Beszamel i spółka bez ograniczeń: Rodzaj Berylmys - białozębnik oraz rodzaj Pseudoberylmys

Nadrodzina - Muroidea Illiger, 1811
Rodzina - Muridae Illiger, 1811
Podrodzina - Murinae Illiger, 1811
Rodzaj - Berylmys Ellerman, 1947

Rodzaj Berylmys był wcześniej przypisywany jako podrodzaj pod rodzajem Rattus Fischer 1803.

Później Musser i Newcomb ( 1983 ) zrewidowali gatunki należące do podgrupy Rattus Fischer 1803 i rozpoznali Berylmys Ellerman 1947, w tym cztery gatunki jako odrębny rodzaj z regionu indyjsko-malajskiego.

Corbet i Hill ( 1992 ) i Agrawal ( 2000 ) również zastosowali ten schemat.

Obecnie uznano cztery gatunki w tym rodzaju :

- Berylmys berdmorei ( Blyth, 1851 ) - białozębnik mały

- Berylmys bowersi ( Anderson, 1879 )- białozębnik orientalny

- Berylmys mackenziei ( Thomas, 1916 ) - białozębnik assamski

- Berylmys manipulus ( Thomas, 1916 ) - białozębnik birmański

W roku 2009 w Wietnamie Tran et al. ( 2009 ) opisał nowy rodzaj - Pseudoberylmys, uważany za ściśle powiązany z rodzajem Berylmys.

- Pseudoberylmys muongbangensis Tran, Viet, Canh & Dang, 2008 - nibybiałozębnik pręgobrzuchy.

Gatunki należące do rodzaju Berylmys to średniej wielkości gryzonie występujące w Azji Południowo-Wschodniej i Południowej.

Zamieszkują głównie tropikalne nizinne i górskie lasy od poziomu morza do wysokości 2000 m n.p.m.

Prowadzą głównie naziemny i nocny tryb życia. Dzień spędzają w swoich kryjówkach lub norach.

Żyją głównie samotnie, w parach lub w niewielkich grupach rodzinnych ( samica i potomstwo ). Prawdopodobnie są terytorialne ale zakresy osobnicze nie są znane.

Na kryjówki wybierają głównie nory lub inne zagłębienia w gruncie. Gniazda znajdowane są bezpośrednio na ziemi, w szczelinach między skałami, w dziurach w zwalonych kłodach, w dziurach w brzegach leśnych ścieżek, wzdłuż strumieni, w zagłębieniach u podstawy drzew w suchych częściach dna lasu itp.

Rozmiar ciała od średniego do dużego w zależności od gatunku. Ogon średniej długości. Krótszy niż długość głowy i ciała u Berylmys berdmorei, ale średnio dłuższy niż długość głowy i ciała u Berylmys bowersi.

Na górnej powierzchni ciała futerko jest ciemne u osobników starszych ( zwłaszcza u Berylmys bowersi ) szarawe wpadające nieco w brązowawe. Brzuch jest biały. Górne i dolne powierzchnie są ostro odgraniczone od siebie i inne na bokach. Ogon często częściowo dwukolorowy lub jednolicie ciemny.

Tekstura włosów przypomina szczoteczkę.

Uszy są duże i ciemnobrązowe. Tylne nogi są długie i wąskie.

Warstwy szkliwa górnych i dolnych siekaczy są białe, bladożółte lub jasnopomarańczowe.

Dorosłe płciowo samce mają skórne obszary gruczołowe w linii środkowej żołądka i okolicy pachwinowej, które są zabarwione wydzielinami łojowymi. Samice mają cztery pary sutków mlecznych u Berylmys bowersi i pięć par u Berylmys berdmorei.

Do komunikacji używają sygnałów chemicznych, węchu, wzroku, słuchu, dotyku i postawy ciała. Brak danych czy używana jest wokaliza jako sygnał alarmowy, agresji czy przez potomstwo.

Odżywiają się różnorodnym dostępnym pokarmem roślinnym. W skład ich diety wchodzą głównie owoce, nasiona, części zielone roślin, liście, łodygi. Prawdopodobnie część diety stanowi pokarm zwierzęcy - owady, stawonogi, pajęczaki, ślimaki, dżdżownice.

Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. System krycia monogamiczny ale nie jest wykluczona poligamia.

Długość ciąży około 21 - 24 dni. Wielkość miotu 2 - 5 ( średnio 4 ).

Dwa gatunki określono jako najmniejszej troski a dwa jako nie wystarczające dane do bezpośredniej lub pośredniej oceny ryzyka wyginięcia.

Taksonomia Berylmys bowersi w szczególności pozostaje problematyczna. Jak zauważył Musser & Newcomb ( 1983 ) stwierdzono znaczną morfologiczną zmienność wśród okazów odnoszących się do gatunku. Pages i in. ( 2010 ) oraz Latinne i in. ( 2013b ) uznali dwie różne linie genetyczne.

W niektórych rejonach traktowane jako szkodniki upraw rolnych.

Gatunek Berylmys berdmorei został zarejestrowany z Bokor National Park w Kambodży. Zamieszkuje też małą wyspę Con Dao - południowy Wietnam.

Historia ewolucyjna Berylmys berdmorei sięga aż do środkowego plejstocenu, opartego na trzonowcach odzyskanych z osadów jaskiniowych w centralnej Tajlandii ( Chaimanee, 1998 ).

Przegląd gatunków :

Białozębnik mały ( Berylmys berdmorei ) - ( Blyth, 1851 ) - gryzoń z nadrodziny - Muroidea - rodziny - Muridae - podrodziny - Murinae.

Synonim Rattus berdmorei - Mus berdmorei - Epimys berdmorei.

Występuje w Azji Południowo-Wschodniej ( Myanmar, północna i południowo-wschodnia Tajlandia, Kambodża, północny Laos, południowy Wietnam ).

Zamieszkuje tropikalne pierwotne lasy oraz wtórne od 200 do co najmniej 2000 m n.p.m., ale najczęściej w obszarach górskich na wysokości 1400 m n.p.m., gdzie jest obserwowany w obszarach podmokłych.

białozębnik mały ( Berylmys berdmorei )

Aktywny w godzinach nocnych, w ciągu całego roku. Dzień spędza w norze lub innej kryjówce.

Żyje samotnie, w parach lub małych grupach rodzinnych ( samica i potomstwo ). Jest prawdopodobnie terytorialny ale zakresy osobnicze nie są znane.

Na kryjówki wybiera dostępne nory, które są zajmowane przez osobniki obu płci. Jego gniazda znajdują się bezpośrednio na gruncie, w szczelinach między skałami, w dziurach w zwalonych kłodach, w dziurach w brzegach leśnych ścieżek, wzdłuż strumieni, w dziurach u podstawy drzew w suchych częściach dna lasu.

Długość głowy i tułowia to : 199 - 208 mm, długość ogona 149 - 192 mm, długość tylnej stopy 37 - 46 mm, waga 177 - 300 g.

Ubarwienie futerka szaro-brązowe. Powierzchnia brzuszna biała, ostro odgraniczona od grzbietu. Ogon krótszy niż długość głowy i ciała, powierzchnia grzbietowa ciemnobrązowa, powierzchnia spodnia jaśniej brązowa, ale nie ostro odgraniczona, końcówka ogona czasami biała. Powierzchnie grzbietowe dłoni i stóp szarawo-białe z białymi palcami.

Samica posiada 5 par sutków ( 1 para piersiowa, 2 pary brzuszne, 2 pary pachwinowe).

Porusza się szybko po gruncie do miejsc żerowania. Brak danych czy potrafi się wspinać na krzewy i drzewa.

Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku i postawy ciała. Brak danych czy wykorzystuje wokalizę.

Typowy roślinożerca ale nie gardzący pokarmem zwierzęcym gdy jest dostępny. W skład jego diety wchodzą głównie owoce, zielone części roślin czy nasiona. Pokarm zwierzęcy stanowią owady, stawonogi czy ślimaki.

Sezon rozrodczy prawdopodobnie w ciągu całego roku. System krycia poligamiczny ale nie wykluczona monogamia.

Ciąża 21 - 24 dni. Samica rodzi 2 - 5 młodych ( średnio 4 ). Młode rodzą się gołe, ślepe i bezradne. W wieku około 14 dni mają otwarte oczy i są porośnięte sierścią. Okres laktacji to około 21 - 25 dni.

Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.

Długość życia prawdopodobnie około 3 lat.

Opisane podgatunki :

- Berylmys berdmorei berdmorei - ( Blyth, 1851 ) - Mergui Archipelago ( Myanmar, Tanintharyi ) - synonim Rattus berdmorei berdmorei

- Berylmys berdmorei magnus - Kloss, 1916 - południowo-wschodnia Tajlandia ( Klong Menao ) - synonim Rattus berdmorei magnus - Epimys berdmorei magnus - traktowany jako synonim Berylmys berdmorei

- Berylmys berdmorei mullulus - Thomas, 1916 - południowy Myanmar ( Thagata, Tenasserim, Tanintharyi i Mon State ) - synonim Rattus berdmorei mullulus - Epimys berdmorei mullulus - traktowany jako synonim Berylmys berdmorei

Gatunek uznawany jako najmniejszej troski, istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku populacji aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.

Traktowany sporadycznie jako szkodnik upraw rolnych ale generalnie gatunek unika siedzib ludzkich.

Wcześniej opisany jako podrodzaj pod rodzajem Rattus Fischer 1803.

Później Musser i Newcomb ( 1983 ) zrewidowali gatunek należący do podgrupy Rattus Fischera 1803 i rozpoznali Berylmys Ellerman 1947, w tym aż cztery gatunki jako odrębny rodzaj z regionu indyjsko-malajskiego.

Corbet i Hill ( 1992 ) i Agrawal ( 2000 ) również zastosowali ten schemat.

Nazwę zawdzięcza kapitanowi Thomas Mathew Berdmore ( 1811-1859 ), który zgromadził wraz z W. Theobaldem znaczącą kolekcję okazów historii naturalnej, którą przedstawił Asiatic Society of Bengal w 1856 roku, o czym później opowiedział Blyth. Upamiętnił też w nazwach innych taksonów, w tym ryb takich jak Syncrrosus ( Botia ) berdmorei i płazów takich jak Microhyla berdmorei. Dwa gryzonie nazwane na jego cześć mają zasadniczo podobną dystrybucję z Myanmaru na wschód do Wietnamu.

Berylmys berdmorei to jedyny gatunek Berylmys zarejestrowany z małej wyspy ( Con Dao, południowy Wietnam ) u wybrzeży Indochin kontynentalnych.

Typowa lokalizacja południowa Birma, południowy Tenasserim Mergui. 2N =

40, FN = 66; Holotyp Berylmys berdmorei berdmorei, który znajduje się w kolekcjach Zoological Survey of India jest najwyraźniej poważnie uszkodzony.

Wydaje się iż, nie ma większych zagrożeń dla tego gatunku. Traktowany jako szkodnik upraw rolnych w części swojego zakresu.

Prawdopodobnie obecny w wielu obszarach chronionych w ramach swojej szerokiej dystrybucji. Rejestrowany z Bokor National Park, Kambodża ;

Historia ewolucyjna sięga aż do środkowego plejstocenu, opartego na trzonowcach odzyskanych z osadów jaskiniowych w centralnej Tajlandii ( Chaimanee, 1998 ).

Potrzebne są dalsze badania taksonomii tego gatunku.

W niewoli - brak danych.

Białozębnik orientalny ( Berylmys bowersi ) - ( Anderson, 1879 ) - gryzoń z nadrodziny - Muroidea - rodziny - Muridae - podrodziny - Murinae. Synonim Rattus bowersi - Mus latouchei Thomas, 1897 - Mus bowersi - Epimys bowersi - Mus ferreocanus Miller, 1900 - Rattus kennethi Kloss, 1919 - Rattus wellsi Thomas, 1921 - Rattus bowersi lactiventer Kloss, 1919 - Rattus bowersii totipes Dao, 1966.

Występuje w południowej i południowo-wschodniej Azji ( północno-wschodnie Indie, północny i centralny Myanmar, południowe Chiny ( Yunnan, Guangxi, Fujian i południowe Anhui ), północna i półwysep Tajlandii, północny Laos, północny Wietnam, Półwysep Malajski i północno-zachodnia Sumatra ( Medan ) w Indonezji.

Zamieszkuje tropikalne pierwotne i wtórne lasy nizinne oraz górskie od poziomu morza do 1600 m n.p.m. Generalnie preferuje górskie siedliska o obszarach podmokłych. Może zamieszkiwać obszary upraw rolnych i brzegi lasu.

rycina - białozębnik orientalny ( Berylmys bowersi )

Aktywny w ciągu całego roku, głównie od zmierzchu do świtu.

Żyje samotnie, w parach lub małych grupach rodzinnych ( samica i potomstwo ). Jest prawdopodobnie terytorialny ale zakresy osobnicze nie są znane.

Kopie duże nory wśród skał, zajmuje dziury w zwalonych kłodach, wzdłuż leśnych strumieni i ścieżek oraz u podstawy drzew. Gniazda zakłada bezpośrednio na gruncie.

Prowadzi naziemny tryb życia ale jest dobrym wspinaczem.

Długość ciała 236 - 285 mm, ogon 249 - 292 cm, tylna stopa 48 - 61 cm, waga do 420 g.

Grzbietowe owłosienie matowe brązowo-szare. Brzuszne ubarwienie sierści czysta biel.

Ogon nieco dłuższy niż długość głowy i ciała, zwykle całkowicie ciemnobrązowy z białą końcówką, rzadko jasnobrązowy.

Powierzchnie grzbietowe przednich kończyn i stóp ciemnobrązowe, ale palce i boki stóp białe.

Samica z tylko czterema parami sutków ( jedna para piersiowa, jedna para brzuszna, dwie pary pachwinowe ).

Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku i postawy ciała. Brak danych czy wykorzystuje wokalizę.

Odżywia się głównie pokarmem roślinnym ale nie gardzi również pokarmem zwierzęcym. W skład jego diety wchodzą owoce, warzywa, zielone części roślin ale także niektóre owady i mięczaki lądowe.

Sezon rozrodczy prawdopodobnie w ciągu całego roku. System krycia poligamiczny ale nie wykluczona monogamia.

Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.

Długość życia nie jest znana ale prawdopodobnie około 3 lat.

białozębnik orientalny ( Berylmys bowersi )

Opisane podgatunki :

- Berylmys bowersi bowersi - ( Anderson, 1879 ) - południowo-zachodnie Chiny ( Husa, Yunnan, Szechuan, Zhejiang, Fujian ), południowo-wschodnie Indie ( Assam, Arunachal Pradesh, Manipur ), Myanmar ( częściowo ), północny Wietnam ( Tonkin ), Laos - synonim Rattus bowersi bowersi

- Berylmys bowersi ferreocanus - Miller, 1900 - Tajlandia ( Trang Prov ), Półwysep Malajski, północno-zachodnia Sumatra - synonim Rattus ferreocanus - Epimys ferreocanus - uznawany za samodzielny gatunek w innej taksonomii

- Berylmys bowersi kennethi - ( Kloss, 1919 ) - zachodnia Tajlandia ( Sikawtur, 40 mil na północny-zachód od Raheng, Tak Prov ) - synonim Rattus kennethi - Rattus bowersi kennethi - uważany za odrębny dla niektórych taksonomii. Z tej samej miejscowości co Berylmys mackenziei fea, ale prawdopodobnie na innej wysokości. Mała forma dla niektórych autorów

- Berylmys bowersi lactiventer - Kloss, 1918 - zachodnia Tajlandia ( Sikawtur, 40 mil na północny-zachód od Raheng, Tak Prov ) - synonim Rattus bowersi lactiventer

- Berylmys bowersi latouchei - Thomas, 1897 - południowo-wschodnie Chiny ( Kuatun, północno-zachodni Fujian ) - synonim Mus latouchei - Rattus bowersi latouchei - traktowany jako synonim Berylmys bowersi bowersi

- Berylmys bowersi totipes - Dao,1966 - Wietnam - traktowany jako synonim Berylmys bowersi

- Berylmys bowersi wellsi - Thomas, 1921 - północno-wschodnie Indie ( Khasia Hills, Assam, Meghalaya ) - synonim Rattus wellsi - Rattus bowersi wellsi - uważany za odrębny dla niektórych taksonomii - synonim Berylmys mackenziei mackenziei

Berylmys bowersi

Gatunek uznawany jako najmniejszej troski ze względu na szeroką dystrybucję, może być zagrożony w niektórych obszarach ze względu na wylesianie. Obecnie jednak istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.

Nie występuje na małych wyspach poza szelfem kontynentalnym; Berylmys bowersi to jedyny gatunek Berylmys znaleziony na Półwyspie Malajskim i dużej wyspie Sunda Shelf ( Sumatra ).

Raz zdegradowany do Rattus w jednej z podgrup Stenomys ( Ellerman, 1947a ) lub Bullimus ( Misonne, 1969 ); patrz u Musser i Newcomb ( 1983 ) dla historii taksonomicznej.

Morfologia plemników i jej znaczenie udokumentowane przez Breeda i Yonga ( 1986 ).

Feng i in. ( 1986 ) zidentyfikowali próbkę z południowo-wchodniego Xizang ( Tybet, Chiny ) jako Berylmys bowersi ( która została zaakceptowana przez Wanga, 2003 ), ale nie wiadomo, czy jest to ten gatunek, czy Berylmys mackenziei.

Wang ( 2003 ) i Zhang i in. ( 1997 ) opisali ekspansywną dystrybucję Berylmys bowersi w południowych Chinach, ale ponieważ nie rozpoznają Berylmys mackenziei, który występuje również w tym samym regionie, nie jest jasne, czy ich zapisy reprezentują tylko Berylmys bowersi czy oba gatunki.

Jednak taksonomia Berylmys bowersi w szczególności pozostaje problematyczna. Musser & Newcomb ( 1983 ) stwierdził znaczne morfologiczne zmienności wśród okazów odnoszących się do tego gatunku.

Pages i in. ( 2010 ) oraz Latinne i in. ( 2013b ) uznali dwie różne linie genetyczne.

Skamieniałości uzyskane od wczesnych do późnych warstw jaskiniowych plejstocenu w regionie Sichuan-Guizhou w Chinach zostały zidentyfikowane jako Berylmys bowersi ( Zheng, 1993 ).

Ogólnie gatunek ten występuje w wielu różnych siedliskach, gdzie istnieje odpowiednia ciągła pokrywa drzew, od lasu do plantacji.

Na niektórych obszarach traktowany jako szkodnik upraw rolnych, chociaż generalnie unika siedzib ludzkich.

Znajduje się na liście V ( traktowanej jako szkodniki ) indyjskiej ustawy Indian Wildlife Protection Act z 1972.

Prawdopodobnie występuje w kilku obszarach chronionych. Nie jest znany z żadnego z obszarów chronionych w jego zasięgu w Azji Południowej ( Molur i in. 2005 ).

Konieczne są dalsze prace taksonomiczne w celu ustalenia, czy populacje na Półwyspie Malajskim na południe od Przesmyku Kra mogą być odrębnym gatunkiem.

Berylmys bowersi

W niewoli - brak danych.

Białozębnik assamski ( Berylmys mackenziei ) - ( Thomas, 1916 ) - gryzoń z nadrodziny - Muroidea - rodziny - Muridae - podrodziny - Murinae. Synonim Rattus mackenziei - Epimys mackenziei - Rattus bowersi mackenziei.

Występuje w południowej i południowo-wschodniej Azji ( północno-wschodnie Indie - Assam, środkowy i południowy Myanmar, południowo-zachodnie Chiny - Szechuan, południowy Wietnam ).

Zamieszkuje górskie lasy zimozielone i tropikalne lasy liściaste do wysokości 2000 m n.p.m.

białozębnik assamski ( Berylmys mackenziei ) - okaz muzealny

Gatunek słabo poznany.

Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Wiadomo, że jest nocny i kopie nory.

Długość ciała wynosi : 233 - 272 mm, ogon 248 - 262 mm, tylna stopa 50 - 61 mm, waga do 265 g.

Podobny do Berylmys bowersi, ale mniejszy i posiada biały kolor, mniej lub bardziej zakrywający dystalną połowę ogona.

Powierzchnie grzbietowe tylnych łap ciemnobrązowe, ale palce i boki stóp białe. Przednie kończyny białe, bez blasku brązowych włosów na grzbietowej powierzchni.

Samica ma pięć par sutek ( jedna para piersiowa, dwie pary brzuszne, dwie pary pachwinowe ).

Opisane podgatunki :

- Berylmys mackenziei fea - ( Thomas, 1916 ) - południowy Myanmar ( Thagata, Tenasserim, Tanintharyi i Mon State) - synonim Epimys mackenziei fea - Rattus mackenziei fea - Rattus bowersi fea - traktowany jako synonim Berylmys mackenziei

- Berylmys mackenziei mackenziei - ( Thomas, 1916 ) - zachodni Myanmar ( Haingyan, 50 mil na północ od Kindat, Chin Hills ( =Chin State ), północno-wschodnie Indie ( Assam i częściowo Manipur ) - synonim Rattus mackenziei mackenziei - traktowany jako synonim Berylmys mackenziei.

Gatunek uznawany jako niewystarczające dane aby kwalifikować go w jakiekolwiek kategorii zagrożenia.

Główny zagrożeniem jest wylesianie związane z ludzką ekspansją w regionie.

Jedyny okaz znany z Chin został zebrany na wysokości 2000 m n.p.m. Pojedynczy okaz z Sichuan jest większy i ciemniejszy niż typowe przykłady tego gatunku ( Musser i Newcomb 1983 ). Należy zebrać więcej próbek, aby określić, czy reprezentuje osobny gatunek.

Berylmys mackenziei nie został zgłoszony z Wietnamu przez Cao Van Sung ( 1984a ), Corbet i Hill ( 1992 ), Dang i in. ( 1994 ) i Van Peenen i in. ( 1969 ).

Angielska nazwa Kenneth's white-toothed rat pochodzi od Kenneth G.Gairdner ( 1900 - 1950 ), który był kolekcjonerem. W 1918 roku Kloss nadał nazwę Rattus kennethi osobnikowi zebranemu przez Gairdnera w Syjamie. Ten szczur był później uważany za należący do tego samego gatunku, co ten, którego Thomas nazwał dwa lata wcześniej ( mackenziei ). Tak więc nazwa Kenneth została przywiązana do Berylmys mackenziei jako nazwy narodowej. Późniejsze badania wykazały, że Rattus kennethi nie był okazem Berylmys mackenziei, ale spokrewnionym gatunkiem Berylmys bowersi. Imię Kennetha Gairdnera przywiązało się do gatunku, z którym nie miał nic wspólnego.

Szczura z bielonymi zębami znaleziono w Assam ( Indie ) i Myanmar. Inne okazy zostały pobrane w Syczuanie w Chinach i południowym Wietnamie, ale nie w rejonach interesujących Gardnera.

Prawdopodobnie występuje w obszarach chronionych w swoim zakresie. Rejestrowany z National Park Namdapha, Arunachal Pradesh, Indie ( Molur i in. 2005 ). W Azji Południowo-Wschodniej nie wiadomo, czy występuje na jakichkolwiek obszarach chronionych.

Znajduje się na liście V ( traktowanej jako szkodniki ) indyjskiej ustawy Indian Wildlife Protection Act z 1972.

Potrzebne są dalsze badania nad taksonomią, rozmieszczeniem, liczebnością, ekologią i zagrożeniami dla tego słabo znanego gatunku.

W niewoli - brak danych.

Białozębnik birmański ( Berylmys manipulus ) - ( Thomas, 1916 ) - gryzoń z nadrodziny - Muroidea - rodziny - Muridae - podrodziny - Murinae. Synonim Rattus manipulus - Epimys manipulus.

Występuje w południowej Azji ( północno-wschodnie Indie - Assam - Golaghat, Naga Hills, Nagaland ( Kekrima ), i Manipur - Bishenpur, Senapati, i Imphal ), północny i środkowy Myanmar, południowo-zachodnie Chiny - Yunnan na zachód od Salween river.

Zamieszkuje subtropikalne lasy górskie, zarośla i pastwiska na dużych wysokościach, gdzie występuje wśród łat z zaroślami dębowymi i bambusem.

Aktywny w ciągu całego roku, od zmierzchu do świtu.

Żyje samotnie, w parach lub małych grupach rodzinnych ( samica i potomstwo ). Jest prawdopodobnie terytorialny ale zakresy osobnicze nie są znane.

Kopie nory wśród skał, zajmuje dziury w zwalonych kłodach, wzdłuż leśnych strumieni i ścieżek oraz u podstawy drzew. Gniazda zakłada bezpośrednio na gruncie.

Prowadzi naziemny tryb życia ale jest dobrym wspinaczem.

Długość ciała : 135 - 185 mm, ogon 140 - 187 mm, tylna stopa 33 - 40 mm. Podobny do Berylmys berdmorei, ale mniejszy.

To najmniejszy gatunek w rodzaju. Ogon równy lub nieco dłuższy niż długość głowy i tułowia z dystalnym 1/2 do 1/3 całkowicie biały.

Czaszka z siekaczami nieco proodontowana, bladożółte lub lekko pomarańczowe, blaszki bardzo małe.

Powierzchnie grzbietowe przednich kończyn i stóp białe.

Pięć par sutek u samicy ( jedna para piersiowa, dwie pary brzuszne, dwie pary pachwinowe ).

Dzień spędza w norze, często w towarzystwie osobnika przeciwnej płci.

Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku i postawy ciała. Brak danych czy wykorzystuje wokalizę.

Sezon rozrodczy prawdopodobnie w ciągu całego roku. System krycia poligamiczny ale nie wykluczona monogamia.

Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.

Długość życia nie jest znana ale prawdopodobnie około 3 lat.

Opisane podgatunki :

- Berylmys manipulus kekrimus - Roonwal, 1948 - północno-wschodnie Indie ( Nagaland, Naga Hills ) - synonim Rattus manipulus kekrimus - uznawany jako synonim Berylmys manipulus przez jakiegoś autora - prawidłowy podgatunek u innych autorów

- Berylmys manipulus manipulus - ( Thomas, 1916 ) - zachodni Myanmar ( Kabaw Valley, 20 mil na zachód od Kindat, Chin State i Sagaing Division ), południowo-zachodnie Chiny, północno-wschodnie Indie - synonim Rattus manipulus manipulus

Gatunek uznawany jako niewystarczające dane aby kwalifikować go w jakiekolwiek kategorii zagrożenia.

Nie został zarejestrowany z ludzkich siedzib czy pól uprawnych ( Musser i Newcomb 1983, Smith i Xie 2008 ).

W Azji Południowej występuje w subtropikalnych lasach górskich, zaroślach i pastwiskach na dużych wysokościach, gdzie występuje wśród łat z zaroślami dębowymi i bambusem ( Molur i in. 2005 ).

Takson kekrimus został opisany jako podgatunek i na podstawie okazów z Nagaland, ale Agrawal ( 2000 ), który dokonał przeglądu indyjskiego segmentu Berylmys manipulus, nie mógł znaleźć żadnej morfologicznej podstawy do rozpoznania jakichkolwiek znaczących różnic między próbką z Nagaland a typowym Berylmys manipulus.

Głównym zagrożeniem może być utrata lasów, ponieważ jest on uzależniony od siedlisk leśnych, z których znaczna część została intensywnie wylesiona z powodu wyrębu i rozszerzania się osadnictwa ludzkiego w regionie. Prawdopodobnie polowano na niego dla żywności w Indiach jako zachętę do utrzymania populacji gryzoni podczas kwitnienia bambusa w latach 2007 -2008 ( S. Molur pers. Comm. ).

Nie wiadomo, czy występuje w jakichkolwiek obszarach chronionych w Myanmarze, chociaż prawdopodobnie w niektórych występuje. Nie jest znany z żadnego z obszarów chronionych w jego zasięgu w Indiach ( Molur i in. 2005 ). Rejestrowany z Hukaung Valley ( Extension ) Tiger Reserve ( Myanmar ).

Znajduje się na liście V ( traktowanej jako szkodniki ) indyjskiej ustawy Indian Wildlife Protection Act z 1972.

Potrzebne są dalsze badania taksonomiczne, gęstości populacji i jej dystrybucji, ekologii, potencjalnych zagrożeń oraz siedlisk tego gatunku.

W niewoli - brak danych.

Nibybiałozębnik pręgobrzuchy ( Pseudoberylmys muongbangensis ) - Tran, Viet, Canh & Dang, 2008 - gryzoń z nadrodziny - Muroidea - rodziny - Muridae - podrodziny - Murinae.

Występuje w Azji Południowo-Wschodniej ( Wietnam - gmina Muong Bang, dystrykt Phu Yen, prowincja Son La ).

Zamieszkuje prawdopodobnie pola manioku ( tam znaleziono okaz na podstawie, którego opisano gatunek ). Dokładne siedlisko gatunku nie jest znane.

Gatunek słabo poznany ze względu na nie dawne opisanie.

Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Wiadomo że, długość głowy i tułowia wynosi 220 - 260 mm, długość ogona to 240 - 290 mm, długość tylnych stóp 50 - 55 mm, długość uszu 29 - 34 mm.

Futerko dość grube, ale nie kolczaste z dwoma rodzajami włosów : 71 - 76% to miękkie włosy wełniste, 24 - 29% to podwinięte włosy.

Ubarwienie : plecy są siwoniebiesko-szare, ciemniejsze w linii środkowej pleców, jaśniejsze na bokach do brzucha. Boki są bardziej nakrapiane niż plecy, więc kolor boków staje się bardziej brązowawy niż powierzchnia grzbietowa. Włosy na brzuchu ( zarówno pod spodem, jak i pod spodem miękkim ) są czysto białe, kolor brzucha jest ostro przycięty od grzbietu. Szczególnie, że linia środkowa skóry brzucha od pachwinowej do mostkowej ma nagi, miąższowy kolor z wieloma zmarszczkami, których biologiczna rola nie jest znana. Szerokość linii środkowej wynosi około 1/10 szerokości brzucha.

Kolor kończyn zewnętrznych jest taki sam jak boków, kolor wewnętrzny jest taki sam jak brzucha. Palce i grzbietowa powierzchnia kończyn przednich i tylnych stóp pokryte białymi krótkimi włosami, ale środkowa powierzchnia grzbietowa tylnych łap pokryta czarniawymi brązowymi włosami.

Ogon jest znacznie dłuższy niż łączna długość głowy i tułowia, okrągły w przekroju, dwukolorowy ( ciemnoszary powyżej, brudny biały poniżej ) i końcówka jest biaława lub czysto biała.

Czaszka ma wiele punktów, takich jak czaszka Berylmys bowersi : jest długa i zwężająca się mównica, długość kości nosowej jest dłuższa niż 1/3 długości potylicznej, tworzy trójkątną formę, która wystaje z przodu i ukrywa siekacze, zmniejsza o do tyłu i dopasuje do kości czołowej, aby utworzyć kształt litery V. Kość czołowa jest wąska, łączenie czołowe i ciemieniowe jest wysklepione, krawędź ciemieniowa jest krótka i nie pojawia się, kość łzowa jest bardzo mała. W profilu czaszki potylica jest płaszczyzną nachylenia, która wystaje do tyłu.

Pod powierzchnią: Bulwa słuchowa jest duża i wzdęta. Długość jej dłuższa niż 15% długości potylicznej. Porównując z długością okluzji, długość podniebienia kostnego wynosi około 53,22% do 53,68%, długość diastemy wynosi około 28 do 19%, a długość wyrostka blaszanego wynosi około 19 do 20%.

Szczęka Maxilla jest długa i średniej wielkości, siekacze są duże, z profilem prostopadłym do płaszczyzny kości nosowej. Stomatologia jest silna, cały proces kłykciowy, procesy kątowe, procesy koronowe rozwinięte bardzo.

W oparciu o opisy i pomiary czaszki nowy gatunek - można odróżnić od Berylmys bowersi, Leopoldamys edwardsi, Leopoldamys sabanus, Bandicota indica i Dacnomys millardi.

Nie opisano żadnego podgatunku.

Gatunek uznawany jako niewystarczające dane aby kwalifikować go w jakiekolwiek kategorii zagrożenia.

Brak danych na temat siedliska tego gatunku.

Nowy gatunek został nazwany na cześć gminy Muong Bang, gdzie ten gatunek został znaleziony po raz pierwszy.

W oparciu o opisy i pomiary czaszki gatunek - można odróżnić od Berylmys bowersi, Leopoldamys edwardsi, Leopoldamys sabanus, Bandicota indica i Dacnomys millardi.

Opisany okaz znaleziono w polu manioku. Nie wiadomo czy jest to typowe siedlisko czy zamieszkuje też siedziby ludzkie lub ich pobliże.

Nie są znane żadne zagrożenia w chwili obecnej.

Potrzebne są dalsze badania taksonomiczne, stanu i trendów populacji, siedlisk, ekologii, biologii, sposobu życia, dystrybucji, potencjalnych zagrożeń.

W niewoli - brak danych.