Beszamel i spółka bez ograniczeń: Zagrożone ssaki Ameryki Południowej i Środkowej część I

Tapir Bairda, tapir panamski ( Tapirus bairdii ) ssak z rodziny tapirowatych ( Tapiridae ), z rzędu nieparzystokopytnych ( Perissodactyla ). Synonim Elasmoguathus bairdii.

Występuje w Ameryce Północnej ( południowe Veracruz, południowe Oaxaca - Meksyk ), Ameryce Środkowej ( Honduras, Belize, Nikaragua, Salwador, Gwatemala, Kostaryka, Panama ) do zachodniego Ekwadoru i północno-zachodniej Kolumbii ( Ameryka Południowa - Andy do Zatoki Guayaquil ).

Zamieszkuje lasy namorzynowe, bagna i mokradła, wilgotne tropikalne lasy deszczowe, lasy łęgowe, monsunowe lasy liściaste, suche lasy liściaste, górskie mgliste lasy od poziomu morza do 3600 m n.p.m.

tapir Bairda ( Tapirus bairdii )

Jest to największy gatunek tapira.

Żyje samotnie, w parach lub samica z młodym. Aktywny przez cały rok, głównie w nocy. Dzień spędza ukryty w gąszczu roślin lub w zaroślach w pobliżu wody. Wygniata zagłębienia w miękkim gruncie, w których odpoczywa i śpi. W rewirze może być 3-5 tego typu sypialni.

Doskonale pływa i nurkuje. Jest bardzo zwinny w wodzie i pod wodą. Dobrze biega, tworząc wydeptane ścieżki wśród gęstwiny leśnej.

Odżywia się pokarmem roślinnym, głównie są to liście, owoce, gałązki, kwiaty, turzyce, trawy. Czasami staje na tylnych nogach aby dosięgnąć pokarm po za normalnym zasięgiem.

Tapir Bairda może rozmnażać się o każdej porze roku, ale większość młodych przychodzi na świat przed porą deszczową.

Okres ciąży to 390-400 dni. Samica rodzi 1 młode, bardzo rzadko 2. Młode po urodzeniu ma nakrapianą sierść, która pomaga mu wtopić się w otoczenie. Okres laktacji to około 6 miesięcy - 1 roku. Odstawienie następuje po około 1 roku. Młode pozostaję z matką od roku do 2 lat.

Tapirus bairdii

Opisane podgatunki :

- Tapirus bairdii dowii - Gwatemala - krytycznie zagrożony

Tapirus bairdii - samica z młodym

Gatunek uważany za zagrożony w całym obecnym zasięgu. Wpisany został w Załączniku CITES I .

Występuje w wielu obszarach chronionych. Jednak wiele lokalnych populacji przeżywa spadek, spowodowany utratą i fragmentacją siedlisk oraz polowaniem. Innym zagrożeniem są choroby przenoszone ze zwierząt domowych ( bydło, konie ) na tapiry.

Chroniony jest prawem krajów, na których terenie występuje.

Konieczne są dalsze badania w celu określenia tempa spadku na skutek polowań i rozproszenia populacji.

tapir Bairda ( Tapirus bairdii ) - w ogrodzie zoologicznym

W hodowli wymaga odpowiednich wybiegów z dostępem do wody. W okresie zimowym niezbędne są ogrzewane pomieszczenia. Jest rzadszym gatunkiem niż tapir anta ( Tapirus terrestris ).

W niewoli przeżywa 29,6 lat. Objęty programami hodowlanymi w ogrodach zoologicznych U.S.A i Europy.

W Polsce niestety brak tego gatunku w naszych ogrodach zoologicznych.

tapir Bairda ( Tapirus bairdii ) - Tierpark Berlin

tapir Bairda ( Tapirus bairdii ) - Zoo Wuppertal

Tapir górski, tapir wełnisty, pinczak ( Tapirus pinchaque ) ssak z rodziny tapirowatych ( Tapiridae ), z rzędu nieparzystokopytnych ( Perissodactyla ).

Występuje w Ameryce Południowej, w Andach - Kolumbii i Ekwadoru oraz w zachodniej Wenezueli i północnym Peru.

Zamieszkuje górskie lasy, od 1400 m n.p.m. do granicy śniegu oraz nadrzeczne górskie łąki.

tapir górski ( Tapitus pinchaque ) po lewej : portret, po prawej : w środowisku naturalnym

Jest to najmniejszy gatunek tapira. Żyje głównie samotnie, w parach lub samica z młodym. Aktywny przez cały rok, głównie w nocy. Dzień spędza ukryty w gąszczu roślin lub w zaroślach w pobliżu wody.

Gatunek jest terytorialny z częściowo pokrywającymi się rewirami. Jeżeli 2 osobniki spotykają się to często dochodzi do konfliktów. Stają się agresywne wobec siebie i potrafią się pokąsać doprowadzając do poważnych ran.

Jest doskonałym wspinaczem, pływakiem i nurkiem. Tworzy wydeptane ścieżki wśród zarośli i poszycia leśnego. Dużo czasu spędza w kąpieliskach, gdzie reguluje temperaturę ciała i pozbywa się pasożytów zewnętrznych.

Odżywia się pokarmem roślinnym, głównie są to włókniste liście krzewów, trawy, gałązki, owoce, kwiaty, turzyce. Spożywa różnorodne rośliny, pomagające uniknąć mu gromadzenia toksyn w organizmie.

Tapir górski może rozmnażać się o każdej porze roku, ale ruja odbywa się najczęściej przed porą deszczową. Często prowadzi ona do walk po między samcami o samicę.
Ciąża trwa około 13 miesięcy. Samica rodzi 1 młode, bardzo rzadko 2. Młode po urodzeniu ma nakrapianą sierść. Okres laktacji to około 6 miesięcy. Młode po pół roku traci ubarwienie młodociane, pozostaje z matką około 2 lat. Samica rodzi zwykle co 2 lata.

Tapirus pinchaque - samica z młodym

Opisane podgatunki :

- Tapirus pinchaque leucogenys - Cordillera w Ekwadorze - zagrożony

- Tapirus pinchaque pinchaque - Kolumbia - zagrożony

- Tapirus pinchaque roulinii - Wenezuela, Peru - krytycznie zagrożony

rycina - Tapirus pinchaque roulinii

Gatunek uważany za zagrożony i krytycznie zagrożony w całym swoim obecnym zasięgu. Wymarły w części historycznego zasięgu. Prawdopodobnie został wytępiony w Wenezueli.

Populacje tapira górskiego są narażone na :

- fragmentację siedlisk i ich utratę

- polowanie

- nadmierny wypas bydła oraz choroby od zwierząt domowych

Innymi zagrożeniami są :

wolne tempo reprodukcji gatunku
duży rewir przypadający na 1 osobnika
uprawa koki i jej zwalczanie ( chemizacja terenów upraw )
konflikty zbrojne pomiędzy wojskiem, partyzantami i handlarzami narkotyków
wzrost populacji ludzi
przekształcanie terenów leśnych w grunty rolne
budowa dróg i zapór wodnych
poszukiwanie ropy naftowej
kłusownictwo dla skóry, mięsa oraz do celów leczniczych

Obecnie tapir górski jest chroniony prawem Kolumbii, Ekwadoru i Peru.
Został wpisany w Załącznik CITES I.

W Kolumbii gatunek występuje w 7 Parkach Narodowych :

- Cordillera Los Picachos

- Cueva de Los Guacharos

- Las Hermosas

- Los Nevados

- Nevado del Huila

- Purace

- Sumapaz

W Peru w Sanctuario Ecologico Tabaconas - Namalle.

W Ekwadorze występuje w Sangay Park Narodowy i Cayambe Coca.

Szacuje się, że na terenach chronionych żyje mniej niż 2500 osobników.

Konieczne są dalsze badania w celu określenia tempa spadku na skutek polowań, rozproszenia populacji, izolacji oraz utraty siedlisk.

tapir górski ( Tapirus pinchaque )

W niewoli - bardzo rzadki.

Obecnie żyje 6 osobników w Ogrodach Zoologicznych. Trzy w Los Angeles, gdzie była pierwsza udana hodowla tego gatunku. Trzy pozostałe w Colorado Springs Zoo.

Objęty specjalnym programem hodowlanym.

portret tapira górskiego ( Tapirus pinchaque )

para tapirów górskich ( Tapirus pinchaque ) w warunkach wiwaryjnych

Tapir karłowaty ( Tapirus pygmaeus ) ssak z rodziny tapirowatych ( Tapiridae ), z rzędu nieparzystokopytnych ( Perissodactyla ). Został opisany w 2008 roku przez Van Roosmalena, ale jest wiele wątpliwości co do istnienia tego gatunku.

Występuje w Ameryce Południowej, nad dopływami Amazonki, nad rzekami Rio Aripuana, Rio Madeira, Rio Guapore, Rio Tapajos - Juruena, w Brazylii.

Zamieszkuje wilgotne lasy deszczowe oraz tereny sezonowo zalewane wzdłuż rzek.

rycina - tapir karłowaty ( Tapirus pygmaeus ) według Van Roosmalena

Biologia i ekologia jak u tapira amerykańskiego ( Tapirus terrestris ).

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uważany za zagrożony jak wszystkie tapiry.

W niewoli - brak danych.

Tapir anta, tapir amerykański, tapir brazylijski, tapir południowoamerykański ( Tapirus terrestris ) ssak z rodziny tapirowatych ( Tapiridae ), z rzędu nieparzystokopytnych ( Perissodactyla ). Synonim Tapirus americanus - Hippopotamus terrestris.

Występuje w Ameryce Południowej ( Wenezuela, Kolumbia, Gujana, Gujana Francuska, Surinam, południowo-zachodnia i południowo-wschodnia Brazylia, północno-zachodnia i północno-wschodnia Argentyna, Paragwaj ).

Zamieszkuje głownie nizinne deszczowe lasy, tereny zalewowe, tereny bagnisk i mokradeł, wilgotne łąki, zarośla wzdłuż rzek.

tapir anta ( Tapirus terrestris ) w warunkach zoo - u góry: po lewej - samica z młodym; po prawej - portret; u dołu: po lewej - żerujący osobnik; po prawej - grupa rodzinna

Aktywny w ciągu całego roku w godzinach nocnych. Żyje samotnie, w parach lub samica z młodym. Dzień spędza ukryty w gęstwinie leśnej lub w zaroślach w pobliżu wody. Dobrze biega wydeptując ścieżki w poszyciu leśnym. Bardzo dobrze pływa i nurkuje, chroniąc się w wodzie przed drapieżnikami. Dużo czasu spędza w kąpieliskach, w których pozbywa się pasożytów zewnętrznych.

Odżywia się głównie różnorodną roślinnością jak : pędy, kwiaty, owoce, liście, łodygi, gałązki, trawy, rośliny wodne, kora drzew, bulwy i korzenie roślin bagiennych. Niezbędna w diecie jest sól. Wykorzystuje naturalne lizawki.

Tapir anta może rozmnażać się w ciągu całego roku, ale ruja odbywa się przed porą deszczową. Kopulacja odbywa się często w wodzie.

Okres ciąży to 335-439 dni. Samica rodzi 1 młode, bardzo rzadko 2. Młode ma nakrapianą sierść, którą utraci po około 6 miesiącach życia. Okres laktacji to 6 miesięcy. Młode pozostaje z matką przez okres 2 lat. Samica rodzi średnio co 2 lata.

Tapirus terrestris - młody osobnik w młodocianym ubarwieniu - zoo Wrocław

tapir anta ( Tapirus terrestris ) - młody osobnik - zoo Wrocław

Opisane podgatunki :

- Tapirus terrestris aenigmaticus - południowo-wschodnia Kolumbia, wschodni Ekwador, północno-wschodnie Peru

- Tapirus terrestris americanus - Surinam

- Tapirus terrestris anta - Pernambuco ( Brazylia )

- Tapirus terrestris anulipes - Mato Grosso ( Brazylia ), wschodnia Boliwia

- Tapirus terrestris columbianus - Magdalena, Bolivar, Atlantico Cordoba, Sierra Nevada Santa Maria ( północna Kolumbia )

- Tapirus terrestris ecuadorensis - Macas ( wschodni Ekwador )

- Tapirus terrestris guianae - Gujana

- Tapirus terrestris laurillardi - Wenezuela, Brazylia

- Tapirus terrestris maypuri - Gujana

- Tapirus terrestris mexianae - Mexiana Island

- Tapirus terrestris peruvianus - Peru

- Tapirus terrestris rufus - Gujana Francuska

- Tapirus terrestris spegazzinii - Mato Grosso ( południowo-wschodnia Brazylia ), wschodnia Boliwia, Paragwaj, północna Argentyna

- Tapirus terrestris tapir - Surinam

- Tapirus terrestris suillus - Surinam

- Tapirus terrestris terrestris - wschodnie stoki Andów, Surinam, Gujana Francuska, Brazylia, Wenezuela, Argentyna

tapir anta ( Tapirus terrestris ) - para w zoo

tapir anta ( Tapirus terrestris ) - kąpiel w ogrodzie zoologicznym

Gatunek uważany za zagrożony w całym swoim obecnym zasięgu. Prawdopodobnie został wytępiony w części historycznego zasięgu.

Głównymi zagrożeniami dla gatunku są :

- utrata i fragmentacja siedlisk

- nielegalne polowania i kłusownictwo

- nadmierny wypas bydła

- wyręb lasu

Innymi zagrożeniami są :

wolne tempo reprodukcji gatunku
duży rewir przypadający na 1 osobnika ( 1 km2 - 12 km2 )
wzrost populacji ludzkiej
przekształcanie dużych obszarów w grunty rolne
rozwój infrastruktury drogowej i kolejowej
poszukiwanie ropy naftowej i innych surowców mineralnych
budowa zapór wodnych
uprawa koki i jej zwalczanie
konflikty zbrojne

Chroniony prawem wielu krajów Ameryki Południowej, ale rzadko to prawo jest respektowane i egzekwowane.

Wpisany w Załącznik CITES II.

Konieczne są dalsze badania w celu określenia tempa spadku na skutek polowań, rozproszenia populacji, izolacji oraz utraty siedlisk.

tapir anta - grupa rodzinna w zoo

tapir anta ( Tapirus terrestris ) - zoo Wrocław

W ogrodach zoologicznych jest najczęściej spotykanym gatunkiem tapira.

Często "eksponowany" na wspólnym wybiegu z innymi gatunkami z Ameryki Południowej ( duże gryzonie, szczerbaki, wielbłądowate ).

Potrzebuje rozległego wybiegu z dostępem do wody. Trzymany zwykle w parach lub grupach rodzinnych. Dobrze się rozmnaża w niewoli. W okresie zimowym wymaga ogrzewanych pomieszczeń.

W niewoli przeżywa nawet 35 lat.

grupa tapirów anta ( Tapirus terrestris ) - Śląski Ogród Zoologiczny

tapir anta ( Tapirus terrestris ) - zoo Kijów

Jaguar ( Panthera onca ) drapieżnik z rodziny kotów. Największy przedstawiciel tej rodziny w Ameryce Północnej oraz Środkowej i Południowej.

Występuje od południowych stanów U.S.A. aż do Patagonii.

Zamieszkuje różnorodne środowiska od gęstej dżungli i lasów deszczowych, po sitowia i nadbrzeżne lasy. Może żyć również na otwartych terenach, ale muszą one być porośnięte wysoką trawą. Nie unika też miejsc zakrzewionych czy podgórskich z dużą ilością kryjówek wśród skał.

jaguar ( Panthera onca ) w rejonie Pantanalu

szkic - jaguar ( Panthera onca )

jaguar odmiana melanistyczna - samica z sześciotygodniowym młodym

jaguar ( Panthera onca )

pozostałe informacje patrz : http://beszamelispolkabezograniczen.blogspot.com/2010/06/zagrozone-ssaki-ameryki-ponocnej-czesc.html

Jeleń bagienny ( Blastocerus dichotomus ) parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych ( Cervidae ). Synonim Cervus paludosus.

Występuje w Ameryce Południowej, w środkowej Brazylii, Paragwaju, północno-zachodniej i północno-wschodniej Argentynie, południowo-wschodnim Peru i wschodniej Boliwii.

Zamieszkuje tereny podmokłe i bagienne z bujną i gęstą roślinnością, tereny zalewowe, zarośla wzdłuż rzek.

jeleń bagienny ( Blastocerus dichotomus ) - samiec

Jest to największy z jeleni Ameryki Południowej.

Żyje w małych grupach rodzinnych 2-3 osobniki, najwyżej 6 lub pojedynczo. Aktywny późnym popołudniem i po zmierzchu. Dzień spędza ukryty wśród gęstwiny roślin bagiennych lub w zaroślach.

Wyraźny dymorfizm płciowy : samiec posiada poroże, u samicy brak. Wieniec dojrzałego byka może mieć 8-10 tyk. Poroże może być utrzymywane przez 2 lata ( zrzuty mogą być coroczne lub po okresie 2 lat ).

Dobrze pływa i biega. Ucieka często do wody ścigany przez drapieżniki.

Odżywia się głównie roślinnością wodną i bagienną, chociaż skład jego diety może się różnić w porze deszczowej i suchej.

Ruja od września do listopada. W czasie rykowiska samce nie są zbytnio agresywne względem siebie.

Ciąża trwa około roku. Samica rodzi 1 młode, bardzo rzadko 2. Młode jest tak samo ubarwione jak dorośli. Okres laktacji trwa do 3 miesięcy. Młode pozostaje z matką około roku.

rycina - Blastocerus dichotomus

Opisane podgatunki :

- Blastocerus dichotomus paludosus - Paragwaj

- Blastocerus dichotomus palustris - Paragwaj

samica jelenia bagiennego ( Blastocerus dichotomus )

Jeleń bagienny jest uważany za zagrożony w całym obecnym zasięgu a nawet, w nie których rejonach za krytycznie zagrożony.

Główne zagrożenia dla gatunku to :

- utrata siedlisk

- kłusownictwo

- choroby od zwierząt domowych ( bydło )

Innymi zagrożeniami są :

wzrost populacji ludzkiej
przekształcanie i osuszanie terenów podmokłych w grunty rolne
budowa zapór wodnych
poszukiwanie surowców mineralnych i degradacja środowiska naturalnego
fragmentacja siedlisk i izolowane populacje
rozwój infrastruktury drogowej i kolejowej

Występuje w wielu obszarach chronionych.

Został wpisany w Załącznik CITES I.

Uznany za wymarły od 1958 roku na terenie Urugwaju.

Zalecane są dalsze badania nad tempem spadku liczebności populacji, badania ekologiczne, wzmocnienie zarządzania terenami chronionymi i tworzenie nowych obszarów chronionych, ustanowienie wspólnych programów hodowlanych w niewoli, współpraca z lokalnymi właścicielami ziemskimi w celu utrzymania gatunku w granicach ich posiadłości oraz monitorowanie izolowanych populacji w celu kontroli uwarunkowań genetycznych.

W warunkach wiwaryjnych - brak danych.

Jeleń pampasowy ( Ozotoceros bezoarticus ) parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych ( Cervidae ). Synonim Cervus bezoarticus .

Występuje w Ameryce Południowej, w Brazylii, w północno-zachodniej i północno-wschodniej Argentynie ( północna Patagonia ), w Paragwaju, w Urugwaju i południowej i wschodniej Boliwii.

Zamieszkuje otwarte tereny porośnięte trawami i zaroślami, pampę, sawannę ( Cerrado ) oraz obrzeża lasów.

jeleń pampasowy ( Ozotoceros bezoarticus ) - samiec

Aktywny w ciągu całego roku, głównie w godzinach popołudniowych i po zmierzchu. Dzień spędza w ukryciu , w zaroślach lub wysokiej trawie. Żyje samotnie lub w małych grupkach 5-6 osobników. Grupy są płynne w składzie jej członków. Dorosłe osobniki swobodnie przechodzą z jednej grupy do innej o każdej porze roku.

Zdarza się, że łączy się podczas żerowania w większe skupiska liczące 50 i więcej osobników.

Wyraźny dymorfizm płciowy : samiec posiada poroże składające się z 3 tyk, samica bez poroża i nieco mniejsza. Tyki są zrzucane w okresie zimowym, corocznie.

Odżywia się roślinnością zielną, trawami, liśćmi krzewów.

Okres godowy to luty - kwiecień. W czasie rykowiska walki staczają tylko samce podobnej wielkości. Mimo staczanych walk nie tworzą stałych par czy haremów. Samce kryją gotowe samice.

Ciąża trwa ponad 7 miesięcy. Młode rodzą się od września do listopada. Chociaż mogą się rodzić o każdej porze roku.

Samica rodzi 1 rzadziej 2 młode. Cielę ma plamistą sierść, która znika po około 2 miesiącach. Okres laktacji trwa około 3 miesięcy. Młode towarzyszy matce do około 10 miesiąca życia.

samica jelenia pampasowego ( Ozotoceros bezoarticus )

Opisane podgatunki :

- Ozotoceros bezoarticus arerunguaensis - Urugwaj - krytycznie zagrożony

- Ozotoceros bezoarticus azarae - Paragwaj

- Ozotoceros bezoarticus bezoarticus - wschodnia i środkowa Brazylia

- Ozotoceros bezoarticus campestris - Brazylia ( Tapirapoan, Pernambuco District )

- Ozotoceros bezoarticus celer - Argentyna - zagrożony

- Ozotoceros bezoarticus comosus - Brazylia ( Pernambuco )

- Ozotoceros bezoarticus cuquapara - Brazylia ( Manaos )

- Ozotoceros bezoarticus dickii - Argentyna ( północna część prowincji Santa Fe )

- Ozotoceros bezoarticus leucogaster - Paragwaj, północno-wschodnia i północno-zachodnia Argentyna, południowa Boliwia, zachodnia Brazylia - zagrożony ( CITES I )

- Ozotocerus bezoarticus sylvestris - Brazylia

- Ozotocerus bezoarticus uruguayensis - Urugwaj ( Departament Rocha ) - zagrożony

Ozotoceros bezoarticus leucogaster

Ozotoceros bezoarticus bezoarticus

Gatunek uważany za bliski zagrożeniu w świetle spadku liczebności populacji.

Główne zagrożenia to :

- utrata siedlisk

- przekształcanie wielu obszarów w grunty rolne i pastwiska

- polowanie dla mięsa, skór i sportu

- zdziczałe psy domowe

Innymi zagrożeniami są : degradacja i niszczenie środowiska naturalnego, fragmentacja siedlisk, izolowane populacje, wzrost liczby ludności, rozwój infrastruktury drogowej i kolejowej, poszukiwanie surowców mineralnych, choroby od zwierząt domowych ( bydło ).

Został umieszczony w Załączniku CITES I.

Występuje w części obszarów chronionych.

Zalecane są dalsze badania nad tempem spadku liczebności populacji, badania ekologiczne, wzmocnienie zarządzania terenami chronionymi i tworzenie nowych obszarów chronionych, ustanowienie wspólnych programów hodowlanych w niewoli, współpraca z lokalnymi właścicielami ziemskimi w celu utrzymania gatunku w granicach ich posiadłości, rozwój prywatnych obszarów chronionych w celu ochrony ostatnich populacji oraz monitorowanie izolowanych populacji w celu kontroli uwarunkowań genetycznych.

jeleń pampasowy ( Ozotoceros bezoarticus )

W warunkach wiwaryjnych - rzadki.

Głównie ogrody zoologiczne obu Ameryk.

Trzymany zwykle w małej grupie rodzinnej.

Puma, kuguar, lew górski ( Puma concolor ) drapieżnik z rodziny kotów.

Występuje w obu Amerykach, od południowej Kanady po Ziemię Ognistą.

Zamieszkuje różnorodne środowiska od wysokich gór, lasów górskich i nizinnych, dżungli i deszczowych lasów po otwarte tereny prerii czy pampy. Ostatnio nawet obszary podmiejskie w Kalifornii, Kansas i Missouri.