Lis wirginijski ( Urocyon cinereoargenteus ) drapieżnik z rodziny psowatych
( Canidae ). Synonim
Vulpes cinereoargentrus .
Występuje w Ameryce Północnej, w Ameryce Środkowej i w Ameryce Południowej ( od południowej Kanady po Wenezuelę i Kolumbię, z wyjątkiem części Wielkich Równin, górskich regionów północno-zachodniej części U.S.A. oraz wschodniego wybrzeża Ameryki Środkowej ).
Zamieszkuje głównie lasy liściaste, zarośla i zakrzewienia, doliny rzeczne ale także pola uprawne, rejony wyżynne i górskie do wysokości 3000 m n.p.m.
lis wirginijski ( Urocyon cinereoargenteus )
Typowy samotnik, łączący się w pary w okresie rui. Aktywny w ciągu całego roku, głównie od zmierzchu do świtu, ale czasami również w ciągu dnia.
Jest to jedyny przedstawiciel psowatych potrafiący wspinać się na drzewa.
Rewir łowiecki jednego osobnika wynosi od 1 - 7 km2 w zależności od zasięgu geograficznego ( średnio 2,1 km2 ). Terytorium jest oznakowane za pomocą gruczołów zapachowych, znajdujących się na odbycie oraz dodatkowych gruczołów na pysku i między podeszwami łap.
Na kryjówki wybiera naturalne schronienia : dziuple drzew, kłody, puste pnie, szczeliny skalne, podziemne nory, zagłębienia między korzeniami drzew. Czasami na wysokości 10 metrów nad dnem lasu w koronach drzew lub w pustych pniach.
Jest wszystkożerny. W skład jego diety wchodzą zarówno pokarmy roślinne jak i zwierzęce w zależności od pory roku i zasobności siedliska. Nadwyżka pokarmu jest zakopywana i oznaczana moczem.
Sezon godowy w zależy od regionu geograficznego, najczęściej między styczniem a końcem lutego aż do marca.
Samica łączy się z jednym samcem tworząc monogamiczną parę. Czasami w rzadkich przypadkach występuje poligamia lub poliandria.
Ciąża trwa około 2 miesięcy. Samica rodzi 3 - 8 szczeniąt. Samiec uczestniczy w odchowie młodych, aż do ich całkowitego usamodzielnienia. W wieku 2 - 3 tygodni życia szczenięta zaczynają być odstawiane. Okres laktacji kończy się w 6 tygodniu od narodzin. W wieku 3 - 4 tygodni młode zaczynają spożywać stały pokarm. Dojrzałość płciową uzyskują w wieku 10 miesięcy i rodzina rozpada się.
Żyje 6 - 8 lat, chociaż może dożyć i 10.
Urocyon cinereoargenteus californicus
Opisane podgatunki :
- Urocyon cinereoargenteus borealis - Nowa Anglia, południowe Ontario ( Kanada )
- Urocyon cinereoargenteus californicus - południowo-zachodnia Kalifornia, północna Baja California, San Jacirito Mountains ( Meksyk )
- Urocyon cinereoargenteus cinereoargenteus - wschodnia część U.S.A. do środkowej Karoliny Południowej
- Urocyon cinereoargenteus colimensis - Colima ( Meksyk )
- Urocyoon cinereoargenteus costaricensis - Kostaryka
- Urocyon cinereoargenteus floridanus - Floryda do południowej Karoliny Południowej i wschodniego Teksasu
- Urocyon cinereoargenteus fraterculus - Jukatan ( Meksyk )
- Urocyon cinereoargenteus furvus - Panama
- Urocyon cinereoargenteus guatemalae - południowy Meksyk, Nikaragua, Gwatemala
- Urocyon cinereoargenteus inyoensis - Inyo County ( Kalifornia - U.S.A.)
- Urocyon cinereoargenteus madrensis - południowa Sonora, południowo-zachodnie Chihuahua, północno-zachodnie Durango ( Meksyk )
- Urocyon cinereoargenteus nigrirostris - południowo-zachodni Meksyk
- Urocyon cinereoargenteus ocythous - południowa Manitoba, południowy Quebec ( Kanada ), Wisconsin, zachodnie Illinois, Missouri, Arkansas, Oklahoma, Kansas, Nebraska, Dakota Południowa, Dakota Północna ( U.S.A. )
- Urocyon cinereoargenteus orinomus - południowy Meksyk
- Urocyon cinereoargenteus parvidens - Jukatan ( Meksyk )
- Urocyon cinereoargenteus penisularis - Baja California ( Meksyk )
- Urocyon cinereoargenteus pensylvanicus - Pennsylwania
- Urocyon cinereoargenteus scottii - Arizona, zachodni Teksas, północne Kolorado, Utah, południowa Newada, Kalifornia ( Sierra Nevada Mountains ), Chihuahua ( Meksyk )
- Urocyon cinereoargenteus sequolensis - Marin County ( Kalifornia )
- Urocyon cinereoargenteus texensis - Maverick County ( Teksas )
- Urocyon cinereoargenteus townsendi - Oregon, północna Kalifornia
- Urocyon cinereoargenteus venezuelae - Kolumbia, Wenezuela
- Urocyon cinereoargenteus virginianus - Wirginia, Karolina
lis wirginijski ( Urocyon cinereorgenteus ) - osobnik odpoczywający na drzewie
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroki zasięg i dość duże populacje.
Uważany jest za szkodnika przez hodowców drobiu, chociaż ewentualne szkody powoduje lis rudy ( Vulpes vulpes ).
Może być nosicielem wścieklizny, tularemii czy nosówki.
Na terenach rolnych lis wirginijski może być pomocny w kontroli liczebności szkodników upraw, w tym gryzoni ( Rodentia ) i królików ( Leporidae ).
Mimo stosunkowo niskiej jakości futra poluje się na niego. W U.S.A. w sezonie 1991/92 upolowano 90604 osobniki.
Objęty jest prawem łowieckim w U.S.A. i Kanadzie.
Nie jest ujęty w Załącznikach CITES.
W Meksyku i krajach Ameryki Środkowej jest nielegalnie sprzedawany jako zwierzę domowe.
Występuje w wielu obszarach chronionych w całym swoim zasięgu. M.in w takich jak :
- Big Bend National Park
- San Joaquin National Wildlife Refuge
- Rocky Mountain National Park
- Everglades National Park
- Dry Tortuqas National Park
- Adirondack National Park
Ocenia się, że gatunek dobrze sobie radzi również na obrzeżach nie których obszarów miejskich.
Problem może dotyczyć regionów, gdzie liczba ludzi wzrasta szybko i ważne siedliska są przekształcane do celów rolniczych, przemysłowych i miejskich. Wiąże się to z degradacją i niszczeniem środowiska naturalnego, utratą siedlisk i ich fragmentacją.
Obecnie okazuje się, że brakuje badań przeprowadzonych dla tego gatunku. Brak jest podstawowych badań ekologicznych i demograficznych dla głównych siedlisk zajmowanych przez lisa wirginijskiego. Mało wiadomo na temat stanu i ekologii gatunku poza Kanadą i U.S.A.
Potrzebne są też badania na temat wpływu zmian siedliskowych ( obszary miejskie i podmiejskie ), pola uprawne ( tereny wiejskie ) oraz wpływu drapieżnika na mniejsze kręgowce w warunkach miejskich.
lis wirginijski ( Urocyon cinereorgenteus ) - osobnik na drzewie
W niewoli dożywa 12 lat.
W warunkach ogrodów zoologicznych często "prezentowany" w U.S.A. i Kanadzie zwłaszcza przez tzw. regionalne zoo. Często w ciasnych klatkach, gdzie lis wirginijski bardzo często bardzo tragicznie się "prezentuje".
Mimo to dość dobrze znosi warunki wiwaryjne i często się rozmnaża.
Duża liczba osobników znajduje się w prywatnych kolekcjach zwierząt i często ich stan jest opłakany.
Urocyon cinereoargenteus - osobnik w niewoli w Yellow River Game Ranch
Łasica długoogonowa ( Mustela frenata ) drapieżnik z rodziny
( Mustelidae ), z podrodziny
( Mustelinae ).
Występuje w Ameryce Północnej, w Ameryce Środkowej i Ameryce Południowej ( od południowej Kanady do Peru i Boliwii ).
Zamieszkuje różne siedliska : zarośla i zakrzewienia, widne lasy i ich obrzeża, tereny podmokłe ( bagna i mokradła, łąki łęgowe ) ale także obrzeża pól uprawnych i obrzeża miast. Unika gęstych lasów i terenów pustyń.
rycina - łasica długoogonowa ( Mustela frenata ) - od lewej : szata zimowa, w środku : szata letnia, po prawej : szata przejściowa
Aktywna w ciągu całego roku, głównie od zmierzchu do świtu, chociaż czasami poluje w ciągu dnia.
Typowy samotnik, w pary łączący się w okresie rui.
Widoczny dymorfizm płciowy : samiec większy niż samica.
Gatunek terytorialny - zakres rewiru łowieckiego to 4 - 120 ha, często się pokrywa, ale tylko terytoria kilku samic z jednym samcem. Osobniki tej samej płci są nietolerancyjne i agresywne wobec siebie.
Populacje północne na okres zimowy zmieniają szatę letnią na jesieni na białą a wiosną szatę zimową na brązową. Populacje południowe są brązowe przez cały rok.
Jest to zwinny i szybki drapieżnik, doskonale biegający, wspinający się i pływający. Potrafi ścigać swoje ofiary w ich kryjówkach i norach.
Na kryjówki wykorzystuje opuszczone nory lub swoich ofiar, puste pnie i kłody, stosy kamieni, szczeliny skalne, gęste zarośla, zagłębienia wśród korzeni drzew. Jeden osobnik korzysta często z wielu schronień.
Odżywia się głównie pokarmem zwierzęcym, chociaż w okresie letnim w skład jej diety wchodzą również owoce i jagody.
Sezon godowy występuje w miesiącach letnich.
Samica po kopulacji opóźnia implantację zapłodnionych jaj. Okres ciąży wynosi około 280 dni. Młode rodzą się od końca kwietnia do początku maja. Są bezradne i mają białe futro. W miocie 2 - 8 młodych ( średnio 6 ). W wieku 2 tygodni ich futerko gęstnieje i ciemnieje. Po 36 dniach młode są odstawiane i zaczynają spożywać stały pokarm. W wieku 56 - 60 dni usamodzielniają się i rodzina rozpada się. Samiec nie uczestniczy w odchowie i opiece nad młodymi.
Dojrzałość płciową uzyskują : samice w lecie tego samego roku, samce wiosną następnego roku.
Wiele z młodych osobników ginie przed osiągnięciem 1 roku.
Mustela frenata
Opisane podgatunki :
-
Mustela frenata affinis - Kolumbia, Wenezuela
- Mustela frenata agilis - Znana tylko z dużych wysokości w Peru (Andy )
-
Mustela frenata agilis - północny Nowy York
- Mustela frenata alleni - Dakota Południowa, Wyoming, Nebraska -
czasem traktowany jako odrębny gatunek
- Mustela frenata altifrontalis - Oregon, Washington, południowo-zachodnia Kolumbia Brytyjska
-
Mustela frenata arizonensis - Rocky Mountains, Sierra Nevada Mountains ( od Kolumbii Brytyjskiej po Arizonę i zachodni Nowy Meksyk ) -
czasem traktowany jako odrębny gatunek
- Mustela frenata arthuri - południowo-wschodni Teksas, Luizjana, Mississippi
- Mustela frenata aureoventris - Ekwador,( Pichincha )
- Mustela frenata boliviensis - Boliwia
- Mustela frenata brasiliensis - Brazylia
- Mustela frenata cicognanii - Washington, Dakota Północna
- Mustela frenata costaricensis - Kostaryka, Panama, na południe przez zachodnie Andy w Kolumbii do północno-zachodniego Ekwadoru i Peru?
- Mustela frenata culbertsoni - Wyoming, Fort Laramie, Laramie Co
- Mustela frenata effera - wschodni Oregon, południowo-wschodni Washington
- Mustela frenata frenata - od Doliny Meksyku na północ do południowego Teksasu
- Mustela frenata fusca - Long Island, New York
- Mustela frenata goldmani - Pinabete, góry w południowo-wschodniej Chiapas w Meksyku
- Mustela frenata gracilis - Arkansas
- Mustela frenata helleri - Rio Chinchao ( Peru)
- Mustela frenata inyoensis - Inyo Co ( Kalifornia )
- Mustela frenata jelskii - SYNONIMY
Mustela jelskii - Putorius jelskii - Cutervo ( Peru )
- Mustela frenata latirostra - San Diego ( południowo-zachodnia Kalifornia )
- Mustela frenata leucoparia - Patzcuaro, Michoacan w Meksyku
- Mustela frenata longicauda - Saskatchewan, Alberta, południowa Manitoba ( Kanada ), wschodnia Montana, Dakota, Nebraska, południowo-wschodni Wyoming, północno-wschodnie Kolorado, zachodnie Kansas -
uważany za odrębny gatunek z 3 podgatunkami
- Mustela frenata macrophonius - Veracruz, Oaxaca ( Meksyk )
- uważany za odrębny gatunek
- Mustela frenata macrura - Andyjski region Ekwadoru i Peru
- Mustela frenata macrurus - Kolumbia
- Mustela frenata meridana - Sierra de Merida, Wenezuela
- Mustela frenata mundus - Point Reyes, Marin Co, ( Kalifornia )
- Mustela frenata neomexicanus - Nowy Meksyk, południowo-wschodnia Arizona, zachodni Teksas, południowo-wschodnie Kolorado, południowo-zachodnie Kansas
- Mustela frenata nevadensis - Newada, Utah, północno-wschodnia Arizona, Idaho, północny Nowy Meksyk, Washington, południowa Kolumbia Brytyjska
- Mustela frenata nicaraguae - Nikaragua, Honduras
- Mustela frenata nigriauris - Kalifornia, ( Santa Cruz Co )
- Mustela frenata notius - Karolina Północna ( Weaverville, Buncombe Co )
- Mustela frenata noveboracensis - Massachusets, Ontario, Quebec, Karolina Południowa, Karolina Północna, Alabama, Missisipi, Georgia, Illinois, Maine -
uważany za odrębny gatunek
- Mustela frenata occisor - Maine, w pobliżu ujścia rzeki Penobscot, Hancock Co
- Mustela frenata olivacea - Alabama, ( Autauga Co ), północna Floryda, wschodnie Mississippi, Karolina Południowa, północna Georgia
- Mustela frenata oregonensis - Oregon, Grants Pass, Rogue River Valley, Josephine Co, Kalifornia
- Mustela frenata oribasus - Źródło Kettle River, ( Kolumbia Brytyjska ), Alberta, Montana, północny Wyoming
- Mustela frenata panamensis - Panama, ( Rio Indio, w pobliżu Gatun, Strefa Kanału )
- Mustela frenata peninsulae - Floryda, ( Hudson, Pasco Co ) - z
agrożony
- Mustela frenata perdus - Teapa, Tabasco, ( Meksyk ), Gwatemala
- Mustela frenata perotae - Meksyk, ( Cofre de Perote - Veracruz )
- Mustela frenata primulina - Missouri, Arkansas, Iowa, wschodnie Kansas, Oklahoma, północna Luizjana, północno-wschodni Teksas -
uważany za odrębny gatunek
- Mustela frenata pulchra - Kalifornia, ( Buttonwillow, Kern. Co )
- Mustela frenata saturatus - Cascade i Siskiyou Mountains ( Oregon, Washington ), południowa Kolumbia Brytyjska, północno-zachodnia Kalifornia
- Mustela frenata spadix - Minnesota
- Mustela frenata texensis - Teksas ( Kerr Co )
- Mustela frenata tropicalis - południowo-wschodni Meksyk do Gwatemali -
uważany za odrębny gatunek z 3 podgatunkami
- Mustela frenata washingtoni - Washington
- Mustela frenata xanthogenys - po obu stronach gór Sierra Nevada, Sacramento River? San Diego County ( Kalifornia )
Gatunek uznawany jako nie zagrożony ze względu na szeroki zakres dystrybucji oraz że, jest stosunkowo liczny.
Jest umiarkowanie odporny na zmiany środowiskowe i często korzysta z obecności człowieka. Mimo to populacja Mustela frenata często się waha i staje się lokalnie wymarła.
Futra łasicy długoogonowej były dostępne w handlu futrami, ale nigdy nie były popularne.
Wielu rolników chroni łasicę, w swoich gospodarstwach ze względu na ich kontrolę liczebności populacji gryzoni ( Rodentia ).
Obecnie zagrożenie dla gatunku może stanowić osuszanie terenów podmokłych i monokulturowe uprawy. Bezpośredni lub pośredni wpływ mają też pestycydy stosowane w rolnictwie ( reprodukcja, siedliska, pożywienie ).
Występuje w wielu obszarach chronionych w swoim zasięgu.
Nie jest ujęty w żadnym Załączniku CITES, ani chroniony prawem łowieckim na terenie Kanady i U.S.A.
W niewoli - brak danych.
Surillo białonosy ( Conepatus leuconotus ) drapieżnik z rodziny skunksów
( Mephitidae ).
Występuje w Ameryce Północnej ( południowo-wschodni Teksas, Arizona, południowy Nowy Meksyk [ U.S.A. ] i wschodni Meksyk ) oraz w Ameryce Środkowej ( północna Nikaragua, Gwatemala, Honduras ).
Zamieszkuje lasy, łąki, równiny nadbrzeżne, półpustynie, obszary skaliste, zarośla i zakrzewienia a czasami nawet pola uprawne. Unika gorących pustyń i tropikalnych wiecznie zielonych lasów.
rycina - surillo białonosy ( Conepatus leuconotus )
Typowy samotnik, w pary łączy się jedynie w okresie rui. Aktywny w ciągu całego roku, w godzinach nocnych. Jest ssakiem terytorialnym, lecz zakres terytorium nie jest znany. Prowadzi skryty tryb życia. Zimę spędza samotnie w kryjówce lub rzadko z innym
skunksem.
Podobnie jak inne
skunksy posiada przyodbytnicze gruczoły zapachowe. Zaniepokojony rozpyla gęstą, śmierdzącą ciecz w kierunku napastnika. Zarówno zwierzęta jak i ludzie unikają bezpośredniego kontaktu z tym
skunksem.
Na kryjówki wybiera podziemne nory, jaskinie, szczeliny skalne, kłody i puste pnie, stare kopalnie, jamy wśród korzeni drzew, gęste zarośla.
Doskonale kopie w miękkim gruncie, za pomocą długich pazurów. Jest na tyle silnym zwierzęciem, że potrafi przewracać kamienie lub przesuwać puste pnie drzew lub kłody aby dostać się do larw owadów. Ma dobry węch i słuch, które są mu pomocne w wyszukiwaniu larw owadów i innych bezkręgowców.
Odżywia się głównie larwami owadów i innymi bezkręgowcami, małymi ssakami, gadami i płazami także jajami i pisklętami ptaków gniazdujących na ziemi oraz jagodami i owocami.
Sezon godowy w lutym i marcu.
Samiec często wędruje wiele kilometrów aby odnaleźć samicę.
Ciąża trwa około 2 - 2,5 miesiąca. Samica rodzi 2 - 4 młode w miocie. W wieku około 2 miesięcy młode są odstawiane. W wieku 30 - 35 dni zaczynają pobierać stały pokarm. Po okresie odstawienia młode przebywają z matką jeszcze kilka dni i rodzina rozpada się.
Dojrzałość uzyskują : samice w wieku 10 miesięcy, samce po roku.
Samiec nie uczestniczy w odchowie potomstwa.
Opisane podgatunki :
- Conepatus leuconotus leuconotus - Veracruz ( Meksyk )
- Conepatus leuconotus texensis - Teksas -
zagrożony
portret Coneopatus leuconotus
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroki zasięg dystrybucji i różne siedliska zamieszkiwania. Jednak północne populacje gwałtownie i drastycznie spadły w ostatnich dziesięcioleciach.
US Fish and Wildlife Service i Texas Parks and Wildlife Departament rozpatrują możliwość umieszczenia surillo białonosego na liście gatunków zagrożonych.
Główne zagrożenia dla gatunku :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata i fragmentacja siedlisk
- konkurencja ze strony wprowadzonego dzika ( Sus scrofa )
- rozwój infrastruktury drogowej i kolejowej ( częsta ofiara wypadków )
- stosowanie pestycydów w rolnictwie
- polowanie dla futra
W celu uzyskania danych na temat handlu, oszacowania poziomu eksploatacji i kontroli eksportu należałoby ująć surillo w Załączniku CITES II.
Obecnie na podstawie badań morfologicznych i molekularnych uznaje się, że Conepatus leuconotus i Conepatus mesoleucus stanowią jeden gatunek. Podgatunki Conepatus mesoleucus powinny być zawarte w Conepatus leuconotus. I tak podgatunek texensis oraz mearnsi, nelsoni, venaticus, sonoriensis i filipensis powinny być zawarte w Conepatus leuconotus leuconotus. Podgatunki figginsi i fremonti powinny być ujęte w Conepatus leuconotus figginsi. Conepatus mesoleucus telmalester powinien być traktowany jako Conepatus leuconotus telmalester.
Uważa się też, że taksony figginsi i telmalester mogą być nie ważne ale odnoszą się do konkretnych populacji ( jeśli nie wymarły ).
Gatunek nie jest rejestrowany z terenów chronionych.
W niewoli - brak danych.
Kret szerokołapy ( Scapanus latimanus ) owadożerny ssak z rodziny kretowatych
( Talpidae ).
Występuje w zachodniej części Ameryki Północnej ( od Oregonu poprzez Kalifornię i Newadę do północnej Baja California w Meksyku ).
Zamieszkuje wilgotne gleby ale mieszka też na suchych obszarach z dużymi głazami od poziomu morza do 3000 m n.p.m. Preferuje obszary słabo porośnięte roślinnością.
kret szerokołapy ( Scapanus latimanus )
Aktywny przez cały rok. Prowadzi podziemny tryb życia, rzadko wychodząc na powierzchnię. Typowy samotnik, w pary łączy się w okresie rui.
Kopie i ryje podziemne chodniki i korytarze za pomocą szerokich łap. Jego oczy są lepiej widoczne niż u innych pokrewnych gatunków, co nie świadczy o tym, że lepiej widzi.
Gniazda zakłada w komorze, umieszczonej w głębszej części jego systemu korytarzy i chodników.
Odżywia się larwami owadów, pędrakami, dżdżownicami.
Sezon godowy w styczniu i lutym.
Okres ciąży trwa około 20 - 30 dni, ale dokładnie nie jest znany. Młode rodzą się w marcu - kwietniu. Jest ich 2 - 5 w miocie.
Opisane podgatunki :
- Scapanus latimanus alpinus - Oregon
- Scapanus latimanus anthonyi - Baja California, Sierra Pedro Martir ( Meksyk )
- krytycznie zagrożony - uważany czasem za odrębny gatunek
- Scapanus latimanus californicus - San Francisco Co ( Kalifornia )
- Scapanus latimanus campi - Merced County, Mariposa County ( południowa Kalifornia )
-
Scapanus latimanus caurinus - wybrzeże od San Francisco Bay do Humboldt Bay
- Scapanus latimanus dilatus - środkowo-południowy Oregon, Siskiyou Mountains, zachodnia część Sierra Nevada
- Scapanus latimanus grinnelli - południowa część Sierra Nevada, Inyo County ( Kalifornia )
- Scapanus latimanus insularis - Angel Island, Marin County ( Kalifornia )
- Scapanus latimanus latimanus - południowy Oregon, zachodnia Kalifornia
- Scapanus latimanus minusculus - Eldorado County ( Kalifornia )
- Scapanus latimanus monoensis - wschodnia część Sierra Nevada
- Scapanus latimanus occultus - południowa Kalifornia
- Scapanus latimanus parvus - Almeda Island
- zagrożony
- Scapanus latimanus sericatus - zachodnia część Sierra Nevada
- Scapanus latimanus truel - Modoc County ( Kalifornia )
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji.
Czasami uważany za szkodnika na terenach podmiejskich i w ogrodach.
W Meksyku znajduje się na liście zagrożonych gatunków.
Brak jest znanych zagrożeń dla tego gatunku.
Występuje w wielu obszarach chronionych w swoim zasięgu.
W niewoli - brak danych.
Choeronycteris mexicana - ssak z rzędu nietoperzy
( Chiroptera ), z rodziny
Phyllostomidae, z podrodziny
Glossophaginae.
Występuje w Ameryce Północnej ( Newada, Teksas, Nowy Meksyk, Arizona, Kalifornia - U.S.A. i Meksyk ), w Ameryce Środkowej i północnej części Ameryki Południowej ( Wenezuela ).
Zamieszkuje zarośla pustynne, liściaste i sosnowe lasy od nizin do 1900 m n.p.m.
portret Choeronycteris mexicana
Aktywny po zmierzchu, szczyt aktywności osiąga 1,5 godziny po zachodzie słońca do 3 godzin po nim. Dzień spędza w kryjówce. Żyje w niewielkich grupach, samice tworzą niewielkie kolonie rozrodcze do kilkudziesięciu osobników. Populacje z południowo-zachodnich U.S.A. migrują w okresie zimowym dalej na południe.
Na kryjówki wybiera jaskinie, opuszczone sztolnie i kopalnie, szczeliny skalne, głębokie kaniony rzadziej budynki. Osobniki wiszą w niższych temperaturach w klastrach a w wyższych w odległości 2 - 5 cm od siebie. Są bardzo czujne. Przebywają zazwyczaj w pobliżu wejścia do kryjówki i w momencie pojawienia się drapieżnika zaczynają nerwowo latać.
Odżywia się nektarem, owocami i pyłkiem, w rzadkich przypadkach owadami. Często przybywa do karmników dla
kolibrów, gdy brakuje innych źródeł żywności ( w północnej części zasięgu - Arizona ). Przy pobieraniu nektaru z kwiatów posługuje się długim językiem.
Sezon rozrodczy zależy od zasięgu geograficznego.
Młode rodzą się w : populacje południowe - od kwietnia do maja, populacje północne - od czerwca do lipca.
Długość okresu ciąży nie jest znana. Samica rodzi 1 młode bardzo rzadko 2 w miocie. Samica opiekuje się młodym 2 - 3 tygodnie dopóki samodzielnie nie zacznie latać. Na czas żerowania samica wykonuje loty z młodym, uczepionym między tylnymi kończynami.
Choeronycteris mexicana - samica z młodym
Opisane podgatunki :
- Choeronycteris mexicana mexicana - Kalifornia, Arizona, Nowy Meksyk, południowy Teksas ( U.S.A.), Meksyk przez całą Amerykę Środkową do Wenezueli ?
- Choeronycteris mexicana ponsi - północna Wenezuela
- obecnie uznawany za podgatunek Choeroniscus periosus
Gatunek uznawany za bliski zagrożenia ze względu na utratę siedlisk, rozwój górnictwa i eksplorację grot i jaskiń.
Dzieli często kryjówki z Plecotus townsendii i Macrotus californicus.
Pobierając nektar z karmników zawisa w powietrzu. Jest jednym z gatunków, które zapylają agawy i kaktusy kolumnowe.
US Fish and Wildlife Service uznaje gatunek jako wrażliwy, gdyż odnotowano mniej niż 400 osobników od 1906 roku.
W Meksyku ujęty na liście zagrożonych gatunków w NOM - O59 - SEMARNAT - 2001.
Zarejestrowany z kilku obszarów chronionych.
Choeronycteris mexicana
W niewoli - brak danych.
Szczekuszka amerykańska, szczekuszka szara ( Ochotona princeps ) ssak z rzędu zajęczaków
( Lagomorpha ), z rodziny szczekuszek
( Ochotonidae ). Synonim
Ochotona alpina princeps - Lagomys princeps.
Występuje w zachodniej części Ameryki Północnej ( od środkowej Kolumbii Brytyjskiej - Kanada aż po północny Nowy Meksyk, Utah, środkową Newadę i środkowo-wschodnią Kalifornię - U.S.A. ).
Zamieszkuje góry powyżej linii drzew ( rumowiska skalne i piargi otoczone alpejskimi łąkami ). Są to chłodne i wilgotne siedliska, w północnej części zasięgu od poziomu morza do 3000 m n.p.m. W południowej części rzadko poniżej 2500 m n.p.m.
dorosła szczekuszka amerykańska ( Ochotona princeps )
Aktywna w ciągu całego roku, w dzień. W południowej części zasięgu tylko w godzinach porannych i późnopopołudniowych a nawet nocnych.
Jest terytorialna, terytoria poszczególnych osobników zachodzą na siebie. Terytoria są bronione przed osobnikami tej samej płci. Obrona polega na pościgu i walce, chociaż agresywne interakcje zdarzają się rzadko. Żyje samotnie, jedynie w czasie rui i odchowu młodych tworzy monogamiczne pary. W tym czasie oba terytoria są połączone. Terytoria zajmują średnio 500 m2. Rewiry są oznakowane za pomocą moczu, odchodów i znaków zapachowych z gruczołów policzkowych. Znaki zapachowe są produkowane z apokrynowych gruczołów potowych i są wykorzystywane również w celu przyciągnięcia potencjalnych partnerów. Granice też wyznaczają stogi suszonych roślin, które oznakowane są wokół moczem i kałem.
Szczekuszki komunikują się również za pomocą wokalizy. Wydają krótkie szczeknięcia jako sygnał alarmowy ( drapieżnik ) lub jako sygnał ostrzegawczy ( obrona terytorium ). Dłuższe szczekania są wydawane przez dorosłe samce najczęściej w trakcie sezonu rozrodczego. Wspólne poszczekiwania obu płci występują jesienią oraz w trakcie krycia ( charakterystyczne duety ).
Na kryjówki wybiera naturalne szczeliny skalne, groty, jaskinie, zagłębienia między kamieniami i głazami. W zimie kopie tunele w śniegu w celu uzyskania dostępu do miejsc żerowania i pozostawionych na jesieni stogów suszonych roślin. W czasie jesieni i zimy spędza więcej czasu w swojej kryjówce.
Odżywia się głównie roślinnością alpejską i trawami, czasami igliwiem i korą. W okresie zimowym wysuszonym sianem, mchem i porostami. Na okres zimowy
szczekuszka ścina i suszy rośliny w stogach, które przed zimą przenosi do kryjówki. Wodę uzyskuje z roślin.
Szczekuszka wytwarza dwa typy odchodów : twardy i brązowy kał w formie granulek oraz miękki i lśniący łańcuch ( tzw. ślepy pelet ). Odchody są ważną częścią pokarmu ( wysoka wartość białka i energetyczna ), są bezpośrednio spożywane lub gromadzone do późniejszego spożycia.
dorosły osobnik Ochotona princeps z zebranymi roślinami
Sezon rozrodczy rozpoczyna się na miesiąc przed topnieniem śniegów. Na niższych wysokościach już w marcu, na wyższych od kwietnia do czerwca.
Okres ciąży trwa około 30 dni. Samica może mieć 2 mioty w sezonie, ale zwykle 1 miot. Rodzi 1 - 5 młodych ( średnio 3 ) w miocie. Młode rodzą się ślepe, lekko owłosione i posiadają wszystkie zęby. W wieku 9 dni otwierają oczy. Przez pierwsze 18 dni są całkowicie zależne od matki. Odstawienie następuje po 28 dniach. Po około 4 tygodniach młode usamodzielniają się. Po około 3 miesiącach osiągają wielkość dorosłych. Samiec nie bierze udziału w opiece nad młodymi. Młode po usamodzielnieniu się zostają przeganiane przez samicę. Młode osobniki muszą znaleźć wolne terytorium aby przetrwać zimę. Zazwyczaj zajmują miejsca pomiędzy terytoriami dorosłych. Są aktywne wówczas gdy dorosłe osobniki nie są aktywne. Osobniki młodociane oczekują na zwolnienie się któregoś z zajmowanych przez rezydentów terytoriów. Dorosłe
szczekuszki mają tendencję do pozostawania tam, gdzie się osiedliły do końca swojego życia ( sporadycznie przenoszą się na puste terytorium, jeśli jest lepszej jakości niż ich własne - musi znajdować się w pobliżu ich własnej siedziby ).
Żyje 3 - 4 lata, choć mogą dożyć 6 -7 lat.
Ochotona princeps w pobliżu kryjówki
Opisane podgatunki :
- Ochotona princeps albata - Sierra Nevada, Inyo Co., Mt. Whitney ( środkowa Kalifornia )
- Ochotona princeps barnesi - Kolorado, Kansas, Montana, Nebraska, Dakota Północna, Dakota Południowa,Utah, Wyoming
- zagrożony
- Ochotona princeps brooksi - Sicamous, Shuswap Lake area ( Kolumbia Brytyjska )
- Ochotona princeps brunnescens - Cascades Mountains (Oregon, Washington, południowo-zachodnia Kolumbia Brytyjska )
- Ochotona princeps cinnamomea - Utah
- zagrożony
- Ochotona princeps clamosa - południowo-wschodnie Idaho
- Ochotona princeps cuppes - południowo-wschodnia Kolumbia Brytyjska, północno-wschodni Washington
- Ochotona princeps fenisex - północny Washington, południowa Kolumbia Brytyjska
- Ochotona princeps figginsi - zachodnie Kolorado, Wyoming
- Ochotona princeps fumosa - Oregon, Permilia Lake, Mount Jefferson, Marion Co.(Cascades Mountains)
- Ochotona princeps fuscipes - Utah, Brian Head, Parowan Mts., Iron Co. (Markagunt Plateau)
Ochotona princeps goldmani - Idaho, Echo Crater, Snake River Desert, Butte Co. (Echo Crater, Fissure Crater) -
krytycznie zagrożony
- Ochotona princeps howelli - zachodnie Idaho, Summit of Smith Mountain, Bear Creek, Seven Devils Mountains, Adams Co. (Smith Mountain, Blake Lake)
- Ochotona princeps incana - północny Nowy Meksyk,
Pecos Baldy, Santa Fe Co., Colorado? (Sierra Blanca)
- Ochotona princeps jewetti - południowo-wschodni Oregon ( Pine Creek, Cornucopia, południowe Wallows Mountains )
- Ochotona princeps lasalensis - południowo-wschodni Moab, LaSal Mountains ( południowo-wschodni Utah )
- zagrożony
- Ochotona princeps lemhi - Timer Creek, Lemhi Mts., środkowo-południowe Idaho
- Ochotona princeps levis - góry w południowej Albercie i w północnej Montanie
- Ochotona princeps littoralis - Coastal Range Mountains, Cascade Range ( Kolumbia Brytyjska )
- Ochotona princeps lutescens - Mount Inglesmaldie ( Alberta ), Rocky Mountains ( Kolumbia Brytyjska ), Mount Robson ( Montana )
- Ochotona princeps minimus - Cascade Range ( Kolumbia Brytyjska )
- Ochotona princeps moorei - Manti National Forest, Sanpete Co. ( Utah )
- zagrożony
- Ochotona princeps muiri - Near Ten Lakes, Yosemite National Park, Tuolumme Co., (Centralna Sierra Nevada - Kalifornia )
- Ochotona princeps nevadensis - Ruby Mts., Elko Co. ( Newada )
- krytycznie zagrożony
- Ochotona princeps nigrescens - Goat Peak, Jemez Mts.,( Arizona ) Nowy Meksyk, Kolorado (San Juan Mts.)
- zagrożony
- Ochotona princeps obscura - Bighorn Mountain ( Wyoming )
- zagrożony
- Ochotona princeps princeps - Alberta, wschodnia Kolumbia Brytyjska, Rocky Mountains, Mount Robson ( południowa Montana )
- Ochotona princeps saturata - Wells Gray Provincial Park ( Kolumbia Brytyjska )
- Ochotona princeps saxatilis - Kolorado, wschodnie Utah, Nowy Meksyk
- Ochotona princeps schisticeps - Donner, Placer Co.( Kalifornia ), północno-zachodnia Newada
- Ochotona princeps septentrionalis - Itcha Mountains ( Kolumbia Brytyjska )
- Ochotona princeps sheltoni - White Mountains ( Kalifornia )
- krytycznie zagrożony
- Ochotona princeps taylori - Warren Peak, Warner Mts, Modoc Co.( północno-wschodnia Kalifornia ), południowy Oregon
- Ochotona princeps tutelata - Greenmonster Canyon, Monitor Mts., Nye Co.( środkowa Newada )
- krytycznie zagrożony lub wymarły?
- Ochotona princeps uinta - Uinta Mountains ( Utah )
- Ochotona princeps utahensis - Utah ( Garfield Co. - Boulder Mountain Area )
- Ochotona princeps ventorum - Fremont Peak, Wind River Mts., Fremont Co. ( Wyoming ), południowa Montana
- Ochotona princeps wasatchensis - Wasatch Mountains ( Utah ), Kolorado, Kansas, Montana, Nebraska, Dakota Północna, Dakota Południowa, Wyoming
- zagrożony
Ochotona princeps na straży swojego terytorium
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję. Zagrożone są nie które podgatunki. Tworzy często izolowane i wyspiarskie populacje i subpopulacje.
Największym zagrożeniem dla szczekuszki amerykańskiej, zwłaszcza w Great Basin, są prawdopodobnie globalne zmiany klimatyczne, gdyż gatunek jest bardzo wrażliwy na wysokie temperatury. Szczekuszka ginie w ciągu godziny jeśli temperatura otoczenia wzrasta powyżej 23 stopni C.
Najnowsze badania molekularne filogenetyczne oparte na allizynie elektroforezy i sekwencjonowaniu genomów mitochondrialnego i jądrowego wykazały istnienie pięciu linii filogenetycznych u szczekuszki amerykańskiej ( Galbreath i współpracownicy 2009 i 2010, Hafner i Sullivan 1995 ). Doprowadziło to do zmiany taksonomii podgatunków ( Hafner i Smith 2010 ).
Obecnie uznaje się jedynie 5 z 36 ważnych taksomów.
I tak w Ochotona princeps princeps - zawarto podgatunki : ciamosa, cuppes, figginsi, goldmani, howelli, lemhi, levis, lutescens, nevadensis, obscura, princeps, saturatus, część saxatilis, ventorum i wasatchensis - ( tzw. linia Rocky Mountains ).
Ochotona princeps fenisex - zawarto podgatunki : brooksi, brunnescens, fenisex, fumosa i littoralis - ( tzw. linia Coast Mountain i Cascade Range ).
Ochotona princeps saxatilis - zawarto podgatunki : incana, lasalensis, nigrescens i pozostałą część saxatilis - ( tzw. linia południowych Rocky Mountains ).
Ochotona princeps schisticeps - zawarto podgatunki : albata, cinnamomea, fuscipes, jewetti, muiri, schisticeps, sheltoni, taylori i tutelata - ( tzw. linia Sierra Nevada i Great Basin ).
Ochotona princeps uinta - zawarto podgatunki : barnsei, moorei, uinta i utahensis - ( tzw. linia Uinta Mountains i Bedfordshire Central Utah ).
USFWS wydał stwierdzenie, że gatunek nie jest zagrożony na mocy ustawy Endangered Species U.S.A.
Obecnie trwają badania na temat dystrybucji w całym zasięgu geograficznym, stanu i tendencji populacji w odniesieniu do czynników związanych ze współczesnymi zmianami klimatu.
Szczekuszka amerykańska jako gatunek jest kandydatem na wskaźnik skutków klimatycznych.
Szczekuszka występuje w wielu obszarach chronionych w Kanadzie i U.S.A.
Potrzebne są badania dotyczące konkurencji bydła wypasanego w Great Basin a szczekuszkami zwłaszcza pod kątem lokalnych wymierań. Zarządzając terenami powinno się eliminować wypas bydła sąsiadujący ze znanymi populacjami gatunku.
Ochotona princeps na straży terytorium
Należy też :
- długoterminowo monitorować populacje
- uwzględniać wpływy ostrego zimowego stresu, ostrego letniego stresu i przewlekłego ciepłego stresu na gatunek jako zmian klimatycznych w całym zakresie
- monitoring zachowań w odniesieniu do mikroklimatu w obecnym siedlisku
- ustalenie selektywności żywności w całej gamie spożywanych gatunków roślin i jak mogą one być narażone na zmiany klimatyczne
- ustalenie wymiernych objawów fizjologicznych, które oddziałują na gatunek : choroby, wzrost poziomu hormonu stresu, zmniejszona zdolność rozrodu, zmniejszona żywotność itp. w wyniku zmian klimatu
- zrozumienie relacji z innymi gatunkami jak : Marmota, Neotoma, Tamias
- zrozumienie addytywnych lub synergistycznych ról. klimatu typu - niższe opady w okresie wegetacyjnym w połączeniu ze średnią cieplejszą temperaturą w lecie lub zmianą opadów w zimie ( mniej śniegu więcej deszczu ) i wyższe temperatury
Jednak jeśli okaże się, że skutki zmian klimatycznych wpływają negatywnie na zakres i zagrażają gatunkowi należy podjąć działania aktywnej ochrony nie tylko na szczeblu regionalnym czy krajowym ale międzynarodowym.
Ochotona princeps w typowym dla siebie siedlisku
W niewoli może dożyć 6 - 7 lat.
Jednak jest gatunkiem rzadkim, któremu trudno stworzyć odpowiednie warunki.
Królik karłowaty ( Brachylagus idahoensis ) ssak z rzędu zajęczaków
( Lagomorpha ), z rodziny
Leporidae. Synonim
Microlagus idahoensis - Sylvilagus idahoensis.
Występuje w Ameryce Północnej ( południowo-zachodni Oregon, środkowo-wschodnia Kalifornia, Idaho, południowo-zachodnie Utah, północna i północno-zachodnia Montana, izolowane populacje w środkowo-wschodnim Washington i Wyoming ).
Zamieszkuje wzniesienia i doliny porośnięte
szałwią pustynną ( Artemisia tridenta ), także w skupiskach
Chrysothamnus spp. Rzadziej zamieszkuje obszary porośnięte
Sarcobatus spp. Wykorzystuje również obszary z przewagą
Artemisia tripartita, Tetradymia canecens, Leptodactylon pungens lub tereny trawiaste z
Elymus lanceolatus, Calamagrostis montanensis, Carex spp. czy
Koeleria macratha. Są to tereny na wysokości 1370 - 2135 m n.p.m.
królik karłowaty ( Brachylagus idahoensis )
Aktywny w ciągu całego roku, od świtu do zmierzchu. Żyje w niewielkich grupach.
Na kryjówki wybiera naturalne zagłębienia lub opuszczone nory innych zwierząt. Kopie duże, wielokomorowe schroniska z kilkoma wejściami, zwykle u podstawy dużej grupy
szałwii.
Nie jest gatunkiem terytorialnym a zakres rewiru ogranicza się do dostępności pokarmu. Od nory prowadzą szlaki komunikacyjne do miejsc żerowania.
Królik karłowaty porusza się blisko ziemi i rzadko skokami. Zaniepokojony osobnik piszczy.
Jest typowy roślinożercą, odżywiającym się głównie szałwią, trawami i liśćmi.
Ruja trwa od marca do maja ( Idaho ) i luty - marzec ( Utah ).
W sezonie rozrodczym 1 - 3 mioty.
Okres ciąży 27 - 30 dni, samica rodzi średnio 6 młodych. Po porodzie komora lęgowa jest oddzielona od pozostałych komór i posiada oddzielne wyjście. Nie wiele wiadomo jak długo młode przebywają z samicą.
Dojrzałość uzyskują w następnym roku.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za nie zagrożony mimo stałej utraty siedlisk, ich fragmentacji, wyspowych i izolowanych populacji. Na części historycznego zasięgu wymarły.
Wyspowa populacja z Washington jest genetycznie różna a hodowla i reintrodukcja nie przyniosła spodziewanych efektów. Brachylagus idahoensis w stanie Washington jest uznawany za gatunek zagrożony. Podobnie ma się w Idaho.
W marcu 2007 roku 20 królików zostało reintrodukowanych w Douglas County - Washington.
Głównymi zagrożeniami na terenach obecnego zasięgu są :
- pożary
- inwazyjne rośliny
- nadmierny wypas zwierząt domowych
Jest rejestrowany z kilku obszarów chronionych w swoim zasięgu.
W warunkach wiwaryjnych - hodowla w Oregon Zoo w ramach programu reintrodukcji.
Sewel, bóbr górski ( Aplodontia rufa ) gryzoń z rodziny
Aplodontidae ( sewele ), z podrzędu
Sciuromorpha. Synonim
Aplodontia major.
Występuje w zachodniej części Ameryki Północnej ( od Kolumbii Brytyjskiej do Rio Dell w Kalifornii i od Mt. Shasta w Kalifornii do zachodniej Newady ). Nieliczne populacje są znane z wybrzeży Kalifornii.
Zamieszkuje górskie lasy od poziomu morza do granicy lasu. Preferuje lasy liściaste, z krzewami i z potokami i strumieniami. Rzadziej w lasach iglastych.
sewel ( Aplodontia rufa )
Aktywny w ciągu całego roku, głównie w godzinach nocnych. Żyje samotnie lub w luźnych koloniach.
Rewir 1 osobnika to 0,12 ha powierzchni lasu. Każdy osobnik broni swojego rewiru i gniazda.
Osobniki komunikują się za pomocą gwizdów i huczenia. Podczas walk terytorialnych piszczą i zgrzytają zębami.
Kopie systemy nor z kilkoma wejściami. Komory sypialne są wyłożone suszonymi liśćmi.
Dobrze wspina się po drzewach i pływa.Ma słaby wzrok i słuch ale zmysł węchu i dotyku posiada bardzo rozwinięty. W okresie zimowym pozostaje głównie pod ziemią.
Odżywia się pokarmem roślinnym. W skład jego diety wchodzą liście i gałązki, trawy, paprocie, owoce. Zimą także igliwie.
Sezon rozrodczy luty - marzec.
1 miot w sezonie. Ciąża trwa 28 - 30 dni. Samica rodzi 2 - 6 ( średnio 3 - 4 ) młode w marcu - kwietniu a na północy z początkiem maja. Młode rodzą się ślepe i bezradne oraz prawie gołe. Odstawienie następuje po 6 - 7 tygodniach i młode się usamodzielniają.
Dojrzałość płciową uzyskuje w wieku 2 lat. Żyje około 5 - 6 lat.
Aplodontia rufa w warunkach wiwaryjnych
Opisane podgatunki :
- Aplodontia rufa californica - Mono Basin ( Kalifornia )
- zagrożony
- Aplodontia rufa chryseola - Siskiyou County ( Kalifornia )
- Aplodontia rufa columbiana - Kolumbia Brytyjska
- Aplodontia rufa grisea - Washington
- Aplodontia rufa humboldtiana - Newada, Humboldt Mountains ( Kalifornia )
- Aplodontia rufa major - Sierra Nevada Mountains, Placer County ( Kalifornia )
- Aplodontia rufa nigra - Mendocino County ( Kalifornia )
- zagrożony
- Aplodontia rufa olympica - Washington
- Aplodontia rufa pacifica - Oregon
- Aplodontia rufa phaea - Marin County ( Kalifornia )
- zagrożony
- Aplodontia rufa rainieri - Mt. Rainier, Lewis County ( Washington ), Cascades Mountains ( Kolumbia Brytyjska )
- wrażliwy
- Aplodontia rufa rufa - na południe od River Fraser do Aldergrove-Langley ( Kolumbia Brytyjska )
- zagrożony
Gatunek uznawany jako nie zagrożony ze względu na dość powszechne występowanie.
Zagrożony jest podgatunek Aplodontia rufa nigra posiadający zakres występowania 60 km2 w Mendocino County w Kalifornii. Inny podgatunek Aplodontia rufa phaea występuje tylko w zakresie 285 km2 w Marin County.
Gatunek ten często jest uważany za szkodnika zwłaszcza na obszarach ponownie zalesianych. W szkółkach leśnych sewel może doprowadzić do pewnych szkód zarówno ekonomicznych jak i środowiskowych. Na tych obszarach jest tępiony za pomocą herbicydów, pułapek, toksycznych przynęt. Wprowadzono też plastikowe siatki wokół sadzonek aby przeciwdziałać żerowaniu seweli na młodych drzewkach.
Reliktowe i wyspowe populacje z Kalifornii są zagrożone głównie przez : pożary, nadmierny wypas zwierząt domowych, ekspansję egzotycznych gatunków roślin, środki zwalczania gryzoni, zmiany naturalnych biegów strumieni, urbanizację, drapieżnictwo kotów i psów domowych, rozwój infrastruktury drogowej i kolejowej.
W Kalifornii te populacje są chronione przez służby National Park Service.
Podgatunek Aplodontia rufa nigra chroniony jest przez rząd U.S.A. na mocy Ustawy z 1991 roku jako gatunek zagrożony.
W Kanadzie sewel został wpisany jako szczególnej troski ( 01.11.2001 ) przez COSEWIC ( The Commttee on the Status of Endangered Wildlife in Canada ).
Występuje w kilku obszarach chronionych.
rycina - Aplodontia rufa
W niewoli - brak danych.
Świstak żółtobrzuchy ( Marmota flaviventris ) gryzoń z rodziny wiewiórek
( Sciuridae ). Synonim
Arctomys flaviventer.
Występuje w zachodniej części Ameryki Północnej ( od środkowo-południowej Kolumbii Brytyjskiej i południowej Alberty do północnego Nowego Meksyku, południowego Utah i Kalifornii ).
Zamieszkuje górskie łąki, doliny, otwarte podgórskie tereny wolne od drzew i krzewów. Na północy poniżej 2000 m n.p.m. a na południu powyżej 2000 m n.p.m.
świstak żółtobrzuchy ( Marmota flaviventris )
Aktywny tylko od maja do początku września. Około 8 miesięcy spędza w stanie hibernacji. Żyje w koloniach, parach lub samotnie. Szczyt aktywności w godzinach wczesnoporannych i późnopopołudniowych.
Kopie systemy nor rozciągnięte 3,8 do 4,4 m poziomo do stoku na głębokości do 0,6 m w głąb ziemi. Komory są często połączone z innymi systemami. W norze przychodzą na świat młode, odbywa się hibernacja i jest to kryjówka przed drapieżnikami.
Kolonia składa się z 1 - 3 dorosłych samców, 1 - 5 samic i młodych ( rocznych i młodszych ). Gęstość osobnicza kolonii wynika z obszaru i dostępności pokarmu. Rewir kolonii to 0,01 do 70 ha powierzchni. Dominujący samiec oznakowuje teren kolonii za pomocą gruczołów policzkowych i analnych. Osobniki komunikują się za pomocą dźwięków i znaków wizualnych. Istnieją trzy główne formy dźwięków : gwizd, świst, zgrzytanie zębami. Dźwięki pełnią rolę ostrzeżeń i gróźb. Na ostrzegawcze sygnały reagują też inne gatunki ssaków i ptaków mieszkających w pobliżu, szczególnie
pręgowce i
szczekuszki.
Odżywia się przede wszystkim nasionami traw, trawami i ziołami. Nie gromadzi zapasów na okres zimy.
Sezon rozrodczy po okresie hibernacji.
Ciąża trwa około 30 dni. Samica rodzi 3 -8 młodych ( średnio 4 ). Młode pozostają w norze przez 20 - 30 dni. Na powierzchnię wychodzą od czerwca do połowy lipca. Młode zimują wspólnie. Reszta kolonii oddzielnie. Młode po przezimowaniu są przepędzane z macierzystej kolonii ( głównie samce roczniaki i około połowy samic ). Rozproszenie osobników jest zazwyczaj krótsze niż 4 km ale może wynosić do 15,5 km - samce i 6,4 km - samice.
Dojrzałość samice w 2 roku, samce w 3 i 4 roku.
Opisane podgatunki :
- Marmota flaviventris avara - południowa Kolumbia Brytyjska, wschodni Washington, wschodni Oregon. wschodnie Idaho
- Marmota flaviventris campioni - Kol.orado
- Marmota flaviventris dacota - środkowa Dakota Południowa ( Black Hills ), Wyoming ( Bear Lodge Mts. )
- Marmota flaviventris engelhardti - południowe Utah
- Marmota flaviventris flaviventris - Oregon, Kalifornia
- Marmota flaviventris fortirostris - White Mountains ( Kalifornia )
- Marmota flaviventris luteola - południowo-wschodni Wyoming, Kolorado
- Marmota flaviventris nosophora - Rocky Mountains ( Montana, Idaho, północno-wschodnia Newada, północno-wschodnie Utah, Wyoming )
- Marmota flaviventris notioros - Wet Mts., Greenhorn Range ( Kolorado )
- Marmota flaviventris obscura - północny Nowy Meksyk, zachodnie Kolorado
- Marmota flaviventris parvula - środkowa Newada
- Marmota flaviventris sierrae - środkowa Sierra Nevada Mts. ( Kalifornia )
- Marmota flaviventris warreni - Kolorado
W 2004 roku Armitage uznał tylko 11 podgatunków. Są nimi :
avara, dacota, engelhardti, flaviventris, fortirostris, luteola, nosophora, notioros, obscura, parvula i
sierrae.
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroki zasięg i brak widocznych zagrożeń. Co prawda w nie których rejonach tworzy izolowane i wyspowe populacje przez nieobecność w dolinach. Wynikać może to z konkurencji międzygatunkowej z Marmota caligata.
Obecność Marmota caligata ma wpływ na Marmota flaviventris, na jego dystrybucję i gęstość osobniczą.
Na świstaka żółtobrzuchego poluje się na nie których obszarach dla futra, mięsa i sportu.
Może być nosicielem zarazy leśnej lub gorączki plamistej Gór Skalistych wywołanej przez bakterię Y.pestis.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w swoim zakresie.
W niewoli - brak danych.
Szczuroskoczek kalifornijski, szczur kangurowy ( Dipodomys agilis ) gryzoń z rodziny
Heteromyidae, z podrodziny
Dipodomyinae. Synonim
Perodipus agilis - Dipodomys wagneri.
Do roku 1997 uważano
Dipodomys agilis i
Dipodomys simulans jako jeden gatunek -
Dipodomys agilis. Po badaniach ( Sullivan i Best 1997 ) stwierdzono różnice morfologiczne pomiędzy tymi formami. Różnice te doprowadziły do podziału na dwa gatunki :
Dipodomys agilis i
Dipodomys simulans ( Baker & wsp. i Patton 2003 ) oraz ( Wilson & Reader 2005 ) przyjęli ten podział.
Występuje w zachodniej części Ameryki Północnej ( w południowo-zachodniej i środkowo-południowej Kalifornii - U.S.A. i w północnej Baja California - Meksyk ). Prawdopodobnie populacje z Baja California należą do
Dipodomys simulans.
Zamieszkuje tereny górskie porośnięte chaparralem do lasów iglastych. Preferuje piaszczyste lub żwirowe gleby.
rycina - szczuroskoczek kalifornijski ( Dipodomys agilis )
Typowy samotnik, w pary łączy się w okresie rui. Aktywny głównie w nocy, w ciągu całego roku. Rzadko poszukuje pokarmu w ciągu dnia.
Nieznaczny dymorfizm płciowy - samiec nieco większy niż samica.
Porusza się zarówno na czterech kończynach, jak i na dużych kończynach tylnych. Zagrożony ucieka skacząc na tylnych nogach i robiąc ostre zakręty. Jest też dobrym pływakiem. Nie jest silnym kopaczem.
Nory wykopuje w luźnej piaszczystej glebie na stromych zboczach. Są to rozległe systemy komór i korytarzy. W jednej z komór buduje z kłosów i trawy gniazdo. Pozostałe wykorzystuje jako spiżarnie do przechowywania nasion, traw, żołędzi, zielonych części roślin. Pożywienie jest przenoszone w torbach policzkowych do spiżarń.
Odżywia się głównie różnego rodzaju nasionami, zielonymi częściami roślin, kwiatami i ich pąkami, trawami oraz nie którymi owadami.
Nie wiele wiadomo na temat jego rozrodu.
Samica rodzi prawdopodobnie 1 - 4 młodych ( średnio 2 ).
Dipodomys agilis
Opisane podgatunki :
- Dipodomys agilis agilis - Los Angeles Co. ( Kalifornia )
- Dipodomys agilis fuscus - Santa Barbara County ( południowa Kalifornia )
- uważany za tożsamy z Dipodomys agilis perplexus
- Dipodomys agilis perplexus - Walter Basin, Kern Co. ( Kalifornia )
Gatunek uważany za nie zagrożony pomimo, że obszar dystrybucji, wielkość populacji i gęstość osobnicza prawdopodobnie ulega zmniejszeniu. Jednak tempo spadku szczegółowo nie jest znane.
Wzrost populacji następuje po pożarach, które tworzą więcej otwartej przestrzeni.
Zagrożenie dla tego gatunku stanowi : degradacja i niszczenie środowiska naturalnego, utrata siedlisk, urbanizacja, rozwój infrastruktury drogowej i kolejowej.
Prawdopodobnie występuje w kilku obszarach chronionych.
W niewoli. Tylko ogrody zoologiczne U.S.A.
Dipodomys agilis w warunkach zoo
Opracowano na podstawie:
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.
.jpg)
2.jpg)
098.jpg)
