( miejsca kryjówek ) i gęsty las jako miejsce żerowania.
Do komunikacji używa prawdopodobnie wokalizy i sygnałów zapachowych. Również dotyk może być ważnym sposobem komunikacji.
Odżywia się głównie owocami, kwiatami, pąkami, żywicami, spadzią. W skład jego diety wchodzą również owady, czasami pisklęta ptaków i ich jaja, drobne kręgowce. W porze suchej zjada słodką wydzielinę larw Flatidae.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. System krycia poligamiczny.
Okres ciąży to około 90 dni. Samica rodzi 2 młode w miocie.
Po około 2,5 miesiąca samica odstawia młode. Po opuszczeniu gniazda młode pozostają w pobliżu, jednak po jakimś czasie samce są przepędzane.
Mirza zaza w czasie żerowania
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za wrażliwy ze względu na zasięg mniejszy niż 2 000 km2, duży stopień utraty siedlisk i pofragmentowany. Mirza zaza w najbliższej przyszłości może być uznawany za zagrożony, gdyż jego zasięg może się skurczyć poniżej 500 km2.
Holotyp gatunku pochodzi z Półwyspu Ampasindava, z Ambato i Pasandava ( Kappeler & wsp.2005 ).
Badania i analiza genetyczna potwierdziły obecność gatunku w pobliżu Befotaka ( Anklabe i Andranobe ), w regionie Sahamalaza ( Ambendrana i Ankarafa Forest ) i na wyspie Nosy Be ( C.Schwitzer & wsp., Markolf & wsp.2008, Ramaromilanto 2009 ).
Szacunkowa gęstość osobnicza 385 osobników/km2 i 1086 osobników/km2 ( Kappeler & wsp.2005 ) są kilka razy wyższe niż te uzyskane przez Mirza coquereli w Kirindy Forest.
Zagrożenia dla gatunku są niejasne ale głównie rolnictwo żarowe i produkcja węgla drzewnego powodują utratę i fragmentację siedlisk.
Ujęty w Załączniku CITES I.
Rejestrowany z Sahamalaza National Park i Lokobe Special Reserve.
Dalsze badania dotyczące dystrybucji, stanu i trendów populacji są wskazane.
W niewoli - brak danych.
Rodzaj : Allocebus
Lemur karłowaty, błotny lemurek karłowaty ( Allocebus trichotis ) - ( Gunther,1875 ) - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae. Synonim Cheirogaleus trichotis - Chirogale trichotis.
Występuje w północno-wschodniej części Madagaskaru (wokół Zatoki Morondava, po obu stronach rzeki Mananara w Prowincji Tulear ). Endemit dla wyspy.
Zamieszkuje nizinny i górski tropikalny las na wysokości 680 - 1235 m n.p.m.
lemur karłowaty ( Allocebus trichotis )
Aktywny od zmierzchu do świtu, w okresie od maja do września przechodzi okres marazmu.
Żyje w parach lub grupach rodzinnych, czasami 2 lub 3 grupy wspólnie korzystają z kryjówki. Jednak najczęściej jest to 6 osobników.
Na kryjówki wykorzystuje dziuple drzew, w których buduje gniazdo ze świeżych liści. Dziupla znajduje się zazwyczaj na wysokości 3 - 5 metrów nad ziemią.
Prowadzi nadrzewny tryb życia, jednak pokarmu poszukuje na niższych poziomach lasu.
Okres marazmu spędza albo w dziupli drzewa albo w ściółce u podstawy drzewa. W czasie okresu zmniejszonej aktywności wykorzystuje zapasy tłuszczu zgromadzone w tkankach korpusu.
Długość ciała 133 mm i średnia długość ogona to 170 mm. Waga to 100 gram, średnio 85 gram. Brak widocznego dymorfizmu płciowego.
Ubarwienie grzbietu jest brązowo-szare a brzucha szaro-białe. Ogon jest barwy czerwono-brązowej. Uszy posiada krótkie, z kępkami włosów przed i po wewnętrznej stronie płata.
Gatunek ma duże górne siekacze, podobnie jak lemurki z rodzaju Phaner. Ma stosunkowo długi język w porównaniu do innych przedstawicieli rodziny.
Przed opuszczeniem gniazda w poszukiwaniu pokarmu osobniki wzajemnie się iskają oczyszczając sierść z pasożytów i martwego naskórka.
Do komunikacji używa prawdopodobnie sygnałów akustycznych, wizualnych ( postawa ciała ), dotyku oraz sygnałów chemicznych.
Odżywia się latającymi owadami, spadzią, żywicami, młodymi liśćmi, owocami, nektarem i pyłkiem.
Sezon rozrodczy od listopada do grudnia. System krycia monogamiczny.
Ciąża trwa około 60 - 70 dni. Samica rodzi 1 młode w miocie w styczniu i lutym.
Długość opieki samicy nad młodym nie jest znana wiadomo, że do okresu uzyskania pełnej niezależności.
Prawdopodobnie samiec uczestniczy w opiece nad młodym ale są to jedynie spekulacje.
Grupę młodych o wielkości połowy dorosłych odnotowano w marcu w czasie zajmowania dziupli.
Długość życia tego gatunku nie jest znana.
Nie opisano żadnych podgatunków.
rycina - Allocebus trichotis
Gatunek klasyfikowany jako dane niewystarczające. Jest to jeden z najbardziej rzadko spotykanych gatunków.
Pierwsze egzemplarze przypisano do rodzaju Cherogaleus, ale różne cechy czaszki i uzębienia podwyższyły go jako jedynego przedstawiciela własnego rodzaju ( Petter - Roussaux i Petter 1967, Yoder 1996 ).
Od roku 1875 tylko w 1966 i 1989 roku zebrano próbki tego gatunku.
Do roku 1989 znany jedynie z 5 okazów muzealnych, w tym 3 z XIX wieku.
Uważany był nawet za wymarły. Ponownie odkryty w 1990 roku po obu stronach rzeki Mananara ( Meier i Albignac 1991 ).
Od roku 1994 jego obecność została potwierdzona w 10 obszarach ( N.Garbutt & wsp. ) ( Mittermeier & wsp.2008 ).
Główne zagrożenie dla gatunku stanowi rolnictwo żarowe, górnictwo, polowanie dla mięsa.
Ujęty w Załączniku CITES I.
Rejestrowany z następujących obszarów chronionych :
- Marojejy National Park
- Anjanaharibe - Sud Special Reserve
- Masoala National Park
- Mananara - Nord National Park
- Zahamena Strict Nature Reserve
- Analamazaotra Special Reserve
- Maromizaha Forest
- Vohima Forest
- Marotandrano Special Reserve
- Mantadia National Park
- Verezanantsoro National Park
W celu przetrwania gatunku proponuje sie trzy działania ochronne podejmowane równocześnie :
- wzrost ochrony ważnych obszarów
- długoterminowe badania terenowe w celu uzyskania informacji na temat jego dystrybucji i statusu
- programy hodowlane w celu studiów nad gatunkiem w niewoli i ochrona przed utratą, gdyby populacje wymarły na wolności.
Allocebus trichotis ?
W niewoli.
Rzadki. Hodowany w grupach rodzinnych.
50% do 70% diety składa się z małych i średnich szarańczy, które są chwytane oburącz. Działania te są stereotypowe i wyglądają na część naturalnego zachowania gatunku.
Oprócz szarańczy lemur karłowaty chętnie zjadał miód ( Nowak 1999 ) ( Albignac i Meier 1991, Nowak 1999 ).
Brak danych na temat uzyskania potomstwa.
Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.
