Beszamel i spółka bez ograniczeń: Rodzaj Peromyscus - grupa boylii. Przegląd gatunków. Część I.

Myszak teksański - ( Peromyscus attwateri ) - J, A, Allen, 1895 - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Peromyscus boylii attwateri - Peromyscus truei attwateri.
Uwaga : Gatunek ten wcześniej był traktowany jako podgatunek Peromyscus boylii.

Występuje w Ameryce Północnej ( U.S.A. - południowo-wschodnia i południowa Oklahoma, Kansas, Missouri, południowo-zachodnie i północno-zachodnie Arkansas, Edwards Plateau i wschodnie Llano Estacado w środkowym i północnym Teksasie ).

Zamieszkuje obszary skaliste z klifami i zboczami, porośnięte zaroślami i drzewami, polany lasów mieszanych i iglastych, rumowiska skalne, piargi, faliste równiny, skalne skarpy, obszary zdominowane przez jałowce.

myszak teksański ( Peromyscus attwateri )

Aktywny w ciągu całego roku, głównie w nocy. Typowy samotnik, łączący się w pary w okresie rozrodu.
Jest terytorialny, zakres rewiru samca to około 0,2 ha i jest dwukrotnie większy od rewiru samicy.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.
Długość całkowita to 198 mm. Długość ogona to 103 mm. Długość tylnej stopy to 25 mm. Waga dorosłych osobników 25 - 35 g.
Ubarwienie grzbietu w kolorze jasnobrązowego do ciemnobrązowego. Wzdłuż linii środkowej grzbietu ciemnobrązowy lub czarniawy. Boki ciała w kolorze cynamonowo-różowym. Brzuch w kolorze białym. Kostki stóp zwykle ciemne lub rdzawe. Ma duże oczy i uszy oraz długie tylne nogi.
Na kryjówki wykorzystuje różnego rodzaju naturalne schronienia. Są to m.in. gęste zarośla, rumowiska skalne, pod i wśród kamieni, szczeliny skalne, kupy zeschłych traw, roślin zielnych i liści, u podstawy krzewów i drzew, dziuple drzew itp. Czasami opuszczone rumowiska nowików. W schronieniu buduje gniazdo z suchych traw i innych roślin zielnych.
Należy do dobrych lecz ostrożnych wspinaczy. Rzadko skacze z wysokości, gdy jest pod wpływem stresu, bardziej szuka odpowiednich zejść w ciemności.
W części obszarów prowadzi półnadrzewny tryb życia i więcej czasu spędza wędrując po drzewach niż po ziemi.
Prawdopodobnie jest też dobrym pływakiem, gdyż wiele jego mikrosiedlisk znajduje się w pobliżu strumieni i potoków.
Do komunikacji używa prawdopodobnie sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku i postawy ciała. Brak danych czy używa wokalizy w momentach zagrożenia, agresji lub w czasie zalotów.
Odżywia się głównie pokarmem roślinnym ale jednak pokarm zwierzęcy w części obszarów oraz w niektórych porach roku jest barzdo ważny. W skład jego diety wchodzą różnego rodzaju nasiona, owoce, bulwy, rośliny zielne ale także owady - świerszcze i chrząszcze.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. Jednak w niektórych obszarach jedynie od września do wczesnej wiosny. W okresie lata nie rozmnaża się. System krycia poligamiczny.
Ciąża trwa 23 dni. Kilka miotów w sezonie ( średnio 3 - 4 ). Samica rodzi 1 - 6 młodych w miocie ( średnio 3 - 4 ). Po urodzeniu młode ważą 1,5 g. Rodzą się bezwłose z pomarszczoną, różową skórą, zamkniętymi oczami i zamkniętymi uszami. Włosy zaczynają się rozwijać na drugi dzień po urodzeniu. Na trzeci dzień, zaczynają się rozwijać z kanału usznego małżowiny aż do półtora tygodnia. Oczy otwierają po dwóch tygodniach. Odstawiane następuje w po 25 do 35 dni od narodzin. Po tym czasie młode zwykle opuszczają gniazdo i rozpraszają się w poszukiwaniu własnych rewirów. Jednak czasami samica pozwala pozostać jakiemuś młodemu, który mieszka z nią przez dłuższy czas.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad młodymi.
Długość życia to średnio 6,8 miesiąca, maksymalnie 18 miesięcy.

rycina - Peromyscus attwateri

Opisane podgatunki :
- Peromyscus attwateri bellus - Bangs, 1896 - U.S.A. ( Boston Mts., północne Arkansas, wschodnia Oklahoma - Stilwell, Adair County ) - synonim Peromyscus bellus - traktowany jako synonim Peromyscus attwateri - odrębny gatunek w starej taksonomii
- Peromyscus attwateri laceyi - Bailey, 1905 - U.S.A. ( Teksas - Kerr County ) - synonim Peromyscus boylii laceyi - traktowany jako synonim Peromyscus attwateri

Peromyscus attwateri - okaz muzealny

Gatunek uznawany jako najmniejszej troski ze względu na jego powszechność w odpowiednim środowisku, brak poważnych zagrożeń oraz brak wyraźnego spadku populacji aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Jest uważany za bezpieczny w swoim zakresie ( NatureServe ). Gęstość populacji oszacowano na 0,7 do 5,4 osobnika/ha w różnych regionach i w różnych porach roku.
Peromyscus attwateri był sklasyfikowany jako podgatunek Peromyscus boylii aż 1974 roku. To wtedy został sklasyfikowany przez Schmidly jako pełny gatunek ze względu na różnice chromosomalne i różnice w strukturze molowej ( Davis & Schmidly 1994 ). Ta zmiana taksonomiczna opiera się głównie na cechach kariotypu ( attwateri posiada sześć dużych biarmed chromosomów autosomalnych w porównaniu do zaledwie dwóch u boylii z zachodniego Teksasu ). Oprócz chromosomalnych różnic, najbardziej użyteczne cechy morfologiczne dostępne, które oddzielają Peromyscus attwateri od Peromyscus boylii to: większa tylna łapa ( 24 - 27 mm u attwateri i 20-23 mm u boylii ) i struktury zębów trzonowych.
Również u dwu pokrewnych gryzoni z rodzaju Peromyscus ( Peromyscus boylii i Peromyscus truei ) w Nowym Meksyku stwierdzono występowanie wewnątrz populacyjnej zmienności morfologicznej dotyczącej długości ciała, ogona i ucha, skorelowanej ze sposobem odżywiania się. Osobniki o dłuższym ciele i ogonie żerują z reguły na pniach drzew i w zaroślach, inne głównie na ziemi ( C.Lemen — Intrapopulational morphological variation as a predictor of feeding behavior in deer mice. W: Amer. Nat. 116: 891-894, 1980 ).
W obszarach gdzie Peromyscus attwateri i Peromyscus pectoralis współistnieją, Peromyscus pectoralis specjalizuje się w obszarach o półkach skalnych i ściółce, natomiast u Peromyscus attwateri jest więcej przedmiotów zintegrowanych z siedliskiem. Można go znaleźć nie tylko w obszarach o półkach skalnych i ściółce, ale także w bardziej otwartych trawiastych terenach o rozproszonej tylko pokrywie skalnej.
Gatunek ma kilka morfologicznych zmian, które predysponują go do wspinaczki i ruchu po drzewach. Ma długi, igłowy ogon, który jest używany podczas wspinaczki i balansowania. Ma również stosunkowo długie tylne nogi. Według badań przeprowadzonych przez Engstrom et al. ( 1989 ), Peromyscus attwateri, był obserwowany w czasie wędrówki na drzewach około 70% czasu swojej aktywności. Znaleziono również dowody, że gatunek ten często chronił się w gniazdach na drzewach ( Engstrom, et al., 1989 ).
Gatunek stanowi ważny składnik diety różnych drapieżników.
Jest nosicielem hantawirusa i innych chorób, ale są one rzadko przenoszone na ludzi.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w swoim zakresie. Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi na obszarach swojego wystepowania.

Peromyscus attwateri - dwa okazy muzealne

W niewoli - brak danych.

Myszak orizabański ( Peromyscus beatae ) - Thomas, 1903 - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Peromyscus boylii beatae - Peromyscus levipes beatae.
Uwaga : Peromyscus beatae z grupy Peromyscus boylii była siostrzanym taksonem do grupy gatunków Peromyscus aztecus. Dla innych autorów został tymczasowo zatrzymany przez Carleton ( 1989 ref ) w pobliżu Peromyscus levipes. Uznawany za ważny gatunek przez takich autorów jak : Rose, Dewey & Dawson ( 2004 ).

Występuje w Ameryce Północnej ( wschodni i środkowy Meksyk - Mt Orizaba, południowo-wschodnie Hildalgo, środkowe Veracruz, środkowe Guerrero, Oaxaca i Chiapas ) oraz Środkowej ( góry w Gwatemali, Salwadorze i Hondurasie ).

Zamieszkuje skaliste obszary z ciernistymi zaroślami, skraj lasów i polany. Preferuje skaliste obszary z niską roślinnością i rozrzuconymi drzewami. Woli drzewostany iglaste, rzadko wchodząc do dojrzałych liściastych lasów.

myszak orizabański ( Peromyscus beatae )

Aktywny w ciągu całego roku, głównie w godzinach nocnych.
Typowy samotnik, w pary łączy się w okresie rozrodczym. Prowadzi naziemny tryb życia.
Na kryjówki wybiera różnego rodzaju naturalne schronienia : opuszczone nory innych gryzoni, zagłębienia pod korzeniami drzew, gęste zarośla, rumowiska i szczeliny skalne itp. W kryjówce buduje gniazdo z suchych traw i roślin zielnych.
Prawdopodobnie jest terytorialny ale zakresy rewirów są nie znane.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Długość głowy i tułowia 70 - 170 mm. Długość ogona 40 - 205 mm. Waga od 15 do ponad 110 g.
Gatunek lubi poruszać się w poszukiwaniu pokarmu po otwartych obszarach niż inne gatunki z tego rodzaju.
Do komunikacji używa prawdopodobnie używa sygnałów chemicznych, węchu, wzroku, słuchu, dotyku i postawy ciała. Brak danych czy używa wokalizy.
Odżywia się drobnymi bezkręgowcami oraz pokarmem roślinnym.
Sezon rozrodczy prawdopodobnie w ciągu całego roku. System krycia poligamiczny.
Ciąża trwa 21 - 23 dni. Samica rodzi 1 - 6 młodych ( średnio 3 ). 2 - 4 mioty w roku. Odstawienie następuje po około 3 - 4 tygodniach od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad młodymi.
Długość życia to 12 - 24 miesiące.

Peromyscus beatae

Opisane podgatunki :
- Peromyscus beatae beatae - Thomas, 1903 - Meksyk ( Guerrero, Mt. Orizaba, Xometla Camp )
- Peromyscus beatae sacarensis - Dickey, 1928 - Meksyk ( strefa Sonory, Chiapas ), Salwador ( Dept. Chalatenango, San José del Satare ), południowy Honduras - synonim Peromyscus boylii sacarensis - Peromyscus levipes sacarensis - najmniejsza z form z Ameryki Środkowej

Peromyscus beatae beatae

Gatunek uznawany za najmniejszej troski ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji oraz występowanie w obszarach chronionych. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku populacji aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Treść żołądkowa 11 osobników złowionych w Chiapas zawierała 91% owadów, 6% nasion i 3% pozostałego materiału z roślin zielonych ( Alvarez i wsp. 1984 ).
Gatunek nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi w miejscach występowania.
Rejestrowany z obszarów chronionych w swoim zakresie.

W niewoli - brak danych.

Myszak zaroślowy ( Peromyscus boylii ) - ( Baird, 1855 ) - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Hesperomys boylii.
Uwagi : Dawne podgatunki Peromyscus boylii traktowane są jako samodzielne gatunki ( attwateri, aztecus, levipes, madrensis, spicilegus, simulus ).

Występuje w Ameryce Północnej - U.S.A. ( Kalifornia, Oklahoma, Kansas, Arizona, Kolorado, Newada, Nowy Meksyk, Teksas, Utah ) i Meksyk ( Baja California, wyspa San Pedro Nolasco na Morzu Korteza, wschodnie stoki Sierra Madre Occidental, środkowe Zacatecas, północno-zachodnie San Luis Potosi, Queretaro, zachodnie Hidalgo ).

Zamieszkuje obszary górskie porośnięte Chaparralem, lasami sosnowo-jałowcowymi i lasami sosnowo-dębowymi na wysokości ponad 2000 m n.p.m.. Siedlisko powinno zawierać gęste zarośla, obszary skaliste i rumowiska oraz powalone drzewa.

myszak zaroślowy ( Peromyscus boylii )

Aktywny w ciągu całego roku, głównie w godzinach nocnych.
Typowy samotnik, łączący się w pary w sezonie rozrodczym.
Jest terytorialny, zakres rewiru samca to średnio 0,47 ha a samic średnio 0,26 ha. Rewiry nakładają się na siebie. Wielkość rewirów zmienia się odwrotnie proporcjonalnie do gęstości osobniczej. W tym wypadku zakresy samic pokrywają się z zakresami innych samic a zakresy samców z zakresami kilku innych samców i zakresami samic. Wielkości zakresów rewirów osobniczych oraz ich nakładanie się na siebie są zgodne z systemem współpracy osobniczej w obrębie gaunku.
Na kryjówki wybiera różnego rodzaju naturalne schronienia są nimi m.in. zagłębienia pod korzeniami drzew, szczeliny skalne, pod powalonymi drzewami, kłodami czy głazami. Czasami w grotach, jaskiniach czy szybach kopalnianych i sztolniach. Gniazda są budowane z suchych traw i innych roślin. W grotach, jaskiniach, szybach kopalnianych czy sztolniach są one bardziej otwarte.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.
Długość ciała średnio 194,3 mm ( zakres 175 - 210 mm ). Długość ogona średnio 103,6 mm ( zakres 89 - 115 mm ). Długość tylnej nogi 20,1 mm ( zakres 19 - 22 mm ). Długość ucha 19,0 mm ( zakres 18 - 21 mm ). Waga średnio 25 g ( zakres 22 do 36 g ).
Ogon jest zazwyczaj dłuższy niż głowa i ciało, ciemnoszary powyżej i biały poniżej, porośnięty włosami. Tylna stopa jest niewielka i podobnej długości co ucho. Ubarwienie futerka koloru średniego brązu. Boki ma koloru jasnego brązu z szerokim pomarańczowym na bocznej linii rozciągającej się od policzka do zadu. Spód ciała białawy. Kostki koloru ciemno szarego i stopy poniżej kostki białawe.
Gatunek jest wykwalifikowanym alpinistą. W razie niebezpieczeństwa często ucieka na drzewa. W okresach stresu środowiskowego ( np. brak żywności lub niedoboru wody), może stosować marazm, aby tymczasowo uciec od tych warunków stresowych. Jego nocne i skryte nawyki pozwalają mu bronić się przed drapieżnikami.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku i postawy ciała. Brak danych czy używa wokalizy.
Gatunek jest wszystkożerny. Jego elastyczna dieta różni się zarówno czasowo jak i przestrzennie odzwierciedlając różnice w dostępności środków spożywczych w sezonie i siedlisku. W jej skład wchodzą owady, nasiona, owoce, trawy, rośliny zielne itp.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku ale wszystko zależy od dostępności pokarmowej i siedliska. Najczęściej od kwietnia do grudnia. System krycia poligamiczny.
Ciąża trwa 23 dni. Samica rodzi od 2 - 5 młodych ( średnio 3 ) w miocie. Kilka miotów w sezonie ( 2 - 5, średnio 3 ).
Młode rodzą się bezwłose i ślepe o wadze około 2 g po urodzeniu. Odstawienie następuje wieku 3 - 4 tygodni.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Średni wiek uzyskania dojrzałości samic to 51 dni. W Arizonie samice urodzone na początku lata, pod koniec lata zachodzą w ciążę.
Długość życia to około 24 miesiące, choć większość osobników dożywa jedynie 12 miesięcy.

Peromyscus boylii

Peromyscus boylii rowleyi

Opisane podgatunki :
- Peromyscus boylii boylii - ( Baird, 1855 ) - U.S.A. ( północna Kalifornia, zachodnia Newada, zachodnie stoki Sierra Nevada, góry Yosemite, Mount Shasta, wybrzeże Zatoki San Francisco, Dolina Sonory ).
- Peromyscus boylii cansensis - Long, 1961 - U.S.A. ( Kansas - Chautauqua i Cowley County ) - synonim Peromyscus attwateri cansensis
- Peromyscus boylii gaurus - Elliot, 1903 - Meksyk ( Sierra de San Pedro Martir, Baja California ) - synonim Peromyscus gaurus - traktowany jako synonim Peromyscus boylii rowleyi - odrębny gatunek w starej taksonomii
- Peromyscus boylii glasselli - Burt, 1932 - Meksyk ( Sonora, wyspa San Pedro Nolasco na Morzu Korteza )
- Peromyscus boylii major - Rhoads, 1893 - U.S.A. ( południowa Kalifornia - San Bernardino County, Squirrel Inn ) - synonim Sitomys major - Peromyscus major - traktowany jako synonim Peromyscus boylii rowleyi
- Peromyscus boylii metallicola - Elliot, 1903 - Meksyk ( Providencia Mines, Chihuahua ) - synonim Peromyscus metallicola - traktowany jako synonim Peromyscus boylii rowleyi - odrębny gatunek w starej taksonomii
- Peromyscus boylii parasiticus - Elliot, 1904 - U.S.A. ( Kalifornia - Lone Pine, Inyo County ) - synonim Peromyscus paraciticus - traktowany jako synonim Peromyscus boylii rowleyi
- Peromyscus boylii pinalis - Miller, 1895 - U.S.A. ( południowy Nowy Meksyk - Grant County, Arizona - Pinal County ) - synonim Sitomys rowleyi pinalis - Peromyscus rowleyi pinalis - traktowany jako synonim Peromyscus boylii rowleyi - mniejszy niż Peromyscus boylii rowleyi
- Peromyscus boylii robustus - Allen, 1893 - U.S.A. ( Kalifornia - Lake County ) - synonim Peromyscus robustus - Sitomys robustus - traktowany jako odrębny gatunek w pierwszej taksonomii - synonim Peromyscus boylii boylii dla innych
- Peromyscus boylii rowleyi - J, A, Allen 1893 - U.S.A. ( Kalifornia - Sierra Nevada, Mountain Spring, wschodnie San Diego County, Kaweah River, Tulare County, Dolina Onion, Independence, Inyo County, Dolina Owens, Panamint Mountains, Providence Mountains, wschodnie San Bernardino County, południowa Newada - Lincoln County, Clark County, południowo-wschodnie Utah, wschodnie Kolorado do Green River, południowe Kolorado, Arizona, Oklahoma, Nowy Meksyk, zachodni Teksas ), Meksyk ( Baja California - Monterey County, Dolina San Joaquin, region Tehachapi Mountain, Sierra Madre Occidental, środkowe Zacatecas, północno- zachodnie San Luis Potosi ) - synonim Sitomys rowleyi - Peromyscus rowleyi
- Peromyscus boylii utahensis - Durrant, 1952 - U.S.A. ( środkowe Utah - Colorado River i Green River, Pleistocene Lake Bonneville )

Peromyscus boylii boylii

Gatunek uznawany jako najmniejszej troski ze względu na jego szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużej populacji i nie wydaje się być zagrożony. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Peromyscus boylii może być mylony z Peromyscus attwateri, Peromyscus crinitus, Peromyscus difficilis, Peromyscus leucopus, Peromyscus maniculatus, Peromyscus pectoralis i Peromyscus truei. Gatunki te mają podobny wygląd ogólny i dystrybucje, która pokrywa się z Peromyscus boylii. Jednak kilka znaków zewnętrznych może pomóc odróżnić Peromyscus boylii od tych gatunków ( Hoffmeister 1986, Bradley i Schmidly 1999 ). Peromyscus boylii różni się od Peromyscus attwateri posiadaniem większej tylnej nogi. Dłuższy ogon w stosunku do głowy i długości ciała oraz większej ogólnej wielkości odróżnia Peromyscus boylii od Peromyscus crinitus, Peromyscus leucopus i Peromyscus maniculatus. Peromyscus boylii różni się od Peromyscus difficilis i Peromyscus truei posiadaniem krótszych uszów i mniejszych łap. Ciemniejsze kostki zamiast białych odróżnia Peromyscus boylii od Peromyscus pectoralis. Kilka blisko spokrewnionych gatunków występujących w Meksyku ( Peromyscus aztecus, Peromyscus beatae, Peromyscus levipes, Peromyscus simulus i Peromyscus spicilegus ) jest niezmiernie trudno odróżnić od siebie ( Bradley i Schmidly 1999 ). Wszystkie te gatunki były wcześniej uważane za część Peromyscus boylii, ale są obecnie traktowane jako oddzielne gatunki na podstawie różnic molekularnych ( Bradley & Schmidly, 1999; Hoffmeister, 1986; Schmidly i inni, 1988 ).
W długoterminowym badaniu Peromyscus boylii w Arizonie, Abbott et al. ( 1999 ) stwierdzono, na badanych ponad 300 osobnikach, iż większość z nich przeżyła jeden rok lub krócej. Kilka osobników przeżyło okres do 26 miesięcy.
W Kalifornii w badaniu nad dietą Jameson ( 1952 ) stwierdził, że Peromyscus boylii intensywnie spożywa żołędzie i nasiona drzew iglastych w zimie, owady na wiosnę, ( Arctostaphylos patula ) jagody i owady w lecie oraz żołędzie, nasiona drzew iglastych, grzyby na jesieni. W Nowym Meksyku, Smartt ( 1978 ) stwierdził, że w ciągu jednego roku produkty spożywcze rozkładały się : 31% stawonogów, 26% owoców jałowca i szyszek, 11% jemioły, a 5% kolców opuncji ( Opuntia ).
Gatunek stanowi ważny składnik diety dla wielu drapieżnych ssaków, ptaków drapieżnych i węży ( w tym dla lisów, sów, jastrzębi i grzechotników ). Jest ważnym źródłem pożywienia dla ( Strix occidentalis lucida ) - ( Ward i Blok, 1995 ).
W południowo-zachodnich Stanach Zjednoczonych, Peromyscus boylii został zidentyfikowany jako gospodarz dla hantawirusowego zespołu płucnego ( Mills et al. 1997, Abbott i wsp. 1999 ), a zatem może stanowić zagrożenie dla zdrowia ludzi. Osoby mieszkające lub pracujące w miejscach, gdzie mogą mieć kontakt z potencjalnie zarażonymi gryzoniami powinny zastosować szczególne środki ostrożności i wytyczne ( Mills et al. 1995, Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorobom, 2000 ). Sanchez i in. ( 2001 ) zidentyfikował nieznany wcześniej szczep hantawirusowy zespół płucny u Peromyscus boylii, który nazwali wirusem Canyon. Jednak nie znaleźli żadnych dowodów, że wirus Canyon powoduje hantawirusowy zespół płucny ( Abbott, et al, 1999;. Centers for Disease Control and Prevention, 2000; Mills i in., 1997; Mills i in., 1995 r. Sanchez i inni, 2001 ).
Inne gatunki małych ssaków żyjące często w połączeniu z Peromyscus boylii obejmują Neotoma albigula, Neotoma stephensi, Spermophilus variegatus, Tamias dorsalis i Tamias quadrivittatus ( Wilson 1968, Hoffmeister 1986, Boyett 2001 ) ( Alvarez, 1961; Boyett, 2001; Bradley i Schmidly, 1999; Bradley i inni, 2000; Carleton, 1977; Carleton, 1979; Castro Campillo i inni, 1999; Hafner i inni, 2001; Hoffmeister 1986; Schmidly i inni, 1988;. Wilson, 1968 ).
Populacja z wyspy Esteban na Morzu Corteza, została uznana za inny gatunek Peromyscus stephani.
Jednak, spokrewniony gatunek Peromyscus pembertoni z wyspy San Pedro Nolasco, uznany jest za wymarły.
Populacja na wyspie San Pedro Nolasco jest chroniona zgodnie z prawem stanu meksykańskiego.
Nie są znane żadne szczególne środki ochrony dla tego gatunku. Jednakże, istnieje kilka obszarów chronionych w jego zasięgu.
Systematyczny przegląd Peromyscus boylii wykazał, iż wiele taksonów z Meksyku i Ameryki Środkowej wcześniej przypisanych jako podgatuneki Peromyscus boylii ( aztecus, beatae, levipes, madrensis, simulus i spicilegus ) zostały podniesione do statusu gatunku ( Alvarez 1961, 1977, Schmidly, Carleton i wsp. 1988 ), podczas gdy inne ( ambiguus, cordillerae i sacarensis ) zostały wyrównywane w innych gatunkach Peromyscus ( Carleton 1979, Campillo Castro i wsp., 1999, Bradley i wsp., 2000 ). Bradley i Schmidly ( 1999 ) rozpoznaje cztery podgatunki: Peromyscus boylii boylii ( północna i zachodnia Kalifornia, Newada), Peromyscus boylii glasselli ( wyspa San Pedro Nolasco na Morzu Korteza, Meksyk), Peromyscus boylii rowleyi ( południowa Kalifornia do Kolorado i zachodniego Teksasu i Oklahomy, na południe do środkowego Meksyku ) i Peromyscus boylii utahensis ( centralne Utah ). Hafnera i in. ( 2001 ) zaleciła aby wyspiarski Peromyscus stephani ( wyspa San Esteban na Morzu Korteza, Meksyk) włączyć jako podgatunek Peromyscus boylii na podstawie mitochondrialnych danych sekwencji DNA.

Peromyscus boylii w czasie wspinaczki po krzewie

rycina - Peromyscus boylii

W niewoli - brak danych.

Peromyscus carletoni - Bradley, Ordónez-Garza, Sotero-Caio, Huynh, Kilpatrick, Iniguez-Dávalos & Schmidly, 2014 - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ).

Występuje w Ameryce Północnej - Meksyk ( północna Santa Maria del Oro, Ocota, Sierra Madre Occidental, środkowo-wschodni Nayarit ).

Zamieszkuje górskie lasy sosnowo-dębowe.

Gatunek słabo poznany ze względu na nie dawne opisanie jako samodzielnego gatunku.
Biologia, ekologia i sposób życia jak u pozostałych gatunków z rodzaju Peromyscus.

Gatunek nie sklasyfikowany ze względu na nie dawne opisanie jako samodzielnego gatunku. Nie wiele wiadomo na temat populacji, dystrybucji czy zagrożeń dla tego gatunku.
Historycznie okazy reprezentujące gatunki z grupy boylii ( z górskich regionów zachodniego i południowo-zachodniego Meksyku ) zostały dalej w Peromyscus boylii lub Peromyscus levipes. Nowy gatunek został opisany na podstawie dowodów morfometrycznych, kariotypowych i molekularnych. Jednak wcześniejsze badania wskazywały, że okazy ze wschodniego Nayarit posiadały kariotyp i mitochondrialnego DNA haplotyp odrębny od innych członków grupy boylii. Podsumowując, dane te wykluczono z przypisaniem tych próbek do dowolnego obecnie uznawanego taksonomicznie gatunku z grupy boylii.
Dostępność dodatkowych próbek z tego regionu była okazją do przewartościowania taksonomicznego tego kompleksu. Analizy morfologicznie 18 postaci wykazały, że próbki z wschodniego Nayarit znacząco odbiegały w stosunku do innych gatunków. Ponadto, analizy filogenetyczne sekwencji DNA uzyskanych z mitochondrialnego genu cytochromu b - wskazywały iż osobniki tworzą monofiletyczny klad osadzony w silnie wspieranym kladzie zawierającego przedstawicieli Peromyscus beatae, Peromyscus levipes i Peromyscus schmidlyi. Wszystkie te wyniki wskazują, że próbki z regionu Sierra Madre Occidental z Nayarit stanowią nieopisany gatunek Peromyscus.

W niewoli - brak danych.

Myszak zwinny ( Peromyscus levipes ) - Merriam, 1898 - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Peromyscus boylii levipes.
Uwagi : Peromyscus beatae i Peromyscus sagax samodzielne gatunki.

Występuje w Ameryce Północnej - Meksyk ( od Nuevo Leon i zachodniej Tamaulipas, wzdłuż Sierra Madre Oriental, do centrum miasta Veracruz, Puebla, Tlaxcala w Distrito Federal oraz w Morelos ). Nie którzy autorzy podają również Amerykę Środkową ( Salwador, Honduras i Gwatemalę ).

Zamieszkuje górskie lasy sosnowo-dębowe, sosnowe oraz galeriowe na wysokości 690 - 3100 m n.p.m.

czaszka myszaka zwinnego ( Peromyscus levipes )

Aktywny w ciągu całego roku, głównie od zmierzchu do świtu. Szczyt aktywności po zmierzchu oraz przed świtem.
Żyje samotnie lub w niewielkich grupach rodzinnych ( samica z młodymi ). W pary łączy sie w okresie rozrodczym.
Na kryjówki wybiera naturalne zagłębienia pod kamieniami, pod korzeniami drzew, szczelinach skalnych, czasami w dziuplach nisko położonych ( do wysokości metra nad ziemią ) czy pod powalonymi drzewami. Przed kryjówkami często znajdują się resztki po zjedzonych żołędziach czy orzechach.
Buduje gniazdo z materiału roślinnego.
Prawdopodobnie jest terytorialny, ale zakresy rewirów osobniczych nie są znane.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.
Długość głowy i ciała : 93 - 108 mm , długość ogona : 91 - 114 mm.
Waga : 18 - 28 gram.
Swoją nazwę zyskał ze względu na szybkość i zwinność poruszania się. Porusza się zarówno w górę jak i w dół pni drzew oraz po całych gałęziach. Mimo że jest dobrym wspinaczem większość czasu spędza na ziemi.
Brak danych czy w okresach niedoboru pożywienia czy wody stosuje marazm do przetrwania niekorzystnego okresu.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku i postawy ciała. Brak danych czy używa wokalizy.
Jest gatunkiem wszystkożernym. Zjada nasiona, owoce i roślinność zielną. W skład jego diety wchodzą również różnego rodzaju dostępne bezkręgowce czy małe kręgowce, szczególnie są one zjadane wczesną wiosną.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku ale zazwyczaj od maja do listopada.
System krycia poligamiczny.
Ciąża trwa 21 - 23 dni. Samica rodzi 1 - 6 młodych w miocie ( średnio 4 ).
2 - 3 mioty w sezonie. Młode rodzą się bezwłose i ślepe o wadze około 2 g po urodzeniu. Odstawienie następuje wieku 3 - 4 tygodni.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Długość życia to około 12 miesięcy lecz niektóre osobniki dożywają do 18 - 24 miesięcy.

Peromyscus levipes

Opisane podgatunki :
- Peromyscus levipes ambiguus - Alvarez, 1961 - Meksyk ( Nuevo Leon, zachodnie Tamaulipas )
- Peromyscus levipes levipes - Merriam, 1898 - wschodni i południowo-zachodni Meksyk ( środkowe Nuevo Leon, San Luis Potosi, Hidalgo, Veracruz, południowe Oaxaca, Chiapas ), środkowa Gwatemala, być może Salwador i Honduras

rycina - Peromyscus levipes

Gatunek wymieniany jako najmniejszej troski ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji oraz występowanie i tolerancję na szeroką gamę siedlisk. W chwili obecnej brak poważnych zagrożeń, które mogą doprowadzić gatunek do notowania w bardziej zagrożonych kategoriach.
Jednak wylesianie w obrębie lasów sosnowych i dębowych, może stwarzać zagrożenie w przyszłości.
W chwili obecnej nie istnieją żadne środki ochronne dla tego gatunku.
Brak danych czy jest rejestrowany z obszarów chronionych.

dwa żerujące osobniki Peromyscus levipes

W niewoli - brak danych.

Myszak pacyficzny - ( Peromyscus madrensis ) - Merriam, 1898 - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Peromyscus boylii madrensis.

Występuje w Ameryce Północnej - Meksyk ( wyspa Maria Madre, Maria Magdalena, San Juanito i Maria Cleofas - wyspy Tres Marias ).

Zamieszkuje siedliska na wyspach - głównie tropikalne lasy liściaste, również wewnętrzne wyżyny w pobliżu suchych koryt rzecznych i na okolicznych wzgórzach.

myszak pacyficzny ( Peromyscus madrensis )

Aktywny w ciągu całego roku, głównie w godzinach nocnych.
Prowadzi samotny tryb życia, w pary łączy się w okresie rozrodu.
Prawdopodobnie jest terytorialny, ale zakresy rewirów są nie znane.
Na kryjówki wybiera różnego rodzaju naturalne schronienia. Są to różnego rodzaju kłody, wystające korzenie, skały czy skalne półki.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.
Długość ciała i głowy : 21 - 25 cm, długość ogona : 10 - 13 cm.
Ubarwienie futerka jest blado-brązowe, z białym spodem ciała, wargami i stópami. Ma słaby pas ciemniejszej sierści w kierunku tylnej części grzbietu. Posiada ciemne plamy na kostkach. Ogon ma stosunkowo małą liczbę włosów i jest znacznie ciemniejszy na górnej powierzchni. Samica ma sześć sutków.
Brak danych czy zapada w marazm w okresach suszy.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku i postawy ciała. Brak danych czy używa wokalizy.
Jest gatunkiem wszystkożernym. Zjada nasiona, owoce i roślinność zielną. W skład jego diety wchodzą również różnego rodzaju dostępne bezkręgowce.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. Jednak stwierdzono, samice ciężarne, karmiace oraz młode osobniki obojga płci w marcu. System krycia poligamiczny.
Ciąża trwa około 23 dni. Samica rodzi średnio 4 młode. Brak danych ile miotów w sezonie.
Młode rodzą się gołe, ślepe i głuche. W wieku 3 - 4 tygodni od narodzin następuje odstawienie.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Długość życia prawdopodobnie około 18 - 24 miesięcy.

Peromyscus madrensis

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za zagrożony, gdyż zasięg występowania jest mniejszy niż 5000 km2 a cała powierzchnia jest mniejsza niż 500 km2. Cała populacja gatunku znana jest z mniej niż z pięciu miejsc a postępujący spadek liczby miejsc oraz liczby dojrzałych osobników doprowadziło do umieszczenia gatunku w kategorii B1ab ( IV, V ) + 2ab ( IV,V ).
Wydaje się iż populacja gatunku jest dość bogata na wyspie Maria Cleofas z najmniej zakłóconym siedliskiem.
Na innych wyspach gatunek jest rzadkością. W roku 1991 na wyspie Maria Magdalena nie udało się odłowić żadnego przedstawiciela tego gatunku ( Alvarez-Castaneda i Mendez 2005 ). Gatunek został prawdopodobnie wytępiony na tej wyspie.
Gatunek ten może być zagrożony ze względu na konkurencję o zasoby z wprowadzonymi gatunkami (w tym Capra hircus, Odocoileus virginianus i Rattus rattus) ( Wilson 1991 ).
Na wyspie Maria Madre znajduje się federalne więzienie, a wyspę zamieszkuje ponad 5000 osób, a także bydło, konie, kozy, owce, osły, króliki, drób i koty ( Lopez-Forment i wsp. 1996 ). Populacja Peromyscus madrensis na tej wyspie jest prawdopodobnie najbardziej zagrożona ze względu na sprowadzone gatunki.
Gatunek ten jest chroniony w Meksyku ( NOM-059-ECOL-2001 ).
Zasięg tego gatunku jest w Islas Marias Biosphere Reserve.
Gatunek ten jest ściśle związany z Peromyscus simulus, który zamieszkuje pobliski ląd. Gatunki wydzieliły się w plejstocenie. Nie jest jasne, czy gryzonie po raz pierwszy przybyły na wyspy przez spływ od lądu lub czy wyspy były kiedyś połączone ze stałym lądem.

W niewoli - brak danych.