Występuje w morzach półkuli północnej. Jest to jedyny waleń stale występujący w Morzu Bałtyckim.
Zamieszkuje otwarte morze, sporadycznie podpływa do wybrzeży.
morświn zwyczajny ( Phocoena phocoena )
Żyje w małych grupach składających się z 5 - 8 osobników. Żywi się głównie rybami. Unika ludzi oraz ich łodzi i statków. Zdarza się, że przypadkowo zaplącze się w sieci rybackie. Bardzo rzadko wyskakuje ponad powierzchnię wody. Może nurkować do ok. 200 metrów i przebywać pod wodą do 4 minut.
Samica rodzi 1 młode, które po porodzie musi zaczerpnąć powietrza.
Odławiano morświny dla mięsa oraz tłuszczu wykorzystywanego w lampach i jako smar.
Główne przyczyny zagrożenia dla gatunku :
- przypadkowe zaplątanie się w nowoczesne sieci rybackie, które są niemal nie wykrywalne dla morświna
- hałas powodujący zakłócenia w systemie echolokacyjnym zwierzęcia
- zanieczyszczenie chemiczne wód morskich
Opisane podgatunki :
- Phocoena phocoena phocoena
- Phocoena phocoena relicta - Morze Czarne - krytycznie zagrożony
- Phocoena phocoena vomerina - północno - wschodni Ocean Spokojny
szkic morświna ( Phocoena phocoena )
Badacze u wybrzeży Szkocji stwierdzili, że wiele morświnów ginie w starciu z delfinami butlonosymi ( Tursiops truncatus ), które z nie wiadomych przyczyn prześladują je.
U polskich wybrzeży jest dużą rzadkością. Cała populacja bałtycka liczy około 300 osobników i jest krytycznie zagrożona. W Polsce morświn zwyczajny jest pod prawną ochroną.
W Europie jest chroniony, w tych krajach, w których go można spotkać.
morświn zwyczajny ( Phocoena phocoena )
W niewoli niezwykle sporadycznie i rzadko. Chów i hodowla - brak dostatecznie potwierdzonych danych.
Nocek Alkatoe ( Myotis alcathoe ) ssak z rodziny mroczkowatych ( Vespertilionidae ) z podrzędu Microchiroptera, z rzędu nietoperzy ( Chiroptera ).
Występuje na obszarze południowej, środkowej i zachodniej Europy. Od Hiszpanii po Grecję.
Zamieszkuje nadrzeczne lasy w dolinach rzek oraz wąwozy z niewielkimi potokami, chociaż można go spotkać w lasach dębowych jak i górach przy wejściach do jaskiń.
Aktywny od zmierzchu do świtu. Posługuje się w nocnym locie echolokacją, emitując krótkie sygnały. Poluje na niewielkie owady, chwytane w locie nad wodą lub koronami drzew. Żyje w małych grupach rozrodczych - do 5 osobników dorosłych ( samice ). Samce żyją samotnie.
portret nocka Alkatoe ( Myotis alcathoe )
Samica rodzi 1 młode. W okresie letnim przebywa w dziuplach drzew. Na okres hibernacji przenosi się do jaskiń. Sen zimowy trwa od września do kwietnia.
W Polsce występuje tylko w Beskidach i Tatrach. Podlega ścisłej ochronie.
W niewoli jako pacjent niż lokator.
Nocek Bechsteina ( Myotis bechsteinii ) ssak z rodziny mroczkowatych ( Vespertilionidae ) z podrzędu Microchiroptera, z rzędu nietoperzy ( Chiroptera ).
Występuje w Europie Środkowej i Zachodniej oraz w rejonie Morza Śródziemnego. Można go spotkać również w południowej Skandynawii. Wszędzie jest niejednolicie rozmieszczony.
Zamieszkuje głównie stare lasy liściaste.
nocek Bechsteina ( Myotis bechsteinii )
Aktywny od zmierzchu do świtu. Posługuje się w nocnym locie echolokacją. Emituje krótkie sygnały FM między 80 - 38 kHz i płaskie sygnały FM już w 60 - 32 kHz. Poluje na owady. W czasie leci nisko i zbiera ofiary z ziemi lub gałęzi. Żyje w małych grupach rozrodczych do 5 osobników dorosłych - same samice. Samce żyją samotnie. Samica rodzi 1 młode.
W okresie letnim przebywa w dziuplach drzew lub szczelinach skalnych, zajmuje też budki lęgowe ptaków. Okres hibernacji odbywa w jaskiniach od września do kwietnia.
nocek Bechsteina ( Myotis bechsteinii )
W Polsce przebiega północno - wschodnia granica zasięgu tego gatunku. Wyznacza ją Roztocze oraz południowa część Niziny Mazowieckiej. Podlega ścisłej ochronie.
W innych krajach Europy chroniony.
W niewoli raczej jako pacjent niż lokator zoo.
Nocek duży ( Myotis myotis ) ssak z rodziny mroczkowatych ( Vespertilionidae ) z podrzędu Microchiroptera, z rzędu nietoperzy ( Chiroptera).
Występuje w Europie Południowej, od półwyspu Iberyjskiego po Turcję i Bliski Wschód.
Zamieszkuje głównie osiedla ludzkie.
Rosomak ( Gulo gulo ) drapieżnik z rodziny łasicowatych. Jest jednym z największych przedstawicieli tej rodziny.
Opisane podgatunki :
Opisane podgatunki :
- Halichoreus grypus grypus
- Halichoreus grypus macrorhynchus lub jako Halichoreus grypus balticus
Występuje w Europie Południowej, od półwyspu Iberyjskiego po Turcję i Bliski Wschód.
Zamieszkuje głównie osiedla ludzkie.
nocek duży ( Myotis myotis ) podczas hibernacji
Aktywny od zmierzchu do świtu. Posługuje się w nocnym locie echolokacją. Żyje w koloniach samic na strychach, wieżach i w innych budowlach lub w jaskiniach. Samce żyją samotnie. Żywi się owadami, które zbiera z powierzchni ziemi. Lata wolno i nisko, najczęściej w lasach o słabym podszyciu, nad pastwiskami, łąkami, w starych ogrodach i parkach. Może odbywać wędrówki między miejscem rozrodu i hibernacji.
Samica rodzi 1 młode.
głowa nocka dużego ( Myotis myotis )
W okresie zimowym zapada w sen zimowy. Zimuje w piwnicach, fortyfikacjach, opuszczonych kopalniach czy w jaskiniach. Okres hibernacji trwa od września do kwietnia.
portret nocka dużego ( Myotis myotis )
W Polsce spotkać go można tylko w części południowo - zachodniej. Największa kolonia rozrodcza znajduje się we Wleniu ( Dolny Śląsk ). Jest gatunkiem pod ochroną prawną.
W innych krajach Europy chroniony.
polujący nocek duży ( Myotis myotis )
W niewoli raczej jako pacjent niż lokator zoo.
Rosomak ( Gulo gulo ) drapieżnik z rodziny łasicowatych. Jest jednym z największych przedstawicieli tej rodziny.
Występuje na północy Europy ( Skandynawia i Rosja ), w północnej Azji ( Syberia ) oraz w północnych rejonach Ameryki Północnej ( Alaska , Kanada ).
Zamieszkuje pogranicze lasów iglastych i tundry.
rosomak ( Gulo gulo ) w zimie
Prowadzi samotny tryb życia, chociaż zdarza się, że tworzy grupy do 10 osobników. Aktywny całą dobę, przez cały rok. Dobrze skacze, pływa i wspina się po drzewach. Jest bardzo wytrzymały i silny. Jest niezwykle czujnym zwierzęciem i w razie niebezpieczeństwa ucieka aż dopada bezpiecznej kryjówki. Dopiero wtedy bada sytuację i jeśli istnieje dalsze zagrożenie potrafi uciekać nie zatrzymując się. W czasie ucieczki może przebiec nawet około 40 km.
rosomak ( Gulo gulo gulo )
Poluje głównie na gryzonie ale nie gardzi też zającami, ptakami a nawet jagodami czy owadami. Czasami napada na chore lub osłabione ssaki parzystokopytne. Podąża też za innymi drapieżnikami ( wilki ) i dojada resztki ich łupów. Z konieczności zadowala się też padliną. Zdobycz potrafi magazynować w kryjówkach lub na drzewie. Rosomak odznacza się dużą zdolnością uczenia się przez całe życie. Dzięki temu łatwo adoptuje się do zmian zachodzących w jego środowisku.
Gulo gulo luscus
W okresie rui para zajmuje wspólne terytorium. Samica rodzi 2 - 4 młode, które samodzielnie odchowuje. Samiec nie bierze udziału w wychowaniu potomstwa ale nawet omija teren, na którym przebywa samica z młodymi. Młode dopiero w drugim roku życia są na tyle samodzielne, że odłączają się od matki aby prowadzić dorosłe życie.
Gulo gulo albus
Opisane podgatunki :
- Gulo gulo albus - z Kamczatki i wschodniej Syberii
- Gulo gulo gulo - z Europy Północnej i zachodniej Syberii
- Gulo gulo katschemakensis - z półwyspu Kenai na Alasce
- Gulo gulo luscus - z Ameryki Północnej ( Alaska i Kanada )
- Gulo gulo luteus - z Kalifornii
- Gulo gulo vancouverensis - z wyspy Vancouver
Obecnie uznaje się tylko dwa podgatunki: Gulo gulo gulo - z Euroazji i Gulo gulo luscus - z Ameryki Północnej.
rosomak ( Gulo gulo )
W Polsce nie występuje. Może się zdarzyć jakiś uciekinier z hodowli. W roku 1968 trzy rosomaki uciekły po okresie aklimatyzacji z ogrodu zoologicznego w Krakowie. Ich ślady spotykano w Lesie Wolskim, ale nie wiadomo jaki je spotkał los. Być może zaaklimatyzowały się i rozmnożyły lub zginęły z ręki człowieka. Były to dwie samice i samiec, młode osobniki mające szanse na wydanie potomstwa.
Gulo gulo luscus
Gulo gulo albus
Europejska populacja liczy około 2 300 osobników.
W krajach skandynawskich wzięty pod ochronę.
Objęty Kampanią Drapieżniki Europy - Życie obok drapieżników 2009 / 2010.
rosomak ( Gulo gulo gulo ) w ogrodzie zoologicznym
W ogrodach zoologicznych rzadko spotykany. Potrzebuje obszernego i urozmaiconego wybiegu o dobrych zabezpieczeniach. Na małych wybiegach popada w stereotypię zachowania, biegając po jednej linii. Dość łatwo się oswaja i jest niewybredny pokarmowo.
rosomak ( Gulo gulo gulo ) na wybiegu w ogrodzie zoologicznym
suseł moręgowany ( Spermophilus citellus ) ogród zoologiczny w Poznaniu
Suseł moręgowany ( Spermophilus citellus ) syn. ( Citellus citellus ) gryzoń z rodziny wiewiórkowatych.
Występuje na południowym wschodzie Europy Środkowej i na południu Europy Wschodniej.Na południu zasięg występowania sięga aż po Półwysep Bałkański a na wschodzie po Wołgę.
Zamieszkuje stepy pierwotne i wtórne. Osiedla się też na niewypasanych łąkach i pastwiskach, na nasypach kolejowych czy nieużytkach porośniętych niską roślinnością, w której przeważa trawa.
suseł moręgowany ( Spermophilus citellus )
Żyje w koloniach mogących liczyć nawet 100 i więcej osobników, co chroni go przed atakami licznych drapieżników. Wygrzebuje skomplikowany system podziemnych korytarzy. Każdy mieszkaniec kolonii ma swoją własną komorę. Aktywny w dzień, chociaż szczyt aktywności przejawia wczesnym rankiem i późnym popołudniem. Odżywia się ziarnami traw, zbóż, orzechami, grzybami a nawet owadami. Zebrany pokarm spokojnie w norze. Nie gromadzi zapasów na okres zimy lecz bardzo się najada w sprzyjających warunkach, aby wytworzyć warstwę podskórnego tłuszczu.
Spermophilus citellus
W suchych regionach gdzie w okresie lata brakuje pożywienia, przesypia także ten nie sprzyjający okres. Podejmuje także długie wędrówki w poszukiwaniu pokarmu lub nowych miejsc na założenie nowej kolonii. W okresie wędrówek buduje proste kryjówki, w których kryje się w razie niebezpieczeństwa.
Bardzo szybko układa się do snu. Dorosłe samce już pod koniec sierpnia, dorosłe samice pod koniec września a tegoroczne młode dopiero pod koniec października. Na okres snu zimowego zamyka wejście do nory ziemią i trawą.
młody suseł moręgowany ( Spermophilus citellus )
Okres rui przypada zaraz po przebudzeniu - wiosną. Samica przygotowuje specjalną komorę lęgową, w której rodzi od 2 - 9 młodych. Po 5 - 6 tygodniach samica przenosi się do innej komory i po tym okresie cała rodzina wychodzi na powierzchnię. Po opuszczeniu nory młode są cały czas pod czujną opieką matki, która w razie jakiegokolwiek niebezpieczeństwa wydaje ostry gwizd. Ostrzega nie tylko swoją rodzinę, co całą kolonię, która błyskawicznie znika pod ziemią.
młode osobniki susła moręgowanego ( Spermophilus citellus )
Opisane podgatunki :
- Spermophilus citellus citellus
- Spermophilus citellus gradojevici
- Spermophilus citellus istricus
- Spermophilus citellus martinoi - Rodopy
- Spermophilus citellus balcanicus - Bułgaria - okolice Sofii, Lukorsko
- Spermophilus citellus thracius - część europejska Turcji
- Spermophilus citellus laskarevi
- Spermophilus citellus karamani
samica z młodym - suseł moręgowany ( Spermophilus citellus )
W Polsce występował wyspowo w zachodniej części Dolnego Śląska oraz na Opolszczyźnie. W latach 70 - tych XX w. wyginął zupełnie na skutek utraty siedlisk i chemizacji rolnictwa. Obecnie wprowadzany na powrót do naturalnego środowiska. Jest to drugi po żubrze gatunek ssaka, który jest na powrót przywracany naturalnemu środowisku. Kolonie znajdujące się na Dolnym Śląsku są stale monitorowane. Część zwierząt pochodzi z Węgier i Słowacji, reszta pochodzi z ogrodu zoologicznego w Poznaniu, który przyczynił się do sprowadzenia susła i jego hodowli. Program " Suseł " jest prowadzony razem z Polskim Towarzystwem Ochrony Przyrody " Salamandra ". W latach 2007 - 2009 wypuszczono na wolność zarówno susły sprowadzone jak i te urodzone w Poznaniu. Obecnie na wolności w Kamieniu Śląskim jest kolonia z co najmniej 200 osobnikami ( 2009 ) i w Trzcinicy Wołoskiej z 75 osobnikami ( 2009 ).
suseł moręgowany ( Spermophilus citellus ) ogród zoologiczny w Poznaniu
Gatunek ten jest w Polsce pod ścisłą ochroną. Podobnie jest na terenie Austrii, Czech, Słowacji i Węgier.
W Rosji i na Ukrainie skóra susła moręgowanego jest wykorzystywana do ocieplania zimowych płaszczy. Przez to corocznie ginie tysiące susłów. Innym zagrożeniem jest utrata siedlisk i niszczenie naturalnego środowiska.
woliera susła moręgowanego w ogrodzie zoologicznym w Poznaniu
W warunkach wiwaryjnych hodowla prowadzona jest w obszernych wolierach zabezpieczonych od góry siatką, przed ewentualnymi atakami ptaków drapieżnych. Dół wolier musi być dość głęboko wkopany w podłoże aby mieszkańcy nie mogli się podkopać w trakcie budowy nor. Musi też znajdować się w niej naturalne podłoże, w którym susły mogą kopać nory lęgowe i tymczasowe schronienia.
W Polsce hodowla susła moręgowanego jest prowadzona w Poznaniu oraz od 2010 roku w Opolu.
suseł moręgowany ( Spermophilus citellus ) ogród zoologiczny w Poznaniu
Suseł perełkowany ( Spermophilus suslicus ) syn. ( Citellus suslicus ) gryzoń z rodziny wiewiórkowatych ( Sciuridae ).
Występuje w Europie Środkowej i Wschodniej. Od południowo - wschodniej Rosji na zachód od Wołgi i Donu po południowo-wschodnią Polskę i północno-wschodnią Rumunię.
Dawniej zamieszkiwał lasostepy i stepy. Obecnie zasiedla nieużytki, niewypasane łąki czy pastwiska o niskiej roślinności, w której przeważa trawa.
suseł perełkowany ( Spermophilus suslicus )
Żyje w koloniach mogących liczyć nawet 12 000 osobników. Buduje skomplikowany system podziemnych komór. Każdy mieszkaniec ma swoją własną komorę. Aktywny w dzień, chociaż szczyt aktywności przejawia wczesnym rankiem i późnym popołudniem. Żywi się trawami, ziołami, bulwami, nasionami, jagodami oraz nawet owadami czy jajami ptaków. Nie gromadzi zapasów na zimę. Najada się aby stworzyć warstwę tłuszczu, którą zużyje w okresie hibernacji. W sen zimowy układa się od końca sierpnia do października, budzi się z końcem kwietnia lub początkiem maja.
Spermophilus suslicus
Samica rodzi raz w roku 2 - 11 młodych, które w wieku 8 - 9 tygodni wychodzą wraz z matką na powierzchnię. Po opuszczeniu nory młode są cały czas pod czujnym okiem matki. W razie niebezpieczeństwa samica wydaje ostry sygnał, którym ostrzega nie tylko swoją rodzinę ale całą kolonię.
Opisane podgatunki :
- Spermophilus suslicus boristhenicus - Ukraina między Bugiem a Dniestrem
- Spermophilus suslicus guttatus
- Spermophilus suslicus suslicus
- Spermophilus suslicus ognevi - Rumunia
- Spermophilus suslicus volhyensis - wschodnia Polska
- Spermophilus suslicus leucopictus
- Spermophilus suslicus guttulatus
- Spermophilus suslicus meridioccidentalis
- Spermophilus suslicus averini
- Spermophilus suslicus odessana - Krym
młody suseł perełkowany ( Spermophilus suslicus )
W Polsce występuje na terenie południowej Lubelszczyzny i na Zamojszczyźnie. Największa polska kolonia znajduje się w okolicach lotniska Lublin - Świdnik, na terenie trawiastego lotniska w Świdniku. Kolonia ta liczyła około 11 000 osobników. W latach 2006 - 2009 niestety kolonia zmniejszyła się do ok. 300 sztuk. Objęty całkowitą ochroną gatunkową.
Występuje jeszcze w Rumunii, Mołdawii, Białorusi, Rosji i na Ukrainie.
W warunkach wiwaryjnych - brak danych.
Foka szara ( Halichoreus grypus ) ssak z rodziny fok, rzędu płetwonogich.
Występuje w północno-wschodnim Atlantyku, Morzu Północnym i Morzu Bałtyckim.
Zamieszkuje wzdłuż wybrzeży Kanady, Grenlandii, Irlandii, Wlk. Brytanii, Norwegii. Na rozród gromadzi się: populacja z Atlantyku - u wybrzeży Wlk. Brytanii i Norwegii a populacja bałtycka w Zatoce Botnickiej i Fińskiej.
foka szara ( Halichoreus grypus ) - zoo Warszawa
Bardzo sprawnie porusza się w wodzie, nie najlepiej na lądzie. Jest to samotnik, spędzający większość czasu na polowaniu w morzu. Wystawia wtedy głowę nad powierzchnię wody aby zaczerpnąć powietrza i zanurkować. Pod wodą może przebywać do 20 minut. Podczas polowania wykorzystuje głównie zmysł słuchu i smaku mimo, że ma duże oczy z płaską rogówką, które pomagają jej widzieć nawet w ciemnej wodzie. Uszy zewnętrzne ma zredukowane, zamiast nich ma wewnętrzny aparat słuchowy, który umożliwia poszukiwanie pokarmu. Podczas pobytu pod wodą otwory uszne zamykają się, tak aby nie dostała się do nich woda. Nos i wąsy również są bardzo wrażliwe na wszelkie ruchy wody wywołane przez płynącą potencjalną zdobycz. W czasie polowania foka wykorzystuje też pewien rodzaj echolokacji.Odżywia się rybami, głowonogami i skorupiakami.
foka szara ( Halichoreus grypus ) - samica z młodym w zoo
Odpoczywa i suszy futro w grupach na lądzie. Na lądzie też odbywa się ruja. Samce w sposób agresywny strzegą swojego terytorium, na które wabią samice. Starsze i doświadczone samce trzymają swoich rywali z dala od swoich terytoriów kopulują z większością samic. Słabsi i młodsi rywale muszą zadowolić się mniejszą ilością samic.
foka szara ( Halichoreus grypus )
foka szara ( Halichoreus grypus ) - zoo Warszawa
Samica po zapłodnieniu udaje się w morze na poszukiwanie pokarmu. Foka szara ma tzw. opóźniony rozwój płodu. Młode rodzi się dopiero po roku od kopulacji. Samica rodzi tylko 1 młode, które zaraz po urodzeniu jest zupełnie białe. W wieku 4-5 tygodni zaczyna zmieniać barwę na szarobrązową. W tym też czasie samica jest gotowa do ponownego zapłodnienia i pozostawia młode samym sobie.
odpoczywająca foka szara ( Halichreus grypus )
Populacja bałtycka rozmnaża się w lutym - marcu, a populacja atlantycka w październiku - listopadzie.
Opisane podgatunki :
- Halichoreus grypus grypus
- Halichoreus grypus macrorhynchus lub jako Halichoreus grypus balticus
U polskich wybrzeży foka szara pojawia się sporadycznie. Są to często osobniki osłabione.Trafiają one do fokarium na Helu, gdzie po wypoczynku oraz udzieleniu pomocy zostają wypuszczone na wolność.
W Polsce foka szara jest pod prawną ochroną.
W Polsce foka szara jest pod prawną ochroną.
rywalizujące samce foki szarej ( Halichoreus grypus )
Na fokę szarą polowano głównie dla mięsa, skóry i tłuszczu. Zabijano też masowo małe foczki dla ich białego futra. Dzięki różnym kampanią przeciw zabijaniu dzikich zwierząt, futra focząt nie mają zbyt dużej wartości. Rybacy w dalszym ciągu uważają, że foki zagrażają ławicom dorszy i łososi.
Szacuje się, że populacja foki szarej to obecnie 120 000 - 135 000 osobników, z czego 80 000 - 90 000 występuje wzdłuż Wielkiej Brytanii i Irlandii. Na Bałtyku szacunkowa liczba to 2000 - 2200 osobników.
W roku 1988 niewielką część populacji atlantyckiej dotknął wirus, który zredukował wówczas pogłowie foki pospolitej ( Phoca vitulina ).
W warunkach wiwaryjnych potrzebuje dość głębokiego i rozległego basenu do pływania i nurkowania. Basen musi mieć łagodne miejsca, które zostaną wykorzystane do wychodzenia na ląd i odpoczynek. W odpowiednich warunkach rozmnaża się rok rocznie. Dobrą grupę hodowlaną posiada warszawski ogród zoologiczny, gdzie foka szara daje potomstwo.
foka szara ( Halichoreus grypus ) - samica z młodym na plaży
Wydra ( Lutra lutra ) drapieżnik z rodziny łasicowatych.
Występuje w strefie umiarkowanej od Wysp Brytyjskich po Japonię. Na południu jej zasięg występowania dochodzi do Afryki Północnej ( północne Maroko ), Izrael, Irak, Iran aż po Zatokę Perską. Na wschodzie aż po południowe Chiny. W Europie występuje w dużym rozproszeniu.
Zamieszkuje skaliste wybrzeża morskie oraz brzegi zbiorników wód słodkich porośnięte drzewami i krzewami.
portret wydry ( Lutra lutra )
Prowadzi ziemno-wodny tryb życia. Doskonale pływa i nurkuje. Jest typowym samotnikiem. Aktywność przejawia głównie nocą, chociaż w miejscach odosobnionych aktywna również za dnia. Jest ssakiem terytorialnym posiadającym dość znaczne rewiry. Terytorium samca ( ok. 16-20 km ) pokrywa się z rewirami 2-5 samic. W okresie aktywności ( noc ) patroluje i oznacza terytorium odchodami. Jest to informacja dla innych wydr, że teren został już zajęty. W czasie patroli może pokonywać duże dystanse lądem.
wydra ( Lutra lutra )
Poluje w wodzie i zdobycz zjada na lądzie. Żywi się głównie rybami, ale nie gardzi również rakami, owadami wodnymi czy płazami. Zdarza się, że poluje na ptaki wodne czy na lądzie na gryzonie. Mieszkanki wybrzeży morskich żywią się oprócz ryb, skorupiakami, małżami czy jeżowcami.
wydra (Lutra lutra ) w czasie posiłku na wybrzeżu morskim
Wydra może rozmnażać się przez cały rok. W okresie rui samiec sprawdza, która z samic zamieszkujących jego terytorium jest gotowa do kopulacji. Znajdując gotową samicę pozostaje z nią od 2-7 dni. W tym czasie wielokrotnie dochodzi do zbliżenia. Samica rodzi 1-6 młodych, średnio 2-3. Gniazdo zakłada w podziemnej jamie blisko wody. Młode w wieku 12-13 tygodni uczą się pływać. W wieku 18-20 miesięcy młode są przeganiane przez matkę i rozpoczynają samodzielne życie.
Lutra lutra lutra
Opisane podgatunki :
- Lutra lutra angustifrons
- Lutra lutra aurobrunneus - Indie, Nepal
- Lutra lutra barang
- Lutra lutra chinensis - Chiny, Indochiny, Riukiu, Tajwan
- Lutra lutra hainana - Hainan ( Chiny )
- Lutra lutra kutab - Pakistan, Tybet
- Lutra lutra lutra - Euroazja od Irlandii do Kamczatki i Sachalinu
- Lutra lutra meridionalis - Turcja, południowy Kaukaz, Izrael, Syria, Irak, Iran
- Lutra lutra monticolus - północne Indie, południowy Nepal
- Lutra lutra nair - południowo-wschodnie Indie, Sri Lanka
- Lutra lutra seistanica - Turkiestan, Afganistan
Lutra lutra lutra
W Europie w większości krajów wydra jest ssakiem chronionym. Populacja europejska jest bardzo rozproszona i stale narażona na wyginięcie.
Głównymi przyczynami są :
- polowanie dla futra oraz z psami dla " sportu "
- zanieczyszczenie wód
- utrata siedlisk
- wpływ pestycydów oraz środków ochrony roślin na zbiorniki wodne
- działalność człowieka ( rybołóstwo ) , rybacy uważają wydrę za "szkodnika"
- sporty motorowodne
wydra ( Lutra lutra lutra ) - zoo Opole
W Polsce wydra jest ssakiem prawnie chronionym. Występuje na całym obszarze kraju, wszędzie nie liczna i rzadka.
Objęta Europejską Kampanią: Drapieżniki Europy - Życie obok drapieżników 2009/2010.
W niewoli występuje sporadycznie. Jeśli już to trafiają najczęściej młode osobniki, które straciły matkę. Bardzo łatwo się oswajają i przywiązują do opiekunów. Wydra w warunkach wiwaryjnych potrzebuje przestronnej woliery z dostępem do wody. Pomieszczenie powinno być suche i dobrze zabezpieczone, gdyż jest ona skłonna do różnych zabaw i psot. Rozród wydry w niewoli jest niezmiernie rzadkim zjawiskiem. Chociaż obecnie w wielu krajach są ośrodki zajmujące się rozrodem tego ssaka. Urodzone w niewoli zwierzęta po osiągnięciu dojrzałości są wprowadzane do środowiska naturalnego. Prace tego typu są prowadzone głównie w Szwecji, Niemczech, Wlk. Brytanii.
grupa rodzinna wydr ( Lutra lutra )
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz