Myszak kalifornijski ( Peromyscus californicus ) - grupa californicus.

Myszak kalifornijski ( Peromyscus californicus ) - ( Gambel, 1848 ) - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Hesperomys californicus.

Występuje w Ameryce Północnej - U.S.A. ( środkowa i południowa Kalifornia, San Joaquin Valley ) i Meksyk ( północno-zachodnia Baja California ).

Zamieszkuje chapparal, lasy dębowe i sosnowe, zarośla szałwii przybrzeżnej i wawrzynów, lasy liściaste od poziomu morza do 2440 m n.p.m.

myszak kalifornijski ( Peromyscus californicus )

Aktywny w ciągu całego roku, głównie w godzinach nocnych. Szczyt aktywności przed zmierzchem i przed świtem.
Żyje w monogamicznych parach, tworząc niewielkie grupy rodzinne w okresie odchowu młodych.
Nie jest dobrym kopaczem, ale niekiedy kopie własne nory w odpowiednim gruncie. Na kryjówki wykorzystuje naturalne schronienia : zagłębienia wśród korzeni drzew, szczeliny skalne oraz opuszczone nory innych gatunków. Wykorzystuje też rumowiska nowika ciemnostopego ( Neotoma fuscipes ). Często eksmituje jego właściciela.
Buduje kuliste gniazdo z suchych traw, roślin zielnych czy patyków, które wyściela delikatną trawą. Zwykle samica aktywnie broni gniazda przed osobnikami swojego gatunku tej samej płci. 
Jest terytorialny, ale zakresy rewirów par są nieznane.  
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Peromyscus californicus jest największym gatunkiem w swoim rodzaju. 
Długość całkowita wynosi 220 - 285 mm, z długość ogona około 117 - 156 mm. Jest wyraźnie dwukolorowy. Dorosłe osobniki mają żółtawo-brązowe lub szare zmieszane z czarnymi grzbiety, ich spód i stopy są białe. Wiele osobników ma wyraźną plamkę na gardle i wyraźną linię boczną, oddzielającą grzbiet od brzusznej strony w okolicy barkowej, czasami rozciągającą się do uda. Młode osobniki są szare na wierzchu z białym spodem. Ogon pasuje do grzbietowej barwy i nie jest ostro dwukolorowy. Uszy są duże, długości 20 - 25 mm. Waga : od 33,2 do 54,4 g.
Gatunek jest doskonałym wspinaczem i często znajduje się na drzewach lub krzewach. Dorosłe osobniki prowadzą dość osiadły tryb życia, spędzając dużo czasu na grzbiecie pod opadającymi gałęziami lub gruzami, na drzewach lub w zagłębieniach innych gryzoni. 
Do komunikacji wykorzystuje sygnały chemiczne, węch, wzrok, słuch, dotyk i postawę ciała. Prawdopodobnie używa też wokalizy ale nie jest to do końca pewne.
Jest głównie roślinożerny. Stawonogi stanowią niewielki procent ich diety, gdyż nie są aktywnymi myśliwymi. Zjada głównie nasiona wawrzynu kalifornijskiego ( Umbellularia californica ), ale w skład jego diety wchodzą też inne nasiona, owoce i jagody, żołędzie, rośliny zielne i trawy. Woda jest najprawdopodobniej otrzymywana z pożywienia, które zjada. Peromyscus californicus nie jest tak dobry w ochronie wody, jak inne gatunki z tego rodzaju ( Meritt 1974 ). 
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku ale głównie od marca do września. System krycia monogamiczny.
Długość ciąży wynosi od 30 do 33 dni. Samica rodzi od 1 do 3 młodych w miocie ( średnia wielkość miotu wynosi 2 ), przy niewielkim wzroście wielkości miotu z wiekiem samicy. 3 - 4 mioty w sezonie ( w laboratorium do 6 ). W porównaniu z innymi gatunkami Peromyscus, młody Peromyscus californicus jest dość dojrzały, chociaż odstawienie od piersi nie jest zakończone przed upływem około 5 tygodni. Samiec uczestniczy w opiece nad potomstwem chroniąc gniazdo i samicę.
W wieku około 11 tygodni samice osiągają dojrzałość płciową a samce nawet dłużej. Młode samice rozpraszają się dalej niż samce, aby ustalić swoje rewiry jako dorosłe osobniki. Jest to niezwykła cecha tego gatunku.
Gatunek żyje zazwyczaj od 9 do 18 miesięcy. 

nowik ciemnostopy ( Neotoma fuscipes ) - gospodarz rumowisk, które zamieszkuje również myszak kalifornijski 

rumowisko Neotoma fuscipes   

Opisane podgatunki :
- Peromyscus californicus benitoensis - Grinnell i Orr, 1934 - U.S.A. ( Kalifornia - Salinas Valley, Coast Ranges, San Benito County, Cook Post Office, Bear Valley, San Luis Obispo County )
- Peromyscus californicus californicus - ( Gambel, 1848 ) - U.S.A. ( Kalifornia - Monterey County, regio przybrzeżny nad San Francisco Bay, Santa Barbara County )
- Peromyscus californicus insignis - Rhoads, 1895 - U.S.A. ( Kalifornia - Ventura County, Santa Barbara County, San Quintin, góry San Bernardino, góry San Jacinto ) i Meksyk ( północna Baja California - Sierra Juarez, Sierra San Pedro Martir ) - synonim Peromyscus insignis - uznawany jako synonim Peromyscus megalops - odrębny gatunek w starej taksonomii 
- Peromyscus californicus mariposae - Grinnell i Orr, 1934 - U.S.A. ( Kalifornia - południowa Sierra Nevada, północno-zachodnia Mariposa County, El Portal, Kern County )
- Peromyscus californicus parasiticus - Baird, ex Cooper, 1858 - U.S.A. ( środkowo-zachodnia Kalifornia - Golden Gate i San Francisco Bay, Santa Cruz County, Contra Costa, Alameda, Santa Clara County ) - synonim Peromyscus parasiticus - uznawany za odrębny w innej taksonomii

czaszka - Peromyscus californicus benitoensis 

Gatunek uznawany jako najmniejszych obaw z uwagi na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji i brak wyraźnych zagrożeń dla gatunku jako całości. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku populacji aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Jego populacje są niskie ale stabilne. Gęstość osobnicza w zależności od siedliska i sezonu wynosi do 104 osobników/ha.
Czynnikiem ograniczającym jego mały zasięg geograficzny może być potrzeba naturalnie występujących otworów o odpowiedniej wielkości dla tych większych gryzoni ( Grinnell i Orr 1934 ). Współwystępowanie rumowisk Neotoma fuscipes i związek dystrybucyjny z kompleksem wawrzynów ( Umbellularia californica ) w Kalifornii zostały również uznane za potencjalne czynniki ograniczające ( Meritt 1974 ), chociaż nie ma bezpośredniego dowodu na to, że jest on istotny ( Grinnell i Orr, 1934, Meritt, 1974, Merritt, 1999 ). 
Peromyscus californicus jest ważną bazą diety dla wielu drapieżników na całym obszarze jego dystrybucji. 
Podobnie jak inni członkowie Peromyscus, gatunek może przenosić hantawirusa.
W chwili obecnej nie są znane żadne większe zagrożenia dla gatunku jako całości.
Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.
Brak danych czy występuje na obszarach chronionych w swoim zakresie.

Peromyscus californicus - osobnik dorosły

Peromyscus californicus - para w hodowli 

W niewoli.
W hodowli laboratoryjnej, wiwaryjnej rzadziej amatorskiej.
Do 6 miotów w ciągu roku. 

Peromyscus californicus - Bronx Zoo

wawrzyn kalifornijski ( Umbellularia californica )

Opracowano na podstawie :

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.

Rodzaj Peromyscus - grupa megalops. Przegląd gatunków.

Myszak brązowy ( Peromyscus megalops ) - Merriam, 1898 - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ).
Uwagi : Peromyscus melanurus i melanocarpus uznawane za oddzielne gatunki.

Występuje w Ameryce Północnej - Meksyk ( góry centralnego Guerrero - Sierra Madre del Sur, w południowo i  w północno-środkowym Oaxaca, a także w Estado de Mexico ).

Zamieszkuje lasy sosnowe i dębowe w wysokich górach, z preferencją do obszarów nadbrzeżnych na wysokości  1500 - 3000 m n.p.m.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo iż, długość głowy i ciała : 70 - 170 mm. Ogon jest długości : 40 - 205 mm. Waga : od 15 do ponad 110 g.
Jest gatunkiem naziemnym i nocnym.

Opisane podgatunki :
- Peromyscus megalops auritus - Merriam, 1898 - Meksyk ( góry w Oaxaca, wysokie wzniesienia w górach zachodniej części Oaxaca i południowo-wschodnie Guerrero ) - synonim Peromyscus auritus - uważany za różny w pierwszej taksonomii
- Peromyscus megalops comptus - Merriam, 1898 - Meksyk ( Chilpancingo, Guerrero ) - synonim Peromyscus comptus - uważany za synonim Peromyscus megalops megalops lub Peromyscus megalops auritus - odrębny gatunek w starej taksonomii
- Peromyscus megalops megalops - Merriam, 1898 - Meksyk ( góry w pobliżu  Ozolotepec, Oaxaca )

Gatunek uznawany jako najmniejszej troski z uwagi na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji oraz małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku populacji, aby gatunek kwalifikować w bardziej zagrożonych kategoriach.
W chwili obecnej brak jest aktualnych danych o wielkości i gęstości populacji.
Prawdopodobnie gatunek toleruje pewien stopień zmian antropogenicznych.
Po Osgood ( 1909 ), Hall (1981) nadal utrzymywał melanurus jako podgatunek, formę, którą Huckaby ( 1980 ) udokumentował jako gatunek różny od Peromyscus megalops. Dystrybucja i ekologia przeanalizowane przez Mussera ( 1964 ); Briones-Salas i in. ( 2001 ) niedawno udokumentowano gatunki w Sierra Mazteca, północno-centralne Oaxaca. Carleton ( 1989 ) obserwował wcześniejsze rozmieszczenie grupy gatunków megalops ( w tym Peromyscus melanocarpus i Peromyscus melanurus ) w Osgood ( 1909 ) poza grupą gatunków mexicanus; Segregacja z kompleksu mexicanus otrzymuje wsparcie ze strony danych genowych, ale nie obejmuje melanocarpus ( Rogers i Engstrom, 1992 ).
W chwili obecnej brak jest znanych zagrożeń, jednak wylesianie w lasach dębowych i sosnowych może stanowić zagrożenie w niedalekiej przyszłości.
Gatunek nie jest objęty żadnymi szczególnymi działaniami ochronnymi.
Brak danych o zarejestrowaniu z obszarów chronionych w jego zakresie.

W niewoli - brak danych.



Myszak nadgarstkowy ( Peromyscus melanocarpus ) - Osgood, 1904 - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Peromyscus megalops melanocarpus.

Występuje w Ameryce Północnej - Meksyk ( Sierras de Zempoaltepec, Sierra de Juarez i Mazteca, północno-centralne Oaxaca ).

Zamieszkuje górskie lasy w obszarach o stromych zboczach i z glebami laterytalnymi. Są to głównie lasy tropikalne i wiecznie zielone z dużymi opadami deszczu i ciężkimi obłokami na wysokości 1500 - 2500 m n.p.m.

myszak nadgarstkowy ( Peromyscus melanocarpus )

Aktywny w ciągu całego roku w godzinach nocnych.
Żyje prawdopodobnie w monogamicznych parach.
Brak danych czy jest terytorialny. Na schronienia wybiera duże odkryte korzenie drzew. Wykorzystuje szlaki komunikacyjne między korzeniami drzew. W pobliżu znajdują sie stosy nie zjedzonych lub częściowo zjedzonych żołędzi i innych nasion.
Brak obserwacji czy gatunek potrafi się wspinać na drzewa lub krzewy.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Ubarwienie jest czarno-brązowe aż do podstawy palców. Jego futro jest długie i miękkie. Jest mniejszy niż trzy gatunki występujące w tym samym obszarze, większy niż jeden.  Samica ma dwie pary sutków na brzuchu. Inne mają dodatkową parę na klatce piersiowej. Te pięć gatunków można wyróżnić tylko poprzez sprawdzenie ich zębów i czaszek.
Długość ciała i głowy to : 100 - 130 mm.  Ogon długości : 100 - 133 mm.
Średnia waga wynosi około 59 g.
Brak danych na temat komunikacji ale jak inne gatunki z tego rodzaju wykorzystuje sygnały chemiczne, węch, słuch, wzrok, dotyk i postawę ciała.
Odżywia się głównie pokarmem roślinnym : nasiona traw, żołędzie, orzechy, rośliny zielne, również owady lub małe kręgowce.
Sezon rozrodczy prawdopodobnie w ciągu całego roku lecz szczyt rozrodu następuje pomiędzy marcem a lipcem. System krycia monogamiczny.
Długość ciąży to około 30 dni. Samica rodzi 1 - 3 młode w miocie. Prawdopodobnie około 3 miotów w sezonie. Młode rodzą się gołe, ślepe i głuche. Po około 3 tygodniach otwierają oczy. W 4 tygodniu życia następuje odstawienie. Po 6 - 7 tygodniach młode osobniki uzyskują połowę wagi dorosłych osobników. 
Samiec pomaga samicy w opiece nad potomstwem strzegąc gniazda i pielęgnując młode.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek kwalifikowany jako zagrożony w kategorii B1ab( iii ).  Zagrożenie wynika iż jego zasięg wynosi mniej niż 5 000 km2, jego siedlisko jest poważnie rozdrobnione i wciąż pogarsza się jego jakość oraz zasięg spowodowany wylesianiem, działalnością rolniczą i rozbudową osiedli ludzkich.
Mimo to uznawany jest jako częsty ( Rickart i Robertson 1985 ).
Gatunek nie jest tolerancyjny dla konwersji dużych siedlisk. 
Gatunek ten jest zagrożony wylesieniem w rolnictwie małych gospodarstw rolnych i rozbudowie ludzkich osad. W Sierra de Juarez istnieje wspólnotowy program zarządzania lasami, który pomaga chronić jego siedlisko.

W niewoli - hodowla laboratoryjna.
Długość ciąży w laboratorium została oszacowana na 1 miesiąc ( Rickart i Robertson 1985 ). Średnia wielkość miotu w laboratorium to 1,8.




Myszak czarnoogonowy ( Peromyscus melanurus ) - Osgood, 1909 - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Peromyscus megalops melanurus.

Występuje w Ameryce Północnej - Meksyk ( na stokach pacyficznych w Sierra Madre del Sur, Oaxaca ).

Zamieszkuje górskie i wyżynne liściaste tropikalne lasy i górskie lasy dębowo-sosnowe na wysokości 700 - 1900 m n.p.m.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo iż długość głowy i tułowia to 70 - 170 mm. Długość  ogona to : 40 -205 mm. Waga w zakresie od 15 do ponad 110 g.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek kwalifikowany jako zagrożony w kategorii B1ab ( iii ). Zagrożenie wynika ze względu na to, że jego zasięg wynosi mniej niż 5 000 km², jego siedlisko jest poważnie rozdrobnione i nadal występuje spadek wielkości oraz jakości jego siedliska.
Nie znaleziono żadnych informacji o populacji, jej wielkości i trendach.
Wszystkie Peromyscus z tej grupy mają długie ogony, brązowe futerko i białe podbródki. Dokładne pomiary i analiza DNA są wykorzystywane do odróżnienia ich od siebie.
Gatunek ten jest zagrożony przez utratę siedlisk, głównie z powodu rolnictwa.
Potrzebne są badania w celu określenia stanu populacji i preferencji siedliskowych tego gatunku.

W niewoli - brak danych.




Myszak ochrowobrzuchy ( Peromyscus ochraventer ) - Baker, 1951 - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Peromyscus furvus ochraventer.

Występuje w Ameryce Północnej - Meksyk ( południowe Tamaulipas, San Luis Potosi ).

Zamieszkuje wilgotne mgliste górskie lasy oraz suche górskie lasy dębowe i sosnowe na wysokości 800 - 2000 m n.p.m.

myszak ochrowobrzuchy ( Peromyscus ochraventer ) 

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo iż długość głowy i tułowia to 70 - 170 mm. Długość  ogona to : 40 -205 mm. Waga w zakresie od 15 do ponad 110 g.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany jako zagrożony w kategorii B1ab ( iii ). Zagrożenie wynika ponieważ jego zasięg wynosi mniej niż 5000 km2, jego dystrybucja jest poważnie rozdrobniona i nadal występuje spadek wielkości oraz jakości jego  siedliska.
Gatunek ten może być miejscowo obfity, przynajmniej w El Cielo Biosphere Reserve ( Castro-Arellano 2005 ).
Próbki pobrano ze ściółki, skał, z bloków wapiennych i kłód ( Baker i Phillips 1965 ).
Wiele gatunków Peromyscus zostało naukowo opisanych i nazwanych pod koniec XIX w. lub na początku XX wieku. Peromyscus ochraventer dołączył w 1951 roku, kiedy naukowiec, który go uwięził, zdał sobie sprawę, że złapał przedstawiciela nieznanego gatunku. 
Gatunek ten jest zagrożony przez utratę i fragmentację siedlisk przy pomocy wydobywania drewna i przekształcania lasów w plantacje kawy.
Ten gatunek występuje w El Cielo Biosphere Reserve.

W niewoli - brak danych.

Opracowano na podstawie :

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.

Rodzaj Peromyscus - grupa furvus. Przegląd gatunków.

Myszak czarnawy ( Peromyscus furvus ) - J, A, Allen i Chapman, 1897 - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). 

Występuje w Ameryce Północnej - Meksyk ( wzdłuż wschodnich stoków Sierra Madre Oriental, ze skrajnego południowo-wschodniego San Luis Potosi do północno-centralnego Oaxaca ).

Zamieszkuje wilgotne, górskie lasy dębowo-sosonowe na wysokości 650 - 2900 m n.p.m.

myszak czarnawy ( Peromyscus furvus )

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo, iż jest gatunkiem aktywnym w ciągu całego roku, żyje samotnie lub w małych grupach rodzinnych ( samica z młodymi ) i że jest nocny.
Prawdopodobnie brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.
Długość głowy i tułowia to 70 - 170 mm.  Ogon długości  40 - 205 mm.
Waga: od 15 do ponad 110 g.

Opisane podgatunki :
- Peromyscus furvus angustirostris - Hall i Álvarez, 1961 - Meksyk ( Veracruz, zachodni Zacualpan ) - synonim Peromyscus angustirostris - uważany jako synonim Peromyscus furvus ( forma centralna ) - odrębny gatunek w niektórych taksonomiach
- Peromyscus furvus furvus - J, A, Allen and Chapman, 1897 - Meksyk ( północne Veracruz, Puebla ) 
- Peromyscus furvus latirostris - Hall, 1971 - Meksyk ( południowo-wschodnie San Luis Potosi ) - synonim Peromyscus latirostris - uważany jako synonim Peromyscus furvus - odrębny gatunek w niektórych taksonomiach

Peromyscus furvus wśród ściółki leśnej  

Wymieniony jako niedostateczne dane w związku z brakiem aktualnych informacji o zagrożeniach i stanie ochrony. Nie znaleziono żadnych informacji o stanie populacji, chociaż Peromyscus furvus stracił większość naturalnego siedliska przez wylesiania. 
Dane sekwencyjne wskazują, że Peromyscus furvus może być złożonym taksonem, z populacją południową tworzącą niezależną linię ewolucyjną.
Przeprowadzono analizę filogenetyczną danych o sekwencji chromatycznej b w celu oceny zmian genetycznych w obrębie wszystkich trzech segmentów allopatrycznych rozkładu Peromyscus furvus pochodzących z Sierra Madre Oriental we wschodnim Meksyku. Zidentyfikowano 24 unikalnych haplotypów wśród 54 badanych osobników, a odległości genetyczne wahały się do 0,078 podstawienia na miejsce. Populacje z centralnej części zakresu utworzyły jednostkę jednowłóknistą, podczas gdy próbki z południowej jednostki dystrybucyjnej były polipemiczne. Ponadto, najbardziej wysunięty na południe wysiew próbek może stanowić odrębne gatunki. Ten wysoki stopień różnicowania genetycznego pomiędzy populacjami, obecnie uznawany za swoisty, odzwierciedla wynik innych badań genetycznych gryzoni  górskich w Mezoameryce. Razem te badania wskazują, że region, uznawany już za nadmiernego rozpowszechnienia na podstawie różnorodności gatunkowej i endemizmu, może zawierać znacznie większą różnorodność niż jest obecnie oceniana.
Nie ma znanych głównych zagrożeń dla tego gatunku. W chwili obecnej niewiele wiadomo o potencjalnych zagrożeniach innych niż wylesianie.
Gatunek wymaga więcej badań, aby lepiej poznać jej podstawową biologię, status populacji i zagrożenia.

W niewoli - brak danych.




Myszak płowy ( Peromyscus hylocetes ) - Merriam, 1898 - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Peromyscus aztecus hylocetes. 
Uwagi : Młodsze synonimy ( evides, hylocetes, oaxacensis ) były traktowane jako gatunki ( Hooper, 1968; Osgood, 1909 ) i ich włączenie do Peromyscus aztecus zasługuje na dalsze badania. Uznawane jako odrębne przez Sullivan & al. ( 1997 ).

Występuje w Ameryce Północnej - Meksyk ( wzdłuż wybrzeża  Eje Volcanico, środkowo-zachodnie Jalisco, Michoacan, północne Morelos, Dystrykt Federalny ). Uznawany za endemit dla Cordillera Transvolcanica.

Zamieszkuje  górskie dębowe lasy, sosnowe lasy, górskie lasy jodłowo-sosnowe, a także wilgotne lasy mgliste. Od czasu do czasu wykryty w miejscach o niewielkiej pokrywie roślinności, takich jak pola lawy na wysokości 2300 - 2600 m n.p.m. 

myszak płowy ( Peromyscus hylocetes )

Gatunek słabo poznany. 
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo, iż jest nocnym gryzoniem.   
Wielkość 70 - 170 mm; Ogon: 40 - 205 mm. Waga: od 15 do ponad 110 g.
Odżywia się głównie trawami i nasiona, ale w skład jego diety wchodzą też  owady. 
Rozmnażanie następuje w okresie deszczowym od sierpnia do października, oraz  w suchym, gorącym sezonie ( maj ) ( Cruzado i Ceballos 2014 ).

Peromyscus hylocetes w czasie wędrówki po drzewie

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek ten jest wymieniony jako najmniejszej troski  z uwagi na jego szeroką dystrybucję, przypuszczalną dużą populację i dlatego, że prawdopodobnie nie spadnie ona w stopniu zbliżonym do wymaganego aby zakwalifikować do umieszczenia w zagrożonej kategorii.
Ten gatunek jest endemiczny dla Meksyku i Cordillera Transvolcanica.
Populacja jest uważana za stabilną i bogatą w odpowiednim siedlisku ( Cruzado i Ceballos 2014 ).
Gatunek ten jest zagrożony wylesieniem, szczególnie w lasach iglastych.
Nie jest objęty żadnymi szczególnymi środkami ochrony.
Brak informacji czy występuje w obszarach chronionych.

W niewoli - brak danych.




Myszak Majów ( Peromyscus mayensis ) - Carleton & Huckaby, 1975 - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Peromyscus furvus mayensis.

Występuje w Ameryce Środkowej - Gwatemala ( Dept. Huehuetenango, około 7 km na północny zachód od Santa Eulalia, Yaiquich ).

Zamieszkuje  dojrzały, górski las, gdzie ogranicza się do zimnej, wilgotnej dębiny z rozproszonymi sosnami, z obfitymi epifitami i padłymi drzewami oraz głęboką warstwą ściółki liściowej na wysokości  2900 - 3000 m n.p.m.

myszak Majów ( Peromyscus mayensis )

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo, iż jest to gatunek naziemny. Buszujący w warstwie ściółki liściowej wzdłuż korzeni i upadłych drzew.  Wydaje się, że wymaga głębokiej warstwy ściółki, ponieważ nie znajdowano go w podobnym lesie bez głębokiej ściółki na nieco niższej wysokości ( 2800 m n.p.m. ). Na 2900 m nocny szron powoduje spowolnienie rozkładu ściółki, a na poziomie 2800 warstwa ściółki jest płytsza ze względu na cieplejsze warunki.
Samice w ciąży zostały złowione w maju, z 1 do 3 embrionów ( średnio 1,8 ) ( Carleton i Huckaby 1975 ). Wszystkie osobniki złowione w grudniu były niereproduktywne ( Reid 1997 ).

Nie opisano żadnych podgatunków.

rycina - Peromyscus mayensis 

Gatunek uznawany za krytycznie zagrożony w kategorii  B1ab ( I, II, III ). Wykazano, że jego zasięg wynosi mniej niż 100 km2, jego dystrybucja jest poważnie rozdrobniona i nadal występuje spadek wielkości występowania, powierzchni użytkowej oraz stopnia i jakości jego siedliska.
Znany jedynie z okolicznych miejscowości i okolic ( 2950 m n.p.m. ) w departamencie Huehuetenango w Gwatemali ( Musser i Carleton 2005 ).  
Gryzoń ten jest bardzo zagrożony ze względu na intensywne rejestrowanie w swoim małym, znanym obszarze występowania. Ogień jest również potencjalnym zagrożeniem z powodu niewielkiego rozmiaru jego obszaru występowania. Zmiany klimatyczne i / lub silny rok El Niño, z których każdy może wysuszyć obszar, to inne potencjalne zagrożenia, ponieważ gatunek wymaga mokrej ściółki liści.
Ten gatunek występuje w  Sierra de Cuchumatanes National Park, jednak ten park szybko się obniża i nie jest dobrze chroniony. 
Gatunek mógłby korzystać ze zwiększonego poziomu ochrony siedliska leśnego.

W niewoli - brak danych.

 Opracowano na podstawie :

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.