Rodzina : Ptilocercidae
Rodzaj : Ptilocercus
Ogonopiór uszasty ( Ptilocercus lowii ) ssak z rzędu wiewióreczników ( Scandentia ), z rodziny Ptilocercidae.
Występuje w Azji Południowo-Wschodniej ( Półwysep Malajski, Tajlandia, Malezja, Indonezja, Sumatra, Archipelag Riau, wyspy Batu, Bangka, Serasan, South Natuna, Labuan, północne Borneo ).
Zamieszkuje tropikalny pierwotny i wtórny las, plantacje palmy oleistej, ogrody w pobliżu lasów od poziomu morza do wysokości 1200 - 2000 m n.p.m. Jest związany z występowaniem palmy Eugeissona tristis.
ogonopiór uszasty ( Ptilocercus lowii )
Aktywny od zmierzchu do świtu w ciągu całego roku. W ciągu dnia jest ospały, zaniepokojony odsłania brzuch, syczy głośno i oddaje często mocz i kał. Zaniepokojony w nocy szybko ucieka starając się skryć wśród gałęzi i liści.
Żyje w niewielkich grupach 2 - 5 osobników. Jest terytorialny. Rewir jest oznaczony moczem i kałem.
Kryjówki zakłada w dziuplach, na dużych konarach i gałęziach przy pniu drzewa na wysokości 12 - 20 metrów nad ziemią. Buduje gniazdo z liści, gałązek i miękkich włóknistych roślin. Gniazdo ma około 3 cm średnicy i 18 cm długości. Podczas dziennego odpoczynku spada zużycie tlenu i temperatury ciała. Sugeruje się, że spadek tempa metabolizmu jest związany z mniejszym zapotrzebowaniem energetycznym i prawdopodobnie snem kilku osobników we wspólnym gnieździe. Buduje też prawdopodobnie gniazdo lęgowe.
W czasie żerowanie i nocnych wędrówek potrafi poruszać pod spodem gałęzi lub konaru. Uważa się, że może schodzić na ziemię i poszukiwać pokarmu w gęstym poszyciu na dnie lasu ale nie zostało to całkowicie potwierdzone.
Jego ogon jest bardzo wrażliwy na dotyk. Do komunikacji używa pozycjonowania ogona ( machanie nim służy do odstraszania potencjalnych rywali ). Wyprostowany ogon pokazuje emocje jego posiadacza.
Sygnały chemiczne są prawdopodobnie używane do oznakowania terytorium.
Odżywia się różnorodnym pokarmem zarówno roślinnym jak i zwierzęcym. W skład jego diety wchodzą owoce i jagody, liście, nektar oraz owady i ich larwy, drobne kręgowce, jaja i pisklęta ptaków. Ostatnio odkryto, że zlizuje sfermentowany nektar z kwiatów palmy. Zawartość alkoholu w nektarze wynosi 3,8% ( jest to jedno z najwyższych stężeń występujących naturalnie w przyrodzie ). Ogonopiór nie upija się dlatego, iż jego organizm znacznie szybciej rozkłada alkohol.
Nie wiele wiadomo o sezonie rozrodczym gatunku.
Przypuszcza się, że system krycia jest monogamiczny ale życie w grupie podpowiada poligamię.
Prawdopodobny okres ciąży to 45 - 55 dni. Samica rodzi w specjalnie wybudowanym gnieździe 1 - 4 młode w miocie, o wadze około 10 gram.
Wydaje się, że młode są karmione co 48 godzin ale to nie zostało do końca potwierdzone.
Po 4 - 5 tygodniach od narodzin młode są gotowe do opuszczenia gniazda lęgowego.
Przypuszcza się, że samica prawdopodobnie oznacza gniazdo lęgowe tak jak i inne spokrewnione gatunki z rodziny Tupaiidae silnym zapachem aby ani samiec ani inne osobniki tego samego gatunku nie wchodziły do gniazda.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Długość życia nie jest znana ale prawdopodobnie to około 10 - 12 lat.
Ptilocercus lowii lowii
Opisane podgatunki :
- Ptilocercus lowii continentis - Półwysep Malajski, wschodnia i zachodnia Sumatra, wyspa Bangka, Archipelag Riau, wyspa Karimun, wyspa Lingga, wyspa Pinie, wyspa Batu
- Ptilocercus lowii lowii - wyspa Labuan, wschodnia Malezja, wyspa Sirhassen, wyspa South Natuna, wschodnia Sumatra
Ptilocercus lowii lowii
Gatunek jest uznawany za nie zagrożony mimo, że może być dotknięty utratą i fragmentacją siedlisk ( wylesianie ), jest tolerancyjny na pewien stopień modyfikacji siedlisk ( plantacje i ogrody ) i mało jest prawdopodobne aby spadek populacji uzasadniał wpis w bardziej zagrożonych kategoriach.
Jest gatunkiem rzadkim w swoim zasięgu.
Do rodziny Ptiocercidae został przydzielony Shoshani i McKenna ( 1998 ). W oparciu o unikalną liczbę zewnętrznych znaków craniodental i szkieletu poza czaszkowego ( Helgen 2005 ). Zostało to potwierdzone przez molekularne dane ( Janecka & wsp.2007 ).
Nie dawne badania potwierdziły, że od 55 mln lat ogonopiór uszasty poświęca 2 godziny w nocy na spożywanie alkoholu. Stężenie alkoholu to aż 3,8%. Palma, której sfermentowany nektar spija kwitnie niemal przez cały rok. Zauważono, że pojedynczy kwiat produkuje alkoholowy nektar przez 1,5 miesiącaco daje gwarancję odwiedzania drzewa przez ogonopióra. Nasiona dojrzewają w tym okresie. Doktor Frank Wiens uważa, że jeśli ogonopióry poświęcają mu tak wiele uwagi to alkohol przynosi im wymierne korzyści.
Ujęty w Załączniku CITES II.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych min. z Danum Valley, Bukit Lambir, Pasoh Forest Reserve, Perak oraz z wysp Lumut-Sitiawan.
W 2006 odkryto kolonię na opuszczonej plantacji Acacia mangium na obszarze Bintulu Division ( Sarawak, Malezja ) ( Han & wsp. ).
W niewoli - rzadki.
Hodowany w grupach do 10 osobników w jednej wolierze.
"Ekspozycje" w tzw. nocnych pawilonach.
Ptilocercus lowii continentis
Opracowano na podstawie:
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz