Norniki z Ameryki Północnej, z podrodzaju Mynomes.

Nornik przybrzeżny ( Microtus breweri ) gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ), z podrodzaju Mynomes. Synonim Microtus pennsylvaticus breweri.

Występuje w Ameryce Północnej - obecnie jedynie na wyspie Muskeget, przy wschodnim wybrzeżu Nantucket w Massachusetts - U.S.A.

Zamieszkuje wydmy i łąki zdominowane przez trawy Ammophilia breviligulata i Rhus radicans.

rycina - nornik przybrzeżny ( Microtus breweri )

Aktywny przez cały rok, głównie w nocy ale także w ciągu dnia.
Rewir osobnika jest mniejszy niż 1 akr.
Kopie płytkie systemy nor i tuneli w grubym piasku, darni lub w pobliżu korzeni krzewów.
Gniazdo lęgowe buduje w podziemnej norze lub ewentualnie w gęstej kępie trawy.
Odżywia się łodygami traw, nasionami, liśćmi roślin zielnych czasami także owadami.
Sezon rozrodczy od wiosny do jesieni.
System krycia poligamiczny ale może występować też monogamia.
Samica może mieć 2 - 4 mioty w sezonie.
Po ciąży trwającej około 21 dni, samica rodzi średnio 4 - 5 młodych w miocie, chociaż może być od 2 - 9 młodych.
Po około 17 - 19 dniach następuje odstawienie.
Żyje około 12 - 16 miesięcy.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za zagrożony ze względu na ograniczony zasięg ( wyspa Muskeget ), wrodzoną skłonność do szerokich wahań populacji oraz, że siedliska gatunku nie są chronione.
Historycznie był znany z dwóch innych sąsiednich wysp.  Uważany przez Modi ( 1986 ) za synonim Microtus pennsylvanicus, którego analiza kariotypiczna wskazuje, że różnice morfologiczne między nimi są spowodowane skutkami występowania na wyspie przez Microtus breweri.
Moyer i wsp. ( 1988 ) przedstawił czaszki i zęby jako dowody uzasadniające uznanie Microtus breweri jako odrębnego gatunku.
Jones i in. ( 1992 ), Baker i in. ( 2003 ), Musser & Carleton ( w Wilson & Reeder 1993, 2005 ) rozpoznali również Microtus breweri jako odrębny gatunek.
Wyspa Muskeget zmieniła kształt, rozmiar i położenie w czasie, przesunęła się o ponad 1000 metrów na wschód od 1800 roku ( State of the Beach 2005 ).
Populacja gatunku oscyluje między około 3 000 a 10 000 osobników i nie wykazuje widocznych regularnych długoterminowych cykli co 3 - 4 lata.
Gęstość osobnicza wynosi około 12 osobników/ha w latach o niskiej rozrodczości i około 37 osobników/ha w latach wysokiej rozrodczości.
W chwili obecnej nie są znane widoczne zagrożenia dla gatunku.
Potencjalne zagrożenie może stanowić niszczenie siedlisk przez ludzi, erozja wyspy i wprowadzone drapieżniki.
Idealną ochroną wyspy Muskeget byłoby zakupienie jej przez rząd federalny lub umowa o zarządzanie z jej właścicielami.

W niewoli - brak danych.




Nornik szary ( Microtus canicaudus ) gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ), z podrodzaju Mynomes. Synonim Microtus montanus canicaudus.

Występuje w Ameryce Północnej ( Willamette Valley - Oregon i Clark County - Washington - U.S.A. ).

Zamieszkuje obszary upraw rolnych, zwłaszcza traw uprawianych na nasiona i roślin strączkowych ale także łąki i pastwiska, pobocza dróg i nasypy kolejowe.

 rycina - nornik szary ( Microtus canicaudus )

Aktywny w ciągu całego roku i całej doby, głównie w nocy.

Buduje skomplikowane systemy podziemnych nor i tuneli oraz powierzchniowych szlaków komunikacyjnych.

Gniazdo zbudowane jest z trawy i umieszczone w podziemnej norze lub pod deskami, belkami i innymi drewnianymi resztkami na polu.

Odżywia się soczystymi częściami roślin zielnych, turzycami, trawami, nasionami ale także podziemnymi częściami roślin.

Sezon rozrodczy od wiosny do jesieni.

Występuje zarówno monogamia jak i poligamia.

Samica po ciąży trwającej 21 - 23 dni, rodzi średnio około 5 młodych w miocie.

W ciągu sezonu samica może mieć 2 - 4 mioty.

W warunkach laboratoryjnych samice są dojrzałe płciowo w wieku 18 dni.

Żyje około 16 miesięcy. 

Microtus canicaudus 

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za nie zagrożony mimo, że jego zasięg występowania jest mniejszy niż 2 000 km2.

Dawniej jako podgatunek Microtus montanus, ale badania cytologiczne i elektroforetyczne dowiodły jego odrębności ( Modi 1986 ).

Brak jest większych zagrożeń dla tego dość elastycznego gatunku.

Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.

W niewoli - tylko w warunkach laboratoryjnych.

Nornik górski ( Microtus montanus ) gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ), z podrodzaju Mynomes. Synonim Arvicola montana.

Występuje w Ameryce Północnej ( od środkowo-południowej Kolumbii Brytyjskiej - Kanada, do południowej części środkowo-wschodniej Kalifornii, południowego Utah i środkowo-północnego Nowego Meksyku - U.S.A. ). Izolowane i wyspowe populacje występują w południowej Newadzie, środkowo-wschodniej Arizonie i północno-wschodniego Nowego Meksyku.

Zamieszkuje alpejskie łąki i doliny górskie, górskie lasy, trawiaste obszary wzdłuż strumieni i jezior, ale także pola uprawne, łąki i pastwiska, pobocza dróg i nasypy kolejowe.

 nornik górski ( Microtus montanus )

Aktywny w ciągu całego roku i całej doby. Szczyt aktywności głównie w nocy ale również w ciągu dnia.

Nieznaczny dymorfizm płciowy : samiec 30% cięższy od samicy w niektórych populacjach.

Kopie skomplikowane, płytkie systemy nor i tuneli oraz buduje powierzchniowe szlaki komunikacyjne.

Gniazdo buduje z trawy w podziemnej norze, wśród gęstej roślinności lub pod korzeniami drzew.

Odżywia się głównie pokarmem roślinnym : trawy, turzyce, liście, łodygi, kłącza, korzenie, bulwy, cebule, nasiona.

Sezon rozrodczy od wiosny do jesieni ( kwiecień - październik ).

System krycia poligamiczny ale występuje też monogamia.

W sezonie w zależności od warunków naturalnych ( susza, braki pokarmu, opady atmosferyczne ) może być 2 - 5 miotów.

Samica po ciąży trwającej 21 - 23 dni, rodzi średnio 6 młodych w miocie.

Dojrzałość płciową osiąga w wieku około 4 - 5 tygodni.

Żyje około 12 - 18 miesięcy.

 Microtus montanus 

Opisane podgatunki :

- Microtus montanus amosus - południowo-środkowe Utah ( Uinta Mtn )

- Microtus montanus arizonensis - wschodnia Arizona ( Apache County, Greenlee County ), Nowy Meksyk ( Zuni i Jemez Mountains ) - bliski zagrożenia

- Microtus montanus canescens - Cascades Mountains ( Kolumbia Brytyjska ), Washington - synonim Microtus nanus canescens

- Microtus montanus caryi - zachodni Wyoming - uznawany za tożsamy z Microtus montanus nanus

- Microtus montanus codiensis - Wyoming ( Cody Mountains ) - nie oznaczony
- Microtus montanus dutcheri - Kalifornia ( Sierra Nevada Mountains ) - synonim Microtus dutcheri
- Microtus montanus fucosus - Nevada ( Pahranagat Valley, Lincoln County ) - narażony
- Microtus montanus fusus - Wyoming, południowe Kolorado, środkowo-północny Nowy Meksyk
- Microtus montanus longirostris - północno-wschodnia Kalifornia - synonim Arvicola longirostris - uznawany za tożsamy z Microtus montanus montanus 
- Microtus montanus micropus - Nevada, Utah 
- Microtus montanus montanus - zachodni Oregon, północne Utah, Nevada, północno-wschodnia Kalifornia
- Microtus montanus nanus - środkowe Idaho, południowo-wschodni Washington, północno-wschodni Oregon, Nevada, północne Utah, Montana, Wyoming, południowe Kolorado - synonim Microtus nanus - Microtus nanus nanus - Arvicola ( Mynomes ) nanus - opisywany też jako samodzielny gatunek z 2 podgatunkami 
- Microtus montanus nevadensis - Nevada - synonim Microtus nevadensis - bliski zagrożenia
- Microtus montanus nexus - Utah - uznawany za tożsamy z Microtus montanus nanus
- Microtus montanus pratincola - zachodnia Montana
- Microtus montanus rivularis - południowo-zachodnie Utah - bliski zagrożenia
- Microtus montanus undosus - środkowo-zachodnia Nevada
- Microtus montanus yosemite - Kalifornia ( Yosemite, Sierra Nevada ), południowo-wschodni Oregon ( White Mountains ), środkowo-zachodnia Nevada
- Microtus montanus zygomaticus - Wyoming ( Bighorn Mountains ) - nie oznaczony

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na swoją elastyczność w wyborze siedlisk i domniemane duże populacje.

Uważa się za bezpieczny w jego zasięgu ( NatureServe ).

Podgatunki Microtus montanus fucosus i Microtus montanus nevadensis są oznaczone jako narażone a Microtus montanus arizonensis i Microtus montanus rivularis jako bliskie zagrożenia.

Szczytowa odnotowana gęstość osobnicza wynosiła 375 - 560 osobników/ha w Utah ( Negus i wsp. 1986 ).

Populacje podlegają dramatycznym wahaniom w ciągu sezonu. Co 3 - 4 lata występuje cykl zwiększonej gęstości osobniczej.

Gatunek stanowi ważny składnik diety wielu drapieżników zwłaszcza w okresie zwiększonej gęstości osobniczej.

Rejestrowany z wielu obszarów chronionych w swoim zasięgu.

Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.

Gatunek jest nosicielem dwóch chorób mogących zakażać ludzi : tularemii i giardii.

Microtus montanus

W niewoli - tylko w warunkach laboratoryjnych.

Badania nad trypanosomozą z Afryki.

Nornik oregoński ( Microtus oregoni ) gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ), z podrodzaju Mynomes. Synonim Arvicola oregoni - Arvicola oregonus.

Występuje w zachodniej części Ameryki Północnej ( od południowo-zachodniej Kolumbii Brytyjskiej - Kanada, przez zachodni Washington i Oregon do północno-zachodniej Kalifornii - U.S.A. ).

Zamieszkuje wilgotne iglaste i mieszane lasy wybrzeża Pacyfiku, obszary trawiaste, zarośla i zakrzewienia, polany i wyręby porośnięte krótką trawą.

rycina - nornik oregoński ( Microtus oregoni )

Aktywny w ciągu całego roku i całej doby, głównie w porze nocnej.

Występuje niewielki dymorfizm płciowy : samiec nieco większy niż samica.

Kopie płytkie systemy nor i tuneli zarówno w glebie jak i w darni.

Gniazdo zbudowane z trawy, umieszczone jest w podziemnych norach, pod korzeniami drzew, w gęstych zaroślach lub pod kłodami drzew.

Odżywia się głównie pokarmem roślinnym. W skład jego diety wchodzą zielone części roślin, trawy, turzyce, nasiona, grzyby.

Brak informacji na temat gromadzenia zapasów.

Sezon rozrodczy od marca do września.

Występuje zarówno poligamia jak i monogamia.

W ciągu sezonu samica może mieć do 5 miotów.

Ciąża trwa około 23 dni, samica rodzi średnio 4 młode.

Dojrzałość płciową uzyskuje w 4 - 5 tygodniu życia.

Żyje około 16 miesięcy.

Opisane podgatunki :

- Microtus oregoni adocetus - South Yolla Bolly Mountain, Tehama County, Trinity County, South Fork Mountain, Humboldt County ( Kalifornia ), Jackson County ( Oregon )

- Microtus oregoni bairdi - Crater Lake, Klamath County, Glacier Peak ( Oregon ), Siskiyou County ( Kalifornia ) - synonim Microtus bairdi
- Microtus oregoni cantwelli - Glacier Basin, Mount Rainier ( Washington ) 

- Microtus oregoni morosus - Boulder Lake, Olympic Mountains, Clallam County ( Washington ) - synonim Microtus morosus - uznawany za tożsamy z Microtus oregoni oregoni 

- Microtus oregoni oregoni - Mendocino County, Humboldt County ( Kalifornia ), Cascades Mountains ( Oregon ), Olympic Mountains ( Washington )

- Microtus oregoni serpens - południowo-zachodnia Kolumbia Brytyjska - synonim Microtus serpens - uznawany za tożsamy z Microtus oregoni oregoni

Gatunek uznawany za nie zagrożony mimo lokalnej rzadkości, jest jednak dość elastyczny i posiada stabilne populacje.

Uważa się, że jest bezpieczny w swoim zasięgu ( NatureServe ).

Gęstość osobnicza zależy od siedliska i jego jakości. Może być mniejsza niż 15 osobników/ha w pierwotnych lasach i nawet do 138 osobników/ha na terenach polan i starych wyrębów. Jest to związane z dostępnością pokarmową, gdyż na obszarach wyrębu więcej słońca dociera do dna lasu powodując zwiększony wzrost traw i ziół.

Brak widocznych zagrożeń w chwili obecnej.

Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w swoim zasięgu.

Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.

W niewoli - brak danych.

Nornik pensylwański ( Microtus pennsylvanicus ) gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ), z podrodzaju Mynomes. 

Występuje w Ameryce Północnej ( od środkowej Alaski na północy po Nowy Meksyk i Georgię na południu oraz Florydę na wschodzie ). Wyspowa populacja występuje w Chihuahua - Meksyk.

Zamieszkuje różnorodne siedliska : suche łąki, obszary bagienne, obszary wzdłuż rzek i strumieni, otwarte lasy i ich obrzeża, pola i pastwiska, pobocza dróg i nasypy kolejowe, sady i ogrody.

nornik pensylwański ( Microtus pennsylvanicus )

Aktywny przez cały rok, szczyt aktywności w lecie w godzinach nocnych, zimą w ciągu dnia.

Samice są terytorialne, a samce żyją w nakładających się na ich terytoria rewirach. Rewir samicy rzadko przekracza 0,25 akrów.

W okresie zimowym tworzą mieszane grupy o różnym składzie i wieku osobników.

Kopie płytkie, rozległe systemy nor i tuneli w gruncie lub darni.

Utrzymuje też skomplikowany system szlaków komunikacyjnych na powierzchni, głownie w trawie i w innych roślinach.

Gniazdo buduje z trawy i umieszcza pod skałami, korzeniami drzew czy w podziemnej norze.

Dobrze pływa i nie boi się pokonywać strumieni czy rzek.

W chwili zagrożenia używa wokalizy w celach obronnych i alarmowych. Często się broni i nawet próbuje atakować gdy jest schwytany lub w inny sposób pozbawiony możliwości ucieczki.

Odżywia się głównie trawą, turzycami i ziołami. Nie gardzi również nasionami, owocami i ziarnem zbóż, bulwami, cebulami gdy są dostępne. W zimie głównie korą drzew i krzewów. W skład jego diety wchodzą też owady i oraz osobniki własnego gatunku, zwłaszcza młode po urodzeniu. Zdarza się też, że gromadzi zapasy z bulw i kłączy ale nie zawsze o nich pamięta. Nornik ten w ciągu doby zjada pokarm odpowiadający blisko 60% masy jego ciała.

Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. Szczyt rozrodczy od kwietnia do października.

Występuje głównie poligamia ale lokalnie też monogamia.

Samica może rodzić praktycznie co 3 tygodnie do końca swojego życia.

Może mieć 5 - 10 miotów rocznie.

Długość ciąży to około 21 dni. Samica rodzi 1 - 9 ( średnio 4 - 5 ) młodych w miocie.

Po 9 dniach młode otwierają oczy i uszy a po 2 tygodniach są odstawiane.

Co 2 - 5 lat występuje cykl zwiększonej gęstości osobniczej.

W czasie zwiększonej gęstości osobniczej rozproszenie osobników jest większe niż 1 km. 

Żyje około 12 - 16 miesięcy.

    rycina - Microtus pennsylvanicus nesophilus

Opisane podgatunki :

- Microtus pennsylvanicus acadicus - Nowa Szkocja, Prince Edward Island, Grand Manan Island, południowy Nowy Brunszwik ( Kanada )

- Microtus pennsylvanicus admiraltiae - Alaska, Windfall Harbor, Admiralty Island - synonim Microtus admiraltiae

- Microtus pennsylvanicus alborufescens - Massachussets ( U.S.A. ) - synonim Arvicola alborufescens - uznawany za tożsamy z Microtus pennsylvanicus pennsylvanicus
- Microtus pennsylvanicus alcorni - Yukon Territory ( Kanada ), Alaska ( U.S.A. )

- Microtus pennsylvanicus aphorodemus - Hudson Bay, Nunavat, Churchill, Manitoba ( Kanada ) - synonim Microtus aphorodemus

- Microtus pennsylvanicus arcticus - Terytorium Północno-Zachodnie, Richards Island, Mackenzie ( Kanada ) - uznawany za tożsamy z Microtus pennsylvanicus drummondii
- Microtus pennsylvanicus aztecus - północno-zachodni Nowy Meksyk ( Valley San Juan River ) - synonim Arvicola ( Mynomes ) aztecus - Microtus aztecus - uznawany za tożsamy z Microtus pennsylvanicus modestus
- Microtus pennsylvanicus chihuahuensis - Chihuahua ( Meksyk ) - zagrożony
- Microtus pennsylvanicus copelandi - Grand Manan Island, New Brunswick, Nova Scotia
- Microtus pennsylvanicus dekayi - New York, Illinois ( U.S.A. ) - synonim Arvicola dekayi - uznawany za tożsamy z Microtus pennsylvanicus pennsylvanicus
- Microtus pennsylvanicus drummondii - Kolumbia Brytyjska, środkowy Yukon, Terytoria Północno-Zachodnie, północno-wschodnia Manitoba, Saskatchewan ( Kanada ), Minnesota ( U.S.A. ) - synonim Arvicola drummondii - Microtus drummondii 
- Microtus pennsylvanicus dukecampbelli - Floryda - zagrożony
- Microtus pennsylvanicus enixus - Półwysep Ungava, wybrzeże Labradoru - synonim Microtus enixus 
- Microtus pennsylvanicus finitus - Nebraska - synonim Microtus pennsylvanicus finitis
- Microtus pennsylvanicus fontigenus - Lake Edward, Quebec, Ontario ( Kanada ) - synonim Microtus fontigenus
- Microtus pennsylvanicus fulva - Massachussets ( U.S.A. ) - synonim Arvicola fulva - uznawany za tożsamy z Microtus pennsylvanicus pennsylvanicus   
- Microtus pennsylvanicus funebris - Kolumbia Brytyjska, północno-wschodni Washington, Idaho - synonim Microtus funebris
- Microtus pennsylvanicus hirsutus - Massachussets ( U.S.A. ) - synonim Arvicola hirsutus - uznawany za tożsamy z Microtus pennsylvanicus pennsylvanicus
- Microtus pennsylvanicus insperatus - południowo-zachodnia Dakota Południowa, południowo-zachodnia Dakota Północna, wschodnia Montana ( U.S.A. ), południowo-zachodni Saskatchewan, południowo-wschodnia Alberta ( Kanada ) - synonim Arvicola insperatus - uznawany za tożsamy z Microtus pennsylvanicus modestus
- Microtus pennsylvanicus insularis - Great Gull Island, Long Island ( New York - U.S.A. ) - synonim Microtus insularis - uznawany za tożsamy z Microtus pennsylvanicus nesophilus
- Microtus pennsylvanicus kincaidi - Washington - synonim Microtus montanus kincaidi - nie zagrożony
- Microtus pennsylvanicus labradorius - Labrador 
- Microtus pennsylvanicus longipillis - Illinois, Wisconsin - synonim Arvicola riparia var longipillis - uznawany za tożsamy z Microtus pennsylvanicus pennsylvanicus
- Microtus pennsylvanicus magdalenensis - Magdalen Island, Quebec 
- Microtus pennsylvanicus microcephalus - Kolumbia Brytyjska - synonim Arvicola microcephalus - Microtus microcephalus - uznawany za tożsamy z Microtus pennsylvanicus drummondii lub modestus
- Microtus pennsylvanicus modestus - północny Nowy Meksyk, Kolorado, Wyoming, Montana, środkowe Idaho, północne Utah, Dakota Południowa, Arizona ( U.S.A. ), południowo-zachodnia Kolumbia Brytyjska ( Kanada )
- Microtus pennsylvanicus nasuta - Massachussets ( U.S.A. ) - synonim Arvicola nasuta - uznawany za tożsamy z Microtus pennsylvanicus pennsylvanicus 
- Microtus pennsylvanicus nesophilus - Great Gull i Little Gulf Island, wschodni Long Island, New York ( U.S.A. ) - synonim Microtus nesophilus - uważany też za samodzielny gatunek - wymarły w 1936 roku
- Microtus pennsylvanicus nigrans - Maryland, północno-wschodnia Karolina Północna, Wirginia, Karolina Południowa, Dakota Południowa, Maine, Georgia
- Microtus pennsylvanicus noveboracensis - New York, New Jersey - synonim Arvicola noveboracensis -  stara nazwa Arvicola drummondii - uznawany za tożsamy z Microtus pennsylvanicus 
- Microtus pennsylvanicus oneida - New York, Oneida Lake - synonim Arvicola oneida - uznawany za tożsamy z Microtus pennsylvanicus pennsylvanicus
- Microtus pennsylvanicus palustris - Delaware - synonim Arvicola palustris - uznawany za tożsamy z Microtus pennsylvanicus pennsylvanicus
- Microtus pennsylvanicus pennsylvanicus - Ameryka Północna od Alaski po Georgię w U.S.A.
- Microtus pennsylvanicus pratensis - Pennsylvania - synonim Mynomes pratensis - uznawany za tożsamy z Microtus pennsylvanicus pennsylvanicus
- Microtus pennsylvanicus provectus - Block Island, Rhode Island - synonim Microtus provectus 
- Microtus pennsylvanicus pullatus - północno-środkowy Utah, wschodnie Idaho, zachodni Wyoming, południowo-zachodnia Montana
- Microtus pennsylvanicus riparius - Massachussets ( U.S.A. ) - synonim Arvicola riparius riparius - uznawany za tożsamy z Microtus pennsylvanicus pennsylvanicus
- Microtus pennsylvanicus rubidus - Alaska, Kolumbia Brytyjska - uznawany za tożsamy z Microtus pennsylvanicus drummondii
- Microtus pennsylvanicus rufescens - New York, Oneida Lake - synonim Arvicola rufescens - uznawany za tożsamy z Microtus pennsylvanicus pennsylvanicus 
- Microtus pennsylvanicus rifidorsum - Massachussets, Nantucket Island, Martha's Vinyard - synonim Arvicola rufidorsum - uznawany za tożsamy z Microtus pennsylvanicus pennsylvanicus 
- Microtus pennsylvanicus shattucki - Maine - zagrożony
- Microtus pennsylvanicus stonei - Alaska, Kolumbia Brytyjska - synonim Microtus stonei - uznawany za tożsamy z Microtus pennsylvanicus drummondii
- Microtus pennsylvanicus tananaensis - środkowo-wschodnia Alaska 
- Microtus pennsylvanicus terraenovae - Nowa Funlandia, Penguin Island - synonim Microtus terraenovae - Arvicola terraenovae 
- Microtus pennsylvanicus uligocola - Kolorado
- Microtus pennsylvanicus ungava - Ungava, północny Labrador
- Microtus pennsylvanicus wahema - Montana, Dakota Północna - uznawany za tożsamy z Microtus pennsylvanicus insperatus     

nornik pensylwański ( Microtus pennsylvanicus ) podczas żerowania

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szerokie rozpowszechnienie, powszechne występowanie, stabilne populacje i brak widocznych zagrożeń.

Zawiera wymarły od 1936 roku Microtus nesophilus, który wcześniej był traktowany jako samodzielny gatunek.

Microtus pennsylvanicus został zaproponowany jako tożsamy z Microtus agrestis ale różnica chromosomów wspiera uznanie ich za odrębne gatunki ( Musser & Carleton 2005 ).

Gatunek stanowi ważny składnik diety wielu drapieżników.

Uważa się, że należy do najbardziej płodnych ssaków na świecie.

Gęstość osobnicza wielkości 50 - 60 osobników/ha nie jest niczym niezwykłym. Przyjmuje się, że średnia gęstość osobnicza to 8 - 10 osobników/akr ( Baker 1983 ).

Gatunek ten może powodować poważne straty w sadach, żerując na korze i korzeniach drzew i krzewów owocowych ( Tobin i Richmond 1993 ). 

Konkuruje z innymi gatunkami małych gryzoni, stopniowo je wypierając z ich siedlisk.

Gatunek pojawił się w późnym plejstocenie i jest bardzo bogaty w zapisie kopalnym.

Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi, lecz lokalnie zwalczany jako szkodnik upraw rolnych.

Rejestrowany z wielu obszarów chronionych w swoim zasięgu.

Microtus pennsylvanicus żerujący na liściach roślin wodnych

W niewoli - w warunkach laboratoryjnych.

Badania nad płodnością ssaków. Od jednej samicy otrzymano 17 miotów w ciągu jej życia.

Jednak nie udało się wyjaśnić cyklu zwiększonej rozrodczości.

Microtus pennsylvanicus

rycina - Microtus pennsylvanicus ; z lewej : młody osobnik ; z prawej : osobnik dorosły

Nornik Townsenda ( Microtus townsendii ) gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ), z podrodzaju Mynomes. Synonim Arvicola townsendii.

Występuje w Ameryce Północnej ( od Triangle Island, Kolumbii Brytyjskiej do Humboldt Bay w Kalifornii ).

Zamieszkuje różne siedliska : alpejskie i subalpejskie łąki, solne bagniska, wilgotne łąki ( czasami suche ), mokradła i bagna, brzegi rzek i strumieni od poziomu morza do 1830 m n.p.m.

rycina - nornik Townsenda ( Microtus townsendii )

Aktywny w ciągu całego roku i całej doby.

Kopie płytkie, rozległe systemy nor i tuneli. Wejścia do nor mogą znajdować się pod wodą.

Szlaki komunikacyjne tworzą rozległą sieć wśród traw i innych roślin.

Gniazdo zbudowane z traw , umieszczane jest na powierzchni gruntu lub w podziemnej norze.

Dieta składa się głównie z różnego rodzaju roślinności : traw, turzyc, ziół, bulw, cebul, kłączy i korzeni, nasion i owoców.

Sezon rozrodczy od wiosny do jesieni.

Występuje poligamia ale może też być monogamia.

Samica może mieć 2 -4 mioty w sezonie.

Długość ciąży to 21 - 24 dni. Średnia wielkość miotu 4 - 7 młodych na różnych obszarach występowania.

Żyje około 16 - 18 miesięcy.

Opisane podgatunki :

- Microtus towsendii cowani - Kolumbia Brytyjska, Triangle Island - nie zagrożony

- Microtus towsendii cummingi - Bowen Island, Kolumbia Brytyjska 

- Microtus towsendii laingi - Vancouver Island, Kolumbia Brytyjska

- Microtus towsendii occidentalis - Oregon, Washington - synonim Arvicola occidentalis - uznawany za tożsamy z Microtus towsendii towsendii 

- Microtus towsendii pugeti - San Juan Islands, Shaw Island, Washington - nie zagrożony

- Microtus towsendii tetramerus - Vancouver Island, Kolumbia Brytyjska - synonim Arvicola tetramerus - Microtus tetramerus

- Microtus towsendii towsendii - Kolumbia Brytyjska, Washington, Oregon, północno-zachodnia Kalifornia

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na stabilną populację i brak widocznych zagrożeń.

Jest to jeden z największych gatunków norników w Ameryce Północnej.

Co 2 - 4 lata występuje zwiększona rozrodczość prowadząca do zwiększonej gęstości osobniczej. Odnotowano nawet 800 osobników/ha. Jednak lokalne populacje różnią się gęstością osobniczą. Jeśli gęstość osobnicza lokalnie przekracza 100 osobników/ha gatunek konkuruje z innymi małymi gryzoniami co prowadzi do ich stopniowego wyparcia z siedliska.

Gatunek stanowi ważny składnik diety wielu drapieżników.

Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.

Rejestrowany z wielu obszarów chronionych w swoim zakresie.

W niewoli - w warunkach laboratoryjnych.

Stwierdzono, że młode są odstawiane po 15 - 17 dniach.

Nornik kalifornijski ( Microtus californicus ) gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ), z podrodzaju Mynomes.  Synonim Arvicola californica.

Występuje w Ameryce Północnej ( wzdłuż wybrzeża Pacyfiku od środkowego Oregonu aż po północną Baja California ).

Zamieszkuje lasy dębowe, chaparral, zarośla i zakrzewienia, nadbrzeżne łąki, przybrzeżne moczary, trawiaste zbocza i stoki, wydmy, obszary pustynne.

nornik kalifornijski ( Microtus californicus )

Aktywny w ciągu całego roku, szczyt aktywności przed świtem i po zmierzchu.

Żyje pojedynczo, w niewielkich grupach rodzinnych lub większych skupiskach.

Występuje niewielki dymorfizm płciowy : samce są 6 - 11% cięższe niż samice.

Kopie rozległe systemy nor i tuneli. W pobliżu można napotkać stosy świeżej roślinności i traw. Systemy szlaków komunikacyjnych są oznakowane moczem  osobników korzystających z nich. Granulki kału świadczą o korzystaniu z tras wielu osobników.

W zależności od jakości siedliska jest w pewien sposób terytorialny i broni swojego terytorium. Rewiry : samiec około 125 m2 a samica 80 m2, ale powierzchnie na których spędzają 85% czasu się pokrywają.

Większość czasu spędza w podziemnych norach i tunelach, czas spędzony na powierzchni ogranicza do niezbędnego minimum. 

Gniazdo zbudowane z suchej trawy jest umieszczane pod korzeniami drzew, skałami lub w podziemnej norze.

Odżywia się przede wszystkim pokarmem roślinnym. W skład jego diety wchodzą trawy, korzenie i kłącza, turzyce i zioła, owoce i nasiona. W okresie zimy zjada głównie podziemne części roślin. Brak informacji na temat przechowywania pokarmu.

Sezon rozrodczy w ciągu całego roku.

Występuje głównie monogamia ale również poligamia. W systemie krycia monogamicznym występuje pewien ograniczony zakres opieki rodzicielskiej sprawowanej prze samca. Broni on miotu przed intruzami i pomaga w zbieraniu materiału na gniazdo. W systemach poligamicznych dorosłe samce zjadają młode nie będące ich potomstwem.

Może być 4 - 5 miotów w sezonie.

Okres ciąży trwa 22 dni. Samica rodzi 1 - 11 młodych w miocie ( średnio 4 - 5 ).

Młode po urodzeniu ważą około 2,5 grama i są bezwłose, głuche i ślepe. Młode szybko rosną, po 2 tygodniach są odstawiane.

Dojrzałość płciową uzyskuje : samica w wieku 3 tygodni a samiec 5 tygodni.

Co 2 - 4 lata występuje cykl zwiększonej rozrodczości prowadzącej do zwiększenia gęstości osobniczej.

Żyje około 12 - 16 miesięcy.

  Microtus californicus 

Opisane podgatunki :

- Microtus californicus aequivocatus - zachodnia Sierra San Pedro Martir, San Quintin ( Baja California - Meksyk ) 

- Microtus californicus aestuarinus - San Joaquin i Sacramento River Valleys, Tulare Lake. Kings County, Chico, Butte County, San Joaquin County, San Francisco Bay ( Kalifornia ) 

- Microtus californicus californicus - wybrzeże w środkowo-zachodniej Kalifornii ( San Joaquin Valley, San Luis Obispo County, San Francisco Bay, Walnut Creek, Contra Costa County )

- Microtus californicus constrictus - Humboldt County ( Kalifornia )

- Microtus californicus edax - San Francisco Bay, San Joaquin i Sacramento Valley, Marysville Buttes, Tulare Lake, Solano County ( Kalifornia ) - synonim Arvicola edax - Microtus edax
- Microtus californicus eximius - północno-zachodnia Kalifornia, Oregon - synonim Microtus californicus eximus
- Microtus californicus grinnelli - Sangre de Cristo, Valle San Rafael, Sierra Juarez ( Baja California )
- Microtus californicus halophilus - Monterey County, Elkhorn Slough, Seaside ( Kalifornia )
- Microtus californicus huperuthrus - San Quintin, La Grulla i Aguaje de las Fresas, Sierra San Pedro Martir ( Baja California )
- Microtus californicus kernensis - Basin Kern River, Tulare County, Kern County ( Kalifornia )
- Microtus californicus mariposae - Mariposa County, Sierra Nevada, Fresno County, Placer County ( Kalifornia )
- Microtus californicus mohavensis - Mojave River, San Bernardino County ( Kalifornia ) -  wrażliwy
- Microtus californicus neglectus - San Diego County ( Kalifornia ) - uznawany za tożsamy z Microtus californicus sanctidiegi
- Microtus californicus paludicola - San Francisco Bay, El Cerrito, Alameda County, San Mateo County ( Kalifornia )
- Microtus californicus perplexabilis - La Grulla, Sierra San Pedro Martir ( Baja California ) - uznawany za tożsamy z Microtus californicus hyperuthrus
- Microtus californicus sanctidiegi - San Diego County, Santa Barbara County, San Bernardino Mountains, San Bernardino County, Imperial County ( Kalifornia )
- Microtus californicus sanpabloensis - San Pablo ( Kalifornia )
- Microtus californicus scirpensis - Amargosa River, Shoshone i Tecopa, Inyo County ( Kalifornia ) - synonim Microtus scirpensis - wrażliwy
- Microtus californicus stephensi - Los Angeles County, Orange County, Ventura County ( Kalifornia ) - brak danych
- Microtus californicus trowbridgii - Monterey County ( Kalifornia ) - synonim Arvicola trowbridgii - uznawany za tożsamy z Microtus californicus californicus
- Microtus californicus vallicola - Owens Valley, wschodnia Sierra Nevada, Inyo County, Mono County, Willow Creek, Panamint Mountains ( Kalifornia ) - bliski zagrożenia

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji.

Populacje wydają się stabilne w obszarach przybrzeżnych ( około 200 osobników/ha ) niż w siedliskach zdecydowanie sezonowych.

Gęstości osobnicze różnią się znacznie w ciągu 2 - 5 letnich cykli, od wirtualnej nieobecności do typowych szczytów nawet do 450 osobników/ha.

Uważa się, że 2 podgatunki Microtus californicus mahavensis i Microtus californicus scirpensis za wrażliwe a podgatunek Microtus californicus vallicola jako bliski zagrożenia.

Gatunek nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.

Microtus californicus scirpensis jest na federalnej liście zagrożonych gatunków w U.S.A.

Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w swoim zakresie.

 Microtus californicus 

W niewoli - brak danych.

  

  Opracowano na podstawie:

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.