Najbardziej zagrożone wyginięciem ssaki - Azja - część IX

Kułan , osioł azjatycki ( Equus hemionus ) ssak nieparzystokopytny z rodziny koniowatych.
Jest wyższy i szczuplejszy od osła domowego ( Equus asinus ) oraz ma krótsze uszy.

Występuje w Azji Centralnej aż po Indie.

Zamieszkuje tereny suche - stepy i półpustynie. Dobrze radzi sobie na tych terenach, ponieważ jest nie wybredny w doborze pokarmowym.
Jest szybkim i wytrwałym biegaczem ( osiąga do 64 km/h ).
Żyje w grupach rodzinnych składających się z ogiera, kilku klaczy oraz młodych. Im silniejszy jest ogier, tym większy harem klaczy potrafi zgromadzić wokół siebie. Zimą rodzinne klany łączą się ze sobą tworząc duże stada.

Podgatunki kułana, niekiedy uważane za osobne gatunki:
kułan mongolski, kulan, dżigetaj - ( Equus hemionus hemionus ) występuje w Mongolii oraz północno - zachodnich Chinach
onager - ( Equus hemionus onager ) występuje w Iranie i Turkmenistanie
ghorkar, khur - ( Equus hemionus khur ) występuje w Indiach i Pakistanie
kułan turkmeński - ( Equus hemionus kulan ) występuje w Turkmenistanie i Kazachstanie
oraz wytępiony kułan syryjski - ( Equus hemionus hemippus ) z terenów Syrii i Iraku

kułan turkmeński ( Equus hemionus kulan ) Tierpark Berlin

W ogrodach zoologicznych kułan i jego podgatunki są częstą pozycją, zwłaszcza w ekspozycjach zwierząt azjatyckich. Dobrze się rozmnaża. Potrzebuje rozległych wybiegów, trzymany na małych powierzchniach staje się nadpobudliwy. Jako zwierzę pochodzące z suchych rejonów, źle znosi dużą wilgotność powietrza. Jest za to nie wybredny żywieniowo, co przy bogatej karmie i ograniczeniach wynikających z powierzchni prowadzi często do otyłości.

Osioł azjatycki był też w przeszłości oswajany i używany do pracy. W momencie oswojenia i wprowadzenia w Azji osła afrykańskiego a później osła domowego. Zarzucono hodowlę miejscowych osłów.

kułan syryjski ( Equus hemionus hemippus ) - ogród zoologiczny w Londynie

kułan mongolski ( Equus hemionus hemionus ) na stepie w północno-zachodnich Chinach

kułan turkmeński ( Equus hemionus kulan )

onager perski ( Equus hemionus onager ) - klacz ze źrebięciem

Equus hemionus hemionus - klacz ze źrebięciem

grupa rodzinna kułanów mongolskich ( Equus hemionus hemionus )

 

khur ( Equus hemionus khur ) - z lewej: ogier, z prawej: klacz ze źrebięciem

khur ( Equus hemionus khur ) - z lewej: dwa ogiery, z prawej: samotny ogier

 

kułan, dzigetaj ( Equus hemionus hemionus )

grupa rodzinna kułana turkmeńskiego ( Equus hemionus kulan ) - w ogrodzie zoologicznym

 

kułan (Equus hemionus ) - klacz z młodym w warunkach zoo

Korsak, lis stepowy (Vulpes corsac ) drapieżnik z rodziny psowatych.

Występuje w Azji Środkowej od Morza Kaspijskiego po Mongolię i północno-zachodnie Chiny.

Zamieszkuje stepy i półpustynie, można go spotkać na skrajach pustyń.

Żyje samotnie lub w parach.Czasami tworzy grupy rodzinne. Aktywny wczesnym ranem oraz późnym popołudniem i o zmroku. Godziny południowe przesypia w chłodnym miejscu - norze lub załomie skalnym.

Ma skłonność do koczowniczego trybu życia, wtedy spędza kilka sezonów na wędrówkach.

korsak ( Vulpes corsac ) - w warunkach ogrodu zoologicznego

W zimie aktywny w ciągu całego dnia, jeśli pogoda na to pozwala. Nie może chodzić po głębokim śniegu i większe zaspy przyczyniają się do śmierci wielu lisów.

Żywi się drobnymi gryzoniami, ptakami, ptasimi jajami, owadami itp. Nie gardzi padliną.

Jest terytorialny. Rewir zamieszkiwany przez parę często zamieszkują szczenięta z wcześniejszego miotu ( o ile nie wyruszą na włóczęgę ), które pomagają rodzicom w wychowie młodszych szczeniąt.

Występuje w dwóch podgatunkach:

- Vulpes corsac corsac 

- Vulpes corsac kalmykorum

Głównym zagrożeniem jest :

- polowanie dla futra i skór ( cenne jest zwłaszcza w okresie zimowym )

- w Mongolii i Kazachstanie na korsaki poluje się z orłami 

- niszczenie środowiska naturalnego

portret korsaka ( Vulpes corsac )

W ogrodach zoologicznych eksponowany często pojedynczo i w małych pomieszczeniach, prowadzących do stereotypii zachowania. W większych wolierach, to aktywne zwierzę pokazuje cały zakres swoich zachowań. Tworząc grupę rodzinną ma się pełne spektrum zachowań i współpracy lisów przy wychowie młodych.

korsak, lis stepowy ( Vulpes corsac )

  

Lis bengalski ( Vulpes bengalensis ) drapieżnik z rodziny psowatych.

Występuje w Azji Południowej, od Afganistanu do Indii.

Zamieszkuje różne środowiska: od otwartych stepów i półpustyń po monsunowe lasy.

Żyje samotnie lub w parach. Aktywny głównie o świcie i po zmroku. Dzień spędza w ukryciu. Żywi się drobnymi zwierzętami, nie gardzi padliną a także jagodami czy owocami. Często występuje w okolicach wysypisk śmieci, gdzie żywi się odpadkami.

lis bengalski ( Vulpes bengalensis )

W nie których okolicach wytępiony, w innych przeżywa okres prosperity zwłaszcza na wysypiskach odpadów oraz na obrzeżach dużych miast. Dawniej unikał kontaktów z ludźmi, dzisiaj część populacji prosperuje dzięki tym kontaktom.

Głównymi zagrożeniami są:

- polowanie dla futer i skór

- trucie zwierząt uważanych za szkodniki

- niszczenie środowiska naturalnego

W ogrodach zoologicznych rzadko eksponowany. W większości ekspozycji trzymany jedynie jako ciekawostka.



Lis tybetański ( Vulpes ferrilata ) drapieżnik z rodziny psowatych. Od innych przedstawicieli rodzaju Vulpes różni go, że jest krótkouchy i krótkoogoniasty.

lis tybetański ( Vulpes ferrilata )

Występuje na wyżynach Azji Środkowej, do wysokości 5500 - 6000 m n.p.m.

Zamieszkuje wyżynne otwarte równiny i doliny.

Żyje samotnie lub w parach. Aktywny o różnych porach dnia. Żywi się drobnymi kręgowcami, owadami, nie gardzi padliną oraz owocami czy jagodami.

Główne zagrożenia to :

- polowanie dla futra i skór

- degradacja naturalnego środowiska

- utrata siedlisk

 

lis tybetański ( Vulpes ferrilata )

W ogrodach zoologicznych bardzo rzadko prezentowany. 

Lis Ruppellego, lis piaskowy ( Vulpes rueppelli ) drapieżnik z rodziny psowatych. Charakterystyczną cechą są jego wielkie uszy.

Występuje w północnej Afryce: od Atlantyku do Morza Czerwonego oraz  w południowo - zachodniej Azji:  od półwyspu Arabskiego do Afganistanu.
Zamieszkuje półpustynie i pustynie, suche koryta rzek oraz oazy.
Żyje w parach lub samotnie. Nie tworzy grup rodzinnych. Aktywny głównie po zmroku lub wczesnym ranem. Odżywia się drobnymi zwierzętami ale również owocami i nasionami.

Tworzy liczne podgatunki:
- Vulpes rueppelli caesia
- Vulpes rueppelli cyrenaica
- Vulpes rueppelli rueppelli
- Vulpes rueppelli sabaea
- Vulpes rueppelli zarudneyi

lis Ruppellego ( Vulpes rueppelli )

Głównymi zagrożeniami są: 

- polowanie dla futra i skór, czasami dla mięsa

- trucie zwierząt 

- niszczenie środowiska naturalnego

- utrata siedlisk

W ogrodach zoologicznych bardzo rzadko eksponowany.

Lis afgański ( Vulpes cana ) drapieżnik z rodziny psowatych. Charakterystycznie ubarwiony, szaro z białym brzuchem.

lis afgański ( Vulpes cana ) na pustyni Arabskiej

Występuje w południowej Europie ( Bałkany ) oraz w zachodniej i środkowej Azji aż po zachodnie Indie.

Zamieszkuje półpustynne stepy i góry. Unika gorących nizinnych obszarów. Preferuje tereny o stromych zboczach skalnych, skały i góry.

Żyje samotnie lub w parach. Aktywny nocą, jest to często samotny myśliwy.

  lis afgański ( Vulpes cana ) w swoim ulubionym terenie

Nie wykazują sezonowych zmian w swojej aktywności. Dobrze się wspina, a ich długi ogon służy jako równoważnik podczas skoków i wspinaczki.

portret lisa afgańskiego ( Vulpes cana )

Główne zagrożenia:

- utrata siedlisk

- niszczenie naturalnego środowiska

- polowanie dla skór i futer

- trucie lisów w celu ochrony upraw melonów

- nielegalny handel zwierzętami

W ogrodach zoologicznych rzadko trzymany.

 

lis afgański ( Vulpes cana ) w naturalnych warunkach

Kuna żółtogardła ( Martes flavigula ) drapieżnik z rodziny łasicowatych.

Występuje w południowej Azji, od Indii do półwyspu Malajskiego.

Zamieszkuje lasy. Jest aktywna prawie przez całą dobę z wyjątkiem późnych godzin nocnych i godzin przed i południowych.

Prowadzi samotny tryb życia, w pary łączy się tylko w okresie rui. Samica sama odchowuje 1 - 3 młode.

Dobrze się wpina na drzewa. Jest bardzo żarłoczna. Na jej pożywienie składają się drobne zwierzęta, padlina i owoce.

kuna żółtogardła ( Martes flavigula ) w warunkach naturalnych

Znana jest z zamiłowania do odnajdywania i zjadania miodu. Krajowcy często udają się jej tropem w celu pozyskania miodu od leśnych pszczół.

Główne zagrożenia dla gatunku :

- przeludnienie

- utrata siedlisk

- niszczenie naturalnego środowiska

- wycinka lasu

- kłusownictwo dla futra, skór i mięsa ( uważane za smaczne w południowych Chinach )

- nielegalny handel dzikimi zwierzętami

kuna żółtogardła ( Martes flavigula ) w warunkach ogrodu zoologicznego

W ogrodach zoologicznych występuje sporadycznie, pomimo ciekawego ubarwienia.