Pseudomys fieldi - ( Waite, 1896 ) - gryzoń z podrzędu Myomorpha, z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Murinae. Synonim Leggadina fieldi - Pseudomys praeconis Thomas, 1910.
Zamieszkuje piaszczyste nadmorskie wydmy porośnięte trawami i niskimi krzewami. Czasami także zarośla mangrowe i skupiska wrzosowisk.
Pseudomys fieldi
Aktywny w ciągu całego roku, głównie w nocy. Uważa się, że prowadzi samotniczy tryb życia. W pary łączy się w sezonie rozrodczym.
Kopie bardzo płytkie systemy nor i tuneli, z których korzysta poza sezonem rozrodczym. Na dzienne kryjówki oprócz systemów nor wykorzystuje szlaki komunikacyjne i tunele wśród roślinności. Także naturalne szczeliny skalne lub zagłębienia pod krzewami a nawet dziuple w namorzynach.
W sezonie rozrodczym w płytkiej norze buduje gniazdo z suchych roślin.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.
Długość ciała to 9,5 cm a ogona to 12 cm. Waga 30 - 50 gram.
Ma kudłaty wygląd futra, które porasta jego ciało. Ubarwienie ma jasnożółto-płowe zmieszane z szarym na tyle ciała, dając mu szpakowaty wygląd. Kolor ten zanika na bokach i jest białawy na brzuchu. Ogon jest nieco dłuższy niż całe ciała z głową i jest zabarwiony szaro na górnej stronie i biało na dolnej stronie. z ciemnymi pęczkami włosków na końcówce.
Prawdopodobnie jest terytorialny lecz brak jest informacji na temat wielkości rewiru jednego osobnika.
W czasie nocnego poszukiwania pokarmu porusza się szybko przebiegając z miejsca na miejsce wykorzystując naturalne osłony lub wolniej przypłaszczając się do gleby.
Do komunikacji używa sygnałów zapachowych, węchu, słuchu, dotyku i postawy ciała.
Odżywia się głównie kwiatami, liśćmi, nasionami. Zjada również owady i pajęczaki.
Sezon rozrodczy od maja do listopada. System krycia prawdopodobnie poligamiczny lecz nie wykluczona monogamia ( zwłaszcza w hodowli ).
Ciąża trwa 28 dni. Samica rodzi 1 - 5 młodych w miocie ( średnio 3 ).
2 - 3 mioty w sezonie. Młode rodzą się gołe i ślepe. Po 11 dniach są już zupełnie porośnięte sierścią lecz oczy mają jeszcze zamknięte. W 15 dniu od narodzin otwierają oczy. Odstawienie następuje po czterech tygodniach.
Brak informacji o udziale samca w opiece nad potomstwem.
Po około 100 dniach młode uzyskują rozmiar dorosłych osobników.
Żyje do 24 miesięcy.
Pseudomys fieldi
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek ma bardzo mały zasięg i niską populację, która rośnie w łagodnym tempie przyrostu.
Szacuje się, że obecna wielkość całej populacji ( bez osobników w hodowli ) wynosi mniej niż 2 000 osobników. Wyspa Bernier to kilkaset osobników, 200 osobników na wyspie Faure i 1000 osobników na wyspie North West.
Dawniej Pseudomys fieldi był rozpowszechniony na australijskim lądzie i występował prawdopodobnie od Zatoki Exmouth na zachodzie do Alice Springs na wschodzie (Lee 1995). Translokacja na wyspę Doole okazała się fiaskiem, gdyż populacja ta nie przetrwała ( A. Burbidge & wsp. ).
Przyczyny ostatniego spadku tego gatunku nie są znane i jest możliwe, że spadek występował przed europejskim osadnictwem w Australii. Jednak większość badaczy przychyla się do teorii, że główną przyczyną było europejskie osadnictwo. Prawdopodobnie liczebność gatunku spadła na skutek zmian klimatu, zamiany siedlisk w pastwiska i intensywny wypas zwierząt domowych oraz drapieżnictwo kota domowego (Lee 1995; Morris i Robinson 2008). Przed rozpoczęciem przenoszenia gatunku w 1993 roku do innych lokalizacji był on jednym z najbardziej zagrożonych ssaków Australii.
Krajowy Plan Odbudowy Gatunku został wdrożony i znaleziono źródła finansowania, ale wymaga pewnych poprawek.
Wyspa Bernier jest rezerwatem przyrody / Bernier Island Nature Reserve / i nie ma żadnych inwazyjnych drapieżników. Dostęp publiczny jest też ograniczony. Zdziczałe kozy zostały wytępione z wyspy w 1984 roku.
Translokacje dokonano w miejsca wyzwolone z gatunków inwazyjnych. Obejmowały one wyspę Doole ( czerwiec 1993 ), wyspę Nort West ( czerwiec 1999 ), wyspę Faure ( czerwiec 2003 ) oraz Heirisson Prong na kontynencie ( listopad 1994 ). Jednak populacje na kontynencie i na wyspie Doole nie przetrwały.
Notowany w Załączniku CITES I jako Pseudomys fieldi praeconis.
Potrzebny jest dalszy monitoring gatunku w tzw. mateczniku czyli na wyspie Bernier. Nowe próby translokacji też są niezbędne.
Hodowla od 1998 roku w Perth Zoo ( Australia ).
Część wyhodowanych osobników trafia na wolność powiększając istniejące populacje.
Występuje w Australii ( obecnie w południowo-wschodniej Nowej Południowej Walii i Wiktorii - Grampians ). Endemit dla Australii.
Zamieszkuje twardolistny wiecznie zielony las, tereny nadbrzeżne, podgórskie i górskie, wilgotne wąwozy, wrzosowiska od poziomu morza do 1800 m n.p.m.
Pseudomys fumeus
Aktywny w ciągu całego roku, w godzinach nocnych.
Żyje w niewielkich grupach rodzinnych.
Na kryjówki wykorzystuje płytkie nory, szczeliny skalne, powalone drzewa, zagłębienia wśród korzeni drzew, naturalne otwory pod kamieniami lub skałami itp.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.
Długość ciała to 90 - 100 mm, ogona do 150 mm. Waga to 38 - 68 gramów ( średnia waga to 52 gramy ).
Ciało jest pokryte miękkim futerkiem w kolorze jasno-szarym do niebiesko-szarego na grzbiecie i od szarego do białego na brzuchu. Ma ciemny nos i ciemny pierścień wokół oka. Ogon długi, różowy z brązowym paskiem wzdłuż górnej krawędzi.
Zagrożony podnosi i opuszcza ogon w górę i w dół.
Odżywia się głównie nasionami i owocami w okresie wiosenno-letnim i owocnikami grzybów w okresie zimowym. Prawdopodobnie zjada też owady ale nie jest to do końca pewne.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku ale najczęściej w okresie dużej obfitości pokarmowej. System krycia prawdopodobnie poligamiczny.
Ciąża trwa około 30 dni. Samica rodzi 3 - 4 młode w miocie. 1 -2 mioty w sezonie. Odstawienie następuje po około 30 dniach od narodzin.
Długość życia prawdopodobnie do około 24 miesięcy.
Dawniej jego zakres obejmował wschodnią i zachodnią Wiktorię - Grampians, Otway - nie zarejestrowany od 1985 roku, wschodnie Highlands i wschodni Gippsland - ostatnie badania nie zarejestrowały gatunku, Australian Capitol Territory - Brindabella - nie rejestrowany od 1987 roku. Populacje z monitorowanych miejsc w Grampians, Eastern Highlands i Eden przeżywają spadek ( L. Broome & wsp. ).
Materiały subfosylne wskazują niewielki spadek w zakresie, w północnych i zachodnich obrzeżach jego dystrybucji.
Badacze wskazują, że główną przyczyną gwałtownego spadku gatunku było europejskie osadnictwo.
Główne zagrożenie stanowi :
- zmiany w składzie florystycznym krzewów i runa leśnego powodowanych przez nieodpowiednie systemy przeciwpożarowe
- wprowadzenie grzyba Phytophthora cinnamomi, który wpływa na wiele gatunków roślin charakterystycznych dla siedliska gatunku
- drapieżnictwo kotów domowych, lisów i psów domowych
- utrata i fragmentacja siedlisk spowodowana usuwaniem ziemi i pozyskiwaniem drewna
Powstał plan odbudowy gatunku ( Lee 1995 ) i ( Menkhorst i Broome 2005 ).
Porozumienie zostało podpisane przez Wydział Środowiska i Ochrony - Nowej Południowej Walii i Lasów - Nowej Południowej Walii, aby chronić kluczowe obszary siedlisk w zintegrowanych lasach oraz monitorowania populacji i siedlisk w obszarach objętych wyrębem, spalonych i bez wcześniejszej rejestracji gatunku.
Rejestrowany z wielu obszarów chronionych, w tym z :
- Kosciuszko National Park
- Grampians National Park
- Alpine National Park
- Croajingalong National Park
- Namadgi National Park
- South East Forests National Park
Potrzebne są dalsze badania dotyczące stanu i trendów populacji, jej obfitości, siedlisk, taksonomii, dystrybucji, ekologii i zagrożeń.
Nie jest znana jego biologia, ekologia i sposób życia.
Wcześniej uważany za synonim Pseudomys apodemoides.
Ostatni okaz z Cryon w 1956 roku. Na początku 1990 w czasie intensywnych badań i poszukiwań nie znaleziono tego gatunku (Dickman 2008).
Nie została poznana ekologia oraz siedliska gatunku.
Przyczyny wyginięcia są nie znane ale prawdopodobnie wyginięcie nastąpiło na skutek kombinacji dwóch elementów : utraty siedlisk i drapieżnictwa ( kotów domowych i lisów ).
Pseudomys gouldii
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Uważa się, że kopał płytkie nory u podstawy krzewów w luźnej glebie.
- Pseudomys gouldii gouldii - ( Waterhouse, 1839 ) - Australia ( Nowa Południowa Walia ) - wymarły
- Pseudomys gouldii rawlinnae - Troughton, 1932 - Australia ( Australia Zachodnia, Rawlinna ) - synonim Pseudomys rawlinnae - Pseudomys australis rawlinnae - być może samodzielny gatunek w innej taksonomii, uznawany jako synonim Pseudomys gouldii przez jakiegoś autora
rycina - Pseudomys gouldii
Gatunek uznany za wymarły od 1856 - 1857 roku, gdyż nie był rejestrowany pomimo intensywnych badań w dawnym zakresie.
Ostatnie zebrane próbki pochodzą z 1856/57, ze skrzyżowania rzek Murray i Darling ( Blandowski Expedition ) ( Dixon 2008 ).
Przyczyny wyginięcia nie są jasne. Przyjmuje się, że drapieżnictwo inwazyjnych kotów domowych było jedną z głównych przyczyn.
Pseudomys gracilicaudatus
Aktywny w ciągu całego roku, głównie w nocy.
Żyje samotnie lub w niewielkich grupach. Buduje gniazdo z trawy, umieszczane wśród kęp traw lub u podstawy krzewów.
Prawdopodobnie tworzy systemy szlaków komunikacyjnych.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.
Ubarwienie futerka kasztanowo-brązowe z szarym brzuchem. Stopy ma koloru bladoszarego lub jasnoszarego z wystającymi cienkimi białymi włosami pomiędzy pazurami.
Może mieć słabo widoczny pierścień wokół oczu. Ogon jest słabo owłosiony i krótszy niż długość ciała.
Długość ciała wynosi do 14,5 cm.
Do komunikacji wykorzystuje sygnały zapachowe, węch, słuch, dotyk, postawę ciała.
Odżywia się głównie nasionami traw i innych roślin zielnych, grzybami, trawami i zielonymi częściami roślin ale także owadami.
Sezon rozrodczy od sierpnia do marca. System krycia prawdopodobnie poligamiczny.
Ciąża trwa około 27 dni. Rozmiar miotu jest w zakresie od 1-5 młodych ( średnio 3 ). Do trzech miotów w roku. Większość samic rodzi w drugim roku.
Długość życia 24 - 26 miesięcy.
- Pseudomys gracilicaudatus ultra - Troughton, 1939 - Australia ( Queensland, Mackay ) - synonim Thetomys gracilicaudatus ultra - uznawany za synonim Pseudomys gracilicaudatus
Pseudomys gracilicaudatus
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji i małe prawdopodobieństwo spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach. Jednak spadki w południowej części jego dystrybucji sugerują, aby monitorować ogólny stan gatunku.
Najwyższą gęstość osobniczą osiąga w 2 - 4 lata na terenach regenerujących się po pożarze.
Brak jest widocznych zagrożeń mimo utraty siedlisk na skutek intensywnego wypasu zwierząt domowych, nieodpowiednich systemów przeciwpożarowych i lokalnych spadków w skutek drapieżnictwa kotów domowych i psów domowych.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w swoim zakresie.
Pseudomys gracilicaudatus wymieniony jest na liście zagrożonych ssaków w Nowej Południowej Walii.
Potrzebne jest dalsze ścisłe monitorowanie gatunku, jego stanu i trendów, wielkości populacji, zagrożeń, jakości siedlisk.
Pseudomys hermannsburgensis
Aktywny w ciągu całego roku, szczyt aktywności w godzinach nocnych.
Żyje samotnie lub niewielkich grupach.
Kopie płytkie nory u podstawy wydmy, krzewu lub kępy traw, w których spędza dzień.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.
Dorosłe osobniki ważą 9 -15 gram. Długość ciała wynosi 55 - 80 mm a długość ogona 70 - 90 mm.
Pozornie jest podobny do wprowadzonej myszy domowej, ale jest bardziej smukły, ma stosunkowo długie uszy i ogon, bardziej wyraziste oczy.
Ubarwiony jest szaro-brązowo do piaszczysto-brązowej na grzbiecie i białawej na brzuchu.
Odżywia się nasionami traw i innych roślin zielnych, zielonymi częściami roślin i prawdopodobnie owadami.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku ale najczęściej po opadach deszczu.
System krycia prawdopodobnie poligamiczny. Ciąża trwa około 28 - 30 dni.
Samica rodzi 3 - 4 młode w miocie. Prawdopodobnie 1 miot w sezonie.
Długość życia nie jest znana ale prawdopodobnie do 24 miesięcy.
Pseudomys hermannsburgensis
Opisane podgatunki :
- Pseudomys hermannsburgensis brazenori - Troughton, 1937 - Australia ( Nowa Południowa Walia, Murray-Darling basin ) - synonim Leggadina hermannsburgensis brazenori - traktowany jako synonim Pseudomys hermannsburgensis
- Pseudomys hermannsburgensis hermannsburgensis - (Waite, 1896) - centralna Australia, Hennannsburg - synonim Leggadina hermannsburgensis hermannsburgensis
Pseudomys hemannsburgensis
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji i małe prawdopodobieństwo spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Populacje często się wahają na skutek długotrwałego braku opadów.
Uznaje się, że w chwili obecnej brak jest widocznych zagrożeń.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w swoim zasięgu.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące stanu i trendów populacji, ewentualnych zagrożeń, historii naturalnej, ekologii i siedlisk.
Zamieszkuje górskie i podgórskie wilgotne lasy, twardolistne lasy wiecznie zielone, wąwozy porośnięte paprociami, skaliste piargi i rumowiska, subalpejskie wilgotne łąki od poziomu morza do 1200 - 1600 m n.p.m.
Pseudomys higginsi
Aktywny w ciągu całego roku, głównie w nocy ale czasami w ciągu dnia w miesiącach zimowych.
Typowy samotnik, w pary łączący się w sezonie rozrodczym. Jest terytorialny, zakres rewiru samca to około 2630 m2 a samicy to około 2080 m2.
Buduje płytkie systemy tuneli i szlaków komunikacyjnych w rumowiskach skalnych, wśród roślinności dna lasu lub w miękkiej glebie.
Kryjówki zakłada w butwiejących kłodach drzew, w wykrotach, pod powalonymi drzewami lub w zagłębieniach wśród korzeni drzew.
Buduje gniazdo z miękkiej roślinności i innych dostępnych materiałów.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego ale część samic może być nieznacznie większa i cięższa niż samce.
Posiada długie tylne nogi o długości 33 mm. Ma miękkie futro, ubarwione szaro-brązowo na grzbiecie i białe na brzuchu. Młode osobniki są bardziej równomiernie zabarwione. Ogon jest dwukolorowy ma takie samo zabarwienie jak reszta ciała. Niektóre osobniki mają białe końcówki na ogonie. Jego długość to około 170 mm. Długość ciała to 130 mm. Waga to 60 - 70 gram.
Pyszczek ma zaostrzony a oczy są ustawione do przodu. Uszy ma duże i zaokrąglone. Tęczówka oka jest koloru ciemnego brązu. Nozdrza są nagie i różowe. Samica posiada cztery sutki na brzuchu.
Długość górnych siekaczy to 4 mm i mają pomarańczowy kolor. Dolne siekacze są jasnożółte i mają długość 6 mm. Zęby policzkowe są zakorzenione i zużywają się z wiekiem osobnika.
Wzór zębowy 1/1 0/0 0/0 3/3 = 16.
Kończyny tylne i ogon są stosunkowo dłuższe niż u innych gatunków w tym rodzaju.
W czasie poruszania się osobnika ogon jest uniesiony w zakrzywiony kształt. Prawdopodobnie wykorzystuje go do utrzymywania równowagi.
Zaniepokojony rozprasza się po okolicy, często skacząc na odległość 30 cm. Jeden zaniepokojony osobnik podrywa wszystkie będące w pobliżu osobniki, które skaczą w każdym kierunku. Osobniki często stają słupka na tylnych stopach rozglądając się po okolicy. Jednak poruszają się raczej na czterech kończynach.
Do komunikacji używa sygnałów zapachowych, węchu, słuchu, dotyku i postawy ciała.
Odżywia się głównie roślinami jednoliściennymi, podziemnymi grzybami, owocami krzewów i bezkręgowcami. W okresie wiosennym zjada więcej mchów i paproci, a w okresie letnim roślin jednoliściennych i dwuliściennych. Jeśli spożywa dużo soczystej żywności to rzadko pije wodę, gdyż wystarcza mu woda zawarta w pokarmie.
Sezon rozrodczy od listopada do kwietnia. System krycia nie jest znany ale duże prawdopodobieństwo wskazuje na poligamię lecz monogamia nie jest wykluczona. Owulacja występuje spontanicznie podczas 10 dniowego cyklu rujowego.
Ciąża trwa od 30 do 34 dni. Samica rodzi 3 - 4 młode w miocie. 1 - 2 mioty w sezonie. Młode rodzą się porośnięte futerkiem ale ich wielkość to jedna trzecia długości samicy. Są ślepe i głuche. Siekacze wyrastają przed urodzeniem i są skierowane do wewnątrz. Młode używają ich do przytrzymywania się sutków. W momencie zagrożenia samica uciekając z gniazda nie gubi młodych, które pozostają przytwierdzone do jej sutków. Siekacze będą wyglądać jak normalne zęby gdy potomstwo będzie dorastać.
Po 15 dniach od narodzin młode otwierają oczy. W 18 dniu zaczynają słyszeć.
Samica pozostawia młode w gnieździe ale często wraca aby je karmić. Po 25 dniach młode zaczynają przechodzić na stały pokarm. Odstawienie następuje po 33 dniach.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad młodymi.
Ogon po narodzinach jest krótki ale szybko rośnie i po 18 dniach ma długość ciała ale dopiero po 75 dniach osiąga pełny rozmiar. Tylne kończyny osiągają pełny rozmiar po 35 dniach od narodzin. Młode osiągają wielkość dorosłych osobników po 40 dniach z wyjątkiem ogona. Pierwsze linienie następuje w 50 dniu od narodzin. Ubarwienie dorosłych osobników młode osiągają po 100 dniach od narodzin.
Dojrzałość płciową osiąga samiec po 270 dniach a samica po 272 dniach od narodzin.
Żyje około 18 miesięcy.
Pseudomys higginsi
Opisane podgatunki :
- Pseudomys higginsi australiensis -Wakefield, 1972 - Australia
- Pseudomys higginsi higginsi - (Trouessart, 1897) - Australia ( Wiktoria, wschodnia Nowa Południowa Walia )
- Pseudomys higginsi leucopus - Higgins, E.T, & Petterd, 1883 - Tasmania - synonim Mus leucopus - traktowany jako synonim Pseudomys hingginsi
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, występowanie w wielu siedliskach, duże prawdopodobieństwo dużych populacji oraz małe prawdopodobieństwo spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Obecnie występuje tylko na Tasmanii i wyspie Bruny. Wcześniej znany ze wschodniego wybrzeża Australii, uznawano że wymarł w plejstocenie. Jednak ostatnie badania potwierdziły, że na kontynencie był obecny jakieś 200 lat temu.
Nazwa higginsi pochodzi od lekarza i badacza historii naturalnej, mieszkańca Tasmanii ET Higginsa. (Strahan 1995, Driessen & wsp. 1999).
Pseudomys higginsi ma nakładający się zakres z Rattus lutreolus velutinus w wilgotnych lasach i w twardolistnych lasach wiecznie zielonych, gdzie dochodzi do międzygatunkowej konkurencji. Uważa się, że Rattus lutreolus velutinus ogranicza dostęp Pseudomys higginsi do mikrohabitatu i pokarmu (Monamy & wsp., 1999, Driessen i wsp., 1999).
Gatunek jest żywicielem dla kilku gatunków pasożytów zewnętrznych w tym : roztocza Laelaps calabyi, kleszcza Ixodes tasmani, pcheł Pygiopsylla hoplia, Acanthopsylla rothschildi i Stephanocircus pectinipes oraz wszy Hoplopleua calabyi (Driessen i wsp., 1999).
W chwili obecnej brak widocznych zagrożeń, jednak nie dawne wprowadzenie lisów na Tasmanię może spowodować problemy w najbliższej przyszłości.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w tym z Tasmanian Wilderness World Heritage Area.
Potrzebne jest stałe monitorowanie gatunku w celu określenia wpływu lisów na populację gatunku.
W niewoli - rzadki.
Hodowla w ogrodach zoologicznych Australii i Tasmanii.
Gatunek jest bardzo defensywny i nerwowy, gdy został odłowiony z warunków naturalnych. Jedynie samice z młodymi można trzymać w niewielkiej grupie.
Pseudomys johnsoni - Kitchener, 1985 - gryzoń z podrzędu Myomorpha, z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Murinae.
Występuje w Australii ( Australia Zachodnia - Kimberley, Terytorium Północne, Queensland - Mount Isa ). Endemit dla Australii.
Zamieszkuje płaskowyże z otwartymi lasami, leśne doliny i tereny porośnięte trawami Spinifex. Preferuje obszary pokryte żwirowym podłożem i kamieniste równiny z rozrzuconymi głazami i trawami a czasami z gęstym poszyciem krzewów.
Pseudomys johnsoni - okaz muzealny ( holotyp gatunku )
Aktywny w ciągu całego roku, głównie w nocy.
Żyje samotnie lub w niewielkich grupach.
Kopie płytkie nory z kilkoma wejściami. Układa stos z kamyków przy jednym z wejść do nory.
Nory umieszcza pod kępami traw Spinifex, w pobliżu dużych kamieni lub u podstawy krzewów.
Prawdopodobnie wykorzystuje systemy szlaków komunikacyjnych.
Odżywia się pokarmem roślinnym, głównie nasionami i zielonymi częściami roślin. Jednak nie jest wykluczone, że zjada również owady.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku ale najczęściej w porze obfitości pokarmowej. System krycia nie jest znany.
Ciąża traw około 30 dni. Samica rodzi 3 - 4 młode w miocie. Ilość miotów nie jest znana.
Nie opisano żadnego podgatunku.
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję mimo rozdrobnienia, populacje uważane są za stabilne i brak widocznych zagrożeń w chwili obecnej.
Pseudomys laborifex traktowany jest jako synonim Pseudomys johnsoni.
Pseudomys laborifex został opisany po raz pierwszy w 1986 roku jako odrębny gatunek i został wymieniony jako taki przez Musser i Carleton (2005). Jednak prace genetyczne pokazują dwa taksony, które są bardzo ściśle powiązane ( Ford 2006 ) - do tego stopnia, że ostatnio autorzy tendencję tę uznają za jeden gatunek pod nazwą Pseudomys johnsoni ( Ford i Johnson 2007, Kerle i Ford 2008 ).
Gatunek ma tendencję do niskich naturalnych wahań. Jego populacje są naturalnie podzielone w skalistych siedliskach lecz uważane za stabilne.
Uznaje się, że nie ma widocznych zagrożeń w chwili obecnej. Brak jest danych o drastycznych spadkach. Koty domowe nie zagrażają poważnie gatunkowi ze względu na zamieszkiwane siedliska.
Rejestrowany z wielu obszarów chronionych w tym z : Gregory National Park, Purnululu National Park, Camooweal Caves National Park, Devils Marbles Conservation Reserve, Mitchell River National Park, Davenport Range National Park i Lawn Hill National Park.
Konieczne są dalsze badania statusu taksonomicznego aby rozwiązać problem Pseudomys laborifex.
W niewoli - brak danych.
Pseudomys laborifex - Kitchener & Humphreys, 1986 - gryzoń z podrzędu Myomorpha, z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Murinae. Synonim Pseudomys johnsoni laborifex.
Występuje w Australii ( północna Australia Zachodnia, północna część Terytorium Północnego ). Endemit dla Australii.
Obecnie traktowany jako tożsamy z Pseudomys johnsoni. Być może jest to podgatunek tego gatunku.
Pseudomys laborifex
Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz