Beszamel i spółka bez ograniczeń: Myszak wąwozowy ( Peromyscus crinitus )

Myszak wąwozowy ( Peromyscus crinitus ) - ( Merriam, 1891 ) - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Peromyscus truei crinitus - Hesperomys crinitus.

Występuje w Ameryce Północnej - U.S.A. ( wschodni Oregon, południowo-zachodnie Idaho, Wyoming, Newada, Arizona, Nowy Meksyk, Utah, zachodnie Kolorado, Kalifornia, Oklahoma ) i Meksyk ( Baja California, północno-zachodnia Sonora ).

Zamieszkuje suche tereny zielone i trawiaste, w szczególności tam, gdzie występują nagie skały, takie jak ściany kanionu, ale nie w połączeniu z jakimkolwiek konkretnym rodzajem roślinności. Również w siedliskach pustynnych lub na wydmach oraz na pastwiskach, w obszarach o roślinności krzewiastej, które wykorzystuje do ukrycia, gdy jest narażony na potencjalne zagrożenie.

myszak wąwozowy ( Peromyscus crinitus )

jedno z siedlisk Peromyscus crinitus - Canyon de Chelly National Monument / Arizona /

Aktywny w ciągu całego roku, głównie w godzinach nocnych. Szczyt aktywności po zachodzie słońca i przed świtem.
Żyje samotnie, pary łączy się w okresie rozrodczym.
Jest terytorialny, rewiry osobnicze to 3500 do 3800 m2. Samice i samce mają zbliżone rozmiary rewirów. Samice w okresie wychowu młodych przeganiają wszystkie osobniki swojego gatunku ze swojego rewiru. Samice są bardziej agresywne w stosunku do samców niż do innych samic. Interakcje samców w stosunku do przedstawicieli tej samej płci są bardzo agresywne.
Na kryjówki wybiera różnorodne naturalne schronienia : pod skałami, w starych norach innych zwierząt i w stosach martwej roślinności. Buduje gniazdo z suchej trawy i roślin zielnych.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Długość głowy i tułowia to 162 do 192 mm ( średnio 175 mm ). Długość ogona to 80 do 118 mm. Waga : w zakresie od 13 do 23 g ( średnio 17 g).
Ubarwienie grzbietu jest czarne, brązowe, złoto-brązowe lub szare. Spód ciała biały. Jego ogon i uszy są rzadko owłosione, a ich uszy i stopy, które są w przybliżeniu równej długości, są spłaszczone. Ma długie białe wibrysy na pysku i duże czarne oczy. Ogon jest dwukolorowy, ale linia między ciemną górną a lekką spodnią jest niewyraźna. Ogon jest pokryty długimi włosami, a włosy na końcówce ogona są długie.
Kąpiel piaskowa usuwa naturalne oleje z futra i pomaga w jego pielęgnacji. Gatunek jest przeciętnym pływakiem i kopaczem. Jest bardzo zwinny i znacznie lepszym wspinaczem i biegaczem niż większość gatunków Peromyscus. Potrafi się poruszać po pionowych lub nawet zwisających ścianach skalnych.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, wzroku, słuchu, dotyku i postawy ciała. Wokaliza jest ważną formą komunikacji u tego gatunku, zwłaszcza u młodych, które często piszczą, gdy ich matka jest w pobliżu. Rano dorosłe osobniki krótko "śpiewają". W obronie gniazda emitują krótki dźwięk "chit". Osobniki podniecone uderzają o ziemię tylnymi łapami, a kiedy wzrasta agresja zgrzytają zębami.
Gatunek jest wszystkożerny, pokarm głównie obejmuje produkty roślinne, takie jak nasiona, liście i owoce. Zjada również różne gatunki owadów a czasami padlinę. Często też zakrada się do żywności turystów na kempingach.
Na okres zimowy zakłada spiżarnie, w których gromadzi zapasy pokarmu.
Sezon rozrodczy w ciągu calego roku, ale w okresie od marca do maja następuje szczyt rozrodczy. System krycia poligamiczny. Okres rui trwa 6 dni.
Ciąża trwa 24 - 25 dni, a w okresie laktacji 29 - 31 dni. Samica rodzi 1 - 5 młodych w miocie ( średnio 3 - 4 ). Średnia ilość miotów w sezonie to 2 chociaż zarejestrowano do 8.
Młode rodzą się ślepe, głuche i gołe z małą ilością pigmentacji skóry. Waga po urodzeniu to około 2,2 g. Odstawienie następuje w wieku 21 - 30 dni od narodzin. Potomstwo staje się niezależne od samicy w wieku około 6 - 8 tygodni od narodzin.
Dojrzałość płciową uzyskuje w wieku 4 - 6 tygodni po urodzeniu.
W okresie pielęgnacji młodych samce utrzymują gniazdo.
Nie zgłoszono żadnych informacji dotyczących opieki rodzicielskiej dla tego gatunku.
Długość życia wynosi około 12 - 24 miesięcy.

rycina - Peromyscus crinitus

czaszka Peromyscus crinitus delgadilli

Opisane podgatunki :
- Peromyscus crinitus auripectus - ( J, A, Allen, 1893 ) - U.S.A. ( północno-wschodnia Arizona - Supai, południowo-wschodnie Utah - na wschód od rzek Green i Colorado, zachodnie Kolorado, północno-zachodni Nowy Meksyk, południowe Wyoming ) - synonim Peromyscus auripectus - Sitomys auripectus - uznawany za odrębny w innej taksonomii
- Peromyscus crinitus crinitus - ( Merriam, 1891 ) - U.S.A. ( skalne klify i kaniony w południowym Idaho - wschodnie Shoshone Falls, wschodni Oregon - wschodnie góry Kaskadowe, wschodnia Kalifornia, północna i zachodnia Newada, północno-zachodnie Utah ) i Meksyk ( górna strefa Sonory )
- Peromyscus crinitus delgadilli - Benson, 1940 - Meksyk ( Sierra del Pinacate, północnozachodnia Sonora
- Peromyscus crinitus disparilus - Goldman, 1932 - U.S.A. ( południowo-zachodnia Arizona - pustynia Sonora, Tinajas Altas, góra Gila, Yuma County, rzeka Gila, Punta Penasca ) - synonim Peromyscus crinitus disparillis (sic)
- Peromyscus crinitus doutii - Goin, 1944 - U.S.A. ( Utah - rzeka Green, góry Wasatch, Fish Lake Plateau, Moffat, Antelope Canyon, Duschesne, Duschesne County, Wyoming - Garfield County ) - synonim Peromyscus doutii
- Peromyscus crinitus pallidissimus - Huey, 1931 - Meksyk ( Baja California - San Felipe, mała wyspa w Gonzaga Bay )
- Peromyscus crinitus pergracilis - Goldman, 1939 - U.S.A. ( wschodnia Newada - White Pine County, Elko County, Eureka County, zachodnie Utah - South i Stansbury Island, Great Salt Lake, Tooele County )
- Peromyscus crinitus peridoneus - Goldman, 1937 - U.S.A. ( Arizona - południowa część Grand Canyon, Coconino County ), Meksyk - uznawany jako synonim Peromyscus crinitus stephensi lub auripectus
- Peromyscus crinitus petraius - Elliot, 1904 - U.S.A. ( Kalifornia - Lone Pine, Inyo County ) - synonim Peromyscus petraeus - uznawany jako synonim Peromyscus crinitus stephensi
- Peromyscus crinitus rupicolus - Benson, 1940 - Meksyk ( Sonora - Sierra Hornaday ) - uznawany jako synonim Peromyscus crinitus disparilis
- Peromyscus crinitus scitulus - Bangs, 1899 - U.S.A. ( Newada - Douglas County ) - synonim Peromyscus truei scitulus - synonim Peromyscus crinitus crinitus
- Peromyscus crinitus scopulorum - Benson, 1940 - Meksyk ( północno-zachodnia Sonora - Cerro La Cholla, Punta Peiasca ) - uznawany jako synonim Peromyscus crinitus disparilis
- Peromyscus crinitus stephensi - Mearns, 1897 - U.S.A. ( Kalifornia - region Death Valley, góry Spring, Imperial County, południowa Newada, południowo-zachodnie Utah, północno-zachodnie Arizona ), Meksyk - północno-wschodnia Baja California - synonim Peromyscus stephensi - uznawany za odrębny w innej taksonomii

rycina - po lewej : Peromyscus crinitus ; po prawej : Peromyscus californicus

Gatunek uznawany za najmniejszej troski ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji i brak widocznych zagrożeń w chwili obecnej. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku populacji aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Lokalnie jest powszechny w odpowiednim środowisku.
Rejestrowano gęstość osobniczą do 42,9 osobników / ha, przy czym wyższe ilości występowały w izolowanych siedliskach. Gęstość osobnicza może mieć znaczący wpływ na obecność innych gatunków Peromyscus lub innych gryzoni. Na przykład, gdy Neotoma lepida usunięto podczas badania konkurencji z siedliska, populacja Peromyscus crinitus wzrosła o 130% od ich pierwotnych liczb i o 87%, gdy usunięto Peromyscus eremicus ( Elias, i in., 2004, Johnson i Armstrong, 1987, Shurtliff, i in., 2005). W obszarach gdzie konkuruje z innymi gryzoniami, gatunek żyje w bardziej wyschłych i bardziej wyludnionych obszarach, a inne, większe gatunki korzystają z terenów z drzewami lub krzewami.
Ze względu na niejednolitą dystrybucję ( co nie jest odzwierciedlone w mapie zasięgu ), gatunek ma prawdopodobnie znacznie mniejszy obszar obłożenia, niż wskazuje to zasięg występowania.
Dla zainteresowanych konsultuje się mapy zasięgu, aby zapewnić, że gatunek ten jest w danym obszarze, a następnie wykluczyć inne możliwości, sprawdzając uszy i ogon. U Peromyscus crinitus uszy są krótkie, co wyklucza Peromyscus truei ( uszy o długości większej niż 1 cal ). Ogon jest dwukolorowy, ale linia między ciemną górą a lekką spodnią jest niewyraźna, wykluczając Peromyscus maniculatus ( inna linia ). Ogon jest pokryty długimi włosami, a włosy na końcówce ogona są długie ( rozciągają się o 8 mm poza końcem ogona ), wykluczając Peromyscus eremicus ( które mają skąpe ogonki i włosy na wierzchołku, jego ogon jest krótki ).
Peromyscus crinitus są często najczęstszymi gryzoniami na Pustyni Mojave.
W badaniach laboratoryjnych Peromyscus crinitus szybko rozwiązuje złożone labirynty bez wynagrodzenia ( Eisenberg, 1936, Johnson i Armstrong, 1987, Matthews, 1971, Nowak i Paradiso, 1983 ). Peromyscus crinitus został użyty do zbadania funkcji chromosomowej, a jego komórki płuc są wykorzystywane w badaniach biomedycznych badających skutki antybiotyków przeciwnowotworowych na mitozę ( Johnson i Armstrong, 1987 ). Nie stwierdzono niepożądanych działań preparatu Peromyscus crinitus u ludzi ( Johnson i Armstrong, 1987 ).
Gatunek jest ważnym składnikiem diety wielu drapieżników.
Jest gospodarzem wielu różnych pasożytów wewnętrznych, w tym tasiemce i glisty, a także różnych pasożytów zewnętrznych, takich jak kleszcze, pchły, roztocza ( Elias, i in., 2004, Johnson i Armstrong, 1987 ). Pasożyty występujące u Promyscus crinitus to ( Cestoidea ), ( Nematoda ), ( Ixodoidea ), ( Siphonaptera ), ( Trombiculidae ), ( Acari ), ( Oestrida ), ( Hypoderma ).
Jest nosicielem hantawirusa.
W chwili obecnej nie są znane żadne poważne zagrożenia dla gatunku jako całości.
Nie jest objęty żadnymi znanymi środkami ochronnymi specyficznymi dla tego gatunku.
Istnieje kilka obszarów chronionych w jego zasięgu.

W niewoli.
Głównie w hodowli laboratoryjnej, czasami również w hodowli wiwaryjnej lub amatorskiej.