Występuje jedynie w północnej i środkowej części wyspy Luzon ( Filipiny ). Endemit.
wielkomysz filipińska ( Phloeomys pallidus ) - w warunkach wiwaryjnych
Zamieszkuje pierwotne i wtórne górskie, deszczowe lasy do wysokości 2200 m n.p.m. oraz nizinne tropikalne lasy deszczowe.
wielkomysz filipińska ( Phloeomys pallidus ) - młody osobnik
Jest to dość duży szczur, bardziej przypominający wiewiórkę niż szczura. Waży do 2,6 kg.
Prowadzi nocny tryb życia. Dobrze wspina się po drzewach. Rzadko schodzi na ziemię, większość czasu
spędza wysoko w gałęziach drzew.
spędza wysoko w gałęziach drzew.
wielkomysz filipińska (Phloeomys pallidus ) - w warunkach wiwaryjnych
Dieta w naturze jest mało znana, ale może obejmować młode liście oraz owoce i korę drzew.
Biologia mało poznana.
Rozmnażanie na podstawie osobników trzymanych w niewoli. Samica rodzi jedno młode rocznie.
Zagrożenia dla tego gatunku:
- niszczenie i degradacja środowiska naturalnego
- utrata siedlisk
- wycinanie lasów
- kłusownictwo dla mięsa ( jedynie rdzenni mieszkańcy mogą na nie polować, przy użyciu tradycyjnych metod )
- chwytanie i tzw. domowy tucz
- przeludnienie
wielkomysz filipińska ( Phloeomys pallidus ) - młody osobnik w warunkach zoo
W niewoli chętnie eksponowany. Potrzebuje przestronnej woliery z konarami drzew. Obserwacje dotyczące diety oraz biologii rozrodu pochodzą z warunków wiwaryjnych. Nie które osobniki mogą mieć sierść barwy czerwonej, jest to najczęściej na skutek diety w hodowli. Jest objęty programem hodowlanym w celu zachowania tzw. grupy zabezpieczającej.
młody osobnik wielkomyszy filipińskiej (Phloeomys pallidus ) w warunkach naturalnych
Szczur drzewny, wielkomysz drzewna ( Phloeomys cumingi ) ssak z rzędu gryzoni. Członek rodziny myszowatych.
szczur drzewny ( Phloeomys cumingi ) w warunkach naturalnych
Występuje w południowej części wyspy Luzon ( Filipiny ) oraz na wyspie Catanduanes, nie potwierdzone dane pochodzą też z wyspy Marinduque - brak badań na temat istnienia tam populacji. Jest to endemit.
Zamieszkuje lasy łęgowe od poziomu morza do ok. 900 m n.p.m.. Lubi obszary, gdzie występują stare drzewa z dziuplami lub wydrążone kłody.
szczur drzewny (Phloeomys cumingi ) - w ogrodzie zoologicznym w Lipsku
Jest to duży szczur, bardziej przypominający wiewiórkę. Wielkość 67 - 75 cm, w tym ogon 27 - 31,5 cm .Waga do ok. 2 kg.
Aktywny tylko w nocy, dzień spędza w dziuplach drzew lub wydrążonych kłodach. Dobrze wspina się po drzewach, ale też spędza dużo czasu na dnie lasu. Jest to wolno poruszający się gryzoń.
Żyje pojedynczo lub w parach. Większe grupy tych zwierząt rzadko były widywane.
osobnik opisany jako szczur drzewny ( Phloeomys cumingi ) w warunkach zoo, jest to prawdopodobnie Phloeomys pallidus
W skład diety wchodzą głównie młode liście, ale może też obejmować owoce i korę drzew.
Samica rodzi raz w roku 1 młode, w zagłębieniu korzeni, dziupli drzewa lub dziurze w ziemi.
Biologia w warunkach naturalnych słabo poznana, większość informacji uzyskano obserwując osobniki w niewoli.
szczur drzewny ( Phloeomys cumingi ) w warunkach naturalnych
Zagrożenia dla gatunku:
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk
- wycinanie lasów
- kłusownictwo dla mięsa
- nielegalny handel dzikimi zwierzętami i ich częściami
- przeludnienie
szczur drzewny (Phloeomys cumingi ) w ogrodzie zoologicznym w Lipsku
W ogrodach zoologicznych rzadziej spotykany niż Phloeomys pallidus. Potrzebuje przestronnej woliery, zaopatrzonej w konary drzew, aby mógł się po nich wspinać. Często się zdarza, że na skutek diety w warunkach wiwaryjnych może mieć czerwoną barwę. W naturze ma zazwyczaj sierść barwy ciemnego brązu do czarnego. Objęty programem hodowlanym w celu zachowania tzw. bezpiecznej populacji.
Crateromys australis - ssak z rzędu gryzoni. Członek rodziny myszowatych.
Poznany z jednego okazu z wyspy Dinagat ( Filipiny ) z roku 1985. Jest endemitem.
Zamieszkuje prawdopodobnie nizinne lasy.
Crateromys australis - czaszki w muzeum
Biologia i tryb życia słabo poznane.
Zagrożenia jak u innych gatunków z rodzaju Crateromys i Phloeomys.
Crateromys australis - okaz muzealny
W niewoli - brak danych.
Crateromys heaneyi ssak z rzędu gryzoni, rodziny myszowatych. Odkryty w 1987 roku.
Występuje na wyspie Panay ( Filipiny ), gdzie jest ograniczony do pasma górskiego w zachodniej częci wyspy. Jest to endemit.
Crateromys heaneyi - w warunkach naturalnych
Zamieszkuje nizinne lasy, pierwotne i wtórne do wysokości 400 m n.p.m.
Drugi co do wielkości przedstawiciel rodzaju Crateromys. Dorasta do 61 cm. Bardziej przypomina wiewiórkę, niż szczura.
Aktywny głównie nocą, dzień spędza w dziuplach starych drzew. Prowadzi nadrzewny tryb życia.
Crateromys heaneyi w warunkach zoo
Na dietę składają się głównie młode liście i pędy oraz owoce.
Żyje samotnie lub w parach. Samica rodzi raz do roku 1 młode.
młody Crateromys heaneyi w warunkach naturalnych
Zagrożeniem jest:
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk
- wycinanie lasu
- kłusownictwo dla mięsa
- nielegalny handel dzikimi zwierzętami
- przeludnienie
- przydomowa hodowla na mięso
Crateromys heaneyi w zoo
W ogrodach zoologicznych rzadki. Potrzebuje przestronnej woliery wyposażonej w konary drzew do wspinania się. Duża grupa hodowlana znajduje się w londyńskim zoo. Hodowlę prowadzi się w celu badania zachowań i biologii tego gatunku. Również jako tzw. populacji zabezpieczającej poza Filipinami.
Crateromys paulus - gryzoń z rodziny myszowatych.
Występuje tylko na wyspie Ilin ( na południe od Mindoro ). Nie potwierdzone doniesienia wskazują na obecność w południowej części wyspy Mindoro ( Filipiny ). Endemit.
Zamieszkuje prawdopodobnie nizinne lasy.
Biologia i tryb życia słabo poznane.
Zagrożenia jak u innych gatunków z rodzaju Crateromys i Phloeomys.
W niewoli - brak danych.
Crateromys schadenbergi - gryzoń z rodziny myszowatych.
Występuje w wysokich górach środkowej i północnej części wyspy Luzon ( Filipiny ). Endemit.
Zamieszkuje górskie lasy, gdzie spotkać go można na wysokości 2200 m n.p.m. i powyżej.
rysunek - Crateromys schadenbergi
Jest to największy przedstawiciel rodzaju Crateromys. Całkowita długość do 76,5 cm, waga do 1,5 kg.
Charakterystyczną cechą tego dużego gryzonia są silne pazury oraz wydawanie przeraźliwego krzyku opisywanego jako podobnego do pisku niektórych owadów.
Aktywny w nocy. W ciągu dnia śpi na drzewach, w dziuplach lub w jamach pomiędzy korzeniami drzew. Prowadzi nadrzewny tryb życia. Szczur ten buduje gniazda na drzewach. Jest to duża konstrukcja z ciętych gałęzi, umieszczona na konarze przy pniu drzewa. W środku jest przytulna komora, wyścielana grubą warstwą igliwia, mchu i paproci. Służy prawdopodobnie do wychowu młodych.
Dieta jego składa się z pąków, korydrzew oraz owoców.
Żyją samotnie lub w parach. Samica rodzi 1 młode rocznie.
Crateromys schadenbergi - eksponaty muzealne
Zagrożenia:
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- wycinanie lasów
- utrata siedlisk
- kłusownictwo dla mięsa i futra
- odłów w celu trzymania jako zwierzę domowe lub dla mięsa
- nielegalny handel dzikimi zwierzętami
- przeludnienie
Crateromys schadenbergi schwytany w warunkach naturalnych
W niewoli - brak danych.
Carpomys melanurus - gryzoń z rodziny myszowatych.
Występuje w północnej części wyspy Luzon ( Filipiny ). Endemit.
Zamieszkuje górskie wilgotne lasy, na wysokości 2200 - 2700 m n.p.m.
Uważany za wymarły, ostatni raz obserwowany w 1896 roku. Ponownie odkryty w 2008 roku przez Danilo Balete.
Carpomys melanurus - okaz schwytany w 2008 roku
Futerko ubarwione czerwono - brązowo. Posiada czarne plamy wokół dużych ciemnych oczu. Ma małe zaokrąglone uszy, szeroki i tępy pyszczek. Długi ogon pokryty ciemnym włosem.
Dorosły waży około 185 gramów.
Carpomys melanurus - okaz schwytany w 2008 roku
Biologia i tryb życia słabo poznane.
Zagrożenia jak u wszystkich endemicznych gryzoni - są bardzo wrażliwe na wszelkie zmiany w ich naturalnym środowisku.
W niewoli - brak danych.
Carpomys phaeurus - gryzoń z rodziny myszowatych.
Występuje w północnej części wyspy Luzon ( Filipiny ). Jest endemitem.
Zamieszkuje górskie lasy na wysokości 2200 - 2500 m n.p.m.
Carpomys phaeurus - eksponaty muzealne
Znany jedynie z trzech okazów - ostatni z 2003 roku.
Jest to częściowo nadrzewny, częściowo naziemny gryzoń.
Biologia słabo poznana.
Zagrożenia jak u wszystkich endemicznych gryzoni.
W niewoli - brak danych.
Śmierdziel filipiński ( Mydaus marchei ) poprzednio ( Suillotaxus marchei ) drapieżnik z podrodziny Mephitidae.
Występuje na Palawan oraz wyspach Calamian ( Filipiny ).
Jest to jeden z dwóch gatunków z rodzaju Mydaus. Drugi występuje na wyspach Sundajskich.
Zamieszkuje zarówno zarośla leśne jak i użytków zielonych czy obszarów uprawnych. Spotykany też w pobliżu rzek i strumieni, wśród roślinności na brzegach.
śmierdziel filipiński ( Mydaus marchei ) - eksponaty muzealne
Aktywny zarówno w dzień jak i w nocy. Odpoczywa w norach wykopanych przez siebie jak i inne zwierzęta.
Odżywia się głównie owadami, chociaż nie jest to pewne.
Biologia słabo poznana.
Posiada gruczoły zapachowe w okolicy odbytu, które uruchamia w chwili zagrożenia. Wystrzykuje przy tym strumień cuchnącego, żółtawego płynu w kierunku napastnika. Może też przed wystrzeleniem cieczy, wydalić śmierdzący zapach. Zarówno zapach jak ciecz mają charakterystyczną woń zgnilizny, która rozprasza się po jakimś czasie.
śmierdziel filipiński ( Mydaus marchei ) w warunkach naturalnych
Zagrożeniem dla tego gatunku jest:
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk
- kłusownictwo dla mięsa ( spożywane po usunięciu gruczołów zapachowych )
- nielegalny handel dzikimi zwierzętami i ich częściami
- używanie sproszkowanej skóry w tradycyjnej medycynie
- przeludnienie
śmierdziel filipiński ( Mydaus marchei ) - w warunkach naturalnych
W ogrodach zoologicznych rzadko spotykany ze względu na gruczoły zapachowe. Jeśli już, to są to samotne okazy trzymane jako ciekawostki. Żywienie nie stwarza problemów gdyż w niewoli spożywa larwy owadów, owady, dżdżownice, wnętrzności kurczaków. Problemem jest tylko odpowiednia ekspozycja oraz wentylacja pomieszczenia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz