1 listopad

Droga przez tęczowy most Naszych Przyjaciół 

Pamięć o Nich niech zawsze będzie z Wami

Nornice hokikudo z rodzaju Oxymycterus, z Ameryki Południowej. Przegląd gatunków. Część I.

Hokikudo argentyński ( Oxymycterus akodontius ) - Thomas, 1921 - gryzoń z  nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini. 

Występuje w Ameryce Południowej ( północno-zachodnia Argentyna, Prowincja Jujuy, Higuerilla, wschodnia Tilcara ).

Zamieszkuje górskie lasy Yungas na wysokości 2000 m n.p.m.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek traktowany jako nie wystarczające dane ze względu na ciągłe wątpliwości co do jego ważności taksonomicznej i na brak aktualnych informacji na temat stanu populacji i wymagań ekologicznych.
Znany jedynie z trzech zebranych okazów.
Oxymycterus akodontius  jest traktowany czasem jako synonim rodzajowy Akodon.
Obecnie nie ma dostępnych informacji na temat stanu populacji czy liczebności tego gatunku.
W tym obszarze jest duże wylesianie i nadmierny wypas, jednak ewentualne skutki utraty siedlisk i wpływu na populacje tego gatunku są nadal nieznane.
Brak danych czy występuje w dowolnym obszarze chronionym.
Potrzebne są aktualne badania dotyczące statusu taksonomicznego, stanu i trendów populacji, jej obfitości, dystrybucji, biologii, ekologii, siedlisk i ewentualnych zagrożeń. 

W niewoli - brak danych.




Hokikudo amazoński ( Oxymycterus amazonicus ) - Hershkovitz P., 1994 -  gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini. 

Występuje w Ameryce Południowej ( centralna Brazylia, dolna Amazonia, na południe od Amazonki pomiędzy Rio Tocantins a Maderą, północno-zachodnie Mato Grosso ).

Zamieszkuje nizinne, wilgotne tropikalne lasy.

Aktywny w ciągu całego roku, szczyt aktywności w godzinach popołudniowych, po zmroku, przed świtem i wczesnym rankiem. W ciągu dnia rzadko opuszcza kryjówkę.
Żyje samotnie lub w niewielkich grupach rodzinnych.
Prawdopodobnie jest terytorialny ale zakresy rewirów nie są znane.
Na kryjówki wybiera zagłębienia pod korzeniami drzew, gęste zarośla,  opuszczone nory innych gatunków, czasami kopie własne nory lub inne dostępne miejsca. Kryjówki z reguły są usytuowane powyżej linii sezonowych powodzi.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. 
Do komunikacji używa prawdopodobnie sygnałów zapachowych, węchu, słuchu, dotyku, postawy ciała i wzroku. Brak danych czy używa wokalizy w czasie zagrożenia, zalotów czy agresji.
Odżywia się głównie różnego rodzaju bezkręgowcami i ich larwami.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku, ale najczęściej w okresie suchym.
System krycia poligamiczny. 
Samica buduje gniazdo z suchej roślinności, które umieszcza w kryjówce.
Ciąża trwa 20 - 22 dni. Samica rodzi średnio 4 - 5 młodych w miocie.
2 - 3 mioty w sezonie. Młode rodzą się gołe, ślepe i bezradne. Po około 10 dniach otwierają oczy. Odstawienie następuje między 20 a 30 dniem od narodzin. 
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Dojrzałość płciową uzyskuje samica w ciągu 4 - 6 tygodni od narodzin a samiec po około 3 miesiącach.
Długość życia nie jest znana, ale prawdopodobnie wynosi około 12 - 18 miesięcy. 

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji i małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Jest on szeroko rozpowszechniony i często spotykany.
W chwili obecnej brak jest widocznych zagrożeń dla gatunku.
Brak danych czy występuje w dowolnym obszarze chronionym w swoim zakresie.

W niewoli - brak danych.




Hokikudo kątowy ( Oxymycterus angularis ) - Thomas, 1909 - gryzoń z  nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini. 

Występuje w Ameryce Południowej ( wschodnia Brazylia - Pernambuco, Alagoas, Sao Lourenço ).

Zamieszkuje otwarte suche obszary i suche tropikalne zarośla.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji i małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Stan i trendy populacji nie są znane.
Brak jest widocznych zagrożeń w chwili obecnej.
Brak danych czy zamieszkuje dowolny obszar chroniony.
Potrzebne są aktualne badania na temat stanu i trendów populacji, jej obfitości, biologii, ekologii, siedlisk i ewentualnych zagrożeń.

W niewoli - brak danych.




Hokikudo caparao ( Oxymycterus caparoae ) - Hershkovitz, 1998 - gryzoń z  nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini. Synonim Oxymycterus caparaoe.

Występuje w Ameryce Południowej ( Brazylia - Minas Gerais - Pico da Bandeira, Espírito Santo, Rio de Janeiro ).

Zamieszkuje górskie tropikalne lasy oraz lasy wtórne na wysokości  1800 - 2700 m n.p.m.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji i małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Stan i trendy populacji są nie znane.
Gatunek wykazuje pewien stopień tolerancji na modyfikację siedlisk zamieszkując wtórny las górski.
Brak widocznych zagrożeń w chwili obecnej.
Nie wiadomo czy zamieszkuje dowolny obszar chroniony w swoim zakresie.
Potrzebne są aktualne badania na temat stanu i trendów populacji, jej obfitości, biologii, ekologii, siedlisk i ewentualnych zagrożeń.

W niewoli - brak danych.




+Oxymycterus cosmodus - Winge, 1887 - gryzoń z  nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini. 

Występował w Ameryce Południowej ( Brazylia ).

Brak danych jakie zamieszkiwał siedlisko, ale prawdopodobnie lasy.

Gatunek znany ze szczątków kostnych. Wymarł w plejstocenie.




Oxymycterus dasytrichus - Fischer, 1814/Schinz, 1821 - gryzoń z  nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini. Synonim Hypudaeus dasytrichus - Oxymycterus rufus dasytrichus.
Uwagi :  ujmowane jako odrębne od Oxymycterus rufus przez Goncalves & De Oliveira ( 2004 ). Oxymycterus  hispidus i Oxymycterus  roberti różne

Występuje w Ameryce Południowej ( Brazylia - Bahia, Espirito Santo, Minas Gerais, Rio de Janeiro i Sao Paulo ).

Zamieszkuje tzw. atlantycki pierwotny las i skraj lasu wtórnego od poziomu morza do 800 m n.p.m. Także obszary podmokłe.

Oxymycterus dasytrichus 

Aktywny w ciągu całego roku, od późnego popołudnia do wczesnych godzin porannych z przerwami na odpoczynek.
Żyje prawdopodobnie samotnie ale nie jest wykluczone, że w parach lub niewielkich grupach rodzinnych.
Nie wykluczone jest, że jest terytorialny ale zakresy rewirów osobniczych nie są znane.
Na kryjówki wybiera opuszczone nory innych gatunków, zagłębienia pod korzeniami drzew, gęste zarośla, kępy wysokiej trawy lub roślin zielnych. Kopie też własne płytkie nory w odpowiednim gruncie.
Prawdopodobnie używa systemu szlaków komunikacyjnych do przemieszczania się w trakcie poszukiwań pokarmu.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.
Do komunikacji używa sygnałów zapachowych, węchu, słuchu, dotyku, postawy ciała. Brak danych czy używa wokalizy w chwilach zagrożenia, agresji czy zalotów.
Odżywia się głównie owadami i ich larwami.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku ale najczęściej w porze suchej.
System krycia poligamiczny ale monogamia nie jest wykluczona.
Samica buduje gniazdo z suchej roślinności, które umieszcza w kryjówce.
Ciąża trwa 20 - 22 dni. Samica rodzi średnio 4 - 5 młodych w miocie.
2 - 3 mioty w sezonie. Młode rodzą się gołe, ślepe i bezradne. Po około 10 dniach otwierają oczy. Odstawienie następuje między 20 a 30 dniem od narodzin. 
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Dojrzałość płciową uzyskuje samica w ciągu 4 - 6 tygodni od narodzin a samiec po około 3 miesiącach.
Długość życia nie jest znana, ale prawdopodobnie wynosi około 12 - 18 miesięcy. 

Oxymycterus dasytrichus 

Opisane podgatunki : 
- Oxymycterus dasytrichus dasytrichos - Wied-Neuwied, 1826 - wschodnia Brazylia ( Bahia State, Rio Mucuri ) - synonim Hypudaeus dasytrichos - traktowany jako synonim Oxymycterus dasytrichus
- Oxymycterus dasytrichus dasytrichus - Fischer, 1814 - Urugwaj, południowo-wschodnia Brazylia ( Espirito Santo )

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji oraz małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Toleruje pewien stopień modyfikacji siedlisk, zamieszkując skraj wtórnego górskiego atlantyckiego lasu.
Na nie których obszarach często spotykany a na innych rzadki. Trudny do zebrania ( Pers Bergallo. Comm. ).  
W chwili obecnej brak jest wyraźnych zagrożeń dla gatunku jako całości.
Rejestrowany z Itatiaia i Restinga de Jurubatiba National Park.
Potrzebne są aktualne badanie stanu i trendów populacji oraz jej obfitości. 
Należy też zbadać czy siedliska wtórnego lasu są zamieszkiwane przez gatunek czy pozostaje on dalej na jego skraju.

W niewoli - brak danych.  




Hokikudo tajemniczy ( Oxymycterus delator ) - Thomas, 1903 - gryzoń z  nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini. 

Występuje w Ameryce Południowej ( wschodni Paragwaj, południowo-środkowa Brazylia ).

Zamieszkuje tereny bagienne, obszary wilgotnych łąk, Cerrado i Chaco oraz obszary graniczne suchych i wilgotnych łąk do wysokości 1200 m n.p.m.

hokikudo tajemniczy ( Oxymycterus delator )

Aktywny w ciągu całego roku, głównie w późnym popołudniem, po zmierzchu i przed wschodem słońca, czasami również za dnia.
Żyje w samotnie, czasami w parach lub niewielkich grupach rodzinnych.
Jest prawdopodobnie terytorialny ale zakresy rewirów osobniczych nie są znane.
Na kryjówki wybiera wszelkiego rodzaju zagłębienia w wilgotnym gruncie, wśród gęstych traw, w zaroślach, opuszczone nory innych gatunków a czasami kopie własne nory w miękkim gruncie.   
Przypuszczalnie wykorzystuje systemy szlaków komunikacyjnych do miejsc żerowania.
Dymorfizm płciowy nieznany. Długość ciała 120 - 179 mm, długość ogona 69 -121 mm, długość stopy łącznie z pazurami 22 - 31 mm, wewnętrzna długość ucha 14 - 22 mm . Waga 65 - 115 gram.
Do komunikacji używa sygnałów zapachowych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku oraz postawy ciała. Brak danych czy używa wokalizy w momentach zagrożenia, agresji lub zalotów.
Odżywia się różnego rodzaju bezkręgowcami i ich larwami.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku ale najczęściej w okresie wiosennym ( październik - listopad ). System krycia prawdopodobnie poligamiczny ale nie jest wykluczona monogamia.
Ciąża trwa 20 - 22 dni. Samica rodzi średnio 2 - 5 młodych w miocie.
2 - 3 mioty w sezonie. Młode rodzą się gołe, ślepe i bezradne. Po około 10 dniach otwierają oczy. Odstawienie następuje między 20 a 30 dniem od narodzin. 
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Dojrzałość płciową uzyskuje samica w ciągu 4 - 6 tygodni od narodzin a samiec po około 3 miesiącach.
Długość życia nie jest znana, ale prawdopodobnie wynosi około 12 - 18 miesięcy. 

Oxymycterus delator 

Nie opisano żadnych podgatunków.

Oxymycterus delator - martwy osobnik 

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, występowanie w wielu obszarach chronionych, prawdopodobieństwo dużych populacji, pewną tolerancję na modyfikację siedlisk oraz małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Lokalnie ma obfite populacje, najczęściej w obszarach wilgotnych łąk ( Vieira os. comm. ). Ekologicznie równoważny Oxymycterus nasutus ale nie występuje tak wysoko ( Vieira os. comm. ).
Okazy Oxymycterus z Cerrado ( centralna Brazylia ) identyfikowano jako Oxymycterus roberti ( Hershkovitz, 1994 ).  Jednak badania taksonomiczne wykazały zmianę rodzaju ( Oliveira, 1998 ), wykazały że populacje z Cerrado są zawarte w Oxymycterus delator. 
Zebrano 25 osobników 22 w Vereda i 3 w Campo Umido ( obszary, A2 i A3 ). Cztery ciężarne samice zebrano w listopadzie miały one 2 - 5 zarodków w każdej.
Główne zagrożenie stanowi osuszanie terenów podmokłych.
Rejestrowany z Emas Nacional Park, Brasilia Nacional Park, Serra da Canasta State Park, Chapada dos Veadeiros Nacional Park oraz możliwe, że występuje też w innych obszarach chronionych.

Oxymycterus delator - martwy osobnik 

W niewoli - brak danych.

schwytany osobnik Oxymycterus delator

przednia kończyna Oxymycterus delator 

tylna kończyna Oxymycterus delator 

Oxymycterus delator - po lewej : przednia kończyna ; po prawej : ogon 

Opracowano na podstawie :

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.

Krótkoogoniasty leming preriowy ( Lemmiscus curtatus ) z Ameryki Północnej.

Krótkoogoniasty leming preriowy ( Lemmiscus curtatus ) - ( Cope, 1868 ) -  gryzoń z podrzędu myszokształtnych ( Myomorpha ), z nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ). Synonim Lagurus curtatus - Arvicola curtata - Lagurus curtatus ( Cope, 1868 ).

Występuje w Ameryce Północnej ( U.S.A. - Waszyngton, Oregon, południowo-środkowo-wschodnia Kalifornia, Utah, południowe i północne Kolorado, zachodnia Dakota ), Kanada ( południowa Alberta, południowo-wschodni Saskatchewan ).

Zamieszkuje półpustynne stepy, wzgórza, suche kaniony, obszary skaliste. Preferuje miejsca porośnięte bylicą i innymi zbliżonymi roślinami o dobrze odsączonej glebie.

krótkoogoniasty leming preriowy ( Lemmiscus curtatus )

Aktywny w ciągu całego roku i całej doby. Szczyt aktywności na 2 - 3 godziny przed zmierzchem, 2 - 3 godziny po zmierzchu oraz 1 -2 godziny przed świtem i tuż po wschodzie słońca. W czasie niekorzystnej pogody ( np. wietrznej ) spada jego aktywność.  
Żyje w grupach rodzinnych i niewielkich koloniach. Na niektórych obszarach samotnie lub w parach ( Idaho ), lecz w zimie w większych skupiskach.
Kopie kompleks nor mogących mieć od 8 do 30 wejść i połączonych tunelami, które często są wyłożone trawą lub szałwią. Wejścia często są ukryte za naturalną osłoną. Wiele jest krótkich tuneli o szerokości 80 - 460 mm, komora gniazdowa może mieć 250 mm średnicy. Opuszczone tunele przez susły często są zintegrowane z siecią nor. 
Używa sieci szlaków komunikacyjnych na powierzchni i krótkich sąsiednich tuneli, które działają jak otwory ewakuacyjne. Często ma szereg sieci kryjówek i porusza się między sieciami w zależności od dostępności pokarmu.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Długość ciała i głowy to 90 do 130 mm, ogona 16 - 30 mm. Waga ciała 17 - 38 gram.
Jego ciało wydaje się być krępe. Ma grube, blado szare futro, ciemniejsze na grzbiecie a białawe, srebrzyste lub jasnoszare na brzuchu. Niektóre osobniki mogą mieć jasne akcenty na uszach lub nosie.
Jego krótki ogon jest w białawym kolorze. Posiada małe uszy i grube pazury.
Stopy są białe lub jasnoszare, gęsto pokryte futerkiem, kończyny tylne są tej samej długości co ogon.
W czasie swojej aktywności porusza się szybko, często przystając i nasłuchując. 
Dobrze wspina się na gałęzie krzewów lub innych wysokich roślin.
Żeruje głównie pod baldachimem krzewów lub traw, często wspinając się na wyższe rośliny.
Do komunikacji używa sygnałów zapachowych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku, postawy ciała.   
Odżywia się zielonymi częściami roślin, kwiatami, liśćmi, niedojrzałymi owocami traw i roślin zielnych, łodygami, korą krzewów w zimie oraz na obszarach wypasu bydła niestrawionymi resztkami zawartymi w odchodach, gdy inny pokarm jest nie dostępny. Świeżo zebrane rośliny mogą zostać ułożone w stos zanim zostaną zużyte, i często w takim stanie są przenoszone do nory. Zdarza się, że inny osobnik zagarnie zgromadzony stos suchej roślinności. Castilleja i Lupinus są najczęstszym pokarmem w czerwcu i sierpniu ( Idaho ). 

siedlisko Lemmiscus curtatus  porośnięte Artemisia tridentata 

W przeciwieństwie do innych gryzoni zamieszkujących suche obszary nie zjada nasion. Brak danych czy pokarm jest magazynowany na okres zimowy.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku, choć w północnej części ich zakresu na ogół tylko od marca do początku grudnia. System krycia monogamiczny ale nie wszystkie zachowania gatunku potwierdzają monogamię.
Cykl rujowy wynosi około 20 dni, a w ciągu 24 godzin po porodzie, występuje ruja poporodowa .
Ciąża trwa zwykle od 24 do 25 dni. Samica rodzi średnio 5 młodych w miocie ( zakres od 1 do 13 ). Wielkość miotu może być skorelowana z opadami i dostępnością roślinności.
Młode rodzą się w komorze gniazdowej wyścielonej łodygami, liśćmi czy trawami. W jednej komorze może rodzić kilka samic jednocześnie.
Młode rodzą się ślepe, głuche i gołe. Ważą około 1,5 grama. Oczy otwierają po około 11 dniach. Odstawienie następuje po 21 dniach od narodzin.  
Dojrzałość płciową samica osiąga po około 60 dniach, a samiec między 60 a 75 dniach od narodzin. 
Z opieką sprawowaną nad młodymi przez samca, istnieją sprzeczne informacje. Jednak większość opieki jest sprawowana przez samicę.
Długość życia nie jest znana lecz prawdopodobnie wynosi około 12 - 14 miesięcy w warunkach naturalnych. W niewoli może przeżyć dłużej.

rycina - Lemmiscus curtatus - u dołu : płowe ubarwienie ; u góry : popielate ubarwienie

Opisane podgatunki :
- Lemmiscus curtatus artemisiae - Anthony, 1913 - U.S.A. ( Oregon - Ironside, Malheur County ) - synonim Lagurus curtatus artemisiae - Microtus curtatus artemisiae - traktowany jako synonim Lemmiscus curtatus pallidus lub pauperrimus
- Lemmiscus curtatus curtatus - ( Cope, 1868 ) - U.S.A. ( środkowo-wschodnia Kalifornia - Mono County, Inyo County, Mono Mills, Mono Lake, góry Inyo, wschodnia Sierra Nevada, Dolina Śmierci, Big Prospector Meadow, góry Białe, południowo-zachodnia Newada - Pigeon Spring, Mt. Magruder, Pahute Mesa, południowe Washoe County ) - synonim Lagurus curtatus curtatus - Arvicola austerus curtatus
- Lemmiscus curtatus intermedius - Taylor, 1911 - U.S.A ( Newada - Head of Big Creek, Pine Forest Mountains, Humboldt County, Kalifornia, południowo-wschodni Oregon, południowe Idaho, zachodnie Utah ) - synonim Microtus intermedius - Lagurus intermedius - traktowany jako samodzielny gatunek innego autora w innej taksonomii 
- Lemmiscus curtatus levidensis - ( Goldman, 1941 ) - U.S.A. ( region Gór Skalistych, północno-zachodnie Kolorado, północno-wschodnie Utah, południowo-zachodnie Wyoming, wschodnie Idaho - Salmon River Mountains ), południowo-zachodnia Montana - synonim Lagurus curtatus levidensis
- Lemmiscus curtatus orbitus - Dearden i Lee, 1955 - U.S.A. ( Utah - Garfield County ) - synonim Lagurus curtatus orbitus
- Lemmiscus curtatus pallidus - Merriam, 1888 - północne U.S.A. ( północno-zachodnia Dakota Północna - Fort Buford, wschodnia Montana ), Kanada ( południowo-zachodni Saskatchewan, południowa Alberta - Calgary, Little Sandhill Creek, Red Deder River ) - synonim Arvicola pallidus - Microtus pallidus - traktowany jako samodzielny gatunek w innej taksonomii 
- Lemmiscus curtatus pauperrimus - Cooper, 1868 - U.S.A. ( południowy i wschodni Waszyngton - Snake River, Plains of the Columbia, Oregon, środkowe Idaho, Utah - północne stoki gór Uinta ) - synonim Microtus pauperrimus - Arvicola pauperrima - Lagurus pauperrimus - traktowany jako samodzielny gatunek w innej taksonomii 

Lemmiscus curtatus 

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na brak poważniejszych zagrożeń oraz prawdopodobieństwo dużych populacji i małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku populacji, aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach. 
Uważa się, iż jest bezpieczny w swoim zasięgu ( NatureServe ).
Gęstość osobnicza waha się różnie, mniej niż 1 - 20 osobników/ha w różnych obszarach, i o różnych porach roku w Idaho  ( Mullican i Keller, 1986 ).  W Idaho, Lemmiscus curtatus wyraźnie występuje pojedynczo lub w parach podczas ciepłych pór roku, jednak może zajmować gniazdo wspólnie w zimie ( Mullican i Keller 1987 ). Gęstość osobnicza  4 - 16 osobnika/ha stwierdzono w badaniu w południowo-wschodniej Idaho.  Wzory demograficzne Lemmiscus curtatus są różne w porównaniu do gatunków doświadczających roczne lub wieloletnie wahania populacji. 
Gatunek mieszka w zaroślach bylicy ( Lampe i wsp. 1974 ). Związany jest Artemisia spp., zwłaszcza Artemisia tridentata ( Hoffmann i Pattie 1968 ). 
Mullican i Keller (1986) poinformował, że osobniki żyją w parach damsko-męskich na wolności, wskazując, monogamię. Badanie w niewoli  potwierdziło, że samce i samice dzielą jedno gniazdo w okresie po porodzie, jak to zwykle u monogamicznych gryzoni  z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ) ( Hofmann, et al., 1989 ). U gatunków znanych z poligamii, samce zamieszkują oddzielne gniazda. Ponadto, w ich kolonii rozrodczej, młode często nadal zamieszkują gniazdo rodzicielskie, kiedy kolejny miot się narodził. Potwierdza to tezę, że lokalne stężenie osobników widziane w naturze reprezentuje rozszerzoną rodzinę, która mieszka w nieco kolonialnym stylu. Jednakże, nie wszystkie z tych danych, pobranych przez Hofmann, et al ( 1989 ) były zgodne z monogamicznym systemem hodowli. Wykazało ono również, że samce i samice nie koordynują działań, aby zapewnić, aby co najmniej jeden z rodziców przebywał zawsze z młodymi, jak to opisano dla gatunków monogamicznych. Ponadto samce spędzały bardzo mało czasu opiekując się  młodymi, co jest rzadkością w przypadku gatunków monogamicznych, i jest bardzo powszechne u gatunków poligamicznych. Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia systemu kojarzenia tego gryzonia.
Wiele z pierwotnego zakresu gatunku została zmieniona w wyniku rolnictwa i nadmiernego wypasu ( Brylski i Harris, 2001; Mullican i Keller, 1986; Nowak, 1999 ). 
Gatunek jest ważnym składnikiem diety wielu drapieżników, zamieszkujących te ekosystemy.
Nie są znane żadne zagrożenia istotne dla tego gatunku w chwili obecnej.
Zasięg tego gatunku obejmuje kilka obszarów chronionych.

Lemmiscus curtatus 

W niewoli.
W badaniach laboratoryjnych.
Samce w hodowli bywają agresywne. Hofmann, et al. ( 1989 ) wykazał, że samice na ogół więcej czasu spędzały samotnie w gnieździe, niż robiły to samce. Więcej też czasu poświęcały opiece nad potomstwem niż robiły to samce. Częstotliwość opieki zmniejszała się wraz z dorastaniem potomstwa ( Hofmann, i wsp., 1989; Mullican i Keller, 1986 ).

okaz muzealny - Lemmiscus curtatus 

Opracowano na podstawie :

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych

Gatunki z rodzaju Eolagurus ze stepów i półpustyń środkowej Azji. Przegląd rodzaju.

Piestruszka żółta ( Eolagurus luteus ) - ( Eversmann, 1840 ) - gryzoń z podrzędu myszokształtnych ( Myomorpha ), z nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ). Synonim Lagurus luteus - Eolagurus volgensis Alexandrova, 1976 - Eolaurus gromovi Topatchevski, 1963 - Eolagurus praeluteus Schevtschenko, 1965 .

Występuje w środkowej Azji ( azjatycka Rosja, Kazachstan, Mongolia, Chiny - północny  Xinjiang ).

Zamieszkuje suche stepy, półpustynie, pustynie i stabilne obszary wydmowe.
Preferuje piaszczyste gleby o rzadkiej roślinności i zaroślach krzewów.

piestruszka żółta ( Eolagurus luteus )

Aktywna w ciągu całej doby. Szczyt aktywności późnym popołudniem i po zmierzchu oraz przed świtem i tuż po wschodzie słońca. 
Wiosną i latem schodzi na niżej położone siedliska, zimą przenosi się wyżej.
Żyje w niewielkich grupach rodzinnych, w parach lub samotnie.
Kopie nory w obszarach o piaszczystej glebie, a każde wejście jest połączone z innymi za pośrednictwem wydeptanych ścieżek. Ścieżki tworzą sieć szlaków komunikacyjnych pomiędzy otworami nor. Jeżeli pokarm zostanie wyczerpany w pobliżu nory przenosi się w inne miejsce, kopiąc nowe nory.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Długość ciała 105 - 210 mm, długość ogona 11 - 23 mm . Ciało z krótkim, pokrytym dość długim włosem ogonem.  Uszy są małe, zaokrąglone, ledwo wystające nad futrem, podeszwy łap pokryte włosami, ale nierówności na dolnej powierzchni palców są wyraźnie widoczne. Ubarwienie piaszczysto-żółte z białawym brzuchem.
Prowadzi skryty tryb życia, przebywając większość czasu w norze. 
Do komunikacji używa prawdopodobnie sygnałów zapachowych, węchu, słuchu, wzroku, postawy ciała, dotyku. Brak informacji czy używa wokalizy w stanie zagrożenia, agresji czy zalotów.
Odżywia się pokarmem roślinnym. W skład jej diety wchodzą rośliny zielne, bulwy, kłącza, cebule, korzonki, nasiona traw i roślin zielnych, trawy. Prawdopodobnie zjada też różnego rodzaju owady i ich larwy jak są dostępne.
Prawdopodobnie gromadzi też zapasy pokarmu w norze ale nie jest to do końca pewne.
Sezon rozrodczy w letnich miesiącach ( od maja do sierpnia ). System krycia prawdopodobnie poligamiczny ale nie jest wykluczona monogamia.
Ciąża trwa 17 -19 dni. Samica rodzi 6 - 9 młodych w miocie. 2 - 3 mioty w sezonie w zależności od obszary występowania i dostępności pokarmu.
Następne mioty występują po 45 - 55 dniach. 
Odstawienie w 2 - 3 tygodniu po porodzie. 
Dojrzałość płciową uzyskuje po 3 - 4 tygodniach od narodzin.
Brak danych czy samiec uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Żyje około 12 - 24 miesięcy.
Populacje przeżywają roczne wahania gęstości osobniczej.

Eolagurus luteus - osobnik w hodowli / Leningradskii Zoopark Saint Petersburg / 

Opisane podgatunki :
- Eolagurus luteus luteus - ( Eversmann, 1840 ) - Kazachstan - na północny-zachód od Morza Aralskiego - synonim Lagurus luteus luteus

rycina - Eolagurus luteus

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na brak wyraźnych, głównych zagrożeń.
Pod koniec XIX wieku był powszechny na pustyniach i półpustyniach wokół Morza Kaspijskiego i w Kazachstanie, ale zachodnia część zakresu drastycznie się skurczyła. Obecnie zachodnia granica zakresu jest w zagłębieniu Zaisan, Kazachstan ( Gromow i Erbaeva, 1995 ). 
W połowie XIX wieku został znaleziony w znacznej liczbie przez znanego zoologa i podróżnika E. Eversmanna.
W Rosji występuje w południowym Ałtaju w pobliżu granicy z Kazachstanem i Chinami. Jednak w ostatnich dziesięcioleciach, na terytorium byłego ZSRR jest rzadki. Wyniki z wypluwek ptaków drapieżnych sugerują, że zamieszkuje pewne obszary, prowadząc skryty tryb życia. 
Gatunek ten przeżywa wahania populacji w ujęciu rocznym, o dużej liczbie osobników obserwowanych w 1993 ( N. Batsaikhan os. Kom. ), 1996, 1997 i 2002 ( D. Avirmed os. Kom. ), jednakże najnowsze szacunki z 2005 odnoszą się do znalezionych małych rozmiarów populacji ( os D. Avirmed. Comm.).
W latach obfitości osobniki mogą być rozłożone na wszystkich obszarach północnego Xinjiang ( Chiny ) w osiągnięciu gęstości osobniczej między 1000 - 3000 osobników/ha . Populacje przeżywają jednak gwałtowny spadek stając się rzadkie i  ograniczając się do zaledwie kilku miejsc przy bardzo sprzyjających warunkach.
Rozprzestrzenianie się chorób jest problemem w czasie wysokich gęstości osobniczych.
Degradacja siedlisk związana z wypasem coraz większej liczby zwierząt domowych oraz wysychanie źródeł wody i susze zagrażają również temu gatunkowi. Jednak nie jest do końca jasne, czy wysychanie i susze stanowią naturalne zmiany środowiskowe i czy są one napędzane działalnością antropogeniczną. Nie jest to uważane za główne zagrożenia dla przetrwania gatunku.
W Chinach gatunek jest klasyfikowany jako nie zagrożony. W Rosji jako nie wystarczające dane. W Mongolii około 50% zasięgu  znajduje się na obszarach chronionych. 
W Kazachstanie klasyfikowany jako zagrożony, ale działania ochronne dla zwiększenia liczby populacji są nie wystarczające.

piestruszka żółta ( Eolagurus luteus ) - Moskowskii Zoopark Moskwa

W niewoli - rzadki. 
Lokalnie rosyjskie ogrody zoologiczne.

rycina - piestruszka żółta ( Eolagurus luteus ) - osobniki dorosłe

Piestruszka Przewalskiego ( Eolagurus przewalskii ) - ( Büchner, 1889 ) - gryzoń z podrzędu myszokształtnych ( Myomorpha ), z nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ). Synonim Lagurus luteus przewalskii - Lagurus przewalskii.

Występuje w Azji Środkowej ( Mongolia - północna Gobi, dolina jezior, wschodnia Gobi, Trans Ałtaj Gobi, Alashani pustyni Gobi, Chiny - Xinjiang, Qinghai, Gansu i Nei Mongol ).

Zamieszkuje górskie łąki, doliny rzeczne, półpustynie. Preferuje gleby piaszczyste.

siedlisko na pustyni Gobi

Aktywna w ciągu całego roku. Szczyt aktywności 1 - 2 godziny przed zmrokiem, po zapadnięciu ciemności oraz przed świtem i wczesnym rankiem.
Żyje w niewielkich grupach rodzinnych, w parach lub samotnie.
Kopie nory w piaszczystej glebie. Są to złożone systemy z wieloma otworami, tunelami i komorami. Komora gniazdowa znajduje się w najniżej położonym miejscu. Otwory są połączone szlakami komunikacyjnymi prowadzącymi do miejsc żerowania. Pokarm jest zbierany w pobliżu systemu nor. Prawdopodobnie jak poprzedni gatunek przemieszcza się jeśli brakuje pokarmu w pobliżu kompleksu mieszkalnego.
Do komunikacji używa prawdopodobnie sygnałów zapachowych, węchu, wzroku, słuchu, dotyku, postawy ciała. Brak informacji czy używa wokalizy w stanie zagrożenia, agresji czy zalotów.
Odżywia się pokarmem roślinnym. W skład jej diety wchodzą bulwy, cebule, kłącza, korzonki, nasiona traw i roslin zielnych, trawy i rośliny zielne. Brak danych czy zjada bezkręgowce i czy gromadzi zapasy na okres zimy.
Sezon rozrodczy w okresie letnich miesięcy ( od maja do sierpnia ). System krycia nie jest znany ale prawdopodobnie poligamiczny choć monogamia nie jest wykluczona.
Ciąża trwa do 20 dni. Samica rodzi od 4 do 10 młodych w miocie. 2 - 3 mioty w sezonie w zależności od obszaru występowania i dostępności pokarmu.
Odstawienie po około 2 - 3 tygodniach od narodzin. 
Dojrzałość płciową uzyskuje w 4 tygodniu życia.
Brak danych czy samiec uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Długość życia nie jest znana ale przypuszcza się iż do około 18 - 20 miesięcy.

Nie opisano żadnych podgatunków.

siedlisko Ałtaj Mongolski - szczyt Churen - Tongoi 

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji i występowanie w wielu obszarach chronionych. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Jednak obecnie brak jest aktualnych danych na temat stanu populacji.
Gatunek przeżywa roczne wahania wielkości populacji.
Brak jest większych zagrożeń dla gatunku w chwili obecnej.
W Mongolii, około 19% zakresu gatunku występuje na obszarach chronionych ( Clark i wsp. 2006 ). Gatunek ten może być obecny na obszarach chronionych w Chinach. 
W Mongolii, został regionalnie oznaczony w Czerwonej Księdze jako niewystarczające dane ( Clark i wsp. 2006 ). 
W Chinach, gatunek ten został regionalnie oznaczony w Czerwonej Księdze jako najmniejszej troski ( Wang i Xie 2004 ). 
Potrzebne są badania w celu oznaczenia podziału tego gatunku w Mongolii.

rycina - piestruszka żółta ( Eolagurus luteus ) - osobnik młodociany wyglądający z nory

W niewoli - brak danych.




+Eolagurus argyropuloi - I.Gromov i Parfenova, 1951 - gryzoń z podrzędu myszokształtnych ( Myomorpha ), z nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ).  

Występował w Europie Środkowo-Wschodniej i Południowej, Azji ( Ural, północny Kazachstan, Transbajkalia, Ufa, region Swierdłowska ).

Zamieszkiwał stepy i półpustynie.

Gatunek wymarły w plejstocenie.
Znany jedynie z małych fragmentów kostnych.
Podgatunek Eolagurus argyropuloi zazhighini - Poulianos,  - znany z Europy Południowej.




+Eolagurus simplicidents - Young, 1934 -  gryzoń z podrzędu myszokształtnych ( Myomorpha ), z nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ).  

Występował we wschodniej Europie ( Ukraina ) i Azji ( do zachodniej Syberii ).

Zamieszkiwał stepy i półpustynie.

Wymarł w plejstocenie.
Znany jedynie z fragmentów kostnych.
Był zbliżony wielkością do Eolagurus luteus - Zazhigin, 1970. 

Lagurus lagurus 

rycina - piestruszka żółta ( Eolagurus luteus ) - osobnik młodociany 

  

Opracowano na podstawie :

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.

Nornice kandango z rodzaju Juscelinomys, z Ameryki Południowej. Przegląd gatunków.

+Juscelinomys candango - Moojen, 1965 - gryzoń z  nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini. Synonim Juscelinomys talpinus - Winge, 1887. 
Uwagi : Niektórzy autorzy traktują Juscelinomys talpinus jako odrębny gatunek lub starszy synonim jednego lub wszystkich gatunków w rodzaju Juscelinomys ( Musser i Carleton, 2005 ).

Występował w Ameryce Południowej ( centralna Brazylia, Federal District, Brasilia, Parque Zoobotanico na 1,030 m ).

Zamieszkiwał siedliska leśne.

+Juscelinomys candango - okaz muzealny 

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo że, zamieszkiwał półotwarte nory w ziemi.

Nie opisano żadnych podgatunków.

+Juscelinomys candango?

Gatunek uznawany za wymarły ze względu, że nie był odnotowany od roku 1960, jego siedlisko zostało przekształcone do miejskiego centrum ( Brasilia ).
Prawdopodobnie wymarły wkrótce po odkryciu. 
Opisany w 1965 roku i znany tylko z typu miejscowości Centralna Brazylia, Federal District, Brasilia, Parque Zoobotanico na 1,030 m ( Musser i Carleton, 1993 ).  
Mimo wielu starań nie udało się zarejestrować go w środowisku naturalnym w ciągu ostatnich 48 lat ( os Marinho-Filho. Comm. ).
Nazwa pochodzi od brazylijskiego prezydenta Juscelino Kubitschek de Oliveira, który stworzył miasto Brasilia.




Juscelinomys guaporensis - Emmons, 1999 - gryzoń z  nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini.  
Uwagi :  Jeśli na podstawie badań okaże się, że nie różni się od Juscelinomys huanchacae, nazwa ta ma pierwszeństwo ( Emmons 1999 ) a gatunek huanchacae będzie traktowany jako synonim.

Występuje w Ameryce Południowej ( Boliwia, Guapor, Departament Santa Cruz, Velasco Province ).

Zamieszkuje otwarte wyżynne sawanny porośnięte wysoką, gęstą trawą otoczone lasem galeriowym na wysokości 210 m n.p.m. 

typowe siedlisko Juscelinomys - Parque Nacional Noel Kempff Mercado

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.


Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek traktowany jako niewystarczające dane ze względu na nie dawne odkrycie i wciąż jest zbyt mało informacji na temat jego zakresu występowania, stanu populacji i wymagań ekologicznych.
Holotyp i jedyny znany egzemplarz był stary indywidualnie. Gatunek ten znany jest tylko z typu miejscowości: Boliwia, Departament Santa Cruz, Prowincja Velasco, Serrania de  Huanchaca, Parque Nacional Noel Kempff Mercado, Flor de Oro ( Emmons, 1999 ). 
Został zebrany w reliktowej wyżynnej otwartej sawannie w gęstej wysokiej trawie. Sawanna, gdzie został zebrany jest to otwarta przestrzeń otoczona lasem, całkowicie odizolowana od innych użytków zielonych lub siedlisk Cerrado ( Emmons, 1999 ).
Brak danych czy gatunek może się utrzymać w siedliskach zmodyfikowanych.
Zagrożeniem dla gatunku może być w niedalekiej przyszłości nadmierny wypas bydła i związana z nim modyfikacja siedlisk. 
Rejestrowany z  Parque Nacional Noel Kempff Mercado ( Serrania de Huanchaca we wschodniej Boliwii ).
Konieczne są dalsze badania w celu określenia dystrybucji, siedliska i ekologii oraz zagrożeń dla tego gatunku.

W niewoli - brak danych.




Juscelinomys huanchacae - Emmons, 1999 - gryzoń z  nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini.  

Występuje w Ameryce Południowej ( Boliwia, Płaskowyż Huanchaca ).

Zamieszkuje osuszoną lub płytko zalaną otwartą sawannę z gęstymi kępami trawy i rozproszonymi drzewami i krzewami na wysokości 710 m n.p.m.

siedlisko Serrania de Huanchaca

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.


Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek traktowany jako niewystarczające dane ze względu na nie dawne odkrycie i wciąż jest zbyt mało informacji na temat jego zakresu występowania, stanu populacji i wymagań ekologicznych.
Znany jedynie z miejscowości typu: Boliwia, Departament Santa Cruz, Prowincja Velasco, Serrania de Huanchaca, Parque Nacional Noel Kempff Mercado, Campamento "Huanchaca II", ( Emmons, 1999 ).
Gatunek był powszechny w kilku miejscach w parku ale populacja prawdopodobnie spadła ( 2004 - 2007, Emmons unpubl. ). 
Gatunek współwystępuje z Kunsia tomentosa ( Emmons, 1999 ).
Brak danych czy gatunek może się utrzymać w siedliskach zmodyfikowanych.
Nie dostosowanie się do lokalnych pożarów i zarastaniu sawanny przez drzewa i krzewy może mieć wpływ na gęstość osobniczą populacji tego gatunku ( Emmons, L. pers. comm ).
Rejestrowany z Parque Nacional Noel Kempff Mercado, Serrania de Huanchaca we wschodniej Boliwii. 
Potrzebne są dalsze badania dotyczące określenia statusu taksonomicznego, dystrybucji, ekologii, siedliska i ewentualnych zagrożeń dla tego gatunku.

W niewoli - brak danych.




+Juscelinomys talpinus - ( Winge, 1887 ) - gryzoń z  nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini. Synonim Oxymycterus talpinus.

Występował w Ameryce Południowej ( Brazylia, Minas Gerais ).

Brak informacji jakie zamieszkiwał siedlisko.

Juscelinomys talpinus - szczątki z Lagoa Santa

Znany jest tylko z subfosylnych plejstoceńskich szczątków z Lagoa Santa.

Opisane podgatunki :
- Juscelinomys talpinus vulpinus - Winge, 1887 - wschodnia Brazylia ( Minas Gerais, Lagoa Santa ) - synonim Juscelinomys vulpinus - niektórzy autorzy ( Wilson & Reeder 1993, Duff & Lawson 2004 ) uznają J. talpinus za ważny gatunek, inni autorzy uważają za ważny J. vulpinus

Niektórzy autorzy traktują Juscelinomys talpinus jako odrębny gatunek lub starszy synonim jednego lub wszystkich gatunków w rodzaju Juscelinomys ( Musser i Carleton, 2005 ).

czaszki gryzoni z rodzaju Juscelinomys 

Opracowano na podstawie :

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.