Beszamel i spółka bez ograniczeń: Pręgowce z gór zachodniego wybrzeża i środkowego zachodu Ameryki Północnej. Przegląd gatunków. Część III.

Rodzina : wiewiórkowate ( Sciuridae )

Podrodzina : Xerinae

Rodzaj : Tamias

Pręgowiec malutki ( Tamias minimus ) gryzoń z rodziny wiewiórek ( Sciuridae ), z podrodziny Xerinae. Synonim Eutamias minimus - Butamias minimus - Neotamias minimus.

Występuje w Ameryce Północnej ( Kanada - Kolumbia Brytyjska, Quebec, środkowy Jukon, U.S.A. - na południe do Nowego Meksyku, Arizony i Kalifornii i na wschód po Wisconsin, Michigan i Minesotę ).

Zamieszkuje różnorodne siedliska : północne lasy borealne i mieszane, umiarkowane lasy liściaste, otwarte polany, obrzeża lasów, suche gęste zarośla, obszary porośnięte Artemisia, klify i urwiska skalne, urwiska rzeczne, strefy nadbrzeżne, alpejskie łąki w górach od poziomu morza do 3500 m n.p.m. również parki miejskie i ogrody.

pręgowiec malutki ( Tamias minimus )

Aktywny od kwietnia do października, szczyt aktywności późnym rankiem i po południu. Preferuje słoneczne godziny. Hibernuje od listopada do końca marca, wybudzając się i zjadając zgromadzone zapasy pokarmu.

Typowy samotnik, w pary łączy się w sezonie godowym.

Jest terytorialny, terytorium samicy jest większe niż samca. Wielkość rewiru waha się od mniej niż 1 akr do 4 akrów.

Niewielki dymorfizm płciowy : samica nieco większa niż samiec.

W zależności od sezonu wykorzystuje dwa rodzaje kryjówek. Letnie kryjówki zakłada w nisko położonej dziupli, w jamach lub zagłębieniach pod korzeniami drzew, szczelinach skalnych i rumowiskach, w kłodach i powalonych drzewach. Zimowa kryjówka znajduje się w norze poniżej 1 m od powierzchni gruntu. Komora wewnętrzna nory jest wypełniona suchą trawą, rozdrobnioną korą, sierścią, piórami i innym miękkim materiałem.

Większość aktywnego czasu spędza na poszukiwaniu i gromadzeniu pokarmu. Żeruje zarówno na ziemi jak i na drzewach.

Jest dobrym wspinaczem potrafiącym wspiąć się na wysokość 9 m. W okresach chłodu często wspina się na drzewa aby ogrzać się w promieniach słońca.

Pokarm przenosi w torbach policzkowych do kryjówki i tam go zjada lub magazynuje.

Komunikuje się za pomocą wokalizy, którą wykorzystuje do informacji o zagrożeniu lub odstrasza ewentualnych intruzów. Komunikacja wizualna to postawa ciała i pozycjonowanie ogona.

Odżywia się różnorodnym pokarmem. W skład jego diety wchodzą różne nasiona drzew, krzewów, traw i ziół, zioła i trawy, pąki i kwiaty, grzyby, owoce i jagody. Również bezkręgowce, jaja i pisklęta ptaków a także czasami padlina. Gromadzi i magazynuje pokarm na zimę, nie zawsze pamiętając o miejscy spiżarni.

Sezon godowy wczesną wiosną, po wyjściu z hibernacji.

System krycia poligamiczny.

Ciąża trwa 28 - 30 dni. Młode rodzą się pod koniec maja i na początku czerwca. Zazwyczaj 1 miot z 2 - 8 młodych w roku, jeśli samica straci młode może być 2 miot.

Młode rodzą się nagie, ślepe i bezradne w naziemnym gnieździe.

W ciągu 2 - 3 tygodni samica przenosi młode do gniazda na drzewie. Młode otwierają oczy po 28 dniach. W wieku 40 dni są już w pełni porośnięte sierścią. Laktacja trwa około 60 dni a potomstwo pozostaje z samicą przez 6 tygodni lub dłużej.

Rozproszenie następuje późnym latem.

Dojrzałość płciową osiąga w wieku około 10 miesięcy, rozmnaża się następnej wiosny po przezimowaniu.

Istnieją przesłanki, że samiec pomaga bronić terytorium samicy, której potomstwo uważa za swoje.

Prawdopodobnie dożywa do 6 lat.

żerujący pręgowiec malutki ( Tamias minimus )

Opisane podgatunki :

- Tamias minimus arizonensis - U.S.A. ( Arizona - Greeniee County )

- Tamias minimus atristriatus - U.S.A. ( Nowy Meksyk - Sacramento Mountains, Arizona? ) - uznawany za wymarły od 1980 roku

- Tamias minimus borealis - Kanada ( Kolumbia Brytyjska - obszar Fort Nelson, Alberta - Rocky Mountain House )

- Tamias minimus cacodemus - U.S.A. ( Dakota Południowa - Bighorn Mountains )

- Tamias minimus caniceps - Kanada ( Kolumbia Brytyjska - Lake Lebarge, Terytorium Północno-Zachodnie )

- Tamias minimus caryi - U.S.A. ( Kolorado - San Luis Valley )

- Tamias minimus clarus - U.S.A. ( Swan Lake Valley, National Park Yellowstone )

- Tamias minimus confinis - U.S.A. ( Wyoming - Trapper Dreams )

- Tamias minimus consobrinus - U.S.A. ( Kolorado - północny Moffat County, Utah - Wahsatch, Salt Lake City )

- Tamias minimus grisescens - U.S.A. ( Washington - Douglas County )
- Tamias minimus hudsonius - Kanada ( Hudson Bay )
- Tamias minimus jacksoni - U.S.A. ( Wisconsin - Crescent Lake, Michigan )
- Tamias minimus lectus - U.S.A. ( Utah - Beaver Valley, Beaver Counn )
- Tamias minimus melanurus - U.S.A. ( Idaho - Bingham County )
- Tamias minimus minimus - U.S.A. ( Utah - Uinta Mountains, Kolorado - Valley Colorado River, Wyoming )
- Tamias minimus neglectus - U.S.A. ( Minesota ), Kanada ( Ontario - Lake Superior )
- Tamias minimus operarius - U.S.A. ( centralne i południowo-zachodnie Kolorado - Gold Hill, Utah, południowo-wschodni Wyoming, Nowy Meksyk )
- Tamias minimus oreocetes - Kanada ( Alberta - Sheep River )
- Tamias minimus pallidus - U.S.A. ( Wyoming, Montana - Camp Thorne )
- Tamias minimus pictus - U.S.A. ( Utah - Kelton )
- Tamias minimus scrutator - U.S.A. ( Oregon, Utah, Kalifornia - Blanco Mtn., White Mts., Mono County )
- Tamias minimus selkirki - Kanada ( Kolumbia Brytyjska - obszar kopalni Paradise, Mount Brewer, Springs Creek ) - zagrożony
- Tamias minimus silvaticus - U.S.A. ( Wyoming - Crook County )

Tamias minimus

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji, pewien stopień tolerancji na modyfikację i zaburzone siedliska oraz brak większych zagrożeń w chwili obecnej. Wykorzystuje też siedliska antropogeniczne ( parki i ogrody ).

Mimo, że całość gatunku jest nie zagrożona to 2 jego podgatunki są zagrożone.

Pierwszy to Tamias minimus atristriatus z gór Sacramento w południowo-centralnym Nowym Meksyku uznawany za wymarły od 1980 roku. Odkryta populacja z Sierra Blanca zawierała kilka osobników ( prawdopodobnie też wymarła ). Głównymi przyczynami była utrata lasu z sosną ( Pinus ponderosa ), degradacja siedlisk związana z nadmiernym wypasem bydła i zmianami klimatycznymi. Podjęte działania ochronne dotyczą utrzymania i odtworzenia kluczowego siedliska oraz kontrola wypasu bydła.

Drugi podgatunek Tamias minimus selkirki znany jest z jednego miejsca w Kolumbii Brytyjskiej i uznawany za narażony ze względu na jego ograniczony zakres występowania. Działania ochronne dotyczą zachowania siedliska oraz badanie ważności tego taksonu. Oba podgatunki zostały objęte badaniami populacji, jej monitorowania, rozmieszczenia i liczebności.

W korzystnych siedliskach może być średnia liczebność osobnicza 5 - 15 osobników/akr ( Jackson 1961 ).

W niektórych obszarach uważany za szkodnika upraw drzew owocowych lub przechowywanej żywności.

Głównym zagrożeniem dla gatunku w przyszłości może być utrata siedlisk związana z działalnością człowieka. Innym chociaż na razie bardzo znikomym zagrożeniem może być polowanie dla sportu, które w niektórych rejonach znacząco się rozwija.

Gatunek nie jest objęty ochroną.

Rejestrowany z wielu obszarów chronionych.

Na kempingach i w parkach miejskich pobiera pokarm od człowieka.