Zagrożone ssaki Ameryki Północnej część III

Manat karaibski, manat amerykański, lamantin, brzegowiec ( Trichechus manatus ) ssak z rodziny manatów ( Trichechidae ), z rzędu syren ( Sirenia ).

Występuje od Florydy po Wenezuelę i Brazylię oraz Antyle.

Zamieszkuje zarówno systemy rzeczne jak i  laguny czy płytkie przybrzeżne wody.

portret manata karaibskiego ( Trichechus manatus )

Żyje samotnie lub w grupach dochodzących do 15 - 20 osobników. Najczęściej są to grupy liczące 5 - 6 sztuk. Osobniki w stadzie porozumiewają się ze sobą za pomocą dotyku, zaniepokojone wydają ćwierkające piski. Porusza się płynąc bardzo powoli, dobrze nurkuje. W celu odpoczynku wystawia głowę ponad powierzchnię wody, jak gdyby stojąc na płetwie ogonowej.

Odżywia się glonami, trawą morską, roślinnością wodną.

Samica rodzi 1 młode. Dorosłe manaty nie mają naturalnych wrogów oprócz człowieka. Młode mogą stać się łupem aligatorów lub krokodyli amerykańskich.

  Trichechus manatus w warunkach wiwaryjnych

Opisane podgatunki :
- manat florydzki ( Trichechus manatus latirostris )
- manat karaibski ( Trichechus manatus manatus ) - zagrożony

W U.S.A. oraz w części krajów Ameryki Środkowej, w Wenezueli i Gujanie objęty ochroną. W innych rejonach występowania poławiany dla mięsa, skóry i tłuszczu.

Głównymi zagrożeniami dla gatunku są :
- zanieczyszczenie chemiczne i ropopochodne mórz i zatok
- utrata siedlisk
- wzmożony ruch turystyczny z wykorzystaniem płaskodennych łodzi motorowych
- nie kontrolowane polowania dla mięsa, skóry i tłuszczu

W warunkach wiwaryjnych manat potrzebuje sporego basenu z częścią płytszą oraz z nieco głębszą wodą, gdzie mógłby w ulubiony sposób wypoczywać. W odpowiednich warunkach daje się rozmnożyć.

Trichechus manatus w ulubionej pozycji

Na Florydzie ( U.S.A. ) znajdują się ośrodki zajmujące się rehabilitacją i leczeniem tych zwierząt. Znajdują się w nich osobniki, które ucierpiały w zderzeniu z łodziami motorowymi.

Assapan ( Glaucomys volans ) gryzoń z rodziny wiewiórkowatych.

Występuje na wschodzie Ameryki Północnej, od Ontario i Quebec w Kanadzie po Meksyk, Gwatemalę i Honduras.

Zamieszkuje lasy liściaste i mieszane o wysokich drzewach i starym drzewostanie.

assapan ( Glaucomys volans )

Aktywny od zmierzchu do świtu. Dzień przesypia w dziupli drzewa. Żyje samotnie, w okresie zimowym może tworzyć grupy do 20 osobników, które przebywając wspólnie w jednej dziupli ogrzewają się wzajemnie. Nie zapada w sen zimowy lecz stan odrętwienia, z którego budzi się od czasu do czasu aby skonsumować zgromadzone na jesieni zapasy.

Cechą charakterystyczną gatunku jest możliwość lotu ślizgowego, który umożliwia fałd skóry, rozpięty między wszystkimi czterema kończynami. Assapan wykorzystuje lot do 50 metrowych skoków między drzewami. Potrafi również wykonywać powietrzne akrobacje, zakręcać, latać po okręgu lub spirali i lądować w miejscu startu. Żyje wysoko w koronach drzew, gdzie wykorzystuje swe umiejętności lotu, oprócz tego doskonale porusza się i wspina po drzewach.

Glaucomys volans w czasie lotu ślizgowego

Żywi się nasionami drzew, orzechami, pąkami, pędami ale również poluje na owady a nawet wybiera pisklęta z gniazd. Zdobyty pokarm zjada na miejscu ale część nasion i orzechów zanosi do kryjówki jako zapasy na zimę.

assapan ( Glaucomys volans ) z orzechem

Ruja odbywa się wiosną, ciężarna samica rodzi 2 - 6 młodych. Młode są gołe i ślepe, ale mają wyraźnie rozwinięty fałd skóry.

 młode assapany ( Glaucomys volans ) gołe i ślepe

Po 2 miesiącach młode opuszczają gniazdo i próbują swoich sił w pierwszych lotach. Próbne loty odbywają się pod nadzorem matki. Rodzina pozostaje razem aż do następnej wiosny.

Opisane podgatunki :

- Glaucomys volans volans

- Glaucomys volans goldmani - środkowy Meksyk - zagrożony

- Glaucomys volans oaxacensis - stan Oaxaca w Meksyku - zagrożony

- Glaucomys volans querreroensis - stan Guerrero w Meksyku - zagrożony

- Glaucomys volans chontali - Gwatemala, Honduras - zagrożony

- Glaucomys volans herreranus - góry Vera Cruz

- Glaucomys volans madrensis - Sierra Madre, Chihuahua

- Glaucomys volans querceti - Floryda - zagrożony

- Glaucomys volans saturatus - Alabama

- Glaucomys volans texensis - na północny-wschód od Sour Lake w Teksasie

- Glaucomys volans underwoodi - Honduras - zagrożony
- Glaucomys volans nebrascensis

  Glaucomys volans

Assapan jest narażony na utratę siedlisk związaną z wycinaniem lasów. Obecnie dość dobrze się przystosowuje, dzięki czemu przenosi się w pobliże osad ludzkich ( głównie parki ze starodrzewem ).

 Glaucomys volans volans

W warunkach wiwaryjnych występuje sporadycznie. Jest to związane z jego nocną aktywnością oraz trudnością stworzenia mu odpowiednich warunków hodowlanych.

assapan ( Glaucomys volans )

Polatucha północna ( Glaucomys sabrinus ) gryzoń z rodziny wiewiórkowatych.

Występuje w północno-zachodniej części Ameryki Północnej od Alaski do Nowej Szkocji, na południe od  Karoliny Północnej i na zachód po Kalifornię.

Zamieszkuje lasy iglaste i mieszane o starym drzewostanie.

polatucha północna ( Glaucomys sabrinus ) w czasie lotu

Aktywna od zmierzchu do świtu. Dzień przesypia w dziuplach drzewa. Posiada tak jak assapan fałd skórny pozwalający jej szybować między drzewami. Odżywia się głównie grzybami, ale również porostami, orzechami, pąkami drzew i kwiatami oraz owadami, jajami i pisklętami ptaków. Lubi zlizywać sok drzew. 

Kryjówki zakłada w dziuplach drzew, preferując starodrzew i pnie o dużej średnicy. W jednej dziupli może mieszkać od 2 do 5 osobników, chociaż stwierdzono nawet 50 sztuk w jednej dziupli.

W okresie zimy dzielenie kryjówki przez większą liczbę osobników jest ważne w utrzymaniu temperatury ciała. Polatucha  północna zapada w czasie zimy w stan odrętwienia, z którego budzi się aby coś zjeść.

 Glaucomys sabrinus

Polatucha północna wykorzystuje lot ślizgowy do skoków między drzewami. Jeden ślizg to odległość od 5 do 25 metrów, chociaż może pokonywać odległość i 45 metrów.

Ruja od końca marca do końca maja. Ciąża trwa 37 - 42 dni. Miot składa się z 2 do 4 młodych. Młode opuszczają gniazdo po 40 dniach i całkowicie odstawione od mleka są po około 2 miesiącach. Pierwsze loty rozpoczynają po odstawieniu od mleka i pod opieką matki. Młode pozostają z matką do początku jesieni, później rodzina rozpada się. Zdarza się, że młode pozostają z matką do wiosny.

polatucha północna ( Glaucomys sabrinus ) w czasie lotu ślizgowego

Opisane podgatunki :

- Glaucomys sabrinus griseifrons - Prince of Wales Island - zagrożony
- Glaucomys sabrinus coloratus - Appalachy ( Karolina Północna ) - zagrożony
- Glaucomys sabrinus fuscus - Wirginia - zagrożony
- Glaucomys sabrinus sabrinus - Kanada, U.S.A.
- Glaucomys sabrinus zaphaeus - Archipelag Alexandra, Alaska
- Glaucomys sabrinus californicus - San Bernardino ( Kalifornia ) - zagrożony
- Glaucomys sabrinus fuliginosus 
- Glaucomys sabrinus lucifugus
- Glaucomys sabrinus macrotis
- Glaucomys sabrinus reductus
- Glaucomys sabrinus gouleli
- Glaucomys sabrinus goodwini
- Glaucomys sabrinus oregonensis
- Glaucomys sabrinus yukonensis
- Glaucomys sabrinus alpinus
- Glaucomys sabrinus bangsii
- Glaucomys sabrinus canescens
- Glaucomys sabrinus faliginosus
- Glaucomys sabrinus flavirentris
- Glaucomys sabrinus lascivus
- Glaucomys sabrinus latipes
- Glaucomys sabrinus makkovikensis
- Glaucomys sabrinus stephensi
- Glaucomys sabrinus columbiensis
- Glaucomys sabrinus klamathensis

  Glaucomys sabrinus

Polatucha północna jest narażona tak jak assapan na utratę siedlisk. Jest to związane z wycinaniem lasów.

Tworzy też w nie których rejonach wyspowe i izolowane populacje, Są one najbardziej narażone na wymarcie.

W warunkach wiwaryjnych - rzadko i sporadycznie.







Suseł arktyczny, suseł polarny ( Spermophilus parryii ) syn. ( Urocitellus parryii ) gryzoń z rodziny wiewiórkowatych.

Występuje między brzegami Zatoki Hudsona w Kanadzie, Alaskę aż po północną Kolumbię Brytyjską oraz w Rosji na Dalekim Wschodzie.

Zamieszkuje bezleśną tundrę.

suseł arktyczny ( Spermophilus parryii )

Jest to jeden z największych susłów. Żyje w koloniach od 5 do 50 osobników. W każdej kolonii jest jeden dominujący samiec, który znakuje wydzieliną gruczołów zapachowych znajdujących się na policzkach i na grzbiecie teren całej kolonii. Kolonia przed zagrożeniem jest ostrzegana głośnym " sik - sik ".

Aktywny głównie w godzinach przedpołudniowych oraz późnym popołudniem.

Spermophilus parryii - młody osobnik przed norą

Kopie nory ziemne najchętniej na słonecznych zboczach oraz brzegach rzek, w miejscach nie zalewanych wodą. Wygrzebuje dwa rodzaje nor : mieszkalne -  składające się z labiryntu korytarzy i ciepłych sypialni oraz płytkich, doraźnie chroniących przed niebezpieczeństwem. Żywi się wszystkim co mu dostarcza tundra. Jest przede wszystkim roślinożercą, zjada trawy, nasiona, korzonki, liście, kwiaty ale nie gardzi owocami, jagodami, grzybami. Zdarza się też, że dochodzi do kanibalizmu i zjada przedstawicieli własnego gatunku. Napycha torby policzkowe potem stopniowo zjada pokarm lub też zanosi do nory, gdzie w specjalnej komorze robi zapasy na gorsze czasy. Musi zgromadzić wystarczająco duże zapasy podskórnego tłuszczu na okres zimowego snu.

  Spermophilus parryii 

W sen zimowy dorosłe osobniki zapadają we wrześniu, młode z tegorocznego miotu w październiku. Sypialnie, w których przesypiają zimę, są starannie wysłane suchymi liśćmi, trawą a nieraz i sierścią karibu.    Zimowe legowiska są bardzo starannie zabezpieczone zwłaszcza przed niedźwiedziami grizlly, które jeśli odkryją norę i się dokopią to zjedzą wszystkich śpiących mieszkańców.

  suseł arktyczny ( Spermophilus parryii )

 młode susły polarne ( Spermophilus parryii )

Po przebudzeniu w maju odbywa się ruja. Samica w czerwcu rodzi od 5 - 10 gołych i ślepych młodych. Po 6 tygodniach młode wychodzą na powierzchnię i zaczynają samodzielnie żerować. Śmiertelność młodych jest bardzo wysoka, jeśli uda im się przetrwać pierwszą zimę, następnej wiosny osiągają wielkość dorosłych osobników.

Spermophilus parryii

Opisane podgatunki :

- Spermophilus parryii ablusus - Aleuty

- Spermophilus parryii kennicottii - północna Alaska, północny Jukon, północne Terytoria Północno-Zachodnie - zagrożony

- Spermophilus parryii kodiacensis - Kodiak Island - zagrożony

- Spermophilus parryii lyratus - St.Lawrence Island - zagrożony

- Spermophilus parryii nebulicola - Shumagin Islands - zagrożony

- Spermophilus parryii plesius - Jukon

- Spermophilus parryii parryii

- Spermophilus parryii leucostictus - wybrzeże Morza Ochockiego do rzeki Okhota ( Syberia )

- Spermophilus parryii osgoodi

- Spermophilus parryii stejnegeri - Kamczatka - zagrożony

- Spermophilus parryii barrowensis

- Spermophilus parryii janensis - wzdłuż rzeki Jana ( Syberia ) - zagrożony

- Spermophilus parryii tschuktschorum - Czukotka

- Spermophilus parryii coriakorum - północno-wschodnia Syberia - zagrożony

   suseł polarny ( Spermophilus parryii )

Populacje susłów ze względu na niegościnność biotopu są mniej narażone na działalność człowieka. Nie dotyczy to wszystkich rejonów występowania. Liczebność gatunku spada ze względu na zbyt szybkie zmiany klimatyczne oraz wyspowe populacje.

Spermophilus parryii - młody osobnik

W warunkach wiwaryjnych - brak danych.

Suseł kolumbijski ( Spermophilus columbianus ) gryzoń z rodziny wiewiórkowatych.

Występuje w zachodniej Kanadzie, w Kolumbii Brytyjskiej po Oregon w U.S.A. Można go spotkać w zachodniej części Gór Skalistych w Montanie, Idaho, we wschodniej części Waszyngtonu oraz w górach w środkowej i wschodniej części Oregonu.

Zamieszkuje górskie łąki powyżej granicy lasów.

suseł kolumbijski ( Spermophilus columbianus )

Żyje w dużych koloniach  nawet do 100 osobników. Aktywny w ciągu dnia. Jak wszystkie susły jest roślinożerny. Kopie tak jak pokrewne gatunki dwa rodzaje nor. Głębokie - mieszkalne i płytkie - doraźnie chroniące przed niebezpieczeństwem.
Hibernację pierwsze rozpoczynają dorosłe samce - koniec sierpnia do początku września, następnie dorosłe samice - od połowy września do końca oraz młode z tegorocznych miotów - od początku do połowy października. Nora jest zabezpieczona zarówno przed zimnem jak i atakami drapieżników, szczególnie niedźwiedzi. 
Ruja następuje po okresie hibernacji, z początkiem kwietnia. Młode rodzą się od połowy maja do początku czerwca. W miocie może być od 1 do 10 osobników. Po około 2-3 tygodniach wychodzą z nory na powierzchnię. W wieku 30-35 dni zaczynają się odżywiać pokarmem roślinnym. Do okresu hibernacji znajdują się pod opieką samicy.

suseł kolumbijski ( Spermophilus columbianus )

Główne zagrożenia dla gatunku :

- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego

- utrata siedlisk

- wypas bydła i owiec 

- trucie, jako szkodnika i konkurencji dla zwierząt domowych

Spermophilus columbianus

Opisane podgatunki :

- Spermophilus columbianus columbianus

- Spermophilus columbianus ruficaudus - zagrożony

suseł kolumbijski ( Spermophilus columbianus )

W warunkach wiwaryjnych - brak danych.

Suseł lamparci, suseł pręgowany ( Spermophilus tridecemlineatus ) gryzoń z rodziny wiewiórkowatych.

Występuje od środkowej Kanady aż po Teksas i Nowy Meksyk.

Zamieszkuje prerie, tereny równinne porośnięte trawą, obrzeża pól uprawnych, pastwiska. Spotkać go można również na polach golfowych.

suseł lamparci ( Spermophilus tridecemlineatus )

Aktywny w ciągu dnia. Żyje w norach, z których prowadzą oznakowane trasy do żerowisk. Jest roślinożerny, ale nie gardzi też owadami.

Okres hibernacji - jak u wszystkich susłów : najpierw dorosłe samce, samice i tegoroczne młode. Rozpoczyna się od połowy sierpnia do końca października.

Spermophilus tridecemlineatus

Ruja następuje po okresie hibernacji, z początkiem kwietnia-maja. Młode rodzą się po 27-28 dniach ciąży. Miot może liczyć od 2-13 młodych. W wieku 6 tygodni młode zaczynają się samodzielnie odżywiać.

młody suseł lamparci ( Spermophilus tridecemlineatus ) wspinający się na krzew

Opisane podgatunki :

- Spermophilus tridecemlineatus alleni

- Spermophilus tridecemlineatus arenicola

- Spermophilus tridecemlineatus blanca

- Spermophilus tridecemlineatus holisteri

- Spermophilus tridecemlineatus monticola - zagrożony

- Spermophilus tridecemlineatus olivaceous

- Spermophilus tridecemlineatus pallidus

- Spermophilus tridecemlineatus parvus

- Spermophilus tridecemlineatus texensis - zagrożony

- Spermophilus tridecemlineatus tridecemlineatus

Zagrożenia dla gatunku :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk 
- trucie, jako konkurencja dla zwierząt domowych oraz  "szkodnika" na polach golfowych 
- wypas bydła i owiec


W warunkach wiwaryjnych - brak danych.






Kotofretka, norka kalifornijska ( Bassariscus astutus ) drapieżnik z rodziny szopowatych.

Występuje od środkowych stanów U.S.A. po Meksyk.

Zamieszkuje tereny wyżynne i suche do wysokości 3000 - 3200 m n.p.m..

kotofretka ( Bassariscus astutus )

Aktywna głównie w nocy, w dzień odpoczywa w norze, dziupli drzewa lub załomie skalnym. Żyje samotnie, nie kiedy przez krótki czas w parach lub małych grupkach. W razie bezpośredniego zagrożenia kurczy się i jeży, jednocześnie wydalając z gruczołów odbytowych wydzielinę o nieprzyjemnej woni. Dobrze wspina się zarówno po drzewach jak i po skałach. Potrafi pokonywać spore odległości przeskakując je.

  Bassariscus astutus w warunkach zoo

Żywi się przede wszystkim małymi ssakami, ptakami oraz owadami. Swoje menu uzupełnia pokarmem roślinnym i różnego rodzaju owocami.

Po okresie rui, samiec pozostaje nie kiedy z samicą aż do urodzenia młodych. Samica rodzi w kryjówce 2 - 5 młodych, ślepych, głuchych i bezradnych. Przez 6 - 8 tygodni matka bardzo często zmienia kryjówki, przenosząc młode w pysku. Samiec w niewielkim stopniu uczestniczy w wychowaniu potomstwa, zdarza się, że dostarczy pożywienia. W wieku 8 tygodni młode są już na tyle żwawe, że towarzyszą matce w polowaniu. Po 4 miesiącach stają się samowystarczalne.Rodzina rozpada się na początku zimy i młode odchodzą w swoją stronę.

Bassariscus astutus

Opisane podgatunki :

- kotofretka arizońska - Bassariscus astutus arizonensis - Kolorado, Arizona, Nowy Meksyk

- Bassariscus astutus astutus - Puebla, Vera Cruz, Kalifornia, Mexico, Nowy Meksyk, Teksas

- Bassariscus astutus bolei - Puebla, Guerrero, Chilpananga - zagrożony

- Bassariscus astutus consitus - Jalisco, Zacatecas, Chihuahua - zagrożony

- kotofretka teksaska - Bassariscus astutus flavus - Nowy Meksyk, Teksas

- Bassariscus astutus insulicola - San Jose Isla w Zatoce Kalifornijskiej - zagrożony

- Bassariscus astutus macdougalli - Tehuantepec, Oaxaca - zagrożony

- Bassariscus astutus nevadensis - Arizona, Utah, Nevada
- kotofretka kalifornijska - Bassariscus astutus octavus - San Diego / Kalifornia /
- Bassariscus astutus palmarius - Baja California - zagrożony
- Bassariscus astutus raptor - Oregon, Kalifornia
- Bassariscus astutus saxicola - Esperito Santo Isla w Zatoce Kalifornijskiej - zagrożony
- Bassariscus astutus willetti - Kolorado
- Bassariscus astutus yumanensis - Sonora - zagrożony
- Bassariscus astutus albipes - Mexico, Vera Cruz
- kotofretka oregońska - Bassariscus astutus oregonus - Oregon

Bassariscus astutus

Kotofretka jest bezlitośnie tępiona z powodu "szkodnictwa" i dla sportu. W nie których stanach Meksyku jest na progu wyginięcia.

 para kotofretek ( Bassariscus astutus ) w warunkach zoo

Główne zagrożenia dla gatunku :

- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego

- utrata siedlisk 

- polowania dla sportu i tępienie ze względu na "szkodnictwo"

- polowanie dla futra

- nielegalny handel dzikimi zwierzętami

kotofretka ( Bassariscus astutus arizonensis )

W niewoli potrzebuje przestronnych wolier, dobrze zabudowanych konarami drzew. Trzymana z reguły w parach. Dobrze się rozmnaża, dając w odpowiednich warunkach co roku potomstwo.

Bassariscus astutus w zoo

Kotofretka mała ( Bassariscus sumichrasti ) drapieżnik z rodziny szopowatych.

Występuje od Meksyku po zachodnią Panamę.

Zamieszkuje wilgotne, tropikalne lasy oraz lasy górskie.

Bassariscus sumichrasti

Aktywna głównie nocą. 

Prowadzi nadrzewny tryb życia 

Jest typowym samotnikiem. 

Jest wszystkożerna.

kotofretka mała ( Bassariscus sumichrasti )

Ciąża trwa 63 - 66 dni. W miocie jest tylko jedno młode.

Bassariscus sumichrasti w Henry Doorly Zoo Omaha

Opisane podgatunki :

- Bassariscus sumichrasti sumichrasti - Mexico, Mirador, Vera Cruz

- Bassariscus sumichrasti latrans - Mexico, Omiterne, Guerrero - zagrożony

- Bassariscus sumichrasti notinus - Kostaryka - zagrożony

- Bassariscus sumichrasti oaxacensis - Mexico, Oaxaca - zagrożony

- Bassariscus sumichrasti variabilis - Belize, północno-zachodni Honduras

- Bassariscus sumichrasti campechensis - Belize, Corozal District and Orange Walk, Mexico ( Campeche ) - zagrożony

- Bassariscus sumichrasti monticola - Mexico, Contre de Perote, Vera Cruz - zagrożony

 kotofretka mała ( Bassariscus sumichrasti ) w zoo

Zagrożenia dla gatunku :

- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego

- utrata siedlisk 

- wycinanie lasów

- kłusownictwo dla futra

- nielegalny handel dzikimi zwierzętami

Bassariscus sumichrasti

W warunkach wiwaryjnych została objęta programem hodowlanym w ogrodach zoologicznych Kanady i U.S.A.. Potrzebuje przestronnych wolier dobrze zabudowanych konarami drzew. W warunkach zoo jest trzymana pojedynczo lub w parach. Dość dobrze się rozmnaża co daje dobrą prognozę na przyszłość tego gatunku.







Uchatka kalifornijska, lew morski ( Zalophus californianus ) ssak z rodziny uchatkowatych ( Otariidae ) dawniej z rzędu płetwonogich ( Pinipedra ), obecnie zaliczane do drapieżnych ( Carnivora ).

Występuje na zachodnim wybrzeżu Ameryki Północnej, od południowych brzegów Kolumbii Brytyjskiej po południową Kalifornię i Morze Corteza.

Zamieszkuje przybrzeżne wody morskie oraz wybrzeża.

 uchatka kalifornijska ( Zalophus californianus )

Jest bardzo towarzyska i żyje w koloniach liczących setki a nawet tysiące osobników. Aktywna całą dobę. Pożywienia szuka w morzu, wychodzi na ląd aby odpocząć oraz w celach rozrodczych. Zarówno w wodzie jak i na lądzie uchatka porusza się zdecydowanie sprawniej niż foka. Nurkuje do głębokości 800 m, czas spędzony pod wodą to około 5 minut. Żywi się rybami, głowonogami, skorupiakami.

Zalophus californianus - kolonia na skalistym wybrzeżu

Na miejsca rozrodu wybiera niedostępne plaże oraz strome, skaliste wybrzeża. Pierwsze przybywają samice, które rodzą 1 młode z poprzedniego sezonu godowego. Później pojawiają się dojrzałe samce, które rozpoczynają walki o terytorium. Straszą rywali groźną postawą i zachowaniem, rzadko dochodzi do prawdziwych walk. Każdy samiec gromadzi wokół siebie harem samic i ich młodych, może to być nawet u dojrzałych i doświadczonych samców 30 samic. W tym okresie samiec zajmuje się tylko obroną haremu i łączeniem się ze swoimi samicami. Pożywienia nie zdobywa a zużywa nagromadzony wcześniej tłuszcz.

  Zalophus californianus - Muchener Tierpark Hellabrunn

Opisane podgatunki :

- Zalophus californianus californianus - zachodnie wybrzeże Ameryki Północnej

- Zalophus californianus gillespii - Kalifornia - zagrożony

- Zalophus californianus lobatus - Australia - opisywany także jako uchatka australijska ( Zalophus lobatus )

- Zalophus californianus japonicus - Morze Japońskie, Sachalin, Kamczatka, Korea Południowa - uznany jako osobny gatunek, opisany jako uchatka japońska ( Zalophus japonicus ) - zagrożony

- Zalophus californianus wollebaeki - Galapagos Island, wybrzeże Ekwadoru i Kolumbii - uznany jako osobny gatunek, opisany jako uchatka galapagoska ( Zalophus wollebaeki ) - zagrożony

 Zalophus californianus - Zoo Barcelona

Polowano na uchatki głównie dla skóry ( wykorzystywane do produkcji kleju ) oraz tłuszczu ( olej ). Obecnie jej populacja jest chroniona. W nie których miejscach liczba osobników wzrasta, w innych zanika ze względu na zanieczyszczenia wód morskich.

Zalophus californianus - Zoologischer Garten Koln

Główne zagrożenia dla gatunku :

- zatrucie chemiczne i ropopochodne mórz i oceanów

- utrata siedlisk ( zabudowywanie domami plaż oraz wybrzeży )

- uważana za "szkodnika"  i jako konkurencja przez rybaków

- kłusownictwo dla skóry i tłuszczu

Jest częstym mieszkańcem ogrodów zoologicznych i akwariów.Występuje też często w cyrkach - reklamowana jako tresura "fok".

Potrzebuje rozległego basenu z płyciznami i miejscami do opuszczania basenu oraz plażowania. W odpowiednich warunkach dobrze się rozmnaża. Pokaz karmienia tych zwierząt w każdym ogrodzie zoologicznym ściąga licznych zwiedzających.

Mulak ( Odocoileus hemionus ) parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych.

Występuje w zachodniej części Ameryki Północnej aż po Meksyk.

Zamieszkuje lasy i otwarte tereny trawiaste.

  para mulaków ( Odocoileus hemionus )

Żyje w parach lub w małych grupach. Również tworzy grupy samic z młodymi i grupy kawalerów. Duże, dojrzałe samce są samotnikami.

Odżywia się roślinnością zielną a w zimie korą drzew i krzewów.

Rykowisko odbywa się od końca listopada do połowy grudnia. Silne, dojrzałe samce kopulują z dużą ilością samic.

młody mulak ( Odocoileus hemionus )

Ciąża trwa około 204 dni. Samica rodzi 1 - 2 młode. Okres laktacji kończy się po około 5 tygodniach. Młode przechodzą na pokarm roślinny po 16 tygodniach.

portret samicy mulaka ( Odocoileus hemionus )

Opisane podgatunki :

- Odocoileus hemionus montanus - Missouri River

- Odocoileus hemionus macrotis - Mona River ( Nowy Meksyk ) - zagrożony

- Odocoileus hemionus lewissi - San Francisco Bay ( Kalifornia )- zagrożony

- Odocoileus hemionus crooki - południowa Arizona, Nowy Meksyk, Teksas

- Odocoileus hemionus canus - Chihuahua ( Meksyk )- zagrożony

- Odocoileus hemionus auritus - zachodnie Góry Skaliste, Kauskouskee River

- Odocoileus hemionus hemionus - Kolumbia Brytyjska, Alberta, środkowe Saskatchewan, Washington, Oregon, Dakota Północna i Południowa, Nebraska, Kansas, środkowa Arizona, Nowy Meksyk

- Odocoileus hemionus californicus - południowa i środkowa Kalifornia

- Odocoileus hemionus cedrosensis - Cedrros Island, Baja California - zagrożony

- Odocoileus hemionus columbianus - Kolumbia Brytyjska, Vancouver Island

- Odocoileus hemionus eremicus - południowo-wschodnia Kalifornia, północno-zachodni Meksyk, Arizona

- Odocoileus hemionus fuliginatus - północna Baja California, południowa Kalifornia - zagrożony

- Odocoileus hemionus inyoensis - Kalifornia, południowe Sierra Nevada

- Odocoileus hemionus peninsulae - południowa Baja California - zagrożony

- Odocoileus hemionus sheldoni - Tiburon Island - zagrożony

- Odocoileus hemionus sitkensis - Archipelag Alexandra - zagrożony

- Odocoileus hemionus punctulatus - Kalifornia

- Odocoileus hemionus pusilla - Kolumbia Brytyjska

- Odocoileus hemionus richardsoni - Kalifornia

- Odocoileus hemionus scaphiotus - River side County, Kalifornia - zagrożony

- Odocoileus hemionus virgultus - Minesota, Arizona

Odocoileus hemionus columbianus 

Na mulaka polowano dla mięsa, skóry i trofeum. W nie których hrabstwach U.S.A. uważany za zwierzynę łowną z okresem ochronnym.
Tworzy wyspowe i izolowane populacje. Najbardziej zagrożone są wyspiarskie populacje.

 Odocoileus hemionus hemionus - samiec

Główne zagrożenia :

- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego

- utrata siedlisk

- wycinanie lasów

- urbanizacja, szczególnie na wyspach

samica - Odocoileus hemionus eremicus

W warunkach ogrodów zoologicznych wymaga sporych wybiegów o naturalnym podłożu. Na małych przestrzeniach staje się nadpobudliwy i płochliwy co czyni go podatnym na kontuzje i urazy. Często eksponowany na wspólnych wybiegach z innymi jeleniowatymi. W odpowiednich warunkach uzyskuje się od niego potomstwo.