Beszamel i spółka bez ograniczeń: Tukotuki z Argentyny i nie tylko. Przegląd gatunków. Część I.

Ctenomys andersoni - Gardner, Salazar Bravo & Cook, 2014 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae.

Występuje w Ameryce Południowej ( Boliwia - Cerro Itahuaticua, Santa Cruz Dpt. )

Zamieszkuje obszary wysokich grzbietów tworzących głębokie doliny rzeczne powyżej 810 m n.p.m.

Ctenomys andersoni - okaz muzealny

Gatunek słabo poznany ze względu na niedawne opisanie.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek nie sklasyfikowany ze względu na niedawne opisanie. Prawdopodobnie będzie klasyfikowany jako wrażliwy.
Ctenomys andersoni został nazwany na cześć Sydney Anderson, lidera ekspedycji i emerytowanego kuratora Departamentu Mammalogii w Amerykańskim Muzeum Historii Naturalnej.
"Obszar, z którego zebrano te ssaki, jest nadal stosunkowo mało znany w sensie biologicznym, mimo że jest to wschodni podnóżek Andów, gdzie znajduje się najwyższy poziom różnorodności biologicznej w dowolnym miejscu", - powiedział Gardner, dodając, "że spodziewa się nowych gatunków w końcu zostały znalezione ssaki". Chociaż niektórzy biolodzy ostatnio skrytykowali zbiór okazów jako potencjalnie zagrażających delikatnym populacjom rzadkich zwierząt, Gardner powiedział, "że zbieranie okazów przez ekspedycję z biologicznie nieznanych obszarów pozostaje kluczowym elementem zrozumienia życia na planecie". Dodał również, "iż przyczyną nr 1 wyginięcia organizmów jest utrata siedlisk. Z powodu wielkiej skali niszczenia siedlisk spowodowanej przez człowieka, która ma miejsce na całym świecie, niezbędne jest teraz tworzenie kolekcji organizmów i stosowanie nowoczesnych metod systematyki i ekologii do zrozumienia historii życia na Ziemi".
Potrzebne są dalsze badania taksonomiczne, historii naturalnej, stanu i trendów populacji, siedlisk oraz potencjalnych zagrożeń.

W niewoli - brak danych.

Tukotuko argentyński ( Ctenomys argentinus ) - Contreras & Berry, 1982 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae.

Występuje w Ameryce Południowej ( północno-środkowa Argentyna - prowincje Formosa i Chaco ).

Zamieszkuje piaszczyste łachy oddzielone od siebie terenami okresowo zalewanymi przez powodzie.

tukotuko argentyński ( Ctenomys argentinus ) - u wejścia do nory

Aktywny w ciągu całego roku zarówno w dzień jak i w nocy. Okresy aktywności sa przeplatane okresami odpoczynku.
Żyje samotnie. Większość swojej aktywności spędza pod powierzchnią gruntu.
Kopie nory w odpowiednim piaszczystym gruncie.
Jego pazury i zęby są wyspecjalizowane do kopania.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Uznawany jako bliski zagrożenia ze względu, iż jego zasięg jest prawdopodobnie nie większy niż 20 000 km2 oraz występuje w kilku małych, rozproszonych subpopulacjach. Sprawia to, że gatunek kwalifikuje się do kategorii B1b ( iii ).
Główne zagrożenie to utrata siedlisk związana z ekspansją rolniczą w celu uprawy soi oraz naturalnie, małych rodrobnionych populacji ( Bidau, 2006 ).
Jest to gatunek monotypowy. Słabo jest rozprowadzany w swoim zasięgu, prawdopodobnie dlatego, że zamieszkuje glebę piaszczystą oddzieloną od siebie dużymi przedłużeniami nieulegalizowanych terenów poddawanych okresowym powodziom, które powodują czasowe cykle kurczenia się i ekspansji populacji gatunku.
Ctenomys argentinus nie występuje w żadnym obszarze chronionym i nie jest objęty żadnymi środkami ochronnymi.
Potrzebne są dalsze badania stanu i trendów populacji, jej obfitości, siedlisk, historii naturalnej oraz zastosowania środków ochronnych.

W niewoli - brak danych.

Tukotuko południowy ( Ctenomys australis ) - Rusconi, 1934 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. Synonim Ctenomys porteousi australis.

Występuje w Ameryce Południowej ( wschodnia Argentyna - południowo-wschodnia prowincja Buenos Aires ).

Zamieszkuje przybrzeżne siedliska wydm piaskowych z trawami Panicum i Poa, w odległości 50 m od wybrzeża.

Tukotuko południowy ( Ctenomys australis ) - osobnik w pobliżu nory

Aktywny w ciągu całego roku zarówno w ciągu dnia jak i w nocy. Okresy aktywności są przeplatane okresami odpoczynku.
Żyje samotnie lub w grupach rodzinnych ( samica z potomstwem ).
Jest terytorialny, ale zakresy rewirów osobniczych są nie znane ( być może pokrywają się z systemem nor i tuneli poszczególnych osobników ). Jest agresywny w stosunku do osobników tej samej płci.
Kopie rozległe systemy nor i tuneli w piaskowych wydmach. System posiada główną komorę i liczne mniejsze komory oraz rozgałęzione korytarze i tunele. Na powierzchni może być jeden lub kilka otworów wejściowych.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Samica może być bardziej zaokrąglona.
Jest to typowy przedstawiciel rodziny z dużą głową, krótkimi nogami i dużymi siekaczami. Kolor sierści jest zazwyczaj ciemnobrązowy do prawie czarnego, z jasnoszarą piersią. Ogon ma bezwłosy.
Długość ciała to : 15 - 25 cm ; Długość ogona to : 6 - 11 cm ; Waga to 250 - 600 g;
Prowadzi podziemny tryb życia, na powierzchnię wychodzi jedynie zdobyć pokarm, który jest zjadany w bezpiecznej podziemnej kryjówce.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, słuchu, węchu, dotyku, postawy ciała, wzroku i wokalizy. Charakterystyczne wokalne tuk - tuk jest słyszalne daleko od nory.
Jest typowym roślinożercą. W skład jego diety wchodzą głównie trawy i ich korzenie, krzewy, liście, kora.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku, ale głownie wiosną i jesienią.
System krycia poligamiczny. Kopulacja odbywa się w norze lub tunelach.
Ciąża trwa około 100 dni. Samica rodzi 2 - 6 młodych ( średnio 3 ).
Okres laktacji trwa około 60 - 65 dni.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Długość życia nie jest znana.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany jako zagrożony w kategorii B1ab ( i,ii,iii,iv ) ze względu iż jego zasięg jest mniejszy niż 5000 km2 a w ramach tego zakresu jest znanych mniej niż 5 lokalizacji. Populacja jest poważnie rozdrobniona oraz ciągle maleje jakość i zasięg siedlisk wydmowych związanych z rozwojem turystyki w kruchym środowisku wydm piaskowych.
Ctenomys australis jest gatunkiem monotypowym. Kariotyp ma wartość 2n = 48, NF = 80 ( Massarini i wsp., 1991 a ). Ma zaakcentowaną ewolucyjną bliskość ( potwierdzona badaniami chromosomowymi i molekularnymi ) w innej formie z najbardziej geograficznie rozbieżnym ( Ctenomys flamarioni ) z południowej Brazylii ( Contreras i wsp., 2000, D'Elía i wsp., 1999, Massarini i wsp., 1991 a ).
Głównie obfituje między rzeką Quequén Salado a Punta Alta ( Contreras i Reig, 1965 ) w prowincji Buenos Aires, na wybrzeżu Atlantyku. Na pierwszej linii wydm, które odległe są o 50 m od linii brzegowej.
Główne zagrożenia dla gatunku są związane z rozwojem kurortów turystyki plażowej i zakładania plantacji sosny, które prowadzą do znacznej utraty siedlisk.
Nie są znane żadne działania ochronne w celu ochrony tego gatunku.
Nie jest rejestrowany z żadnego obszaru chronionego.
Potrzebne jest podjęcie działań ochronnych mających na celu ochronę naturalnych resztek siedlisk oraz samego gatunku.

W niewoli - brak danych.

Tukotuko piaskolubny ( Ctenomys azarae ) - Thomas, 1903 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. Synonim Ctenomys australis azarae - Ctenomys mendocinus azarae.

Występuje w Ameryce Południowej ( Argentyna - prowincja La Pampa ).

Zamieszkuje środowiska roślin psamofilnych, które są naturalnie rozproszonym siedliskiem.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Jak wszystkie gatunki z tej rodziny prowadzi podziemny tryb życia. Jego aktywność jest całodobowa przeplatana okresami spoczynku.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany jako wrażliwy w kategorii B1ab( i,ii,iii ) ze względu iż zasięg jest mniejszy niż 20 000 km2 a w ramach tego zakresu jest znanych mniej niż 5 lokalizacji. Populacje są poważnie rozdrobnione a jakość i zasięg siedlisk maleje.
Pierwotnie został opisany w 1903 roku przez brytyjskiego zoologa Oldfield Thomasa. Termin azarae jest eponimem, który odnosi się do nazwiska hiszpańskiego przyrodnika Félixa de Azara.
W 1961 Cabrera synonimizowała go do Ctenomys mendocinus, jednak 6 lat później inni autorzy podnieśli go ponownie do pełnego gatunku.
Gatunek ten składa się z kilku naturalnie podzielonych populacji ( Bidau, 2006 ).
Głównym zagrożeniem dla gatunku jest utrata siedlisk związana z ekspansją upraw rolnych ( Bidau, 2006 ).
Nie jest rejestrowany z żadnego obszaru chronionego i nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.
Został wymieniony jako wrażliwy w Argentyńskiej Czerwonej Księdze ( Ojeda i Diaz 2000 ).
Potrzebne jest podjęcie działań ochronnych mających na celu ochronę naturalnych resztek siedlisk oraz samego gatunku.

W niewoli - brak danych.

Tukotuko wydmowy ( Ctenomys bergi ) - Thomas, 1902 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. Synonim Ctenomys mendocinus bergi.

Występuje w Ameryce Południowej ( Argentyna - północno-zachodnia część prowincji Cordoba ).

Zamieszkuje środowiska trawiaste na obszarach wydm piaskowych.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Z tego co wiadomo to zewnętrzne wymiary holotypu samca to długość głowy i tułowia 190 mm a ogona 74 mm.
Zakresy długości głowy i ciała ( za A.I.Medina et.al.2007 ), u samca to 157 - 163 mm i u samicy 132 - 144 mm.
Ogólny kolor sierści na grzbiecie to jednolity, piaszczysto-płowy, natomiast boki i brzuszne powierzchnie blado-płowe. Środek głowy od pyska do między uszami jest koloru ciemnobrązowego i wyraźnie odmienny od reszty ciała.
Czaszka jest mała, wąska i niezgięta w profilu bocznym, ale raczej lekko i równomiernie wypukła, otwory nosa równoległe boczne lub równomiernie zwężające się z tyłu, tylna szerokość w obrębie przewodu słuchowego szersza niż szerokość jarzmowa.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku a samica rodzi średnio około 2 - 3 młodych.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany jako wrażliwy w kategorii B1ab ( i,iii ) ze względu iż zasięg jest mniejszy niż 20 000 km2 a w ramach tego zakresu jest znanych mniej niż 5 lokalizacji. Populacje są poważnie rozdrobnione a jakość i zakres siedlisk maleje.
Bidau i Lessa sugerują, że gatunek ten nie występuje na obszarach trawiastych i jest ograniczony głównie do wydm piaskowych ( Bidau 2006 ).
Średnia gęstość tego gatunku wynosi około 16 osobników / ha.
Termin bergi jest eponimem, który odnosi się do nazwiska, niemieckiego zoologa Carlosa Berga.
W 1961 Cabrera synonimizowała go do Ctenomys mendocinus, jednak 5 lat później inni autorzy podnieśli go ponownie do pełnego gatunku.
Gatunek ten jest ograniczony do naturalnych muraw na wydmach, które są uważane za wrażliwe siedliska. Dlatego gwarantuje to mu specjalny status ochrony ( Zenuto i Busch 1998 ).
Wymieniony jako wrażliwy w Argentyńskiej Czerwonej Księdze ( Ojeda i Diaz 2000 ).

W niewoli - brak danych.

Tukotuko pustelniczy ( Ctenomys bonettoi ) - Contreras i Berry, 1982 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae.

Występuje w Ameryce Południowej ( Argentyna - południowo-wschodnia część prowincji Chaco ).

Zamieszkuje prawdopodobnie okresowo zalewane piaszczyste obszary, jednak dane na temat siedliska nie są do końca poznane.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany jako zagrożony w kategorii B1ab ( i, ii, iii ) ze względu iż jego zasięg jest mniejszy niż 5000 km2 a populacje są rozdrobnione i fragmentaryczne. Rozwój rolnictwa przyczynia się do spadku jakości i zasięgu siedlisk.
Jest bardzo podobny do mendocinus i haigi opartych na izozymach ( Sage i wsp. 1986a ). Wymaga wyjaśnienia taksonomicznego.
Zakres pokrywa się z Ctenomys argentinus, więc może być podobny.
Kariotyp Ctenomys bonettoi wynosi 2n = 50, FN = 70 ( Bidau i wsp. 2005 ), który ma wiele powinowactw do tego z Ctenomys yolandae ( Bidau i inni, 2005 ), z którym wydaje się być blisko spokrewniony w sekwencjach molekularnych ( Maschretti i in. 2000 ).
Głównym zagrożeniem dla tego gatunku jest utrata siedlisk ze względu na ekspansję rolną spowodowaną wzrostem uprawy soi ( Bidau i Ojeda pers. comm.).
Rejestrowany z Parque Nacional del Chaco ( Ojeda i Bidau pers. comm.).
Potrzebne są dalsze badania taksonomiczne, stanu i trendów populacji, jej obfitości, siedlisk, historii naturalnej oraz potencjalnych zagrożeń ( innych niż utrata siedlisk ).

W niewoli - brak danych.

Ctenomys chasiquensis - Contreras Maceira, 1970 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae.
Uwaga : Prawdopodobnie synonim Ctenomys porteousi.

Występuje w Ameryce Południowej ( Argentyna - prowincja Buenos Aires w rejonie Chasico ).

Zamieszkuje obszary piaszczyste w obszarach trawiastych.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek nie sklasyfikowany ze względu na wątpliwości taksonomiczne.
Prawdopodobnie synonim Ctenomys portousi.
Opisany przez Contreras, Mancenido i Ripa Alsina w 1970 roku.
Jego dystrybucja wydaje się wyjątkowo ograniczona.
Potrzebne są dalsze badania taksonomiczne stwierdzające ważność tego gatunku.

W niewoli - brak danych.



Tukotuko białobrzuchy ( Ctenomys colburni ) - J, A, Allen, 1903 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae.

Występuje w Ameryce Południowej ( Argentyna - ekstremalnie zachodnich częściach prowincji Santa Cruz ).

Zamieszkuje patagońskie stepy.

rycina - tukotuko białobrzuchy ( Ctenomys colburni )

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Wymieniony jako niedostateczne dane ze względu na brak danych co do dystrybucji, potencjalnych zagrożeń oraz środków ochronnych dla tego gatunku. Podejrzewa się, że gatunek ten jest zagrożony, jednak nadal niewiele jest informacji na temat jego zasięgu, statusu i wymagań ekologicznych, w związku z tym nie można ocenić gatunku pod kątem kryteriów zagrożenia.
Znany jedynie z typowej lokalizacji Arroyo Ayke, w bazaltowych kanionach, 50 mil na południowy wschód od jeziora Buenos Ayres, Patagonia.
Jest gatunkiem monotypowym. Ctenomys colburni jest morfologicznie podobny do sąsiedniego chilijskiego gatunku Ctenomys coybaiquinsis.
Zagrożenia dla tego gatunku, jeśli istnieją, są nieznane.
Nie ma dostępnych informacji o jakichkolwiek środkach ochronnych podejmowanych w celu ochrony tego gatunku.
Gatunek ten jest uznany za zagrożony w Argentynie ( Ojeda i Diaz 2000 ).
Potrzebne są dalsze badania w celu wyjaśnienia prawdziwego stanu gatunku.

W niewoli - brak danych.

Tukotuko nieznany ( Ctenomys coludo ) - Woods, 1994 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. Synonim Ctenomys fulvus coludo.
Uwagi : Contreras i in. ( 1977 ) uważał, że jest to tymczasowo odrębna forma. Ctenomys coludo johannis opisują jako podgatunek a uznawany jest również za odrębny.

Występuje w Ameryce Południowej ( północno-zachodnia Argentyna - prowincja Catamarca ).

Zamieszkuje obszary trawiaste do wysokości 1000 m n.p.m.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Jedyne co wiadomo na temat tego gatunku to :
typowa próbka ( samiec ) miała długość głowy i tułowia 302 mm a długość ogona 97 mm.
Łatwo rozpoznawalny dzięki jednolicie jasnej barwie, długim ogonie (> 45% długości głowy i ciała), wąskiej czaszce i dużych łukach nadoczodołowych.
Jest odróżnialny od dwóch geograficznie najbliższych gatunków : Ctenomys fochi - który jest o ponad 20% mniejszy i Ctenomys knighti - który jest znacznie ciemniejszy, ma krótszy ogon, większe zęby i szerszy obszar czołowy.

Opisane podgatunki :
- Ctenomys coludo coludo - Woods, 1994 - Argentyna ( prowincja Catamarca - La Puntilla )

Uznawany jako niedostateczne dane z powodu utrzymującej się niepewności co do dystrybucji gatunku, zagrożeń i środków ochrony. Podejrzewa się, że gatunek jest zagrożony, jednak nadal niewiele jest informacji na temat jego zasięgu, statusu i wymagań ekologicznych i w związku z tym nie można ocenić gatunku pod kątem kryteriów zagrożenia.
Zawarty w fulvus przez Cabrera ( 1961 ) i Woods ( 1993 ), ale uważane za tymczasowo odrębne przez Contreras et al. ( 1977 ). Galliari i in. ( 1996 ) skomentował brak danych na temat umieszczenia tego taksonu w synonimii ( Wilson and Reeder 2005 ).
Znany tylko z typowej lokalizacji prowincja Catamarca, La Puntilla, Argentyna, która znajduje się kilka mil od Tinogasta w kierunku Copacabana, na wysokości około 1000 m n.p.m.
Brak danych na temat liczebności populacji tego gatunku.
Nie ma dostępnych informacji na temat ekologii i wymagań siedliskowych.
Brak jest informacji o potencjalnych zagrożeniach.
Nie ma dostępnych informacji o jakichkolwiek środkach ochronnych podejmowanych w celu ochrony tego gatunku.
Brak danych czy jest rejestrowany z obszarów chronionych.
Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia prawdziwego stanu tego gatunku, jego statusu taksonomicznego, historii naturalnej, dystrybucji, siedlisk, stanu, trendów i obfitości populacji, potencjalnych zagrożeń.

W niewoli - brak danych.

Tukotuko ubogi ( Ctenomys coyhaiquensis ) - Gallardo M.H, 1994 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae.

Występuje w Ameryce Południowej ( południowa Argentyna - Patagonia ).

Zamieszkuje piaszczyste i skaliste gleby na wysokości 330 - 730 m n.p.m z rzadką roślinnością krzewiastą i zielną.

Aktywny w ciągu całego roku zarówno w ciągu dnia jak i w nocy. Okresy aktywności są przeplatane okresami odpoczynku.
Żyje samotnie lub w grupach rodzinnych ( samica z potomstwem ).
Prowadzi podziemny tryb życia, kopie rozległe systemy nor i korytarzy.
Długość głowy i tułowia od 195 do 264 mm, długość ogona to 60 - 81 mm, długość tylnej stopy to 28 - 34 mm, masa ciała 72 - 182 g.
Ubarwienie jasnobrązowe do brązowego. Brzuch w kolorze żółtym lub czarnym. Grzbietowe owłosienie składa się z dwóch rodzajów włosów, jednego długiego i czarnego, rozrzuconych na całym ciele i innych trójkolorowych z szarą podstawą. Środkowa część ma brązowy kolor i czarne końcówki.
Stopy dorosłych osobników pokryte są grzbietowo srebrzystobiałymi włosami. Ogon krótki, dwukolorowy, o ciemniejszej, grzbietowej barwie, rozciągającej się wzdłuż jednej trzeciej ogona.
Czaszka z dużymi pomarańczowymi i lekko proodontowymi siekaczami. Ma mocne łuki jarzmowe, duże pęcherze słuchowe i przewód słuchowy rozciągający się poprzecznie, tuż za łukami jarzmowymi. Uszy i nogi bardzo krótkie, o bardzo małych oczach, posiada długie pazury. Szkielet ma szeroki i wytrzymały.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, słuchu, węchu, dotyku, postawy ciała, wzroku i wokalizy. Charakterystyczne wokalne tuk - tuk jest słyszalne daleko od nory.
Typowy roślinożerca, zjadający zarówno korzonki, bulwy, kłącza czy cebule ale również korę czy liście.
Nie wiele wiadomo na temat rozrodu tego gatunku. Prawdopodobnie ma dwa mioty w ciągu roku.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Uznawany jako niedostateczne dane z powodu utrzymującej się niepewności co do dystrybucji, zagrożeń i ewentualnych środków ochronnych dla tego gatunku. Prawdopodobnie jest zagrożony ale nadal jest niewiele informacji na temat zasięgu, stanu i trendów populacji czy wymagań ekologicznych. Dlatego trudno jest ocenić gatunek pod kątem kryteriów zagrożenia. Nowe informacje taksonomiczne mogą zmienić status gatunku w przyszłości.
Gatunek znany jest jedynie z lokalizacji typu: Chile, Prowincja General Carrera, około 2 km na południe Chile Chico i 1 km na zachód od Chile Chico Aerodromo i Prowincji Coyhaique, 4,5 km na południowy-wschód od Coyhaique Alto ( Woods i Kilpatrick 2005 ).
Zajmował piaszczyste lub skaliste gleby, które wspierały rzadkie krzewy i roślinność zielną. Główne krzewy to Mulinum spinosum, Colliguaja salicifolia, Escallonia rubra i Berberis buxifolia. Na wyższym stanowisku w Coyhaique Alto ten gatunek zamieszkiwał żwirowatą ziemię z gałązkami i kilkoma krzewami Escallonia rubra i Berberis buxifolia.
M.H. Gallardo i in. ( 1996 ) w lokalizacji typu w Chile Chico udokumentował zmianę genetyczną straty ( białka elektromorficznego ) w populacji po wybuchu Volcan Hudson.
W prowincji Coyhaique w regionie Aisén zajmuje dobrze odwodnione gleby żwirowe o umiarkowanie zróżnicowanych zaroślach z Mulinium spinosum, Colliguaja salicifolia, Escallonia rubra i Berberis buxifolia.
Nie ma dostępnych informacji na temat liczebności populacji tego gatunku.
Nie ma dostępnych informacji na temat ekologii i wymagań siedliskowych tego gatunku.
Nie ma dostępnych informacji na temat zagrożeń dla tego gatunku.
Nie ma dostępnych informacji o jakichkolwiek środkach ochronnych podejmowanych w celu ochrony tego gatunku.
Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia prawdziwego stanu tego gatunku.

główne krzewy i rośliny zielne z siedliska Ctenomys coyhaiquensis : od lewej : Colliguaja salicifolia ; w środku : Berberis buxifolia ; po prawej : Mulinium spinosum ;

W niewoli - brak danych.