Nycticebus coucang
Nycticebus coucang
lori wysmukły ( Loris tardigradus )
Loris lydekkerianus nordicus
lori mały ( Nycticebus pygmaeus )
Nycticebus pygmaeus
Nycticebus pygmaeus
lori kukang ( Nycticebus coucang )
Nycticebus coucang
Nycticebus coucang
Lori kukang ( Nycticebus coucang )
Bos mutus
Bos mutus
Bos grunniens grunniens - zoo Toronto
jak ( Bos grunniens grunniens ) - zoo Toronto
Muntiacus reevesi micrurus
Muntiacus reevesi
Muntiacus gongshanensis
Muntiacus feae
Muntiacus feae
Muntiacus feae
mundżak czarny ( Muntiacus crinifrons )
mundżak chiński ( Muntiacus reevesi )
młody mundżak chiński ( Muntiacus reevesi ) 
portret mundżaka wielkiego ( Muntiacus vuquangensis )
mundżak wielki ( Muntiacus vuquangensis )
Muntiacus atherodes - w warunkach naturalnych 
Muntiacus muntiak pleicharicus
Muntiacus muntiak pleicharicus
Muntiacus muntiak pleicharicus
Muntiacus muntiak peninsulae
Muntiacus muntiak muntiak
portret Muntiacus muntiak muntiak
Muntiacus muntiak curvostylis
Muntiacus muntiak muntiak na jednym wybiegu z kangurem
młody lew ( Panthera leo ) - ogród zoologiczny Wrocław
samiec lwa azjatyckiego ( Panthera leo persica ) - Gir Forest Park Narodowy
lew azjatycki ( Panthera leo persica )
samica - Panthera leo persica
samiec Panthera leo persica
Panthera leo nubiscus - jeden z afrykańskich zagrożonych podgatunkówDawniej występował od Synaju, Palestyny, Anatolii poprzez Persję aż do Indii i Bangladeszu. Na północy jego zasięg sięgał Kaukazu oraz stepy Azji Środkowej po Wyżynę Tybetu.
Obecnie został ograniczony do Gir Forest Park Narodowy w Indiach. Populacja szacowana na ok. 200 osobników.
Znany od starożytności, polowali na niego Hetyci w Anatolii. Sumerowie, Babilończycy czy Asyryjczycy w Międzyrzeczu.
W czasach nowożytnych został wytępiony w czasie krucjat z terenów Palestyny. Arabowie, Persowie, Turcy oraz nomadowie mongolscy wytępili go około X - XIII w. z Kaukazu, Anatolii, stepów Azji Środkowej oraz terenów dzisiejszego Iraku, Iranu, Afganistanu i Pakistanu.
Zamieszkuje otwarte równiny, obrzeża lasów oraz prześwietlone lasy.
Żyje w grupach rodzinnych, składających się z samic z młodymi oraz jednego lub dwóch dorosłych samców ( bracia ).
Wyraźny dymorfizm płciowy : dorosły samiec posiada grzywę wokół głowy, brak jej natomiast u samicy.
Głównymi zagrożeniami jest :
- niszczenie środowiska naturalnego
- przeludnienie
- kłusownictwo
- nielegalny wypas bydła domowego na terenach występowania, lwy polują na bydło jako łatwiejszą zdobycz co prowadzi do konfliktu człowiek - lew
- trucie lwów w celu ochrony wypasanego bydła
Lew jest zwierzęciem od starożytności oswajanym i trzymanym przez człowieka w jego bliskości ( częściej afrykański kuzyn ).
Od początków istnienia ogrodów zoologicznych stał się ich podstawowym " eksponatem". Dobrze rozmnaża się w niewoli. Obecnie w ogrodach zoologicznych rozmnaża się tylko podgatunki lwa zagrożone wyginięciem jak lew azjatycki.
"
Mundżak indyjski - ( Muntiacus muntiak ) parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych. Jest to jeden z najmniejszych jej przedstawicieli.
Występuje w Indiach, na Cejlonie, w Azji Południowo - Wschodniej, Wyspach Sundajskich.
Tworzy liczne podgatunki :
- Muntiacus muntiak annamensis - z Indochin,
- Muntiacus muntiak aureus - z Indii,
- Muntiacus muntiak bancanus - z wysp Banka i Billiton,
- Muntiacus muntiak curvostylis - z Tajlandii,
- Muntiacus muntiak grandicornis - z Birmy,
- Muntiacus muntiak malabaricus - z południowo - wschodnich Indii i Sri Lanki,
- Muntiacus muntiak montanus - z Sumatry ( uważany za oddzielny gatunek ),
- Muntiacus muntiak muntiacus - z Jawy i południowej Sumatry,
- Muntiacus muntiak muntiak - z centralnych Indii,
- Muntiacus muntiak nainggolani - z wyspy Bali i Lombok,
- Muntiacus muntiak nigripes - z Wietnamu i wyspy Hainan,
- Muntiacus muntiak peninsulae - z Malezji,
- Muntiacus muntiak pleicharicus - z południowego Borneo,
- Muntiacus muntiak robinsoni - z wyspy Bintan i Archipelagu Linga,
- Muntiacus muntiak rubidus - z północnego Borneo,
- Muntiacus muntiak vaginalis - z południowo - zachodnich Chin i Birmy.
Zamieszkuje zarówno górskie jak i nizinne lasy, otwarte równiny porośnięte wysoką trawą, zakrzewienia oraz dżungle.
Aktywny głównie późnym popołudniem, wieczorem oraz o świcie. Dzień spędza ukryty w gęstych trawach lub krzewach. Porusza się po wydeptanych i korytarzach. Jest bardzo ostrożnym i skrytym zwierzęciem, w razie zagrożenia błyskawicznie rzuca się do ucieczki i znika szybko wśród traw i zarośli.
Żyje samotnie, łącząc się w pary tylko w okresie rui.
Głównymi zagrożeniami jest :
- wycinanie lasów
- niszczenie środowiska naturalnego
- przeludnienie
- kłusownictwo dla mięsa i skór
- nielegalny odłów i hodowla przy domach ( głównie Indie )
- nielegalny handel zwierzętami
Duża atrakcyjność tego miniaturowego, ruchliwego i łatwo oswajającego się zwierzęcia sprawiły, że już w drugiej połowie XIX w. trafił do europejskich ogrodów zoologicznych. Łatwość aklimatyzacji, odporność na trudne warunki zyskały mu wielu zwolenników. Jest częstym zwierzęciem parkowym - głównie w Anglii.
Występuje w Indiach, na Cejlonie, w Azji Południowo - Wschodniej, Wyspach Sundajskich.
Tworzy liczne podgatunki :
- Muntiacus muntiak annamensis - z Indochin,
- Muntiacus muntiak aureus - z Indii,
- Muntiacus muntiak bancanus - z wysp Banka i Billiton,
- Muntiacus muntiak curvostylis - z Tajlandii,
- Muntiacus muntiak grandicornis - z Birmy,
- Muntiacus muntiak malabaricus - z południowo - wschodnich Indii i Sri Lanki,
- Muntiacus muntiak montanus - z Sumatry ( uważany za oddzielny gatunek ),
- Muntiacus muntiak muntiacus - z Jawy i południowej Sumatry,
- Muntiacus muntiak muntiak - z centralnych Indii,
- Muntiacus muntiak nainggolani - z wyspy Bali i Lombok,
- Muntiacus muntiak nigripes - z Wietnamu i wyspy Hainan,
- Muntiacus muntiak peninsulae - z Malezji,
- Muntiacus muntiak pleicharicus - z południowego Borneo,
- Muntiacus muntiak robinsoni - z wyspy Bintan i Archipelagu Linga,
- Muntiacus muntiak rubidus - z północnego Borneo,
- Muntiacus muntiak vaginalis - z południowo - zachodnich Chin i Birmy.
Zamieszkuje zarówno górskie jak i nizinne lasy, otwarte równiny porośnięte wysoką trawą, zakrzewienia oraz dżungle.
Aktywny głównie późnym popołudniem, wieczorem oraz o świcie. Dzień spędza ukryty w gęstych trawach lub krzewach. Porusza się po wydeptanych i korytarzach. Jest bardzo ostrożnym i skrytym zwierzęciem, w razie zagrożenia błyskawicznie rzuca się do ucieczki i znika szybko wśród traw i zarośli.
Żyje samotnie, łącząc się w pary tylko w okresie rui.
Głównymi zagrożeniami jest :
- wycinanie lasów
- niszczenie środowiska naturalnego
- przeludnienie
- kłusownictwo dla mięsa i skór
- nielegalny odłów i hodowla przy domach ( głównie Indie )
- nielegalny handel zwierzętami
Duża atrakcyjność tego miniaturowego, ruchliwego i łatwo oswajającego się zwierzęcia sprawiły, że już w drugiej połowie XIX w. trafił do europejskich ogrodów zoologicznych. Łatwość aklimatyzacji, odporność na trudne warunki zyskały mu wielu zwolenników. Jest częstym zwierzęciem parkowym - głównie w Anglii.
W warunkach zoo trzymany w grupach rodzinnych, składających się z kilkunastu osobników. Wykazuje wtedy silne więzy rodzinne i wydarzenia typu poród czy choroba jednego z członków klanu jest dużym przeżyciem dla całej grupy.
"
Mundżak chiński ( Muntiacus reevesi ) parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych. Jest nieco mniejszy niż mundżak indyjski.
Występuje w Chinach i na Tajwanie.
Tworzy podgatunki :
- Muntiacus reevesi jiangkouensis - z centralnych Chin,
- Muntiacus reevesi micrurus - z Tajwanu,
- Muntiacus reevesi reevesi - z południowo - wschodnich Chin.
Dobrze zaaklimatyzował się w Anglii, gdzie jego dzika populacja stale wzrasta. W Europie występuje jeszcze w stanie dzikim we Francji i Holandii.
Zamieszkuje zarówno nizinne jak i górskie lasy.
Biologia i zachowanie jak mundżaka indyjskiego.
Zagrożenia jak u poprzedniego gatunku.
W warunkach wiwaryjnych jest tak samo atrakcyjną " pozycją ekspozycyjną " jak mundżak indyjski. Również trzymany w grupach rodzinnych, pomimo samotniczego trybu życia.
Występuje w Chinach i na Tajwanie.
Tworzy podgatunki :
- Muntiacus reevesi jiangkouensis - z centralnych Chin,
- Muntiacus reevesi micrurus - z Tajwanu,
- Muntiacus reevesi reevesi - z południowo - wschodnich Chin.
Dobrze zaaklimatyzował się w Anglii, gdzie jego dzika populacja stale wzrasta. W Europie występuje jeszcze w stanie dzikim we Francji i Holandii.
Zamieszkuje zarówno nizinne jak i górskie lasy.
Biologia i zachowanie jak mundżaka indyjskiego.
Zagrożenia jak u poprzedniego gatunku.
W warunkach wiwaryjnych jest tak samo atrakcyjną " pozycją ekspozycyjną " jak mundżak indyjski. Również trzymany w grupach rodzinnych, pomimo samotniczego trybu życia.
"
Mundżak czarny ( Muntiacus crinifrons ) parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych. Jeden z większych gatunków rodzaju Muntiacus.
Występuje w południowo - wschodnich Chinach i północnej Birmie.
Zamieszkuje górzyste, leśne tereny na wysokości 800 - 1000 m n.p.m.
Biologia i zachowanie jak u innych przedstawicieli rodzaju Muntiacus.
W odróżnieniu od innych gatunków mundżaka, nie stwierdzono przypadków zjadania organizmów zwierzęcych. Typowy roślinożerca.
Zagrożenia jak u pozostałych gatunków mundżaka.
W ogrodach zoologicznych bardzo rzadki.
Występuje w południowo - wschodnich Chinach i północnej Birmie.
Zamieszkuje górzyste, leśne tereny na wysokości 800 - 1000 m n.p.m.
Biologia i zachowanie jak u innych przedstawicieli rodzaju Muntiacus.
W odróżnieniu od innych gatunków mundżaka, nie stwierdzono przypadków zjadania organizmów zwierzęcych. Typowy roślinożerca.
Zagrożenia jak u pozostałych gatunków mundżaka.
W ogrodach zoologicznych bardzo rzadki.
"
Mundżak wielki ( Muntiacus vuquangensis ) parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych. Największy przedstawiciel rodzaju Muntiacus.
Odkryty w 1994 roku.
Występuje w Wietnamie i środkowym Laosie.
Zamieszkuje lasy o gęstym poszyciu.
Biologia i zachowanie zbliżone do mundżaka indyjskiego.
Zagrożenia jak u wszystkich przedstawicieli rodzaju Muntiacus.
W ogrodach zoologicznych bardzo rzadki.
Odkryty w 1994 roku.
Występuje w Wietnamie i środkowym Laosie.
Zamieszkuje lasy o gęstym poszyciu.
Biologia i zachowanie zbliżone do mundżaka indyjskiego.
Zagrożenia jak u wszystkich przedstawicieli rodzaju Muntiacus.
W ogrodach zoologicznych bardzo rzadki.
"
Mundżak borneański ( Muntiacus atherodes ) parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych. Do niedawna uważany za podgatunek mundżaka indyjskiego.
Gatunek słabo poznany.
Występuje na Borneo.
Zamieszkuje dżungle.
Biologia i tryb życia podobne do pozostałych gatunków z rodzaju Muntiacus.
Zagrożenia jak u innych gatunków mundżaka.
W ogrodach zoologicznych bardzo rzadki.
Gatunek słabo poznany.
Występuje na Borneo.
Zamieszkuje dżungle.
Biologia i tryb życia podobne do pozostałych gatunków z rodzaju Muntiacus.
Zagrożenia jak u innych gatunków mundżaka.
W ogrodach zoologicznych bardzo rzadki.
"
Mundżak tajski ( Muntiacus feae ) parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych. Gatunek słabo poznany.
Wyodrębnia się dwa podgatunki :
- Muntiacus feae feae
- Muntiacus feae rooseveltorum - obecnie uważany za osobny gatunek
Występuje : w południowych Chinach, Laosie, Birmie, Tajlandii i Wietnamie.
Zamieszkuje nizinne i górskie lasy.
Biologia i tryb życia jak u innych przedstawicieli rodzaju Muntiacus.
Zagrożenia jak u innych gatunków mundżaka.
W ogrodach zoologicznych bardzo rzadki.
Wyodrębnia się dwa podgatunki :
- Muntiacus feae feae
- Muntiacus feae rooseveltorum - obecnie uważany za osobny gatunek
Występuje : w południowych Chinach, Laosie, Birmie, Tajlandii i Wietnamie.
Zamieszkuje nizinne i górskie lasy.
Biologia i tryb życia jak u innych przedstawicieli rodzaju Muntiacus.
Zagrożenia jak u innych gatunków mundżaka.
W ogrodach zoologicznych bardzo rzadki.
"
Muntiacus gongshanensis - parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych. Jest podobny i blisko spokrewniony z mundżkiem czarnym ( Muntiacus crinifrons ).
Gatunek słabo poznany.
Występuje w Chinach, Tybecie i północnej Birmie.
Zamieszkuje nizinne i wyżynne, wiecznie zielone lasy.
Biologia i tryb życia słabo poznane.
Zagrożenia jak u innych gatunków rodzaju Muntiacus.
W ogrodach zoologicznych bardzo rzadki.
Gatunek słabo poznany.
Występuje w Chinach, Tybecie i północnej Birmie.
Zamieszkuje nizinne i wyżynne, wiecznie zielone lasy.
Biologia i tryb życia słabo poznane.
Zagrożenia jak u innych gatunków rodzaju Muntiacus.
W ogrodach zoologicznych bardzo rzadki.
"
Muntiacus puhoatensis - parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych. Wyodrębniony w 1997 roku.
Biologia i tryb życia słabo poznane.
Biologia i tryb życia słabo poznane.
"
Mundżak sumatrzański ( Muntiacus montanus ) parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych. Do niedawna opisywany jako podgatunek mundżaka indyjskiego.
Odkryty w 1914 roku, ale od 1930 roku brak obserwacji. W 2002 został ponownie odkryty w Parku Narodowym Kerinci Seblat na Sumatrze.
Występuje tylko na Sumatrze.
Zamieszkuje wilgotne lasy.
Biologia i tryb życia mało poznany.
Zagrożenia jak u pozostałych gatunków.
W niewoli - brak danych.
Odkryty w 1914 roku, ale od 1930 roku brak obserwacji. W 2002 został ponownie odkryty w Parku Narodowym Kerinci Seblat na Sumatrze.
Występuje tylko na Sumatrze.
Zamieszkuje wilgotne lasy.
Biologia i tryb życia mało poznany.
Zagrożenia jak u pozostałych gatunków.
W niewoli - brak danych.
"
Mundżak putao ( Muntiacus putaoensis ) parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych.
Odkryty w 1997 roku w Birmie, przez biologa Alana Rabinowitza.
W 2002 odkryto go również w Namdapha Tiger Reserve ( wschodni Arunachal Pradesh - Indie ).
Występuje w Birmie, na wschód od Putao.
Zamieszkuje gęste lasy, spotykany na wysokości 450 - 600 m n.p.m.
Biologia i tryb życia słabo poznany.
Potomstwo nie posiada na sierści żadnych plam, co różni go od innych przedstawicieli rodziny jeleniowatych.
W niewoli - brak danych.
Odkryty w 1997 roku w Birmie, przez biologa Alana Rabinowitza.
W 2002 odkryto go również w Namdapha Tiger Reserve ( wschodni Arunachal Pradesh - Indie ).
Występuje w Birmie, na wschód od Putao.
Zamieszkuje gęste lasy, spotykany na wysokości 450 - 600 m n.p.m.
Biologia i tryb życia słabo poznany.
Potomstwo nie posiada na sierści żadnych plam, co różni go od innych przedstawicieli rodziny jeleniowatych.
W niewoli - brak danych.
"
Mundżak Roosevelta ( Muntiacus rooseveltorum ) ssak parzystokopytny z rodziny jeleniowatych. Opisywany też jako podgatunek mundżaka tajskiego ( Muntiacus feae rooseveltorum ).
Występuje w Laosie i Wietnamie oraz w prowincjach Yunnan i Yuanjang w południowo - zachodnich Chinach.
Zamieszkuje lasy.
Po raz pierwszy opisany w 1932 roku z terenu Laosu.
Biologia i tryb życia słabo poznany.
Nazwę naukową zawdzięcza Theodore ( Jr ) i Kermit Roosevelt, którzy w 1929roku przekazali upolowany okaz do Field Museum.
Występuje w Laosie i Wietnamie oraz w prowincjach Yunnan i Yuanjang w południowo - zachodnich Chinach.
Zamieszkuje lasy.
Po raz pierwszy opisany w 1932 roku z terenu Laosu.
Biologia i tryb życia słabo poznany.
Nazwę naukową zawdzięcza Theodore ( Jr ) i Kermit Roosevelt, którzy w 1929roku przekazali upolowany okaz do Field Museum.
"
Muntiacus truongsonensis - ssak parzystokopytny z rodziny jeleniowatych. Jest to jeden z najmniejszych mundżaków, o połowę mniejszy niż mundżak indyjski.
Odkryty w 1997 roku, w górskich lasach Son Truong - Wietnam.
Żyje na wysokości 400 - 1000 m n.p.m. , gdzie tworzy sieć ścieżek w gęstych zaroślach.
Biologia i tryb życia słabo poznane.
Odkryty w 1997 roku, w górskich lasach Son Truong - Wietnam.
Żyje na wysokości 400 - 1000 m n.p.m. , gdzie tworzy sieć ścieżek w gęstych zaroślach.
Biologia i tryb życia słabo poznane.
"
Jak ( Bos mutus ) ssak parzystokopytny z rodziny krętorogich. Udomowiona forma ( Bos grunniens ).
Występuje w stanie dzikim na Wyżynie Tybetańskiej na wysokości 4300 - 6100 m n.p.m. oraz we wschodnim Kaszmirze.
Został udomowiony w Mongolii i górach Azji Środkowej.
Zamieszkuje otwarte wyżynne równiny i doliny.
Jest doskonale przystosowany do warunków górskich. W zimie schodzi w niżej położone miejsca a latem wspina się aż do 6100 m n.p.m.
Żyje w niewielkich stadach, samice z młodymi osobno, młode byki tworzą grupy kawalerów a stare, dorosłe byki żyją samotnie. Tylko w okresie rui łączą się w większe stada, towarzyszą temu zacięte walki byków.
Populacja dziko żyjących jaków szacowana jest na ok.2000 - 3000 osobników.
Główne zagrożenia gatunku to :
- odławianie młodych osobników, w celu oswojenia i dalszej hodowli
- nielegalne polowania dla mięsa i skór
- utrata siedlisk spowodowana przez ludzi
Powszechnie hoduje się go w górach i na wyżynach Azji Środkowej. Jest wykorzystywany jako zwierzę juczne i pociągowe. Dostarcza również mleka, mięsa, skóry i włosia. Jego wysuszone odchody służą jako opał w Tybecie. Jest zwierzęciem wszechstronnie użytkowym. Dobrze krzyżuje się z bydłem domowym. Samce tych mieszańców zwane ortonami lub hajnykami są bezpłodne.
W ogrodach zoologicznych trzymane są osobniki udomowione. Jest zwierzęciem mało wybrednym i dobrze aklimatyzującym się, chociaż nie przepada za dużą wilgotnością powietrza.
Występuje w stanie dzikim na Wyżynie Tybetańskiej na wysokości 4300 - 6100 m n.p.m. oraz we wschodnim Kaszmirze.
Został udomowiony w Mongolii i górach Azji Środkowej.
Zamieszkuje otwarte wyżynne równiny i doliny.
Jest doskonale przystosowany do warunków górskich. W zimie schodzi w niżej położone miejsca a latem wspina się aż do 6100 m n.p.m.
Żyje w niewielkich stadach, samice z młodymi osobno, młode byki tworzą grupy kawalerów a stare, dorosłe byki żyją samotnie. Tylko w okresie rui łączą się w większe stada, towarzyszą temu zacięte walki byków.
Populacja dziko żyjących jaków szacowana jest na ok.2000 - 3000 osobników.
Główne zagrożenia gatunku to :
- odławianie młodych osobników, w celu oswojenia i dalszej hodowli
- nielegalne polowania dla mięsa i skór
- utrata siedlisk spowodowana przez ludzi
Powszechnie hoduje się go w górach i na wyżynach Azji Środkowej. Jest wykorzystywany jako zwierzę juczne i pociągowe. Dostarcza również mleka, mięsa, skóry i włosia. Jego wysuszone odchody służą jako opał w Tybecie. Jest zwierzęciem wszechstronnie użytkowym. Dobrze krzyżuje się z bydłem domowym. Samce tych mieszańców zwane ortonami lub hajnykami są bezpłodne.
W ogrodach zoologicznych trzymane są osobniki udomowione. Jest zwierzęciem mało wybrednym i dobrze aklimatyzującym się, chociaż nie przepada za dużą wilgotnością powietrza.
"
Lori wysmukły ( Loris tardigradus ) ssak z podrzędu małpiatek, rzędu naczelnych.
Występuje w południowych Indiach i na Cejlonie.
Tworzy podgatunki :
- Loris tardigradus nyctoceboides
- Loris tardigradus tardigradus
Zamieszkuje lasy.
Występuje w południowych Indiach i na Cejlonie.
Tworzy podgatunki :
- Loris tardigradus nyctoceboides
- Loris tardigradus tardigradus
Zamieszkuje lasy.
Atywny głównie po zmroku. Żyje samotnie. Porusza się bardzo powoli, często zawisa na gałęzi głową w dół, trzymając się chwytnymi stopami. Charakterystyczną cechą tego gatunku jest jego bardzo smukła sylwetka.
Główne zagrożenia to :
- niszczenie środowiska naturalnego
- wycinanie lasów
- utrata naturalnych siedlisk
- przeludnienie
- nielegalny handel żywymi zwierzętami
- kłusownictwo ( łowienie żywych okazów do domowej hodowli )
W ogrodach zoologicznych jest cenną i atrakcyjną pozycją. Bywa jednak kłopotliwy i rzadko można go zobaczyć w kolekcjach zwierząt zoo.
Główne zagrożenia to :
- niszczenie środowiska naturalnego
- wycinanie lasów
- utrata naturalnych siedlisk
- przeludnienie
- nielegalny handel żywymi zwierzętami
- kłusownictwo ( łowienie żywych okazów do domowej hodowli )
W ogrodach zoologicznych jest cenną i atrakcyjną pozycją. Bywa jednak kłopotliwy i rzadko można go zobaczyć w kolekcjach zwierząt zoo.
"
Loris lydekkerianus - ssak z podrzędu małpiatek, rzędu naczelnych. Gatunek wywodzący się z lori wysmukłego ( Loris tardigradus ).
Występuje w podgatunkach :
- Loris lydekkerianus lydekkerianus - Indie
- Loris lydekkerianus malabaricus - Indie
- Loris lydekkerianus grandis - Sri Lanka
- Loris lydekkerianus nordicus - Sri Lanka
Zamieszkuje nizinne i wyżynne lasy w Indiach i na Cejlonie.
Prowadzi nocny i nadrzewny tryb życia. Porusza się bardzo powoli.
Biologia i zagrożenia jak u poprzedniego gatunku.
W niewoli - brak danych.
Występuje w podgatunkach :
- Loris lydekkerianus lydekkerianus - Indie
- Loris lydekkerianus malabaricus - Indie
- Loris lydekkerianus grandis - Sri Lanka
- Loris lydekkerianus nordicus - Sri Lanka
Zamieszkuje nizinne i wyżynne lasy w Indiach i na Cejlonie.
Prowadzi nocny i nadrzewny tryb życia. Porusza się bardzo powoli.
Biologia i zagrożenia jak u poprzedniego gatunku.
W niewoli - brak danych.
"
Lori kukang ( Nycticebus coucang ) ssak z podrzędu małpiatek, rzędu naczelnych. Największy przedstawiciel podrodziny Lorisinae.
Występuje w Azji Południowo - Wschodniej i Wyspach Sundajskich oraz Filipinach.
Tworzy podgatunki :
- Nycticebus coucang coucang - z Birmy, Tajlandii, Malezji
- Nycticebus coucang javanicus - z Jawy
- Nycticebus coucang menagensis - z Borneo i Filipin
Zamieszkuje lasy.
Aktywny głównie po zmroku, żyje samotnie. Porusza się jeszcze wolniej od lori wysmukłego ( Loris tardigradus ).
Zagrożenia jak u poprzednich gatunków.
W ogrodach zoologicznych jest częściej hodowany niż dwa poprzednie gatunki. Mimo to jest rzadki.
Występuje w Azji Południowo - Wschodniej i Wyspach Sundajskich oraz Filipinach.
Tworzy podgatunki :
- Nycticebus coucang coucang - z Birmy, Tajlandii, Malezji
- Nycticebus coucang javanicus - z Jawy
- Nycticebus coucang menagensis - z Borneo i Filipin
Zamieszkuje lasy.
Aktywny głównie po zmroku, żyje samotnie. Porusza się jeszcze wolniej od lori wysmukłego ( Loris tardigradus ).
Zagrożenia jak u poprzednich gatunków.
W ogrodach zoologicznych jest częściej hodowany niż dwa poprzednie gatunki. Mimo to jest rzadki.
"
Lori bengalski ( Nycticebus bengalensis ) ssak z podrzędu małpiatek, rzędu naczelnych.
Jeden z większych gatunków podrodziny Lorisinae. Został nie dawno uznany za osobny gatunek - podgatunek Nycticebus coucang.
Występuje od Bhutanu i Północno - Wschodnich Indii, poprzez Bangladesz, Birmę, Tajlandię, Laos, Wietnam oraz południowe Chiny aż do północnej części półwyspu Malajskiego.
Zamieszkuje zarówno górskie jak i nizinne lasy do wysokości 2400m n.p.m. Preferuje zarówno głęboki las jak i obrzeża, gdzie łatwiej o zdobycz - owady.
Jest to nadrzewny, nocny ssak. Porusza się bardzo powoli jak wszystkie lorisowate.
Produkuje toksyczną substancję z gruczołów zewnętrznych w okolicach łokci. Toksyna ta wymieszana ze śliną ( aktywuje toksynę ) utrzymuje się na zębach w przedniej części jamy gębowej. Broniący się osobnik, może przekazać truciznę chwytającym go ludziom, która może wywołać wstrząs anafilaktyczny.
W niewoli - brak danych.
Zagrożenia jak u innych gatunków lori.
Jeden z większych gatunków podrodziny Lorisinae. Został nie dawno uznany za osobny gatunek - podgatunek Nycticebus coucang.
Występuje od Bhutanu i Północno - Wschodnich Indii, poprzez Bangladesz, Birmę, Tajlandię, Laos, Wietnam oraz południowe Chiny aż do północnej części półwyspu Malajskiego.
Zamieszkuje zarówno górskie jak i nizinne lasy do wysokości 2400m n.p.m. Preferuje zarówno głęboki las jak i obrzeża, gdzie łatwiej o zdobycz - owady.
Jest to nadrzewny, nocny ssak. Porusza się bardzo powoli jak wszystkie lorisowate.
Produkuje toksyczną substancję z gruczołów zewnętrznych w okolicach łokci. Toksyna ta wymieszana ze śliną ( aktywuje toksynę ) utrzymuje się na zębach w przedniej części jamy gębowej. Broniący się osobnik, może przekazać truciznę chwytającym go ludziom, która może wywołać wstrząs anafilaktyczny.
W niewoli - brak danych.
Zagrożenia jak u innych gatunków lori.
"
Lori mały, lori karłowaty ( Nycticebus pygmaeus ) ssak z podrzędu małpiatek, rzędu naczelnych. Najmniejszy przedstawiciel podrodziny Lorisinae.
Występuje w Azji Południowo - Wschodniej i Wyspach Sundajskich.
Zamieszkuje lasy.
Aktywny jak poprzednie gatunki. Sposób życia i poruszania jak u pozostałych.
Zagrożenia jak u poprzednich gatunków.
W ogrodach zoologicznych bardzo rzadki.
Występuje w Azji Południowo - Wschodniej i Wyspach Sundajskich.
Zamieszkuje lasy.
Aktywny jak poprzednie gatunki. Sposób życia i poruszania jak u pozostałych.
Zagrożenia jak u poprzednich gatunków.
W ogrodach zoologicznych bardzo rzadki.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz